Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 398/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 31 grudnia 2024 r., sygn. akt III K 761/21

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 366 kpk, w zw. z art. 193 kpk, art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk, art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 1a kpk, art. 366 kpk w zw. z art. 167 kpk oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegające na przyjęciu że :

a)  Działanie oskarżonych nie będąc działaniem „ publicznym”, a skierowanymi tylko do Zarządu (...) Szpitala (...) nie wyczerpuje znamion przestępstwa zniesławienia;

b)  Oskarżeni działali wyłącznie w ramach przysługujących im uprawnień nie wyczerpali znamion przestępstwa stypizowanego w art. 212 § 1 i 2 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie zasługiwała na uwzględnienie. Żaden z zarzutów nie okazał się trafny a argumentacja na ich poparcie stanowiła tylko i wyłącznie własną ocenę materiału dowodowego i prezentowała ustalenia zgodne interesem procesowym strony, nie zaś wykazanie uchybień w procesie wyrokowania przez sąd rejonowy.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (zob. post. SN z dnia 12 lutego 2016 r., III KK 20/16).

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przepisów prawa procesowego czy błędnych ustaleń faktycznych. Sąd Odwoławczy, rozpatrując apelację w jej granicach zaskarżenia jest uprawniony do samodzielnego dokonania oceny dowodów i właściwych ustaleń faktycznych oraz prawnokarnych. Może on w szczególności utrzymać wyrok Sądu pierwszej instancji, nawet jeśli jego argumentacja jest niż inna, niż zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pod warunkiem, że doszedł do tych samych wniosków co sąd pierwszej instancji w przedmiocie odpowiedzialności bądź braku odpowiedzialności karnej danej osoby. Sąd Okręgowy uznał, iż z materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżeni wypełnili znamiona czynu z art. 212 kk, co skutkowało utrzymaniem w mocy wyroku uniewinniającego.

Zniesławieniem w rozumieniu przepisu art. 212 § 1 k.k. jest tylko taka wypowiedź charakteryzująca negatywnie inną osobę i przedstawiającą ją w niekorzystnym świetle, która przy uwzględnieniu zarówno prawa pokrzywdzonego do ochrony czci, jak i praw oskarżonego - do swobody wypowiedzi, krytyki, obrony - stanowi element czynu, którego społeczna szkodliwość musi być uznana za większą od znikomej. Realizowanie funkcji ochronnej przepisu art. 212 § 1 k.k. nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa.

W ocenie Sądu Odwoławczego oskarżeni swym zachowaniem nie wyczerpali znamion zarzucanego im czynu, ponieważ działania te mieściły się w granicach dozwolonej krytyki, wolności wypowiedzi, uprawnienia zgłoszenia zastrzeżeń i uwag przełożonym oraz organowi zarządzającemu podmiotu leczniczego i z tego powodu Sąd Okręgowym utrzymał wyrok uniewinniający oskarżonych. Nie sposób przypisać im strony podmiotowej i przedmiotowej czynu z art. 212 kk.

Na wstępie warto podkreślić, iż między stronami istnieje długotrwały konflikt o podłożu zawodowym, który cechuje wielość wzajemnych zarzutów i uwag. Oparty jest także niewątpliwie na wysokim własnym poczuciu wartości, wiedzy lekarzy i cechach ich charakteru.

Nie każda treść - nawet w sposób oczywisty uderzająca w dobra osobiste innej osoby - zawarta w piśmie procesowym (pozwie, odpowiedzi na pozew czy każdym innym podobnym piśmie procesowym wyrażającym określone stanowisko strony kierowane do sądu lub organu) będzie wyczerpywać znamiona przestępstwa z art. 212 k.k. Wskazać należy jednak na pewne granice, których przekroczenie może prowadzić do aktualizacji znamion występku z art. 212 k.k. Granice odpowiedzialności karnej wyznacza w tym wypadku to, czy autor takiego pisma czyni to wyłącznie w uzasadnieniu lub w obronie swoich praw czy też celowo pomawia stronę przeciwną. Jako jedną z granic - wskazać należy na to, aby działanie sprawcy składającego określone stanowisko w postępowaniu zmierzało do obrony własnego interesu w sprawie, a zarzut postawiony winien być we właściwej formie i nie zmierzał wyłącznie do poniżenia osoby, której został postawiony. Postanowienie SN z 19.02.2021 r., IV KK 557/20, LEX nr 3124987. Wprawdzie w sprawie niniejszej nie mamy do czynienia z pismem procesowym to analogicznie należy to odnieść do sytuacji realizacji swojego interesu w stosunkach zawodowych w zakładzie pracy i interesu publicznego – prawidłowej ochrony zdrowia pacjentów.

Oczywistym jest, że nawet podanie okoliczności prawdziwych dotyczących może nosić znamiona zniesławienia. W niniejszym postepowaniu wbrew zarzutom apelacji dla ekskulpacji oskarżonych nie było jednak wymagane dowiedzenie przez nich prawdy co do podnoszonych w piśmie okoliczności. W sprawie nie doszło do realizacji znamion czynu z art., 212 kk a zatem zbędnym było dowodzenie prawdziwości zarzutów zawartych w piśmie w rozumieniu art. 213 kk. Rozbudowane postępowanie dowodowe prowadzone z urzędu przez sąd i z inicjatywy stron było w dużej mierze zbędne albowiem jego istotna część dotyczyła prób dokonania ustaleń całkowicie obojętnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej oskarżonych. Pismo skierowane do zarządu było efektem nierozwiązanej długotrwałej sytuacji konfliktowej, próbą wywołania oczekiwanej reakcji przez organ zwierzchni tj. zarząd szpitala. Pismo skierowano drogą wewnętrzną, co świadczy o skorzystaniu z wyważonego, niepublicznego sposobu zgłoszenia uwag, w celu podjęcia przez władne organy kroków oczekiwanych przez sygnatariuszy. Nie można im zarzucać jak czyni to apelujący, iż winni skierować zawiadomienie do prokuratury o nieprawidłowościach i podejrzeniu popełnienia przestępstw. Brak tego dalej idącego działania nie pozbawia ich prawa wyrażenia w stosunku służbowym stanowiska i obaw, które można uznać za usprawiedliwione i nie wymagające przedstawienia dla poparcia tez dowodu pewnego tożsamego z wykazaniem winy w procesie. Nie ma także wątpliwości, że oskarżeni jako osoby zatrudnione w szpitalu mogą dążyć do ochrony ich praw pracowniczych, wolności od nieprawidłowych praktyk i zachowań ze strony innych zatrudnionych osób w tym pełniących nadrzędne stanowiska. Nawet jeśli w obiektywnym rozumieniu zachowania nie mają postaci mobbingu to nie można obywatela pozbawiać prawa inicjatywy w kierunku pracodawcy by dokonał stosowanej reakcji i oceny zdarzeń . Tak jak nie można obywatela pozbawiać prawa do złożenia zawiadomienia o przestępstwie jeżeli w jego ocenie zaistniało. Penalizowanie skorzystania z uprawnień gwarantowanych przepisami powszechnie obowiązującymi jest w istocie zaprzeczeniem realizacji prawa do ochrony obywatela na tym obszarze.

Odnosząc się do zastrzeżeń oskarżonych dotyczących karalności oskarżyciela oraz nieformalnego pełnienia funkcji koordynatora przez oskarżyciela prywatnego, jak również jego kompetencji, Sąd Rejonowy przedstawił trafny wywód, który należy podzielić w pełni. Informacje co do karalności były jawne w obiegu publicznym, a sam B. D. nie zaprzeczał ich prawdziwości. Uwagi oskarżonych miały odniesienie do sytuacji zespołu, zgłaszanych zaostrzeń na polu współpracy i obaw co do prawidłowości dysponowania lekami opiatowymi co miało ich zdaniem wpływać na wizerunek kliniki i efektywność pracy. Mimo zatarcia skazania – w tak hermetycznym środowisku fakt wcześniejszej karalności wciąż wywiera wpływ na postrzeganie jednostki w tej konkretnej grupie zawodowej. W związku z powyższym oskarżeni mieli prawo wyrazić swoją opinię na temat lekarza, powołując się na wskazane okoliczności. W ocenie sądu, wypowiedzi te nie mogły go na razić na utratę zaufania potrzebnego do wykonywanego zawodu lekarza, gdyż były one znane i mieściły się w dozwolonej krytyce.

Należy podkreślić, że oskarżyciel jako osoba pełniąca funkcję zaufania publicznego, powinien liczyć się z możliwością poddania jego działań ocenie oraz krytyce. Osoby obejmujące stanowiska, mające realny wpływ na życie społeczne i zawodowe innych, podlegają naturalnemu nadzorowi społecznego odbioru. Właśnie dlatego od osób pełniących takie funkcje oczekuje się postawy przejrzystości, odpowiedzialności oraz etycznego postepowania. Krytyczne wypowiedzi przytoczone przez oskarżonego, choć nieprzychylne wobec oskarżyciela prywatnego, odnosiły się do konkretnych działań, które mogły być uznane za nieprawidłowe i szkodliwe. Przypisanie oskarżonym wyłącznie złych intencji za wykonywane tego obowiązku zgłoszenia nieprawidłowości i chęć penalizacji takiej aktywności jest próbą ograniczenia wolności słowa i kryminalizacji zabierania głosu w sprawach istotnych dla poziomu zaufania do służb medycznych .

Działania oskarżyciela miały wpływ nie tylko na relacje zawodowe, ale również na funkcjonowanie całej instytucji. Podejmując działania krytyczne, oskarżeni kierowali się poszanowanie praw pracowników, dobrem kliniki, bezpieczeństwa pacjentów. W ich ocenie była to jedynie dostępna forma sprzeciwu wobec ich zdaniem nieprawidłowych praktyk, mając na celu wzbudzenie reakcji instytucjonalnej. Ich działania nie były motywowane chęcią zniesławienia oskarżyciela prywatnego lecz obroną swych praw do nieskrepowanego wykonywania zawodu zgodnie z wiedzą oraz obowiązkiem sygnalizowania nieprawidłowości w działaniu instytucji i personelu do czego byli obligowani z uwagi na obowiązujące postanowienia w kontraktach.

Nie ulega wątpliwości, iż w prowadzonej dokumentacji księgi środków opiatowych została zauważona niezgodność salda środków wpisanych w księdze ze stanem faktycznym. Brak notatek prostujących zapisy ksiąg od osób dyżurujący, w tym rezydentów, wyjaśnienia przyczyn niezgodności, ilości zleceń użytych środków bez odnotowania było niedopuszczalne, albowiem było to nietransparentne i rodziło szereg uzasadnionych wątpliwości. Wyjaśnienie tego przez koordynatorów klinicznych W. S. i K. C. także okazało się nieprzejrzyste. Sami co znamienne mieli uwagi co do nieprawidłowości prowadzonej księgi środków przeciwbólowych opiatowych.

Sytuacja nieprawidłowości na tym obszarze , działaniu wbrew przepisom ustawy i aktów wykonawczych może rodzić odpowiedzialność karną. Świadomość tej potencjalnej odpowiedzialności w tym obszarze jest w społeczeństwie duża, a więc mogło to również być przedmiotem obaw autorów pisma i motywem konieczności skierowania pisma z własnymi spostrzeżeniami i obawami. Nie mniej jednak nie można w światle tych danych przyjmować, że treści dotyczące stosowania leków opiatowych w sposób niezgodny z prawem, nieprawidłowego ich dysponowania było prostym, jednoznacznym wskazaniem jak to czyni oskarżenie w zarzucie, że autorzy pisma wskazali , że oskarżyciel był zaangażowany w nielegalny obrót narkotykami. Taka konstatacja jest nieuprawniona i dowolna, wybiórczo podchodzi to całej treści pisma , które musi być oceniane całościowo a nie fragmentarycznie i także w odniesieniu do jednoznacznych ustaleń niezgodnego z prawem prowadzenia zapisów księgi narkotyków .

Realizowanie funkcji ochronnej przepisu art. 212 § 1 k.k. nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa. Przepis art. 212 k.k. chronić ma cześć w rozumieniu zewnętrznym, a nie stanowić tamę dla krytyki działań władzy. Ma to szczególne znaczenie w przypadku osób pełniących funkcje publiczne. Fakt, że krytyka owa została sformułowana dosadnie, nie oznacza, że doszło w tym zakresie do realizacji znamion zarzucanego typu. Postanowienie SN z 31.03.2022 r., II KK 39/22, LEX nr 3417423.

W istocie większość postępowania dowodowego sprowadzała się do próby wyjaśnienia racji stron co do właściwości procedur medycznych, kierunków leczenia, opieki przeciwbólowej, znajomości materii dziadziny medycyny, organizacji pracy zespołu lekarzy i personelu pomocniczego , umiejętności zarządzania. Słusznie Sąd Rejonowy wskazuje , że nie może być przedmiotem rozstrzygnięcia ustalenie kto w tym przedmiocie ma rację. Istotne jest czy kwestionowanie kompetencji oskarżyciela i zwrócenie uwagi na inne aspekty pracy rodzące obawy w warunkach zaistniałej w konkretnej sytuacji faktycznej jest zniesławieniem czy nie. W ocenie Sadu Okręgowego nie taki zamiar przyświecał oskarżonym. Nie sposób przypisać taką intencję. Problem narastający miedzy współpracownikami był przedmiotem narad i prób łagodzenia sytuacji. Nie mniej jednak problem pozostawał nierozstrzygnięty na skutek biernej postawy koordynatorów klinicznych.

Zważyć należy, że pismo skierowało 10 lekarzy a więc aż tyle osób miało tego rodzaju spostrzeżenia i uwagi. Nie był to zatem eksces jakieś jednej osoby, która kieruje się kłamliwymi tezami, niczym nie popartymi by wywołać chaos, zdezorganizować pracę, czy też zaszkodzić innej osobie. Ponadto w związku zaistniałą sytuacją, część osób oskarżonych zakończyło pracę w jednostce szpitalnej, co świadczy o ich determinacji i przekonaniu do swoich racji oraz obaw co do wizerunku kliniki oraz swojego jako osób będących częścią zespołu. Niewątpliwe pociągnęło to niedogodności w postaci konieczności poszukiwania pracy, czy zahamowania karier naukowych. Niemniej jednak w tak nakreślonym stanie faktycznym i biernością władz kliniki w rozwiązaniu konfliktu, lekarze postanowili zrezygnować z dalszej współpracy z oskarżycielem w szpitalu, co również świadczy o ich intencji działania odmiennej niż w zarzucie oskarżenia. De facto to ich dotknęły ujemne następstwa podjęcia omawianych kroków.

Sądowi Okręgowemu nie umknął również fakt, iż pismo skierowane do zarządu zostało podpisane przez 10 osób, podczas gdy aktem oskarżenia objętych zostało jedynie 6 osób. Okoliczność ta rodzi uzasadnioną refleksję, że wybór oskarżonych mógł być podyktowany osobistymi relacjami oskarżyciela prywatnego, który nie zostaje z nimi w koleżeńskich stosunkach zawodowych. Fakt zawarcia ugód z pozostałymi osobami świadczy także o szczególnych okolicznościach zachowania sygnatariuszy pisma, które zostały uwypuklone przez Sąd Rejonowy jak i w niniejszym uzasadnieniu.

Kolejno brak było celowości przesłuchiwania w sprawie innych sygnatariuszy pisma, albowiem w żaden sposób nie dowiodłoby to zamiaru przestępczego oskarżonym, sprowadzałoby się to dalej do ocen prawidłowości zarządzania, organizacji pracy, procedur medycznych i ewentualnych okoliczności porozumienia z oskarżycielem. Sam fakt tego porozumienia świadczy, że okoliczności tworzenia tego pisma i treści były na tyle szczególne, że nie sposób przyjmować działania w celu zniesławienia. Argumenty i tezy zawarte w piśmie do zarządu stanowiły zbiór wspólnych spostrzeżeń co do nieprawidłowości w działaniach oskarżyciela i zbędne byłoby dopuszczanie kolejnych dowodów z zeznań świadków.

Opinia biegłego z zakresu badań pisma ręcznego i podpisów na okoliczności wskazane w zarzucie także jest zbędna w szczególności wobec treści wyjaśnień oskarżonych oraz samych zeznań pokrzywdzonego wskazującego na dokonywanie poprawek i zmian w księdze. Nie jest celowym ustalanie czy każdy dokonany nieprawidłowo wpis był wykonany przez oskarżyciela prywatnego.

Zeznania lekarza W. K. również są zbędne dla ustalenia okoliczności istotnych w sprawie. W żaden sposób nie przyczyniłby się do dokonania ustalań faktycznych istotnych dla wyrokowania. Osoba ta jako skonfliktowana z oskarżonymi niewątpliwie przedstawiałby tylko i wyłącznie swój punkt widzenia na tło , przebieg nierozumień i własną subiektywną ocenę postaw, umiejętności zawodowych lekarzy.

Konkludując powyższe rozważania, biorąc pod uwagę treści i kontekst wypowiedzi, które zostały rozpowszechnione w piśmie przez oskarżonych, Sąd Okręgowy uznał, że zachowanie oskarżonych nie nosiło znamion zarzucanego im przestępstwa.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji, pomimo nieco odmiennych zapatrywań prawno karnych od tych przedstawionych w uzasadnieniu wyroku , uznając, że działania oskarżonych mieszczą się w granicach wolności wypowiedzi. Na marginesie zaznaczyć trzeba Sąd nie stwierdza, że oskarżeni mieli rację, co do przywołanych twierdzeń a mających szkodzić wizerunkowi oskarżyciela. Nie mniej jednak nawet jeśli by nie mieli, to nie oznacza, że zaszły przesłanki do ich odpowiedzialności karnej .

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy o ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji jest niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Uniewinnienie oskarżonych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Zarzuty zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego w sekcji 3.1 nie mogły wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w powyższym zakresie. Powody utrzymania zaskarżonego wyroku wynikają z sekcji 3.2 niniejszego uzasadnienia, dlatego też zbędnym jest powielanie zaprezentowanej argumentacji w tym miejscu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

E. L.

R. P.

N. A.

M. R. (2)

A. L.

H. A.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej od wyroku uniewinniającego, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżyciela prywatnego na rzecz z każdego z oskarżonych kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych na ustanowienie obrońcy w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 i 3 kpk w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4, § 15 ust. 1 i 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Brak było podstaw do zasądzenia kwot jak we wniosku obrońcy albowiem to kwoty stawek minimalnych odpowiadają nakładowi pracy obrońcy w postępowaniu przez sądem II instancji. Zważyć należy , że apelację wniosła strona przeciwna.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana