Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 395/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 9 stycznia 2025 r. sygn. akt IV K 148/22

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

P.

R.

Stan majątkowy

Karany

Informacja e-puap

k. 171

Dane o karalności z

Systemu KRK k.172-173

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.1.1

Informacja e-puap

Dane o karalności z systemu KRK

Załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego we wniesionej przez siebie apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 216 § 1 kk oraz art. 217 § 1 kk, oraz rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 17 § 1 pkt 1 i 2 kpk oraz art. 410 kpk w zw z art. 424 § 1 pkt 1 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przez skarżącego przepisów postępowania.

Sąd I instancji w sposób wyczerpujący i zgodny z wymogami art. 424 k.p.k. przedstawił w uzasadnieniu wydanego wyroku, gdzie dokonał oceny całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie zgodnie z dyspozycją art. 410 k.p.k. ze wskazaniem dowodów, które przyjął za podstawę swych ustaleń. Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonywująca, pozbawiona błędu i nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. Dokonana ocena dowodów nie uchybia też zasadom określonym w art. 5 k.p.k. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (zob. post. SN z dnia 12 lutego 2016 r., III KK 20/16). Na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne, a następnie wysnuł prawidłowy wniosek o uznaniu oskarżonego P. R. za winnego zarzucanych mu przestępstw z art. 216 § 1 k.k. oraz art. 217 § 1 kk. Wyniki swego rozumowania Sąd Rejonowy zaprezentował w odpowiadającym wymogom art. 424 k.p.k., pisemnym uzasadnieniu, w którym przedstawił ustalony stan faktyczny, tok rozumowania oraz wskazał, które dowody uznał za wiarygodne, a którym dowodom tej wiarygodności odmówił.

Warto przypomnieć, że czynu z art. 216 § 1 k.k. dopuszcza się ten, kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. W obowiązującym ujęciu normatywnym zniewaga jest zatem czynem naruszającym cześć człowieka, a zwłaszcza jego godność osobistą, co stanowi wyraz pogardy dla drugiego człowieka (por. W. Kulesza, Zniesławienie i zniewaga, s. 174). Za zniewagę należy uznać zarówno jednorazowe zachowanie się sprawcy (np. wypowiedzenie jednego obelżywego określenie w stosunku do innej osoby). Przestępstwo zniewagi opisane w treści przepisu art. 216 § 1 k.k. jest skierowane przeciw godności osobistej człowieka (czci wewnętrznej). Zgodnie z art. 216 § 1 k.k. znieważyć inną osobę można w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła. Dla wypełnienia znamion art. 216 § 1 k.k., jeśli sprawca nie działa w obecności pokrzywdzonego ani publicznie, koniecznym jest istnienie po stronie sprawcy zamiaru, aby dane treści dotarły do pokrzywdzonego, a więc by zostały mu powtórzone (Bafia, Mioduski, Siewierski, Kodeks karny, t. II, 1987, s. 167).

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć wbrew twierdzeniom obrońcy, sąd nie przyjął, iż samo podejście oskarżonego do pokrzywdzonej na parkingu oraz wejście z nią w dyskusję wypełniło znamiona przestępstwa zniewagi, o którym mowa w art. 216 kk. To nie sam fakt nawiązania rozmowy, lecz sposób, w jaki oskarżony zwracał się do oskarżycielki prywatnej L. S. , a także użyte przez niego słowa, stanowiły realizację znamion zniewagi. Mimo zaistniałej sytuacji konfliktowej oskarżony nie był uprawniony do kierowania wobec L. S. obraźliwych słów. Nawet jeśli między stronami doszło do ostrej wymiany zdań, nie zwalnia to P. R. z odpowiedzialności karnej za jego zachowanie.

Słusznie sąd stwierdził, iż nie budzi wątpliwości fakt istnienia konfliktu między stronami. Jednakże jego intensywność ani długość trwania nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Okoliczność ta jedynie nakreśla tło zdarzenia, nie wpływając jednak na ocenę prawną zachowania oskarżonego. Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż dowód z przesłuchania świadka T. K. nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem nie był on naocznym świadkiem zdarzenia opisanego w akcie oskarżenia. Bark jest również podstaw, aby w ramach niniejszego postępowania prowadzić szczegółowe ustalenia dotyczące ewentualnych wcześniejszych relacji między stronami czy też przejawów zewnętrznych konfliktu pomiędzy nimi.

Sąd Okręgowy również nie znajduje podstaw do zakwestionowania dowodu z obdukcji lekarskiej sporządzonej przez lekarza T. Ł.. Zawarte w niej treści są, w ocenie sądu wiarygodne i odzwierciedlają faktycznie doznane przez pokrzywdzoną obrażenia. Natomiast zastrzeżenia obrońcy dotyczące przedmiotowego zaświadczenia lekarskiego mają jedynie charakter polemiczny i nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym.

Odnosząc się natomiast do uznania oskarżonego za winnego drugiego czynu niewątpliwie takie zachowanie P. R. wypełniało znamię zarzucanego mu przestępstwa z art. 217 § 1 k.k. Przepis art. 217 § 1 k.k. podkreśla znamię określające czynność sprawczą w postaci uderzenia człowieka. Przykładowo jedynie, jako sytuacje wypełniające znamię "w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną", można podać: kopnięcie, szarpanie, oblanie płynem, lekkie spoliczkowanie, pociągnięcie za ucho, oplucie, podstawienie nogi, rzucenie w kogoś przedmiotem oraz popchnięcie. Wyrok SN z 2.03.2010 r., WA 1/10, LEX nr 3666393.

Nie ulega wątpliwości, iż oskarżycielka doznała naruszenia nietykalności ciała spowodowanych działaniem oskarżonego. Z treści obdukcji lekarskiej wynika, że stwierdzone ślady mogły powstać w wyniku szarpaniny pomiędzy stronami. Sąd miał jednak na uwadze , że oskarżycielka swoim zachowaniem prowokowała P. R., który w stanie wzburzenia emocjonalnego naruszył jej nietykalność osobistą. Natomiast w tak nakreślonym stanie faktycznym, wbrew twierdzeniom obrońcy, nie można mówić o działaniu oskarżonego w warunkach obrony koniecznej. Zachowanie oskarżycielki, choć prowokujące i podburzające, nie uprawniało oskarżonego do podjęcia wobec niej działań o charakterze agresywnym ani do skierowania wobec niej ataku. Sprawca działał świadomie, a więc jego wina nie ulega wątpliwości. W związku z powyższym uznanie za wiarygodne części zeznań pokrzywdzonego oraz wyjaśnień oskarżonego było zasadne. W tak ustalonym stanie faktycznym brak jest podstaw , aby całkowicie odmówić wiarygodności którejkolwiek ze stron postępowania.

Reasumując wbrew twierdzeniom skarżącego, przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena wszystkich dowodów zebranych w sprawie doprowadziła ten Sąd do trafnych ustaleń faktycznych. W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z błędem w ustaleniach faktycznych. Taki błąd w orzekaniu zachodzi wtedy gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut takiego błędu nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do samego zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z ustaleniami sądu: jest skuteczny tylko wtedy, kiedy skarżący wykaże konkretne uchybienia w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się sąd I instancji, stosujący reguły logicznego rozumowania, zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie może on jednak osiągać celu zamierzonego przez wnoszącego środek odwoławczy, jeżeli sprowadza się w swej istocie do polemiki z rozważaniami sądu I instancji, zawartymi w pisemnych motywach wyroku” (por. wyrok z dnia 24.05.2007r. SA w Łodzi, opubl. Prok. i Pr. - wkł. 2008/7-8/55, KZS 2008/7-8/103). Taki właśnie - polemiczny charakter – ma wywiedziony przez obrońcę oskarżonego środek odwoławczy w niniejszej sprawie.

Nie doszło również do obrazy przepisów prawa materialnego . W istocie zarzuty te sprowadzają się do podniesienia pozostałych omówionych wyżej względnych przyczyn odwoławczych.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych w części 3.1. niniejszego uzasadnienia wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej we wniesionej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: naruszenie prawa procesowego, tj. 424 § 1 pkt 1 kpk, art. 410 kpk, art. 7 kpk, w zw z art. 410 kpk i art. 4 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty podniesione w apelacji pełnomocnika oskarżycielki prywatnej we wskazanym wyżej zakresie są niezasadne.

Sąd Okręgowy po dokonaniu wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, zajął stanowisko, iż ustalenia poczynione przez Sąd I instancji są w pełni prawidłowe, a podniesione przez pełnomocnika w apelacji zarzuty obrazy przepisów, naruszenia przepisów prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych, stanowią wobec nich wyłącznie bezzasadną polemikę i jawią się jako całkowicie bezpodstawne.

Niewątpliwie Sąd Rejonowy zasadnie uznał oskarżonego za winnego popełnienia obu zarzucanych czynów. Jednocześnie, mając na uwadze prowokacyjne zachowanie oskarżycielki, zasadne było odstąpienie od wymierzenia kary oskarżonemu. Z ustalonego stanu faktycznego, jak już wyżej wskazano, wynika, iż pomiędzy stronami istniał konflikt, który stanowił tło przedmiotowego zdarzenia. Zachowanie oskarżycielki prywatnej również cechowało się złością , co stanowiło podłoże zaistniałej szarpaniny oraz wzajemnej wymiany obraźliwych słów. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony bezprawnie naruszył nietykalność osobistą L. S. oraz znieważył ją. Sąd analizując opis czynu oraz dowody zgromadzonej w sprawie, nie dopatrzył się jednak podstaw do przyjęcia kwalifikacji prawnej wskazanej przez pełnomocnika. Brak było u pokrzywdzonej takich obrażeń fizycznych by mówić o lekkim uszkodzeniu narządów ciała . Sama pokrzywdzona agresywnie zachowywała się w stosunku do oskarżonego, co wzięte zostało przez sąd pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Natomiast sama wymiana wyzwisk miała charakter wzajemny. Warto w tym miejscu podkreślić, iż oskarżony, mimo iż nie poniósł odpowiedzialności karnej w postaci kary, został uznany za winnego zarzucanych mu czynów.

W myśl zarówno art. 216 § 3 k.k., jak i art. 217 § 2 k.k. ustalenie, że wskazane przestępstwa prywatnoskargowe popełnione zostały wskutek wyzywającego zachowania pokrzywdzonego umożliwia wyłącznie odstąpienie od wymierzenia kary, co w stopniu oczywistym nie jest tożsame z uniewinnieniem - odstępując od wymierzenia kary Sąd stwierdza przecież, że doszło do realizacji przez sprawcę zarzuconego mu czynu karnego i tylko ukaranie go za ten czyn nie jest zasadne. Wyrok w którym Sąd odstępuje od wymierzenia kary jest zatem wyrokiem skazującym, a nie uniewinniającym. Wyrok SN z 26.03.2025 r., IV KK 468/24, LEX nr 3847479.

Wbrew zarzutom pełnomocnika, sąd prawidłowo oceniła dowód z obdukcji lekarskiej, uznając go za wiarygodny i stanowiący podstawę do ustalenia faktu doznanych obrażeń. Tym bardziej, że dokument ten nie został skutecznie podważony przez żadną ze stron postepowania.

Resumując rozważania w niniejszej sprawie, należy stwierdzić, iż przedstawione przez strony odmienne wersje przebiegu zdarzenia nie poważają trafności ustaleń dokonanych prze sąd.

W przedmiotowej sprawie zdaniem Sądu odwoławczego nie doszło po stronie Sądu I instancji do obrazy tych przepisów postępowania, które regulują zasady swobodnej oceny dowodów, co sprawiło, że poczynione w następstwie takiej oceny ustalenia faktyczne są prawidłowe i zasługiwały na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom apelacji uzasadnienie zawarte w aktach sprawy jest pełne i nie ma braków treściowych o jakich mowa w apelacji .

Wniosek

Zmianę wyroku w części dotyczącej kary i skazania oskarżonego na karę grzywny oraz o zakwalifikowanie 2 czynu dodatkowo z art. 157 §2kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wobec uznania przez Sąd odwoławczy zarzutów apelacji za niezasadne z przedstawionych wyżej powodów, koniecznym stało się stwierdzenie, iż skorelowane z nim wnioski także nie zasługują na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 9 stycznia 2025 r. sygn. akt IV K 148/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Uznanie zarzutów apelacji obrońcy i pełnomocnika oskarżycielki prywatnej za niezasadne, co skutkowało utrzymaniem wyroku w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

P. R.

II

Kosztami procesu za postepowanie odwoławcze obciążono oskarżonego P. R. i oskarżycielkę prywatną L. S. w zakresie przez nich poniesionym na postawie art. 636 § 1 -3 k.p.k. zw. z art. 633 k.p.k.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 9 stycznia 2025 r. sygn. akt IV K 148/22

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 9 stycznia 2025 r. sygn. akt IV K 148/22

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana