Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 650/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 9 lutego 2021r. sygn. III K 487/20.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. R.

1D. R. w dniu 23 sierpnia 2019 roku w W. na ul. (...),ok. godziny 20 kierował samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej (...) z prędkością ok. 20 km/h , włączał się do ruchu z drogi podporządkowanej na ulicę (...) z zamiarem jazdy w lewo w kierunku Ronda (...), w lewą stronę tego samochodu uderzył nadjeżdżającym z lewej strony z prędkością ok. 90 km/h motocykl marki H. (...) o nr rej. (...) kierowany przez Ł. C., w wyniku czego kierujący motocyklem doznał obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego, złamania wyrostka poprzecznego lewego L4 i L5, złamania kości biodrowej lewej przechodzące przez panewkę, zwichnięcia stawu biodrowo – krzyżowego lewego, złamania gałęzi obu kości łonowych, złamania bliższego końca kości udowej prawej, złamania kości podudzia, krwiaka miednicy małej i ściany podbrzusza, krwiaka moszny, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu spowodowany choroba realnie zagrażającą życiu, długotrwałą, spowodowaną ciężkimi obrażeniami wielomiejscowymi, wyczerpując dyspozycję art. 156 § 1 pkt. 2 kk

2Czyn z art. 177 § 2 k.k.

Nagranie zdarzenia pochodzące z rejestratora świadka M. S.

Opinie biegłego inż. J. S.

299

249-255,338-343,566-569,692-694

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1

Nie został udowodniony brak związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego D. R. art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym a powstaniem wypadku drogowego w postaci zajechania drogi motocykliście Ł. C. jadącemu ul. (...) w kierunku trasy (...).

Czyn z art. 177 § 2 k.k.

Opinie biegłego J. S.

249-255,338-343,566-569,692-694

0.1 2.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Nagranie rejestratora

Nagranie rejestratora stanowi obiektywny dowód i pozwala na ustalenie przebiegu wypadku.

Opinie biegłego inż. J. S.

Opinie biegłego J. S. są pełne , jasne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Z tego powodu stanowią wiarygodny dowód w niniejszej sprawie. Biegły J. S. jednoznacznie stwierdził, że kierujący samochodem S. D. R. stworzył stan zagrożenia poprzez wjazd na ulicę (...) w obecności poruszającego się lewym pasem motocykla, co należy uznać za przyczynę powstania tego zdarzenia.( k- 245) Biegły wyliczył prędkość samochodu S. nr rej. (...) na ok. 20 km/h zaś prędkość motocykla H. (...) nr rej. (...) na około 90 km/h. Stwierdził, że w momencie przekroczenia przez samochód S. linii warunkowego zatrzymania przed wjazdem na ul. (...) motocykl znajdował się w odległości 45 m od samochodu i był dobrze widoczny dla kierującego samochodem S. D. R., gdyby ten prawidłowo obserwował drogę. Wbrew stanowisku sądu I instancji zachodzi związek przyczynowo skutkowy pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego D. R. art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym a zaistnieniem wypadku drogowego. Biegły w opinii uzupełniającej wydanej na rozprawie odwoławczej stwierdził, że S. wyjeżdżało z drogi podporządkowanej, a w związku z tym powinno ustąpić pierwszeństwa przejazdu wszystkim pojazdom jadącym drogą z pierwszeństwem przejazdu. Ponadto przed wjazdem na skrzyżowanie kierujący samochodem S. miał obowiązek określenia prędkości poruszania się innych uczestników ruchu drogowego i określenia możliwości pokonania tego skrzyżowania bezkolizyjnie. Do wypadku nie doszłoby gdyby kierowca S. uważnie obserwował drogę, zauważyłby nadjeżdżający motocykl i zaniechał wjazdu na ul. (...). Kierujący samochodem S., jak i kierujący motocyklem mieli możliwość niezakłóconej wzajemnie obserwacji. W aktach sprawy znajduje się opinia uzupełniająca wykonana na podstawie zapisu z rejestratora innego pojazdu, gdzie ewidentnie widać, że na skrzyżowaniu prócz tych dwóch pojazdów nie znajdował się żaden inny obiekt. Biegły stwierdził, że jeżeli przyjąć parametry ruchu, jakie zostały przyjęte w opinii, czyli poruszanie się motocykla bez zmiany prędkości ruchu i poruszanie się samochodu też bez zmiany prędkości ruchu, to do kolizji by doszło i motocyklista nie miałby możliwości zatrzymania prowadzonego motocykla przed poruszającym się samochodem, gdyż na zatrzymanie potrzebował odcinka drogi wynoszącego 70,5 m.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

obie apelacja: prokuratora zarzuca:

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na niezasadnym uznaniu przez sąd, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie uprawnia do przyjęcia tezy założonej w akcie oskarżenia, że czyn oskarżonego D. R. wypełnia znamiona z art. 177 § 2 k.k., że są wątpliwości, że pomiędzy naruszeniem przez niego zasad bezpieczeństwa, a zaistnieniem wypadku istniał związek przyczynowo – skutkowy wiążący wypadek drogowy z poprzedzającym go naruszeniem przez D. R. przepisów o ruchu drogowym, podczas gdy prawidłowa ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku przeciwnego, a mianowicie wskazuje, iż oskarżony dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia;

- obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. art. 410 k.p.k.- polegającą na oparciu się przez sąd tylko na niektórych dowodach i uwzględnieniu jedynie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, z pominięciem okoliczności dla niego niekorzystnych a w konsekwencji uniewinnienie oskarżonego D. R. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego potwierdza naruszenie przez sąd I instancji zarówno art. 7 k.p.k. jak i art. 410 k.p.k. Oczywiste jest, że w sprawach dotyczących przestępstwa spowodowania wypadku drogowego należy ustalić związek przyczynowo- skutkowy pomiędzy stwierdzonym naruszeniem przepisów ruchu drogowego a zaistniałym wypadkiem, który to związek należy rozumieć jako bezpośrednią konsekwencję naruszenia tych przepisów. Oskarżony w dniu zdarzenia kierując samochodem S. nr rej. (...) włączał się do ruchu po zatankowaniu paliwa na stacji i zamierzał przejechać w poprzek wschodniej części ul. (...) w W. a następnie skręcić w lewo w kierunku Ronda (...). Tak więc, wykonując opisany manewr obowiązywał go art. 17 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym, który stanowi, że kierowca włączający się do ruchu zobowiązany jest do zachowania szczególnej ostrożności i ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdom znajdującym się w ruchu. Oskarżony nie obserwował drogi w sposób prawidłowy, gdyż mając dobrą widoczność musiałby zauważyć nadjeżdżający motocykl. Nieprawidłowa obserwacja drogi przez oskarżonego skutkowała wjechaniem samochodu na ul. (...), zajechaniem drogi motocykliście i doprowadziła do uderzeniem motocykla H. (...) nr rej. (...) w lewy bok samochodu S.. W wyniku tego uderzenia motocyklista Ł. C. został wyrzucony w górę, następnie upadł na jezdnię, co skutkowało powstaniem u niego poważnych obrażeń ciała. Sąd I instancji nie stwierdził związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym a zaistnieniem wypadku pomimo, że opinie biegłego inż. J. S. wskazywały, iż obaj kierowcy mieli dobrą widoczność na prostym odcinku ulicy (...) zaś w momencie wjazdu samochodu S. na jezdnię motocykl H. (...) znajdował się ok 45 m od niego. Tak więc, gdyby oskarżony przed wjazdem na ul. (...) właściwie obserwował drogę musiałby zauważyć jadący motocykl, gdyż ten jako pierwszy pojazd ruszył już spod świateł sygnalizatora znajdującego się przy Rondzie (...) i nadjeżdżał lewym pasem w kierunku oskarżonego. Był więc dobrze widoczny. Dodatkowo motocykl miał włączone światła a do zdarzenia doszło w porze letniej ok. godz. 20. W tej sytuacji oskarżony miał też możliwość oceny prędkości motocykla. Ponadto sąd I instancji dysponował dowodem w postaci nagrania pochodzącego z rejestratora zamontowanego w samochodzie świadka M. S. przedstawiającego przebieg zdarzenia (k-299) oraz opiniami biegłego inż. J. S. stwierdzającego jednoznacznie, że kierujący samochodem S. D. R. stworzył stan zagrożenia poprzez wjazd na ul. (...) w obecności poruszającego się lewym pasem motocykla, co należy uznać za przyczynę powstania tego zdarzenia.( k- 245) Sąd I instancji analizował błędy w technice i taktyce jazdy motocyklisty – oskarżyciela posiłkowego Ł. C., jako bezpośrednią przyczynę wypadku podczas gdy, jak wynika z opinii biegłego J. S. miały one charakter wtórny w stosunku do naruszenia przez oskarżonego art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym. Zachowanie motocyklisty należało więc rozważyć w kontekście przyczynienia się do powstania wypadku drogowego. Z opinii biegłego wynika, że do wypadku drogowego nie doszłoby gdyby oskarżony uważnie obserwował drogę. Zauważyłby jadący szybko motocykl i zaniechał wjazdu na ul. (...). Zasadnie prokurator powołuje się na utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego stwierdzające, że przyczynienie się pokrzywdzonego do powstania wypadku nie zwalnia od odpowiedzialności karnej osoby, która przyczyniła się w mniejszym stopniu. ( wyrok SN 22.09.1994r. III KRN 104/94 , uchwała SN 14 lipca 1983 VI KZP 18/93 ) W tej sytuacji należy stwierdzić, że wnioski sądu I instancji, które skutkowały uniewinnieniem oskarżonego D. R. od popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. nie wynikają ze zgromadzonych dowodów, co stanowi naruszenie art. 7 k.p.k.

Zarzut

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Ł. C. zarzuca:

-obrazę przepisów postępowania , tj. art. 201 k.p.k. w związku z art. 167 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, w sytuacji gdy wnioski opinii biegłego J. S. były zupełnie odmienne od tych wynikających z załączonej do akt sprawy prywatnej ekspertyzy sporządzonej na zlecenie pokrzywdzonego oraz w sytuacji gdy biegły wydając opinię ustalił prędkość motocykla wyłącznie na podstawie położenia pokolizyjnego S., co jest niedopuszczalne, jak również pominął chociażby znajdujące się na jezdni ślady dyspergentów, nie uwzględnił uszkodzeń motocykla, nie uwzględnił odłamków widocznych na nagraniu ze zdarzenia, które nie zostały ujęte w szkicu z miejsca zdarzenia, co uzasadniało przeprowadzanie dowodu z opinii innego biegłego celem zweryfikowania prawidłowości zastosowanej przez biegłego metodologii i prawidłowości wniosków opinii;

-obrazę przepisów postępowania tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w ustaleniach faktycznych zeznań świadka Ł. C. ,,które sąd uznał za wiarygodne, w zakresie w jakim świadek wskazał, że najprawdopodobniej poruszał się prawym lub środkowym, a nie lewym pasem oraz że nie przekroczył dopuszczalnej prędkości;

-obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez odmowę przyjęcia wiarygodności argumentacji zawartej w opinii rzeczoznawcy A. J. podczas gdy ekspertyza chociaż stanowi dokument prywatny jest logiczna i spójna z pozostałymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie;

-obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu w postaci opinii biegłego J. S. i bezzasadne uznanie, że biegły ustalił, iż pokrzywdzony Ł. C. miał możliwość uniknięcia wypadku, podczas gdy z ustnej uzupełniającej opinii biegłego wydanej na rozprawie w dniu 1 lutego 2021r. wynika, że kierowca motocykla nie miał możliwości uniknięcia wypadku, zaś kierowca S. czyli oskarżony, miał możliwość uniknięcia wypadku poprzez zaprzestanie wykonywania manewru na skrzyżowaniu;

-obrazę art. 5 § 2 k.p.k. poprzez błędne zastosowanie tego przepisu w sprawie, w której nie występowały niedające się usunąć wątpliwości, bowiem sąd dysponował opinią biegłego zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz zeznaniami świadków zdarzenia, które to dowody są wystarczające do ustalania dokładnego przebiegu zdarzania a w konsekwencji do ustalenia , że sprawcą wypadku jest oskarżony D. R. a w konsekwencji naruszenia powyższych przepisów;

-błąd w ustalaniach faktycznych, mogący mieć wpływ na teść wyroku, polegający na błędnym ustaleniu, że bezpośrednią przyczyną wypadku nie było naruszenie przez oskarżonego D. R. zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym podczas gdy oskarżony wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie udzielił pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się drogą z pierwszeństwem przejazdu , czym doprowadził do wypadku;

-błąd w ustalanych faktycznych mogący mieć wpływ na treść wyroku polegający na błędnym ustaleniu, że pokrzywdzony miał możliwość uniknięcia wypadku poprzez wykonanie manewru obronnego w postaci hamowania dwoma hamulcami podczas gdy kierujący motocyklem nie miał możliwości podjęcia jakiegokolwiek manewru obronnego, co wprost wynika z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest częściowo zasadny.

Sąd I instancji nie naruszył art. 201 k.p.k. gdyż opinie biegłego inż. J. S. były jasne, pełne a biegły na rozprawie sprostował błąd w swoich wyliczeniach określając, iż przy uwzględnieniu parametrów obu pojazdów i faktu, iż żaden z nich nie wykonywał manewrów obronnych, tylko kierowca S. miał możliwość uniknięcia wypadku poprzez zaprzestanie wykonywania manewru wjazdu na ul. (...). ( k- 567) Biegły wyliczył prędkość, z jaką poruszał się motocykl oskarżyciela posiłkowego na ok. 90 km/h. Wskazał, jaką metodę zastosował do wyliczenia tej prędkości i uzasadnił dlaczego była ona najbardziej miarodajna w świetle materiału dowodowego, jakim dysponował w niniejszej sprawie. Biegły wyliczył prędkość motocykla na podstawie programu do rekonstrukcji wypadków i na podstawie powypadkowego położenia samochodu S., gdyż ten pojazd nie został przestawiony do czasu przyjazdu policjantów, którzy przeprowadzili oględziny miejsca zdarzenia. Położenie motocykla nie mogło posłużyć, jako faktor do opinii gdyż pojazd ten został przestawiony, a więc jego położenie nie było pewne. Biegły odniósł się także do wyliczenia prędkości motocykla w prywatnej opinii wykonanej na zlecenie oskarżyciela posiłkowego Ł. C. przez inż. A. J.. Biegły wskazał, że wyliczenie prędkości motocykla w opinii prywatnej obarczone jest dużym błędem z uwagi na fakt, iż koło przednie motocykla opiera się o korpus silnika. W związku z tym skręcenie osi nie odzwierciedla całej prędkości motocykla gdyż oparcie i ujęcie koła nie zostało uwzględnione w tym wyliczeniu. Biegły J. S. stwierdził także, że wskazania oznaczeń cieczy czyli także dyspergentów, jako miejsca zderzenia obu pojazdów ma tę wadę, iż ciecz zmienia położenie rozlewając się na powierzchni. Nie może więc posłużyć do określenia miejsca zderzenia motocykla i samochodu. Natomiast ustalając prędkość motocykla nie brał pod uwagę położenia odłamków pochodzących z pojazdów gdyż nie zmierzono na miejscu zdarzenia ich odległości. Brak zwymiarowania spowodował, że rozrzut części pojazdów na jezdni, po ich zderzeniu, nie mógł zostać uwzględniony w opinii do wyliczenia prędkości motocykla. (k-567) Powyższe kwestie rozwinął biegły w swojej opinii uzupełniającej wydanej na rozprawie odwoławczej. Biegły stwierdził, że jest możliwość ustalenia prędkości motocykla bez znajomości miejsca jego położenia. Do tego potrzebne będą: zakres uszkodzeń jednego i drugiego pojazdu, miejsce uderzenia, kierunki poruszania się obu pojazdów i położenie powypadkowe samochodu S.. Przesunięcie boczne samochodu S. jest wynikiem dostarczenia energii do tego pojazdu przez motocykl, a tym samym służy do wyliczenia prędkości tego motocykla. W dokumentacji fotograficznej znajdują się zdjęcia uszkodzonego motocykla, jest to zdjęcie nr 8347, z którego jednoznacznie wynika, że koło przednie motocykla przesunęło się aż za korpus silnika. Jeżeli nie przesunęłoby się, to ze skrócenia osi tego motocykla można byłoby wyliczyć jego prędkość, ale w związku z tym, że koło oparło się o silnik, a później przesunęło się dalej, należy stwierdzić, że prędkość ta była w granicach ok. 90 km/h, co wynika z danych z innych kolizji, znanych doświadczalnie. Sam program (...) ma błąd ok. 10 %. Oczywiście druga rzecz to błąd pomiaru wykonywany przez policjantów. To się sumuje na podstawie zaistniałych uszkodzeń, które mniej więcej odpowiadają wyliczeniom prędkości uwzględnionym we wcześniejszych opiniach biegłego. Biegły wyliczył także prędkość samochodu S. na ok. 20 km/h. Stwierdził ponadto, że jeżeli przyjąć parametry, takie jak poruszanie się motocykla bez zmiany prędkości ruchu i poruszanie się samochodu też bez zmiany prędkości ruchu, to do kolizji by doszło i motocyklista nie miałby możliwości zatrzymania prowadzonego motocykla przed poruszającym się samochodem, gdyż na zatrzymanie potrzebował odcinka drogi wynoszącego 70,5 m. Tym samym sprostował swoje wyliczenie na karcie 254 stwierdzając, że w tych parametrach tylko kierowca S. miał możliwość uniknięcia wypadku poprzez zaprzestanie wjazdu na ul. (...). Sąd I instancji nie odniósł się do tych ustaleń biegłego, na co zasadnie zwrócił uwagę pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego. Jednocześnie biegły ustalił kilka możliwości uniknięcia wypadku drogowego bowiem w przypadku gdyby kierujący motocyklem rozpoczął manewr hamowania w chwili rozpoczynania wjazdu samochodu S. na ul. (...) to do wypadku by nie doszło, gdyż samochód S. usunąłby się z drogi motocyklowi. Obrazuje to symulacja sporządzona w programie (...) i jej graficzne przedstawienie widoczne na rysunku nr 6, z którego jednoznacznie wynika, że samochód S. przejechałby bezkolizyjnie przed motocyklem. Ponadto gdyby kierowca motocykla jechał z przędnością administracyjnie dopuszczalną- 60 km/h to do wypadku by nie doszło bowiem samochód S. przejechałby przez ul. (...), przed motocyklem. Ustalenie, którym pasem ruchu poruszał się motocykl oskarżyciela posiłkowego Ł. C. opiera się na nagraniu dostarczonym przez świadka M. S. i na podstawie tego nagrania biegły stwierdził, że motocykl poruszał się lewym pasem ul. (...) w kierunku mostu (...). Nagranie stanowi dowód obiektywny. Dowód ten posłużył do weryfikacji zeznań oskarżyciela posiłkowego Ł. C., który twierdził, niezgodnie z nagraniem, że poruszał się środkowym lub prawym pasem ul. (...). Wnioski opinii wydanych przez biegłego J. S. oparte na materiale dowodowym, logicznie uzasadniają przyczyny i przebieg zdarzenia. Pozwalają uznać sporządzone opinie za jasne, pełne, nie zawierające wewnętrznych sprzeczności. W tej sytuacji zarzut naruszenia art. 201 k.p.k. nie znalazł potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Natomiast zasadnie pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzuca naruszenie przez sąd I instancji art. 5 § 2 k.p.k. bowiem przepis ten ma zastosowanie tylko wtedy gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody, a pomimo to z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają niedające się rozstrzygnąć wątpliwości. Tymczasem w niniejszej sprawie nie zachodzą takie wątpliwości a ocena zgromadzonego materiału dowodowego zgodna z art. 7 k.p.k. pozwala na ustalenia przebiegu wypadku drogowego oraz związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy naruszeniem przez jego uczestników przepisów ruchu drogowego a zaistnieniem tego wypadku. Sąd I instancji dysponował przede wszystkim nagraniem zdarzenia oraz opiniami biegłego, które dokładnie wyjaśniły mechanizm powstania wypadku drogowego. Dysponując obszernym materiałem dowodowym sąd I instancji nie przeprowadził wszechstronnej jego analizy zgodnej z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie rozważył czyje działanie wywołało stan zagrożenia na drodze i z naruszeniem jakiego przepisu prawa o ruchu drogowym się wiązało a także nie rozważył typowej dla wypadków drogowych okoliczności przyczynienia się pokrzywdzonego do jego zaistnienia. Przyczynienie się poszkodowanego do zdarzenia polega na takim jego zachowaniu, które może być określone jako nieprawidłowe w danej sytuacji. Jak wynika z opinii biegłego J. S. stan zagrożenia wywołał oskarżony gdyż wjechał na drogę w sytuacji gdy obserwując uważnie otoczenie miał możliwość zauważenia, co najmniej z odległości ok. 45 m jadący motocykl, dokonania oceny jego prędkości i zatrzymania pojazdu. Zachowanie oskarżonego było więc pierwotną przyczyną wypadku, gdyż naruszył art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym. Zachowanie motocyklisty należało rozważyć w kontekście przyczynienia się do powstania wypadku drogowego gdyż jego błędy w technice i taktyce jazdy wskazane w opinii biegłego miały charakter wtóry do zachowania się kierowcy S.. Tak też postąpiły organy ścigania wyłączają do odrębnego postępowania sprawę w zakresie przyczynienia się oskarżyciela posiłkowego do zaistnienia wypadku. Wnioski opinii biegłego są jednoznaczne gdyż do wypadku drogowego nie doszłoby gdyby oskarżony uważnie obserwował drogę, zauważyłby jadący szybko motocykl i zaniechał wjazdu na ul. (...). Do takiego zachowania zobowiązywał go art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym. Biegły ustalił, że oskarżony mógł zauważyć jadący motocykl i ocenić jego prędkość a więc decyzję o wjeździe na ul. (...) podjął na skutek niezachowania zasad ostrożności wymaganej w danej sytuacji. Przyczynienie się innego uczestnika ruchu do spowodowania wypadku drogowego nie zwalnia od odpowiedzialności karnej. Jest to pogląd niekwestionowany w orzecznictwie. Naganne zachowanie oskarżyciela posiłkowego, jak ustalił biegły, ma charakter nieostrożności wtórnej polegającej na niezniwelowaniu skutków nieostrożności oskarżonego. Przyczynienie się oskarżyciela posiłkowego do wypadku powinno być uwzględnione na korzyść sprawcy, zwłaszcza wtedy gdy jest ono znaczne.

Wniosek

1.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego niż biegły J. S. w celu ustalenia przebiegu i przyczyn wypadku , ewentualnie o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego J. S. w celu sprecyzowania, kto był sprawcą wypadku drogowego z dnia 23 sierpnia 2019r. w którym uszczerbku na zdrowiu doznał pokrzywdzony oraz czy pokrzywdzony miał możliwość podjęcia manewrów obronnych;

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1.  Wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego niż opiniujący w tej sprawie inż. J. S. nie jest zasadny gdyż opinie biegłego są pełne, jasne, logicznie tłumaczą okoliczności wypadku drogowego. Natomiast w celu dodatkowego wyjaśnienia okoliczności spowodowania wypadku drogowego sąd odwoławczy dopuścił dowód z uzupełniającej opinii tego biegłego.

2.  Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest zasadny gdyż sąd I instancji ocenił zgromadzony materiał dowodowy niezgodnie z art. 7 k.p.k. i doszedł do wniosków nieznajdujących oparcia w przeprowadzonych dowodach. Sąd odwoławczy, zgodnie z art. 454 § 1 k.p.k. nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony przez sąd I instancji.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Dowody zgromadzone w niniejszej sprawie, w tym przede wszystkim nagranie wypadku drogowego, opinie biegłego J. S. wskazują na istnienie związku przyczynowo skutkowego pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego – kierowcy samochodu S. nr rej. (...) art. 17 ust. 2 prawa o ruchu drogowym. Naruszenie przez oskarżonego zasady zachowania szczególnej ostrożności oraz konieczność ustąpienia pierwszeństwa przejazdu podczas włączania się do ruchu innym pojazdom znajdującym się już w ruchu stanowiło, według opinii biegłego J. S. pierwotną przyczynę wypadku drogowego polegającego na zajechaniu drogi motocyklowi H. (...) nr rej (...) będącemu w ruchu na ul. (...). Jak wynika z opinii biegłego oskarżony D. R. miał możliwość zauważenia motocykla, co najmniej z odległości 45 m i oceny jego prędkości. Gdyby oskarżony prawidłowo obserwował drogę, zauważyłby jadący szybko motocykl, zaniechałby wjazdu na ul. (...) to do wypadku by nie doszło. Natomiast nieprawidłowa technika i taktyka jazdy motocyklisty – oskarżyciela posiłkowego Ł. C. wyrażająca się przede wszystkim w przekroczeniu administracyjnie dopuszczalnej prędkości i prowadzeniu motocykla z prędkością 90 km/h była przyczyną wtórną zaistnienia wypadku. Przyczynienie się pokrzywdzonego nie uchyla odpowiedzialności sprawcy za spowodowanie wypadku drogowego lecz znajduje swój wyraz w wysokości orzeczonej kary. Z tych powodów sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd w postępowaniu ponownym powinien rozważyć dane zawarte w opiniach biegłego J. S. i ustalić kto wywołał stan zagrożenia na drodze i jakie naruszył przepisy ruchu drogowego a także czy zachodzi związek przyczynowo skutkowy pomiędzy naruszeniem tych przepisów a powstaniem wypadku. Należy także ustalić kto przyczynił się do wypadku. W tym celu należy zapoznać się z nagraniem wypadku drogowego oraz opiniami biegłego. Pozostałe dowody nie miały wpływu na uchylenie zaskarżonego wyroku i można je ujawnić w trybie art. 442§ 2 k.p.k.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Agnieszka Wojciechowska- Langda SSO Sebastian Mazurkiewicz

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Ł. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana