Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Zuzanna Poźniak

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dniach 8 stycznia 2019 roku, 17 stycznia 2019 roku, 25 lutego 2019 roku oraz
4 marca 2019 r.

sprawy K. G., syna M. i J., ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 286 §1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 11 grudnia 2017 r. sygn. akt III K 811/16

wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że:

1.  iż ustala, że czynami z punktów 4, 5 i 6 oskarżony doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mienia P. P. i czyny te kwalifikuje z art. 286 § 1 kk.;

2.  rozwiązuje orzeczoną w punkcie III karę łączną pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 286 § 1 kk. za czyny opisane w punktach 4, 5 i 6 wymierza K. G. kary po 1 roku pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art.85 § 1 kk. i art. 86 § 1 kk. za czyn z punktu od 1 do 6 wymierza K. G. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności;

5.  uchyla rozstrzygnięcie oparte o art. 46 § 1 kk. w odniesieniu do zapłaty 30 000 zł na rzecz M. J., kwoty 36 000 zł na rzecz Z. G. i kwoty 40 000 zł na rzecz I. K. i kwoty te zasądza na rzecz P. P.;

6.  z opisów czynów z punktów od 1 do 6 eliminuje sformułowanie „ wspólnie i w porozumieniu z K. G.”;

7.  w pozostałej zaskarżonej części tenże wyrok utrzymuje w mocy;

8.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

VI Ka 638/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie oskarżonego K. G. w sprawie III K 811/16 uznał winnym popełnienia zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów, przy czym uznał, iż czyny opisane w pkt.2 i 3 aktu oskarżenia stanowiły usiłowanie popełnienia opisanych w nim czynów to jest wyczerpują znamiona art. 13§1 kk. w zw. z art.286§1 kk. i za czyny opisane w pkt.1,4,5 i 6 na podstawie art. 286§1 kk. wymierzył mu kary po 1 roku pozbawienia wolności; za czyny opisane w pkt.2 i 3 na podstawie art. 13§1 kk. w zw. z art.286§1 kk. wymierzył mu kary po 1 roku pozbawienia wolności; na podstawie art.85§1 kk. i art. 86§1 kk. orzeczone kary połączył i wymierzył K. G. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności; orzekł naprawienie szkody w oparciu o art.46§1 kk na rzecz osób pokrzywdzonych; koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Wyrok ten zaskarżył w części dotyczącej pkt.1-3 w zakresie orzeczenia o karze i środkach karnych oraz w części dotyczącej czynów z pkt.4-6 w całości obrońca oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna i przez to nie zasługuje na uwzględnienie, choć niewątpliwie sąd orzekający nie ustrzegł się w przedmiotowej sprawie błędów i uchybień, które wymusiły zmianę zaskarżonego wyroku, jednak nie mogły spowodować uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem sąd rejonowy przeprowadził wszelkie dostępne mu w sprawie dowody, zaś uzupełnienie postepowania dowodowego przez sąd odwoławczy umożliwiło tego rodzaju rozstrzygnięcie, które mieści się nie tylko w granicach aktu oskarżenia, ale też przede wszystkim w ramach tego samego czy też raczej tych samych zdarzeń historycznych a zmiany, jakich dokonał sąd odwoławczy nie skutkują w żaden sposób negatywnie dla oskarżonego w porównaniu do zaskarżonego wyroku sądu rejonowego.

Jak wskazano wyżej sąd w sposób prawidłowy i kompletny przeprowadził wszelkie dostępne mu w sprawie dowody. Ocenił je w kontekście rozstrzygnięcia o winie oskarżonego w ramach dyrektywy art. 7 kpk. jak tez 5§2 kpk. Poczynił też w tym zakresie trafne ustalenia faktyczne.

Niemniej wskazać trzeba, iż sąd nie ustrzegł się uchybień. Przede wszystkim sąd całkowicie bezrefleksyjnie powielił błąd mający źródło w akcie oskarżenia, a mianowicie z opisu wszystkich sześciu zarzucanych oskarżonemu czynów wynikało, iż oskarżony dopuścił się ich wspólnie i w porozumieniu z samym sobą. Co jest w sposób oczywisty niemożliwe. Niewątpliwie w tym miejscu powinno znaleźć się nazwisko współoskarżonego niemniej wobec faktu jego prawomocnego uniewinnienia nie powinno znaleźć się w tym miejscu żadne nazwisko z faktu tego, bowiem wynika, iż oskarżony zarzucanych mu czynów dokonał sam i tak wynika z poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych.

Kolejnym uchybieniem już w kategoriach ustaleń faktycznych, ponownie powielonym za błędnym aktem oskarżenia, jest fakt, iż sąd uznał, że w odniesieniu do czynów z pkt. 4,5 i 6 oskarżony doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kolejności M. J., Z. G. oraz I. K., chociaż z tego samego opisu owych czynów wynika jednocześnie, iż nie uregulował oskarżony zapłaty na rzecz P. P.. Z takiego opisu czynu wynikałby całkowicie nielogiczny wniosek, iż oskarżony, pomimo, że nie zapłacił należnej kwoty P. P. to doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wskazane wyżej osoby. Stwierdzić, zatem trzeba, iż w odniesieniu do tych trzech ostatnich czynów, że nie różniły się one, co do swojego mechanizmu od pozostałych trzech z pkt.1,2 i 3, a zatem osobą doprowadzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem był P. P. i w tym zakresie sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok, albowiem jak wskazano, co do tych czynów było to jedno zdarzenie historyczne, a nadto w samym opisie czynu znajduje się zdanie o niezapłaceniu należnej kwoty P. P.. Bez znaczenia jest tu fakt, iż wskazanym wyżej osobom poza I. K., P. P. nie wydał samochodów. Zarówno M. J., Z. G. jak i I. K. są ich prawnymi właścicielami a pojazdy te są zarejestrowane na ich nazwiska. Ewentualne roszczenie do oskarżonego w/w osób może jedynie dotyczyć kwestii, jeśli chodzi o te osoby niewywiązania się z umowy reklamowej mającej spłacać kredyt i w tym sensie osoby te poniosły szkodę, lecz tego rodzaju czyny nie mieściły się w ramach zarzutów aktu oskarżenia. Konsekwencją tej zmiany są zmiany dotyczące rozstrzygnięcia opartego o art.46§1 kk. To, bowiem P. P. nie otrzymał należnych za samochody kwot, to on poniósł szkodę w kontekście zarzucanych oskarżonemu przestępstw z punktu 4,5 i 6.

Przechodząc do zarzutów apelacji wskazać trzeba, iż nie jest w tym momencie zasadnym, a raczej traci aktualność zarzut obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 286§1 kk. w odniesieniu do zarzutów z pkt.4,5 i 6.

Nie jest zasadnym także zarzut rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary. Sąd za poszczególne czyny wymierzył oskarżonemu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Orzeczona zaś kara łączna pozbawienia wolności wymierzona została z zastosowaniem daleko idącej zasady absorbcji. Wymierzenie takiej kary wręcz w sposób formalny uniemożliwiało warunkowe zawieszenie jej wykonania. Niemniej zaznaczyć trzeba także, iż za wymierzeniem kary bezwzględnej przemawiała także uprzednia karalność oskarżonego za przestępstwo podobne, a nadto wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

O kosztach postepowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.624§1 kpk.