VI Ka 1282/22 - uzasadnienie Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie z 2023-05-04
Warszawa, dnia 17 kwietnia 2023 r.
Sygn. akt VI Ka 1282/22
1.
2.WYROK
2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
3.Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący:SSO Michał Bukiewicz
protokolant: protokolant sądowy stażysta Aneta Dygas
4.przy udziale prokuratora Andrzeja Gomółki i przedstawiciela Naczelnika (...) Urzędu Celno - Skarbowego w W. A. K.
po rozpoznaniu dnia 17 kwietnia 2023 r.
5.sprawy J. A. syna E. i J., ur. (...) w W.
6.oskarżonego o przestępstwo z art. 107 § 1 kks
7.na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
8.od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim
9.z dnia 18 lutego 2022 r. sygn. akt II K 401/20
1. uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 11 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks postępowanie przeciwko J. A. o przestępstwo z art. 107 § 1 kks umarza;
2. na podstawie art. 340 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks w zw. z art. 43 § 1 pkt 4 kks w zw. z art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wskazanych pod pozycją 1,2 oraz 4 -7 wykazu dowodów rzeczowych nr 2;
3. koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE |
|||||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
VI Ka 1282/22 |
|||||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
||||||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||||||||||||||||||||||
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 18 lutego 2022 roku, sygn. akt II K 401/20 |
|||||||||||||||||||||||
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
|||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
|||||||||||||||||||||||
☒ obrońca |
|||||||||||||||||||||||
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||||||
☐ inny |
|||||||||||||||||||||||
1.3. Granice zaskarżenia |
|||||||||||||||||||||||
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||||||||||||||||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||||||||||||||||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||||||||||||||||||||
☐ |
co do kary |
||||||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.2. Podniesione zarzuty |
|||||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||||||||||||||||||||
☐ |
|||||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
||||||||||||||||||||||
1.4. Wnioski |
|||||||||||||||||||||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||||||||||||||||||||
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
|||||||||||||||||||||||
1.5. Ustalenie faktów |
|||||||||||||||||||||||
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
|||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||||||
2.1.1.1. |
J. A. |
Sytuacja majątkowa oskarżonego |
Informacja e - (...) |
k. 1062 |
|||||||||||||||||||
2.1.1.2. |
J. A. |
Oskarżony jest osobą karaną |
Aktualna karta karna |
k. 1064 - 1079 |
|||||||||||||||||||
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||||||
2.1.2.1. |
|||||||||||||||||||||||
1.6. Ocena dowodów |
|||||||||||||||||||||||
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
|||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|||||||||||||||||||||
2.1.1.1 |
Informacja e - (...) |
Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu. |
|||||||||||||||||||||
2.1.1.2 |
Aktualna karta karna |
Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu. |
|||||||||||||||||||||
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
|||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|||||||||||||||||||||
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
|||||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
||||||||||||||||||||||
3.1. |
1. Naruszenie procedury, tj: - art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez zaniechanie powołania biegłego stosownej specjalności, mimo że rozstrzygnięcie sprawy wymagało wiadomości specjalnych; - art. 211 w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., poprzez niedopuszczalne przyjęcie, że wynik eksperymentu procesowego sam w sobie może stanowić podstawowe źródło ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia. 2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez niczym nieuzasadnione stwierdzenie, że gry dostępne na spornych automatach mają charakter losowy, a tym samym hazardowy. 3. Naruszenie prawa materialnego, tj. - art. 107 § 1 k.k.s., poprzez jego wadliwe zastosowanie, mimo że nie wykazano ziszczenia się przesłanki urządzania zabronionych gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 - 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, albowiem brak w sprawie dowodu, że sporne urządzenia do gier to w istocie automaty do gier w rozumieniu ww. ustawy; - art. 107 § 1 k.k.s. poprzez jego zastosowanie, pomimo że w toku postępowania nie wykazano, aby oskarżony dopuścił się popełnienia takiego przestępstwa; - art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 4 § 2 k.k.s. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, działając umyślnie; - bezzasadne zastosowanie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych,; - naruszenie art. 107 § 1 k.k.s. poprzez wadliwe przyjęcie, że ową normę blankietową można wypełnić regulacją z art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych; - art. 10 § 3 § 4 k.k.s. poprzez ich niezastosowanie 4. Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w relacji do zarzucanych mu czynów, w tym naruszenie art. 10 § 5 k.k.s poprzez jego niezastosowanie. Szczegółowa treść zarzutów we wniesionej apelacji na k. 1001 - 1002. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że zarzuty podniesione przez obrońcę J. A. we wniesionej apelacji są w większości niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie. Z uwagi jednakże na okoliczności, w tym wielość wydanych wcześniej wobec oskarżonego wyroków skazujących, w ocenie sądu II instancji w sprawie niniejszej należało uwzględnić wniosek apelującego i zastosować instytucję absorpcyjnego umorzenia postępowania, przewidzianą w art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., co zostanie szczegółowo omówione w podpunkcie 5.3.1.3.1. niniejszego uzasadnienia. W pierwszej kolejności zatem, w związku z obranym przez Sąd Okręgowy kierunkiem rozstrzygnięcia, z uwagi na treść art. 436 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., szczegółowe odnoszenie się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów uznać należy za zbędne.. Ustosunkowując się pokrótce do zawartego w apelacji zarzutu naruszenia przez sąd I instancji art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art 113 § 1 k.k.s. stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy, nie przeprowadzając z urzędu dowodu z opinii biegłego na fakt losowego charakteru gier prowadzonych na zatrzymanych w sprawie urządzeniach, nie dopuścił się naruszenia wskazanych powyżej przepisów postępowania. Przepis art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. nakłada na sąd obowiązek zasięgnięcia opinii biegłego w sytuacji, gdy okaże się, że stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Jak podnosi się w orzecznictwie, "opinia biegłego winna zatem dotyczyć kwestii, których poznanie bezpośrednio przez sąd ze względu na konieczność posiadania wiadomości specjalnych albo w ogóle nie byłoby możliwe albo byłoby znacznie utrudnione" (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2021 roku, sygn. akt III K 145/20). Zdaniem sądu II instancji, przeprowadzony przez funkcjonariuszy urzędu celnego w dniu 15 września 2015 roku eksperyment procesowy w wystarczający sposób wykazał, że zatrzymane w niniejszej sprawie urządzenia w postaci automatów służyły do prowadzenia gier o charakterze losowym. Funkcjonariusze urzędu celnego, grając w ramach owego eksperymentu na przedmiotowych automatach, nie mieli bowiem żadnego wpływu na wynik poszczególnych gier, a także nie mogli przewidzieć ich końcowego rezultatu, przy czym o ewentualnej wygranej bądź przegranej decydował algorytm. Sam eksperyment przeprowadzony został w sposób nie budzący żadnych wątpliwości co do swojej rzetelności i wiarygodności, a wyciągnięte wnioski są logiczne, zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także w pełni korespondują z opisem przebiegu eksperymentu. Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy oskarżonego, ustalenie, że zatrzymane w niniejszej sprawie urządzenia służyły do prowadzenia gier o charakterze hazardowym, nie wymagało powoływania biegłego o odpowiedniej specjalizacji w celu zasięgnięcia wiadomości specjalnych. W przypadku zrealizowania przesłanek określonych w art. 193 § 1 k.p.k., zasięgnięcie przez sąd opinii biegłego jest oczywiście obligatoryjne. Jednakże, jak wynika z poczynionych powyżej rozważań, ustalenie losowego charakteru gier prowadzonych na zatrzymanych w sprawie urządzeniach nie wymagało wiadomości specjalnych. Przesłanki z art. 193 § 1 k.p.k. nie zostały zatem w niniejszej sprawie zrealizowane. Stwierdzić należy ponadto, że wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy dokonał w przedmiotowej sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych, co następnie w należyty sposób uzasadnił. Jak powszechne przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, "urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej liczbie graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze" (I. Zgoliński [w:] A. Bułat, V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, I. Zgoliński, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2021, art. 107. Zob. też przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 września 2016 roku, sygn. akt II SA/Ke 553/16). Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne ustalenia sądu I instancji, z których w jednoznaczny sposób wynika, że J. A., pełniąc funkcję prezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o., urządzał gry na automatach, wbrew uregulowaniom zawartym w ustawie z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, czym wyczerpał znamiona zarzucanych mu czynów zabronionych. Podnoszone przez obronę zarzuty obrazy prawa materialnego sprowadzają się natomiast w swej istocie do kwestionowania ustaleń faktycznych w następstwie wadliwej oceny dowodów. Nie mogą one zatem skutecznie podważyć prawidłowości rozstrzygnięcia. W związku z absorpcyjnym umorzeniem przez sąd II instancji przedmiotowego postępowania, szczegółowe odnoszenie się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu przez Sąd Rejonowy uznać należy za bezprzedmiotowe i poprzestać jedynie na stwierdzeniu, że zasadnie apelujący podnosi, iż wymierzenie w sprawie niniejszej wobec oskarżonego kary 11 miesięcy pozbawienia wolności jest nieadekwatne do okoliczności sprawy i uwzględnia dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 13 § 1 k.k.s., w sposób nieprawidłowy, co zostanie dokładniej omówione w podpunkcie 5.3.1.3.1. niniejszego uzasadnienia. |
|||||||||||||||||||||||
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku co do wymiaru kary. Alternatywnie, uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
Zarzuty zaprezentowane przez obrońcę oskarżonego okazały się w większości bezzasadne, wobec czego nie mogły one doprowadzić do uniewinnienia J. A. od popełnienia zarzucanego mu czynu bądź też do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Zarzut apelującego dotyczący niewspółmierności kary, a także jego wniosek o zastosowanie wobec J. A. instytucji absorpcyjnego umorzenia postępowania zasługiwały natomiast na uwzględnienie z przyczyn omówionych w podpunkcie 5.3.1.3.1. niniejszego uzasadnienia. |
|||||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|||||||||||||||||||||||
4.1. |
|||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|||||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|||||||||||||||||||||||
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||||
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
|||||||||||||||||||||||
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
5.3.1.1.1. |
|||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||||||||||||||||||||||
Wniosek obrońcy oskarżonego o umorzenie absorpcyjne przedmiotowego postępowania zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie z art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., postępowanie w sprawie o występek, zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 5, można umorzyć, jeżeli orzeczenie wobec oskarżonego kary byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kary prawomocnie orzeczonej za inne przestępstwo, a interes pokrzywdzonego temu się nie sprzeciwia. Za powszechnie przyjętą linią orzeczniczą powtórzyć należy, że "instytucja tzw. umorzenia absorpcyjnego na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. stanowi odstępstwo od zasady legalizmu, gdzie rezygnacja ze ścigania podyktowana jest niemożnością osiągnięcia jakiegokolwiek celu kary za przypisane przestępstwo ze względu na znaczącą dysproporcję pomiędzy rodzajem i wysokością kary już orzeczonej prawomocnie za inne przestępstwo a karą, która zostałaby orzeczona w postępowaniu podlegającym umorzeniu. Zakłada się tym samym, że brak celowości ukarania sprawcy za przypisane przestępstwo może stanowić wystarczające uzasadnienie dla odstąpienia od zastosowania państwowego prawa karania." (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2021 roku, sygn. akt I KK 139/20). Ów brak celowości ukarania sprawcy następuje w sytuacji, gdy kara, która ma zostać orzeczona, byłaby de facto w całości "pochłonięta" przez kary dotychczas orzeczone wobec podsądnego. Słusznie podnosi się, że "ideą omawianej instytucji jest eliminacja zbędnych kosztów społecznych w sytuacjach, gdy jest oczywiste, że sankcje karne orzeczone w danej sprawie i tak nie będą mogły być faktycznie wyegzekwowane" (S. Steinborn [w:] J. Grajewski, P. Rogoziński, S. Steinborn, Kodeks postępowania karnego. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2016, art. 11.). Z informacji uzyskanych z Krajowego Rejestru Karnego, aktualnych na dzień 15 marca 2023 roku, wynika, że wobec J. A. zostały już wydane 84 wyroki skazujące za przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. Słusznie apelujący zauważa przy tym, że w dacie popełnienia przez podsądnego zarzucanego mu w sprawie niniejszej czynu, tj. 15 września 2015 roku, nie był on jeszcze w ogóle karany. Biorąc zatem pod uwagę sposób życia J. A. przed popełnieniem czynu zabronionego, będący jedną z okoliczności wymienionych w art. 13 § 1 k.k.s., uwzględnianych przy określaniu rodzaju i wysokości wymierzanej kary, przypuszczać można, że wymierzona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy kara 11 miesięcy pozbawienia wolności, uzasadniana przez sąd wielokrotną uprzednią karalnością, zostałaby wyeliminowana w postępowaniu odwoławczym, jako zbyt surowa. Nie sposób zaakceptować wymiaru kary pozbawienia wolności w warunkach kiedy tego rodzaju zachowania podjęta w zbliżonym czasie, także w warunkach niekaralności spotkały się z represją karną o charakterze wolnościowym. Taka ocena dokonana przez Sąd Rejonowy w niemniejszej sprawie niewątpliwie stanowi niczym nieuzasadnione odstępstwo od potrzeby przede wszystkim wychowawczego oddziaływania kary i prymatu kar nieizolacyjnych mających realizować ten cel. W związku z tym, w sprawie niniejszej zakładać można, że J. A. ukarany zostałby wyłącznie karą grzywny. Na względzie mieć należy ponadto, że oskarżony ma prawo ubiegać się o wydanie wobec niego wyroku łącznego, łączącego orzeczone dotychczas kary. Jak natomiast stanowi art. 39 § 1 k.k.s., sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa skarbowe do ich sumy, nie przekraczając jednak 1080 stawek dziennych grzywny. Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku, poza karą 11 miesięcy pozbawienia wolności, która, jak już wskazano powyżej, nie ostałaby się w wyroku sądu II instancji, orzekł wobec J. A. również karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych po 100 złotych każda. Stwierdzić należy przy tym, że ilość i rozmiar dotychczas wymierzonych kar grzywny prowadzi do wniosku, iż dysproporcja pomiędzy orzeczonymi dotychczas karami grzywny a karą grzywny nieprawomocnie orzeczoną w zaskarżonym wyroku jest bardzo duża. Przyjąć można ponadto, że kara grzywny wymierzona przez sąd I instancji w zaskarżonym orzeczeniu zostanie w całości pochłonięta przez wymierzone już kary. Skoro natomiast w realiach przedmiotowej sprawy orzeczone wobec oskarżonego kary grzywny i tak nie będą mogły być faktycznie wyegzekwowane, to umorzenie absorpcyjne postępowania nie naruszy w żaden sposób interesu pokrzywdzonego, tj. Skarbu Państwa. Wręcz przeciwnie - zastosowanie instytucji absorpcyjnego umorzenia postępowania skutkować będzie eliminacją niepotrzebnych kosztów postępowania obciążających w istocie podatników , których ponoszenie byłoby całkowicie bezcelowe. W ocenie zatem sądu II instancji, przesłanki zastosowania instytucji absorpcyjnego umorzenia postępowania z art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zostały zrealizowane. Z poczynionych powyżej rozważań wynika, że orzekanie wobec J. A. kary grzywny w realiach niniejszej sprawy pozbawione byłoby jakiejkolwiek celowości. W związku z tym, przedmiotowe postępowanie należało umorzyć na podstawie art. 11 § 1 k.p.k. w zw. z zart. 113 § 1 k.k.s. |
|||||||||||||||||||||||
5.3.1.4.1. |
|||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||||||||||||||||||||||
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||||||
Punkt 2. wyroku |
Z uwagi na umorzenie absorpcyjne przedmiotowego postępowania, w stosunku do oskarżonego orzec należało przepadek dowodów rzeczowych wskazanych pod pozycją 1,2 oraz 4-7 wykazu dowodów rzeczowych nr 2 (k. 653), na podstawie przepisów przywołanych w punkcie 2. wyroku. |
||||||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
|||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||||||
Punkt 3. wyroku |
Sąd Okręgowy kosztami procesu obciążył Skarb Państwa. Zgodnie bowiem z art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Okoliczności przedmiotowej sprawy, w tym przede wszystkim sytuacja materialna J. A., uzasadniały zwolnienie go z ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, pomimo tego, że co do zasady, przy umorzeniu absorpcyjnym, koszty procesu w całości lub w części ponosi oskarżony (art. 632a § 2 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.). |
||||||||||||||||||||||
7. PODPIS |
|||||||||||||||||||||||
1.11. Granice zaskarżenia |
|||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego |
||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Wyrok w całości |
||||
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
☐ |
co do kary |
||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
☐ |
|||||
☐ |
brak zarzutów |
||||
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: Michał Bukiewicz
Data wytworzenia informacji: