Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 587/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 6 lutego 2022 r. sygn. akt II K 728/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. Ś.

Oskarżony nie był karany.

Karta karna

389

2.1.1.2.

j.w.

Oskarżony utrzymuje się ze świadczeń emerytalnych.

e-puap

379

2.1.1.3.

j.w.

W sytuacji gdy przed samochodem oskarżonego V. (...) znajdował się w ruchu samochód ciężarowy, a oskarżony zgodnie z wymaganiem art. 19 ust. 2 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym, utrzymywał odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania poprzedzającego pojazdu, dostosowany do rozwijanej prędkości – około 11 m, oskarżony miał możliwość praktycznie ciągłej obserwacji pieszej przechodzącej przez jezdnię z lewej strony, do chwili kolizji z pieszą.

Opinia pisemne uzupełniająca biegłego inż. T. D.

347-352

2.1.1.4.

j.w.

Obrońca przedstawił szkic z symulacji zdarzenia gdy przed samochodem oskarżonego porusza się samochód ciężarowy. Ze szkicu wynika, że w tej sytuacji oskarżony mógł nie widzieć pieszej.

Zarzuty obrońcy wobec opinii biegłego.

362-363

2.1.1.

5.

j.w.

Jedynym przypadkiem, przy którym oskarżony nie widziałby pieszej jest to przypadek wskazany w piśmie procesowym obrońcy, gdzie wskazano, iż piesza mogłaby się znajdować w obszarze zaznaczonym na karcie 363 - obszar czerwony na szkicu. Gdyby piesza zatrzymała się na obszarze wyłączonym z ruchu przepuszczając samochód ciężarowy jadący przed oskarżonym, to wtedy oskarżony nie miałby możliwości zauważenia pieszej stojącej na obszarze wyłączonym z ruchu. Materiał dowodowy, którym biegły dysponował nie wskazywał na to, że piesza zatrzymała się przed miejscem zdarzenia.

Ustna opinia biegłego inż. T. D.

398-399

2.1.1.6.

j.w.

Świadek nie widziała jadącego samochodu ciężarowego poprzedzającego samochód oskarżonego. Samochód ciężarowy, mniejszy od Tira, ze skrzynią ładunkową, zauważyła jak stał wysoko na wiadukcie. Przy wjeździe na wiadukt, dużo niżej zatrzymał się samochód oskarżonego.

Zeznania świadka B. P.

414

2.1.1.7.

j.w.

Świadek nie pamięta czy przed samochodem oskarżonego jechały inne pojazdy.

Zeznania świadka R. P.

415

2.1.1.8.

j.w.

Oskarżony nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dane z ewidencji kierowców

395

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Dokument urzędowy, wydany przez właściwy organ w ramach jego kompetencji. Wiarygodny.

2.1.1.2.

e-puap

j.w.

2.1.1.3.

Opinia pisemna biegłego

Opinia jest wiarygodna bowiem została wykonana przez biegłego z dużym doświadczeniem i wiedzą z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Z opinii wynika, że oskarżony zachowując standardowy odstęp od poprzedzającego go pojazdu ciężarowego widział pieszą poruszającą się po lewej stronie drogi. Opinia biegłego nawiązuje do wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego, z których wynika, że oskarżony widział pieszą poruszającą się po lewej stronie drogi. Uważał, że piesza zatrzyma się i przepuści jego pojazd.(k- 115- 117)

2.1.1.4.

Zarzuty obrońcy do opinii biegłego.

Obrońca załączyła do akt szkic przedstawiający sytuację gdy piesza zatrzymała się na pasie wydzielonym aby przepuścić samochód ciężarowy i wyszła zza tego pojazdu bezpośrednio na tor jazdy samochodu oskarżonego. Sytuacja przedstawiona na szkicu załączonym do akt przez obrońcę nie wynika z pierwszych wyjaśnień oskarżonego złożonych bezpośrednio po zdarzeniu. Z wyjaśnień tych wynika, że oskarżony widział pieszą poruszającą się po lewym pasie jezdni i uważał że piesza zatrzyma się i umożliwi mu przejazd. (k- 115)

2.1.1.5.

Opinia ustna biegłego.

Biegły wskazał, że opierał się na pierwszych wyjaśnieniach oskarżonego, z których wynika, że piesza nie zatrzymała się na pasie wyłączonym z ruchu. (k-115-117) Cały czas się poruszała a więc oskarżony mógł ją zauważyć. Jedynym wypadkiem gdy oskarżony mógł nie zauważyć pieszej, jest sytuacja gdy zatrzymała się na pasie wyłączonym z ruchu aby przepuścić samochód ciężarowy a następnie weszła na pas ruchu oskarżonego. Taka sytuacja nie wynika z pierwszych wyjaśnień oskarżonego.

2.1.1.6.

Zeznania świadka B. P..

Zeznania świadka są wiarygodne bowiem była obecna na miejscu zdarzenia i widziała jego skutki. Wskazała, że samochód dostawczy, ze skrzynią ładunkową mniejszy od Tira zatrzymał się wysoko na wiadukcie na pasie ruchu, po którym poruszał się oskarżony. Z zeznań świadka wynika, że samochód ciężarowy, który poprzedzał samochód oskarżonego był mniejszy niż ten przedstawiony na szkicu przez obrońcę jak na karcie 363. Z miejsca zatrzymania się samochodu ciężarowego wysoko na wiadukcie należy wyprowadzić wniosek, że został zachowany prawidłowy odstęp pomiędzy samochodem oskarżonego a samochodem ciężarowym bowiem z doświadczenia życiowego wynika, że kierowca ciężarowego samochodu zatrzymał się tak jak świadkowie B. i R. P. w sytuacji gdy usłyszał odgłos uderzenia w pieszą.

2.1.1.7.

Zeznania świadka R. P..

Zeznania są wiarygodne bowiem świadek był obecny na miejscu zdarzenia. Nie widział samochodu ciężarowego. Świadek nie widział momentu potrącenia pieszej. Zauważył, pieszą gdy została w wyniku potrącenia podrzucona w powietrze, a następnie jej upadek na lewy pas jezdni.

2.1.1.8.

Dane z ewidencji kierowców.

Dokument urzędowy, wydany przez właściwy organ w ramach jego kompetencji. Wiarygodny.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

3.3

Apelacja obrońcy zarzuca:

1.naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy poprzez poczynienie ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o opinię biegłego ds. ruchu drogowego tak główną jak i uzupełniającą tj. iż oskarżony nie obserwował w stopniu należytym otoczenia pomimo, iż zobowiązany był na danym odcinku drogi do zachowania szczególnej ostrożności jak i, iż miał możliwość dostrzeżenia pieszej znajdującej się w miejscu niedozwolonym, w sytuacji gdy rzeczona opinia w żadnym zakresie nie uwzględnia jadącego przez pojazdem oskarżonego samochodu ciężarowego ograniczającego widoczność i w konsekwencji możliwość dostrzeżenia pieszej znajdującej się bezpośrednio przed wkroczeniem przed pojazd oskarżonego w miejsc niedozwolonym;

2. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy poprzez poczynienie ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o opinię biegłego ds. ruchu drogowego tak główną jak i uzupełniającą, tj. oskarżony nie obserwował w sposób należyty otoczenia, jak i miał możliwość dostrzeżenia pieszej znajdującej się w miejscu niedozwolonym, w sytuacji gdy założenia przyjęte w tej opinii nie korelują z zeznaniami świadka R. P. wskazującego miejsce zdarzenia odmiennie, iż to wynika z danych stanowiących podstawę sporządzenia opinii głównej jak i opinii uzupełniającej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Sąd odwoławczy w związku z zarzutami apelacji obrońcy oskarżonego przeprowadził dowody w postaci opinii uzupełniających biegłego inż. T. D. oraz przesłuchał ponownie świadków B. P. i R. P.. Przeprowadzone dowody potwierdziły wnioski jakie wyprowadził sąd I instancji o winie oskarżonego T. Ś., który w dniu zdarzenia kierując samochodem V. (...) nr rej. (...) nieumyślnie naruszył przepisy prawa o ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1; art., 4; art. 19 ust. 1; art. 25 ust. 1; art. 26 ust. 1 doprowadzając do potrącenia pieszej M. W., która na skutek doznanych obrażeń ciała zmarła w dniu 31 grudnia 2020 r. Oskarżony kierując w dniu zdarzenia samochodem po ulicy (...) w N. i zbliżając się do skrzyżowania z ulicą (...) nie zachował wymaganej w danej sytuacji szczególnej ostrożności i wbrew zasadzie ograniczonego zaufania nie podjął właściwego manewru obronnego w postaci skutecznego hamowania. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, opierając się na opinii wydanej wspólnie przez biegłych z zakresu ruchu drogowego i medycyny sądowej, że obrażenia jakich doznała piesza M. W. wskazują jednoznacznie, iż przekraczała jezdnię przechodząc ze strony lewej na prawą biorąc pod uwagę tor poruszania się samochodu oskarżonego. Obrażenia ciała pieszej w znacznej części dotyczyły prawej strony jej ciała, co przy uwzględnieniu uszkodzeń samochodu V. (...) nr rej. (...) wskazuje, że poruszała się chodem i uderzyła głową w dolną części szyby czołowej samochodu oskarżonego, w pobliżu lewego słupka i po uderzeniu upadla na lewy pas jezdni. ( k- 100) Miejsce przechodzenia pieszej zostało ustalone na podstawie szkicu wykonanego na miejscu zdarzenia przez policjanta gdyż uwzględnia on zeznania świadków B. i R. P. oraz wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego przez oskarżonego. Świadkowie B. i R. P. zgodnie zeznali, że nadjeżdżając z przeciwnego kierunku, w stosunku do samochodu oskarżonego, nie widzieli pieszej w pobliżu przejścia dla pieszych. Odgłos uderzenia w pieszą usłyszeli gdy przejechali już pasy przejścia dla pieszych. Wtedy oboje spojrzeli do tyłu i widzieli moment odrzucenia pieszej przez samochód oskarżonego. Z opinii wspólnej biegłych z zakresu ruchu drogowego i medycyny sądowej wynika, że obrażenia pieszej w obrębie nóg i tułowia świadczą o tym, że znajdowała się w pozycji spionizowanej i była zwrócona nieco tylno- boczną prawa powierzchnią ciała względem kierunku pojazdu. (k- 100) Powyższe dowody wskazują , że piesza przekraczała jezdnię poza przejściem dla pieszych bliżej skrzyżowania z ulicą (...). Tak też wyjaśnił oskarżony bowiem po okazaniu szkicu miejsca zdarzenia wskazał, że piesza przechodziła w miejscu wyłączonym z ruchu oznaczonym liniami ukośnymi 7-10-metrów od przejścia dla pieszych. (k- 115). Tak więc wyjaśnienia oskarżonego dotyczące miejsca potrącenia pieszej znajdują odzwierciedlenie na szkicu sporządzonym przez policjanta, zaś miejsce wskazane przez świadka R. P. na skrzyżowaniu nie może zostać uznane za miejsce potracenia gdyż świadek widział już ciało pokrzywdzonej w momencie odrzucania po potrąceniu przez samochód oskarżonego. Wyjaśnienia oskarżonego złożone bezpośrednio po zdarzeniu wskazują, że gdy zauważył pieszą to ona cały czas szła i weszła na pasy wyłączone z ruchu. Uważał, że zatrzyma się przed torem jazdy jego samochodu i wejdzie na pas jezdni dopiero gdy on przejedzie. (k- 115). Z cytowanych wyjaśnień należy wyprowadzić wniosek, że oskarżony widział poruszającą się pieszą jeszcze przed miejscem wyłączonym z ruchu lecz uważał, że zatrzyma się i przepuści jego samochód. Do tych wyjaśnień odnosi się opinia biegłego inż. T. D. (k- 126) , który przeprowadził analizę czasowo- ruchowo- przestrzenną od chwili gdy piesza rozpoczęła wkraczanie na jezdnię. Biegły przyjął stałą prędkość samochodu oskarżonego V. (...) na 42,2 km/h, zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego i założył, że pokrzywdzona poruszała się normalnym krokiem z prędkością 1 m/s. Z wyliczeń biegłego wynika, że oskarżony momentu wejścia pieszej na drogę z lewej strony mógł nie zauważyć, gdyż zasłonił ją samochód R. , którym poruszali się świadkowie B. i R. P. jadący w przeciwnym kierunku. Piesza musiała wejść na jezdnię po przejechaniu samochodu świadków P.. Natomiast gdy piesza zbliżała się do obszaru wyłączonego z ruchu to V. (...) znajdował się w odległość 38,6 m od przyszłego toru ruchu pieszej. Ta odległość umożliwiałby oskarżonemu zatrzymanie pojazdu przed przyszłym torem ruchu pieszej poprzez łagodne hamowanie. Gdy piesza wkroczyła na obszar wyłączony z ruchu, V. (...) znajdował się wówczas w odległości około 27,7 m od przyszłego toru ruchu pieszej, co umożliwiałby kierującemu zatrzymanie pojazdu przed przyszłym torem ruchu pieszej poprzez awaryjne hamowanie. (k- 127) Z opinii biegłego należy wyprowadzić wniosek, że gdyby oskarżony prawidłowo obserwował zachowanie pokrzywdzonej na drodze to miał możliwość zatrzymania pojazdu przed torem poruszania się pieszej. Zachowanie pieszej powinno wzbudzić u oskarżonego podejrzenie, że nie będzie ona przestrzegać zasad ruchu drogowego i nie zatrzyma się przed torem poruszania się jego pojazdu. Pokrzywdzona w chwili wypadku miała 85 lat, poruszała się ruchem ciągłym, poza przejściem dla pieszych, w pobliżu skrzyżowania i centrum handlowego. Oskarżonego, jako kierowcę obowiązywała zasada ograniczonego zaufania, którą opisuje art. 4 Prawa o ruchu drogowym. „Zasada ta oznacza, że kierujący pojazdem ma prawo liczyć na respektowanie przepisów bezpieczeństwa ruchu przez współuczestników ruchu dopóty, dopóki ich cechy osobiste lub określone zachowanie albo inna szczególnie uzasadniona doświadczeniem życiowym sytuacja nie każe oczekiwać, że mogą się oni nie dostosować do obowiązujących przepisów lub zasad bezpieczeństwa ruchu. Wskazówką, że współuczestnicy ruchu mogą się zachować na drodze w sposób nieprawidłowy jest zwłaszcza jawna i dostrzegalna dla prowadzącego pojazd ich niezdolność przestrzegania przepisów i zasad ruchu”. (Uchwała Sądu Najwyższego V Kzp 2/74 ) Oskarżony zmienił swoje wyjaśnienia dotyczące przebiegu zdarzenia na rozprawie przed sądem I instancji (k-174 ) Wskazał, że widok na wyłączoną część jezdni przysłonił mu jadący przed nim samochód ciężarowy i zza tego samochodu piesza wyszła tuż przed jego pojazd, uniemożliwiając mu podjęcie manewrów obronnych. Sąd I instancji ustalił, na podstawie wyjaśnień oskarżonego, iż samochód ciężarowy poruszał się przed pojazdem oskarżonego w dniu zdarzenia. Jak wynika z opinii biegłego inż. T. D. wywołanej na etapie postępowania odwoławczego (k- 352) - gdy piesza znajdowała się na wysepce rozdzielającej pasy jezdni to V. (...) znajdował się w odległości około 25 metrów i mógł zahamować przed przyszłym torem poruszania się pieszej zaś poprzedzający go samochód ciężarowy na jego pasie ruchu nie zasłaniał widoczności na lewą stronę drogi bowiem oskarżony musiał zachować odstęp przed poprzedzającym bo pojazdem. Wtedy miał możliwość obserwacji lewej strony drogi i poruszającej się pieszej. Biegły odniósł się do zarzutów obrońcy stwierdzając, że w wypadku poruszania się przed samochodem oskarżonego innego samochodu ciężarowego oskarżony nie miałby możliwości uniknięcia potrącenia pieszej tylko w sytuacji gdyby piesza zatrzymała się na pasach wyłączonych z ruchu i weszła bezpośrednio na pas ruchu oskarżonego za przejeżdżającym samochodem ciężarowym . (k- 399) Przesłuchana na rozprawie odwoławczej świadek B. P. zeznała, że wysoko na wiadukcie, za miejscem potrącenia pieszej na pasie ruchu, po którym poruszał się samochód oskarżonego zatrzymał się samochód dostawczy, ze skrzynią ładunkową, mniejszy od TIRA. (k- 414) Na podstawie zeznań świadka należy wyprowadzić wniosek, że nie był to tak duży samochód ciężarowy, jak przedstawia to szkic obrońcy (k-363 ) . Umiejscowienie tego samochodu, jak określiła to świadek B. P. „wysoko na wiadukcie” oznacza, że pomiędzy samochodem ciężarowym a samochodem V. (...) został zachowany odstęp umożliwiający obserwację lewej strony drogi przez oskarżonego. Wniosek ten wynika także z faktu, że oskarżony nie hamował przed potrąceniem pieszej. Zgodnie z doświadczeniem życiowy kierowca pojazdu ciężarowego zatrzymał się, tak jak świadkowie P. po usłyszeniu odgłosu uderzenia w pieszą lub w sytuacji gdy w lusterku bocznym zobaczył skutki potrącenia pieszej. Należy wykluczyć sytuację aby piesza zatrzymała się na pasie wyłączonym z ruchu gdyż tę kwestię podał dopiero biegły odnosząc się do szkicu obrońcy. Natomiast oskarżony w swoich pierwszych wyjaśnieniach wskazywał, że widział pieszą poruszająca się wolno po lewej stronie drogi, przechodzącą skośnie w stosunku do jego toru ruchu. (k- 115). Z uwagi na zmienność wyjaśnień oskarżonego, należy oprzeć się na pierwszych jego depozycjach, złożonych w krótkim czasie po zdarzeniu gdyż wtedy najlepiej pamiętał przebieg tego zdarzenia. Z tych powodów zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego nie są zasadne.

Wniosek

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;

2.  zasądzenie kosztów obrony z urzędu w wyższej stawce niż minimalna ;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1.Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego nie jest zasadny. Zgromadzony materiał dowodowy, także uzupełniony przez sąd odwoławczy, potwierdza ustalenia w zakresie winy oskarżonego poczynione przez sąd I instancji w zakresie odpowiedzialność w ramach przyczynienia się do powstania wypadku drogowego. Chociaż bezpośrednią przyczyną wypadku, jak wynika z obiektywnych dowodów w postaci opinii biegłego inż. T. D., było wtargnięcie pieszej przed jadący samochód oskarżonego to stosując zasadę ograniczonego zaufania, miał możliwość uniknięcia potrącenia pieszej poprzez awaryjne hamowanie.

0.12. Wniosek o zasądzenie kosztów obrony z urzędu w zwiększonej stawce jest niezasadny gdyż obrońca reprezentowała interesy procesowe oskarżonego sporządzając apelację, zarzuty do opinii biegłego oraz na dwóch rozprawach odwoławczych. Zasądzona przez sąd odwoławczy kwota zgodnie Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samochodu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu jest adekwatna do nakładu pracy obrońcy.

Zarzut apelacji oskarżonego

-błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu , że oskarżony mógł zauważyć pokrzywdzoną podczas gdy jechał przestrzegając wszystkich obowiązujących przepisów ruchu drogowego, zaś pokrzywdzona wtargnęła pod jego samochód w sposób samobójczy nie dając mu szansy na uniknięcie wypadku; wypadek spowodowany przez pokrzywdzoną nastąpił około 30 m poza pasami dla pieszych, zaś jadąc za samochodem ciężarowym nie mógł oskarżony zauważyć pokrzywdzonej stojącej na rozgraniczeniu jezdni; wymierzenie kary w takiej sytuacji jest niesprawiedliwe;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut jest niezasadny.

Stanowi powtórzenie zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy, do których odniósł się już sąd odwoławczy w części 3.1 uzasadnienia. Należy wskazać, że wyjaśnienia oskarżonego były zmienne. Oskarżony określił miejsce potrącenia pieszej i wskazał je na szkicu miejsca zdarzenia sporządzonego przez policjanta. W swoich pierwszych wyjaśnieniach wskazał, że piesza przechodziła skośnie ok. 7-10 metrów za pasami przejścia dla pieszych, a gdy ją zauważył to znajdowała się w ruchu po lewej stronie jezdni na pasie jezdni wyłączonym z ruchu. (k- 115) Wyjaśnienia oskarżonego zostały uwzględnione w opinii biegłego inż. T. D., który wskazał, że oskarżony widząc pieszą poruszającą się po lewej stronie jezdni miał możliwości zatrzymania samochodu przed torem poruszania się pieszej. W ten sposób uniknąłby jej potrącenia. Sąd I instancji ustalił, że przed pojazdem oskarżonego poruszał się samochód ciężarowy. Jak zeznała świadek B. P. był to samochód mniejszy od TIRA ze skrzynią ładunkową. Zatrzymał się on wysoko na wiadukcie na pasie jezdni, po którym poruszał się samochód oskarżonego. Świadczy to o tym, że zachowany został odstęp pomiędzy samochodem oskarżonego a ciężarówką skoro oskarżony nie hamował przed potrąceniem pieszej zaś kierowca ciężarówki, jak wynika z doświadczenia życiowego zatrzymał się tak jak świadkowie P. w momencie gdy usłyszał odgłos uderzenia w pieszą lub zauważył skutki zdarzenia w lusterku bocznym. Jak wynika z opinii biegłego inż. T. D. poprzedzający oskarżonego samochód ciężarowy nie zasłaniał mu widoczność na lewą stronę jezdni gdyż oskarżony musiał zachować standardowy odstęp od poprzedzającego go pojazdu ciężarowego a więc miał możliwości obserwowania lewej strony jezdni, po której poruszała się piesza. Biegły stwierdził, że tylko w jednej sytuacji oskarżony nie mógłby uniknąć potracenia pieszej – w sytuacji gdy zatrzymała się na pasie wyłączonym z ruchu i wyszła za ciężarówki. Jednak oskarżony w swoich pierwszych wyjaśnieniach wskazywał, że widział poruszającą się pieszą na lewym pasie jezdni. Uważał, że piesza zatrzyma się i przepuści jego samochód. Dlatego nie hamował mając wolną drogę przed sobą. Należy oprzeć ustalenia dotyczące przebiegu zdarzenia na wyjaśnieniach oskarżonego złożonych bezpośrednio po zdarzeniu gdyż wtedy najlepiej pamiętał jak ono przebiegało. Oskarżonego jako kierowcę obowiązywała zasada ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu drogowego. Zasada to ulega przekształceniu w brak zaufania gdy jawne i dostrzegalne zachowanie innych uczestników ruchu drogowego wskazuje, że nie dostosują się oni do przepisów ruchu drogowego. Oskarżony widział po lewej stronie jezdni poruszająca się nieprawidłowo, skośnie do jego kierunku jazdy, starszą kobietę, w pobliżu centrum handlowego, co powinno wzbudzić jego podejrzenia, że piesza się nie zatrzyma na pasie wyłączonym z ruchu i wejdzie wprost pod jego samochód. Widząc nieprawidłowe zachowanie pieszej powinien zahamować i zatrzymać samochód. Jak wynika z opinii biegłego inż. T. D. miał taką możliwość. Bezpośrednią przyczyną wypadku było wtargnięcie pieszej na jezdnię. Ten fakt znalazł odzwierciedlenie w wymierzonej oskarżonemu karze, która została dostosowana do jego zawinienia. Z tych powodów sąd odwoławczy nie uwzględnił apelacji oskarżonego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek o uniewinnienie nie jest zasadny. Zgromadzony materiał dowodowy, także uzupełniony przez sąd odwoławczy, potwierdza ustalenia poczynione przez sąd I instancji w zakresie odpowiedzialność oskarżonego w ramach przyczynienia się do powstania wypadku drogowego. Chociaż bezpośrednią przyczyną wypadku, jak wynika z obiektywnych dowodów w postaci opinii biegłego inż. T. D., było wtargnięcie pieszej przed jadący samochód oskarżonego to stosując zasadę ograniczonego zaufania, miał możliwość uniknięcia potrącenia pieszej poprzez hamowanie.

Zarzut apelacji prokuratora

-rażąca niewspółmierność orzeczonej względem T. Ś. kary jednostkowej w postaci grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych go do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa wskazywały na istotne naruszenia zasad bezpieczeństwa w komunikacji, przez co wymierzona wobec oskarżonego kara nie spełnia wymogów w zakresie prewencji indywidualnej oraz potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego zawinienia. Jak wynika z opinii biegłego inż. T. D. przyczyną zaistnienia przedmiotowego zdarzenia było wkroczenie pieszej bezpośrednio na tor ruchu nadjeżdżającego z prawej strony samochodu V. (...). Piesza przechodziła przez jezdnię skośnie w stosunku do toru jazdy samochodu oskarżonego, poza przejściem dla pieszych. Ruch samochodowy, który dynamicznie rozwija się w obecnych czasach wymaga bezwzględnego przestrzegania przepisów bezpieczeństwa nie tylko przez kierowców ale także przez pieszych. Piesza miała możliwości uniknięcia wypadku gdyby skorzystała z pobliskiego przejścia dla pieszych zamiast skracać drogę do centrum handlowego. Z tych powodów stopień zawinienia oskarżonego nie daje podstaw do zaostrzenia wymiaru kary.

Wniosek

1.o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzeczenia w miejsce kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych stawka - kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby;

2. w pozostałej części o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek nie jest zasady.

Z uwagi na to, że przyczyną zdarzenia było wkroczenie pieszej bezpośrednio na tor ruchu nadjeżdżającego samochodu brak jest podstaw do zaostrzenia wymiaru kary wobec oskarżonego. Należy podkreślić, że piesza miała możliwość uniknięcia potracenia gdyby skorzystała ze znajdującego się pobliżu przejścia dla pieszych. Tym samym stopień zawinienia oskarżonego nie uzasadnia zaostrzenia wymiaru kary, pomimo tragicznych skutków tego zdarzenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zgromadzony materiał dowodowy, także uzupełniony przez sąd odwoławczy, potwierdza ustalenia poczynione przez sąd I instancji w zakresie odpowiedzialność oskarżonego w ramach przyczynienia się do powstania wypadku drogowego. Chociaż bezpośrednią przyczyną wypadku, jak wynika z obiektywnych dowodów w postaci opinii biegłego inż. T. D., było wtargnięcie pieszej przed jadący samochód oskarżonego to stosując zasadę ograniczonego zaufania, miał możliwość uniknięcia potrącenia pieszej poprzez awaryjne hamowanie. Zachowanie pieszej, która wywołała niebezpieczną sytuację na drodze przechodząc poza przejściem dla pieszych, skośnie w stosunku do toru jazdy oskarżonego wskazuje, że kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego zawinienia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2,3,4

2.Zwolnienie oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. Oskarżony utrzymuje się z niewielkiej emerytury, co potwierdzają dane z platformy e- puap.

3.Zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrotu wydatków z tytułu udziału w postępowaniu odwoławczym pełnomocnika z wyboru znajduje podstawę prawną w art. 627 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. Wysokość zasądzonej kwoty została ustalona na podstawie § 11 ust. 2 pkt 4, ust. 7 i § 17 ust. 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

4. O kosztach obrony z urzędu sąd odwoławczy orzekł na podstawie § 4 ust. 3; § 17 ust. 2 pkt 4; § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

7.  PODPIS

SSO Ludmiła Tułaczko SSA(del.)Anna Kalbarczyk SSO Adam Bednarczyk

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana