Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Renata Szczegot

przy udziale oskarżyciela publicznego J. Z.

po rozpoznaniu dnia 26 kwietnia 2018 r. w Warszawie

sprawy M. W., syna P. i M., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 10 lipca 2017 r. sygn. akt II K 610/16

na podstawie art. 439 § 1 pkt. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks umarza postępowanie przeciwko M. W.; wydatkami za postępowanie w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt. VI Ka 1166/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Nowym dworze Mazowieckim wyrokiem z dnia 10 lipca 2017 roku, sygn. akt II K 610/16 oskarżonego M. W. uznał za winnego zarzucanego mu czynu polegającego na tym, że pełniąc prezesem firmy (...), w dniu 09.05.2016r. w lokalu (...) usytuowanym przy ul. (...), (...) P., bez wymaganego zezwolenia urządzał gry na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201 poz. 1540 z późn. zm.), tj. na automatach do gier: o nazwie: A. (...) nr (...), A. (...) nr (...), A. (...) nr (...) oraz A. (...) nr (...), nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna do gry, wbrew art. 6 ust. 1 wymienionej ustawy, to jest przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s.

Od powyższego wyroku apelację wniosła obrońca oskarżonego, zaskarżając tenże wyrok w całości na korzyść oskarżonego i wnosząc o zmianę orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

W piśmie procesowym z dnia 13 kwietnia 2018 roku oskarżony podniósł zaś, że zaskarżony wyrok domknięty jest tzw. bezwzględną przyczyną odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., wskazując, że za ten sam czyn został już prawomocnie skazany wyrokiem Sądu rejonowego w Ostrołęce z dnia 26 kwietnia 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 161/16.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego stwierdzić należy, iż istotnie, jak wskazał to oskarżony, zaskarżony wyrok jest dotknięty bezwzględną przyczyną odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

Wskazać, bowiem należy, iż wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 161/16 Sąd Rejonowy w Ostrołęce ustalił, że oskarżony M. W. dopuścił się przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. działając czynem ciągłym w okresie od 3 września 2015 r. do 27 czerwca 2016 r. To ustalenie jest wiążące dla niniejszego postępowania, gdyż prawomocne skazanie za czyn ciągły stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., ponownemu postępowaniu o kolejno ujawnione zachowania będące elementem tego czynu, które nie było przedmiotem wcześniejszego osądzenia. Powaga rzeczy osądzonej nie obejmuje zachowań wykraczających poza jej ramy czasowe - ale z taką sytuacją nie mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie, ponieważ oskarżonemu zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. w dniu 9 maja 2016 roku. Data popełnienia tego czynu mieści się zatem w ramach czasowych przestępstwa skarbowego oskarżonego, które zostało już prawomocnie osądzone w sprawie o sygn. akt II K 161/16 Sądu Rejonowego w Ostrołęce (k.726-728). Jak trafnie podnosi się w orzecznictwie, uprzednie skazanie oskarżonego za czyn ciągły popełniony w określonym czasookresie pochłania wszystkie inne, nawet później ujawnione zachowania, popełnione w tym okresie, stanowiące wykonanie powziętego zamiaru ( vide. wyr. SN z 9.7.2008 r., II KK 81/08; wyr. SN z 5.1.2011 r., V KK 64/10; uchwała SN z 21.11.2001 r. I KZP 29/01). Podstawą odpowiedzialności za ten czyn ciągły są wszystkie objęte znamieniem ciągłości zachowania, a granicę wyznaczą początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań, jeśli wszystkie zostały podjęte z góry powziętym zamiarem. Przyjęcie konstrukcji "czynu ciągłego" przesądza o konieczności stosowania zasady ne bis in idem procedatur ( zob. wyr. SN z 15.9.2005 r., II KK 15/05, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 1679). Przenosząc powyższe na realia niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż zestawiając zarzut stawiany oskarżonemu w niniejszej sprawie z tymi, które zostały objęte wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrołęce, nie ma żadnej wątpliwości, że zachowania te spełniają warunki, o jakich mowa w art. 6 § 2 k.k.s. gdyż zostały one podjęte w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru i z wykorzystaniem takiej samej sposobności - oskarżony prowadził w różnych miejscach na terenie kraju działalność polegająca na urządzaniu gier na automatach bez spełnienia wymogów określonych u ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Skoro zatem zachowanie oskarżonego będące przedmiotem niniejszego postępowania, stanowiło element przestępstwa ciągłego, za które został on już prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 26 kwietnia 2017 roku sygn. akt II K 161/16, to z przyczyn wskazanych w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zaskarżony wyrok należało uchylić i na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. umorzyć postępowanie przeciwko oskarżonemu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.