Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: protokolant sądowy Izabela Frankowicz

po rozpoznaniu dnia 7 marca 2019 r.

sprawy P. K. syna R. i E. ur. (...) w Ż.

obwinionego o wykroczenia z art. 92a k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 20 marca 2018 r. sygn. akt II W 237/17

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych

w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa .

sygn. akt VI Ka 761/18

UZASADNIENIE

P. K. został obwiniony o to, że w dniu 02.03.2017 roku około godziny 17:35 w miejscowości A. na drodze nr (...), gm. C., woj. (...) prowadząc pojazd marki B. o nr rej. (...) z prędkością 96 km/h nie zastosował się do znaku drogowego B-33 ograniczającego prędkość jazdy do 60 km/h i przekroczył dopuszczalną prędkość o 36 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92a k.w.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim wyrokiem z dnia 20 marca 2018 roku sygn. akt II W 237/17 :

- uznał obwinionego P. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych; a ponadto

- na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. zwolnił obwinionego z obowiązku uiszczania kosztów sądowych w całości, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez obwinionego, który wniósł o jego uchylenie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Jak wynika z treści apelacji obwiniony zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego a ponadto

2.  naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy poprzez obdarzenie walorem wiarygodności zeznań świadka P. N. – funkcjonariusza policji;

3.  błędne zastosowanie przepisów prawa materialne go polegających na przyjęciu winy obwinionego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 433 § 1 k.p.k., którego odpowiednie zastosowanie do niniejszego postępowania przewiduje art. 109 § 2 k.p.s.w. Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1-3 k.p.k., a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k. Zgodnie z art. 447 § 1 k.p.k. apelację, co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku. Wobec powyższego Sąd odwoławczy zbadał wszelkie okoliczności sprawy mogące mieć wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie potwierdziła żadnego z zarzutów zawartych w apelacji obwinionego.

Podstawowym dowodem wskazującym na przekroczenie prędkości w niniejszej sprawie jest pomiar wykonany przez policjanta P. N. oraz jego zeznania wskazujące na okoliczności wykonania tego pomiaru. Należy podkreślić, że urządzenie do pomiaru prędkości pojazdu posiadało ważne świadectwo legalizacji. W świetle prawa było więc uznane za spełniające normy i mogące służyć do wykonywania pomiarów prędkości pojazdów. Sąd I instancji ustalił, że świadek P. N. dokonujący pomiaru został przeszkolony i zaznajomiony z zasadami funkcjonowania i sposobem obsługi przyrządu laserowego typu (...). Odbyło się to w ramach szkoleń organizowanych w dniu 22 grudnia 2015 roku (k. 51).Następnie, za pomocą opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów (k. 65 – 85) Sąd I instancji ustalił, że pomiar prędkości, co do zasady został dokonany prawidłowo. Policjant m.in. zachował stosowną odległość od mierzonego pojazdu, użył podpórki stabilizującej oraz utrzymał odpowiedni kąt pomiaru (k. 81). Ponadto, opierając się na opinii biegłego Sąd I instancji wyjaśnił wątpliwości obwinionego, co do tzw. efektu poślizgu wiązki laserowej. Ustalając, czy pomiar mógł zostać zakłócony przez jakiekolwiek czynniki zewnętrzne. Sąd I instancji wziął pod uwagę treść notatki służbowej świadka P. N.. W ocenie Sądu odwoławczego trudno zakładać, w świetle zasad doświadczenia życiowego, by treść notatki oraz zeznania świadka zawierały informacje nieprawdzie w szczególności, co do obecności innych pojazdów na drodze w momencie pomiaru. Zapisy zawarte w notatnikach służbowych policjantów nie potwierdzają wątpliwości obwinianego, iż w tym samym czasie kontrolowano kilka pojazdów a więc jak twierdził skarżący pomiar prędkości, który został mu okazany na urządzeniu laserowym dotyczył innego pojazdu. Biegły wykluczył także podany w wyjaśnieniach obwinianego zarzut, iż pomiar prędkości zakłóciły intensywne opady deszczu. W takim wypadku urządzenie powinno generować błąd (k. 84). Świadek P. N. nie wskazały, by jakikolwiek błąd pojawił się na urządzeniu w momencie lub przed pomiarem prędkości samochodu obwinionego. Skoro pomiar został dokonany, zaś sam obwiniony przyznał, że funkcjonariusz przedstawił mu wynik pomiaru, oznacza to, że urządzenie takiego błędu nie wygenerowało. Z powyższych okoliczności wynika, że nie zaistniały żadne okoliczności zewnętrzne, które zakłóciły działanie tego urządzenia. Sąd I instancji, dbając o prawidłowe i wszechstronne wyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy przeprowadził szereg dowodów z urzędu. Między innymi wystąpił o nadesłanie kserokopii notatników służbowych policjantów dokonujących kontroli w dniu zdarzenia. Ponadto, w celu rozwiania wątpliwości obwinionego z urzędu przeprowadził dowód z opinii biegłego. Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że zgromadzone w niniejszej sprawie dowody w postaci zeznań policjanta, notatki służbowej, pisma Komendy Policji oraz opinii biegłego ocenione zostały zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Słuszne ustalenia faktyczne stały się podstawą do prawidłowej kwalifikacji prawnej wykroczenia, a następnie Sąd I instancji wymierzył obwinionemu karę sprawiedliwą, dostosowaną do zawinienia, zgodnie z art. 33 § 1 i 2 k.w.

Z tych powodów, Sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł na podstawie art. 121 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k.