Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSR del. Justyna Dołhy

protokolant: sekr. sądowy Paulina Sobota

po rozpoznaniu dnia 11 kwietnia 2019 r.

sprawy A. P., syna J. i A., ur. (...) we W.

obwinionego z art. 96 § 3 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 3 lipca 2018 r. sygn. akt IV W 2793/17

1.  na podstawie art. 105 § 1 kpk w zw. z art. 38 § 1 kpsw prostuje oczywistą omyłkę pisarską w wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 3 lipca 2018 r. sygn. akt IV W 2793/17 w ten sposób, że w miejsce błędnie wpisanego imienia matki obwinionego (...) wpisać prawidłowe imię matki (...) oraz w miejsce błędnie wpisanego miejsca urodzenia obwinionego „w W.” wpisać prawidłowe miejsce urodzenia „we W.”,

2.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

3.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty na II instancję oraz obciąża go zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie przed sądem II instancji w wysokości 50 zł.

Sygn. akt VI Ka 1230/18

UZASADNIENIE

A. P. został obwiniony o to, że w dniu 27.10.2016 roku w W. na ulicy (...) wbrew ustawowemu obowiązkowi, jako posiadacz pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), nie wskazał upoważnionemu do legitymowania instytucji – Straży Miejskiej, komu powierzył przedmiotowy pojazd do kierowania lub używania w dniu 19.08.2016 roku około godziny 08:17 kiedy to kierujący tym pojazdem dokonał postoju na chodniku z dala od krawędzi jezdni przy ulicy (...) w W., tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw.

Wyrokiem z dnia 3 lipca 2018 roku w sprawie o sygn. akt IV W 2793/17 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę 100 złotych grzywny oraz obciążył go kosztami sądowymi w wysokości 120 złotych, w tym 30 złotych tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony zarzucając dokonanie przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń i oceny materiału dowodowego w tym przede wszystkich wyjaśnień obwinionego. Obwiniony podniósł również, że w wyroku błędnie wskazane są jego dane osobowe w zakresie miejsca urodzenia oraz imienia matki, a zatem nie jest pewien, czy wyrok ten dotyczy jego osoby.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionego zasługiwała na uwzględnienie jedynie w kwestii oczywistej omyłki pisarskiej, do której doszło w zaskarżonym wyroku w zakresie imienia matki obwinionego oraz jego miejsca urodzenia, w związku z czym Sąd Okręgowy sprostował ją w trybie art. 105 § 1 kpk w zw. z art. 38 § 1 kpsw w pkt. 1 wyroku. W pozostałym zakresie środek odwoławczy nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na to, że podniesione w nim zarzuty mają jedynie charakter polemiczny z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Sąd Rejonowy prawidłowo bowiem przeprowadził postępowanie w sprawie, ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy A. P..

Wbrew stanowisku skarżącego, sięgając do normatywnej treści przepisu art. 96 § 3 k.w. wskazać należy, że sankcjonuje on naruszenie obowiązku wskazania przez właściciela lub posiadacza pojazdu na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jako, że jest to wykroczenie indywidualne jego sprawcami mogą być tylko osoby, na których ciąży prawny obowiązek. Osoby te zostały określone w art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym, w którym wymieniono właściciela i posiadacza pojazdu. Jednocześnie wskazany przepis przewiduje jedynie jedną możliwość zwolnienia się od wskazanego obowiązku przez właściciela lub posiadacza pojazdu, a mianowicie w sytuacji gdy pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Warunki te muszą zostać spełnione łącznie. We wszystkich innych wypadkach osoba, od której jest żądana powyższa informacja, a która jej nie udziela, popełnia czyn z art. 96 § 3 k.w.

W sytuacji zaistniałej w niniejszej sprawie, obwiniony jako posiadacz pojazdu był zatem zobowiązany do wskazania na żądanie Straży Miejskiej, komu powierzył przedmiotowy pojazd w dniu 19.08.2016 roku około godziny 08:17 do kierowania lub używania. Obwiniony będąc posiadaczem pojazdu nie udzielił żadnej odpowiedzi tłumacząc swoje zachowanie tym, że domagano się od niego wskazania jednej osoby, zaś on użyczył auto trzem znajomym. Sąd Rejonowy słusznie wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie uznał za nielogiczne i sprzeczne z elementarnymi zasadami doświadczenia życiowego, a ocenę te należy w pełni podzielić. Uzupełniająco należy dodać, że nawet użyczenie samochodu trzem osobom nie powoduje tego, że kluczyki i dokumenty od auta wszystkie te osoby obejmują we władanie jednocześnie, obwiniony zatem musiał przekazać fizycznie samochód, kluczyki i dokumenty jednej z tych osób. W przedmiotowej sprawie wyraźnie jest widoczne, że obwiniony nie wykazał żadnej dobrej woli wyjaśnienia zaistniałej sytuacji pomimo posiadanej wiedzy odnośnie osób, które w tym dniu mogły używać przedmiotowy pojazd.

Obwiniony byłby zwolniony z obowiązku określonego w art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym tylko w sytuacji, gdyby pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Z dowodów zgromadzonych w sprawie nie wynika, aby nieznana obwinionemu osoba mogła używać jego samochodu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że obwiniony powinien udzielić odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej, wskazując w niej komu powierzył pojazd do używania lub kierowania w oznaczonym czasie zaś niewykonanie nałożonego przez ustawodawcę obowiązku skutkowało jego odpowiedzialnością za wykroczenie z art. 96 § 3 kw.

Wymierzona przez Sąd Rejonowy kara grzywny w wysokości 100 zł jest wystarczającą reakcją na popełniony czyn.

Obwiniony uzyskuje stałe dochody, zatem Sąd Okręgowy uznał, iż nie ma powodów, aby zwolnić go od uiszczenia zryczałtowanych wydatków wynikających z § 4 rozporządzenia, o którym mowa w art. 118 § 2 k.p.s.w. oraz opłaty.