Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów

Sędziowie: SO Adam Bednarczyk

SR (del.) Michał Bukiewicz (spr.)

protokolant: sekr. sądowy Renata Szczegot

przy udziale prokuratora Teresy Pakieły

po rozpoznaniu dnia 23 stycznia 2019 r. w Warszawie

sprawy M. K. (1), syna G. i H., ur. (...)
w N.

oskarżonego o przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 16 marca 2017 r. sygn. akt II K 239/14

1. wyrok w zaskarżonej części wobec M. K. (1) zmienia w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygnięcie z punktu II o karze łącznej pozbawienia wolności,

- w ramach czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie I. ppkt a. przyjmuje, iż M. K. (1) udzielił Z. M. (1) w okresie od marca 2009r. do 31 maja 2011r. i od 1 lipca 2012r. do 24 kwietnia 2013r. środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 166 gramów oraz w okresie od 1 lipca 2012r. do 24 kwietnia 2013r. udzielił mu 20 gramów środka psychotropowego w postaci amfetaminy i wymierzoną karę pozbawienia wolności łagodzi do 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy,

- za czyn przypisany w punkcie I ppkt c. wymierza oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności,

2. w pozostałej zaskarżonej części tenże wyrok utrzymuje w mocy;

3. na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk w zw. z art. 86 § 1 kk łączy wymierzone oskarżonemu M. K. (1) kary pozbawienia wolności i orzeka wobec niego karę łączną
2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, a na jej poczet, na podstawie art. 63§1 i 5 kk zalicza oskarżonemu okres pozbawienia wolności w sprawie w postaci tymczasowego aresztowania od dnia 24.04.2013r. od godz. 21.35 do dnia 23.10.2013r. do godz. 21.35,

4. na podstawie art. 435 kpk w odniesieniu do Z. M. (1) zmienia wyrok w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygnięcia z punktów V i VI,

- w ramach czynu przypisanego w punkcie IV przyjmuje, iż oskarżony w okresie od marca 2009r. do 31 maja 2011r. i od 1 lipca 2012r. do 24 kwietnia 2013r. posiadał 166 gramów środka odurzającego w postaci marihuany oraz w okresie od 1 lipca 2012r. do 24 kwietnia 2013r. posiadał 20 gramów środka psychotropowego w postaci amfetaminy,
i wymierzoną mu karę pozbawienia wolności łagodzi do 1 (jednego) miesiąca,

- na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie tejże kary warunkowo zawiesza na okres 1 (jednego) roku próby;

- na podstawie art. 71 § 1 kk wymierza Z. M. (1) grzywnę w liczbie 40 (czterdziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

5. zwalnia oskarżonego M. K. (1) od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, przejmując poniesione wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSR (del.) Michał Bukiewicz SSO Beata Tymoszów SSO Adam Bednarczyk

Sygn. akt VI Ka 739/17

UZASADNIENIE

Oskarżony M. K. (1) został oskarżony o to, że

1.  w bliżej nieustalonym okresie między 22 marca 2013 r. a 24 kwietnia 2013 r. w N., wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem udzielił nieustalonym osobom środków odurzających w postaci marihuany i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 241 gram, przyjmując od nich za każdy 1 gram marihuany kwotę nie mniejszą niż 30 złotych, a za 1 gram amfetaminy kwotę nie mniejszą niż 35 złotych tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk;

2.  w bliżej nieustalonym okresie między marcem 2009 r. a czerwcem 2011 oraz między czerwcem 2012 r. a 24 kwietnia 2013 r. w N., wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, udzielił Z. M. (1) środków odurzających w postaci marihuany i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy o łącznej wadze nie mniejszej niż 30 złotych, a za 1 gram amfetaminy kwotę nie mniejszą niż 35 złotych tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk;

3.  w dniu 24 kwietnia 2013 r. w N. przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci marihuany w ilości 1,16 grama netto tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 16 marca 2017 r. w sprawie II K 239/14 oskarżony, w ramach czynu zarzuconego mu w pkt. I aktu oskarżenia, został uznany za winnego tego, że w nieustalonym bliżej okresie w 2013 r. w N., wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, i z góry powziętym zamiarem, udzielił P. M. środków odurzających w postaci marihuany o łącznej wadze nie mniejszej niż 10 gram, przyjmując za każdy 1 gram marihuany kwotę nie mniejszą niż 30 złotych tj. czynu z art. 59 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, i orzeczono wobec oskarżonego karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto uznano oskarżonego za winnego popełnienia czynów o których mowa w pkt. 2 i 3 aktu oskarżenia, wymierzając oskarżonemu odpowiednio karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

Apelację od powyższego wyroku na korzyść oskarżonego wywiódł obrońca oskarżonego adw. K. K., zaskarżając wydany wyrok w całości odnośnie oskarżonego M. K. (1). W przedmiotowym środku odwoławczym obrońca podniósł mające wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów postępowania:

⚫

art. 7 kpk oraz art. 410 kpk - poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż wyjaśnienia oskarżonego Z. M. (1) złożone przez sądem rejonowym nie zasługują na wiarę i są sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem pomimo, iż jako jedyne - zostały złożone w warunkach swobodnej wypowiedzi;

⚫

art. 7 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk – poprzez przyjęcie, jakoby ilość udzielonych Z. M. (1) środków odurzających stanowiła wielkość nie mniejszą niż 1000 gr., w sytuacji w której z depozycji w/w złożonych w toku postępowania przygotowawczego, co do kwestii częstotliwości i wagi kupowanych jednostkowo narkotyków, wynikała wielokrotnie mniejsza ilość;

⚫

art. 7 kpk oraz art. 410 kpk w zw. z art. 192 § 2 kpk – poprzez przyjęcie, iż zeznania P. M. złożone przez sądem nie polegają na prawdzie, zwłaszcza w zakresie doświadczenia przezeń nacisku ze strony policji w kierunku obciążania oskarżonego M. K. (1), podczas gdy w/w jako aktywny konsument środków odurzających winien być przesłuchany przed sądem w obecności psychologa.

Dodatkowo obrońca oskarżonego wskazał na błąd w poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu oskarżonemu popełnienia zarzucanych mu czynów, pomimo, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał wystarczających podstaw do uznania winy M. K. (1).

Jednocześnie skarżący zarzucił wydanemu rozstrzygnięciu rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary.

W konkluzji apelacji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zapadłego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Z ostrożności procesowej obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Apelacje od powyższego wyroku, złożył także Prokurator, zarzucając wydanemu rozstrzygnięciu obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez wymierzenie oskarżonemu, za czyn opisany w pkt. I ppkt c sentencji wyroku, kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy przypisane oskarżonemu przestępstwo, zgodnie z treścią w/w przepisu zagrożone jest karą w wymiarze od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności.

W konkluzji apelacji oskarżyciel wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części co do czynu opisanego w pkt Ic wyroku, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności i orzeczenie kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż w opinii Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził przewód sądowy, zgodnie z wymogami procedury karnej, i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 k.p.k. Podobnie Sąd Rejonowy nie dopuścił się również takich uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a tym bardziej do jego zmiany poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanych mu czynów.

Analiza akt sprawy, pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia oraz wywiedzionych zarzutów apelacji doprowadzić musiała jednakże do uznania, iż w przedmiotowej sprawie, konieczne było dokonanie w pewnym zakresie zmiany zaskarżonego orzeczenia.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż na uwzględnienie w całości zasługiwała apelacja oskarżyciela publicznego albowiem wyrokując w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy istotnie dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na błędnym zastosowaniu tego przepisu, poprzez wymierzenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego przez ustawodawcę za tego typu przestępstwo. W tej materii zasadne jest przywołanie poglądu Sądu Najwyższego stanowiącego, że orzeczenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, przy jednoczesnym niezastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary jest rażącym naruszeniem prawa karnego materialnego, które miało oczywisty wpływ na zapadły wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze jednostkowej, a także mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie o karze łącznej ( wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2009 roku, sygn. akt IV KK 118/2009).

Przepis art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii penalizujący przestępstwo udzielania innej osobie środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej, ułatwiania użycia albo nakłaniania do użycia takiego środka lub substancji, wskazuje, że tego rodzaju czyn zabroniony zagrożony jest karą pozbawienia wolności w wymiarze od roku do lat 10. Wyrokując w niniejszej sprawie, i wymierzając oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn wyczerpujący znamiona komentowanego przepisu, Sąd Rejonowy zatem w sposób oczywisty i bezsporny dopuścił się obrazy tegoż przepisu poprzez wymierzenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Z powyższych względów Sąd Okręgowy zmodyfikował zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił wymierzoną oskarżonemu karę łączną oraz podwyższył orzeczoną karę jednostkową do jednego roku pozbawienia wolności, za czyn przypisany oskarżonemu w pkt I ppkt c sentencji wyroku,.

Rozpoczynając analizę zarzutów apelacyjnych sformułowanych przez obrońcę oskarżonego w złożonym środku odwoławczym Sąd Okręgowy podkreśla, iż nie podziela stanowiska skarżącego jakoby w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk. Wbrew twierdzeniom apelującego brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny wyjaśnień oskarżonego Z. M. (1), w zakresie w jakim uznano przedmiotowe depozycje za niewiarygodne. Sąd Okręgowy w całości podziela argumentacje poczynioną w uzasadnieniu Sądu I instancji, nie widząc jednocześnie potrzeby czynienia ponownej analizy tożsamych okoliczności. Dla wyeliminowania wątpliwości skarżącego wskazać jedynie należy, iż wbrew twierdzeniom zawartym w środku odwoławczym sam fakt, iż oskarżony Z. M. (1), na pewnym etapie postępowania, zmienił wersje mających miejsce zdarzeń, nie uzasadnia jeszcze zasadności przyjęcia, iż w sprawie powstały wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 1 ppkt a sentencji wyroku. Jak zgodnie podnosi się w doktrynie i orzecznictwie, sąd uznając jedne z dowodów za wiarygodne, a inne za niewiarygodne, kieruje się zasadą swobodnej oceny dowodów, która nie daje podstaw do jakiegoś apriorycznego preferowania lub dyskwalifikacji jednych z nich na rzecz drugich, i to tylko dlatego, że uzyskano je na określonym etapie postępowania. Sąd ma prawo dać wiarę zarówno zeznaniom czy wyjaśnieniom złożonym w toku śledztwa – wbrew odmiennym twierdzeniom na rozprawie – jak też odwrotnie: może uznać za wiarygodne depozycje złożone na rozprawie, a odrzucić te złożone w toku postępowania przygotowawczego, byleby stanowisko swoje w tym przedmiocie należycie i przekonywująco uzasadnił i byleby ocena tych dowodów była wszechstronna i wnikliwa, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.05.1981 roku, syg. akt II KR 135/81). Zmiana postawy procesowej oskarżonego i składanie wyjaśnień odmiennej treści obliguje jedynie do tego aby do oceny takiego dowodu podejść z ostrożnością i poddać go wnikliwej analizie, a nie powoduje, niejako automatycznego odrzucenia, depozycji składanych na określonym etapie postępowania. Z tych względów trzeba stwierdzić, że sąd I instancji uprawniony był do czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o wyjaśnienia Z. M. (1) złożone w toku postępowania przygotowawczego. Słusznie też uznał te wyjaśnienia za generalnie wiarygodne, skoro znajdowały one potwierdzenie w innych, bezstronnych dowodach, w tym przede wszystkim w zeznaniach funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe wobec zatrzymanych. Okoliczności podnoszone przez w/w w toku rozprawy, dotyczące rzekomych nacisków, które miały być stosowane wobec Z. M. (1) przez funkcjonariuszy policji, celem wymuszenia wyjaśnień określonej treści, nie zostały w toku postępowania w żaden sposób potwierdzone, a nadto były nielogiczne i niespójne dlatego słusznie uznano je za niewiarygodne.

Z podobnych względów nie zasługiwał również na uwzględnienie sformułowany przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 192 § 2 kpk. Skarżący wskazał, iż do naruszenia przedmiotowych przepisów miało dojść poprzez bezzasadne odrzucenie wiarygodności zeznań świadka P. M., w zakresie w jakim świadek wskazał na naciski, jakich miał doświadczyć ze strony policji w kierunku obciążania oskarżonego M. K. (1). Podobnie jednakże w tym zakresie należy wskazać, iż analiza treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku uprawnia do przyjęcia, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustosunkował się do zeznań w/w świadka tj. szczegółowo je przeanalizował i wskazał w jakiej części uznał je za wiarygodne, a w jakiej tego waloru im odmówił. Sąd Rejonowy skonfrontował poszczególne wersje wydarzeń przedstawione przez świadka w toku postępowania, ocenił je mając przy tym na uwadze zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, dokonał również zestawienia tych zeznań z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. W sposób prawidłowy odniósł się także do twierdzeń świadka w treści których P. M. starał się wykazać, iż treść depozycji złożonych w toku postępowania przygotowawczego została wymuszona przez funkcjonariuszy Policji. Tak przeprowadzona ocena - stanowiąca efekt dogłębnej analizy wyjaśnień oskarżonego, mieści się, zdaniem Sądu Odwoławczego w ramach swobodnej oceny dowodów i pozostaje pod ochroną prawa procesowego. Stanowisko zaprezentowane przez obrońcę oskarżonego w treści wywiedzionej apelacji nie zawiera natomiast żadnych argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć prawidłowość ustaleń Sądu meriti – skarżący nie wskazał na żadne okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę dla zdyskredytowania rozumowania Sądu I instancji jako pozbawionego logiki czy pozostającego w sprzeczności z wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego, jej twierdzenia stanowią – w ocenie Sądu Okręgowego, jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Jednocześnie brak również było podstaw do uwzględnienia sformułowanego rzez obrońcę oskarżonego zarzutu naruszenia przed Sąd I instancji treści art. 192 § 2 kpk - poprzez zaniechane przesłuchania świadka P. M. w obecności psychologa celem ustalenia jego podatności na sugestie przesłuchujących w postępowaniu przygotowawczym. Odnosząc się do przedmiotowego zarzutu warto wskazać, że zgodnie z treścią art. 192 § 2 k.p.k., Sąd, w przypadku powzięcia wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego spostrzeżeń ma możliwość zarządzenia przesłuchania świadka z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa. Przepis ten nie ma jednakże charakteru bezwzględnego, a jedynie fakultatywny. Musi przy tym mieć miejsce uprawdopodobnienie wątpliwości co do stanów podanych w tym przepisie, czyli powstanie rozsądnych w świetle zasad doświadczenia życiowego, i wskazań wiedzy wątpliwości, czy stan psychiczny świadka lub jego stan rozwoju umysłowego albo zdolność postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń nie rzutują ujemnie na treść jego zeznań ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2008 r. sygn. akt III KK 68/08).

Zdaniem Sądu Okręgowego, podzielając w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji, w rozpoznawanej sprawie nie ujawniły się okoliczności, które uzasadniałyby konieczność przesłuchania świadka P. M. przy udziale biegłego psychologa. Choć istotnie w/w świadek jest osobą nadużywającą środków odurzających, to samo stwierdzenie przedmiotowej okoliczności nie nakłada jeszcze na sąd bezwzględnego obowiązku przesłuchania tego świadka w obecności psychologa. Dowód z zeznań takiego świadka podlega bowiem takim samym regułom oceny, jak każdy dowód w sprawie, a wartości nabiera bądź ją traci w zależności od tego, w jakiej logicznej relacji pozostaje w stosunku do innych dowodów. Jednocześnie analizując treść zeznań świadka Sąd Okręgowy uznał, iż zarówno sposób, jak i treść relacji przedstawionych przez świadka, nie nasuwała wątpliwości, o których mowa w art. 192 § 2 k.p.k. Świadek wypowiadał się w sposób spójny i logiczny, rzeczowo i tematycznie odpowiadał na zadawane pytania, nie było zatem żadnych podstaw do uznania konieczności przesłuchania świadka w szczególnym trybie.

Mając na uwadze powyżej poczynioną argumentację zdaniem Sądu Okręgowego nie było w przedmiotowej sprawie żadnych wątpliwości co do tego, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, w zakresie w jakim przyjmuje że oskarżony wielokrotnie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielał Z. M. (1) środków odurzających w postaci marihuany, a nadto substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, a dodatkowo, działając w tożsamy sposób, kilkukrotnie udzielał również P. M. środków odurzających w postaci marihuany. Sformułowany przez obrońcę oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie takich zachowań należało zatem uznać za chybiony.

Analizując jednakże materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a nadto treść sformułowanego przez obrońcę oskarżonego środka odwoławczego, Sąd Okręgowego uznał, iż na uwzględnienie zasługiwał podniesiony przez skarżącego zarzut de facto błędnego określenia ilości środków odurzających w postaci marihuany i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, których oskarżony udzielił współoskarżonemu Z. M. (1). Materiał dowodowy zgromadzony bowiem w niniejszej sprawie nie uprawniał do przyjęcia wskazanej w wyroku Sądu I instancji ilości w/w narkotyków. Jednocześnie Sąd Rejonowy nie poczynił w uzasadnieniu wydanego orzeczenia żadnych rozważań dotyczących tego, na podstawie jakich kryteriów i dowodów dokonał przedmiotowego wyliczenia, co jednocześnie uniemożliwiło przeprowadzenie analizy prawidłowości czynności podjętych w omawianym zakresie. Tymczasem ustalenia co do ilość narkotyków w zakresie przestępstwa o którym mowa w pkt. 1a sentencji wyroku, należało poczynić w całości w oparciu o wyjaśnienia Z. M. (1), w treści których oskarżony w sposób szczegółowy opisał transakcje sprzedaży narkotyków realizowane z udziałem oskarżonego M. K..

Dokonując szczegółowych rozważań w analizowanym zakresie zwrócić należy uwagę, iż z wyjaśnień współoskarżonego Z. M. (1) wynikało, iż zaczął on nabywać narkotyki od oskarżonego M. K. (1) od 01.04.2009 r., a współpraca między mężczyznami w omawianym zakresie trwała do 31.05.2011 r. W dalszej kolejności w/w wyjaśnił, iż ponownie, po rocznym okresie przerwy, nawiązał kontakt z oskarżonym M. K. w dniu 01.07.2012 r., w dalszym ciągu kupując od niego narkotyki do 24.04.2013 r. Jednocześnie w/w wskazał, iż w przedmiotowych okresach kupował od oskarżonego marihuanę w ilości 1-2 gramy tygodniowo, dodając ponadto, iż jednorazowo kupił także dodatkowo 10 gram przedmiotowego narkotyku. W końcowej części wyjaśnień składanych w toku postępowania przygotowawczego w/w dodał, iż poznał oskarżonego M. K. pod koniec marca 2009 r. i właśnie od tego okresu zaczął kupować od niego narkotyki. Odnosząc się zaś do ilości zakupionej od oskarżonego amfetaminy, Z. M. (1) wyjaśnił, iż jednorazowo kupił 10 gram przedmiotowego narkotyku, a nadto w dniach 19 kwietnia 2013 r. oraz 21 kwietnia 2013 r. dodatkowo po 5 gramów przedmiotowej substancji.

Szczegółowe depozycje współoskarżonego Z. M. (1) w omówionym zakresie obligowały zatem Sąd Rejonowy do poczynienia na ich podstawie szczegółowych wyliczeń w zakresie wskazanej przez w/w ilości zakupionych narkotyków. Przy czym z uwagi na nieprecyzyjność wskazanych wartości Sąd Rejonowy, przyznając walor wiarygodności wyjaśnieniom Z. M. (1) złożonym w toku postępowania przygotowawczego, powinien kierować się zasadą in dubio pro reo i w opisie czynu przypisanego oskarżonemu M. K., przyjąć minimalne ilości udzielonych przez niego narkotyków, postępując dokładnie według dyrektywy zawartej w dyspozycji art. 5 § 2 kpk. Uwzględniając zatem powyżej opisane wyjaśnienia Z. M. (1) należało przyjąć w niniejszej sprawie, że w okresie od 01.04.2009 r. – do 31.05.2011, a nadto w okresie od 01.07.2012 r. do 24.04.2013 r. (115 pełnych tygodni) Z. M. (1) zakupił od oskarżonego 155 gramów marihuany (1 g. tygodniowo). Nadto w/w, w okresie współpracy z oskarżonym, zakupił również dodatkowo 10 gram przedmiotowego narkotyku oraz 1 g. w ostatnim tygodniu marca 2009 r. Łącznie zatem należało przypisać oskarżonemu udzielenie Z. M. (1) środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 166 gramów. Jednocześnie uwzględnienie przytoczonych powyżej wyjaśnień współoskarżonego co do ilości zakupionej od oskarżonego M. K. (1) amfetaminy i czasu zachowania obligowało do przyjęcia, iż oskarżony udzielił Z. M. (1) 20 gramów przedmiotowej substancji w okresie od 1 lipca 2012 do 24 kwietnia 2013r. Wskazane wartości stanowiły efekt uwzględnienia treści wyjaśnień współoskarżonego Z. M. (1) w wariancie najkorzystniejszym dla oskarżonego M. K..

Naturalną konsekwencją zmiany ustaleń i opisu czynu przypisanego oskarżonemu M. K. w pkt. 1 ppkt a sentencji wyroku musiała być zmiana orzeczonej wobec oskarżonego kary. Przyjęcie, iż oskarżony udzielił Z. M. (1) znacznie mniejszej ilości środka odurzającego oraz substancji psychotropowej, niż ta która została mu przypisana przez Sąd Rejonowy, musiało bowiem spowodować adekwatną reakcję Sądu Odwoławczego w zakresie rozmiaru orzeczonej kary. Zdaniem zatem Sądu II instancji karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu w analizowanym zakresie czynu będzie kara w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Konsekwencją powyższego było również złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej i ukształtowanie jej na poziomie 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. W opinii Sądu Okręgowego pozostawienie orzeczonej wobec oskarżonego kary w wymiarze określonym przez Sąd Rejonowy istotnie prowadziłoby do zaistnienia niewspółmiernie wysokiej kary wobec ostatecznie dokonanych ustaleń.

Jednocześnie wobec braku poczynienia przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia w przedmiocie zaliczenia oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania, Sąd Okręgowy uznał za zasadne dokonanie zmiany wydanego wyroku także w tym zakresie, dlatego na podstawie art. 63 §1 i 5 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej okres od dnia 24.04.2013 r. godz. 21.35 do dnia 23.10.2013 r. do godz. 21.35.

Wyrokując w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy uznał, iż w odniesieniu do rozstrzygnięcia dotyczącego współoskarżonego Z. M. (1) istnieją przesłanki do zastosowania instytucji zawartej w dyspozycji art. 435 kpk, zgodnie z którym w sytuacji, gdy sąd odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonego, którego dotyczyła apelacja zobligowany jest on uczynić to również na rzecz tego z współoskarżonych, który nie wniósł środka odwoławczego, jeśli za takim orzeczeniem przemawiają te same względy. Rozstrzygnięcie wydane przez Sąd Rejonowy w odniesieniu do oskarżonego Z. M. (1) dotknięte było w niniejszej sprawie taką samą wadą, jaka opisana została we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, w zakresie przypisanych przez Sąd I instancji ilości narkotyków będących przedmiotem zarzutów postawionych oskarżonym M. K. (1) oraz Z. M. (2). Skoro zatem Sąd Odwoławczy zmieniał zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonego M. K., koniecznym było również wydanie analogicznego orzeczenia w stosunku do współoskarżonego Z. M. (1), który pozostawał pod zarzutem posiadania narkotyków, zakupionych uprzednio od oskarżonego M. K.. Spełniony został warunek orzekania w tym trybie poza granicami środka odwoławczego na korzyść współoskarżonego.

Jednocześnie podobnie jak w odniesieniu do oskarżonego M. K., naturalną konsekwencją powyżej poczynionych zmian musiało być również odpowiednie złagodzenie wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego Z. M. (1) kary. Zdaniem zatem Sądu Okręgowego karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego czynu była kara w wymiarze 1 miesiąca pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby jednego roku. Jednocześnie Sąd Okręgowy, stosownie do okoliczności, zmniejszył również rozmiar orzeczonej wobec oskarżonej kary grzywny, uznając, iż wystarczające będzie ukształtowanie jej na poziomie 40 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych. Zdaniem Sądu Odwoławczego pozostawienie orzeczonej wobec oskarżonego Zgniewa M. kary na poziomie ukształtowanym przez Sąd Rejonowy prowadziłoby do przekroczenia dopuszczalnego poziomu dolegliwości niezbędnego do osiągnięcia celów kary.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy, mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego zwolnił go od ponoszenia od kosztów sądowych, a wydatkami, obciążył Skarb Państwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR (del.) Michał Bukiewicz SSO Beata Tymoszów SSO Adam Bednarczyk