Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 491/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 6 grudnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 711/18

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

G. J.

Dotychczasowa niekaralność

Sytuacja majątkowa

Naruszanie przepisów ruchu drogowego

Karta karna - k.262

Informacja e - (...) k.258

Informacja - k.259-161

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dotychczasowa niekaralność

Sytuacja majątkowa

Naruszanie przepisów ruchu drogowego

Karta karna

Informacja e - (...)

Informacja

Dokumenty sporządzone przez uprawnione osoby lub podmioty, nie kwestionowane i nie budzące wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na:

a) wadliwym ustaleniu, że oskarżony dopuścił się czynu polegającego na tym, że oskarżony nieumyślnie doprowadził do zderzenia ww. pojazdów, powodując u kierującego motocyklem obrażenia ciała, włączając się do ruchu z dojazdu do nieruchomości położonej przy ul. (...) na jezdnię ww. ulicy z zamiarem skrętu w lewo i jazdy w stronę drogi wojewódzkiej nr (...) nie zachował szczególnej ostrożności, nie dostosował taktyki i techniki jazdy do panujących warunków drogowych, niewłaściwie obserwował drogę, podczas gdy z opinii biegłego, zeznań świadka Z. P., jak samego oskarżonego wynika, iż włączając się do ruchu, oskarżony rozejrzał się zarówno w prawo jak i w lewo zanim włączył się do ruchu drogowego, a więc właściwie obserwował drogę, a także delikatnie ruszył, skręcając w lewo, tym samym zachował szczególną ostrożność zgodnie z zasadami panującymi na drodze - co doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego zarzuconego mu czynu;

b) na wadliwym ustaleniu, iż pokrzywdzony jedynie w części przyczynił się do spowodowania wypadku, podczas gdy pokrzywdzony nie zachował należytej ostrożności wyprzedzając pojazdy poruszając się po lewej stronie jezdni, tym samym doprowadzając do zderzenia z pojazdem oskarżonego, który w sposób prawidłowy włączał się do ruchu drogowego i nie mógł przewidzieć, że w sytuacji kiedy oskarżonemu pojazdy jadące z lewej strony ustąpiły pierwszeństwa przejazdu - z lewej strony nadjedzie motocykl, z którym to dojdzie do kolizji drogowej, co doprowadziło do uznania za winnego oskarżonego w przedmiotowej sprawie.

II. art. 5 § 2 kpk poprzez brak rozstrzygnięcia na korzyść oskarżonego powstałych w trakcie przewodu sądowego i postępowania karnego wątpliwości, rozstrzygnięcie ich wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, w sytuacji, gdy materiał dowodowy zebrany w przedmiotowej sprawie istotnie nie pozwala w sposób jednoznaczny na dokonanie ustaleń dotyczących faktycznego przebiegu zdarzenia, a tym samym ustalenie prawdy materialnej będącej istotą procesu karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiazanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były niezasadne.

Przechodząc do kolejnych zarzutów przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania , której następstwem są określone ustalenia faktyczne, została dokonana zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Mając powyższe na uwadze, apelacja obrońcy oskarżonego stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem. Wbrew jego twierdzeniom Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Po pierwsze, skręcając w lewo w sytuacji, gdy jadące z tego kierunku pojazdy ustąpiły mu pierwszeństwa oskarżony skupiał się na tych, które jechały z prawej strony. Z tych względów najpierw dojechał w okolice osi jezdni, a następnie starał się upewnić czy może w sposób bezpieczny wykonać taki manewr. Po drugie, oskarżony nie spodziewał się, że oprócz samochodów nadjeżdżających z jego lewej strony może poruszać się ktoś jeszcze, w tym motocykl, omijając stojące w korku pojazdy. Tymczasem czyni tak nie tylko wielu motocyklistów, ale też samochodów zamierzających wjechać do posesji czy skręcić w drogi znajdujące się po lewej stronie. Nie jest to zachowaniem prawidłowym, zwłaszcza w sytuacji przekroczenia podwójnej linii ciągłej, jednak nie zwalnia innych, w tym przypadku oskarżonego, od stosowania zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Gdyby było jak twierdził, a więc gdyby uważnie - i cały czas - obserwował nie tylko prawą, ale i lewą stronę, to w porę zauważyłby pokrzywdzonego, zaniechał skrętu w lewo i do wypadku by nie doszło. Tym bardziej, że pokrzywdzony poruszał się nie prawym, ale lewym pasem, w pobliżu osi jezdni, a więc w pewnej odległości od samochodów i rozwijał niewielką prędkość.

Po trzecie, skoro pokrzywdzony widział oskarżonego z pewnej odległości, to i ten, stosując zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powinien go zauważyć. Pokrzywdzony nie miał obowiązku ustępować mu pierwszeństwa. Nawet, jeśli uczyniły to samochody, które i tak stały w korku. Tym bardziej, że znajdował się już stosunkowo blisko i mógł liczyć tylko na to, że oskarżony go zobaczy i zaniecha manewru, ustępując mu pierwszeństwa. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że niejednokrotnie zdarzała się, że kierowcy, zachęceni uprzejmością innych, chcą jak najszybciej wykorzystać nadarzającą się okazję, tracą czujność i dochodzi jeśli nie do wypadków, to do niebezpiecznych sytuacji. Tak też było w niniejszej sprawie, albowiem oskarżony błędnie założył, że skoro jest przepuszczany, to może bezpiecznie wykonać manewr skrętu z lewo, skupiając się na pojazdach jadących z prawej strony. Po czwarte, chociaż pokrzywdzony przyczynił się do zaistniałego wypadku, albowiem omijając stojące w korku samochody przekroczył podwójną linię ciągłą i poruszał się lewym, a nie prawym pasem, co stanowiło istotną okoliczność łagodzącą, to każdy z uczestników zdarzenia ponosi odpowiedzialność za własne działania lub zaniechania. Gdyby nie postępowanie oskarżonego, który nie zachował szczególnej ostrożności w sytuacji, kiedy nie miał dostatecznie dobrej widoczności, to niezależnie od uchybień pokrzywdzonego do wypadku po prostu by nie doszło. Tym samym Sąd Rejonowy słusznie oparł się na opinii biegłego W. P., który będąc przesłuchiwany na rozprawie wprost wskazał, że oskarżony powinien powoli przesuwać się po pasie prawym aż będzie miał widoczność na to, co dzieje się na pasie lewym.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 21 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 479/16, reguła wynikająca z art. 17 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którą kierujący pojazdem włączając się do ruchu jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwo innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu, należy do podstawowych zasad poruszania się pojazdami. Przy analizie przyczyn kolizji pojazdów ustalenie pierwszeństwa pojazdów ma zawsze podstawowe znaczenie, albowiem są to podstawowe zasady porządkując ich ruch. Jak z kolei trafnie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 kwietnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt II KK 99/15, norma wynikająca z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym nie nakłada na kierującego nieograniczonych obowiązków obserwacji całego otoczenia, lecz w zależności od konkretnej sytuacji precyzuje, w jaki sposób określony manewr ma zostać bezpiecznie wykonany (tj. jaki zasób informacji musi przeanalizować kierowca zanim podejmie decyzję o wykonaniu danego manewru). Mając powyższe na uwadze, włączając się do ruchu i wykonując manewr skrętu w lewo oskarżony powinien obserwować nie tylko prawą stronę, ale i lewą. W dodatku cały czas. To, że z nic z niej nie nadjeżdżało nie oznaczało, że nie nadjedzie.

Odnośnie naruszenia art. 5 § 2 kpk, to podkreślić należy, że wyklucza się ono z naruszeniem art. 7 kpk, którego konsekwencją są określone ustalenia faktyczne. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 czerwca 2024 r. w sprawie o sygn. akt V KK 44/24, wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 kpk, odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie można wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości strony związane z problemami oceny dowodów. Co więcej, dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je niezgodnie z kierunkiem wskazanym w art. 5 § 2 kpk, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Niemniej, Sąd Rejonowy przyjął korzystnie dla oskarżonego, że pokrzywdzony jechał lewym, a nie prawym pasem. W związku z tym uznał, że w/w przyczynił się do zaistniałego wypadku, co znalazło wyraz w sposobie zakończenia postępowania, to jest jego warunkowym umorzeniu na minimalny okres 1 roku próby i orzeczenia symbolicznej nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 1.000 złotych.

Chociaż w sprawie wykroczeniowej oskarżony został uniewinniony, jednak Sąd Okręgowy w tym składzie nie podzielił oceny dokonanej przez Sąd Okręgowy w innym składzie. Oskarżony musiał się stosować do zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a nie innych, w tym zasad uprzejmości, które niejednokrotnie prowadzą do kolizji, a nawet wypadków. Powyższego nie zmienia fakt, że początkowo sytuację potraktowano jako wykroczenie, a co za tym idzie nie wykonano szeregu czynności, w tym oględzin miejsca zdarzenia i dokumentacji fotograficznej. Materiał osobowy, w szczególności zeznania pokrzywdzonego i wyjaśnienia oskarżonego, jak również opinia biegłego, pozwalał bowiem na jego rekonstrukcję. Niniejsza sprawa, jak zresztą wiele dotyczących wypadków drogowych, potwierdza że o ich zaistnieniu bądź nie często decyduje zbieg różnych okoliczności, sekundy czy centymetry. Należy też pamiętać, że czyn z art. 177 § 1 kk jest przestępstwem nieumyślnym, zaistniałym zarówno w przypadku umyślnego, jak i nieumyślnego - jak w tym przypadku - naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Taka sytuacja może przytrafić się każdemu. Chociaż oskarżony popełnił błąd, nie zakładając, że w tym miejscu może pojawić się pokrzywdzony, to warunkowe umorzenie postępowania pozwoli mu uniknąć skazania, a nawiązkę powinien uregulować ubezpieczyciel pojazdu.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego W. J. od popełnienia zarzucanych mu czynów.

2. ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3. zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu kosztów obrony za II instancję według norm prawem przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutów na nieuwzględnienie nie zasługiwały też skorelowane z nimi wnioski.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 6 grudnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 711/18

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Jak już wyżej wskazano, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie stwierdzając winę oskarżonego. Nie dopuścił się też innych uchybień proceduralnych, które miałyby wpływ na treść orzeczenia. Jednocześnie wątpliwości nie budził sposób zakończenia postępowania. Z tych względów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

G. J.

II

III

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wołominie na rzecz adw. K. B. kwotę 1.033,20 złote, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Powyższe nastąpiło na wniosek obrońcy, znajdując oparcie w § 17 ust 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Ponadto zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Zważywszy na wynik postępowania, ale też sytuację materialną oskarżonego, obciążanie go tymi należnościami było zbędne.

7.  PODPIS

0.11.3 G. zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 6 grudnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II K 711/18

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana