Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 945/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie z dnia 24.05. 2023 r. sygn. III K 104/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

S. K.

Oskarżony nie był karany.

Karta karna

244

2.1.1.2.

j.w.

Oskarżony złożył deklarację PIT w 2023 r.

e-puap

233

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Dowód z dokumentu. Wystawiony przez właściwy organ w ramach jego kompetencji.

2.1.1.2.

Dane e- puap

j.w.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

3.2.

Zarzut apelacji obrońcy:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

a) błędnym ustaleniu inicjatora zdarzenia;

b) błędnym ustaleniu aktywności pokrzywdzonego M. K. zmierzającego do zachowań retorsyjnych w postaci udania się z miejsca zamieszkania na miejsce zaparkowanego przez oskarżonego samochodu a następnie otworzenie drzwi samochodu oskarżonego wbrew jego woli zmuszając go do wyjścia z samochodu po czym pchnięcie oskarżonego, w wyniku którego ten przewrócił się;

c) błędne przyjęcie znamienia działania wspólnie i w porozumieniu wobec reakcji pasażera samochodu wynikającej z faktu przewrócenia kierowcy samochodu przez pokrzywdzonego;

d) pomięcie, że zachowanie oskarżonego w ramach zdarzenia mogło co najwyżej, spowodować naruszenie nietykalności cielesnej a zachowanie pasażera mieściło się w ramach art. 157 § 2 k.k. i miało charakter ekscesu związanego z zachowaniem pokrzywdzonego M. K. w stosunku do oskarżonego S. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny. Ocenę zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego przeprowadził zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 7 k.p.k. w oparciu o wszystkie zgromadzone dowody. Zasadnie uznał za wiarygodne zeznania świadków pokrzywdzonego M. K. i korespondujące z nimi zeznania świadka K. K. (2). Wykazał, że złożone przez tych świadków zeznania znajdują potwierdzenie w opinii biegłego lekarza oraz w materiale poglądowym przedstawiającym obrażenia ciała pokrzywdzonego. Ustalenia faktyczne stały się podstawą słusznej, odpowiadającej tym ustaleniom, kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu jako udział w pobiciu pokrzywdzonego, narażającego go na średnie obrażenia ciała. Wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do zawinienia.

a) Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniu inicjatora zdarzenia. Zasadnie wskazał, że był nim oskarżony S. K., bowiem to oskarżony wysiadając z samochodu w dniu zdarzenia pierwszy naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonego M. K.. Naruszenie nietykalności polegało na odepchnięciu pokrzywdzonego. To odepchnięcie spowodowało reakcję pokrzywdzonego, który także popchnął oskarżonego czym spowodował jego upadek na samochód. Użycie tej przemocy, początkowo o małym natężeniu poprzez odepchnięcie pokrzywdzonego świadczy o tym, że oskarżony nie wysiadł z samochodu po to aby porozmawiać z pokrzywdzonym i pokojowo rozwiązać konflikt lecz w celu nawiązania z nim fizycznej interakcji i stosowania przemocy. Przekonuje o tym także dalszy przebieg zdarzenia bowiem z samochodu oskarżonego wysiadł także pasażer, który uderzył w twarz pokrzywdzonego a gdy ten zalał się krwią oskarżony i pasażer samochodu razem bili i kopali pokrzywdzonego.

b) Aktywność pokrzywdzonego M. K. podczas tego zdarzenia została prawidłowo ustalona przez sąd I instancji. Pokrzywdzony podał motywację swojego zachowania i przedstawił powody dlaczego udał się razem z żoną K. K. (2) do samochodu oskarżonego. Chodziło o zwrócenie oskarżonemu uwagi na to, że niewłaściwie zachował się wobec świadka K. K. (2), obrażając ją słowami wulgarnymi i uzyskanie od niego przeprosin. Nawet jeśli pokrzywdzony przewidywał, że może dojść do stosowania przemocy to nie naruszył nietykalności oskarżonego jako pierwszy. Popchnięcie oskarżonego na samochód było odpowiedzią na pierwsze działania oskarżonego polegające na odepchnięciu pokrzywdzonego. Oskarżony miał możliwość uniknięcia konfrontacji gdyż nie musiał wysiadać z samochodu nawet pomimo otwarcia drzwi pojazdu przez pokrzywdzonego. Pokrzywdzony nie zmusił oskarżonego do wyjścia z samochodu gdyż nie stosował wobec niego przemocy aby go siłą wyciągnąć z pojazdu.

c) Znamię działania wspólnie i w porozumieniu oskarżonego i drugiego mężczyzny- pasażera pojazdu, w pobiciu pokrzywdzonego zostało prawidłowo ustalone przez sąd I instancji. Pierwsze uderzenie w twarz pokrzywdzonego zostało zadane przez pasażera samochodu – osobę dotychczas nieustaloną. Kolejne uderzenia oskarżony i pasażer zadawali już razem wykorzystując to, że po uderzeniu w twarz pokrzywdzony zalał się krwią, stracił równowagę i przyklęknął na kolano. Wtedy oskarżony kopał pokrzywdzonego w kark i uderzał go po głowie. Tak samo postępował nieustalony mężczyzna. Jak wynika z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonego bili go jednocześnie oskarżony i pasażer pojazdu gdyż uderzenia padały po jednej i po drugiej stronie jego ciała. Takie jednoczesne stosowanie przemocy realizuje znamiona przestępstwa udziału w pobiciu gdyż polega ono na stosowaniu przemocy przez co najmniej dwie osoby wobec jednej. Stosowanie przemocy przez pasażera samochodu polegające na uderzeniu w twarz pokrzywdzonego zostało objęte zamiarem oskarżonego gdyż bezpośrednio po tym uderzeniu także stosował przemoc wobec pokrzywdzonego, przyłączając się do działania pasażera pojazdu. Podczas tego zdarzenia oskarżony nie manifestował braku zgody na działania nieustalonego mężczyzny. Nie wzywał go do zaprzestania stosowania przemocy wobec pokrzywdzonego a wręcz przeciwnie przyłączył się do bicia i jednocześnie z pasażerem pojazdu stosowali przemoc fizyczną wobec M. K.. Już pierwsze działania oskarżonego w postaci odepchnięcia pokrzywdzonego świadczą o tym, że oskarżony dążył do siłowej konfrontacji z pokrzywdzonym. W tej sytuacji nie doszło do ekscesu w zachowaniu pasażera, którego nie obejmował swoim zamiarem oskarżony.

d) Zachowanie oskarżonego polegało na udziale w pobiciu pokrzywdzonego. Po uderzeniu pokrzywdzonego w twarz przez pasażera pojazdu oskarżony przyłączył się do bicia pokrzywdzonego i także zadawał mu ciosy i kopnięcia. Nastąpiło więc świadome połączenie działania oskarżonego z działaniem drugiego mężczyzny - pasażera samochodu przeciwko pokrzywdzonemu. Ciosy zadawali pokrzywdzonemu w głowę, kopali po nogach i plecach w skutek czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zasinienia nosa i wargi górnej, złamania kości nosa, otarć naskórka przy czym swoim zachowaniem oskarżony i drugi nieustalony mężczyzna narazili pokrzywdzonego na nastąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. Oskarżony przewidywał, że naraża pokrzywdzonego na powstanie obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia na czas przekraczający 7 dni skoro uderzenia kierowane były w jego głowę i twarz czyli organy odpowiadające za główne funkcje życiowe człowieka. „Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem, że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał albo mógł i powinien był przewidzieć” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lipca 2023 r. II AKa 458/22). Tym samym kwalifikacja prawna czynu zarzuconego oskarżonemu jako udział w pobiciu pokrzywdzonego z art. 158 § 1 k.k. jest prawidłowa.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu zwalniając go z ponoszenia wyjątkowo wysokich kosztów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny.

Ustalenia faktyczne są prawidłowe. Opierają się na ocenie zebranego w tej sprawie materiału dowodowego dokonanej zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zeznania oskarżyciela posiłkowego M. K. i świadka K. K. (2) oraz opinia biegłego lekarza jednoznacznie wskazują, że oskarżony wraz z drugim nieustalonym mężczyzną wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego, uderzając go w głowę i kopiąc po całym ciele czym naraził go na powstanie średnich obrażeń ciała. Uznanie winy oskarżonego w ramach zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. powoduje, że zgodnie z art. 627 k.p.k. oskarżony jest zobowiązany ponieść koszty procesu.

Zarzut apelacji oskarżonego

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że:

a) zajście spowodowała K. K. (2)

b) oskarżony de facto był poszkodowanym w wyniku zdarzenia gdyż został przewrócony oraz pobity przez męża K. K. (2)

c) osoba bliska oskarżonemu widząc, że został przewrócony i krzycząc „nie będziesz bił leżącego” próbowała go bronić; najpierw oskarżony został odepchnięty i przewrócił się do tyłu uderzając głową o dach samochodu,

d) żona pokrzywdzonego zaatakowała oskarżonego gdy on próbował się podnieść i wskakując mu na plecy, co potwierdziła ekspedientka ze sklepu,

e) sąd zasądził represyjne w stosunku do niego koszty adwokackie bowiem na 5 termiach pełnomocnik pokrzywdzonego nie był obecny a na pozostałe terminy stawił się spóźniony;

f) zasądzenie 5.000 zł zadośćuczynienia jest niesprawiedliwe gdyż nie tylko nie zrobił żadnych obrażeń ciała pokrzywdzonemu ale w ogóle tego nie widział;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych.

a.)  Nie jest zasadny zarzut aby zdarzenie spowodowała świadek K. K. (2) skoro zwróciła się do oskarżonego aby przestawił swój samochód i umożliwił jej przejazd. Oskarżony bez trudu mógł przejechać kilka metrów swoim samochodem aby świadek K. K. (2) mogła go ominąć na wąskiej drodze. Tego nie uczynił ignorując jej prośby, lekceważąc ją i zwracając się do niej wulgarnie. Świadek poczuła się obrażona zachowaniem oskarżonego i poskarżyła się swojemu mężowi a ten interweniował zwracając się do oskarżonego o przeproszenie żony. Przyczyną zdarzenia było więc nieustępliwe, lekceważące, naruszające normy społeczne i przepisy ruchu drogowego zachowanie oskarżonego.

b.)  Oskarżony jako pierwszy naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonego M. K. bowiem wysiadając z samochodu go odepchnął. W odpowiedzi na to odepchnięcie pokrzywdzony popchnął oskarżonego, który upadł na samochód. Wtedy z samochodu wysiadł pasażer i uderzył pokrzywdzonego w twarz. A następnie obaj oskarżony i drugi nieustalony mężczyzna, zadawali uderzenia i kopnięcia pokrzywdzonemu. Oskarżony stosował więc przemoc fizyczną wobec pokrzywdzonego, który nie był w stanie obronić się przed ciosami i kopnięciami padającymi od obu mężczyzn równocześnie. Przemoc wobec pokrzywdzonego stosował więc w sytuacji gdy pokrzywdzony mu już nie zagrażał. Oskarżony miał możliwość uniknięcia konfrontacji z pokrzywdzonym M. K. pozostając w samochodzie. Odpychając pokrzywdzonego oskarżony dążył do konfrontacji siłowej o czym świadczy późniejszy przebieg tego zdarzenia. Oskarżony nie jest więc osobą poszkodowaną lecz napastnikiem.

c.)  Zachowanie nieustalonego mężczyzny – pasażera samochodu polegało na udziale w pobiciu pokrzywdzonego. Uderzył pokrzywdzonego w twarz w celu niesienia pomocy oskarżonemu przeciwko pokrzywdzonemu. Nie było to więc działanie podjęte po to aby zażegnać konflikt i rozdzielić oskarżonego i pokrzywdzonego. Następnie nieustalony mężczyzna uderzał i kopał pokrzywdzonego razem z oskarżonym w sytuacji gdy na skutek przewagi siły fizycznej pokrzywdzony nie mógł już się bronić.

d.)  Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że żona pokrzywdzonego – świadek K. K. (2) starała się odciągnąć oskarżonego od M. K., ciągnąc go za kurtkę i za plecy. Takie działanie zostało przez nią podjęte nie po to aby zaatakować oskarżonego. Celem tego działania było powstrzymanie oskarżonego przed dalszym biciem pokrzywdzonego, który nie miał siły bronić się przed atakiem dwóch mężczyzn jednocześnie. Zasadnie sąd I instancji uznał za niewiarygodne zeznania świadka A. M., M. B. i J. M., które zachowanie świadka K. K. (2) i pokrzywdzonego M. K. określiły jako atakujące oskarżonego. Zwrócił uwagę na to, że świadkowie A. M., M. B. i J. M., chociaż jak zeznały, widziały zdarzenie to w swoich zeznaniach pominęły nie budzący żadnych wątpliwości fakt, że pasażer samochodu uderzył w twarz pokrzywdzonego w początkowej fazie jego przebiegu. Zeznania te wybiórczo opisywały przebieg zdarzenia pomijając działania oskarżonego i pasażera samochodu. Z oceną tych zeznań, jako niewiarygodnych, dokonaną przez sąd I instancji należy się zgodzić.

e.)  Nie można podzielić zarzutu, aby sąd I instancji zasądził „represyjny” w stosunku do oskarżonego zwrot wydatków z tytułu ustanowienia przez pokrzywdzonego- oskarżyciela posiłkowego, pełnomocnika z wyboru. Zgodnie z art. 627 k.p.k. od oskarżonego sąd zasądza zwrot oskarżycielowi posiłkowemu uzasadnionych wydatków z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika z wyboru. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył do akt rachunki, które przedstawiają faktyczne wydatki jakie poniósł pokrzywdzony w toku procesu z tytułu ustanowienia pełnomocnika z wyboru. Pełnomocnik reprezentował także interesy prawne pokrzywdzonego w toku postępowania przygotowawczego. Zasądzona kwota odzwierciedla nakład pracy pełnomocnika, który reprezentował interesy procesowe cudzoziemca, czyli osoby dla której język polski nie jest pierwszym językiem, lecz wyuczonym. Ponadto oskarżyciel posiłkowy nie znał zasad procedury karnej obowiązującej w Polsce. Z tego powodu nakład pracy pełnomocnika był większy niż w wypadku reprezentowania interesów procesowych obywatela polskiego.

f.)  Zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 5.000 zł na rzecz pokrzywdzonego jest adekwatne do stopnia pokrzywdzenia M. K.. Pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zasinienia nosa i wargi górnej, złamania kości nosa, otarć naskórka. Był bity po głowie i kopany po całym ciele. Korzystał z pomocy lekarskiej zaś złamanie kości nosa utrudniało mu codzienne funkcjonowanie. Z tych powodów nie można podzielić zarzutu aby kwota 5 000 zł zadośćuczynienia była nadmiernie wysoka w stosunku do obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony.

Wniosek

O uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek o uniewinnienie nie jest zasadny.

Ustalenia faktyczne są prawidłowe. Opierają się na ocenie zebranego w tej sprawie materiału dowodowego dokonanej zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zeznania oskarżyciela posiłkowego M. K. i świadka K. K. (2) oraz opinia biegłego lekarza jednoznacznie wskazują, że oskarżony wraz z drugim nieustalonym mężczyzną wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego, uderzając go w głowę i kopiąc po całym ciele czym naraził go na powstanie średnich obrażeń ciała. Wymiar kary jest adekwatny do zawinienia ze względu na zakres obrażeń pokrzywdzonego oraz nieustępliwe, lekceważące zachowanie oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenia faktyczne są prawidłowe. Opierają się na ocenie zebranego w tej sprawie materiału dowodowego dokonanej zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zeznania oskarżyciela posiłkowego M. K. i świadka K. K. (2) oraz opinia biegłego lekarza jednoznacznie wskazują, że oskarżony wraz z drugim nieustalonym mężczyzną wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego, uderzając go w głowę i kopiąc po całym ciele czym naraził go na powstanie średnich obrażeń ciała. Wymiar kary jest adekwatny do zawinienia ze względu na zakres obrażeń pokrzywdzonego oraz nieustępliwe, lekceważące zachowanie oskarżonego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym zostały zasądzone od oskarżonego na podstawie art. 636 §1 k.p.k. Wysokość opłaty sądowej za drugą instancję sąd odwoławczy ustalił na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i środek karny

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana