Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1172/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 3 lipca 2024 r., sygn. III K 1226/23

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

K. G. (1)

K. G. (1) w dniu 4 maja 2023 r. na ul. (...) w W. nie miał na głowie czapki. Nie nosił również okularów korekcyjnych.

- zeznania M. G., k. 326 -327

- zeznania M. N., k. 328 - 329

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

K. G. (1) w dniu 4 maja 2023 r. na ul. (...) w W. nie miał na głowie czapki. Nie miał okularów korekcyjnych.

- częściowo zeznania M. G., k. 326 - 327

- częściowo zeznania M. N., k. 328 -329

Zeznania świadków – funkcjonariuszy Policji są zasadniczo spójne co do przebiegu interwencji z udziałem oskarżonego w dniu 4 maja 2023 r., a zwłaszcza w zakresie okoliczności dotyczących przebiegu jego zatrzymania, które przebiegało spokojnie i standardowo (jak zeznał M. N.: „kojarzyłbym, gdyby był agresywny, to było zwykłe zatrzymanie”, k. 328).

Pewne rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadków pojawiły się wyłącznie w zakresie opisu wyglądu oskarżonego w dniu 4 maja 2023 r. i w tym zakresie nie można im było dać wiary.

W toku dochodzenia M. G. zeznał, iż oskarżony miał okulary korekcyjne i miał „włosy krótkie, szpakowate” (k.25v). W toku postępowania odwoławczego świadek zeznał, że nie pamięta, czy oskarżony miał w czasie zdarzenia czapkę, ale jest możliwe, że miał okulary korekcyjne, ale tego również nie pamięta (k. 327).

Z kolei M. N., przesłuchiwany w toku niniejszego postępowania dopiero na rozprawie odwoławczej również nie potrafił jednoznacznie określić, czy oskarżony miał na głowie czapkę. Po okazaniu mu jego własnej notatki urzędowej z dnia zdarzenia stwierdził, że „w 99% sytuacji” ujawniłby w notatce, że zatrzymywany miał czapkę, ale „pod wpływem presji czasu może się oczywiście wydarzyć”, że tego nie zrobił – „to czynnik ludzki” (k. 328). W odniesieniu do kwestii okularów korekcyjnych i braku informacji tego rodzaju w jego notatce służbowej M. N. zeznał, że pewno zapisałby tę informację w notatce, jeżeli by zauważył okulary korekcyjne, ale „ciężko mu powiedzieć dlaczego nie ma informacji o okularach, minęło zbyt dużo czasu” (k. 328).

Kwestia ewentualnego posiadania przez K. G. (1) czapki i okularów pojawiła się w niniejszej sprawie dopiero na rozprawie w dniu 20 marca 2024r ., kiedy zasygnalizowała ww. okoliczności świadek K. G. (2) (k. 214). Przesłuchiwana bezpośrednio po zdarzeniu – w dniu 4 maja 2023 r. – nie wskazywała na ww. elementy wyglądu oskarżonego.

Tymczasem K. G. (1) w ustnym oświadczeniu w dniu 20 marca 2024 r. zaprzeczył, jakoby miał czapkę i okulary (k. 214).

W ocenie Sądu odwoławczego w kontekście ww. dowodów osobowych nie jest możliwe kategoryczne i jednoznaczne wykluczenie prawdziwości twierdzenia oskarżonego w konfrontacji z niespójnymi w tym zakresie zeznaniami świadków M. N. i M. G..

Należy jednocześnie podkreślić, że niespójność tych zeznań nie wynika w ocenie Sądu odwoławczego z tego, że któryś ze świadków celowo próbował przedstawić wygląd oskarżonego jako osoby, która miała czapkę, czy okulary korekcyjne.

Jak stwierdzili świadkowie M. N. i M. G., zatrzymanie oskarżonego było bardzo dynamiczne, a dla tych funkcjonariuszy Policji interwencja z dnia 4 maja 2023 r. była rutynowa. Można przyjąć, że wielość podobnych zdarzeń, działanie pod presją czasu, a nadto sam upływ czasu od dnia zdarzenia powodują, że ich spostrzeżenia dotyczące zdarzenia, które mają znajdują następnie odzwierciedlenie w czynnościach procesowych (sporządzenie notatki służbowej, czy złożenie formalnego zeznania) mogą wykazywać się pewnymi brakami w zakresie opisu szczegółów, w tym dotyczących wyglądu zatrzymywanej osoby.

W realiach niniejszej sprawy braki te jednak są na tyle istotne, że nie pozwalają na jednoznaczne i bezsporne ustalenie, że K. G. (1) miał w dniu 4 maja 2023 r. czapkę i okulary korekcyjne.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

W wywiedzionej apelacji prokurator zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez niezasadne uznanie, iż zebrane w sprawie dowody nie pozwalają na kategoryczne przypisanie oskarżonemu popełnienia zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy całokształt przeprowadzonych w sprawie dowodów wskazuje na wniosek przeciwny, albowiem oskarżony co najmniej w trakcie dokonywania chronologicznie pierwszego z zarzucanych mu czynów uzyskał świadomość, iż jego zachowanie realizuje znamiona czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut podniesiony w apelacji nie jest słuszny.

W orzecznictwie wskazuje się, iż błąd ustaleń faktycznych zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a błąd mógł mieć wpływ na treść orzeczenia.

W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z podobną sytuacją.

Sąd Rejonowy bowiem w sposób rzetelny przeprowadził postępowanie dowodowe, oceniając dowody zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k., w szczególności z zachowaniem granic oceny swobodnej, co pozwoliło na dokonanie prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, który Sąd odwoławczy przyjmuje za własny. Dokonawszy trafnych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał analizy prawnej zachowań oskarżonego i słusznie ostatecznie uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania K. G. (1) odpowiedzialności za popełnienie czynów zabronionych, o których mowa w zarzutach aktu oskarżenia.

Nie sposób tym samym podzielić słuszności stanowiska skarżącego przedstawionego w uzasadnieniu apelacji, jakoby wyjaśnienia oskarżonego w sposób jednoznaczny wskazywały na to, że był on świadomy tego, że dokonuje on czynu zabronionego, bądź co najmniej ułatwia innej osobie popełnienie przestępstwa, a w szczególności - co najmniej przyjmując drugie zlecenie miał świadomość tego, że bierze udział w procederze przestępczym.

Jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, wyjaśnienia oskarżonego w toku całego postępowania były konsekwentne i jasne. Szczegółowo przedstawił on tok wydarzeń mających miejsce w dniach 3-4 maja 2023 r. Szczerze opisał również swoje wątpliwości dotyczące zlecenia kursu z przesyłką do C. w dniu 3 maja 2023 r., wyartykułowane towarzyszącej mu w tym kursie małżonce J. G., która potwierdziła okoliczności dotyczące wyjazdu do C. i jego przebieg. Wersja dotycząca okoliczności wykonania przez oskarżonego kursu w dniu 4 maja 2023 r., którą wskazał M. G. po zatrzymaniu (zob. zeznania tegoż świadka, k. 25) pozostawała również w zgodzie z tym, co K. G. (1) wyjaśnił w toku pierwszego, szczegółowego przesłuchania.

Jak wskazał oskarżony w toku pierwszego przesłuchania w dniu 5 maja 2023 r.: „wracając do Ł. tego samego zadzwonił do mnie […] Zacząłem rozmawiać z żoną, że coś jest nie tak, bo sporo płacił i gorączkował się, podczas gdy wykonywałem ten kurs. Zastanawialiśmy się, czy to nie są narkotyki” /k. 30/.

Gdy chodzi o okoliczności przyjęcia przez oskarżonego kolejnego zlecenia na kurs na przewóz przesyłki w dniu 4 maja 2023 r. otrzymanego od nieznanego mu i nieustalonego dotychczas mężczyzny, który posługiwał się brytyjskim numerem telefonu, to Sąd I instancji również poczynił w tym zakresie trafne ustalenia mając na względzie wyjaśnienia K. G. (1) i zeznania świadka J. G.. W szczególności, kierując się treścią depozycji ww. osób Sąd ten słusznie stwierdził, że K. G. (1) postanowił wykonać drugi kurs „mimo wątpliwości”. Jak bowiem spontanicznie wyjaśnił oskarżony przesłuchiwany w toku dochodzenia, chciał zrezygnować, ale po rozmowie z żoną stwierdził, że pojedzie, aby „sprawdzić, czy mężczyzna będzie się zachowywał tak samo jak za pierwszym razem, czy paczki będą wyglądały tak samo i co w nich będzie” /k. 30/. Jednocześnie oskarżony powołał się znajomość z pewnym policjantem, do którego miał się zwrócić „gdyby było coś nie tak” /k. 30v/, co potwierdziła świadek J. G..

W odniesieniu do zdarzenia dnia 4 maja 2023 r. należy też dodać, że Sąd odwoławczy z urzędu przesłuchał na rozprawie świadków M. N. i M. G., albowiem uznał, że celowe jest jednoznaczne wyjaśnienie kwestii sygnalizowanej przez świadka K. G. (2) na rozprawie w dniu 20 marca 2024 r. (k. 214), która wskazała, że oskarżony miał czapkę i okulary. Ze względów opisanych wyżej (pkt 2.2.1. uzasadnienia) Sąd uznał ostatecznie, że ww. okoliczność nie została potwierdzona i dał wiarę ostatecznie wiarę oskarżonemu na okoliczność tego, że w dniu 4 maja 2023 r, nie miał on czapki ani okularów korekcyjnych. Kwestii tej akurat Sad Rejonowy nie poddał analizie, a tymczasem musiała ona zostać zweryfikowana celem wykluczenia działania oskarżonego w dniu 4 maja 2023 r. w warunkach pewnego kamuflażu, co mogłoby wpływać na ocenę jego zachowania.

Mając na względzie powyższe okoliczności, ustalone w szczególności na podstawie wyjaśnień oskarżonego, zeznań jego małżonki J. G., których wiarygodności – jak słusznie wskazał Sąd meriti - w toku postępowania nie udało się podważyć innymi środkami dowodowymi, ale również w kontekście zeznań innych przesłuchanych w sprawie świadków można stwierdzić, co następuje; po pierwsze, w odniesieniu do zlecenia z dnia 3 maja 2023 r. wątpliwości co do zawartości przekazanej w C. przesyłki pojawiły się u K. G. (1) po wykonanej usłudze; po drugie, w odniesieniu do zlecenia z dnia 4 maja 2023 r. K. G. (1) postanowił nijako zweryfikować swoje wątpliwości, ale miał to uczynić już w trakcie wykonywania zlecenia, zakładał bowiem możliwość sprawdzenia zawartości przesyłek i skonsultowania sprawy ze znajomym policjantem.

Z prawnokarnego punktu widzenia nie sposób jednak tych ustaleń uznać za dowód na to, że oskarżony miał świadomość, iż bierze udział w przestępstwach oszustwa z art. 286 § 1 k.k. lub jego usiłowania (art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.), co sugeruje skarżący.

Prawidłowo skonkludował bowiem Sąd I instancji, że brak jest dowodów na to, że działania oskarżonego zarówno w dniu 3, jak i 4 maja 2023 r., wyczerpywały znamiona przestępstw. Brak jest dowodów na to, aby oskarżony wszedł w porozumienie z inną osobą, w szczególności z nieznanym i nieustalonym mężczyzną dzwoniącym do niego z brytyjskiego numeru telefonu, gdy chodzi popełnienie ww. występków. Zlecenia na kurs, które przyjął oskarżony, nie były pierwszymi w jego pracy zarobkowej i nie różniły się od wcześniejszych podobnych zleceń. Jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, oskarżony nie wprowadził też pokrzywdzonych w jakikolwiek sposób w błąd, który skutkowałby podjęciem przez nich niekorzystnych rozporządzeń ich mieniem. Rola oskarżonego w obu tych zdarzeniach polegała wyłącznie na odbiorze przesyłek od pokrzywdzonych, co stanowiło czynność, którą oskarżony wykonywał już wcześniej w ramach pracy zarobkowej. Nie ulega też wątpliwości, że oskarżony zdecydował się na wykonanie kursów w obu datach (3 i 4 maja 2023 r.) dla zarobku, co potwierdziły zeznania J. G., czego nie można w sposób oczywisty utożsamiać z „celem osiągnięcia korzyści majątkowej” w rozumieniu art. 286 § 1 k.k., którą należy uznawać za korzyść bezprawną, a nie wynikającą z umowy cywilnoprawnej, bo za taką należy uznać ustaną umowę na wykonanie kursu zawartą przez oskarżonego i nieustalonego mężczyznę. Chęć zarobku i wysoka cena za kurs do C. w kontekście ww. niespornych okoliczności, wbrew twierdzeniom skarżącego nie mogą w realiach sprawy wskazywać na to, że oskarżony był świadomy, że bierze udział w przestępstwie/przestępstwach lub godzi się na taki udział.

Wątpliwości wyżej opisane, które powziął oskarżony w odniesieniu do usług zleconych mu w dniu 3 i 4 maja 2023 r., słusznie przeanalizował również Sąd I instancji w kontekście ewentualnego sprawstwa oskarżonego, gdy chodzi o występki polegające na pomocnictwie do przestępstwa oszustwa dochodząc do prawidłowej konkluzji, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na wykazanie oskarżonemu jego winy również w tym zakresie.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że strona podmiotowa pomocnictwa charakteryzuje się zamiarem, aby inna osoba popełniła czyn zabroniony, przy czym pojęcie zamiaru użyte w art. 18 § 3 k.k. należy interpretować zgodnie ze znaczeniem nadanym mu przez art. 9 § 1 k.k., a więc jako zamiar bezpośredni lub wynikowy.

Zamiar odniesiony jest do wszystkich znamion strony przedmiotowej pomocnictwa, a udzielający pomocy musi obejmować świadomością to, że podejmując określone czynności ułatwia w ten sposób innej osobie popełnienie czynu zabronionego. Powinien on też obejmować świadomością, że czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego w odpowiednim przepisie części szczególnej lub przepisie pozakodeksowym czynu zabronionego oraz w odniesieniu do indywidualnie oznaczonej osoby bezpośredniego wykonawcy (por. wyrok SN z dnia 10 maja 1982 r., Rw 317/82; postanowienie SN z dnia 20 października 2005 r., II KK 184/05).

Taki sposób wykładni znamion strony podmiotowej pomocnictwa jest powszechnie aprobowany w orzecznictwie, w którym podkreśla się, że "udzielający pomocy musi obejmować świadomością to, że podejmując określone czynności czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego w odpowiednim przepisie części szczególnej lub przepisie pozakodeksowym czynu zabronionego. Musi więc obejmować swoją świadomością zarówno prawną charakterystykę czynu zabronionego, którego popełnienie ma zamiar ułatwić, oraz mieć świadomość znaczenia swojego zachowania (działania lub zaniechania), w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tego czynu zabronionego przez inną osobę" (vide: wyrok SA w Warszawie z dnia 24 czerwca 2015 r., II AKa 39/15).

Nie ma wątpliwości, że z uwagi na konstrukcję strony podmiotowej "pomocnik musi obejmować swoim zamiarem ułatwienie innej osobie popełnienia konkretnego przestępstwa i to ten zamiar, a nie faktycznie popełnione przez sprawcę przestępstwo wyznacza granice jego odpowiedzialności karnej" (wyrok SA w Katowicach z dnia 9 stycznia 2014 r., II AKa 467/13, LEX nr 1415932).

Zamiar odnosić należy do wszystkich znamion strony przedmiotowej pomocnictwa. Udzielający pomocy musi obejmować świadomością to, że podejmując określone czynności lub nie wykonując ciążącego na nim obowiązku niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego, ułatwia w ten sposób innej osobie popełnienia czynu zabronionego oraz to, że czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego w odpowiednim przepisie części szczególnej lub przepisie pozakodeksowym czynu zabronionego, a także w odniesieniu do indywidualnie oznaczonej osoby bezpośredniego wykonawcy. W konsekwencji musi on obejmować świadomością zarówno prawną charakterystyką czynu zabronionego, którego popełnienie ma zamiar ułatwić, oraz mieć świadomość znaczenia swojego zachowania (działania lub zaniechania) w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia czynu zabronionego przez inną osobę (vide: wyrok SN z 15.10.2013 r., III KK 184/13, OSNKW 2014, nr 2, poz. 15).

De lege lata bezkarne jest nieumyślne pomocnictwo (tak: Wróbel Włodzimierz (red.), Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I, WK2016).

W realiach niniejszej sprawy Sąd odwoławczy uznaje, że mamy do czynienia z sytuacją, o której mowa wyżej, tj. z pomocnictwem nieumyślnym; jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, oskarżony, będąc wybranym w istocie losowo przez nieustalonego mężczyznę do wykonania kursu „został wykorzystany w przestępczym procederze, chcąc zarobić”. Zdefiniowane wyżej wątpliwości oskarżonego, które były objęte jego świadomością w dniu 4 maja 2023 r., nie wystarczają bowiem do uznania, iż w niniejszej sprawie w tejże dacie choćby przewidywał on możliwość popełnienia przestępstwa polegającego na pomocnictwie do występku oszustwa, a tym samym nie można mu przypisać działania w warunkach art. 18 § 3 k.k. z zamiarem wynikowym.

W kontekście ugruntowanego, wyżej cytowanego orzecznictwa dotyczącego wykładni art. 18 § 3 k.k. należy zresztą jednocześnie stwierdzić, że nawet gdyby uznać – całkowicie hipotetycznie, że oskarżony przewidywał i godził się na to, że swoimi zachowaniami ułatwia innej osobie popełnienie przestępstwa, to i tak nie wyczerpywałby znamion występków z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. z uwagi na to, że w niniejszej sprawie, przy tak zebranym materiale dowodowym nie udałoby się mu wykazać, że swoim zamiarem oskarżony obejmował „konkretny czyn zabroniony” (co akcentuje powołana wyżej judykatura), a mianowicie występek oszustwa (na marginesie, w dniu 3 maja 2023 r. spekulował wraz z żoną, iż w przesyłce mogą się znajdować narkotyki, co było oczywiście błędne).

Reasumując, mając na uwadze powyższe okoliczności wywody zawarte w apelacji wydają się stanowić jedynie polemikę z ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sąd I instancji, które są rezultatem trafnej i odpowiadającej wymogom art. 7 k.p.k. ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama zaś możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu co do ustaleń (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. akt II Aka 143/19).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu, wniosek także nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3 

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie, III Wydział Karny z dnia 3 lipca 2024 r., sygn. akt III K 1226/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Sąd I instancji przeprowadził kompleksowo postępowanie dowodowe i dokonał właściwej analizy i oceny przeprowadzonych dowodów, która odpowiada wymogom at. 7 k.p.k., a następnie ustalił prawidłowy stan faktyczny, który prowadzi do jednoznacznej konkluzji o braku możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za przypisane mu występki. Apelacja wydaje się stanowić polemikę z trafnym wyrokiem, którego zasadności w kontekście zebranego w sprawie materiału dowodowego nie można podważyć.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

K. G. (1)

II

Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze Sąd obciążył Skarb Państwa na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

SSO Katarzyna Naszczyńska

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 3 lipca 2024 roku, sygn. III K 1226/23.

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana