Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1352/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2024 roku, sygn. akt IV K 532/23

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

P. Z.

Oskarżony jest osobą karaną

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Aktualna karta karna, k. 212-217

Informacja e - (...), k. 211

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Karalność sądowa oskarżonego

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Stan majątkowy

Załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj:

1) obraza art. 7 k.p.k. wyrażająca się w przekroczeniu przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów poprzez dowolną i wybiórczą analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie rozważeniu wszystkich okoliczności ujawnionych w toku postępowania, wadliwym rozumowaniu sprzecznym ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, w związku z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez brak rozważenia na korzyść oskarżonego wszelkich niedających się usunąć wątpliwości, co doprowadziło do:

- oparcia ostatecznych ustaleń Sądu na zeznaniach pokrzywdzonej przy braku dogłębnego przeanalizowania pobudek kierujących pokrzywdzoną przy składaniu obciążającego oskarżonego zawiadomienia, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że (i) pokrzywdzona jako pracownik socjalny odwiedzała mieszkanie należące do babci oskarżonego w ramach prowadzonej procedury Niebieskiej Karty, w związku z podejrzeniem stosowania przez oskarżonego przemocy wobec babci, (ii) pokrzywdzona miała uprzedzenia względem oskarżonego w związku z toczącą się procedurą Niebieskiej Karty, (iii) pokrzywdzona dokonała zgłoszenia popełnienia przez oskarżonego przestępstwa po wizycie w mieszkaniu należącym do D. L. bez obecności innych świadków tj. innego pracownika socjalnego lub dzielnicowego, którzy jej towarzyszyli podczas takich wizyt,

-przyjęcia, że zeznania pokrzywdzonej są spójne, dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w sytuacji, gdy istnieją istotne rozbieżności w protokole przesłuchania pokrzywdzonej złożonym w postępowaniu przygotowawczym i w treści zeznań złożonych przez pokrzywdzoną na rozprawie przed Sądem, w szczególności co do momentu wypowiedzenia przez oskarżonego słów powszechnie uznawanych za obelżywe, co do zachowań oskarżonego podczas wizyty w mieszkaniu, co winno prowadzić do odmowy przyznania wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej w tym zakresie;

- przyjęcia, że zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa podpisane przez zastępcę Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej dzielnicy (...) (...) W. stanowi rzetelny dokument, korespondujący z treścią zeznań pokrzywdzonej, w sytuacji, gdy istnieją istotne rozbieżności dotyczące momentu wypowiedzenia przez oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej słów powszechnie uznawanych za obelżywe, jak również co do zachowania oskarżonego w mieszkaniu, co powinno prowadzić do odmowy obdarzenia tego dokumentu walorem wiarygodności,

- odmowy przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w których konsekwentnie nie przyznaje się do popełnienia przestępstwa, zaprzecza, aby mógł użyć wobec pokrzywdzonej słów powszechnie uznawanych za obelżywe, a także wskazuje, że pokrzywdzona żywiła do niego niechęć z uwagi na fakt, że takiej wersji zaprzeczyła pokrzywdzona, której zeznania Sąd I instancji uznał niesłusznie za wiarygodne,

2) art. 5 § 1 k.p.k. poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 226 v 1 k.k., pomimo braku dostatecznych i jednoznacznych dowodów uzasadniających winę oskarżonego,

3) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez niezastosowanie się do zasady in dubio pro reo, wedle której wątpliwości należy oceniać na korzyść oskarżonego, zwłaszcza w sytuacji, gdy podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowią wyłącznie zeznania pokrzywdzonej sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego

2. co skutkowało, na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, wyrażający się w uznaniu, że:

1) w przedmiotowej sprawie pokrzywdzona składała spójne i konsekwentne zeznania, w sytuacji gdy zeznania pokrzywdzonej są niejednolite, istnieją rozbieżności pomiędzy zeznaniami złożonymi przez pokrzywdzoną na różnych etapach postępowania karnego, co powinno skutkować odmową przyznania pokrzywdzonej waloru wiarygodności,

2) oskarżony dopuścił się znieważenia pracownika socjalnego w momencie wychodzenia pokrzywdzonej z mieszkania, choć w zgromadzonym materiale dowodowym, który Sąd I instancji uznał za wiarygodny istnieją istotne rozbieżności co do momentu, w którym miało to nastąpić,

3) zachowanie oskarżonego wywołało u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia, która odczekując jeszcze chwilę, by upewnić się, że oskarżony nie przeleje okazanej wobec niej agresji na D. L. opuściła lokal, pomimo, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który Sąd uznał za wiarygodny wynika, że pokrzywdzona od razu opuściła mieszkanie należące do D. L.,

4) oskarżony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy występujące w sprawie okoliczności i prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do uznania, że oskarżony jest niewinny.

3. na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono również rażącą niewspółmierność orzeczonej kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie dyrektyw szczególnych wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. oraz nieuwzględnienie w dostatecznym stopniu okoliczności łagodzących ustalonych przez Sąd, poprzez przecenienie znaczenia ustalonych w sprawie okoliczności obciążających, zaś niedocenienie wymowy i znaczenia okoliczności łagodzących, a w konsekwencji zarzucono:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku skutkujący uznaniem stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu aktem oskarżenia za znaczny, podczas gdy występujące w sprawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowe, charakter okoliczności jego popełnienia oraz jego skutki były znikome i powinny mieć wpływ na wymiar kary,

2) błąd w ustaleniach fatycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia polegający na uznaniu, że tylko kara 3 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności przyczyni się do pozytywnych zmian w zachowaniu oskarżonego w przyszłości, podczas gdy orzeczona kara znacznie przekracza stopień winy oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Dokonując analizy prawidłowości zaskarżonego wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych należało stwierdzić, że apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, a ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

W pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.pk., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, powyższy warunek został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że skarżący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, prezentując własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez Sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego, Sąd Rejonowy oceniając materiał dowodowy nie naruszył normy art. 7 k.p.k. oraz pozostałych przepisów wskazywanych w apelacji. Należy podkreślić, że Sąd meriti przeprowadził postępowanie w sposób wyczerpujący, dążąc do pełnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym dokładnie weryfikując linię obrony oskarżonego oraz zeznania pokrzywdzonej. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, opartej na wybiórczym i subiektywnym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy oraz rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych.

Obrońca oskarżonego zarzucił Sądowi I instancji, że ten przekroczył zasadę swobodnej oceny dowodów poprzez dowolną i wybiórczą analizę zabranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez nadanie zeznaniom pokrzywdzonej waloru wiarygodności i oparcie na nich ostatecznych ustaleń, mimo iż – zdaniem obrony – zawierały one sprzeczności dotyczące kluczowych okoliczności zdarzeń z okresu od 3 do 4 stycznia 2023 roku. Sąd Okręgowy poddał powyższy zarzut szczegółowej analizie i stwierdził, że jest on bezzasadny. Zeznania pokrzywdzonej były konsekwentne, a wszelkie nieścisłości, na które wskazał obrońca dotyczyły drugorzędnych szczegółów, które nie miały wpływu na ogólną ocenę ich wiarygodności. Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że z uwagi na znaczny upływ czasu od przedmiotowego zdarzenia, pokrzywdzona nie pamiętała dokładnych szczegółów zajścia, a okoliczność, że pomiędzy złożonymi przez pokrzywdzoną zeznaniami, a treścią zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa istnieją drobne nieścisłości, nie ma wpływu na ich wiarygodność, ponieważ zawiadomienie zostało sporządzone i złożone przez inną osobę, tj. zastępcę Dyrektora OPS, a jego treść nie była autoryzowana przez pokrzywdzoną.

Argument obrony, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo nie uwzględnił faktu, iż R. W. miała uprzedzenia względem oskarżonego w związki z toczącą się procedurą Niebieskiej Karty nie ma żadnych podstaw w zgromadzonym materiale dowodowym. Zeznania pokrzywdzonej są wyważone, opisują rzeczywiste okoliczności zajścia, brak w nich elementów, które wskazywałyby na chęć celowego obciążania oskarżonego.

Wbrew zarzutowi apelującego, Sąd Rejonowy nie naruszył art. 5 § 2 k.p.k. W pisemnym uzasadnieniu wyroku wskazano przeprowadzone w sprawie dowody i dokonano ich gruntownej oceny, uznając za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego. Ocenę tę Sąd odwoławczy w pełni podziela. Oznacza to zatem, że Sąd Rejonowy kierując się swobodą oceny dowodów dokonał ich selekcji, a to nie jest równoznaczne z powzięciem wątpliwości co do winy oskarżonego. W tym miejscu przytoczyć można pogląd judykatury przyjęty w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2021 roku, z którym tutejszy Sąd się zgadza, iż art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć Sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd (sygn. akt IV KK 466/21). W niniejszej sprawie Sąd I instancji żadnych wątpliwości nie powziął, ponieważ nie było do tego podstaw i jak już wspominano powyżej, dokonał trafnej oceny dowodów zgodnie z treścią art. 7 k.p.k.

W odniesieniu do podniesionego w apelacji zarzutu niewspółmierności orzeczonej oskarżonemu kary zaznaczyć należy, że rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy Sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary (M. Gabriel-Węglowski, Rażąca niewspółmierność kary jako przyczyna odwoławcza od wyroku , LEX/el. 2014.). Działanie takie skutkuje nieproporcjonalnością tej kary w takim stopniu, że dotychczas wymierzoną karę można byłoby nazwać ,,rażąco” niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Trzeba podkreślić, że zmiana zaskarżonego wyroku z powodu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary może mieć miejsce dopiero, gdy wskazana zostanie wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku, sygn. akt II AKa 514/04).

Wbrew twierdzeniom obrońcy wymierzona oskarżonemu kara 3 miesięcy pozbawienia wolności nie jest rażąco niewspółmierna, lecz pozostaje adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu oraz całokształtu okoliczności sprawy. Prawidłowo uznano, iż wymierzenie oskarżonemu kary wolnościowej nie spełni pokładanego w niej celu, biorąc pod uwagę jego uprzednią wielokrotną karalność sądową. Względem P. Z. orzekano już karę ograniczenia wolności, która nie doprowadziła do zmiany jego podejścia i przestrzegania norm prawnych. Należy podkreślić, że kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, winna być wystarczająca i spełnić cele wychowawcze względem oskarżonego. Głównym celem tak orzeczonej kary jest zapobieżenie powrotowi na drogę przestępstwa przez oskarżonego. Charakter i okoliczności popełnionych czynów wskazują, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności może skutecznie resocjalizować oskarżonego oraz zapobiec jego dalszej działalności przestępczej. Kara 3 miesięcy pozbawienia wolności jest także zgodna z zasadą prewencji ogólnej, której celem jest oddziaływanie na społeczeństwo poprzez sprawiedliwe i adekwatne wymierzanie kar.

Wniosek

1.  Zmiana zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu,

2.  ewentualnie w przypadku nie uwzględnienia wniosku z pkt 1 wymierzenie oskarżonemu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych przez skarżącego zarzutów skorelowane z nimi wniosku nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2024 roku, sygn. akt IV K 532/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Z powodów jak wyżej brak podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacyjnych oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

P. Z.

-

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państw, uznając iż przemawia za tym jego sytuacja majątkowa i życiowa.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2024 roku, sygn. akt IV K 532/23

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana