Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1177/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 25 lipca 2023 r. w sprawie o sygn. akt III K 650/21

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

S. F.

Dotychczasowa niekaralność

Sytuacja majątkowa

Karta karna - k. 341

Informacja e - (...) k. 331

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dotychczasowa niekaralność

Sytuacja majątkowa

Karta karna

Informacja e - (...)

Dokumenty sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty. Nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator we wniesionej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie oskarżonej S. F. kary 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych w sytuacji, gdy warunki osobiste oskarżonej i możliwości zarobkowe przemawiają za wymierzeniem kary surowszej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut był zasadny

Na wstępie wskazać należy, że rażąca niewspółmierność oznacza znaczną dysproporcję pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, oskarżonej wymierzono karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 10 złotych każda. Tymczasem, zdaniem Sądu Okręgowego, była ona zbyt łagodna, nie uwzględniając wszystkich okoliczności niniejszej i nie nadając im odpowiedniej wagi. Przede wszystkim należy pamiętać, że chodziło nie o jakikolwiek system informatyczny, w którym znajdowały się zabezpieczone informacje, ale o system informatyczny bankowości elektronicznej, który umożliwiał dysponowanie środkami finansowymi. W dodatku firmowymi. Ponadto znajdowały się tam istotne dane dotyczące kontrahentów i transakcji, które stanowiły tajemnicę handlową. Nie można też zapominać, że nie była to jedna czy dwie próby logowania, ale aż pięć, świadcząc o nieustępliwości sprawcy. Co więcej, działanie oskarżonej było zaplanowane, albowiem udała się w tym celu do mieszkania męża i skorzystała z przypisanego do niego łącza internetowego. Ponadto miało to ścisły związek z konfliktem z jej byłym pracodawcą i zaistniało w trakcie postępowania przed sądem pracy. Istotne były też konsekwencje, jakie spowodowało. Nie mogąc zalogować się do konta, oskarżycielka posiłkowa musiała bowiem odblokować dostęp, ustawić nowe hasło i wyjaśnić przyczyny tego stanu rzeczy, jednocześnie obawiając się, że ktoś w końcu przełamie zabezpieczenie i pozbawi ją środków finansowych niezbędnych dla funkcjonowania firmy. Czyn popełniony przez oskarżoną cechował się zatem znacznym stopniem winy i społecznej szkodliwości. Z tych względów Sąd Okręgowy, zgodnie z wnioskiem prokuratora, zaostrzył wymierzoną jej karę grzywny do 200 stawek dziennych po 40 złotych każda. Tak ukształtowana kara będzie stanowiła dla oskarżonej odczuwalną dolegliwość, która uświadomi jej naganność takiego postępowania i może spowodować jego zmianę w przyszłości. Będzie też sprawiedliwa w odczuciu nie tylko oskarżycielki posiłkowej, którą bezpośrednio dotknęło to zachowanie, ale też w odczuciu społecznym. Biorąc pod uwagę, że oskarżona jest osobą w sile wieku, pracując i uzyskując dochody, to nie powinna mieć problemów z uczynieniem zadość wyrokowi w tym zakresie.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze poprzez orzeczenie wobec oskarżonej za popełniony czyn kary grzywny 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 40 złotych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na zasadność zarzutu podniesionego przez prokuratora także skorelowany z nim wniosek zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

EŚ

Obrońca oskarżonej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niezgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, polegającą na:

a) uznaniu za wiarygodne, spójne, logiczne i obiektywne zeznań świadków:

M. G. (1) oraz M. G. (2), podczas gdy ww. świadkowie są małżeństwem, wspólnie prowadzą działalność gospodarczą zarejestrowaną na M. G. (1), tj. (...), mieli niewątpliwy interes w uzyskaniu korzystnego rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu, a nadto - jak zgodnie zeznali ww. świadkowie, oskarżona oraz R. H. (1) i D. G. - oskarżona oraz M. G. (1) rozstały się w konflikcie z uwagi na niesłuszne - zdaniem oskarżonej - jej zwolnienie z pracy, wobec czego nie sposób uznać zeznań świadków G. za obiektywne, a w konsekwencji, mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w niniejszym postępowaniu,

b) uznaniu zeznań świadków:

- R. H. (1),

- D. G.

za niewiele wnoszące do sprawy z uwagi na brak wiedzy świadków odnośnie do zarzutu stawianego oskarżonej, podczas gdy Sąd I instancji zbagatelizował zeznania ww. świadków odnośnie do faktu występowania konfliktu pomiędzy oskarżoną a świadkami G., który to konflikt ma istotne znaczenie pod kątem ustalenia, że treść zeznań świadków G. nie może być uznana za obiektywną i wiarygodną, a w konsekwencji nie może stanowić podstawy ustaleń stanu faktycznego,

c) uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej oraz za przyjętą taktykę procesową, ukierunkowaną na uwolnienie się od odpowiedzialności karnej za zarzucane jej przestępstwo, podczas gdy Sąd uznał je za niekompatybilne z pozostałym materiałem dowodowym w postaci m. in. zeznań świadków G., które nie zasługują na obdarzenie ich przymiotem wiarygodności z uwagi na zainteresowanie świadków wynikiem sprawy oraz popadnięciem w konflikt z oskarżoną, a nadto błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że oskarżona nie mogła się pomylić kilkukrotnie z rzędu wpisując błędne dane do logowania, bowiem - zdaniem Sądu I instancji - takie postępowanie mija się z zasadami logicznego rozumowania, podczas gdy oskarżona pracowała w (...) około 6,5 roku, a więc nie ulega wątpliwości, że dysponując w okresie zatrudnienia przez 3 lata danymi do logowania na konto bankowe ww. przedsiębiorstwa i używając tych danych w okresie swojego zatrudnienia niemal codziennie, mogła się pomylić, chcąc w rzeczywistości wpisać inne, prawidłowe dane do logowania,

które to uchybienia Sądu I instancji legły u podstaw błędnego uznania, że S. F. popełniła zarzucane je przestępstwo, podczas gdy ocena ww. dowodów dokonana z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, z należytą ostrożnością, prowadzi do wniosku, że oskarżona winna zostać uniewinniona od stawianych jej zarzutów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich łącznym rozpoznaniem. Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne.

Na wstępie przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, apelacja obrońcy oskarżonego stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem. Wbrew jego twierdzeniom, Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie uznając oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu. Kwestionowane zeznania świadków M. G. (1) i M. G. (2) były nie tylko spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się, ale też spontaniczne, wyważone i dokładne. Wprawdzie w/w byli skonfliktowani z oskarżoną, która została zwolniona dyscyplinarnie i odwołała się do sądu pracy, jednak - co należy wyraźnie podkreślić - ich depozycje były częściowo bezsporne, a częściowo odnosiły się do funkcjonowania bankowości elektronicznej. Nie były też jedynymi dowodami jej winy. Z tych względów zeznania świadków R. H. (1) i D. G., którzy nie mieli wiedzy o przedmiotowym czynie, skupiając się przede wszystkim na relacjach - zarówno swoich, jak i oskarżonej - z oskarżycielką posiłkową związanych z zatrudnieniem i jego zakończeniem, nie miały większego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Ponadto ów konflikt, na którym w przeważającej mierze oparł się obrońca oskarżonej, nie potrafiąc oprzeć swoich zastrzeżeń do depozycji w/w osób na innych okolicznościach, dotyczył obu stron, a więc także oskarżonej, mogąc motywować ją do przypisanego jej działania. Co więcej, jak sama przyznała w swoich wyjaśnieniach znała login i hasło do konta oskarżycielki posiłkowej, z którego korzystała w czasie zatrudnienia. Wprawdzie po jej zwolnieniu hasło było kilkukrotnie zmieniane, jednak login był cały czas ten sam. Znający go sprawca podawał zatem prawidłowy login, jednak wpisywał błędne hasło, ostatecznie doprowadzając do zablokowania dostępu do konta. Co istotne, do popełnienia przestępstwa nie doszło w miejscu przypadkowym, ale w mieszkaniu męża oskarżonej i za pośrednictwem przypisanego do niego łącza internetowego.

Zachowanie oskarżonej nie mogło stanowić pomyłki. Po pierwsze, login w banku, w którym konto miała oskarżycielka posiłkowa jest specyficzny, składając się z ciągu czterech liter pochodzących od imienia i nazwiska oraz czterech cyfr. Tym samym sprawca musiał go znać. Po drugie, z w/w względów login do konta należącego do R. H. (1), któremu oskarżona miała pomagać po zwolnieniu jest zupełnie inny. Nieprawdopodobnym jest, żeby chcąc wpisać „remhin” oskarżona wpisała „margrab”. W dodatku pięć razy. Po trzecie, oskarżona została zwolniona w kwietniu 2020 r., a do popełnienia przypisanego jej czynu doszło w sierpniu 2020 r., a więc cztery miesiące później, w czasie których miała posługiwać się kontem zupełnie innej osoby. Trudno tu zatem mówić o automatyzmie związanym z przyzwyczajeniem do poprzednich danych. Gdyby tak było, to oskarżona blokowałaby nie tylko konto oskarżycielka posiłkowej, ale też konto R. H. (2). Ponadto oskarżona nie korzystała z konta oskarżycielki posiłkowej aż tak często, żeby automatycznie, wręcz bezwiednie, podawała nieprawidłowe dane logowania. Po czwarte, nie była to jedna próba, ale aż pięć. Każdy dorosły i logicznie myślący człowiek po jednej, góra dwóch, wiedziałby, że wpisywane dane są błędne. O nieudanych próbach informuje też sam system i niemożliwym jest, żeby oskarżona tego nie widziała, próbując ponownie. Tym bardziej, że logując się do bankowości elektronicznej zwyczajowo zachowuje się dużo większą ostrożność. Mając powyższe na uwadze, tak Sąd Rejonowy, jak i Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżona dobrze wiedziała, do czyjego konta chce się zalogować. Ponadto dla popełnienia tego przestępstwa nie ma znaczenia czy oskarżona chciała się jedynie zapoznać z informacjami znajdującymi się na koncie oskarżycielki posiłkowej, w tym kontrahentami i transakcjami, które mogły być wykorzystane w toczącym się postępowaniu pracowniczym bądź w inny sposób, czy też dokonać jakiejkolwiek czynności, w tym przelewu. Istotne jest, że podejmowała próby zalogowania się, wpisując znane sobie bądź zmodyfikowane hasło, żeby uzyskać dostęp. W ocenie Sądu Okręgowego brak podstaw do przyjęcia, żeby oskarżona robiła to w jakimś innym celu. Nie wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym jej wyjaśnień, w których podała jedynie, że tego nie zrobiła, ewentualnie mogła się pomylić. Z opisanych wyżej względów jej linia obrony nie zasługiwała na wiarę.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej przestępstw, ewentualnie umorzenie niniejszego postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk, ewentualnie warunkowe umorzenie niniejszego postępowania na warunkach, jakie Sąd uzna za stosowne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Jak już wyżej wskazano, Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień. Tym samym brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Nie tylko poprzez uniewinnienie, ale też umorzenie bądź warunkowe umorzenie postępowania. Nie powtarzając argumentacji przedstawionej przy ocenie zarzutu prokuratora, która zachowuje tu swoją aktualność, zachowanie oskarżonej cechowało się znacznym stopniem winy i społecznej szkodliwości. Ponadto nigdy nie przyznała się do winy i nie wyraziła skruchy, zaprzeczając takiemu zachowaniu, ewentualnie tłumacząc je pomyłką, która nie mogła tu mieć miejsca.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

1Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zaostrzył wymierzoną oskarżonej w punkcie I karę grzywny do 200 stawek dziennych po 40 złotych każda. W pozostałej części utrzymał go w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany.

Z uwagi na zasadność apelacji prokuratora Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w w/w sposób. O przyczynach tej modyfikacji szczegółowo wskazano, odnosząc się do zarzutu w tym zakresie.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

S. F.

III i IV

1Sąd Okręgowy, na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 kpk, zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 840 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym. Ponadto, na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk, zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 800 złotych tytułem opłaty w sprawie i obciążył ją wydatkami postępowania odwoławczego. Wysokość opłaty wynikała z art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. Powyższe jest konsekwencją bezzasadności apelacji, a co za tym idzie wynikiem procesu. Przy czym z uwagi na zmianę ostatecznie wymierzonej oskarżonej kary należało dopasować do niej ostatecznie ustaloną opłatę. Co zaś się tyczy zwrotu wydatków, to po złożeniu wniosku w tym zakresie brak było podstaw do jego nieuwzględnienia. Tym bardziej, że była to kwota minimalna, wynikająca z 11 ust pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Biorąc pod uwagę, że oskarżona pracuje i uzyskuje dochody, to nie powinna mieć problemów z uregulowaniem należności, które są następstwem jej zachowania.

7.  PODPIS

1.1.  1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 25 lipca 2023 r. w sprawie o sygn. akt III K 650/21

1.2.  1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.  1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.5.  1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 25 lipca 2023 r. w sprawie o sygn. akt III K 650/21

1.6.  1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.7.  1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.8.  1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana