Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 636/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 21 grudnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt III K 492/17

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

M. B.

Dotychczasowa karalność

Sytuacja majątkowa

Popełnienie czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w bliżej niesprecyzowanych dniach w okresie nie wcześniej niż od marca 2009 i nie później niż do sierpnia 2009 r.

Uchylenie tymczasowego aresztowania i opuszczenie przez oskarżonego aresztu śledczego w dniu 7 września 2011 r., który był pierwszym dniem pobytu przez niego na wolności w w/w roku, po czym ponownie został pozbawiony wolności dopiero w dniu 24 stycznia 2012 r.

Karta karna - k.1120-1221v

Informacja e - (...) k.1094

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt XII K 159/12 - k.1124-1129 i zmieniający go wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 332/17 - k.1130-1130v

Informacja z NOE-SAD - k.1140-1147

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt XII K 159/12 - k.1124-1129 i zmieniający go wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 332/17 - k.1130-1130v

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dotychczasowa karalność

Sytuacja majątkowa

Popełnienie czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w bliżej niesprecyzowanych dniach w okresie nie wcześniej niż od marca 2009 i nie później niż do sierpnia 2009 r.

Uchylenie tymczasowego aresztowania i opuszczenie przez oskarżonego aresztu śledczego w dniu 7 września 2011 r., który był pierwszym dniem pobytu przez niego na wolności w w/w roku, po czym ponownie został pozbawiony wolności dopiero w dniu 24 stycznia 2012 r.

Karta karna

Informacja e - (...)

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt XII K 159/12 i zmieniający go wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 332/17

Informacja z NOE-SAD

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt XII K 159/12 i zmieniający go wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 332/17

Dokumenty sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną, ocenę wyjaśnień i zeznań D. B. (1) i A. G. wobec braku wszechstronnego, rzetelnego, bezstronnego i przekonującego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, które mają wpływ na uznanie ich za wiarygodne i wystarczające dla przypisania oskarżonemu sprawstwa przypisywanego mu czynu, a które to depozycje stanowią podstawę wszystkich ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie oskarżonego M. B., mimo istniejących okoliczności przeciwnych, których Sąd w ogóle nie dostrzegł i prawidłowo nie rozważył, a mianowicie okoliczności, iż D. B. (1) i A. G.:

a) są przestępcami, osobami obeznanymi z mechanizmem procesu karnego przez co swobodnie mogli realizować swój interes procesowy składając depozycje obciążające M. B.;

b) D. B. (1) nie był w stanie wskazać precyzyjnie czasookresu w jakim miał handlować marihuana z M. B., nie był w stanie wskazać choćby jednego odbiorcę narkotyku od M. B..

2. art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez niedopełnienie określonego przepisem art. 410 k.p.k. obowiązku wydania orzeczenia w oparciu o całokształt materiału dowodowego, zgromadzonego w niniejszej sprawie i pominięcie bądź zbagatelizowanie tych dowodów, które były korzystne dla oskarżonego M. B., lub podważały wiarygodność zeznań złożonych przez D. B. (1) i A. G. skutkiem czego było naruszenie przez Sąd meritii zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na popadnięciu przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie w dowodność ocen w zakresie:

a) uznania, iż treść zeznań D. B. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym, oraz na rozprawie głównej stanowi wystarczający dowód popełnienia przez oskarżonego przestępstwa polegającego na udziale w obrocie znaczna ilością środka odurzającego w postaci marihuany w sytuacji gdy:

- D. B. (1) podczas przesłuchania na rozprawie głównej w dniu 22 stycznia 2020 r. podawał odmienne szczegółów w zakresie roku, w którym miał przekazywać M. B. narkotyki, ogólnej ilości transakcji oraz ilości marihuany przekazywanej podczas poszczególnych transakcji od szczegółów rzekomej współpracy podawanych podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego.

- brak jest jakichkolwiek dowodów poza zeznaniami wymienionego świadka, na to aby oskarżony M. B. odebrał w trakcie rzekomych spotkań marihuanę od D. B. (2) w ilościach wskazanych przez świadka, w szczególności w okresie czasu objętym zarzutami postawionymi oskarżonemu w niniejszej sprawie, przy oskarżonym nie ujawniona żadnych środków odurzających .

- D. B. (1) i A. G. nie byli w stanie wskazać chociażby jednej osoby, która miałaby nabyć od M. B. marihuanę pochodzącą od D. B. (1).

b) uznanie, iż treść zeznania A. G. stanowi potwierdzenie zeznania D. B. (1) w zakresie obciążającym P. B. i D. C. gdy świadek A. G. nie był w stanie podać jakichkolwiek szczegółów na temat rzekomej współpracy w zakresie nabywania przez oskarżonych od D. B. (1) marihuany, nie był w stanie wskazać jakiegokolwiek nabywcy marihuany od P. B. i D. C.;

c) odmówienia waloru wiarygodności i przez to nie oparcia zaskarżonego wyroku na zeznaniach D. H., D. A., W. G., P. B., D. C., J. Z. i innych przesłuchanych w sprawie świadków, którzy zaprzeczali aby brali wraz z D. B. (1) i M. B. udział w obrocie narkotykami,

3. art. 5 § 2 k.p.k., polegające na rozstrzygnięciu wątpliwości wynikających z oceny zeznań D. B. (1) na niekorzyść oskarżonego M. B. - wbrew regule in dubio pro reo, a także nie wzięcie pod uwagę wątpliwości, jakie w świetle zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego powinny zostać zauważone przez Sąd pierwszej instancji.

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż oskarżony M. B. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, a do popełnienia którego nie przyznał się, podczas gdy udowodnienie winy oskarżonemu winno być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości, a takich przymiotów zaskarżonemu orzeczeniu brak.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 7 kpk i związanych z nim innych przepisów procesowych, na wstępie przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie stwierdzając winę oskarżonego. Kluczowe znaczenie miały tu zeznania świadka D. B. (1), będącego osobą, od której oskarżony nabył marihuanę. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie budziły one żadnych wątpliwości, będąc nie tylko spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się, ale też - mimo upływu czasu - wystarczająco precyzyjne. Tyczyło się to w szczególności depozycji złożonych w postępowaniu przygotowawczym, to jest w dniu 21 marca 2014 r., z których jednoznacznie wynikało, że współpraca z oskarżonym odbywała się w dwóch etapach - pierwszy miał miejsce w 2009 r., a drugi w 2011 r. Chociaż w/w nie był w stanie podać dokładnych dat tych transakcji, wskazując że trwało to przez 3-4 miesiące, jednak określił ich liczbę, to jest 5 i ilość sprzedanych narkotyków, to jest dwa razy po 200 gramów, dwa razy po 100 gramów i raz po 50 gramów. Co więcej, wskazał ich miejsce, to jest T., gdzie wynajmował mieszkanie, podając konkretne ulice (k.31-32). Świadek D. B. (1) nie miał też żadnego problemu z rozpoznaniem oskarżonego na okazanych mu tablicach poglądowych (k.220), znając też jego pseudonim, to jest (...), jak również wskazaniem miejsc transakcji i innych mających związanych z niniejszą sprawą podczas eksperymentu procesowego. Wśród nich były blok, który zamieszkiwał oskarżony i sklep, który prowadził (k.120v-121), jak również miejsca transakcji (k.149v-150). Wbrew twierdzeniom skarżącego nie miał on żadnego powodu, żeby obciążać oskarżonego. Jeśli pomiędzy nimi były jakieś zatargi, które świadek sam przyznał (k.46, 320, 597), to zostały wyjaśnione i nie miały żadnego wpływu na jego depozycje. To samo tyczyło się rzekomego nie dogadania się co do odstąpienia świadkowi miejsca w sklepie powadzonym przez oskarżonego (k.525), co zresztą trudno uznać za powód pomówienia kogokolwiek i o cokolwiek.

Okoliczność, że świadek D. B. (1) sam popełniał przestępstwa i podjął współpracę z organami ścigania, chcąc uzyskać korzyść w postaci łagodnego potraktowania w zamian za udzielone informacje obciążające inne osoby, co jest naturalne dla tej instytucji, nie umniejszało jego wiarygodności. W tym miejscu przypomnieć należy, że wbrew argumentacji skarżącego takie osoby mają świadomość konsekwencji podawania nieprawdy. Ich wyjaśnienia są bowiem weryfikowane i jeśli okazałoby się, że są niezgodne z rzeczywistością, to najpewniej spowodowałoby to bezpowrotną utratę uzyskanego statusu. Zarazem podkreślić należy, że oskarżony był zaledwie jedną z bardzo dużej ilości osób, co do których świadek D. B. (1) złożył obciążające depozycje. Jedną z nich był świadek A. G., będący ówczesnym partnerem jego siostry, którą to okoliczność sam przyznał, wskazując że pomówienie go nie było dla niego przyjemne (k.53v-54v). Zarazem przypomnieć należy, że oskarżonemu zarzucono czyn z art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a więc udział w obrocie, dla którego istotnym jest, że nabył marihuanę w celu jej dalszej dystrybucji i tym samym uzyskania korzyści majątkowej. Nie ma znaczenia, komu ją potem sprzedał. Świadek D. B. (1) mógł nie mieć wiedzy w tym zakresie. Wystarczające jest, że zbył ją oskarżonemu, co automatycznie generowało odpowiedzialność karną w/w za wskazane przestępstwo.

Jeśli chodzi o zeznania świadka złożone w postępowaniu sądowym, co miało miejsce w dniu 22 stycznia 2020 r., to wprawdzie odniósł się jedynie do współpracy w 2009 r. (k.595-597), jednak mogło to wynikać z faktu, że miała ona charakter dominujący. Przede wszystkim, jeśli chodzi o ilość sprzedanych narkotyków, których miło być co najmniej 3,6 kilograma (k.31). Niemniej, potwierdził odczytane mu zeznania z postępowania przygotowawczego, w których powołał się także na transakcje w 2011 r. Jednocześnie wskazał, że starał się podawać minimalne ilości i wątpi, żeby były tam błędy na niekorzyść oskarżonego (k.597-599). Jego depozycje, tak w odniesieniu do oskarżonego, jak i pozostałych osób, nie budziły żadnych wątpliwości, będąc wystarczające do stwierdzenia winy. Jeśli natomiast chodzi o zeznania świadka A. G., to jedynie słyszał od świadka D. B. (1), że ten sprzedaje oskarżonemu narkotyki (k.313, 599) i jego depozycje miały tu charakter jedynie pomocniczy. Co zaś się tyczy zeznań świadków D. H., D. A., W. G., P. B., D. C., J. Z. i innych, którzy zaprzeczali udziałowi w obrocie narkotykami, to wbrew twierdzeniom skarżącego słusznie odmówiono im wiary. Osoby te miały bowiem oczywisty interes w podważeniu obciążających relacji świadka D. B. (1). Tym bardziej, że w większości same zostały przez niego pomówione i toczyły się przeciwko nim postępowania karne.

Co znamienne, oskarżony był czterokrotnie karany, za każdym razem za czyny z ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w tym w szczególności z art. 56 ust. 3 w/w ustawy. Jego twierdzenia, tak jak twierdzenia szeregu przesłuchiwanych w niniejszej sprawie osób, pozostawały w sprzeczności nie tylko z zeznaniami świadka D. B. (1), ale również zapadającymi wobec niego prawomocnymi wyrokami. Wynikało z nich jednoznacznie, że brał udział w obrocie narkotykami i nie dość, że nie była to sytuacja jednorazowa, to uczynił sobie z tego stałe źródło dochodów. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie doszło do naruszenia art. 5 § 2 kpk. Po pierwsze, nie zaistniały nie dające się usunąć wątpliwości, które w dodatku rozstrzygnięto by na niekorzyść oskarżonego. Po drugie w/w zarzut wyklucza się z zarzutem naruszenia art. 7 kpk. Jak trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 sierpnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 188/22, nie można równocześnie podnosić zarzutu obrazy przepisów art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk, gdyż zarzut z art. 5 § 2 kpk dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Można o nim mówić dopiero wtedy, gdy mimo przeprowadzenia postępowania dowodowego w sposób pełny i wyczerpujący oraz poddania ocenie wszystkich tych dowodów zgodnie z regułami określonymi w art. 7 kpk nadal pozostają wątpliwości, które nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie M. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z opisanych wyżej względów wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie stwierdzając winę oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

1. Wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego oskarżony nie dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Wprawdzie wyrokiem Sądu Rejonowego w Nidzicy z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie o sygn. akt II K 445/10 uznano go za winnego dokonania czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk, za który wymierzono mu między innymi karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono czas rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 25 sierpnia 2010 r. do dnia 24 marca 2011 r. (k.394-397v), a więc wynoszący ponad 6 miesięcy, jednak w/w wyrok uprawomocnił się dopiero z dniem 9 maja 2012 r. (k.398-400), a więc już po czynie będącym przedmiotem niniejszej sprawy, który miał zostać popełniony w nieokreślonym czasie, przez okres 3-4 miesięcy w 2011 r. Jak natomiast słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 lipca 2016 r. w sprawie o sygn. akt III KK 221/16, przez skazanie rozumieć należy prawomocne uznanie za winnego, albowiem skazanym jest tylko ta osoba, co do której zapadł prawomocny wyrok sądu. Wyrok skazujący musi być przy tym prawomocny w chwili popełnienia przez sprawcę kolejnego, podobnego przestępstwa. Warunek uprzedniego skazania nie jest natomiast spełniony, jeżeli sprawca popełnił nowe przestępstwo umyślne zanim został prawomocnie osądzony, albowiem do momentu uprawomocnienia się wyroku, obejmującego takie skazanie, osobę wobec której toczy się postępowanie, uznaje się za oskarżonego, nie zaś za skazanego. Powyższe potwierdził Sąd Apelacyjny w Szczecinie z dnia 16 maja 2013 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 68/13, wskazując że z chwilą uprawomocnienia się wyroku skazującego, w którym na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres tymczasowego aresztowania, okres ten w świetle prawa karnego staje się okresem odbytej kary pozbawienia wolności, także w rozumieniu przepisów o powrotności do przestępstwa, ale tym samym warunek odbycia kary przez skazanego tej kary w określonym rozmiarze nie jest spełniony, jeżeli dana osoba dopuszcza się kolejnego umyślnego przestępstwa jeszcze przed uprawomocnieniem się poprzedniego wyroku skazującego, choćby w wyroku tym zaliczono na jej poczet okres tymczasowego aresztowania w tej sprawie w rozmiarze równym lub dłuższym niż 6 miesięcy. Tym samym Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony nie dopuścił się przypisanego mu czynu w warunkach w/w recydywy, eliminując ją zarówno z opisu, jak i podstawy prawnej skazania.

2. W opisie czynu zarzucanego oskarżonemu wskazano, że wziął udział w obrocie środkami odurzającymi w okresie od września do grudnia 2011 r. Z kolei w opisie czynu przypisanego przyjęto, że nastąpiło to w nieokreślonym czasie, przez okres 3-4 miesięcy w 2011 r. Tyle, że w w/w roku oskarżony mógł się tego dopuścić jedynie pomiędzy dniem 7 września 2011 r., kiedy uchylono tymczasowe aresztowanie i kiedy opuścił areszt śledczy a dniem 31 grudnia 2011 r. Biorąc pod uwagę, że z dniem 9 grudnia 2011 r. zmieniono ustawę z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a dokładnie art. 59 ust 3. w/w ustawy, który przed tą nowelizacją był zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 10, wyeliminowanie z opisu czynu i podstawy skazania recydywy z art. 64 § 1 kk, działanie na korzyść oskarżonego, który mógł dokonać wszystkich transakcji przed w/w modyfikacją (zwłaszcza przy przyjęciu, że przestępczy proceder trwał przez okres 3 miesięcy) oraz rodzaj i ilość środków odurzających (marihuana w ilości co najmniej 650 grama), uznano że - stosując przepisy względniejsze dla sprawcy - należy złagodzić wymierzoną mu karę pozbawienia wolności do 1 roku. Tym bardziej, że były to początki jego przestępczej działalności, czyn będący przedmiotem niniejszej sprawy został popełniony 13 lat temu, a ostatni skazujący wyrok odnotowano w 2017 r. Orzeczona kara będzie stanowiła dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość, uświadamiając mu naganność takiego postępowania i dając szansę na jego zmianę w przyszłości. Umożliwi mu też ubieganie się o zezwolenie na jej odbycie w systemie dozoru elektronicznego.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

Jak już wyżej wskazano, Sąd Rejonowy błędnie przypisał oskarżonemu działanie w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Ponadto nie spostrzegł, że oskarżony opuścił areszt śledczy z dniem 7 września 2011 r. i do dnia 8 grudnia 2011 r., kiedy mógł dopuścić się przedmiotowego czynu, obowiązywały przepisy, które były dla niego względniejsze.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił wyrok w zaskarżonej części, to jest dotyczącej oskarżonego M. B., w ten sposób, że przy zastosowaniu przepisów obowiązujących do dnia 8 grudnia 2011 r. zw. z art. 4 § 1 kk z opisu przypisanego mu czynu wyeliminował stwierdzenie, że dopuścił się go w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Nidzicy z dnia 29.07.2005 r. sygn. akt II K 445/10, a z podstawy skazania wyeliminował art. 64 § 1 kk, jednocześnie łagodząc wymierzoną mu karę pozbawienia wolności do 1 roku. W pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany.

Jak już wyżej wskazano, oskarżony nie dopuścił się przypisanego mu czynu w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Ponadto do dnia 8 grudnia 2011 r. obowiązywały przepisy, które było dla niego względniejsze i zważywszy na szereg w/w okoliczności należało złagodzić wymierzoną mu karę pozbawienia wolności.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. B.

III

Z uwagi na bezzasadność apelacji i ostateczny wynik procesu należało, na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk, zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty w sprawie i obciążono go wydatkami postępowania odwoławczego. Wysokość opłaty wynikała z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłaty w sprawach karnych.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 21 grudnia 2022 r. w sprawie o sygn. akt III K 492/17

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana