Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1117/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie

z dnia 9 lipca 2024 r., sygn. akt V K 1210/23 w sprawie A. S. (1).

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

naruszenie art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poprzez:

a)  uznanie, że dowody w postaci zeznań: P. C., S. K., J. Z., K. K., R. S., M. A., T. S., P. M., Z. K., G. S., H. D. L., M. B., P. Ł., R. N., M. Ł., A. P. świadczą o popełnieniu przez oskarżonego czynów wskazanych w pkt I-XV11 aktu oskarżenia z dnia 17 stycznia 2023 roku, przy czym jak wynika już tylko z pobieżnej analizy wszystkich przesłuchanych w toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego świadków, nikt nie wskazywał oskarżonego jako sprawcę przestępstw wskazanych w akcie oskarżenia, a osoby te zeznawały jedynie na okoliczność ich popełnienia z perspektywy osób, które dostrzegły ślady kradzieży, nie będąc świadkami jej dokonania;

b)  uznanie, że dowodowy w postaci: nagrania z monitoringu (k. 27, w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia); nagranie z monitoringu wraz z protokołem oględzin (k. 70-78, w zakresie czynu z pkt III aktu oskarżenia); płyta CD wraz z protokołem oględzin (k. 218-225 oraz 243-245, w zakresie czyny z pkt XI aktu oskarżenia) stanowią dowód popełnienia przez oskarżonego czynów opisanych odpowiednio w pkt I, III, XI aktu oskarżenia, przy czym na wspomnianych nagraniach nie sposób zidentyfikować osoby sprawcy (nie jest widoczna jego twarz), ergo nie można z całą stanowczością przesądzić, że był to oskarżony;

c)  uznanie, że dowód w postaci eksperymentu procesowego z udziałem oskarżonego (k. 45-48) świadczą o popełnieniu przez oskarżonego czynów zabronionych opisanych w pkt I, II, III, IV, V, VI, VIl, VIII, IX, X, XVII, podczas gdy wiarygodność złożonych przez oskarżonego ówcześnie depozycji należy traktować jako niską - jak wynika z jego późniejszych wyjaśnień, w sposób stały, przez okres 3 miesięcy, spożywał on substancje niedozwolone, co zostało potwierdzone także przez lekarzy psychiatrów, zatem nie zdawał on sobie sprawy z wagi składanych przez siebie oświadczeń i był podatny na presję innych osób, w tym także możliwą presję funkcjonariuszy policji przeprowadzających ww. czynność, której istnienia nie sposób wykluczyć w kontekście treści notatki służbowej z dnia 7 marca 2023 roku

d)  uznanie, że składane przez oskarżonego wyjaśnienia w okresie od grudnia 2022 roku do kwietnia 2023 roku świadczą o popełnieniu przez oskarżonego czynów zabronionych opisanych w pkt I - XVII podczas gdy wiarygodność złożonych przez oskarżonego ówcześnie depozycji należy traktować jako niską - jak wynika z jego późniejszych wyjaśnień, w sposób stały, przez okres 3 miesięcy, spożywał on substancje niedozwolone, co zostało potwierdzone także przez lekarzy psychiatrów, zatem nie zdawał on sobie sprawy z wagi składanych przez siebie oświadczeń i był podatny na presję innych osób,

e)  uznanie, tej części wyjaśnień oskarżonego, w której twierdzi, że z uwagi na stan „uzależnienia niczego nie pamięta" za niewiarygodny, w sytuacji gdy, już na pierwszy rzut oka widać, że A. S. (1) boryka się z problemem uzależnienia i ma on istotny wpływ na jego codziennie funkcjonowanie - utrudnia mu swobodne formułowanie myśli, spostrzeżeń, ma wpływ na jego codzienne zachowanie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.

1.  Apelacja obrońcy oskarżonego nie zawiera argumentacji, która mogłaby podważyć prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji. Wbrew stanowisku skarżącego, sąd rejonowy zgromadzone dowody ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego a w następstwie dokonanej oceny prawidłowo ustalił stan faktyczny. Argumentacja sądu, rzeczowa i logiczna, zasługuje na pełną aprobatę.

2.  Wbrew twierdzeniom obrońcy prawidłowo uznano zeznania świadków P. C., S. K., J. Z., K. K., R. S., M. A., T. S., P. M., Z. K., G. S., H. D. L., M. B., P. Ł., R. N., M. Ł., A. P. jako podstawę czynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

3.  Przedmiotem postępowania nie jest stwierdzenie jedynie kto dokonał czynu zabronionego, ale także jakiego czynu przestępnego dokonano. O ile faktycznie żaden ze wskazanych świadków nie podał oskarżonego jako sprawcę szeregu włamań, o tyle ich zeznania pozwoliły na ustalenie czasu popełnienia przestępstwa, charakteru, okoliczności, a także wysokości powstałej szkody.

4.  Wbrew twierdzeniom obrońcy dowody w postaci nagrań monitoringów wraz z protokołami ich oględzin stanowią wartościowe dowody popełnienia przez oskarżonego niektórych z zarzucanych mu czynów, to jest z miejsc gdzie dowód taki został zabezpieczony. W tym zakresie podać należy, że po pierwsze oskarżony rozpoznał siebie na nagraniach. Po drugie porównując wizerunki z nagrań i wizerunek oskarżonego, który uczestniczył w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, ale także drugiej instancji (k. 74–78, k. 253) widać, że osobą na nagraniu jest oskarżony, bez konieczności zasięgania wiadomości specjalnych. Po trzecie na monitoringu na k. 220–225, k. 244, k. 265, k. 267 widoczny jest mężczyzna ubrany w charakterystyczne spodnie w czerwonym kolorze z białymi napisami na prawej nogawce i właśnie w spodniach w takim kolorze oskarżony został zatrzymany (k. 329).

5.  Nie ma racji obrońca oskarżonego argumentując, że dowód w postaci eksperymentu procesowego z udziałem oskarżonego nie może stanowić wiarygodnego dowodu. Oceniając ten dowód zauważyć należy, że oskarżony został zatrzymany w dniu 7 marca 2023 roku o godz. 13:45 w związku z podejrzeniem włamania do sklepu obuwniczego przy ul. (...). Jak wynika z protokołu zatrzymania A. S. (2) podał, że jest zdrowy nie przyjmuje na stałe leków. Nie podawał, że jest pod wpływem środków odurzających, nie stwierdzono konieczności przebadania zatrzymanego przez lekarza. Tego samego dnia oskarżony został przesłuchany przez funkcjonariusza Policji, podał wówczas że leczył się psychiatrycznie, oświadczył że nie leczył się odwykowo. Podał natomiast, że jest uzależniony od mefedronu. W trakcie pierwszych wyjaśnień w dniu 7 marca 2023 roku o godz. 17:15 oskarżony przyznał się do włamania do sklepu obuwniczego oraz podał, że nie było to jedne włamanie i wskazał na szereg innych, jakich dokonał w ostatnim czasie. Dodał również, że kradł żeby mieć pieniądze na narkotyki. (k. 41–42). Kwestionowany eksperyment miał miejsce w dniu 7 marca 2023 roku o godz. 18:50 i wówczas podejrzany wskazał miejsca, gdzie dokonywał włamań. We wszystkich tych miejscach, co zostało potwierdzone w późniejszym postępowaniu, faktycznie doszło do kradzieży z włamaniem. Materiały odnoszące się do poszczególnych kradzieży zostały zgromadzone w dalszym toku postępowania przygotowawczego.

6.  W dniu 8 marca 2023 roku postawiono podejrzanemu zarzuty dokonania przestępstw kradzieży z włamaniem, o których wyjaśniał i do których to czynów A. S. (1) przyznał się w całości. Co więcej w dniu 9 marca 2023 roku podejrzany był przesłuchiwany przez prokuratora i wówczas wyjaśnił „przyznaję się do popełnienia wszystkich przestępstw tzn. w pkt 1–9 w całość natomiast jeżeli chodzi o zarzut z pkt 10 dot. ul. (...), to ja się tam włamałem, ale nie ukradłem tego co jest w zarzucie tylko ukradłem jakieś znaczki miedziane i inne drobne rzeczy, a nie narzędzia wymienione w tym zarzucie. Wyjaśnienia jakie złożyłem na Policji są prawdziwe, ja je złożyłem dobrowolnie i podtrzymuje je za wyjątkiem różnic w pkt 10 zarzutu co do przedmiotów które zabrałem”. A. S. (1) podał również „każdorazowo byłem pod wpływem narkotyków, biorę tylko mefedron.” (k. 204v).

7.  Mając powyższe na uwadze nie można zgodzić się z obrońcą, że wiarygodność złożonych przez oskarżonego wyjaśnień należy traktować jako niską. Wręcz przeciwnie jego wyjaśnienia znalazły potwierdzenie w innych dowodach, między innymi w postaci nagrań z monitoringu. Co więcej w miejscu pobytu oskarżonego, czyli w pustostanie przy ul. (...) znaleziono rzeczy skradzione między innymi z terenu budowy.

8.  Żaden dowód nie wskazuje, że podejrzany w trakcie wykonywanych czynności był pod wpływ narkotyków i jego zdolność do zrozumienia znaczenia czynności była w jakikolwiek sposób ograniczona. Podejrzany nie podawał takich okoliczności ani w protokole przesłuchania w dniu 7 marca 2023 roku, ani w trakcie eksperymentu procesowego. Co więcej nie podał tego będąc słuchany przez prokuratora, ani przed sądem pierwszej instancji. Podejrzany miał natomiast świadomość możliwości wskazania takich okoliczności, skoro wyjaśniał, że kradzieży dokonywał pod wpływem mefedronu. Takiego oświadczenia w zakresie czynności procesowych nie złożył.

9.  Zażywanie w sposób stały substancji niedozwolonej nie powoduje z góry stwierdzenia, że oskarżony nie zdawał sobie sprawy z wagi składanych przez siebie oświadczeń i był podatny na presję innych osób. O żadnej takiej okoliczności oskarżony nie wyjaśniał, a miał ku temu sposobność.

10.  Sąd nie wykluczył, wręcz przeciwnie uznał, że oskarżony jest osobą uzależnioną od środków odurzających. Wynika to wprost nie tylko z oświadczeń oskarżonego ale także z opinii biegłych psychiatrów. Czynienie z tego automatycznych wniosków o jego podatności na wpływy, czy też niezrozumienia podejmowanych czynności jest sprzeczne z wnioskami biegłych, którzy stwierdzili, że oskarżony jest zdolny do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Lp.

Zarzut

1. ii oddalenie wniosku dowodowego obrońcy z dnia 22 grudnia 2023 roku w przedmiocie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z przesłuchania biegłych, tj. lekarza psychiatry A. G., lekarza psychiatry T. T., psychologa E. J. na okoliczność doprecyzowania stanu psychicznego oskarżonego tepore criminis jak i w toku postępowania, powagi i konsekwencji stwierdzonych u oskarżonego zaburzeń osobowości, popełnienia czynów przez oskarżonego w związku ze zdiagnozowanymi uzależnieniami, zachowania oskarżonego w trakcie obserwacji w (...) Zespole (...) w J., perspektyw leczniczych oskarżonego, wpływu pobytu w izolacji na oskarżonego, perspektyw resocjalizacyjnych oskarżonego, nieosiągnięcia przez karę kryminalną jej systemowych celów, podczas gdy wniosek ten ma istotne znaczenie dla ustalenia, kondycji psychicznej oskarżonego, środków jakie należy podjąć dla jego wychowania;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

2.

Błędem sądu pierwszej instancji było oddalenie wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii sądowo–psychiatrycznej. Zarzut apelacji jednakże zdezaktualizował się wobec konwalidacji tego błędu przez sąd odwoławczy.

Lp.

Zarzut

1. i. naruszenia art. 13 § 1 k.k., poprzez jego błędne zastosowanie w zakresie czynu z punktu XV – XVI aktu oskarżenia, polegające na przyjęciu, że zachowanie oskarżonego polegające na usiłowaniu dostania się do kiosków (...) S.A., znajdujących się przy ul. (...) w W. oraz przy ul. (...) w W. stanowiło tzw. usiłowanie udolne, podczas gdy oskarżony próbował przełamać zabezpieczenia w postaci rolety antywłamaniowej i drzwi za pomocą środka nienadającego się do przełamania ww. zabezpieczeń, wobec czego działanie to należało zakwalifikować jako usiłowanie nieudolne w rozumieniu art. 13 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

3.

1.  Sąd pierwszej instancji prawidłowo nie podzielił kwalifikacji oskarżyciela co do usiłowania nieudolnego w zakresie czynu zarzucanego w punkcie 15 aktu oskarżenia oraz wniosku obrońcy co do czynu z punktu 16 aktu oskarżenia i uznał, że oskarżony swoim zachowaniem zrealizował każdorazowo znamiona czynów z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Rację ma sąd, że z materiału dowodowego wynika, że oskarżony dysponował środkiem nadającym się do popełnienia obu czynów.

2.  Jak uwidaczniają fotografie kiosku zlokalizowanego w W. przy ul. (...) oskarżony nie tylko skutecznie podniósł roletę antywłamaniową ale także wybił szybę (k. 290–291). Nie sposób przyjąć zatem, jakie argumenty mogłyby przemawiać za stwierdzeniem usiłowania nieudolnego.

3.  Natomiast w przypadku kiosku przy ul. (...) oskarżony skutecznie podważył roletę antywłamaniową, co uwidacznia materiał zdjęciowy (k. 280–281) i świadczy, że dysponował stosowymi narzędziami. Natomiast zamierzonego czynu nie osiągnął, z uwagi na niecałkowite przełamanie zabezpieczenia i niemożność dostania się do wnętrza, co prawidłowo skutkowało przyjęciem usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem.

Lp.

Zarzut

2. art. 53 § 2b pkt 8 k.k., poprzez jego błędne niezastosowanie polegające na pominięciu przez Sąd I instancji przy wymierzaniu kary oskarżonemu okoliczności łagodzącej polegającej na dobrowolnym ujawnieniu przez oskarżonego popełnionych przez siebie 8 przestępstw organowi powołanemu do ścigania przestępstw podczas przesłuchania w dniu 7 marca 2023 roku, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności;

3. rażącą niewspółmierność kary łącznej orzeczonej w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności wynikającą z nieuwzględniania przez Sąd I instancji w odpowiednim stopniu 1) właściwości i warunków osobistych sprawcy tj. faktu, iż oskarżony (i) jest sprawcą młodocianym, (ii) jest uzależniony od spożywania środków odurzających, (iii) przypisanych mu Wyrokiem czynów dokonywał po to by mieć środki na życie (iv) stracił w młodym wieku matkę, która została podpalona przez konkubenta, wobec czego wychowywał się w domu dziecka, (v) w dzieciństwie doświadczał przemocy, 2) faktu, iż oskarżony opisał przebieg zdarzeń, umożliwiając Sądowi Rejonowemu poczynienie dokładnych ustaleń stanu faktycznego, 3) okoliczności łagodzącej w postaci dobrowolnego ujawnienia przez oskarżonego popełnionych przez niego 8 przestępstw, co w konsekwencji doprowadziło do wyraźnej dysproporcji pomiędzy charakterem kary orzeczonej a karą, która powinna zostać orzeczona przy zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez judykaturę

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

4.

1.  Zarzut obrońcy dotyczący szeroko rozumianego ukształtowania kary orzeczonej oskarżonemu jest częściowo zasadny.

2.  Nie ma racji obrońca co rażącej surowości jej wymiaru. Sąd pierwszej instancji zobowiązany był wymierzyć karę za łącznie 16 kradzieży z włamaniem i jedną kradzież zwykłą. Łączna wartość skradzionych przedmiotów wyniosła ok. 60 tysięcy złotych. Te okoliczności już same w sobie powodują, że kara powinna odzwierciedlać rozmiar przestępczej działalności oskarżonego.

3.  Poza powyższym A. S. (1) jest osobą siedmiokrotnie karaną za kradzieże z włamaniem, kradzieże zwykłe i posiadanie narkotyków. Popełnianie przestępstw rozpoczął od momentu uzyskania pełnoletniości. Żadne podjęte dotychczas środki w postaci wymierzenia kar ograniczenia wolności nie odniosły żadnego rezultatu, skoro notorycznie wracał na drogę przestępstwa. Tym samym nie sposób przyjąć, by popełnienie kolejnych siedemnastu przestępstw mogłoby się wiązać z innym potraktowaniem przez wymiar sprawiedliwości.

4.  Oskarżony, z uwagi na swoją postawę, powinien być odizolowany od społeczeństwa na czas wskazany przez sąd pierwszej instancji. Tylko kara pozbawienia wolności pozwoli na wdrożenie środków i metod resocjalizacyjnych, a jej wymiar jest adekwatny do liczby i rodzaju popełnionych przestępstw oraz wcześniejszej drogi życiowej skupionej na notorycznym popełnianiu przestępstw.

5.  Natomiast należy przyznać rację obrońcy, że ujawnione okoliczności łagodzące powinny skłonić sąd do ukształtowania orzeczonej kary w sposób umożliwiający oskarżonemu powrót do zrównoważonego życia, co może przełożyć się na zmianę jego postawy w zakresie przestrzegania prawa.

6.  Słusznie podnosi obrońca oskarżonego, że sytuacja w jakiej znalazł się A. S. (1) wymaga pomocy ze strony systemu państwa. Na tym etapie najskuteczniejszą formą tej pomocy będzie wykonanie kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym.

7.  Sąd I instancji w nieodpowiednim stopniu wziął pod uwagę, że oskarżony jest sprawcą młodocianym, w młodym wieku stracił matkę, która została podpalona przez konkubenta, wychowywał się potem w domu dziecka, w dzieciństwie doświadczał przemocy, obecnie jest uzależniony od środków odurzających. Wszystkie te okoliczności ukształtowały jego obecną postawę życiową, co w sposób szczegółowy i wyczerpujący opisali biegli psychiatrzy w opinii sądowo–psychiatrycznej. Oskarżony jest osobą bardzo młodą, z trudną przeszłością, obecnie z uwagi na brak wsparcia rodziny ze słabymi szansami na przyszłość, uzależnioną, ze skłonnościami do agresji i autoagresji.

8.  Sąd odwoławczy podkreśla, że ukształtowanie wykonywania kary, ma z jednej strony służyć resocjalizacji i korekcji zachowania oskarżonego, z drugiej natomiast strony ochronie społeczeństwa przed powrotem sprawcy na drogę popełnienia przestępstw po odbyciu kary. Orzeczony system terapeutyczny wykonywania kary pozbawienia wolności pozwoli na wdrożenie środków leczniczych wobec oskarżonego, który jest uzależnionych od substancji psychoaktywnych. Pozwoli na dostosowanie metod oddziaływania do jego indywidualnych potrzeb, wynikających z doświadczeń z jakimi przyszło mu się zmierzyć. Tym samym może pomóc oskarżonemu przezwyciężaniu problemy i powrócić do społeczeństwa.

Wniosek

‒

uniewinnienie oskarżonego

‒

zmianę kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu w punktach XIII-XIV wyroku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2 KK;

‒

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności w dolnej granicy zagrożenia ustawowego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

3. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

3.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i kara.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Kompleksowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego - wbrew twierdzeniom obrońcy prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne, jakie na jego podstawie poczynił sąd I instancji, są prawdziwe i odpowiadające zgromadzonym dowodom, prawidłowo określono kwalifikację czynów oskarżonego, jak i poddano je wykładni zgodnie z zasadą o jakiej mowa w art. 7 k.p.k.

3.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot zmiany.

Orzeczenie terapeutycznego systemu wykonywania kary pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany.

Argumentacja przedstawiona w punkcie 4 oceny zarzutów apelacyjnych.

4.  Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od 9 lipca 2024 roku do dnia 15 maja 2025 roku

5. Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

A. S. (1)

4.

zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

6. pODPIS

Anna Kalbarczyk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie, z dnia 9 lipca 2024 r., sygn. akt V K 1210/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana