Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 422/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 3 stycznia 2024 r. sygn. akt II K 423/22

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

M. G. (1)

Stan majątkowy

Niekarany

Informacja e - (...), k. nr 402

Dane o karalności z K., k. nr 403

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Karalność sądowa oskarżonego

Informacja e - (...) k. 402

Karta karna k. 403

Załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organy do tego uprawnione, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tych dokumentów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegających na:

a.  przyjęciu, iż w dniu 1 listopada 2021 roku M. G. (1) uderzył A. S. (1) torbą z ubraniami córki, a w dniu 9 listopada 2021 roku uderzył A. S. (1) plecakiem córki,

b.  ustaleniu, iż w dniu 17 grudnia 2021 roku oskarżony miał grozić pokrzywdzonej, iż ją zaszlachtuje,

mimo, iż prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się tych przestępstw,

c.  przyjęciu za podstawę orzeczenia, mającą istotny wpływ na treść wyroku, polegający na tym, że postępowanie karne wobec oskarżonego należy warunkowo umorzyć, podczas gdy właściwa ocena rodzaju i charakteru naruszonego dobra, jak również całokształt elementów przedmiotowych prowadzi do uznania, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego oraz stopień zawinienia są znaczne

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a.  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonej A. S. (1) w zakresie w jakim Sąd uznał je za wiarygodne w całości, w sytuacji, gdy w zakresie:

-naruszenia jej nietykalności cielesnej w dniach 1 i 9 listopada 2021 roku są sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym w szczególności z zeznaniami R. J. (1) i wyjaśnieniami M. G. (1) i pomijają szczególne okoliczności związane z konfliktem między stronami,

-kierowania pod jej adresem gróźb karalnych w dniu 17 grudnia 2021 roku są niespójne, niekonsekwentne, sprzeczne z zeznaniami W. S. (1), S. S. (1) oraz P. P. (1).

b.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności i dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w postaci zeznań R. J. (1) w zakresie, w którym zaprzeczył on rzekomemu zgłaszaniu mu przez A. S. (1) faktu kierowania pod jej adresem gróźb karalnych przez oskarżonego, wcześniejszego zgłaszania mu faktu naruszania nietykalności cielesnej A. S. (1), co winno rzutować na (...),

c.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 190 k.k. polegającą na uznaniu, iż wypowiedziana przez oskarżonego groźba ,,ciebie mogę wyrzucić na śmietnik” stanowi groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonej A. S. (1) i że groźba ta wzbudziła uzasadnioną obawę, iż może zostać spełniona, mimo, iż z zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania wynika, iż tego typu stwierdzenie, które pada w odpowiedzi na groźbę wyrzucenia na śmieci rzeczy należących do oskarżonego, nie ma charakteru groźby karalnej,

d.  art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. polegający na rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego wątpliwości, co do wiarygodności zeznań pokrzywdzonej w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 2 i 4 wyroku, mimo, iż z analizy zeznań pokrzywdzonej w zakresie opisów tych czynów, w szczególności ich niespójność, wynika brak ich potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym w postaci zeznań świadków R. J., W. S., S. S., P. P. i wyjaśnień oskarżonego, a także weryfikację negatywną w postaci zeznań świadka R. J. (1),

e.  art. 627 w zw. z § 15 ust. 3 w zw. z § 11 ust 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800) oraz materialnego § 15 ust. 3 w zw. z § 11 ust 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) polegające na zasądzeniu na rzecz oskarżycieli posiłkowych od oskarżonego zwrotu kosztów pomocy prawnej w wysokości przekraczającej sześciokrotność stawek minimalnych oraz bezzasadne przyjęcie, iż pełnomocnicy oskarżycieli posiłkowych spełnili warunki pozwalające na przyznanie za ich pracę stawek w maksymalnej wysokości, mimo stosunkowo prostego stanu faktycznego i przeciętnego zaangażowania pełnomocników w wyjaśnienie sprawy.

3.  Rażącą niewspółmierność kary orzeczonej oskarżonemu za czyny opisane w pkt 1 i 3 wyroku polegająca na:

a.  skazaniu oskarżonego w pkt 3 na karę pozbawienia wolności za czyn zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch wobec oskarżonego, który jest osobą dotychczas niekaraną, przyznającą się do popełnienia czynu, dla której zdarzenie jest incydentem w życiu, wyrażającej skruchę,

b.  nierozważeniu zasadności warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego, mimo, iż wina i społeczna szkodliwość czynów nie są znaczne, okoliczności ich popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Analizując prawidłowość zaskarżonego wyroku przez pryzmat zarzutów sformułowanych w apelacji należało stwierdzić, iż apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

W pierwszej kolejności stwierdzić trzeba, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.pk., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, powyższy warunek został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że skarżący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, prezentując własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego, Sąd oceniając materiał dowodowy nie naruszył normy art. 7 k.p.k. oraz pozostałych przepisów wskazanych w apelacji. Trzeba podkreślić, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób wyczerpujący, dążąc do pełnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym dokładnie weryfikując linię obrony oskarżonego oraz zeznania oskarżycieli posiłkowych i świadków. Stanowisko skarżącego zaprezentowane w apelacji, sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym i subiektywnym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych.

Przede wszystkim odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, w szczególności art. 7 k.p.k., pokreślić należy, iż ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy była zgodna z zasadą swobodnej oceny dowodów, a jednocześnie miała charakter wszechstronny i uwzględniała całokształt zgromadzonego materiału dowodowego. Obrońca oskarżonego zarzucił Sądowi I instancji, że ten miał rzekomo bezkrytycznie przyjąć za wiarygodne zeznania A. S. (1), mimo iż – zdaniem obrony – zawierały one sprzeczności dotyczące kluczowych zdarzeń z dnia 1 i 9 listopada 2021 roku oraz wypowiedzianej przez oskarżonego groźby w dniu 17 grudnia 2021 roku. Sąd Okręgowy poddał powyższy zarzut szczegółowej analizie i stwierdził, że jest on bezzasadny. Przede wszystkim Sąd Rejonowy przeprowadził dokładną i szczegółową ocenę zeznań oskarżycielki posiłkowej, konfrontując je z innymi dowodami w sprawie. Zeznania te były konsekwentne, a wszelkie nieścisłości dotyczyły jedynie drugorzędnych szczegółów, które nie miały wpływu na ogólną ocenę wiarygodność jej depozycji. Co istotne, zeznania te znalazły potwierdzenie w innych dowodach, w tym zeznaniach świadków, zapisach wiadomości tekstowych wymienianych między stronami oraz dokumentacji medycznej, która potwierdzała obrażenia A. S..

Obrona argumentowała, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo ocenił materiał dowodowy, nie uwzględniając faktu, iż A. S. (1) miała motywację do fałszywego oskarżenia M. G. (1) z uwagi na toczący się między nimi konflikt osobisty. Sąd Okręgowy nie podzielił powyższej argumentacji, wskazując, że konflikt miedzy stronami nie może automatycznie podważać wiarygodności zeznań oskarżycielki posiłkowej, zwłaszcza że znalazły one potwierdzenie w obiektywnych dowodach, a Jej relacje w toku całego postępowania były spójne i logiczne.

W zakresie oceny groźby, którą oskarżony miał wypowiedzieć wobec oskarżycielki posiłkowej w dniu 17 grudnia 2021 roku, Sąd Rejonowy przyjął, że groźba ta mogła wzbudzić w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia. Obrońca oskarżonego podnosił, iż była to jedynie emocjonalna wypowiedź oskarżonego, wyrwana z kontekstu i niezawierająca realnej zapowiedzi popełnienia przestępstwa. Jednakże Sąd Okręgowy uznał, iż w kontekście wcześniejszych agresywnych zachowań oskarżonego wobec pokrzywdzonej oraz towarzyszącego im kontekstu sytuacyjnego, słowa te należało odczytywać jako rzeczywistą groźbę, która mogła wzbudzić strach i niepokój u A. S..

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 410 k.p.k., obrońca oskarżonego twierdził, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił w sposób dostateczny wszystkich dowodów, a w szczególności nie nadał należytej wagi wyjaśnieniom oskarżonego. Sąd Okręgowy uznał ten zarzut za chybiony, ponieważ analiza uzasadnienia wyroku Sądu I instancji jednoznacznie wskazuje, że wszystkie przeprowadzone dowody zostały wzięte pod uwagę i ocenione z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Fakt, iż Sąd nie podzielił stanowiska oskarżonego nie oznacza, że zostało ono pominięte – przeciwnie, jego treść została wnikliwie przeanalizowana, jednakże na tle całości materiału dowodowego ich wiarygodność została oceniona jako niższa od dowodów go obciążających.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, podnoszonego przez skarżącego, wskazać należy, iż nie znajduje on potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Obrońca argumentował, że Sąd Rejonowy dokonał ustaleń w sposób dowolny, pomijając istotne okoliczności oraz nieprawidłowo oceniając wiarygodność świadków. W szczególności wskazywano na rzekome wewnętrzne sprzeczności w zeznaniach oskarżycielki posiłkowej oraz nieuwzględnienie wyjaśnień oskarżonego. Sąd Okręgowy nie podzielił polemicznej argumentacji obrońcy oskarżonego, uznając, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji zostały dokonane w sposób rzetelny i wnikliwy, w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego.

Obrońca oskarżonego wysnuł również zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku, polegającej na zasądzeniu od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych zwrotu kosztów pomocy prawnej w wysokości przekraczającej sześciokrotność stawek minimalnych oraz bezzasadne przyjęcie, iż pełnomocnicy oskarżycieli posiłkowych spełnili warunki pozwalające na przyznanie za ich pracę stawek w maksymalnej wysokości.

Zgodnie z treścią ustawy Prawo o adwokaturze, opłaty za czynności adwokackie ustala umowa z klientem. Minister Sprawiedliwości natomiast, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Adwokackiej określa w drodze rozporządzenia, wysokość opłat za czynności adwokackie przed organami wymiaru sprawiedliwości, stanowiącą podstawę do zasądzenia przez sądy kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich - mając na względzie, że ustalenie opłaty wyższej niż stawka minimalna, lecz nieprzekraczającej sześciokrotności tej stawki, może być uzasadnione rodzajem i zawiłością sprawy oraz niezbędnym nakładem pracy adwokata. Należy zatem stwierdzić, iż wysokość kosztów procesu zasądzanych w sprawie od Skarbu Państwa lub przeciwnika procesowego na rzecz strony, której racje zostały w procesie uwzględnione, jest limitowana wysokością kosztów rzeczywiście poniesionych przez tę stronę, przy czym nie może ona przekroczyć sześciokrotności stawki minimalnej.

W realiach niniejszej sprawy pełnomocnicy oskarżycieli posiłkowych przedstawili dowody uiszczanych przez A. S. (1) oraz Ł. S. (1) kwot tytułem udzielanej pomocy prawnej. Koszty postępowania poniesione przez A. S. stanowiły łączną kwotę 10.000 zł, natomiast koszty poniesione przez Ł. S. wyniosły 8249,62 zł. Maksymalną możliwą do przyznania na rzecz A. S. (1) kwotą na etapie postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem I instancji była kwota 13.248 złotych, natomiast na rzecz Ł. S. (1) za postępowanie przed Sądem I instancji – 11.088 złotych. W związku z powyższymi wyliczeniami zarzut obrońcy jakoby zasądzony na rzecz oskarżycieli posiłkowych zwrot kosztów pomocy prawnej swoją wysokością przekraczał sześciokrotność stawek minimalnych jest błędny i nie zasługiwał na uwzględnienie.

Należy w tym miejscu wskazać, iż rozstrzygając o kosztach procesu wynikających z tytułu ustanowienia przez stronę pełnomocnika z wyboru, Sąd nie jest upoważniony do badania przesłanek, na podstawie których adwokat określił w umowie wielkość kwoty pobranej od klienta ani jej składników. Kognicja sądu w takim przypadku ogranicza się bowiem wyłącznie do sprawdzenia, czy pobrana z tytułu wynagrodzenia kwota mieści się w granicach stawek ustalonych w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości.

W odniesieniu natomiast do podniesionego w apelacji zarzutu niewspółmierności orzeczonej oskarżonemu kary zaznaczyć należy, że rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy Sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary (M. W., Rażąca niewspółmierność kary jako przyczyna odwoławcza od wyroku , LEX/el. 2014.). Działanie takie skutkuje nieproporcjonalnością tej kary w takim stopniu, że dotychczas wymierzoną karę można byłoby nazwać ,,rażąco” niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Trzeba podkreślić, że zmiana zaskarżonego wyroku z powodu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary może mieć miejsce dopiero, gdy wskazana zostanie wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku, sygn. akt II AKa 514/04).

Wbrew twierdzeniom obrońcy, wymierzona oskarżonemu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności nie jest rażąco niewspółmierna, lecz pozostaje adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu oraz całokształtu okoliczności sprawy. Fakt, że ustawowe zagrożenie dla przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. obejmuje kary wolnościowe, nie oznacza, że ich zastosowanie w niniejszej sprawie byłoby właściwe.

Okoliczności takie jak działanie umyślne z zamiarem ewentualnym, bez żadnego obiektywnie zrozumiałego powodu, agresywne działanie w obecności osób postronnych oraz spowodowanie obrażeń ciała u aż dwóch osób w sposób jednoznaczny świadczą o tym, że społeczna szkodliwość popełnionego przez M. G. przestępstwa była znaczna. Natomiast okoliczności łagodzące, których w przedmiotowej sprawie dopatrzył się Sąd to uprzednia niekaralność oskarżonego oraz fakt przyznania się do winy w zakresie czynu z art. 157 § 2 k.k., nie są one jednak na tyle doniosłe, by można było stwierdzić, iż wymierzona oskarżonemu kara była rażąco surowa. Ustalenie sprawstwa oskarżonego nie wynikało głównie z faktu przyznania się przez oskarżonego do jego popełnienia, a zatem fakt ten nie mógł stanowić znaczącej okoliczności łagodzącej, gdyż o ile przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu pozostaje okolicznością łagodzącą, to znaczenie tej okoliczności dla wymiaru kary należy miarkować zawsze okolicznościami sprawy.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przemawia przeciwko zastosowaniu wobec niego kary łagodniejszej niż kara pozbawienia wolności, ponieważ przemoc w stosunkach międzyludzkich wymaga stanowczej reakcji wymiaru sprawiedliwości, zarówno ze względu na prewencję indywidualną, jak i generalną.

Nie sposób również podzielić argumentacji obrońcy, jakoby Sąd I instancji nie rozważył możliwości zastosowania warunkowego umorzenia postępowania. Przesłanki do jego zastosowania określone w art. 66 § 1 k.k. wymagają miedzy innymi, aby wina i społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne oraz by postawa sprawcy i okoliczności popełnienia czynu uzasadniały przypuszczenie, że mimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego. W niniejszej sprawie nie ma podstaw do przyjęcia, że te warunki zostały spełnione.

Przede wszystkim stopień zawinienia oskarżonego i społeczna szkodliwość popełnionych przez niego czynów nie są niskie, skoro dopuścił się on umyślnego przestępstwa przeciwko zdrowiu drugiego człowieka. Brak wcześniejszej karalności nie jest sam w sobie wystarczającym argumentem na rzecz warunkowego umorzenia postępowania i nie daje podstaw do założenia, iż w przedmiotowym przypadku powyższy środek probacyjny spełniłby swoje cele.

Tym samym zarzuty dotyczące rzekomej rażącej niewspółmierności kary oraz braku rozważenia warunkowego umorzenia postępowania nie zasługują na uwzględnienie. Wymierzona kara łączna jest adekwatna do okoliczności sprawy i uwzględnia zarówno indywidualne właściwości oskarżonego, jak i społeczne znaczenie czynu.

Wniosek

1.  Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 2 i 4 poprzez uniewinnienie oskarżonego,

2.  Warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego za czyny opisane w pkt 1 i 3 wyroku,

3.  Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 9 i zasądzenie od oskarżonego na rzecz A. S. (1) oraz Ł. S. (1) zwrotu wydatków w kwotach nieprzekraczających trzykrotności stawki minimalnej określonej w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz z tego samego dnia w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Podniesiona w apelacji argumentacja nie mogła spowodować zmiany w wyroku w żądanym zakresie z przyczyn wskazanych wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 3 stycznia 2024 r. sygn. akt II K 423/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Mając na uwadze powyższą argumentację, nie podzielając żadnego z zarzutów apelacyjnych, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy stwierdzając ponadto, że nie jest on dotknięty wadami, które powinny być brane pod uwagę przez Sąd odwoławczy z urzędu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. G. (1)

-

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Na postawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. S. (1) kwotę 2460 złotych, a na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. S. (1) kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 3 stycznia 2024 r. sygn. akt II K 423/22

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana