Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1307/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 19 czerwca 2024 r., sygn. akt III K 561/23 przeciwko S. S..

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

Lp.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

niekaralność oskarżonego

karta karna k. 529

2.

Osiąganie opodatkowanych dochodów przez oskarżonego

E (...) k. 528

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1, 2

Karta karna, E (...)

Dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Uwagi ogólne

1.  Ocena zarzutów podniesionych w środku odwoławczym w sposób pełny, jasny i zrozumiały przede wszystkim dla oskarżonego, który jest podmiotem postępowania najbardziej zainteresowanym jego wynikiem, jest znacznie utrudniona.

2.  W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że apelacja jest sporządzona w sposób mało czytelny, jest oparta na wielokrotnych powtórzeniach, z wzajemnie wykluczającymi się zarzutami. Rozbudowanie zarzutów dublujących rzekome uchybienia, z pewnością nie służy przejrzystości tego środka odwoławczego, a co istotne nie powoduje, że staje się bardziej uargumentowana.

3.  Autor apelacji nie uszeregował uchybień sądu, nie podzielił ich na pierwotne i wtórne, co skutkowało postawieniem 13 zarzutów apelacyjnych, opartych na trzech podstawach zawartych w art. 438 pkt 1, 2, 3 k.p.k. Co więcej adwokat M. M. faktycznie postawił również zarzut rażącej niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.), przy czym niewłaściwie określił go jako naruszenie prawa materialnego (zarzuty w punkcie 4, 5, 10).

4.  Dodatkowo apelacja sporządzona jest czasami górnolotnym językiem, przy czym sama przez to nie staje się bardziej profesjonalna. Wręcz przeciwnie wskazuje na pewne zagubienie jej autora co do umiejętności syntetycznego analizowania sprawy pod kątem wystąpienia uchybień i związanych z nimi zarzutów apelacyjnych.

5.  Autor apelacji powołując się na artykuł W. W. (2) „Zasady formułowania zarzutów apelacyjnych w obowiązującej procedurze karnej”1 w sposób dość wybiorczy odnosi się do jego treści. Cytując fragment tej publikacji nie podaje kolejnego zdania kończącego cytowany wywód z zakresie możności łączenia zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego, czyli „W takiej jednak sytuacji przyjąć należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien być rozpoznawany w pierwszej kolejności, zaś zarzut obrazy prawa materialnego dopiero w drugiej i tylko pod warunkiem nieuwzględnienia pierwszego z nich. W doktrynie nazywa się go tzw. zarzutem ewentualnym”. Tak też należało postąpić w tej sprawie i jeżeli autor apelacji uznał za konieczne dokonanie kontroli orzeczenia również w zakresie prawidłowości zastosowania prawa materialnego powinien postawić zarzut główny błędu w ustaleniacg faktycznych a ewentualny naruszenia prawa materialnego. Tak jednakże się nie stało i konsekwencją przyjętego toku rozumowania jest postawienie wykluczających się zarzutów, których łączna ocena jest niedopuszczalna.

6.  Zupełnie niezrozumiałym zarzutem jest ten wskazany w punkcie trzecim, czyli zarzut, z którego w zasadzie nic nie wynika  „naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. — poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, a nadto niezastosowanie naczelnej zasady procesu karnego in dubio pro reo, w sytuacji, gdy uznać należy, że skazanie przed sądem w I instancji, nastąpiło de facto głównie w oparciu o wybrany przez sąd a quo, materiał dowodowy, zaś, de iure, brak było dostatecznych dowodów, wskazujących na bezsporne sprawstwo oskarżonego”. Taki zarzut jest na takim poziomie ogólności, że nie wnosi nic istotnego i może być postawiony w zasadzie w każdej sprawie.

7.  Poza tym odwołujący się pomija od dawna jednolicie prezentowane stanowisko wyrażane w orzecznictwie, wedle którego przepisy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Dopiero w sytuacji, gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny, kompletny i podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 k.p.k., można zastosować zasadę z art. 5 § 2 k.p.k. Nastąpi to dopiero wówczas, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi istnienie wciąż niedających się - w oparciu o nią - usunąć wątpliwości ( przykładowo: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2014 r., V KK 127/14). Równocześnie przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, jakie może powziąć sąd orzekający, a nie strona. Gdyby sąd je powziął, a nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego, zasadny byłby zarzut naruszenia tego przepisu.

8.  Poza tym – w kontekście zarzutu sformułowanego w punkcie 9 – czyli naruszenia art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. sąd odwoławczy zauważa, że wywołana apelacją kontrola odwoławcza służy weryfikacji trafności orzeczenia, a nie jego uzasadnienia. O tej zaś świadczą nie formalnie nienaganne pisemne motywy, sporządzone przecież już po wydaniu wyroku i odrębne od niego, ale konfrontacja orzeczenia z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i dotrzymanie w postępowaniu istotnych wymogów proceduralnych. Skoro więc dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu postępowania, błędu w ustaleniach faktycznych konieczne jest wykazanie jego możliwego wpływu na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.) to naruszenie art. 424 k.p.k. samo w sobie nie może prowadzić do spodziewanego przez skarżącego rezultatu, ponieważ to, co było później (uzasadnienie) nie może wpływać na to, co było wcześniej (wyrok). Wady uzasadnienia mogące świadczyć o wadliwości procesu wyrokowania, skłaniają do tym wnikliwszej kontroli odwoławczej, ale o tej wadliwości same w sobie nie przekonują i jej nie warunkują. Obecnie, wobec brzmienia przepisu art. 455a k.p.k., kwestia ta nie nasuwa wątpliwości.

9.  Reasumując – apelacja obrońcy oskarżonego – jest trudna do skonsolidowanej oceny. Sąd po analizie jej treści, wyeliminowaniu powtórzeń, wykluczających się zarzutów uznał, że jest ona zasadna w części, w jakiej obrońca zakwestionował przypisanie przez sąd pierwszej instancji świadomego działania oskarżonego S. S. w celu rozpowszechniania pornografii, natomiast pozostałe zarzuty uznane zostały za bezzasadne.

Lp.

Zarzuty

punkt 12)

błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez uznanie przez organ orzekający, iż oskarżony „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, posiadał (...) w celu rozpowszechnienia treści pornograficzne udziałem małoletnich oraz za pośrednictwem sieci Internet, posługując się oprogramowaniem (...) (...), rozpowszechniał treści pornograficzne z udziałem małoletnich” podczas gdy oskarżony nie tylko nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu, lecz także nie uczestniczył w sposób świadomy w inkryminowanym zdarzeniu. tym bardziej zaś — nie działał w zamiarze jego popełnienia i jakkolwiek nie akceptował go.

☒ zasadne

☐ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Sąd pierwszej instancji słusznie przypisał oskarżonemu posiadanie pornografii z udziałem małoletnich, natomiast dokonał błędnych ustaleń w zakresie ustalenia celu jego działania, czyli rozpowszechniania takiej pornografii. O ile w postępowaniu karnym w sposób bezwątpliwy dowiedziono, że oskarżony posiadał pornografie w sposób świadomy, gdyż ściągał pliki zawierających pornografie dziecięcą, część z nich otwierając wielokrotnie, o tyle żaden dowód nie wskazuje, że działał w celu jej rozpowszechniania. O takim zamiarze kierunkowym nie może świadczyć jedynie, w realiach tej konkretnej sprawy, używanie do ściągania takich plików programu (...). Faktem jest, że ten program działa na zasadzie (...) ((...)), gdzie użytkownicy jednocześnie pobierają i udostępniają małe fragmenty pliku od i dla innych użytkowników. Niemniej jednak takie stwierdzenie to za mało by uznać działanie oskarżonego jako celowe, czyli z zamiarem bezpośrednim.

2.  Sąd I instancji argumentował w tym zakresie, że oskarżony miał świadomość tego, że pobranie plików jednocześnie prowadzi do ich rozpowszechniania, skoro korzystał z programu, jak określił to obrońca, reklamowanego szeroko w mediach. Niemniej jednak tu nie chodzi o świadomość obrońcy, rozreklamowanie w mediach, wykształcenie oskarżonego, zaakceptowanie regulaminu, który jest dokumentem mało czytelnym, ale o dowodowe wykazanie, jaki był cel działania oskarżonego. Czy celem jego działania było posiadanie, choćby krótkoczasowe, niedozwolonej pornografii, czy też jej posiadanie w celu rozpowszechniania.

3.  W przypadku przypisanie oskarżonemu działania w rozumienie art. 202 § 3 k.k. należy dowodowo wykazać, że oskarżony pobierając pornografię za pośrednictwem programu (...) nie tylko godził się na jej rozpowszechnianie, z uwagi na sposób działania programu, lecz jego zamiarem bezpośrednim objęte było także jej rozpowszechnianie.

4.  W tej sprawie brak jest dowodów na zamiar bezpośredni oskarżonego działania w celu rozpowszechniania, zaś ogólna wiedza o zasadach działania programów typu (...) nie jest różnoznaczna z celowym działaniem w rozumieniu karnoprawnym.

5.  Ściąganie pornografii za pomocą programu (...) było środkiem do celu innego aniżeli rozpowszechnianie. Celem działania oskarżonego było posiadanie pornografii, a niejako ten program był środkiem do jego osiągniecia.

Lp.

Zarzuty

Punkt 1)

naruszenie art. 202 § 3 k.k., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji, uznanie oskarżonego, za winnego popełnienia czynu, stypizowanego w w/w rzeczonym artykule — podczas gdy w realiach sprawy niniejszej, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy z dokumentów oraz ze źródeł osobowych (wyjaśnienia samego oskarżonego, depozycje świadków). jakkolwiek przyjąć nie można. że oskarżony swoim zachowaniem, w tym zamiarem wypełnił znamiona czynu, implikujące odpowiedzialność kamą na kanwie w/w przepisu, tj. „w celu rozpowszechniania utrwala lub sprowadza, przechowuje lub posiada albo rozpowszechnia lub prezentuje treści Pornograficzne udziałem małoletniego (...)”, albowiem oskarżony na każdym etapie postępowania (vide: przygotowawczego oraz sądowego), kwestionował spójnie, oraz wiarygodnie zgodnie z doświadczeniem życiowym oraz specyfiką tej sprawy swój zamiar, poprzez m. in. wskazywanie na niezwłoczne usuwanie pobranych plików, a zwłaszcza — nie działał z wymaganą do pociągniecia go do odpowiedzialności karnej za w/w czyn świadomością tym bardziej zaś - „ze z góry powziętym zamiarem”

Punkt 2)

naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. z art. 5 § 2 k.p.k.  poprzez oparcie wyrokowania de facto wyłącznie przez pryzmat zeznań świadków pochodzących od oskarżenia mających intencje od samego początku utrzymania swoich ustaleń i oskarżenia, zwłaszcza zaś P. W. (1) i R. S.. którzy zeznali o treściach, znalezionych w komputerze oskarżonego przy jednoczesnym deprecjonowaniem wyjaśnień Oskarżonego i innych dowodów, przemawiających na jego korzyść podczas gdy (co zresztą było podnoszone przez obrońców), w marcu i maju 2023 roku, na dysku komputera u oskarżonego i na innych nośnikach, nie znaleziono materiałów, o charakterze pedofilskim, zaś sam oskarżony korzystał z legalnego w pełni oprogramowania. a nadto niezwłocznie usuwał niechciane pliki z pamięci komputera oraz nie krył swojej obecności w sieci nie ukrywając swojej pełnej tożsamości;

punkt 3)

naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. — poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, a nadto niezastosowanie naczelnej zasady procesu karnego in dubio pro reo, w sytuacji, gdy uznać należy, że skazanie przed sądem w I instancji, nastąpiło de facto głównie w oparciu o wybrany przez sąd a quo, materiał dowodowy, zaś, de iure, brak było dostatecznych dowodów, wskazujących na bezsporne sprawstwo oskarżonego;

punkt 6)

naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 200 i art. 202 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie, tj. niezwrócenie się z urzędu o wydanie opinii biegłych 1. z zakresu informatyki śledczej bądź cyberprzestępczości i 2. biegłego seksuologa na okoliczność:

biegły ad. 1) migrowania niechcianych plików pomiędzy sieciami/komputerami, sposobu dalszej, nawet niezamierzonej redystrybucji, w tym uzasadnionego braku świadomości oskarżonego w zakresie możliwości udostępniana tychże plików przez oprogramowania oraz przypadkowości występowania tychże plików pomiędzy pobieranymi w pełni legalnie katalogami i plikami z dozwoloną zawartością a także stosownego zachowania pod względem informatycznym z poziomu użytkownika oskarżonego który podejmował usuwania tychże plików z komputera to jest de facto jedynej czynności z punktu widzenia normalnego użytkownika którą mógł podjąć w celu ochrony dóbr chronionym przepisem

biegły ad. 2) na okoliczność zweryfikowania stanu zdrowia psychicznego oskarżony, pod kątem dewiacji seksualnych, koncentrowanych na osobach małoletnich — podczas gdy organ orzekający niejako ad hoc oraz bez przekonania - kategorycznie wywiódł, że oskarżony, dopuścił się zarzucanego mu, czynu bowiem potrzeba wydania opinii przez w/w wskazanych biegłych, była niezwykle istotna dla ustalenia, w jaki sposób rzekome działanie oskarżonego, skutkowało powstaniem inkryminowanego zdarzenia, zwłaszcza przez pryzmat okoliczności, podejmowanych przez obronę w toku postępowania, jak również wskazywania okoliczności, pozwalających na konstatację, że oskarżony, nie miał świadomości, że pobierane pliki, zawierają treści o charakterze pornograficznym a także jego nieistniejące ukierunkowanie było niezmiernie ważne w ustalenia umyślności działania w tym zakresie, bowiem osoba celowo pobierająca takie treści w stosunku do osoby pobierające je przypadkowo powinna być inaczej oceniana pod kątem odpowiedzialności w której konieczne jest zaistnienie umyślności oraz faktu posiadania

punt 7)

naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie — i nieprzeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci pisma, stanowiącego opinię M. S. (współzałożyciela i Członka Zarządu (...) S.A.), a zarazem brak wydania stosownego Postanowienia w przedmiocie oddalenia tego dowodu, jak również nieprzeprowadzenia zawnioskowanego przez obronę, dowodu z dokumentu w postaci: postanowienia, wydanego przez SO w Siedlcach oraz dokumentacji medycznej oskarżonego podczas gdy zaniechanie powyższe, stanowi istotne naruszenie przepisów postępowania, wszak niejako odebrało oskarżonemu dodatkową możliwość obrony w postępowaniu pierwszoinstancyjnym a treści te wskazywały na co najmniej brak umyślności działania oskarżonego

punkt 8)

naruszenie art. 399 § 1 k.p.k. w zw. z art. 409 k.p.k.  poprzez jego niezastosowanie co skutkowało brakiem zmiany kwalifikacji prawnej czynu na art. 202 S 4a k.k. podczas gdy realia sprawy niniejszej, przemawiały za takim przekonaniem, albowiem przesłanki, warunkujące o odpowiedzialności karnej z w/w artykułu, wskazywały na możliwość takowej kwalifikacji w trakcie procesu, a nadto Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, motywując treść wyroku, powoływał się głównie na brzmienie art. 202 § 4a k.k.

Punkt 9)

naruszenie art. 424 S 1 pkt 1 k.p.k. — poprzez jego niewłaściwe zastosowanie — tj. niewskazanie przez Sąd I instancji, jakie fakty uznał Sąd za nieudowodnione i dlaczego, jak również niewskazanie podstawy prawnej wyroku, podczas gdy brak wskazanych kwestii, stanowi przejaw niesprostania wymogom formalnym sporządzanego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia oskarżonego, z którego to komputera, oskarżony korzystał na co dzień, zaś w realiach przedmiotowej sprawy, nie można wykoncypować, że tenże komputer, służył do popełnienia przestępstwa, za które oskarżony, postawiony został w stan oskarżenia, albowiem wykorzystywał go on do użytku codziennego, w warunkach domowych

punkt 11)

naruszenie art. 627 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa, tytułem kosztów postępowania oraz opłaty, przy niewystarczającym stwierdzeniu Sądu I instancji, iż Sąd „nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów, podczas gdy oskarżony stracił swoje dotychczasowe zatrudnienie, a zatem i stabilność ekonomiczną, co w obliczu powyższych okoliczności, będzie stanowiło dla oskarżonego dodatkowy, finansowy balast.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Apelacja obrońcy w pozostałym zakresie nie zawiera argumentacji, która mogłaby podważyć prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji w zakresie posiadania przez oskarżonego pornografii z udziałem małoletnich. Sąd rejonowy rozstrzygał w oparciu o kompletny materiał dowodowy, który z poszanowaniem reguł procesu karnego ujawnił w toku rozprawy głównej. Zgromadzone dowody oceniono z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Argumentacja sądu, w tym zakresie, rzeczowa i logiczna, zasługuje na pełną aprobatę.

2.  Sąd nie będzie odnosił się do dywagacji obrońcy o narażaniu na odpowiedzialność karną każdej osoby używającej legalne dopuszczalne oprogramowanie, przy jednoczesnym braku należytych mechanizmów informatycznych w Polsce, ograniczeń możliwości nieświadomego pobierania przez użytkowników tego rodzaju materiałów, albowiem nie ma to jakiegokolwiek znaczenia w tej sprawie.

3.  Oskarżony nie został postawiony w stan oskarżenia za korzystanie z legalnego oprogramowania, tylko za posiadanie nielegalnej pornografii uzyskanej za pomocą legalnego oprogramowania. Gdyby oskarżony nie ściągnął i nie przeglądał plików z pornografią z udziałem małoletnich, nie toczyłoby się żadne postępowanie karne przeciwko niemu. Oskarżony nie jest bowiem żadną ofiarą sytemu informatycznego.

4.  Oskarżony nie kwestionował, że korzystał z komputera, na którym ujawniono nielegalną pornografię i był jego jedynym użytkownikiem. Przyznał również, że pobierał różne treści za pomocą oprogramowania uTorrent.

5.  Sąd oceniając zamiar i świadomość oskarżonego nie może pominąć, że jego wyjaśnienia ewaluowały w zakresie newralgicznym do stwierdzenia odpowiedzialności karnej. S. S. w trakcie pierwszych wyjaśnień podał, że pobierał bardzo dużo różnego rodzaju filmów, czy muzyki z Internetu. Nie wiedział co się znajduje w tych ściągniętych plikach, nie wspominał o pornografii. W trakcie pierwszych wyjaśnień oskarżony stwierdził także, że kolejne wyjaśnienia złoży dopiero po zapoznaniu się jego obrońcy z materiałem dowodowym.

6.  Po ujawnieniu zawartości komputera oskarżony w trakcie kolejnych wyjaśnień dodał, że ściągał także legalną pornografię. Pliki, które zostały u niego ujawnione – patrz z udziałem małoletnich – zostały pobrane nieświadomie, a gdy się zorientował to je usunął.

7.  W toku postępowania sądowego oskarżony, między innymi, wyjaśnił, że zdarzały się sytuacje, że podczas pobierania dużych pakietów plików znajdowały się w nich niestety treści, o które został oskarżony, ale od razu je usuwał do kosza, po czym go opróżniał. Nie zdawał sobie sprawy, że może być monitorowany, że istnieją mechanizmy, które mogą odkryć jego działalność w sieci. Zawsze korzystał z podglądu plików w folderze, do którego się pobierały. Kiedy plik pobrał się w jakiejś części to była możliwość podejrzenia go. Kiedy się zorientował, że takie pliki zostały pobrane, to je wtedy usuwał. Pośród plików z pornografią dziecięcą znajdowały się również pliki, które chciał pobierać to jest z filmem, muzyką. Kiedy zorientował się ze w folderze, który pobierał znajdowały się pliki z pornografią dziecięcą od razu usunął cały ten folder, cały pakiet w całości, w tym również film, muzykę i inne rzeczy. Nie chciał mieć czegoś takiego na komputerze. Moment kiedy podejmował decyzje o usuwaniu pliku, który zawierał treści z pornografią dziecięcą przeważnie następował kiedy plik się pobierał a nie został już pobrany w całości.

8.  Oceniając wyjaśnienia oskarżonego nie sposób nie zauważyć, że ich treść dostosowywana była do rodzaju materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania. I tak oskarżony na samym początku wyjaśniał, że ściągał jedynie filmy i muzykę. Po ujawnieniu w toku postępowania zawartości jego komputera dodał, że ściągał również legalną pornografię i miał wiedzę o ściąganiu również tej nielegalnej z udziałem małoletnich, o czym wcześniej całkowicie nie wspominał.

9.  Wbrew twierdzeniom obrońcy zawartym w apelacji, oskarżony nie był osobą która od samego początku ujawniała całą swoją wiedzę. O ile jest to prawo oskarżonego, o tyle zawarte dane w protokołach przesłuchań przeczą twierdzeniom obrońcy o rzekomo współpracującej postawie S. S.. Dopiero ujawnienie materiału dowodowego spowodowało to, że oskarżony przyznał się do posiadania na swoim komputerze plików zawierającą pornografię z udziałem małoletnich. Na samym początku postępowania wyjaśniał natomiast, że ściągał jedynie muzykę i filmy, nic nie wspominając o jakiejkolwiek pornografii czy tej legalnej czy nielegalnej.

10.  Prawdą jest, że w dniu dokonania przeszukania w komputerze oskarżonego nie było plików objętych aktem oskarżenia. Nie oznacza to jednakże, że oskarżony takich plików nie posiadał wcześniej. Jak wynika z protokołu oględzin komputera pliki zawierające pornografię z udziałem małoletnich zostały przez oskarżonego wcześniej usunięte.

11.  Rację ma sąd pierwszej instancji, że postępowanie dowodowe bezsprzecznie wykazało, że oskarżony posiadał pliki zawierające pornografię z udziałem małoletnich i miał o nich wiedzę. Nie jest prawdą, że oskarżony od razu usuwał pliki, jak tylko zorientował się co do ich zawartości, skoro niektóre z nich otwierał dwukrotnie, trzykrotnie lub nawet czterokrotnie. W aspekcie ustalenia zamiaru posiadania takich plików nie może ujść uwadze sądu fakt ogólnej bardzo dużej liczby ściągniętych plików, zawierających zarówno zdjęcia, jak również pliki wideo. Między innymi ujawniono artefakty stanowiące wpisy z nazwami zawierającymi frazy charakterystyczne dla społeczności pedofilskich (pthc, 8Yo, 4Yo, pedo, pthc itp.) w plikach wideo w liczbie 650, plikach w postaci graficznej w liczbie 212. Czasokres obecności tych plików na dysku zabezpieczonym u oskarżonego zawierał się w przedziale czasowym od 26 września 2021 roku do 25 lutego 2023 roku. To świadczy o tym, że nie chodziło o jednostkowy plik, czy też kilka plików ścigniętych przypadkowo i od razu usuniętych z uwagi na zawartość.

12.  Posiadaniem jest każde władanie treściami pornograficznymi, jeżeli tylko towarzyszy sprawcy taki zamiar, nawet bez chęci zatrzymania tych przedmiotów na własność. Jak wskazał Sąd Najwyższy „Wyznacznikiem posiadania, o którym mowa w art. 202 § 4a k.k. powinna być możliwość postępowania w sposób charakteryzujący w prawie cywilnym posiadacza, jako osobę faktycznie władającą rzeczą. Nie można jednak zapominać, że wymienione w przepisie art. 202 § 4a k.k. czasownikowe znamię posiadania odnosi się wyłącznie do określonych treści pornograficznych, a nie do przedmiotów zawierających takie treści. Posiadaczem treści pornograficznych w rozumieniu art. 202 § 4a k.k. jest nie tylko ten, kto dysponuje ich nośnikiem, ale również ten, kto po uzyskaniu za pośrednictwem systemów teleinformatycznych dostępu do takich treści, korzystając z narzędzi informatycznych pozwalających na przetwarzanie i przekazywanie danych, staje się, w ramach sieci informatycznej, ich faktycznym dysponentem”.2

13.  Zupełnie pozbawione logiki są stwierdzenia obrońcy, że funkcjonariusze policji P. W. (2) i R. S. to mężczyźni, którzy mieli za zadanie niejako wynaleźć w komputerze oskarżonego materiały stanowiące przedmiot toczącego się postępowania. Oskarżony został zidentyfikowany jako posiadacz pornografii z udziałem małoletnich na podstawie automatycznego, stałego monitoringu sieci Internet pod kątem ujawniania przestępstw spenalizowanych w art. 202 k.k. Dopiero po ustaleniu adresu IP dokonano przeszukania u oskarżonego. Po zabezpieczeniu komputera, z którego korzystał i dokonaniu jego oględzin stwierdzono usunięte pliki zawierające pornografię z udziałem małoletnich. Brak jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw do uznania, że funkcjonariusze policji monitorujący sieć skierowali bez powodu postępowanie karne na oskarżonego, który jest dla nich osobą obcą. Co więcej świadkowie ci wypowiadali się bardzo dobrze o S. S. wskazując, że byli zdziwieni osobą oskarżonego, bo w 95% lokalizacjach przeszukania się dokonywane u osób o mniejszym statusie społecznym, w zaniedbanych lokalach. Oskarżony nie pasował do pewnego schematu wzorca osób, z którymi mieli do czynienia najczęściej w pracy.

14.  Idą dalej jak wynika z zeznań P. W. (2), nie mogło być tak jak twierdził oskarżony, że pliki nie zostały pobrane w całości, bowiem urządzenie w trakcie monitorowania sieci raportuje tylko pliki, które użytkownik pobrał i posiadał w całości. Tym samym gdyby było tak jak wyjaśnił oskarżony, że usuwał pliki zanim cały plik został pobrany przez niego na komputer, to urządzenie monitorujące nie namierzyłoby go w Internecie. Tożsamo zeznał świadek R. S., dodając, że gdyby było tak, jak twierdzi oskarżony to policjanci nie mając 100% pewności obecności całych plików wynikowych zdefiniowanych w pliku torrent na jego komputerze, nie zainteresowaliby się osobą oskarżonego.

15.  Świadek ten zeznał dodatkowo, że o tym, że pliki zawierające pornografię dziecięcą były pobrane i obecne na dysku świadczyły artefakty tzn. ślady w systemie operacyjnym niewidoczne dla użytkownika, ale jednoznacznie świadczące o fakcie obecności takich plików na komputerze i interakcji użytkowania z takimi plikami tzn. uruchamianie tych plików i ich przeglądanie. Gdyby oskarżony jako użytkownik zgodnie ze swoimi wyjaśnieniami jedynie oglądał miniaturki lub fragmenty pobranych plików wynikowych, to nie utworzyłyby się artefakty w lokalizacji, gdzie tworzone są pliki wynikowe. Nie okazało się również prawdą, że oskarżony nie otwierał plików zawierających pornografię dziecięcą dlatego, że w innych artefaktach ujawniono ślady takiego działania. Świadek wykluczył również, by oskarżony przypadkowe pobrał pliki zawierające pornografię dziecięcą z powodu liczby tego rodzaju plików torrent o nazwach charakterystycznych dla społeczności pedofilskich i z charakterystycznymi frazami świadczącymi o tym, że zawierają pornografie dziecięcą i ich zawartości na jego komputerze.

16.  Co więcej po ponownie dokonanych oględzinach komputera zabezpieczonego u oskarżonego ujawniono artefakty wskazujące na fakt, że pobrane materiały wynikowe w postaci plików wideo, jak i plików graficznych (wszystkie z nazwami charakterystycznymi dla społeczności pedofilskich w nazwach plików) zostały odtworzone więcej niż jeden raz. Jak wynika z protokołu oględzin 62 pliki zawierające nazwy charakterystyczne dla społeczności pedofilskich zostały otwarte dwukrotnie, 4 pliki zostały odtworzone trzykrotnie, 1 plik został otworzony czterokrotnie.

17.  Nie są zasadne zarzuty o konieczności powołania biegłych z zakresu informatyki śledczej bądź cyberprzestępczości. Po pierwsze obrońca oskarżonego nie wnosił o dopuszczenie takiego dowodu na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji. Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy obrońca w żaden sposób nie wykazał, że istnieje konieczność stwierdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, które wymagają wiadomości specjalnych z zakresu informatyki śledczej bądź cyberprzestępczości. Nie została również podważona wiarygodność dowodów w postaci oględzin komputera użytkowanego przez oskarżonego i zabezpieczonego w toku postępowania. Zauważyć należy, że teza dowodowa wyartykułowana na etapie postępowania odwoławczego obejmowała między innymi opiniowanie co do indywidualnej świadomości użytkowników Internetu przy uwzględnieniu stopnia znajomości komputera, a taka ogólna świadomość nie jest przedmiotem tego postępowania. Poza powyższym sąd odwoławczy zauważa, że jak wynika z protokołu rozprawy przed sądem rejonowym z dnia 11 kwietnia 2024 roku obrońca kwestię zasięgnięcia wiadomości specjalnych pozostawił pod rozwagę sądu, który jak wynika z toku postępowania konieczności takiej nie widział. Nie może zatem czynić zarzutu sądowi, gdy sam pozostaje w całkowitej bierności co do wnioskowania dopuszczenia kolejnych czynności dowodowych.

18.  Rację ma sąd pierwszej instancji, że zeznania świadków Z. i K. S. oraz J. D. nie wnoszą niczego istotnego w zakresie ustaleń stanu faktycznego. Żadna z tych osób nie była światkiem czynów dokonywany przez oskarżonego. Zeznawała bardziej o jego właściwościach, osobowości, umiejętności korzystania z komputera, co zostało wzięte pod uwagę przy wymiarze kary oskarżonemu.

19.  Niezasadny jest zarzut naruszenia przez sąd art. 399 § 1 k.p.k. w zw. z art. 409 k.p.k. Zgodnie z tymi przepisami sąd powinien wznowić przewód sądowy celem uprzedzenia stron o możliwości zakwalifikowania czynu oskarżonego według innego przepisu prawnego. Następuje to w sytuacji, gdy sąd rozważa taką zmianę, a z wyroku nie wynika, by rozważał skoro skazano oskarżonego za czyn zarzucany w akcie oskarżenia.

20.  W zakresie naruszenia przez sąd art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. odnośnie jednego pisma to – po pierwsze obrońca w żaden sposób nie wykazał, jaki wpływ na treść wyroku miało niewydanie postanowienie o oddaleniu wniosku dowodowego. Po drugie dokument ten został zaliczony w poczet materiału dowodowego, gdyż jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 5 czerwca 2025 roku – na podstawie art. 405 § 1, 2 i 3 k.p.k. przewodnicząca uznała za ujawnione dokumenty złożone w toku postępowania. Po trzecie sąd odwoławczy zauważa, że pismo znajdujące się na k. 152153 jest niepodpisane, nie wiadomo skąd pochodzi, a jego treść prezentuje sposób działania protokołu (...), który nie był kwestionowany. Po czwarte opinia prywatna współzałożyciela i Członka Zarządu (...) S.A. nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Z pewnością nie może stanowić dowodu na świadomość co do sposobu działania oprogramowania bądź zamiaru oskarżonego.

21.  W zakresie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego seksuologa zauważyć należy, że obecnie czynienie jakichkolwiek ustaleń odnoszących się do stanu zdrowia oskarżonego pod kątem ewentualnych dewiacji seksualnych koncentrowanych na osobach małoletnich nie mogą być czynione przez sąd odwoławczy, z uwagi na kierunek jedynej apelacji wniesionej przez obrońcy oskarżonego, gdyż byłoby to działaniem na jego niekorzyść.

22.  Nie doszło również do naruszenia art. 627 k.p.k. Oskarżony jest młodym, zdrowym, pracującym mężczyzną brak jest zatem podstaw do zwolnienia go od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty. Jedną z konsekwencji popełnienia czynu zabronionego jest konieczność zwrotu Skarbowi Państwa, czyli wszystkim podatnikom kosztów, które sam wygenerował.

Lp.

Zarzuty

punkt 4)

naruszenie art. 41a § 2 k.p.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. i art. 39 pkt 2b k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i orzeczenie obligatoryjnego zakazu przebywania w środowiskach, grupujących osoby małoletnie - w wymiarze 3 lat - podczas gdy w brzmieniu ustawy karnej do dnia 30 września ub. roku zakaz ten, mógł zostać orzeczony w wymiarze już od roku, co bacząc holistycznie na postawę oskarżonego również zauważoną przez Sąd i podkreśloną w uzasadnieniu byłoby wystarczające, a ponadto w realiach sprawy niniejszej, Sąd I instancji, nie uprawdopodobnił potrzeby zastosowania go w wymiarze dłuższym, tj. aż trzech lat, w tym przy zauważeniu przez Sąd ale nie uwzględnieniu w wyrokowaniu w wymiarze ww. zakazu, relacji rodzinnych u oskarżonego, w tym opieki nad dziećmi stale prowadzonej przy niezmiennej silnej aprobacie rodziny;

punkt 5)

naruszenie art. 53 § 1 k.k., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przejawiające się, co prawda w zauważeniu przez Sąd I instancji pozytywnej prognozy kryminologicznej oskarżonego, zwłaszcza jego postawy w toku postępowania, uprzedniej niekaralności i wcześniejszego trybu życia, podczas gdy jednocześnie organ orzekający, pominął w wyrokowaniu acz wspomniał fakt, że oskarżony piastował funkcję urzędnika w Wydziale Obsługi Rady Dzielnicy (...). W., a nadto opiekował się małoletnim, niespełna dwuletnim synem swego brata, co per se winno prowadzić Sąd I instancji do przekonania, że oskarżony, jest osobą godną zaufania i nieskłonną do przedsiębrania przestępczych zachowań, zwłaszcza wobec małoletnich, skoro bowiem pełni często rolę piastuna małoletniego syna swego brata;

punkt 10)

naruszenie art. 44 § 2 k.k. w zw. z art. 202 § 5 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, podczas gdy przepadek stanowił własność oskarżonego, z którego to komputera, oskarżony korzystał na co dzień, zaś w realiach przedmiotowej sprawy, nie można wykoncypować, że tenże komputer, służył do popełnienia przestępstwa, za które oskarżony, postawiony został w stan oskarżenia, albowiem wykorzystywał go on do użytku codziennego, w warunkach domowych.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Wszystkie zarzuty obrazy prawa materialnego są bezzasadne i to w stopniu oczywistym.

2.  Sąd nie mógł naruszyć art. 41a § 2 k.p.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. i art. 39 pkt 2b k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie. Wymierzony środek karny w postaci zakazu przebywania w środowiskach, grupujących osoby małoletnie jest obligatoryjny w sytuacji skazania oskarżonego za przestępstwem przeciwko wolności seksualnej i obyczajności i mieści się w granicach ustawowych (od roku do 15 lat).

3.  Brak jest również podstaw do stwierdzenia obrazy art. 53 § 1 k.k. Zarzut obrazy prawa materialnego – co do zasady – nie może dotyczyć dyrektyw sądowego wymiaru kary wskazanych w art. 53 § 1 k.k. oraz okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary lub środków karnych wymienionych w art. 53 § 2 w zw. z art. 56 k.k. Przepisy te nie mają bowiem charakteru norm stanowczych, gdyż nie zobowiązują sądu do określonego zachowania. Natomiast pozostawiają mu swobodę orzekania w zakresie zastosowanego stopnia represji karnej. W wypadku więc kwestionowania przez skarżącego wymiaru kary lub środków karnych z uwagi na nieprawidłową ocenę zawartych w art. 53 § 1 k.k. dyrektyw albo okoliczności dotyczących wymiaru kary zarzut odwoławczy powinien dotyczyć rażącej niewspółmierności kary lub środka karnego. Jedynie w wypadku gdy sąd w ogóle przy wymiarze kary pominął dyrektywy jej wymiaru albo zastosował dyrektywę, która nie jest w tym przepisie wskazana, można postawić zarzut obrazy prawa materialnego (por. wyrok SN z 1.04.2009 r., III KK 314/08, LEX nr 503254; postanowienia SN: z 7.10.2011 r., III KK 36/11, LEX nr 1044030; z 18.01.2007 r., II KK 390/06, OSNwSK 2007, poz. 194; z 5.06.2009 r., V KZ 36/09, LEX nr 551080; z 6.03.2008 r., III KK 345/07, OSNKW 2008/6, poz. 49; z 24.04.2007 r., II KK 50/07, OSNwSK 2007, poz. 903; z 14.07.2016 r., III KK 256/16, LEX nr 2142462).3

4.  Takiego zarzutu nie postawiono, a zgodnie z art. 433 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów.

5.  Orzeczony środek karny jak i kara pozbawienia wolności nie noszą cech rażącej niewspółmierności, orzeczone zostały w dolnym granicach zagrożenia.

6.  Brak jest również podstaw do stwierdzenia naruszenie art. 44 § 2 k.k. w zw. z art. 202 § 5 k.k. Przepis art. 202 § 5 k.k. stanowi, że sąd może orzec przepadek narzędzi lub innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstw określonych w § 1-4b, chociażby nie stanowiły własności sprawcy. To wskazuje, że tym bardziej może orzec przepadek jeżeli stanowiły własność sprawcy.

7.  Wbrew twierdzeniom obrońcy w sposób niebudzący wątpliwości ustalono w toku postępowania sądowego, że komputer PC opisany kodem kreskowym (...) służył do popełnienia przestępstwa, gdyż właśnie na stacjach dysków zamontowanych w tej jednostce centralnej stwierdzono posiadanie przez oskarżonego pornografii z udziałem małoletnich. To, że oskarżony korzystał z tego komputera na co dzień, vel oskarżony wykorzystywał go do użytku codziennego, w warunkach domowych nie stanowi przesłanki do odstąpienia od orzeczenia przepadku. To w jaki sposób oskarżony postanowił wykorzystać posiadany przez siebie komputer zależało tylko i wyłącznie od jego woli. A skoro służył mu po popełnienia przestępstwa, to konsekwencją takiego działania jest orzeczenie jego przepadku.

Wniosek



zmianę i uniewinnienie oskarżonego;



ewentualny o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżonego, a zarzuty podniesione w apelacjach są częściowo niezasadne.

W zakresie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania skarżący, w świetle postawionych zarzutów, czy też treści art. 437 § 1 zdanie drugie k.p.k. nie uzasadnił w żaden sposób, z jakiego powodu sprawa oskarżonego winna być rozpoznana po raz kolejny przez sąd pierwszej instancji.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot zmiany

Pkt IV, V, VI wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot zmiany

1.  Wyrok został zmieniony w ten sposób, że uznano oskarżonego za winnego tego, że w okresie od 26 września 2021 roku do dnia 25 lutego 2023 roku w W., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru posiadał na stacjach dysków zamontowanych w jednostce centralnej komputera PC opisanej kodem kreskowym (...) treści pornograficzne z udziałem małoletnich, to jest popełnienia czynu z art. 202 § 4a k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 202 § 4a kk w zw. z art. 12 § 1 kk skazał go i wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Sąd nie kwestionuje, iż oskarżony rozpowszechniał treści pornograficzne korzystając z oprogramowania (...). Niemniej jednak przestępstwa określonego w art. 202 § 3 k.k. można dopuścić się jedynie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, co oznacza, że materiał dowody w sprawie musi wskazywać na to, że oskarżony miał zamiar działać w celu rozpowszechniania.

3.  Dowody zgromadzone w sprawie nie wskazują na takie działanie oskarżonego. Bezpośrednim i głównym celem oskarżonego było uzyskanie dostępu do treści pornograficznych, a dalsze ewentualne rozpowszechnianie było konsekwencją funkcjonalności programu, jakim posłużył się S. S.. Sama akceptacja licencji użytkowania programu wskazuje, że oskarżony w zasadzie jedynie godził się na takie rozpowszechnianie, nie stanowiło jednakże to celu jego działania.

4.  Materiał dowody w żaden sposób nie wskazuje, że oskarżony należał do jakiejkolwiek grupy osób rozpowszechniającej tego typu treści, nie ujawniono celowych kontaktów oskarżonego z innymi osobami przejawiającymi skłonności do korzystania z tego rodzaju pornografii. Co więcej oskarżony usuwał pliki po kilkukrotnym ich otwarciu.

5.  Mając powyższe na uwadze, a także wyniki poczynionych w sprawie ustaleń mających odzwierciedlenie w zebranych dowodach co do zamiaru z jakich działał oskarżony, sąd dokonał zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu i przyjął, iż jego czyn należy zakwalifikować z art. 202 § 4a k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Zasadność zarzutu apelacyjnego w zakresie braku celu rozpowszechniania.

5.4 Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 marca 2023 roku do dnia 11 lipca 2023 roku, uznając karę pozbawienia wolności za wykonaną w całości;

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

4.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę 120 zł za obie instancje.

7.  PODPIS

Michał Chojnowski Anna Kalbarczyk Anna Zawadka

7.1.1. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 19 czerwca 2024 r., sygn. akt III K 561/23 przeciwko S. S..

7.1.2. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

7.1.3. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

7.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana