Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1480/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2024 r. sygn. akt III K 401/23

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

M. O. (2)

Stan majątkowy

Niekarany

Informacja e-puap

k. 122

Dane o karalności z

Systemu KRK k.125

S. S.

Stan majątkowy

Niekarana

Informacja e-puap

k. 123

Dane o karalności z

Systemu KRK k.124

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Informacja e-puap

Dane o karalności z systemu KRK

Załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca/ pełnomocnik M. O. (1) wyrokowi I instancji zarzucił:

A)  Odnośnie czynu zarzucanego S. S.

1.  Obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 25 § 1 k.k. przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że okoliczności sprawy uzasadniały przyjęcie, że działania oskarżonej S. S. miały charakter obrony koniecznej, w sytuacji gdy zachowanie S. S. nie miało charakteru zachowania obronnego, mającego na celu odparcie zamachu lecz była aktem samosądu;

2.  Obrazę prawa procesowego, mająca wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie

a)  art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, wybiórczą i jednostronną ocenę materiału dowodowego, dokonaną wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na wadliwym ustaleniu, że oskarżona działała w granicach obrony koniecznej w sytuacji gdy zachowanie oskarżonej nie było konieczne i uzasadnione okolicznościami, gdyż nie zmierzało do odparcia bezpośredniego zamachu, ani nie było współmierne, zważywszy na intensywność i natężenie działań agresywnych oskarżonej, a także okoliczności zajścia, oraz to, że atak oskarżonej trwał ponad minutę, a M. O. (1) nie podejmował żadnych czynności obronnych;

b)  art. 7 k.p.k. przez błąd logicznego rozumowania i uznanie, że zeznań/wyjaśnień M. O. (3) w zakresie, w jakim swoje zachowanie uzasadniał obawą o swoje bezpieczeństwo są niewiarygodne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, w sytuacji gdy intensywność i natężenie agresywnych działań S. S. wobec M. O. (3) i doznane w wyniku tego obrażenia, czynią wiarygodnym depozycje o obawie o swoje bezpieczeństwo i realności ich spełnienia oraz motywach zachowania M. O. (3);

B)  Odnośnie czynu zarzucanego M. O. (1)

a)  art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i brak wszechstronnej oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego polegające na uznaniu za wiarygodne zeznania/wyjaśnienia S. S. w zakresie w jakim twierdziła, że M. O. (1) przytrzasnął jej dłoń drzwiami, w sytuacji gdy — jak przyjął sam Sąd Rejonowy — nie ma jednocześnie żadnego dowodu Pozwalającego potwierdzić prawdziwość ich depozycji, a inne dowody przeczą temu, w tym dokument urzędowy, w postaci notatki policyjnej 10 kwietnia 2023 roku, z którego nie wynika, aby S. S. uskarżała się na przytrzaśnięcie jej dłoni drzwiami, ani na szarpanie;

b)  art. 7 przez brak wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie okoliczności, że obrażenia palców, na jakie powołuje się S. S. — jako powstałe rzekomo w wyniku przytrzaśnięcia dłoni drzwiami - mogły powstać podczas wielokrotnego uderzania tą dłonią M. O. (3) w twarz, drapania i wkładania palców tej dłoni do jego ust;

c)  art. 7 k.p.k. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, że sprawozdanie z badania sądowo lekarskiego z dnia 11 kwietnia 2023 roku potwierdza, że obrażenia na jakie się wskazywała S. S. spowodował M. O. (1), w sytuacji gdy z dokumentu wynika jedynie, że do Powstania obrażeń mogło dojść w warunkach i czasie Podawanych przez badaną, i pominięcie okoliczności, że:

a)  obrażenia palców, na jakie powołuje się S. S. mogły powstać podczas wielokrotnego uderzania tą dłonią M. O. (1) w twarz, drapania i wkładania palców tej dłoni do jego ust;

b)  S. S. nie ujawniła lekarzowi, który sporządził ten dokument, że badaną, prawą ręką podczas zdarzenia w dniu 10 kwietnia 2023 roku wielokrotnie uderzyła byłego partnera, drapała go oraz włożyła palce prawej dłoni do jego ust, a zatem dokument ten nie uwzględnia wszystkich okoliczności, w jakich obrażenia mogły powstać;

c)  S. S. zeznała, że M. O. (1) złapał za telefon, a nie za rękę, zatem nie mógł spowodować obrażeń zasinienia przedramienia, a obrażenia te nie mogły też powstać poprzez przytrzaśnięcie dłoni drzwiami;

d)  art. 7 k.p.k. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, że zeznania/wyjaśnienia M. O. (1) w zakresie, w jakim zaprzeczył, aby przyciął S. S. dłoń drzwiami do łazienki oraz opisał okoliczności wyrwania telefonu i motywy jakimi się kierował, za niewiarygodne choć są zgodne ze wskazami wiedzy i doświadczenia życiowego;

C)  Odnośnie obu czynów :

1.  Obrazę prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie

a.)  art. 7 k.p.k. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania i uznanie, że prowodyrem zajścia był M. O. (1), i pominięcie okoliczności, że to S. S. zakłóciła kontakt M. O. (3) z synem domagając się wyłączenia nagrywania, w sytuacji gdy nagranie interakcji ojca z synem było wykonywane na potrzeby terapii jąkania, na jaką uczęszcza małoletni syn, a zakłócanie i ingerowanie w kontakty ojca z synem, ze strony S. S. lub jej matki, było notoryczne;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że:

a.) M. O. (1) zamykając drzwi do łazienki przytrzasnął S. S. dłoń, powodując zasinienia na lewym przedramieniu oraz na grzbiecie palców II, III i IV ręki prawej

b.) M. O. (1) zabrał S. S. telefon w pokoju, w którym przebywał z dzieckiem i wykręcił jej przy tym rękę;

c.) S. S. atakując M. O. (3) w łazience odpierała bezpośredni zamach ze strony M. O. (3);

d.) atak S. S. na M. O. (3) oraz intensywność i natężenie agresji było zachowaniem koniecznym i współmiernym do zachowania M. O. (1);

e.) wzburzenie S. S. było usprawiedliwione okolicznościami

f.) prowodyrem zajścia był M. O. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Apelacja obrońcy i pełnomocnika oskarżonego/oskarżyciela prywatnego M. O. (1) złożona w przedmiotowej sprawie, wprawdzie – zważywszy na rodzaj podniesionych zarzutów nie zasługiwała na uwzględnienie, to jednak umożliwiła dokonanie korekty zaskarżonego wyroku. Natomiast same podniesione zarzuty okazały się bezzasadne a wnioski apelacyjne chybione.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż w opinii Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził przewód sądowy, zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się takich uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a tym bardziej do jego zmiany poprzez uniewinnienie oskarżonego M. O. (1) od popełnienia przypisanego mu czynu. Zdaniem Sądu Okręgowego rzetelnie podjęte rozważania Sądu I instancji uwidocznione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, pozwalają sądowi odwoławczemu mieć pewność, że Sąd I instancji w sposób wnikliwy przeanalizował stan faktyczny w niniejszej sprawie, oceniając dowody w sposób całościowy oraz uwzględniając płynące z nich implikacje. Uzasadnienie wyroku jest rzeczowe i logiczne.

Nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 kpk dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych (patrz np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2018 roku, sygn. akt II AKa 418/18, LEX nr 2625084). Również dokonanie oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 kpk ( tak m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 16 stycznia 2018 roku, sygn. akt V KK 491/17, LEX nr 2435686).

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż nie było w niniejszej sprawie podstaw aby uznać zasadność stanowiska skarżącego w myśl którego, w toku postępowania doszło do naruszenia art. Art. 25 § 1 kk- poprzez nie właściwe zastosowanie i uznanie, że okoliczności sprawy uzasadniały przyjęcie, że działania oskarżonej S. S. miały charakter obrony koniecznej.

Obrona konieczna obejmuje nie tylko odpieranie zamachu w fazie jego realizacji, ale nawet stadium obiektywnie zaistniałego bezpośredniego zagrożenia zamachem, jak również w wypadku jego nieuchronności, o ile nie zostanie podjęta natychmiastowa akcja obronna.

Zamach wtedy jest już bezpośredni, kiedy z zachowania napastnika jednoznacznie można wywnioskować, iż przystępuje on do ataku na określone dobro zindywidualizowane oraz że istnieje wysoki stopień prawdopodobieństwa natychmiastowego ataku na dobro. Wyrok SN z 26.10.2023 r., I KK 79/23, LEX nr 3719243.

Ocena, czy oskarżony w chwili zdarzenia był w stanie strachu lub wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami, należy do sądu orzekającego, a nie biegłych i zależna jest od okoliczności zdarzenia. Sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności zdarzenia, które strach ów mogą wywołać, przy czym konieczne jest tu posłużenie się wzorowym obywatelem i sprawdzenie jak reagowałby taki obywatel w sytuacji, w której znalazł się sprawca. Punktem wyjścia dla oceny, czy i ewentualnie w jakim zakresie oskarżony mógł skorzystać z obrony koniecznej, jest stwierdzenie wystąpienia bezprawnego i bezpośredniego zamachu na prawnie chronione dobro oskarżonego: zdrowie i wolność, a nawet życie. Dokonując ustalenia i oceny czy przyczyną przekroczenia granic obrony koniecznej nie był strach lub wzburzenie usprawiedliwione okolicznościami zamachu, w rozumieniu art. 25 § 3 k.k., uwzględnić należy niepowtarzalne okoliczności każdego wypadku, w tym także to, kto działa w obronie koniecznej. Postanowienie SN z 5.12.2024 r., V KK 428/24, LEX nr 3814254.

Sytuacja opisana w art. 25 § 3 k.k. ograniczona być musi do takich tylko wypadków, w których przyjęto, że okoliczności zamachu, oceniane obiektywnie, racjonalnie tłumaczą wywołanie stanu strachu lub wzburzenia, a stan ten przesądził o sposobie odparcia zamachu. Artykuł 25 § 3 k.k. nie może być wykorzystywany do likwidowania kolizji między prawnymi i społecznymi ocenami przez rezygnację z trafnego orzekania, lecz ma stanowić podstawę rozstrzygnięcia w wypadkach ustalenia określonej w nim przyczyny przekroczenia granic obrony koniecznej. Postanowienie SN z 14.02.2002 r., II KKN 337/01, OSNKW 2002, nr 7-8, poz. 66.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy mieć na uwadze, że przyczyną zdarzenia opisanego w akcie oskarżenia było zachowanie oskarżonego M. O. (1), który to podczas realizacji kontaktów z wspólnym synem stron zaczął nagrywać syna, co było niezgodne z warunkami kontaktów z uwagi na wcześniejsze wydane postanowienie Sądu rodzinnego . Warto w tym miejscu podkreślić, iż z dotychczas zgromadzonego materiału nie wynika jakoby to S. S. miała ingerować i zakłócać relację ojca z synem. Natomiast z uwagi, na niezaprzestanie nagrywania przez oskarżonego, pokrzywdzona S. S. również zaczęła nagrywać zaistniałą sytuację. To M. O. (1) podjął się jako pierwszy nieusprawiedliwionego niczym agresywnego działania , mającego postać przemocy fizycznej , podszedł do S. S. , wykręcił jej rękę, zabrał telefon, po czym udał się do łazienki. S. S. starała się uniemożliwić oskarżonemu zamknięcie drzwi łazienkowych, ponieważ chciała odzyskać swój bezprawnie odebrany telefon i włożyła swą dłoń pomiędzy futrynę drzwi, wówczas bezrefleksyjnie M. O. (1) zamknął drzwi przytrzaskując dłoń pokrzywdzonej, powodując u niej naruszenie czynności narządu ciała trwającym nie dłużej niż 7 dni. Następnie M. O. (1) otworzył drzwi i zaczął ponownie nagrywać, wówczas S. S. trzymając syna na ręku, zaczęła krzyczała do oskarżonego, aby on oddał jej telefon, który trzymał za plecami. Natomiast mimo jasnego komunikatu pokrzywdzonej, M. O. (1) nie dokonał zwrotu telefonu, prezentował teatralna postawę dla potrzeb dokonywanego nagrania i tworzenia zmanipulowanego obrazu sytuacji i co z uwagi na lekceważące i prowokacyjne zachowanie oskarżonego, spowodowało u kobiety wzburzenie emocjonalne, po czym uderzyła go w twarz, podrapała i ugryzła, powodując u niego zadrapania na skórze twarzy w jamie ustnej oraz podbiegnięcia krwawe okolic łopatki. Niewątpliwie takie zachowanie S. S. wypełniało znamię zarzucanego jej przestępstwa z art. 157 § 2 k.k., nie mniej jednak po przenalizowaniu zaistniałej sytuacji nie ulega wątpliwości, że inicjatorem i prowokatorem zaistnienia niniejszej sytuacji był M. O. (1), albowiem to on stosując przemoc zabrał telefon pokrzywdzonej, po czym podczas zamykania drzwi łazienki świadomie przytrzasnął jej dłoń. Działania pokrzywdzonej natomiast miały na celu odzyskanie jej telefonu, nie zaś uszkodzenie ciała M. O. (1). Oskarżony bezprawnie zabrał pokrzywdzonej jej telefon, czyli dokonał zamachu na jej prawo własności jak i prawo do prywatności. Podczas, których pokrzywdzona doznała uszczerbku na zdrowiu od przytrzaśnięcia palców drzwiami, a nie jak to ujmuje obrońca oskarżonego od uderzenia dłonią w twarz M. O. (1), co byłoby sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Zdaniem Sądu Okręgowego tak nakreślony stan faktyczny uzasadnia przyjęcie, że działania pokrzywdzonej S. S. miały charakter obrony koniecznej, mające na celu odparcie zamachu. Analizując zgromadzony materiał dowodowy w postaci miedzy innymi nagrań, nie wynika, aby pokrzywdzona dokonała określonego przez obrońcę oskarżonego „samosądu”. M. O. (1) doprowadził kobietę do bezsilności i bezradności zabierając jej rzeczy i zaprzeczając dla potrzeb nagrania swoim jawnym działaniom. Dlatego też, zastosowana w stosunku do pokrzywdzonej dyspozycja art. 25 § 3 kk miała jak najbardziej zastosowanie, zaś oskarżonym tym samym wypełnił znamiona czyny z art. 157 § 2 kk. Nie przekonuje argumentacja apelacji, że o niewiarygodności depozycji S. S. świadczy , że treść notatki policyjnej nie wskazuje na jej relację o przytrzaśnięciu dłoni . Zważyć należy, że interwencja miał miejsce tuż po dynamicznym , emocjonalnym zdarzeniu. Nie można wykluczyć usprawiedliwionego w tych warunkach pominięcia tego elementu zdarzeń . Nadto notatka nie jest protokołem czynności przesłuchania świadka i w żaden sposób nie gwarantuje pokrzywdzonemu należytego zabezpieczenia treści jego relacji . Nie gwarantuje pełnej swobody spontanicznej wypowiedzi ani kontroli zawartości treściowej takiego dokumentu i możliwości jego uzupełnienia.

Odnośnie zarzutów niewłaściwej oceny badania sądowo lekarskiego S. S. wskazać należy, że Sąd Rejonowy przyjął trafnie ten dowód jako dodatkowy a nie jedyny dla dokonanych ustaleń faktycznych. Zestawienie tego dowodu z wyjaśnieniami oskarżonych dawało dopiero podstawę do przyjęcia mechanizmu obrażeń u S. S. i co podkreślił sąd I instancji

Na gruncie obrony koniecznej niezbędne jest wyodrębnienie momentu początkowego i końcowego zamachu oraz momentu początkowego i końcowego ataku na dobro prawne. Pojęciem szerszym jest bezpośredni zamach. Atak oznacza trwające naruszanie dobra prawnego, bezpośredni zamach rozpoczyna się tam, gdzie następnym etapem stanie się naruszanie dobra prawnego, co koresponduje z ujęciem usiłowania (art. 13 § 1 k.k.; szerzej J. Kulesza [w:] System Prawa Karnego, t. 4, red. L.K. Paprzycki, s. 222–224). Nie stanowi zamachu usiłowanie nieudolne (art. 13 § 2 k.k.), jeśli zachodzi brak zagrożenia dla jakiegokolwiek dobra prawnego. Atak zostaje ukończony w momencie dokonania czynu przez napastnika. Zamach trwa, jak długo kontynuowane jest zachowanie powodujące lub utrzymujące niebezpieczeństwo dla dobra prawnego. Obejmuje też czynności realizowane po zakończeniu ataku, jeżeli aktualne jest niebezpieczeństwo dalszego naruszania dobra lub powiększenia już dokonanego naruszenia. Chwilowe zaprzestanie ataku nie znosi trwającego zamachu – szerzej J. K., Glosa do wyroku SA w Katowicach z 11.08.2016 r., II AKa 269/16 (LEX nr 2139386),

Mając na względzie wskazane okoliczności, nie sposób podzielić tym zarzutów apelacji, bowiem Sąd Rejonowy nie uchybił wskazaniom wymienionych artykułów. Sąd ten nie dokonał oceny zebranych w sprawie dowodów w sposób dowolny, wyrok wydany w sprawie został oparty na całokształcie okoliczności ujawnionych w trakcie rozprawy, pisemne uzasadnienie wyroku odnosi się do dowodów przeciwnych, nie jest uzasadnieniem jednostronnym, a zaprezentowana w tym uzasadnieniu ocena dowodów nie jest oceną wybiórczą. Nie ma bowiem podstaw do twierdzenia, że Sąd Rejonowy naruszył wskazane w apelacji przepisy, w sposób rzutujący na prawidłowość rozstrzygnięcia. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że Sąd Rejonowy dokonał oceny materiału dowodowego z pełnym respektowaniem zasady wynikającej z art. 7 kpk i w oparciu o tak ocenione dowody dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, że oskarżona znalazła się w sytuacji, w której działała w przekonaniu o wykonywaniu obrony i odpieraniu bezprawnego, bezpośredniego zamacha M. O. (1) a więc działała w ramach obrony koniecznej. Konfrontując bowiem ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami stwierdzić trzeba, że dokonana przez Sąd Rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności zdarzenia nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym Sąd dał wiarę i na nich się oparł. Wbrew twierdzeniom skarżącego, jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody mające istotne znaczenie dla poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych oraz wskazał przesłanki na podstawie których uznał, że S. S. działał w obronie koniecznej ale z przekroczeniem jej granic oraz, że M. O. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 157 § 2 kk. Stwierdzić także należy, że brak jest jakichkolwiek realnych podstaw do podzielenia podniesionego w apelacji - będącego wynikiem dowolnej oceny wybiórczo wskazanych fragmentów dowodów - zarzutu wadliwego ustalenia, że oskarżona działała w granicach obrony koniecznej. Wskazać też należy, że użyte środki przez S. S. były współmierne do zagrożenia wywołanego zamachem. Uderzenie dłonią w twarz oskarżonego spowodowało jednie małe zadrapania, nie zaś żadne poważne obrażenia. Natomiast wykręcając pokrzywdzonej rękę oraz przytrzaskując palce jej dłoni drzwiami oskarżony spowodował u niej naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni, w postaci poziomych zasinień na grzbiecie palca II, III i IV ręki prawej oraz zasinień na lewym przedramieniu, za co zasadnie M. O. (1) został uznanym winnym w ramach zarzucanego mu czynu.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd procedując w tej sprawie nie uchybił przepisowi art. 410 k.p.k., zaś ujawniony materiał dowodowy prawidłowo ocenił z punktu widzenia art. 7 k.p.k, ustalił prawidłowy stan faktyczny i bez obrazy przepisów prawa materialnego uznał, że M. O. (1) popełnił przestępstwo z art. 157 § 2 k.p.k, natomiast z uwagi na zaistnienie przesłanki z art. 25 § 3 kk umorzył postępowanie wobec S. S..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnijcie w przedmiocie uznania winy oskarżonego w realizacji znamion czynu z art. 157§2 kk na szkodę S. S. oraz umorzenie postępowania wobec oskarżonej w pkt II wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd Rejonowy, nie miał wątpliwości, iż oskarżony M. O. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 157 § 2 k.k. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wskazane w apelacjach uchybienia tj. naruszenia art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k oraz będące ich konsekwencją błędne ustalenia faktyczne, w niniejszej sprawie nie zaistniały. W oparciu o zgromadzone i ocenione dowody Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, należycie uznając sprawstwo i winę oskarżonego M. O. (1) za udowodnione i słusznie nie dostrzegając w tym zakresie żadnych wątpliwości. To samo stanowisko przyjmuje, wobec umorzenia postępowania w stosunku do S. S.. Apelacja ma charakter czysto polemiczny. Sąd odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wyroku w pkt I.

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że warunkowo umorzono postępowanie wobec oskarżonego M. O. (1) na okres roku próby i zasądzono od oskarżonego M. O. (1) na rzecz S. S. w kwotę 4000 ( cztery tysiące) złotych tytułem nawiązki .

Zwięźle o powodach zmiany.

W ocenie Sądu Okręgowego zaistniały przesłanki wymienione w art. 66 § 1 i 2 k.k. przesądzające o możliwości warunkowego umorzenia postępowania. Jednocześnie Sąd Odwoławczy uznał, że dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego uprzednia niekaralność w czasie popełnionego czynu, prowadzenie ustabilizowanego, społecznie użytecznego trybu życia, uzasadnia przypuszczenie, że pomimo nie wymierzenia oskarżonemu kary i umorzenia postępowania karnego na okres roku próby będzie on w stosunku do oskarżonej/pokrzywdzonej , jak w pozostałym obszarze przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie dopuści się popełnienia nowego przestępstwa. Konflikt pomiędzy stronami miał charakter długotrwały i intensywny a za nieprawidłowe relacje obydwoje odpowiadają w zbliżonym stopniu, co nie pozostawało bez wpływu na zaistniałe zdarzenie. Dodatkowo podkreślić należy, że pokrzywdzona jest matką małoletniego dziecka oskarżonego, która wskazała , że ich relacje układają się obecnie poprawnie, wspiera ojca dziecka w kontaktach . Mając na względzie te pozytywne okoliczności zaistniałe po czynie rzutujące na jego ocenę , dobro dziecka oraz potrzebę utrzymania możliwie poprawnych relacji rodzinnych Sąd Okręgowy postanowił dokonać zmiany wyroku i zastosować warunkowe umorzenie postepowania wobec oskarżonego M. O. (1). Okoliczności popełnionego czynu, takie jak relacje łączące strony postępowania, motywacja oskarżonego, postawa pokrzywdzonego oraz stosunkowo nieznaczne obrażenia ciała jakich doznała S. S. również musiały mieć wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości podjętego przez oskarżonego zachowania, jak również stopnia jego zawinienia i doprowadziły do słusznego uznania, iż stopień ten nie był znaczny. To uzasadniało zastosowanie środka probacyjnego w miejsce wymiaru karu grzywny.

Natomiast z uwagi na naruszenie czynności narządu ciała pokrzywdzonej Sąd Okręgowy zasadził na rzecz S. S. środek kompensacyjny w postaci nawiązki w wysokości adekwatnej do rozmiaru krzywd i cierpień doznanych przez pokrzywdzoną.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

I

Na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. sprostował oczywistą omyłkę pisarską w wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2024 roku w ten sposób, że w miejsce błędnie wskazanej daty urodzenia S. S. „ (...) „ wpisał „ (...)”.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. O. (1)

IV

V

Mając na uwadze fakt, iż apelacja obrońcy nie została uwzględniona, Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 i 3 k.p.k. , art. 616 §1 kpk obciążył oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze oraz wymierzył mu opłatę w wysokości 100 złotych na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz S. S. kwotę 1584 złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych na pomoc prawną adwokata w obu instancjach

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca/pełnomocnik M. O. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2024 r. sygn. akt III K 401/23

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana