Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 943/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2024 r. w sprawie o sygn. akt IV K 889/23

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.1.1

J. D.

Dotychczasowa niekaralność

Karta karna - k.253

2.1.1.2

Sytuacja majątkowa

Informacja e-PUAP - k.252

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.1.1.1

Karta karna

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, nie kwestionowany i nie budzący wątpliwości.

2.1.1.2

Informacja e-PUAP

Dokument sporządzony przez uprawniony podmiot, nie kwestionowany i nie budzący wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść Wyroku, a mianowicie:

a) Art. 424 § 1 pkt 1 KPK oraz art. 410 KPK polegającą na braku odniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego Wyroku do istotnych faktów i dowodów mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - niemal całkowicie pominięto ewidentne przyczynienie się Pokrzywdzonej do potrącenia jej przez Oskarżonego, która z nieznanych przyczyn próbowała uniemożliwić mu oddalenie się, odjazd pojazdem z drogi publicznej przy ul. (...), poprzez zagrodzenie mu drogi a następnie opieranie się o maskę jego samochodu tj. z miejsca w którym chwilę wcześniej został pobity pałką teleskopową przez sąsiada (znajomego) Oskarżonej P. S., na skutek czego Oskarżony doznał widocznych obrażeń głowy, rozcięcia skóry i obfitego krwawienia - w tym pominięto fakty, że:

• Pokrzywdzona nie miała żadnych podstaw faktycznych, prawnych, ani logicznych do zatrzymania Oskarżonego na ul. (...) w W., poprzez opieranie się rękoma o maskę jego pojazdu, skoro jak zeznała wcześniej samochód ten tarasował drogę i uniemożliwiał jej przejazd, aby wraz z koleżanką mogły udać się na trening;

• Pokrzywdzona była znajomą świadka P. S., który w trakcie procesu przyznał, że tuż przed zdarzeniem dokonał pobicia pałką oskarżonego, a pokrzywdzona identyfikując się z nim próbowała zatrzymać oskarżonego na miejscu zdarzenia z jedynie sobie znanych przyczyn;

• Pokrzywdzona wraz z P. S. złożyli zeznania na policji nie bezpośrednio po zdarzeniu a dopiero po ustaleniu „wspólnej wersji wydarzeń” i zatajeniu szeregu okoliczności, w tym pobicia pałką Oskarżonego przez P. S. bezpośrednio przed zdarzeniem (potrąceniem) oraz udziału ojca P. S. w pobiciu oskarżonego;

• Pokrzywdzona, jak i inni świadkowie zdarzenia (wyłącznie jej znajomi) nie zadzwonili na policję bezpośrednio po zdarzeniu, aby dokonać zgłoszenia i szczegółowej relacji z miejsca zdarzenia;

• Pokrzywdzona bezpośrednio po zdarzeniu udała się na trening a nie do miejsca w którym mogłaby być wykonana obdukcja doznanych przez nią obrażeń;

• Pokrzywdzona widząc pobitego Oskarżonego nie udzieliła mu pomocy, nie wezwała policji ani innych służb a jedynie zagrodziła mu drogę do samochodu a następnie oparła o maskę jego samochodu nie komunikując mu werbalnie, ani w jakikolwiek inny sposób w jakim celu to czyni i co chce konkretnie osiągnąć;

• Nikt ze świadków poza Pokrzywdzoną nie potwierdził, że ktoś krzyczał, aby wezwać Policję (co było logiczne, iż nikt nie chciał wzywać Policji skoro to ich znajomy pobił Oskarżonego) i stąd postanowiła ona podjąć próbę uniemożliwienia odjazdu Oskarżonemu (zatem to Pokrzywdzona będąca żywo zainteresowana korzystnym rozstrzygnięciem sprawy na swoją korzyść, jako jedyna rzekomo słyszała, że ktoś wołał, aby „wezwać Policję”, stąd postanowiła ona niemalże rzucić się na maskę pojazdu Oskarżonego bez wzywania Policji - co było w ocenie Sądu działaniem logicznym zgodnym z doświadczeniem życiowym i obiektywnie zasadnym);

b) art. 7 KPK w zw. z art. 391 § 1 KPK poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodu, jakim były zeznania Pokrzywdzonej oraz świadków (jej znajomych), które to zeznania różnią się diametralnie na poszczególnych etapach postępowania i w tym kontekście powinny być przez Sąd orzekający w sprawie ocenione ze szczególną ostrożnością;

c) Art. 4 KPK oraz art. 7 KPK poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, w tym przyjęcie, że Pokrzywdzona działała w sposób racjonalny i uzasadniony starając się zatrzymać Oskarżonego „opierając się rękoma o maskę pojazdu, próbując uniemożliwić mu odjazd” z drogi publicznej, pozostawionym na środku drogi samochodem („tarasującym drogę”), nie podejmując następnie żadnych działań w stosunku do Oskarżonego, w tym nie powiadamiając policji oraz nie udając się do szpitala (ambulatorium) w celu zidentyfikowania obrażeń, których doznała przy potrąceniu;

d) Art. 4 KPK oraz art. 7 KPK poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, w tym przyjęcie udziału oskarżonego w inkryminowanym zdarzeniu bez przyczynienia się Pokrzywdzonej do zaistnienia zdarzenia wyłącznie na podstawie: (i) zeznań jej znajomych odbiegających znacznie od ich zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w tym zatajanie istotnych okoliczności, jak pobicie Oskarżonego przez znajomego Pokrzywdzonej P. S. bezpośrednio przed zdarzeniem; (ii) zeznań Pokrzywdzonej, które w istotnym elemencie różniły się od zeznań pozostałym uczestników (kwestia okrzyku o „wezwanie Policji”);

e) Art. 4 KPK oraz art. 7 KPK poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania, w tym przyjęcie, że „scysja” znajomego Pokrzywdzonej P. S. z Oskarżonym bezpośrednio przed zdarzeniem „nie mają znaczenia dla przedmiotu osądu niniejszej sprawy”, podczas gdy sama Pokrzywdzona swoje zachowanie tj. zagradzanie drogi i opieranie się o maskę uniemożliwiające odjechanie Oskarżonemu - tłumaczyła jak to określił Sąd „scysją”, której to scysji Pokrzywdzona rzekomo szczegółowo nie widziała i nazywała ją jedynie „zamieszaniem”;

f) Art. 7 KPK poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającej na przyjęciu przez Sąd, że „scysja” z udziałem P. S. i Oskarżonego nie mają znaczenia dla przedmiotu osądu w niniejszej sprawy, przy jednoczesnym uznaniu, że Pokrzywdzona miała prawo próbować zatrzymać Oskarżonego (pobitego) w trakcie scysji, ergo scysja miała znaczenie dla ekstraordynaryjnego zachowania Pokrzywdzonej w ocenie Sądu. Nie wiedzieć tylko dlaczego w ocenie Sądu, Pokrzywdzona miała podstawy do próby zatrzymania pobitego Oskarżonego a nie sprawcy pobicia, czyli jej znajomego P. S., co uwłacza prawidłowemu rozumowaniu i doświadczeniu życiowemu;

g) Art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającej na przyjęciu, że Pokrzywdzona wykazała w jakimkolwiek stopniu wysokość szkody jakiej doświadczyła, podczas gdy nie przedstawiła żadnych rachunków związanych ze stłuczeniem, a jedynie pozostawała na zwolnieniu a wszelkie należności uregulował ZUS, po czym niezwłocznie powróciła do zajęć szkolnych i udała się na wycieczką integracyjną wraz z kadrą nauczycielską.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku:

a) polegający na dowolnej, a w konsekwencji błędnej, ocenie materiału dowodowego, w szczególności zeznań Pokrzywdzonej oraz świadek I. B., iż Pokrzywdzona nie przyczyniła się do jej potrącenia i doznanych stłuczeń poprzez oparcie rąk o maskę samochodu Oskarżonego i nie reagowanie na zapalenie silnika pojazdu i chęć odjazdu przez Oskarżonego z miejsca, w którym przed chwilą został pobity pałką, doznając widocznego gołym okiem urazu głowy, co w konsekwencji doprowadziło do skazania Oskarżonego, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że przyczynienie się Pokrzywdzonej do jej potrącenia miało tak daleki stopień, iż bez jej aktywnego działania do potrącenia by nie doszło. Błąd w w/w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na treść Wyroku jest w ocenie apelującego wynikiem nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 KPK). Nieprawidłowa ocena dowodów polegała na przekroczeniu przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej oceny dowodów w sposób wręcz dowolny - wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności pominięciu, że „scysja” pomiędzy Oskarżonym a znajomym Pokrzywdzonej nie miała znaczenia dla przedmiotu osądu a miał znaczenia dla zachowania Pokrzywdzonej, które w ostateczności doprowadziła do jej potrącenia.

3. Obrazę prawa materialnego, polegającą na niewłaściwym zastosowaniu art. 362 KC oraz art. 46 § 1 KK. poprzez zaniechanie obniżenia zadośćuczynienia na rzecz Pokrzywdzonej w sytuacji znacznego przyczynienia się pokrzywdzonej do powstania szkody niematerialnej - doznanego stłuczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były niezasadne.

Na wstępie przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania , której następstwem są określone ustalenia faktyczne, została dokonana zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Mając powyższe na uwadze, apelacja obrońcy oskarżonego stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem. Wbrew jego twierdzeniom Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie dopuścił się też innych uchybień. Zarówno materialnych, jak i procesowych, które w tym drugim przypadku musiałyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. Po pierwsze, skarżący usiłował powiązać pokrzywdzoną ze zdarzeniem nie będącym przedmiotem niniejszej sprawy, do jakiego doszło pomiędzy oskarżonym a świadkiem P. S., sugerując wręcz, że współdziałała ze swoim znajomym, chcąc żeby ten spowodował u oskarżonego obrażenia ciała. Tymczasem ze zgromadzonego materiału dowodowego nic takiego nie wynikało. Subiektywne i niczym nie poparte twierdzenia skarżącego były tu oczywiście niewystarczające. Pokrzywdzona zaobserwowała jedynie jak oskarżony zatrzymał samochód na środku drogi, uniemożliwiając przejazd, po czym wysiadł z niego i wbiegł na pobliską posesję, gdzie pomiędzy nim i świadkiem P. S. doszło pomiędzy nimi do konfrontacji, następnie stamtąd wychodząc i kierując się w stronę pojazdu. Po drugie, pokrzywdzona nie wiedziała, co dokładnie się wydarzyło. Biorąc jednak pod uwagę, że oskarżony miał rozciętą głowę i leciała mu krew, miała wszelkie podstawy uznać, że mogło dojść do popełnienia przestępstwa i ktoś, oskarżony lub inna osoba, w tym świadek P. S., może potrzebować pomocy. Rolą Sądu Rejonowego nie było jednak rozstrzyganie o tym czy na szkodę oskarżonego popełniono przestępstwo. Sprowadzała się ona do stwierdzenia czy sam je popełnił. Jedynie na szkodę pokrzywdzonej.

Po trzecie, pokrzywdzona zareagowała instynktownie, stając przed samochodem oskarżonego, kładąc na nim ręce i chcąc, żeby nie odjechał, jednak nie sposób uznać, żeby w jakikolwiek sposób przyczyniła się do swojego potrącenia. Przede wszystkim nie pojawiła się tam nagle, rzucając się na maskę, tylko podeszła, stanęła przed nią i oparła na niej ręce, znajdując się tam przez pewien czas. Co więcej, nie wypowiadała żadnych słów, jak również nie wykonywała żadnych gestów, które mogłyby spowodować, że oskarżony mógł się poczuć z jej strony zagrożony i musiał w ten sposób postąpić. Twierdzenia oskarżonego, że wyglądała groźnie były oczywiście niewystarczające. Ponadto dobrze ją widział, a mimo to nie zrobił nic, żeby uniknąć potrącenia, w tym nie wysiadł, nie porozmawiał z nią czy nie odsunął na bok. Jeśli faktywnie potrzebował pomocy, to mógł się o to do niej zwrócić. Tym bardziej, że nie wiedział, kim jest i co tam robi, nie mając w tym momencie jakichkolwiek podstaw, żeby w jakikolwiek sposób łączyć ją ze świadkiem P. S.. Po czwarte, jedyne czego chciał oskarżony, to stamtąd odjechać. Za wszelką cenę. Nawet kosztem potrącenia pokrzywdzonej. Tymczasem każdy dorosły człowiek powinien wiedzieć, że postąpienie w taki sposób w tych okolicznościach spowoduje u kogoś obrażenia ciała skutkujące przestępstwem. Przynajmniej z art. 157 § 2 kk. I tak też było w tym przypadku, co potwierdziły nie tylko zeznania świadków, w tym przede wszystkim pokrzywdzonej i świadka I. B., ale również dokumentacja medyczna pokrzywdzonej i opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej. Nie ulega wątpliwości, że stwierdzone u niej obrażenia powstały w deklarowanych okolicznościach. Wprawdzie po zdarzeniu pojechała do pracy na trening, jednak nie była w stanie go dokończyć i bezpośrednio stamtąd udała się do szpitala, co zdaniem Sądu Okręgowego uwiarygadniało jej dolegliwości. W związku z tym nie ma wątpliwości, że były one następstwem sytuacji, do jakiej doszło zaledwie kilka godzin wcześniej.

Po piąte, zeznania pokrzywdzonej, w przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonego, nie budziły żadnych wątpliwości, będąc spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się, jak również spontaniczne, wyważone i dokładne. Brak było podstaw, żeby je zakwestionować. Tym bardziej, że korespondowały z innymi dowodami, przede wszystkim zeznaniami świadka I. B., dokumentacją medyczną pokrzywdzonej i opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej. Rzekome ich uzgodnienie ze świadkiem P. S. znikąd nie wynikało. To nie pokrzywdzona, ale oskarżony zachował się w sposób niewłaściwy, jadąc za nim, zatrzymując samochód na środku drogi i opuszczając go, po czym kierując się w jego stronę i doprowadzając do konfrontacji, w której ucierpiał. Niestety, skarżący całkowicie to pominął, próbując obarczyć pokrzywdzoną winą za jej potrącenie. Umknęło mu też to, że podczas tej sytuacji oskarżony zupełnie nie panował nad swoim zachowaniem. Interesowało go tylko to, żeby odegrać się na innym kierowcy, a potem jak najszybciej odjechać. Pojawienie się pokrzywdzonej mu w tym przeszkadzało, więc po prostu ruszył i ją potrącił, po czym odjechał. Co więcej, nie zainteresował się jej losem, kiedy przewróciła się na ziemię, w tym nie wezwał ani policji, ani pogotowia ratunkowego. W tym kontekście twierdzenia, że to pokrzywdzona nie udzieliła pomocy oskarżonemu, który sam jej nie chciał, były nie do zaakceptowania. Reasumując, Sąd Rejonowy prawidłowo stwierdził jego winę, należycie uzasadniając swój tok rozumowania. Wątpliwości nie budziła też wymierzona mu kara grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 20 złotych każda, jak również orzeczone wobec niego zadośćuczynienie w kwocie 4.000 złotych, którego nie można było uznać za znaczne. Zwłaszcza, że pokrzywdzona odczuwała przez pewien czas ból, cierpienie i inne niedogodności, przebywając na zwolnieniu lekarskim. Oskarżony powinien jej to zrekompensować. Brak było podstaw do uznania, że doszło do przyczynienia, a co za tym idzie obniżenia należnego zadośćuczynienia, które nie odbiega od przyznawanego w tego typu sprawach.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1) zmianę wyroku przez uniewinnienie Oskarżonego J. D. od popełnienia zarzucanego mu czynu lub jego znacznego złagodzenia z uwzględnieniem stopnia przyczynienia się Pokrzywdzonej do zaistnienia zdarzenia;

2) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania sprawy z uwzględnienie stopnia przyczynienia się Pokrzywdzonej do zaistnienia zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutów na uwzględnienie nie zasługiwały też skorelowane z nimi wnioski. Sąd Okręgowy nie mógł zmienić zaskarżonego wyroku, uniewinniając oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, jak również go uchylając i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2024 r. w sprawie o sygn. akt IV K 889/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie stwierdzając winę oskarżonego. Nie dopuścił się też innych uchybień, w tym naruszenia prawa materialnego i procesowego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

J. D.

II

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie na rzecz adw. L. K. kwotę 1.033,20 złotych tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną mu oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Powyższe nastąpiło na jego wniosek i było zgodne z § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

J. D.

III

Z uwagi na bezzasadność apelacji Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 złotych tytułem opłaty w postępowaniu odwoławczym i obciążył go wydatkami tego postępowania. Powyższe znajdowało oparcie w art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk. Wysokość opłaty wynikała z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Oskarżony jest człowiekiem w sile wieku, pracującym i mogącym uiścić te należności.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2024 r. w spawie o sygn. akt IV K 889/23

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana