Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

protokolant: protokolant sądowy Małgorzata Jaworska

po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2024 r.

sprawy M. S. (1), s. K. i M., ur. (...) w L.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw, art. 94 § 1 kw w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 28 lutego 2024 r. sygn. akt II W 727/22

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1.  uniewinnia M. S. (1) od popełnienia czynu z punktu 2 z art. 94 § 1 k.w. w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami;

2.  M. S. (1) uznaje winnym popełnienia czynu z punktu 1 z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych;

3.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawie.

Sygn. akt VI Ka 1107/24

UZASADNIENIE

M. S. (1) został obwiniony o to, że:

1. w dniu 12 stycznia 2022 r. około godz. 16:45 w miejscowości Z. ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki B. nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki T. o nr rej. (...) w wyniku czego doszło do kolizji, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.;

2. ponadto w/w miejscu i czasie kierował pojazdem marki B. nr rej. (...) nie posiadając do tego wymaganego uprawnienia, tj. o wykroczenie z art. 94 § 1 k.w. w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami.

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 28 lutego 2024 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II W 727/22 uznał obwinionego za winnego dokonania zarzucanych mu wykroczeń i za to na podstawie art. 94 § 1 k.w. w z. z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1a k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 7 000 zł, na podstawie art. 94 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 i 2 k.w. orzekł wobec M. S. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat i 6 miesięcy oraz obciążył go kosztami procesu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu iż obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu wykroczeń w sytuacji gdy decyzja Starosty (...) z dnia 15 października 2013 r. w chwili zdarzenia nie była prawomocna i nie weszła do obrotu prawnego, co wynika wprost z treści postanowienia SKO we W. zapadłego w dniu 1 marca 2023 r. w sprawie SKO 4142/23, zatem w chwili zdarzenia obwiniony nie miał cofniętych uprawnień do kierowania pojazdami, co powoduje, że powinien zostać uniewinniony od zarzucanego mu wykroczenia z art. 94 § 1 k.w., a ponadto obwiniony nie był sprawcą zdarzenia. M. S. (1) zarzucił ponadto obrazę przepisów prawa procesowego, które w konsekwencji doprowadziły do błędnego ustalenia stanu faktycznego w sprawie oraz z ostrożności procesowej- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary i środka karnego. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od zarzucanych mu wykroczeń (zwłaszcza wykroczenia z art. 94 § 1 k.w.) i ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja obwinionego M. S. (1) jest częściowo zasadna, przez co spowodowała konieczność zmiany zaskarżonego wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego na uwzględnienie w całości zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących czynu z art. 94 § 1 k.w. Dołączona do apelacji M. S. (1) decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia 1 marca 2023 r. pozwala na niebudzące wątpliwości ustalenie, że zgodnie z orzeczeniem tego organu w dacie inkryminowanego zdarzenia obwiniony posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami, albowiem z uwagi na nieprawidłowość doręczenia decyzja Starosty (...) o zatrzymaniu obwinionemu prawa jazdy formalnie nie funkcjonowała w obrocie prawnym. Powyższe w ocenie Sądu Okręgowego pozwala na uznanie, że w realiach niniejszej sprawy nie sposób przypisać M. S. (1) winy za popełnienie wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami. Opisane okoliczności implikowały zatem konieczność zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. S. (1) od tego czynu.

Odnosząc się natomiast do drugiego z zarzucanych obwinionemu wykroczeń należy stwierdzić, iż dokonana przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że w tym zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, dokonując trafnych ustaleń faktycznych na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oceniając go swobodnie, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż zaistniała w dniu 12 stycznia 2022 r. kolizja drogowa została spowodowana przez obwinionego. Zawiadomienie o terminie rozprawy głównej zostało skierowane do M. S. (1) na prawidłowy adres. Wobec niepodjęcia go przez obwinionego w terminie, Sąd Rejonowy zasadnie uznał je za doręczone zastępczo i prowadził rozprawę w trybie zaocznym. Opisanie działanie nie stanowiło naruszenia prawa obwinionego do obrony, ponieważ był on w stanie odebrać przesłany do niego odpis wydanego w sprawie wyroku i skutecznie złożyć apelację. Odnosząc się natomiast do kwestii nieprzesłuchania w charakterze świadka M. S. (2), to należy stwierdzić że w dniu zdarzenia (co wynika z dokumentacji policyjnej) miała ona 16 lat, w związku z czym nie sposób uznać, aby jej depozycje stanowiły wartościowe źródło dowodowe w zakresie dotyczącym techniki prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz reguł zachowania bezpieczeństwa w ruchu drogowym. M. S. (2) nie ma przy tym żadnego doświadczenia jako kierowca, a w analizowanym zdarzeniu (będąc pasażerem pojazdu) uczestniczyła jedynie z perspektywy obserwatora, który widzi wyłącznie nagłe zdarzenie, nie rozumiejąc jedocześnie jego szerszego kontekstu.

Reasumując powyższe, w odniesieniu do czynu z art. 86 § 1 k.w. argumentacja obwinionego stanowi wyłącznie próbę polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Mając zatem na względzie całokształt przedstawionej wyżej argumentacji, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił M. S. (1) od popełnienia czynu z pkt 2 wniosku o ukaranie, tj. od wykroczenia stypizowanego w art. 94 § 1 k.w. w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami; uznał go jednocześnie za winnego popełnienia czynu z pkt 1, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i wymierzył mu grzywnę w wysokości 500 zł uznając, że jest ona w pełni zgodna z dyrektywami określonymi w treści art. 33 k.w. i w odpowiedni sposób uwzględnia naganność zachowania podsądnego, nie nosząc przy tym cech rażącej surowości. Uniewinnienie obwinionego od wykroczenia z art. 94 § 1 k.w. spowodowało automatyczne uchylenie orzeczonego obligatoryjnie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Sąd Okręgowy nie widział przy tym powodów do orzeczenia wobec M. S. (1) zakazu prowadzenia pojazdów na podstawie art. 86 § 3 k.w.

Sąd Okręgowy zasądził także od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawie.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.

SSO Adam Bednarczyk