Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 718/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 39 stycznia 2020r. sygn. akt II K 1070/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

R. B. (1)

Oskarżony jest osobą karaną;

Informacja z KRK

232

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Informacja z KRK

dokument wystawiony przez uprawniony podmiot, informacja aktualna, nie budzi wątpliwości co do wiarygodności;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy oskarżonego

1.

2.

3.

4.

Naruszenie art. 409 w zw. z art. 406 § 1 kpk poprzez nieuwzględnienie wniosku o wznowienie przewodu sądowego, złożonego przed ogłoszeniem wyroku, pomimo istnienia kodeksowych podstaw do jego uwzględnienia, co uniemożliwiło przeprowadzenie postępowania dowodowego w pełnym zakresie oraz realizację prawa do obrony; naruszenie to miało wpływ na wynik postępowania, ponieważ uniemożliwiło przeprowadzenie dowodów na korzyść oskarżonego, w tym dowodu z zeznań świadków -pracowników oskarżonego realizujących budowę domu na podstawie umowy z p. K. K., na okoliczność ustalenia tożsamości osoby, z którą przeprowadziła rozmowy telefoniczne oraz na okoliczność ustalenia ilości, przeznaczenia oraz rozdysponowania materiałów, które znajdowały się w trakcie budowy na posesji p. K. K., a także pozbawiło możliwości odniesienia się przez oskarżonego i jego obrońcę do całokształtu ujawnionego materiału dowodowego;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest tylko częściowo zasadny, albowiem przewidziane w art. 409 k.p.k. wznowienie przewodu sądowego ma charakter fakultatywny i zależy od uznania sądu (vide wyrok SN z dnia 17 maja 2007r. SNO 27/07). Ustawa nie zawiera katalogu przyczyn uzasadniających wznowienie postępowania, wskazując jedynie tytułem przykładu, że może to nastąpić np. w przypadku, gdy okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia, czyn zarzucany oskarżonemu można zakwalifikować według innego przepisu prawnego, o czym sąd powinien uprzedzić obecne na rozprawie strony. Niezależnie od tego inną przyczyną uzasadniającą wznowienie przewodu sądowego jest pojawiająca się w trakcie narady składu orzekającego konieczność uzupełnienia przewodu sądowego i przeprowadzenia dodatkowych dowodów, np. zasięgnięcia opinii biegłego, przesłuchania świadków, przeprowadzenia konfrontacji, ujawnienia oraz zaliczenia w poczet materiału dowodowego innych jeszcze dowodów niż dotychczas, a mających istotne znaczenie dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy itp. Potrzeba wznowienia przewodu sądowego istnieje zwłaszcza wtedy, gdy w toku narady nad wyrokiem sąd uzna, że sprawa może być jeszcze dokładniej wyjaśniona i że dopiero to wyjaśnienie umożliwi prawidłowe wyrokowanie (uchwała SN z 10.06.1977 r., VII KZP 13/77, OSNKW 1977/7–8, poz. 75).

Do momentu ogłoszenia wyroku sąd bez wznowienia przewodu sądowego może zwrócić się do stron, by wypowiedziały się co do niektórych kwestii, które wyłoniły się w trakcie narady (W. Grzeszczyk, Kodeks..., 2012, s. 494; C. Kulesza [w:] Kodeks..., red. K. Dudka, s. 903; A. Ważny [w:] Kodeks..., red. A. Sakowicz, 2020, s. 1066). Decyzję taką sąd podejmuje, jeśli w toku narady dojdzie do przekonania, że wprawdzie nie zachodzi konieczność przeprowadzania dodatkowych dowodów ani uprzedzania stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej, niemniej dla wydania prawidłowego orzeczenia jest celowe ponowne wysłuchanie stanowisk stron (P. Hofmański (red.), E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks..., t. 2, 2007, s. 517). O tym, że nie następuje w takim wypadku wznowienie przewodu sądowego, świadczy oddzielenie w art. 409 zwrotu mówiącego o udzieleniu głosu stronom od jego pierwszej części funktorem zdaniowym „albo”. Jest to tzw. skrócona forma wznowienia. O żadnym wznowieniu nie może być mowy, gdyż głosy stron – zgodnie z art. 406 § 1 – następują po zamknięciu przewodu sądowego. Do tego etapu procesu wraca się w sytuacji, gdy zachodzi potrzeba dodatkowego wysłuchania głosu stron. Decyzję w tej kwestii podejmuje sąd, a głosu udziela przewodniczący. Udzielając głosu, wskazuje problemy, co do których strona ma się wypowiedzieć, np. ujemnej przesłanki procesowej, zawieszenia postępowania. Prawo do dodatkowego wypowiedzenia się mają wszystkie strony i zabierają one głos według kolejności ustalonej w art. 406 § 1 kpk.

Brak jednak podstaw do podzielenia argumentacji obrońcy, gdyż zdaniem Sądu Okręgowego na tym etapie postępowania nie zaistniała przesłanka do wznowienia postępowania, skoro oskarżony i obrońca byli obecni na rozprawie w dniu 06.12.2019r. i zostali prawidłowo powiadomieni o terminie kolejnej rozprawy w dniu 22.01.2020r. Nieobecność oskarżonego i obrońcy na tym terminie rozprawy na którym został zamknięty przewód sądowy i odroczono wydanie wyroku, wynikała z dokonania przez obrońcę błędnego zapisu w notesie o dacie kolejnej rozprawy. Wskazać także należy, że kilka dni przed rozprawą wyznaczoną na dzień 22.01.2020r. obrońca otrzymał zgodę na wykonanie fotokopii z akt sprawy (15.01.2020r. -k.144), a zatem dysponował fotokopią protokołu ostatniej rozprawy, w której uczestniczył i dysponował wiedzą o terminie kolejnej rozprawy. Nieobecność oskarżonego na rozprawie w dniu 22.01.2020r. wynikała zatem z braku dbałości o własne sprawy, a w odniesieniu do obrońcy wynikała z braku należytej staranności i dbałości o interesy oskarżonego.

Wbrew jednak argumentom obrońcy nieuwzględnienie wniosku o wznowienie postępowania przez Sąd Rejonowy nie stanowiło obrazy przepisu art. 409 kpk. Natomiast Sąd Rejonowy powinien udzielić dodatkowego głosu stronom ze względu na zaistniałą pomyłkę w odnotowaniu terminu rozprawy i w celu realizacji prawa do obrony oskarżonego oraz zasady równości broni. Naruszenie tego przepisu nie miało jednak wpływu na treść rozstrzygnięcia, skoro obrońca nie złożył wniosków dowodowych, a jedynie sygnalizował możliwość ich złożenia.

Naruszenie art. 410 kpk i art. 7 kpk ponieważ Sąd Rejonowy w Legionowie wyrokując oparł się jedynie na części materiału dowodowego, pomijając przedstawione w toku rozprawy fotokopie SMS-ów przesyłanych pomiędzy oskarżonym a p. K. K. oraz do sporządzonego przez oskarżonego szczegółowego rozliczenia nakładów poniesionych przez R. B. (1) na realizację budynku na działce p. K. K., a także pominął dowody z dokumentów przesłanych z Komendy Policji w W., co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ analiza tych dokumentów wykazałaby sposób finansowania realizacji inwestycji oraz okoliczność, że p.K. K. nie nabyła własności przedmiotów opisanych w pkt 1 aktu oskarżenia,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Rację ma skarżący, że Sąd Rejonowy pominął przy podstawie faktycznej wyrokowania okoliczności ujawnione w toku rozprawy, a wymienione przez obrońcę w apelacji. Zarzut obrazy art. 410 k.p.k. jest zasadny, albowiem Sąd Rejonowy nie ocenił materiału dowodowego w całości, pomijając część dowodów i nie odnosząc się do złożonych przez oskarżonego na rozprawie fotokopii SMS-ów przesyłanych pomiędzy stronami oraz do sporządzonego przez oskarżonego szczegółowego rozliczenia nakładów poniesionych przez R. B. (1) na realizację budynku na działce należącej do oskarżycielki posiłkowej (k.125-129), a także pominął dowody przesłane przez Komisariat Policji w W. w postaci dziennika budowy oraz dwóch projektów wykonawczych (k.142-143).

Tymczasem pominięcie dowodu z fotokopii wiadomości tekstowych wymienionych pomiędzy stronami miało zdaniem Sądu wpływ na treść rozstrzygnięcia w zakresie czynu z art. 276 kk. Wskazać należy, iż z tych dokumentów nie wynika aby pokrzywdzona K. K. domagała się zwrotu dziennika budowy oraz dwóch projektów wykonawczych. Treść korespondencji wskazuje, że osią sporu było dokończenie budowy domu w stanie surowym bez dodatkowych dopłat ze strony pokrzywdzonej. Pomiędzy stronami trwał ewidentny spór co do rozliczeń za realizację umowy o roboty budowlane. Tym niemniej z tych sms-ów nie wynika aby pokrzywdzona K. K. domagała się od oskarżonego zwrotu materiałów budowlanych w postaci kominów, wentylacji i palety z materiałem porotherm w postaci pustaka, pomimo, że dowiedziała się o ich zabraniu z terenu budowy w dniu 7 marca 2018r. Treść tych dokumentów miała zatem znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a dowód ten został pominięty przez Sąd Rejonowy.

Natomiast pozostałe dokumenty wskazane przez obrońcę nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy, albowiem sposób finansowania realizacji inwestycji nie miał istotnego znaczenia dla ustalenia zasadniczej kwestii w tej sprawie. Mianowicie tego kto był właścicielem materiałów budowlanych i czy K. K. dokonując przelewów na poczet zakupu tych materiałów budowlanych wymienionych w zarzucie, nabyła wówczas własność tych przedmiotów. Kwestia rozliczeń finansowych pomiędzy stronami nie ma znaczenia dla ustalenia czy oskarżony swoim działaniem poprzez zabranie z placu budowy części materiałów budowlanych, wypełnił znamiona występku przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. Przez przywłaszczenie rozumieć należy rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub cudzym prawem majątkowym z wykluczeniem osoby uprawnionej.

Przypisanie przestępstwa przywłaszczenia mienia wymaga wykazania, że sprawca rozporządził cudzym mieniem, a nie własnym. Oskarżony podnosił w swoich wyjaśnieniach, że zabrane materiały budowlane stanowiły jego własność, a Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych ustalił, że oskarżony przywłaszczył materiały budowlane stanowiące własność K. K.. Tymczasem zapłata zaliczki na poczet zakupu materiałów budowlanych i dostarczenie przez wykonawcę materiałów budowlanych na plac budowy, nie stanowi przeniesienia własności tych materiałów na inwestora. Własność tych materiałów budowlanych przechodzi dopiero z chwilą ich zamontowania w budynku (art. 191 kc w zw. z art. 47 § 1 kc). Z treści zeznań pokrzywdzonej wynika, że ustnie uzgodnili- bez podpisania aneksu do umowy pisemnej o roboty budowlane, że materiały budowlane zakupi wykonawca, a następnie mieli się rozliczyć po zakończeniu poszczególnych etapów budowy. Pokrzywdzona stopniowo przelewała pieniądze na konto oskarżonego tytułem zapłaty zaliczki na materiały budowlane i wykonane prace. Należy jednak wskazać, że to wykonawca dokonywał zakupu materiałów niezbędnych do realizacji inwestycji. Natomiast uiszczanie przez pokrzywdzoną zaliczek na poczet realizacji kolejnych etapów budowy i na zakup materiałów budowlanych, nie skutkowało nabyciem na własność przez pokrzywdzoną materiałów budowlanych zakupionych przez oskarżonego z pieniędzy od niej otrzymanych. Dopiero podczas procesu budowy poszczególne materiały budowlane zostają połączone z nieruchomością gruntową na której budowany był obiekt zgodnie z umową o roboty budowlane. Poszczególne materiały dopiero z chwilą ich połączenia z rzeczą główną stają się jej częściami składowymi. Należy zatem uznać, że kominy, wentylacja i pustaki opisane w zarzucie, dopiero z chwilą ich połączenia z budynkiem stanowiły część składową rzeczy głównej i stawały się własnością K. K.. Natomiast do momentu ich zamontowania materiały budowlane stanowiły własność wykonawcy, który je nabywał na zlecenie inwestora i dopiero z chwilą ich zamontowania w budynku następowało przeniesienie ich własności.

Podstawą rozstrzygnięcia sporów związanych z tą inwestycją i uwzględnienia żądań inwestora, w przypadku niewykonania robót objętych umową czy zwrotu części zaliczek na zakup materiałów budowlanych, zastosowanie mają przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu i strony powinny rozstrzygnąć ten spór w procesie cywilnym.

Obrazę prawa materialnego poprzez uznanie oskarżonego R. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt 2 aktu oskarżenia i przypisanie mu popełnienia czynu z art. 276 kk w wyniku dokonanej przez Sąd Rejonowy w Legionowie oceny, że ukrył on „ powierzone mu dokumenty w postaci dziennika budowy oraz projektów, a należące do inwestora tj. pokrzywdzonej K. K.”, która to ocena opiera się na błędnym uznaniu za dokument w rozumieniu art. 276 kk w zw. z art. 115 § 14 kk egzemplarza projektu budowlanego oraz egzemplarza dziennika budowy,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Rację ma obrońca, że projekt budowalny oraz projekty konstrukcyjne nie stanowią dokumentu w rozumieniu art. 115 § 14 kk chociaż są bez wątpienia przedmiotem określonego prawa, należą bowiem do inwestora, dla którego je opracowano, to same w sobie nie są jeszcze dowodem prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne, gdyż samoistnie nie dowodzą żadnego prawa do budynku wybudowanego na działce należącej do pokrzywdzonej. W konsekwencji nie są dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k., a tym samym nie mogą być przedmiotem przestępstwa określonego w art. 276 k.k.

Natomiast nie ma racji obrońca podnosząc, że dziennik budowy nie jest dokumentem w rozumieniu przepisu art. 115 § 14 k.k. Należy przywołać wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi w sprawie II AKa 92/15 „ Dziennik budowy jak i oświadczenie kierownika budowy o zakończeniu inwestycji są dokumentami w rozumieniu prawa karnego, stwierdzającymi okoliczności mające znaczenie prawne. Dziennik budowy jako dokument urzędowy określa przy tym ustawa z 1994 r. - Prawo budowlane ”. W ocenie Sądu Okręgowego dziennik budowy jest jednym z najważniejszych dokumentów zaliczanych do dokumentacji budowlanej . W dzienniku budowy zapisywane są wszystkie istotne zdarzenia, które dokumentują przebieg robót budowlanych, jest to urzędowy dokument przebiegu robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku wykonywania robót (art. 45 ust 1 Prawa budowlanego).

Natomiast rację ma obrońca, że Sąd Rejonowy błędnie przypisał oskarżonemu czynność sprawczą w postaci „ukrywania”. W orzecznictwie i literaturze wskazuje się, że ukrywanie, w rozumieniu art. 276 k.k., oznacza stworzenie takiego stanu rzeczy, że dokument staje się niedostępny dla osób, które mają prawo i chcą z niego skorzystać. Przy czym istota ukrycia dokumentu polega na ulokowaniu go w miejscu nieznanym dla osoby uprawnionej, gdy sprawca swoje działanie w sposób świadomy ukierunkowuje na wywołanie takiego stanu, aby dokument był ukryty, schowany, niedostępny dla osoby uprawnionej. Nadto, zwraca się uwagę, że ukrycie dokumentu ma miejsce wówczas, gdy dokument, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie dysponować, został umieszczony w takim miejscu, o którym osoba uprawniona do dysponowania nie wie lub do którego nie ma dostępu albo ma dostęp utrudniony. Ponadto przestępstwo opisane w art. 276 k.k. może być popełnione jedynie z zamiarem bezpośrednim, a to z uwagi na sformułowane w tym przepisie sposoby zabronionego zachowania się ("niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa, usuwa"), charakteryzujące się szczególnym nastawieniem sprawcy.

Tymczasem z materiału dowodowego nie wynika aby pokrzywdzona K. K. zwracała się do oskarżonego o zwrot dziennika budowy. Wprawdzie w aktach znajduje się dokument zatytułowany „Odstąpienie od umowy o roboty budowlane” z dnia 14.03.2018r. w którym K. K. wzywa oskarżonego w terminie 7 dni od dnia doręczenia do zwrotu m.in. dziennika budowy. Tym niemniej pisma tego oskarżony nie odebrał, co wynika z zeznań pokrzywdzonej i dokumentów z akt sprawy, gdyż przesyłka ta wróciła do pokrzywdzonej (k.82-83).

Oskarżony zaprzeczył aby pokrzywdzona zwróciła się do niego o zwrot dziennika budowy, a treść wiadomości tekstowych wymienianych pomiędzy stronami także nie zawiera takiego żądania (k.127-129). Pokrzywdzona K. K. zeznała, że wysłała oskarżonemu wezwanie e-mailowo bez potwierdzenia odczytania wiadomości, więc tylko podejrzewa, że odebrał to wezwanie. Przyznała także, że nie odpisywała na sms-y oskarżonego w sprawie zawarcia ugody i nie rozliczyła się z R. B. (2) za wykonanie etapu 10 w kosztorysie, ponieważ nie został wykonany do końca (k.44,131v-132). Na etapie dochodzenia K. K. zeznała, że nie miała żadnego kontaktu z oskarżonym, gdyż nie odbierał od niej telefonów (k.23v).

Natomiast oskarżony wyjaśnił, że pokrzywdzona nigdy nie żądała od niego zwrotu dziennika budowy, a żaden z przeprowadzonych dowodów nie obalił tego twierdzenia oskarżonego. Brak jest więc jakiegokolwiek dowodu na potwierdzenie, że oskarżony otrzymał wezwanie do zwrotu dziennika budowy pisemnie lub ustnie od inwestora. Niezwłocznie po postawieniu zarzutu ukrycia dokumentów oskarżony dostarczył do Komisariatu Policji w W. dziennik budowy i projekty budowlano-konstrukcyjne, które zostały zatrzymane jako dowody w sprawie (k.90-92,143).

Rację ma zatem obrońca, że oskarżony swoim działaniem nie wyczerpał znamion występku z art. 276 k.k. Samo posiadanie dziennika budowy i projektów budowlano-konstrukcyjnych przez oskarżonego do dnia przesłuchania na policji tj. 09.10.2018r., nie wyczerpuje znamion czynności czasownikowej „ukrycia”. Oskarżony nie ukrywał dziennika budowy ani nie czynił go niedostępnym dla osoby uprawnionej. Projekty i dziennik budowy znajdowały się jedynie w posiadaniu oskarżonego, który w żaden sposób ich nie ukrywał, ani nie odmówił ich zwrotu. O żądaniu zwrotu tych dokumentów dowiedział się dopiero podczas przesłuchania na policji, kiedy przedstawiono mu uzupełniony zarzut (k.84-85) i tego samego dnia dostarczył wszystkie dokumenty do komisariatu policji, co wyklucza możliwość przypisania mu popełnienia czynu z art. 276 k.k.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść przez niezasadne ustalenie, że okoliczności niniejszej sprawy uzasadniają przyjęcie, że R. B. (1) wypełnił znamiona czynu z art. 284 § 1 kk oraz art. 276 kk, co legło u podstaw jego skazania, podczas gdy właściwa oraz zgodna z art. 7 kpk interpretacja materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania winna prowadzić do wniosku, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu aktem oskarżenia przestępstw, a także naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z zeznań świadka K. K., poprzez uznanie ich za wiarygodne, co miało wpływ na treść wyroku poprzez dokonanie przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut obrońcy jest zasadny, albowiem prawidłowa ocena materiału dowodowego zebranego w tej sprawie prowadzi do wniosku, że oskarżony nie dopuścił się popełnienia przestępstw określonych w art. 284 § 1 kk i art. 276 kk. Po pierwsze Sąd Rejonowy błędnie przyjął, iż materiały budowlane opisane w zarzucie z pkt I stanowiły własność K. K., co jest warunkiem koniecznym do stwierdzenia, że oskarżony zabierając materiały budowlane w postaci kominów, wentylacji i palety z pustakami, które zakupił na zlecenie pokrzywdzonej do budowy domu, dokonał przywłaszczenia cudzej rzeczy. Rację ma obrońca, że K. K. nie nabyła prawa własności tych materiałów budowlanych przez sam fakt przelania zaliczek na ich zakup na konto oskarżonego (k.122-124). Oskarżony dokonywał zakupów materiałów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na własny rachunek i we własnym imieniu. Dokonanie przelewu zaliczki na zakup materiałów budowlanych przez inwestora nie stanowi czynności prawnej przenoszącej na K. K. własności tych rzeczy ruchomych. Oskarżony nie dokonał przeniesienia własności tych materiałów budowlanych na pokrzywdzoną i do momentu ich zamontowania w budynku, mógł nimi dowolnie rozporządzać. Dopiero z chwilą zamontowania ich w budynku znajdującym się na terenie działki budowlanej należącej do pokrzywdzonej nabyłaby ona ich własność zgodnie z zasadą superficies solo cedit. Prawidłowa ocena zebranych dowodów prowadzi zatem do wniosku, że K. K. nigdy nie posiadała prawa własności do opisanych w zarzucie materiałów budowlanych w postaci kominów, wentylacji i palety z materiałami porotherm w postaci pustaka, dlatego oskarżony zabierając te materiały z placu budowy nie wypełnił znamienia występku przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej określonego w art. 284 § 1 kk.

Niewątpliwie warunkiem konstytutywnym odpowiedzialności za przywłaszczenie na płaszczyźnie znamion strony podmiotowej jest określony cel działania sprawcy, objęty jego świadomością i wolą, sprowadzający się do definitywnego włączenia rzeczy do majątku sprawcy (por. wyrok SN z dnia 6 maja 2004 r., V KK 316/03). Ta właściwość konstrukcyjna strony podmiotowej przestępstwa przywłaszczenia akcentowana jest w judykaturze Sądu Najwyższego, podkreślającego, że: "Sam fakt niewywiązania się przez stronę umowy ze zobowiązania nie może świadczyć o zamiarze powiększenia przez nią własnego majątku kosztem majątku kontrahenta. Dla przyjęcia realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia od strony podmiotowej konieczne jest więc wykazanie, że oprócz obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą ruchomą (cudzym mieniem ruchomym), jego działaniu towarzyszył zamiar, tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu" (wyrok SN z dnia 24 kwietnia 2007 r., IV KK 34/07). Znamiona określające stronę podmiotową przywłaszczenia wymagają wykazania, że "(...) sprawca, postępując z rzeczą jak własną ( animus rem sibi habendi), w sposób sprzeczny z uzgodnieniami poczynionymi z właścicielem, działał w celu włączenia rzeczy do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności" (wyrok SN z dnia 11 października 2006 r., IV KK 99/06, LEX nr 196949).

Natomiast zarzut braku ustalenia ilości oraz wartości przedmiotów opisanych w pkt 1 jest niezasadny, skoro wartość tych przedmiotów nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia kto był ich faktycznym właścicielem w momencie zabrania z terenu budowy.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu z art. 276 k.k. jest zasadny, do czego szczegółowo odniesiono się powyżej w pkt 2 uzasadnienia.

Wniosek

1)  O przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków -pracownika oskarżonego realizującego budowę domu na podstawie umowy z p.K. K.: J. Z. adres : G. (...), (...)-(...) W. na okoliczność ustalenia tożsamości osoby z którą p. K. K. przeprowadziła rozmowy telefoniczne oraz na okoliczność ustalenia ilości, przeznaczenia oraz rozdysponowania materiałów, które znajdowały się w trakcie budowy na posesji p. K. K. ;

2)  Zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego R. B. (3) od dokonania przypisanych mu przestępstw, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie jest zasadny wobec zasadności zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy. Na uwzględnienie nie zasługiwał tylko wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka -pracownika oskarżonego, albowiem okoliczność dotycząca tożsamości pracownika z którym telefonicznie rozmawiała pokrzywdzona oraz ustalenia ilości, przeznaczenia oraz rozdysponowania materiałów budowlanych, które znajdowały się na terenie budowy, nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1uniewinnienie oskarżonego od obu zarzucanych mu czynów;

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku wynika z uwzględnienia zarzutów apelacji.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak numeracji

Na mocy art. 632 pkt 2 kpk w razie uniewinnienia oskarżonego w prawach z oskarżenia publicznego, koszty procesu ponosi w całości Skarb Państwa.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina orzeczona w wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 30 stycznia 2020r. sygn. akt II K 1070/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana