Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Anita Jarząbek – Bocian

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Renata Szczegot

po rozpoznaniu dnia 16 marca 2017 r. w Warszawie

sprawy A. W. syna A. i A., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92a kw w zb. z art. 86 §1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego (...)

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie

z dnia 20 października 2016 r. sygn. akt IV W 2770/15

wyrok w zaskarżonej części uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 1607/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wywiedzionej przez oskarżyciela publicznego tj. (...) apelacji oraz postawionym tam zarzutom nie można odmówić słuszności. To powoduje, iż zaskarżone orzeczenie dotknięte jest wadami uniemożliwiającymi wydanie orzeczenia prawomocnie kończącego postępowania w sprawie, a zatem jedynym możliwym rozstrzygnięciem odwoławczym – w okolicznościach sprawy – było orzeczenie o charakterze kasatoryjnym. Dodać jeszcze trzeba, iż na podstawie charakteru postawionych zarzutów oraz ich uzasadnienia Sąd Odwoławczy uznał i przyjął, iż zakresem zaskarżenia, z dwóch zarzuconych obwinionemu wykroczeń, objęty został jedynie czyn z art. z art. 92a kw w zb. z art. 86 §1 kw i tak też orzekł w sprawie.

Przechodząc do analizy sprawy wskazać trzeba, że w okolicznościach faktycznych rozpoznawanego przypadku w żadnym razie nie można zaakceptować dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodu z zeznań świadka S. S. (1), a zatem, że opisany przez niego sposób w jaki dokonał pomiaru prędkości z jaką w dniu inkryminowanego zdarzenia poruszał się obwiniony nie jest „w istocie pomiarem, a jedynie poczynieniem zupełnie dowolnej oceny” (k. 49v). Ta konstatacja legła u podstaw dalszego przyjęcia dokonanego przez ten Sąd, że skoro tak, a brak jest innych dowodów pozwalających na czynienie ustaleń faktycznych w tym zakresie, to obwinionemu winy przypisać nie można i stąd został on uwolniony od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 92a kw. Co do zasady rację ma Sąd Rejonowy, iż sposób dokonania pomiaru prędkości z jaką poruszał się obwiniony, a przedstawiony przez świadka, nie jest pomiarem dokonanym przy użyciu specjalistycznej aparatury jednakże nie oznacza to wcale, iż na podstawie tego dowodu nie można poczynić ustaleń o charakterze pewnym, a prowadzących do odpowiedzi na pytanie czy obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, a polegającego – w pierwszym rzędzie – na tym, że w zarzuconym dniu jechał z prędkością przekraczającą dopuszczalną w terenie zabudowanym tj. powyżej prędkości 50 km/h. Niewątpliwie na podstawie tego dowodu nie uda się określić precyzyjnie skali przekroczenia przez obwinionego prędkości, ale sam fakt jej przekroczenia i szacunkową skalę tego przekroczenia bez wątpienia już tak. Wynika to z tego, iż według relacji świadka S. S. (1) nie było to przekroczenie graniczne, zbliżone do prędkości dozwolonej, gdzie ta precyzja pomiaru i uwzględnienie ewentualnego błędu może mieć decydujące znaczenie dla ustalenia winy (k.31). Było to bowiem przekroczenie prędkości o tak znacznych rozmiarach, które pozwalało na stwierdzenie, przy założeniu prawdziwości relacji tego świadka, że doszło do niewątpliwego przekroczenia dopuszczalnej w terenie zabudowanym prędkości 50 km/h, skoro zmierzona w sposób przedstawiony przez świadka prędkość z jaką miał poruszać się obwiniony dała wynik 180 km/h. Warto także podkreślić, iż Sąd Rejonowy odrzucając możliwość poczynienia na podstawie dowodu z zeznań świadka S. ustaleń w omawianym zakresie stanowiska tego nie wyjaśnił przyjmując krótko, że nie jest to pomiar dokonany przeznaczonym do tego urządzeniem. Jest to oczywiście trafna uwaga ale podnieść też trzeba, że brak jest ustawowego nakazu, że prędkość z jaką poruszają się uczestnicy ruchu zawsze musi być zmierzony przy użyciu specjalistycznego sprzętu i że tylko wówczas taki pomiar jest ważny. Tymczasem w ocenie Sądu Odwoławczego z matematycznego i fizycznego punktu widzenia sposób w jaki świadek dokonał pomiaru prędkości, a zatem na podstawie odczytu z prędkościomierza motoru jakim jechał, a po zbliżeniu się i poruszaniu się z taką samą prędkością z jaką motor kierowany przez obwinianego, jest jak najbardziej możliwym do wykorzystania w zakresie ustalenia prędkości, choć nie można wykluczyć, iż koniecznym jest uwzględnienie w tym pomiarze ewentualnego błędu na jaki wskazuje się choćby w piśmie z karty 31 akt sprawy. Zatem w ocenie Sądu Okręgowego na podstawie tego dowodu możliwym było ustalenie, że obwiniony zachował się w sposób mu zarzucony choć już czyn przypisany musiałby uwzględniać, w tej sytuacji, z jednej strony pewne i nie budzące wątpliwości przekroczenie prędkości 50 km/h ale z drugiej szacunkowo wskazaną prędkość jazdy i tym samym zakres tego przekroczenia.

Zasadnym jest także zarzut opisany w pkt 2 apelacji. Do uznania bowiem, że analiza dowodowa przeprowadzona została zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, a zatem, że ma charakter kompleksowej i pełnej, a tym samym, że wnioski z niej wysnute mogą zostać uznane za trafne, musiałaby uwzględniać konieczną przecież ocenę prawdziwości poszczególnych dowodów oraz ich wzajemną korelację i odniesienie. Oczywiście Sąd Odwoławczy dostrzega, że powodem nie odpowiadającej tym wymaganiom oceny dowodowej przeprowadzonej przez Sąd I instancji było „wyjściowe” przyjęcie, iż na podstawie dowodu z zeznań świadka S. nie można czynić ustaleń co do prędkości z jaką poruszał się obwiniony i to już właśnie spowodowało, iż Sąd ten praktycznie pozostałych okoliczności wynikających z dowodów nie analizował. Tymczasem dowód z zeznań świadka S. nie był dowodem jedynym w sprawie, bo Sąd dysponował także wyjaśnieniami obwinionego, czy zeznaniami świadka K. K.. Dokonanie jednak przez Sąd Rejonowy opisanej powyżej analizy dowodowej mogłoby wpłynąć na postawioną przez ten Sąd ocenę dowodu z zeznań świadka S. S. (1), bo przecież jaki interes miałby ten świadek, aby podejmować policyjną interwencję gdyby faktycznie obwiniony - tak jak wyjaśniał - jechał już nawet nie tylko prędkością dozwoloną ale nawet poniżej jej (k.36v). Warto także zauważyć, iż świadkowi S. w interwencji towarzyszył drugi Policjant - J. R., który wprawdzie nie był naocznym świadkiem zdarzenia, ale może posiadać wiedzę o przyczynach i przebiegu interwencji, zachowaniu obwinionego i świadka K., który był drugim z zatrzymanych przy tej interwencji motocyklistów (k.1).

Suma zatem przedstawionych uchybień musiała skutkować uchyleniem wyrok w zaskarżonej części i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania. Przy ponownym jej badaniu, zgodnie z uwagami poczynionymi powyżej i na okoliczności tam wskazane, Sąd pierwszej instancji winien ponownie przeprowadzić postępowanie dowodowe w sprawie uzupełnione o przesłuchanie w charakterze świadka J. R.. Jeżeli Sąd Rejonowy po jego przeprowadzeniu poweźmie wątpliwości co do możliwości ustalenia na podstawie dowodu z zeznań świadka S. faktu przekroczeniu dozwolonej prędkości i jej szacunkowego zakresu przez obwinionego, to może w tym zakresie posiłkować się opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego. Na możliwość przeprowadzenia takiego dowodu zwrócił uwagę w pisemnej apelacji skarżący ale mając na uwadze jednoznacznie sformułowane przez niego wnioski odwoławcze Sąd Okręgowy uznał, iż jest to postulat dowodowy adresowany do sądu I instancji, do ewentualnej realizacji przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Nadto, jak wynika z przedstawionych rozważań, Sąd Odwoławczy wątpliwości w tym zakresie nie miał.

Reasumując zatem: dopiero kompleksowa, wnikliwa ocena materiału dowodowego, posiadająca walory, o których była mowa wyżej, pozwoli Sądowi meriti wypracować przekonanie, co do faktycznej podstawy rozstrzygnięcia, aby z kolei ostateczne stanowisko tego sądu w owej kwestii mogło pozostać pod ochroną art. 7 k.p.k w zw. z art. 8 kpsw. Dokonując zaś subsumcji poczynionych ustaleń faktycznych w sprawie Sąd Rejonowy winien będzie uwzględnić uwagę poczynioną wcześniej co do mogącej się wyłonić konieczności zmiany opisu czynu zarzucanego obwinionemu, a związanej z ustaleniami co do tego z jaką prędkością poruszał się motocyklista, a wynikającą choćby z deklarowanego błędu pomiaru (k.31), pomimo którego jednak – na obecnym etapie postępowania dowodowego – sam fakt znacznego przekroczenia przez obwinionego dozwolonej prędkości jawi się jako pewny. Sporządzając, zaś ewentualnie uzasadnienie wyroku, Sąd ten, zgodnie z regułami zawartymi w art. 424 k.p.k. (art. 82 § 1 kpw), przedstawi w nim, w sposób uporządkowany, jakie fakty uznał za ustalone, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego uznał jedne dowody za wiarygodne, którym wiary odmówił i dlaczego, a następnie, jakie wnioski wyprowadził z dokonanych ustaleń.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł, jak na wstępie.