Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

Sędziowie: SO Zenon Stankiewicz (spr.)

SO Michał Chojnowski

protokolant: sekr. sądowy Renata Szczegot

przy udziale prokuratora Teresy Pakieły

po rozpoznaniu dnia 14 lutego 2019 r. w Warszawie

sprawy G. P., syna P. i E., ur. (...) w W. skazanego wyrokiem łącznym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie

z dnia 10 lipca 2018 r. 1sygn. akt IV K 510/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia skazanego od wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie na rzecz adw. M. P. kwotę 147,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek od towarów i usług.

SSO Michał Chojnowski SSO Jacek Matusik SSO Zenon Stankiewicz

Sygn. akt VI Ka 1275/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 14 lutego 2019r.

Wyrok łączny Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe
w Warszawie z dnia 10 lipca 2018r. został zaskarżony przez obrońcę skazanego G. P., wyłącznie w zakresie rozstrzygnięcia o karze. Apelacja ta nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k., mającym podstawowe znaczenie dla regulacji omawianej problematyki, dolną granicę kary łącznej wyznacza zawsze najwyższa z kar wymierzonych za jedno przestępstwo z pozostających w zbiegu przestępstw, a górną jej granicę tworzą dwa kryteria: suma kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa oraz wskazany w ustawie maksymalny wymiar kar poszczególnego rodzaju. Wybór sposobu łączenia kar i wymiar kary łącznej orzekanej w danej sprawie uzależniony jest od okoliczności konkretnego przypadku, w tym w szczególności od związku przedmiotowego
i podmiotowego pomiędzy poszczególnymi zbiegającymi się przestępstwami oraz prognozy kryminologiczno- społecznej skazanego, w kontekście której uwzględnić należy wcześniejszą i późniejszą jego karalność oraz jego zachowanie po popełnieniu przestępstw, w tym w czasie odbywania kary.

Zastosowanie zatem przez sąd jednej z trzech zasad łączenia kar tj. absorpcji, asperacji czy kumulacji uzależnione jest od szeregu okoliczności występujących w każdej konkretnej sprawie. Jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, kara łączna nie może być postrzegana jako instytucja prawna promująca powtarzające się zachowania przestępcze tylko z uwagi na ich bliskość czasowo- przedmiotową. Jej ostateczny rozmiar uwarunkowany jest okolicznościami, które powinny być brane pod uwagę przy każdym wymiarze kary. Wyrokując w trybie art. 85 k.k. należy mieć na względzie dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 k.k. a więc również oceniać właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed i po popełnieniu przestępstwa, a nade wszystko uwzględnić konieczność osiągnięcia celu zapobiegawczego i wychowawczego.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy miarkując wymiar kary łącznej wziął pod uwagę te wszystkie okoliczności i słusznie doszedł do wniosku, iż w stosunku do skazanego G. P. należy zastosować zasadę absorpcji. Za takim rozstrzygnięciem przemawia szereg okoliczności, na które Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu, logicznie wywodząc, co legło
u podstaw orzeczenia kary łącznej w takim, a nie innym wymiarze. Przypomnieć tylko należy, iż obszar orzekania w niniejszej sprawie mieścił się w granicach od 2 lat do 5 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Nie można zaś tracić z pola widzenia, że skazany jest sprawcą nad wyraz licznych przestępstw umyślnych, w przeważającej mierze skierowanych przeciwko temu samemu dobru prawem chronionemu, tj. mieniu, co wskazuje na wysoki stopień demoralizacji. Trafnie też wskazał Sąd na stosunkowo znaczną odległość czasową pomiędzy poszczególnymi działaniami przestępnymi. Wymierzenia
w tej sytuacji łącznej kary 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności nie sposób oceniać w kategoriach surowości, i to o charakterze rażącym. Wydaje się, że na tak łagodnym potraktowaniu skazanego rzutowała pozytywna treść opinii
z zakładu karnego, jednak i tu zauważyć należy, że w okresie od wydania opinii, którą posiłkował się Sąd Rejonowy, skazany został ukarany dyscyplinarnie
w związku z pozytywnym wynikiem testu na obecność środków odurzających
(k. 185 akt sprawy).

Koniecznym jest zaakcentowanie, iż kara łączna jest swego rodzaju podsumowaniem działalności przestępczej sprawcy i nie jest to sposób na premię dla sprawcy większej ilości przestępstw. Wielokrotna karalność nie może stanowić pozytywnego czynnika prognostycznego. Winna skłaniać do odstępstwa od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Pogląd odmienny uzasadniał by w istocie premiowanie sprawcy popełniającego nie jedno,
a więcej przestępstw, zatem prowadził by praktycznie do bezkarności innych zachowań zabronionych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia
19 października 2007 roku, sygn. II AKa 183/07 – Lex nr 360095). W realiach rozpoznawanej sprawy, przychylenie się do żądania obrony byłoby w istocie równoznaczne ze zniweczeniem trzech z czterech wyroków skazujących, co uznać należy za niedopuszczalne z punktu widzenia zasad resocjalizacji.

Nie znajdując zatem podstaw do zakwestionowania trafności stanowiska Sądu Rejonowego, sąd odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych postępowania odwoławczego uzasadnione jest ustaloną przez Sąd Rejonowy trudną sytuacją materialną skazanego, zobligowanego do odbycia długotrwałej kary pozbawienia wolności.