Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant sądowy Justyna Kutnikowska

po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2024 r.

sprawy Z. L. syna T. i I., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 7 czerwca 2024 r. sygn. akt IV W 2318/23

1.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.zasądza od obwinionego Z. L. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem opłaty sądowej za drugą instancję oraz kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym w sprawach o wykroczenia;

3.zasądza od obwinionego Z. L. na rzez oskarżyciela posiłkowego K. L. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym związanych z udziałem w sprawie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego z wyboru.

VI Ka 913/24

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 7 czerwca 2024 r. po rozpoznaniu sprawy sygn. akt IV W 2318/23 Z. L. uznał za winnego, tego że :

w dniu 25 lutego 2023 r. około godz. 11:30 w W. na drodze publicznej na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 PORD w ten sposób, że kierując pojazdem marki F. o nr rej. (...), nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu podczas zmiany pasa ruchu, którym poruszał się pojazd marki N. o nr rej. (...), doprowadzając do zderzenia z nim, w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem uderzając w pojazd marki V. o nr rej. (...), powodując uszkodzenie pojazdów. Czynem tym kierując pojazdem marki F. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Za popełnienie tego wykroczenia na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 złotych. Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. zasądził od obwinionego na rzecz K. L. kwotę 360 złotych tytułem zwrotu wydatków w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2 274,99 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 50 złotych tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku obwiniony złożył apelację.

Na podstawie art. 35 § 2 k.p.w. oraz w zw. z art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1 k.p.k. zaskarżył wyrok

w całości. Wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które to uchybienia miały wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

-art. 4 k.p.k., art. 6 k.p.k. i art. 409 k.p.k. , art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie przez sąd I instancji wybiórczej, a nie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, przekraczającej granicę swobodnej oceny, polegającej w szczególności na odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego Z. L. złożonym w postępowaniu oraz na rozprawie głównej, które zostały potwierdzone zeznaniami świadka A. L., a bezkrytycznemu obdarzeniu wiarygodnością zeznań świadka K. L. – który sam naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, bezkrytycznemu obdarzeniu wiarygodnością dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych B. L. (1), która jest opinią alternatywną i nie dającą podstaw do przypisania odpowiedzialności obwinionemu;

- w konsekwencji naruszenia przepisów postępowania, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. podczas gdy prawidłowa ocena dowodów, zgodna z doświadczeniem życiowym i logicznym rozumowaniem, prowadzi do odmiennych wniosków, że brak jest dostatecznych dowodów spowodowania przez obwinionego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym wskutek niezachowania należytej ostrożności w dacie zdarzenia, przy pominięciu jego okoliczności, w tym dojechania do miejsca kolizji drogowej;

II. nadto naruszenie art. 119 § 1 k.p.w. poprzez niewspółmierne obciążenie obwinionego kosztami postępowania w łącznej kwocie 2274,99 zł na rzecz Skarbu Państwa;

W konkluzji obwiniony wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie obwinionego Z. L. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

2.  ewentualnie o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Sąd odwoławczy zważył co następuje.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie potwierdza zarzutów apelacji obwinionego. Sąd I instancji nie naruszył art. 4 k.p.k.; art. 6 k.p.k.; art. 409 k.p.k.; art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. bowiem dokonał oceny wszystkich zgromadzonych w tej sprawie dowodów
i poddał je wnikliwej analizie. Ze zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego sąd I instancji wyprowadził logiczne wnioski a swoje stanowisko przekonująco uzasadnił w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku. Zasadnie odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego Z. L. złożonym na rozprawie i w postępowaniu wyjaśniającym. Sąd I instancji uznając je za niewiarygodne powołał się na opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego, który przeprowadził symulację zdarzenia, także uwzględniając wyjaśnienia obwinionego. Biegły wskazał, że przyjęcie wersji zdarzenia zgodnie z wyjaśnieniami obwinionego nie doprowadziłoby do powstania takich uszkodzeń pojazdów biorących udział w tym zdarzeniu, jakie przedstawione są na zdjęciach materiału poglądowego i wynikają z oględzin pojazdów. Obwiniony na rozprawie odwoławczej załączył zdjęcia uszkodzeń pojazdów oraz miejsca zdarzenia, twierdząc że świadczą one o tym, że opinia biegłego jest niepełna, gdyż nie uwzględnia tego materiału dowodowego. Tymczasem przedstawione przez obwinionego zdjęcia stanowiły materiał dowodowy uwzględniony przez biegłego w opinii. Świadczą o tym chociażby zdjęcia nr 6 i 9 znajdujące się w kopercie k- 231 uszkodzeń samochodu F. laweta i N., które biegły opisał w opinii pisemnej k-163– 164. Z opinii wynika, że biegły dokonał w dniu 2.03.2024 r. oględzin samochodu F. laweta i w trakcie oględzin obwiniony przekazał biegłemu zdjęcia uszkodzeń tego pojazdu, które wykonał po kolizji a przed ich naprawą. (k- 163 ) Tak więc przedstawione przez obwinionego na rozprawie odwoławczej zdjęcia uszkodzeń pojazdów oraz miejsca zdarzenia nie stanowią materiału nowego, który nie został uwzględniony przez biegłego w opinii. Wersja zdarzenia podana przez obwinionego, kierującego pojazdem F. laweta o nr rej. (...), w której F. i N. nr rej. (...), kierowany przez świadka K. L. jeden za drugim zjeżdżają na lewy pas a N. uderza w tył pojazdu F. jest fizycznie niemożliwa. Rozpatrując tę wersją zdarzenia, biegły stwierdził, że samochód N. nie zdołałby wjechać na lewy pas tak głęboko aby uderzyć w lewy tył F. prawym narożnikiem przodu pojazdu. W tej sytuacji uderzyłby F. centralnie przodem N., co nie odpowiada uszkodzeniom obu pojazdów, stwierdzonym w wyniku oględzin. Symulacja zdarzenia prowadzi do wniosku, że wersja zdarzenia opisana w zeznaniach świadka K. L. jest tą, która jest zgodna z przebiegiem zdarzenia. Biegły wskazał także, że kontrola przez obwinionego sposobu poruszania się pojazdu V. nr rej. (...), prowadzonego przez świadka A. L., który jechał przed pojazdem obwinionego i zwalniał gdyż przed nim pojazd przygotowywał się do skrętu w prawo powodowała, że obwiniony wjechał na lewy pas gdy już na tym pasie znajdował się samochód N. prowadzony przez świadka K. L.. Obwiniony nie wziął pod uwagę długości swojego samochodu F. laweta. Gdy przód N. zrównał się z tyłem F. lawety, wtedy obwiniony rozpoczął manewr wyprzedzania pojazdu V. i odbił w lewo. Zdaniem biegłego, w tej właśnie sytuacji doszło do kolizji gdyż F. laweta szczepił się z N. i został wepchnięty prawym tyłem na tylną część lewego boku V.. Po kolizji F. laweta i N. pozostają szczepione na środku skrzyżowania z ul. (...) w W.. (k- 174) Nie można uznać opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych inż. B. L. (2) za opinię alternatywną i nie dającą podstaw do przypisania odpowiedzialności obwinionemu. Wręcz przeciwnie, jest to opinia, która na podstawie przedstawionej symulacji tłumaczy mechanizm kolizji, oraz wskazuje dlaczego wersja zdarzenia podana w wyjaśnieniach obwinionego nie odpowiada jego skutkom wynikającym z oględzin wszystkich pojazdów biorących udział w tym zdarzeniu. Materiał dowodowy nie pozwala także na wyprowadzenie wniosku o tym, że zeznania świadka A. L., kierowcy V., potwierdziły wersję zdarzenia opisaną przez obwinionego. Świadek A. L. jechał ul. (...) w kierunku ul. (...) w W.. Przed nim samochód skręcał w prawo. Gdy zwolnił został uderzony w bok swojego pojazdu. Widział, w lusterku, że laweta ustawiona skośnie uderzyła w obok jego pojazdu. Świadek zeznał, że nie wie dlaczego F. laweta, czyli samochód, który prowadził obwiniony uderzył w lewy bok jego pojazdu. Nie wie który samochód rozpoczął jako pierwszy wyprzedzanie czy F. czy N.. (k- 31) Natomiast biegły w swojej opinii wyjaśnił dlaczego laweta uderzyła w samochód świadka A. L.. Zdaniem biegłego do uderzenia doszło w wyniku szczepienia się pojazdów F. laweta i N.. F. laweta został wepchnęły prawym tyłem na tylną części lewego boku V. (k- 174). Sąd I instancji nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych bowiem opierając się na dowodach w postaci zdjęć uszkodzeń pojazdów, oględzinach pojazdów, zeznaniach świadków K. L. i A. L. oraz opinii biegłego ustalił, że obwiniony nie upewnił się czy manewr wyprzedzania może wykonać bezpiecznie i przystąpił do wyprzedzania gdy na pasie lewym rozpoczął już wyprzedzanie samochód N. prowadzony przez K. L.. Tym samym obwiniony naruszył przepis art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Zasadnie sąd I instancji ustalił, że obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenie bowiem nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu podczas zmiany pasa ruchu, którym poruszał się pojazd marki N. o nr rej. (...), doprowadzając do zderzenia z nim, w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem uderzając w pojazd marki V. o nr rej. (...), powodując uszkodzenia tych pojazdów. Czynem tym obwiniony kierując pojazdem marki F. laweta spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Należy wskazać, że także świadek K. L. w sposób niebezpieczny prowadził samochód N. potęgując stan zagrożenia dla innych uczestników ruchu drogowego. Ścigał się z obwinionym i wyprzedzał pojazd obwinionego zbliżając się do skrzyżowania. Należy z całą stanowczością potępić niebezpieczne prowadzenie pojazdów przez obwinionego i świadka K. L., którzy nie licząc się z innymi uczestnikami ruchu drogowego narażali ich zdrowie i nierzadko życie, tylko dla swojej ambicji aby jako pierwszy dojechać do ustalonego miejsca i uzyskać spodziewane wynagrodzenie. Obwiniony i świadek K. L. prowadzili pojazdy pomocy drogowej a sami poprzez niebezpieczną jazdę w takiej kolizji uczestniczyli. Sąd I instancji nie naruszył art. 119 § 1 k.p.w. bowiem prawidłowo odciążył obwinionego kosztami opinii biegłego sądowego. Przeprowadzenie tego dowodu, w sytuacji gdy obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, było konieczne dla wyjaśnienia okoliczności zdarzenia i przypisania winy obwinionemu. Z tego powodu powinien ponieść koszty tej opinii.

Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawie art. 121 §1 k.p.w. w zw. z art. 636 §1 k.p.k. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. z póź. zmianami. Wysokość wydatków Skarbu Państwa sąd odwoławczy ustalił na podstawie § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Wysokość kwoty zasądzonej tytułem zwrotu wydatków oskarżycielowi posiłkowemu z tytułu udziału w rozprawie odwoławczej pełnomocnika z wyboru została ustalona na podstawie § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.