Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSR del. Izabela Kościarz – Depta

protokolant: p.o. protokolant sądowy Zuzanna Poźniak

przy udziale prokuratora Józefa Gacka

po rozpoznaniu dnia 20 marca 2019 r.

sprawy D. K., syna M. i K., ur. (...) w W.

oskarżonego o czyn z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 19 czerwca 2018 r. sygn. akt IV K 691/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie na rzecz adw. P. O. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1329/18

UZASADNIENIE

D. K. został oskarżony o to, że w dniu 18 kwietnia 2016 roku w W. jadąc ulicą (...) nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ sygn. akt IV K 759/14 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, kierując samochodem m-ki V. nr rej. (...), tj. o czyn z art. 244 k.k.

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2018r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie w sprawie IV K 691/16 uznał oskarżonego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 kwietnia 2016r. godz. 21: 05 do dnia 18 kwietnia 2016r. do godziny 23:41; na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go na korzyść oskarżonego w części orzeczenia o karze. Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażąca niewspółmierność orzeczonej kary 3 miesięcy pozbawienia wolności. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 oraz warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary, a także o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu za postępowanie przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna, wobec czego zawarte w niej wnioski końcowe nie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż apelujący nie kwestionuje ustaleń faktycznych Sądu I instancji w zakresie odnoszącym się do sprawstwa oskarżonego, co zwalnia Sąd Odwoławczy od szerszego zajmowania się tą kwestią i pozwala na ograniczenie się do stwierdzenia, że zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przyjęcie winy oskarżonego D. K. w zakresie przypisanego mu czynu. Zarazem w sprawie nie zachodzą przyczyny wymienione w art. 439 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom podniesionym w apelacji obrońcy, Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa, poprzez wymierzenie oskarżonemu rażąco niewspółmiernej kary i orzeczenie wobec niego kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 r. Aka 116/2000).

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć
w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku. (vide: wyrok Sadu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku II Aka 514/2004, Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r. II Aka 163/2003).

Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzona w przedmiotowej sprawie kara nie jest nadmiernie surowa, a tym bardziej nie jest rażąco niewspółmierna. Wbrew twierdzeniom obrońcy przy wymiarze kary uwzględnione zostały zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć. Czyn przypisany oskarżonemu, wypełniający dyspozycję art. 244 k.k. w brzmieniu obowiązującym na dzień 18 kwietnia 2016 roku zagrożony był karą pozbawienia wolności do 3 lat. Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował przepisy ustawy obowiązującej w chwili popełnienia czynu zabronionego, albowiem są względniejsze dla sprawcy. Orzeczona wobec oskarżonego D. K. kara 3 miesięcy pozbawienia wolności jest karą wyważoną, oscyluje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uwzględniającą z jednej strony stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, a z drugiej strony okoliczności łagodzące. Nie nosi ona zatem cechy rażącej niewspółmierności uzasadniającej ewentualną zmianę wyroku w tym zakresie i zmniejszenie kary.

D. K. skazany został za występek popełniony w dniu 18 kwietnia 2016 roku, polegający na niezastosowaniu się do sądowego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, który zaczął obowiązywać od dnia 2 kwietnia 2015 roku do dnia 2 kwietnia 2018 roku. Oznacza to, że złamanie zakazu nastąpiło nie w końcowym okresie jego obowiązywania, ale wręcz odwrotnie, co dowodzi całkowitego lekceważenia tego orzeczenia sądu. Ponadto, jak wynika z danych o karalności, takie zachowanie D. K. nie było odosobnione, gdyż oskarżony był już karany za występek z art. 244 k.k.

Skarżący uzasadniając rzekomą nieproporcjonalną surowość kary odwołuje się do sytuacji osobistej oraz majątkowej oskarżonego, jak i faktu przyznania się do winy oraz wyrażenia skruchy przez oskarżonego. Powyższe nie może jednak skutkować postulowanym złagodzeniem kary. Oskarżony dopuścił się bowiem występku umyślnego, a więc musiał zdawać sobie sprawę z tego, że kolejne, podobne naruszenie porządku prawnego rodzić dla niego będzie określone skutki. Z istoty jakiejkolwiek kary wynika bowiem, że ma ona dla oskarżonego stanowić dolegliwość i być realnie odczuwalna, gdyż tylko w ten sposób prowadzi do realizacji jej celów – refleksji oskarżonego co do nieopłacalności popełnienia przestępstwa i w rezultacie zmiany postępowania w przyszłości.

Oskarżony natomiast uzyskał już parokrotnie szansę na zmianę postawy życiowej, lecz z niej nie skorzystał, dopuszczając się w okresie obowiązywania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obecnego przestępstwa, przez to drastycznie nadużywając udzielonego mu wówczas kredytu zaufania. Zatem kara trzech miesięcy pozbawienia wolności – utrzymana w najniższych granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego sankcją przepisu art. 244 kk – jawi się jako kara w pełni zasłużona, bez cech rażącej i niewspółmiernej surowości. Na korzyść oskarżonego przemawiało zaledwie przyznanie się do postawionego mu zarzutu.

Niemożliwym do uwzględnienia jest również wniosek obrońcy o orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem.

Art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego stanowił, że Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Z analizy danych o karalności oskarżonego wynika, iż jest on osobą wielokrotnie karaną, w tym na kary pozbawienia wolności. Sama ta okoliczność wyklucza możliwość uwzględnienia wniosku obrońcy i zawieszenie wykonania kary. Ponadto pomimo przyznania się oskarżonego, nie sposób postawić wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Nie podzielając więc argumentów przedstawionych w apelacji i nie dostrzegając przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k. lub z art. 440 k.p.k. – Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy i zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Oskarżony przebywa aktualnie w warunkach izolacji penitencjarnej i nie posiada dochodów, które umożliwiłyby pokrycie należności sądowych.

Jednocześnie Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie na rzecz adw. P. O. za obronę oskarżonego z urzędu w instancji odwoławczej.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.