Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1419/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 27 czerwca 2023 r. sygn. akt III K 785/22.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. S.

Oskarżony nie był karany.

Karta Karna

177

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Dowód z dokumentu, wiarygodny, wystawiony przez właściwy organ w ramach jego kompetencji.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

Apelacja prokuratora zarzuca:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na uniewinnieniu oskarżonego od popełniania zarzucanego mu czynu z art. 284 § 1 k.k. podczas gdy całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególność fakt przyjęcia przez oskarżonego kwoty 3.000 zł wskazuje na to, że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 284 § 1 k.k.;

II.  obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegająca na wyciągnięciu przez sąd nieprawidłowych i dowolnych wniosków poprzez przyjęcie, iż sposób wymontowania słupków ogrodzeniowych tj. sposób ich związania z gruntem dający możliwości ich demontażu, daje podstawy do przyjęcia, iż nie doszło do ich trwałego związania z gruntem jako przynależności i nie stały się one własnością właściciela gruntu zgodnie z zasadą superficies solo cedit;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i zasadnie uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej w postaci słupków ogrodzeniowych w ilości 15 sztuk, siatki ogrodzeniowej oraz furtki. Sąd odwoławczy w pełni podziela zapatrywania prawne sądu I instancji, wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bowiem przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. są cudze rzeczy ruchome, które legalnie znalazły się w posiadaniu sprawcy. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że wskazane rzeczy ruchome tj. słupki, siatka oraz furtka do budowy ogrodzenia ogródka działkowego nie przeszły na własność pokrzywdzonego - oskarżyciela posiłkowego i stanowiły mienie oskarżonego, pomimo zapłaty przez oskarżyciela posiłkowego zaliczki w kwocie 3.000 zł. Wymienione rzeczy ruchome, jak wynika z zeznań oskarżyciela posiłkowego, oskarżony uzyskał za własne środki zaś w dniu zapłaty zaliczki materiały do budowy ogrodzenia oskarżony już dostarczył na działkę oskarżyciela posiłkowego. Tak więc, był ich właścicielem i miał prawo nimi swobodnie dysponować. Dostarczenie tych materiałów na działkę oskarżyciela posiłkowego nie stanowiło wydania rzeczy oznaczonych co do gatunku gdyż oskarżyciel posiłkowy nie odkupił ich od oskarżonego. Jak zeznał oskarżyciel posiłkowy zapłacił oskarżonemu zaliczkę w kwocie 3.000 zł . Kwota ta miała obejmować zakupione materiały i usługę. Stanowiła prawie połowę ustalonego z oskarżonym wynagrodzenia końcowego czyli kwoty 6625 zł. (k- 35). Zgodnie z doświadczeniem życiowym odkupienie rzeczy ruchomych odbywa się gdy strona sprzedająca, w tym wypadku oskarżony, przedstawi rachunek lub ustali cenę za konkretne, dostarczone rzeczy ruchome oznaczone co do gatunku a następnie nastąpi zapłata ustalonej kwoty pieniędzy i wydanie tych rzeczy. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Rozliczenie, jak wynika z zeznań oskarżyciela posiłkowego, miało nastąpić w ramach umowy o dzieło, kompleksowo czyli gdy dzieło w postaci ogrodzenia działki zostanie przez oskarżonego wykonane. Wypłacona przez oskarżyciela posiłkowego kwota 3.000 zł, po wykonaniu ogrodzenia, miała zostać zaliczona na poczet końcowego, ustalonego z oskarżonym, wynagrodzenia za wykonanie dzieła. Tak więc, oskarżyciel nie odkupił od oskarżonego rzeczy ruchomych w postaci słupków, siatki i furtki, służących do budowy ogrodzenia działki bowiem ich koszt wraz z robocizną miał zostać rozliczony w kwocie końcowej za wykonanie ogrodzenia. Oskarżony był w dalszym ciągu właścicielem rzeczy ruchomych w postaci słupków, siatki i furtki do momentu zapłaty końcowej kwoty wynagrodzenia za wykonanie dzieła w postaci ogrodzenia działki. Umowa o dzieło stanowi umowę rezultatu, co oznacza, że uznaje się ją za wykonaną z chwilą osiągnięcia tego ustalonego w umowie rezultatu. Przepisy Kodeksu cywilnego regulujące umowę o dzieło nie zajmują się zagadnieniem przejścia własności dzieła, stąd też stosunki własnościowe kształtujące się w wyniku zawarcia umowy o dzieło podlegają ogólnym zasadom prawa rzeczowego, w tym także podlegają zasadzie superficies solo cedit, do której odwołuje się prokurator w apelacji. Art. 191 k.c. reguluje połączenie ruchomości z nieruchomością wskazując, że przesłanką przejścia własności jest połączenie w taki sposób, aby rzecz ruchoma stała się częścią składową nieruchomości. Połączenie powoduje ten skutek, że własność nieruchomości rozciąga się na połączone z nią dzieło - rzecz ruchomą. Ta zasada nie znajduje jednak zastosowania w niniejszej sprawie gdyż wykonanie ogrodzenia zostało przerwane zanim nastąpiło trwałe połączenie go z nieruchomością. Jak wynika z zeznań oskarżyciela posiłkowego 15 słupków ogrodzenia zostało wbetonowane przez oskarżonego do gruntu jednak beton nie zawiązał się co umożliwiło wyciągniecie słupków, bez ich uszkodzenia. Siatka została częściowo rozciągnięta na słupkach, jednak ogrodzenie nie zostało wykonane w całości. Tak więc, nie nastąpiło trwałe połączenie rzeczy ruchomej z gruntem zaś właściciel nieruchomości czyli oskarżyciel posiłkowy, nie uzyskał własności tych słupków. Skoro zasada superficies solo cedit z art. 191 k.c. nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, to oskarżony w dalszym ciągu był właścicielem słupków służących do budowy ogrodzenia działki gruntu i mógł nimi swobodnie dysponować. Sąd I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie. Ocenę dowodów przeprowadził zgodnie z art. 7 k.p.k. Nie jest to ocena dowolna lecz oparta na logicznej analizie zgromadzonych dowodów, przepisach prawa cywilnego, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Wniosek

-o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny. Zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy został oceniony zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy w pełni podzielił tok rozumowania sądu I instancji, wraz z wnioskiem, o tym że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa przywłaszczenia gdyż rzeczy ruchome opisane w zarzucie stanowiły jego własności. Nie stanowiły więc rzeczy cudzych. Tym samym w czynie oskarżonego brak było znamion przestępstwa z art. 284 § 1 k.k. Pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem posiłkowym doszło do zawarcia ustnej umowy o dzieło. Umowa ta w trakcie jej realizacji została wypowiedzialna przez oskarżonego i nie doszło do wykonania ogrodzenia. Tym samym oskarżony, jako właściciel rzeczy ruchomych , które dostarczył na działkę gruntu w celu wykonania ogrodzenia miał prawo zadysponować nimi i je zabrać, gdyż takie postępowanie mieści się w uprawnieniach właścicielskich. Nie przywłaszczył także kwoty wypłaconego zadatku bowiem pieniądze nie stanowią cudzej rzeczy ruchomej będącej przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa przywłaszczenia. Rozliczenie wypłaconej oskarżonemu zaliczki jest rozstrzygnięciem cywilistycznym i nie podlega przepisom Kodeksu karnego.

Zarzut apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

1.obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 191 k.c. w zw. z art. 47 § 1-3 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że słupki, siatka oraz furtka wywiezione przez oskarżonego nie były częścią składową nieruchomości oskarżyciela posiłkowego ze względu na możliwość ich demontażu (k- 127), podczas gdy oskarżony zgodnie z umową ustną zawartą między nim a oskarżycielem posiłkowym zamontował ogrodzenie na działce oskarżyciela posiłkowego , a tym samym zostało ono stale związane z gruntem i stało się częścią składową działki oskarżyciela posiłkowego, czego skutkiem jest błędne określenie statusu prawnego ogrodzenia oraz własności słupków, siatki oraz furtki i przypisanie jej oskarżonemu, a nie oskarżycielowi posiłkowemu, a w konsekwencji uznanie, że nie mogło dojść do przywłaszczenia rzeczy skoro ich właścicielem wedle błędnego rozumowania sądu I instancji był oskarżony;

2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 155 § 2 k.c. przez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do przeniesienia własności słupków, siatki oraz furtki , podczas gdy zgodnie z art. 155 § 2 zd. 1 k.c. jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, do przeniesienia własności potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy a w sprawie strony zawarły ustną umowę nabycia wszystkich elementów ogrodzenia wraz z usługą ich montażu, z chwilą przywiezienia materiałów na nieruchomość oskarżyciela posiłkowego doszło do przeniesienia posiadania, a tym samym zgodnie z cytowanym powyżej przepisem również prawa własności na rzecz oskarżyciela posiłkowego, czego skutkiem jest błędne określenie własności słupków, siatki oraz furtki i przypisanie jej oskarżonemu a nie oskarżycielowi posiłkowemu a w konsekwencji uznanie, że nie mogło dojść do przywłaszczenia rzeczy, skoro ich właścicielem, wedle błędnego rozumowani sądu I instancji, był oskarżony;

3. obrazę przepisów prawa materialnego, tj., art. 278 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy sąd I instancji sam wskazał, że oskarżony zdementował ogrodzenie znajdujące się na działce oskarżyciela posiłkowego (k.127), a ponadto w przedmiotowej sprawie części składowe ogrodzenia należały do oskarżyciela posiłkowego, czego skutkiem jest błędne uznanie, że oskarżony nie wyczerpał swoim zachowaniem znamion przestępstwa kradzieży;

4. ewentualnie – w razie nieprzychylania się przez sąd II instancji do zarzutu 3 – obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 284 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że części składowe ogrodzenia należały do oskarżonego, podczas gdy w przedmiotowej sprawie części składowe ogrodzenia – zgodnie z art. 155 § 2 zd. 1 k.c. – należały do oskarżyciela posiłkowego, stąd nawet jeśli ogrodzenie nie było trwale związane z gruntem, to materiały i tak były własnością oskarżyciela posiłkowego, czego skutkiem jest błędne uznanie, że oskarżony nie wyczerpał swoim zachowaniem znamion przestępstwa przywłaszczenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie jest zasadny.

Ad 1. Sąd I instancji nie naruszył prawa materialnego tj. art. 191 k.c. w zw. z art. 47 § 1-3 k.c. Istotnie, przepisy regulujące umowę o dzieło nie zajmują się zagadnieniem przejścia własności dzieła, stąd też stosunki własnościowe kształtujące się w wyniku zawarcia umowy o dzieło podlegają ogólnym zasadom prawa rzeczowego. W przypadku, gdy wykonawca zobowiązuje się wytworzyć dzieło na nieruchomości stanowiącej własność zamawiającego, a z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, nabycie własności następuje na skutek dokonania czynności czysto faktycznych, zmierzających do osiągnięcia jakiegoś skutku pozaprawnego, wywołujących jednak z mocy przepisu ustawy, zarazem skutek prawny w postaci przejścia własności. Art. 191 k.c. reguluje połączenie ruchomości z nieruchomością wskazując, że przesłanką przejścia własności jest połączenie w taki sposób, aby rzecz ruchoma stała się częścią składową nieruchomości. Jednak w niniejszej sprawie rzeczy ruchome oznaczone co do gatunku w postaci słupków, siatki oraz furtki nie zostały trwale połączone z gruntem bowiem nie nastąpiło wykonanie ogrodzenia w całości. Wykonanie ogrodzenia zostało przerwane zanim trwale połączyło się z gruntem. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego zabetonowane słupki ogrodzenia zostały wyciągnięte bez ich uszkodzenia. Natomiast świadek M. Ł. zeznał, że w sytuacji gdy słupki ogrodzenie nie mają kotwy to można je bez problemów wyciągnąć nawet z zaschniętego betonu. (k- 111 v) Tak więc, słupki ogrodzenia z częściowo rozciągniętą siatką nie zostały trwale powiązane z gruntem. Nie stały się więc częścią składową nieruchomości gdyż można było je wyciągnąć bez ich uszkodzenia. Natomiast zgodnie z art. 47 § 2 k.c. „częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego”. Częściowe wykonanie prac potwierdzają zeznania oskarżyciela posiłkowego bowiem w dniu wręczenia zaliczki czyli 12 lipca 2021 r. zostało wbitych w ziemię i zabetonowanych 15 słupków ogrodzenia, częściowo została rozciągnięta siatka ogrodzeniowa i przygotowane zostało ogrodzenie pod furtkę. Jednak ogrodzenie nie zostało wykonane w całości, a więc nie tworzyło gospodarczej całości z nieruchomością oskarżyciela posiłkowego. Zamontowane elementy ogrodzenia można było zdemontować bez uszkodzenia użytych materiałów. Częściowo wykonane elementy ogrodzenia nie zostały ani fizycznie ani funkcjonalnie powiązane z nieruchomością. Tak więc przepis art. 191 k.c. nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Ogrodzenie działki nie zostało trwale powiązane z gruntem bowiem beton nie zawiązał się na tyle mocno aby uniemożliwić wyciągnięcie słupków bez ich zniszczenia. Przerwanie wykonania ogrodzenia nastąpiło na skutek odstąpienia oskarżonego od realizacji umowy o dzieło bowiem oskarżyciel posiłkowy nie zaakceptował wzrostu wynagrodzenia o 1.000 zł a jednocześnie z oskarżonym ustalił zakres dodatkowych prac polegających na rozciągnięciu drutu naciągającego siatkę oraz wykonanie wsporników słupków.

Ad. 2 Nie został przez sąd I instancji naruszony art. 155 § 2 zd. 1 k.c. gdyż nie doszło do sprzedaży zakupionych przez oskarżonego elementów służących do budowy ogrodzenia w postaci siatki, słupków i furtki oskarżycielowi posiłkowemu. Wymienione rzeczy są rzeczami oznaczonymi co do gatunku a prawo własności tych rzeczy nabywa się po ich kupnie i po przeniesieniu ich posiadania. Przekazanie nie nastąpiło w momencie przywiezienia tych rzeczy na działkę oskarżyciela posiłkowego bowiem oskarżyciel za te rzeczy oznaczone co do gatunku nie zapłacił oskarżonemu. Jak prawidłowo ustalił sąd I instancji oskarżony uzyskał materiały do budowy ogrodzenia na działce oskarżyciela posiłkowego z własnych środków. Fakt ten potwierdził oskarżyciel posiłkowy bowiem w dniu 12.07.2021 r. gdy wpłacał zaliczkę, materiały te były już na działce. Ponadto oskarżyciel posiłkowy nie zlecił oskarżonemu kupna określonych materiałów na jego rachunek. Nie dostał też żadnego rachunku za materiały, które dostarczył oskarżony. Wypłacona przez oskarżyciela posiłkowego kwota 3.000 zł nie stanowiła zapłaty za zakupione przez oskarżonego materiały do budowy ogrodzenia bowiem była to kwota przeznaczona łącznie na materiały i na robociznę. Po wykonaniu ogrodzenia, miała zostać zaliczona na poczet końcowego, ustalonego z oskarżonym, wynagrodzenia za wykonanie dzieła. Tak więc, oskarżyciel nie odkupił od oskarżonego rzeczy ruchomych w postaci słupków, siatki i furtki służących do budowy ogrodzenia działki bowiem ich koszt wraz z robocizną miał zostać rozliczony w kwocie końcowej za wykonanie ogrodzenia. Oskarżony był w dalszym ciągu właścicielem siatki, słupków i furtki do momentu zapłaty końcowej kwoty wynagrodzenia za wykonanie dzieła w postaci ogrodzenia działki. Wtedy nastąpiłoby wydanie rzeczy oznaczonych co do gatunku, użytych do budowy ogrodzenia. Umowa o dzieło stanowi umowę rezultatu, co oznacza, że uznaje się ją za wykonaną z chwilą osiągnięcia tego ustalonego w umowie rezultatu, który jak wynika z akt sprawy, nie został osiągnięty. Oskarżony odstąpił od umowy o dzieło bowiem oskarżyciel posiłkowy określając szerszy zakres prac - wykonanie wsporników słupków oraz nałożenie drutu naciągającego siatkę, nie zaakceptował wyższej kwoty końcowej wynagrodzenia za wykonanie ogrodzenia działki.

Ad. 3 i 4. Sąd I instancji nie naruszył art. 278 § 1 k.k. bowiem przestępstwo kradzieży czyli zaboru rzeczy w celu przywłaszczenia dotyczy cudzej rzeczy ruchomej zaś w niniejszej sprawie siatka, słupki oraz furtka stanowiły rzeczy oskarżonego uzyskane z własnych środków. Z tych samych powodów nie popełnił także przestępstwa przywłaszczenia rzeczy bowiem także przestępstwo z art. 284 § 1 k.k. dotyczy cudzej rzeczy ruchomej. Koszt materiałów wraz z robocizną miał zostać rozliczony w końcowej kwocie wynagrodzenia za wykonanie dzieła w postaci ogrodzenia działki gruntu. Wykonanie tego ogrodzenia, jak wynika z zeznań oskarżyciela posiłkowego, zostało przerwane gdyż oskarżyciel posiłkowy nie zaakceptował wyższej kwoty wynagrodzenia za wykonanie dzieła w postaci ogrodzenia działki. Oskarżony, jako właściciel zakupionych materiałów miał prawo nimi zadysponować gdyż nie doszło do trwałego połączenia ogrodzenia z gruntem. Prace zostały przerwane, zaś oskarżony zabrał swoje rzeczy. Rozliczenie wypłaconej oskarżonemu zaliczki jest rozstrzygnięciem cywilistycznym i nie podlega przepisom Kodeksu karnego.

Wniosek

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny. Zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy został oceniony zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Materiał dowodowy jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia. Sąd odwoławczy w pełni podzielił tok rozumowania sądu I instancji, wraz z wnioskiem, o tym że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa przywłaszczenia gdyż rzeczy ruchome opisane w zarzucie stanowiły jego własność. Nie stanowiły więc rzeczy cudzych. Nie można także przypisać oskarżonemu przestępstwa kradzieży, gdyż polega ono na zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej zaś siatka, słupki i furtka były własnością oskarżonego. Tym samym w czynie oskarżonego brak było znamion przestępstw z art. 284 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. Pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem posiłkowym doszło do zawarcia ustnej umowy o dzieło. Umowa ta w trakcie jej realizacji została wypowiedzialna przez oskarżonego i nie doszło do wykonania ogrodzenia. Tym samym oskarżony, jako właściciel rzeczy ruchomych, które dostarczył na działkę gruntu w celu wykonania ogrodzenia miał prawo zadysponować nimi i je zabrać. Jest to uprawnienie przysługujące właścicielowi rzeczy. Nie przywłaszczył także kwoty wypłaconego zadatku bowiem pieniądze nie stanowią cudzej rzeczy ruchomej będącej przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa przywłaszczenia. Rozliczenie wypłaconej oskarżonemu zaliczki jest rozstrzygnięciem cywilistycznym i nie podlega przepisom Kodeksu karnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Uniewinnienie oskarżonego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy w pełni podzielił tok rozumowania sądu I instancji, wraz z wnioskiem, o tym że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa przywłaszczenia gdyż rzeczy ruchome opisane w zarzucie stanowiły jego własności. Nie stanowiły więc rzeczy cudzych. Nie można także przypisać oskarżonemu przestępstwa kradzieży, gdyż polega ona na zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej zaś siatka, słupki i furtka były własnością oskarżonego. Tym samym w czynie oskarżonego brak było znamion przestępstw z art. 284 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. Pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem posiłkowym doszło do zawarcia ustnej umowy o dzieło. Umowa ta w trakcie jej realizacji została wypowiedzialna przez oskarżonego i nie doszło do wykonania ogrodzenia. Tym samym oskarżony, jako właściciel rzeczy ruchomych, które dostarczył na działkę gruntu w celu wykonania ogrodzenia miał prawo zadysponować nimi i je zabrać. Jest to uprawnienie przysługujące właścicielowi rzeczy. Nie przywłaszczył także kwoty wypłaconej zaliczki bowiem pieniądze nie stanowią cudzej rzeczy ruchomej będącej przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa przywłaszczenia. Nie popełnił także przestępstwa oszustwa. Oskarżony przystąpił do wykonania umowy o dzieło, lecz nie ukończył ogrodzenia gdyż oskarżyciel posiłkowy nie zaakceptował wzrostu wynagrodzenia końcowego pomimo, że zlecił wykonanie dodatkowych prac w postaci naciągnięcia siatki specjalnym drutem i wykonania wsporników słupków. Oskarżony wykonał umowę o dzieło w ograniczonym zakresie - jedynie w części demontażu starego ogrodzenia. Rozliczenie wypłaconej oskarżonemu zaliczki jest rozstrzygnięciem cywilistycznym i nie podlega przepisom Kodeksu karnego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. zwolnił oskarżyciela posiłkowego od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze kierując się zasadą słuszności. Oskarżyciel posiłkowy nie odzyskał zapłaconej oskarżonemu zaliczki, zaś celem apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego było odzyskanie wpłaconych oskarżonemu pieniędzy. Oskarżyciel posiłkowy poniósł więc szkodę, którą niezasadnie próbował zrekompensować w drodze postępowania karnego zamiast postępowania cywilnego. Te względy zadecydowały o zwolnieniu go od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie karne odwoławcze.

O pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze wynikających z nieuwzględnienia apelacji prokuratora od wyroku uniewinniającego sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana