Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

Sędziowie: SO Aleksandra Mazurek

SO Sebastian Mazurkiewicz (spr.)

Protokolant sekr. sądowy Łukasz Sierdziński

przy udziale prokuratora Jerzego Kopeć

po rozpoznaniu dnia 4 listopada 2016 r. w Warszawie

sprawy skazanego M. R. syna S. i M., ur. (...)
w B.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 15 czerwca 2016 r. sygn. akt IV K 1131/15

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. O. kwotę 147,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę skazanego z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych za drugą instancję, wydatkami tegoż postępowania obciąża Skarb Państwa.

SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda SSO Aleksandra Mazurek SSO Sebastian Mazurkiewicz

Sygn. akt VI Ka 1165/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy skazanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż sąd I instancji prawidłowo zbadał przesłanki wydania wyroku łącznego, dochodząc do wniosku, iż przestępstwa osądzone w zbadanych wyrokach pozostają w zbiegu realnym, co powodowało konieczność orzeczenia kary łącznej. Sąd przeprowadził pełne postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego, nie tylko w zakresie akt spraw jednostkowych, lecz również badając sytuację i postawę skazanego poprzez uzyskane dane o karalności i opinię o skazanym. Na zasadność takiego rozstrzygnięcia – czego również nie kwestionuje apelujący – wskazują tak daty popełnienia czynów, jak i daty wydania wyroków jednostkowych. Sąd I instancji swoje stanowisko szczegółowo i wyczerpująco uargumentował także w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy w pełni podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i stwierdza, że sąd I instancji w żadnym wypadku nie dopuścił się naruszenia przepisu art. 85 kk.

Natomiast zarzut apelującego wskazujący na rażąco niewspółmiernie surową karę łączną orzeczoną w wymiarze 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest w realiach niniejszej sprawy całkowicie nietrafny.

Przypomnieć należy, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 kpk, zachodzi bowiem jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, w rozważanym przypadku kary łącznej, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych, wymierzonych przez sąd I instancji, a dolegliwością jaką należałoby skazanemu wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania sądowych reguł kształtowania kary łącznej.

Wysokość zaś kary łącznej pozbawienia wolności ograniczona granicami określonymi w art. 86 § 1 kk uzależniona jest od bliskości podmiotowej i przedmiotowej poszczególnych przestępstw, a także od zachowania się skazanego w Zakładzie Karnym, w którym przebywa, przy czym bliski podmiotowy i przedmiotowy związek między przestępstwami, czy też nawet podobieństwo tych przestępstw, nie są tak istotnymi przesłankami wymiaru kary łącznej, aby ograniczały czy też eliminowały którekolwiek z dyrektyw wymiaru kary zawarte w art. 53 kk (vide: wyrok składu siedmiu sędziów z dnia 6 lipca 1976 r., sygn. VI KRN 144/76 - OSNPG 1976 z. 10, poz. 83). Kara łączna pozostaje wszak karą za całokształt przestępczej działalności, a jako zaś taka niewątpliwie winna być karą sprawiedliwą.

Pisemne motywy zaskarżonego wyroku dowodzą wyraźnie, że sąd I instancji przytoczone wyżej przesłanki i okoliczności, należycie i szczegółowo rozważył, przydając im właściwego znaczenia w trakcie ukształtowania kary łącznej wymierzonej skazanemu za poszczególne przestępstwa tworzące zbieg opisany w pkt. I kwestionowanego wyroku. W konsekwencji zaś tego – wbrew wywodom zawartym w apelacji – prawidłowo ukształtował skazanemu karę łączną pozbawienia wolności.

Z punktu widzenia zasad wymiaru kary łącznej, która może być ustalona na zasadzie absorpcji (czyli odpowiadać wysokości najwyższej kary jednostkowej), kumulacji (odpowiadać sumie kar jednostkowych) lub asperacji (pomiędzy powyższymi rozmiarami) orzeczenie przez Sąd Rejonowy kary łącznej na zasadzie kumulacji wydaje się w pełni zasadne.

W ocenie sądu odwoławczego z jednej strony brak ścisłego związku podmiotowo – przedmiotowego oraz czasowego zachodzącego pomiędzy popełnionymi przestępstwami składającymi się na realny zbieg przestępstw, z drugiej zaś strony racjonalizacja kary przemawiały za zdecydowanie wyższym jej wymiarem, aniżeli odpowiadający wysokości najwyższej kary jednostkowej. Okoliczności te zdecydowanie sprzeciwiały się, wbrew odmiennym wywodom skarżącego, zastosowaniu wobec niego pełnej absorpcji, a wręcz przemawiały za zastosowaniem zasady kumulacji. Wprawdzie czyny podlegające ocenie, w ramach niniejszego zbiegu, zostały popełnione na przestrzeni kilku miesięcy, niemniej jednak godziły w zupełnie odmienne rodzajowo dobra prawne (bezpieczeństwo w komunikacji, wolność seksualna oraz wiarygodność dokumentów). W tej sytuacji o związku przedmiotowym pomiędzy zbiegającymi się czynami w ogóle trudno mówić. Sąd Rejonowy prawidłowo zatem ustalił, iż związek zachodzący pomiędzy poszczególnymi czynami nie był na tyle istotny, aby mówić o występowaniu pomiędzy nimi jakieś ścisłej więzi. Wskazane okoliczności prowadzą zatem do wniosku, iż w realiach rozpatrywanej sprawy sięgnięcie przez Sąd Rejonowy po zasadę kumulacji było ze wszech miar właściwe. Nie ma żadnych podstaw, aby zakwestionować wymiar kary łącznej 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ukształtowana przez Sąd Rejonowy kara łączna pozbawienia wolności jest sankcją niewątpliwie sprawiedliwą, a jako zaś taka w sposób właściwy winna spełnić oczekiwane cele w zakresie prawidłowego kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze, które kara łączna winna osiągnąć w stosunku do skazanego.

Ustalając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności sąd meriti nie pominął także zachowania skazanego w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym, które – jak dowodzi załączona do akt sprawy opinia – było zmienne z tendencją do negatywnego. Skazany był wielokrotnie karany dyscyplinarnie m.in. za wybicie szyby w oddziale mieszkalnym, nielegalne kontaktowanie z innymi osadzonymi, czy groźby kierowane w stosunku do funkcjonariuszy. Przy tym skazany jedynie kilkukrotnie nagradzany był kodeksowo.

W realiach badanej sprawy nie sposób zasadnie wywodzić, uwzględniając negatywną ocenę zachowania skazanego wynikającą z opinii nadesłanej z Zakładu Karnego, aby wymiar kary łącznej orzeczonej wobec M. R. – wprawdzie ukształtowany na zasadzie kumulacji – oceniony mógł być w kategoriach kary rażąco surowej.

Z tych względów Sąd Rejonowy słusznie postąpił niestosując przy wymiarze kary łącznej z pkt I. postulowanej przez skarżącego zasady absorpcji, bowiem przeciwne temu były względy prewencji indywidualnej i ogólnej. Także zasada asperacji byłaby jedynie niezasłużoną nagrodą dla skazanego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie stwierdził rażącej surowości kary łącznej wymierzonej wobec tego skazanego w pkt I. wyroku, w konsekwencji uznając apelację obrońcy skazanego za niezasadną..

W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy podzielając zasadność wyroku Sądu Rejonowego i nie znajdując podstaw do uwzględnienia wywiedzionej apelacji, działając na podstawie art. 437 § 1 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Zgodnie z art. 618 § 1 pkt 11 kpk sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. O. wynagrodzenie za obronę skazanego z urzędu w instancji odwoławczej, którego wysokość ustalono w oparciu o Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Jednocześnie zwolniono skazanego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.