Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 356/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 20 października 2020r. w sprawie III K 1047/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

3.3.

3.4.

-obraza przepisów prawa materialnego poprzez błędną ich wykładnię w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej, art. 178 b k.k. w zw. z art. 45 ust 2 pkt 1 Prd w zw. z art. 6 ust 1,2, i 3 EKPCz w zw. z art. 42 ust 1,2 i 3 Konstytucji RP w zw. z art. 45 ust 1 Konstytucji RP poprzez przyjęcie, że przestępstwem jest niezastosowanie się do polecenia zatrzymania wydanego ręką – s 4 pkt 3 uzasadnienia, gdzie policjanci przyznali, że ich radiowóz nie miał sygnalizatorów świetlnych czy głosowych do zatrzymania się, a radiowóz nigdy nie wyprzedził pojazdu oskarżonej na odcinku ok. 4 km Al. (...) gdzie są 2 pasy ruchu w każdym kierunku , więc sąd zastosował znamię nieznane ustawie – polecenie do zatrzymania ręką , mimo że norma go nie zawiera;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Nie doszło do naruszenia prawa materialnego tj. art. 178 b k.k. w zw. z art. 45 ust 2 pkt 1 Prd w zw. z art. 6 ust 1,2, i 3 EKPCz w zw. z art. 42 ust 1,2 i 3 Konstytucji RP w zw. z art. 45 ust 1 Konstytucji RP. Sąd I instancji prawidłowo przypisał oskarżonej popełnienie przestępstwa z art. 178 b k.k. Przestępstwo to popełnia między innymi ten kto, pomimo wydania przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu drogowego, poruszającą się pojazdem przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego nie zatrzymuje niezwłocznie pojazdu i kontynuuje jazdę. Przepis ten obowiązuje od dnia 1 czerwca 2017r. Zgodnie z art. 6 Prawa o ruchu drogowym policjant jest osobą uprawnioną do przeprowadzenia kontroli drogowej. W dniu 10 września 2017r. ok. godz. 17 policjanci P. K. i J. S. (1), pełnili służbę radiowozem oznakowanym O. (...) w umundurowaniu służbowym. Jadąc Al. (...) w W. w kierunku Ronda (...) na wysokości ulicy (...) zauważyli samochód H. (...) nr rej. (...), którego kierowca – oskarżona M. B. jadąca w przeciwnym kierunku, do Mostu (...) trzymała w ręku, przy uchu telefon komórkowy. Wtedy zawrócili, dogonili oskarżoną i będąc za jej pojazdem włączyli sygnały świetlne i dźwiękowe. Ponieważ oskarżona nie reagowała jadąc na wprost prawym pasem ruchu policjanci zmienili pas na lewy i przy stale włączonym sygnale świetlnym ponownie włączyli sygnał dźwiękowy jadąc równolegle z oskarżoną. Po zrównaniu się z jej pojazdem policjant J. S. (1) gestem dłoni nakazał zatrzymanie samochodu lecz oskarżona kontynuowała jazdę na wprost prawym pasem. Zatrzymała się dopiero na środku Mostu (...) gdy inny uczestnik ruchu drogowego jadący przed nią zwolnił blokując jej dalszą drogę. Wtedy oskarżona zatrzymała się na swoim pasie ruchu a radiowóz wjechał na jej pas ustawiając się przed jej pojazdem.(k- 63, k- 10, zeznania policjantów z postępowania przygotowawczego) Oskarżona nie mogła mieć żadnych wątpliwości, iż policjanci zatrzymują jej samochód stosując sygnały świetlne i dźwiękowe gdyż w końcowej fazie zdarzenia jechali radiowozem oznakowanym na sąsiednim, lewym pasie ruchu, równolegle z jej pojazdem. Policjanci nie zwiększali prędkości dostosowując ją do prędkości samochodu oskarżonej, co stanowi zachowanie odmienne od kierowców pojazdów uprzywilejowanych. Dodatkowo policjant dał jej sygnał ręką do zatrzymania się. W tych okolicznościach oskarżona nie mogła mieć żądnych wątpliwości, iż policjanci używają sygnałów świetlnych i dźwiękowych, po to aby ją zatrzymać. Przepisy nie precyzują przy pomocy jakich sygnałów świetlnych i dźwiękowych policjant może zatrzymać kierowcę do kontroli. „Policjant poruszający się radiowozem może zasygnalizować zamiar zatrzymania pojazdu przez krótkotrwałe włączenie niebieskiego światła błyskowego i sygnału dźwiękowego o zmiennym tonie. W zakresie pojęcia sygnału dźwiękowego nie będzie się natomiast mieścić polecenie słowne wydane za pomocą urządzenia nagłaśniającego.” (Komentarz pod red. prof. Wróbla) W celu zatrzymania oskarżonej policjanci używali jednocześnie sygnałów dźwiękowych w postaci syreny i świetlnych w postaci niebieskiego błyskowego światła, czyli oba nadawane sygnały spełniają normę przepisu z art. 178 b k.k. Zachowanie oskarżonej przeczy tezie obrońcy, iż uważała że nie jest zatrzymywana przez radiowóz policyjny i traktowała go jak pojazd uprzywilejowany. Gdyby taki był zamysł oskarżonej to znalazłoby to odzwierciedlenie w sposobie jej zachowania na drodze. W takiej sytuacji widząc radiowóz policyjny jadący za jej samochodem z włączonymi sygnałami świetlnym oraz dźwiękowym i traktując go jak pojazd uprzywilejowany zgodnie z art. 9 Prawa o ruchu drogowym obowiązana była ułatwić mu przejazd i usunąć się z jego drogi. A w razie potrzeby zatrzymać się lub zjechać jak najbliżej prawej krawędzi pasa ruchu gdyż poruszała się prawym pasem. Natomiast oskarżona widząc radiowóz z włączonymi sygnałami świetlnym i dźwiękowym jadący za jej samochodem kontynuowała jazdę na wprost nie wykonując żadnych manewrów. Gdy radiowóz wjechał na sąsiedni pas to nie przyspieszał, jak postępują kierowcy samochodów uprzywilejowanych ale zrównał się z jej pojazdem. Te okoliczności przeczą tezie postawionej w apelacji, że oskarżana uważała, że mija ją samochód uprzywilejowany. W tej sytuacji odczytanie sygnałów świetlnych i dźwiękowych nadawanych jednocześnie , jako polecenia zatrzymania pojazdu stanowiło normalną reakcję kierowcy. Oskarżona widząc w lusterku wstecznym radiowóz policyjny z włączonymi sygnałami świetlnym i dźwiękowym powinna niezwłocznie, czyli w miejscu bezpiecznym zatrzymać swój samochód. Takie miejsce znajdowało się przy Parku (...) lub po zjechaniu z Ronda (...) w zatoce autobusowej przy (...). Tymczasem oskarżona kontynuowała jazdę. Tak więc, zachowanie oskarżonej wyczerpało wszystkie znamiona przestępstwa z art. 178b k.k. Trzeba zaznaczyć, że przestępstwo z art. 178 b k.k. jest przestępstwem umyślnym. Może zostać popełnione nie tylko zamiarem bezpośrednim ale także ewentualnym, co oznacza, iż przestępstwo to popełnia także kierowca przewidujący, że jest wzywany do zatrzymania się przy zastosowaniu sygnałów świetlnych i dźwiękowych a pomimo to kontynuuje jazdę. O tym, że taka sytuacja miała miejsce świadczą wyjaśnienia oskarżonej oraz analiza jej zachowania na drodze jako kierowcy samochodu. Z jej wyjaśnień wynika, że widziała sygnały świetle i słyszała sygnały dźwiękowe radiowozu już na Rondzie (...) gdy pojazd ten znajdował się za jej samochodem ( k-383 ) zaś kątem oka musiała także widzieć gest ręką policjanta wzywający ją do zatrzymania się, gdy radiowóz zrównał się z jej pojazdem jadąc lewym pasem. Wniosek taki wynika z doświadczenia życiowego każdego kierowcy oraz porównania gabarytów obu samochodów: radiowozu- O. (...) i H. (...), którym poruszała się oskarżona. Oba samochody mają podobną wysokość. Znak ręką do zatrzymania się dawał policjant zajmujący siedzenie pasażera – J. S. (1) czyli znajdował się blisko oskarżonej. Znak ten był tylko uzupełnieniem sygnałów świetlnych i dźwiękowych do zatrzymania pojazdu. Użycie przez policjantów znajdujących się w ruchu jednocześnie sygnałów świetlnych i dźwiękowych oraz niezastosowanie się oskarżonej do polecenia zatrzymania pojazdu poprzez kontynuowanie jazdy powoduje, iż zasadnie sąd I instancji przypisał jej popełnienie przestępstwa z art. 178b k.k. Art. 45 ust 2 pkt 2 prawa o ruchu drogowym zakazuje używania podczas kierowania pojazdem telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Analizując materiał dowodowy należy dojść do przekonania, iż policjanci mogli zauważyć, że oskarżona trzyma przy uchu telefon komórkowy skoro jechali z przeciwnego kierunku i mijali się z jej pojazdem. Sąd odwoławczy powołuje się na wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 5 września 2013 r. VII Ka 762/13 Opublikowano: LEX nr 1715918 „ Zakaz korzystania z telefonu podczas jazdy ma znaczenie szerokie i dotyczy każdego działania powodującego konieczność zajęcia uwagi informacjami zawartymi również na pulpicie tego telefonu, o ile oczywiście telefon ów trzymany jest w ręku.” Tak więc wydruki połączeń telefonicznych wskazujący na to, że oskarżona w godzinach od 17 do 17.20 w dniu 10 września 2017r. nie prowadziła rozmowy przez telefon komórkowy nie podważają obserwacji policjantów. Oskarżona mogła zając swoją uwagę telefonem komórkowym trzymanym w ręku, przy uchu absorbując w ten sposób swoją uwagę, którą powinna skupić na ruchu drogowym np. odsłuchując wiadomości lub korzystając z Internetu. Nie zostały naruszone przepisy Konstytucji przez sąd I instancji gdyż wina oskarżonej została udowodniona przy respektowaniu wszystkich zasad wskazanych w przepisach Kodeksu postępowania karnego.

Zarzut

- obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zapadłego orzeczenia, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 i pkt 2 k.p.k. oraz art. 424 § 2 w zw. z art. 99 a § 1 k.p.k. oraz w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. oraz w zw. z art. 6 k.p.k. oraz w zw. z art. 6 EKPCz, art. 45 i 42 Konstytucji PR w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez brak jakiegokolwiek uzasadnienia pozwalającego poznać rozumowanie sądu, więc pozwalającego realizować prawo człowieka do sądu i do obrony, co nie pozwala ustalić zachowania przez sąd wymogów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. zwłaszcza zbagatelizowanie:

a)  treści i zakresu artykułu naukowego obrońcy „Prawa i wolności człowieka a przestępstwo niezatrzymania się do kontroli drogowej s 253-284 w monografii pt. Podstawy przeciwdziałania przestępczości oraz pomocy osobom pokrzywdzonym. Konkretyzacja i realizacja Tom II , red. tomu P. Sobczyk, Seria: „ Przeciwdziałanie Przyczynom Przestępczości” red. serii B Szmulik, Ministerstwo Sprawiedliwości, UKSW , 2020, ss 308 gdzie obrońca wykazuje, że nie można dokonywać wykładni rozszerzającej na polecenie wydawane ręką, bo jego brak w znamionach określonych przez ustawodawcę,

b)  pominięcia , że policjanci ustalili wersję wydarzeń szukając pretekstu do zatrzymania oskarżonej już po zdarzeniu;

c)  pominięciu , że radiowóz nigdy nie wyprzedził samochodu oskarżonej, a wyłącznie się z nim zrównał , a oskarżona według wersji samych policjantów patrzyła na wprost , a nie na nich więc nie mogła widzieć ruchu ręką tym samym tego nie można domniemywać;

d)  zakresu wniosku o uzasadnienie orzeczenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Należy wskazać, iż nie można zgodnie z art. 455a k.p.k. uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. Sąd I instancji wskazał, że uznaje za wiarygodne zeznania policjantów - naocznych świadków zdarzenia - P. K. i J. S. (1). Zeznania policjantów znajdują potwierdzenie w nagraniu rozmów z oficerem dyżurnym, w których na bieżąco informowali o zachowaniu oskarżonej. Sąd I instancji odniósł się do artykułu obrońcy, co wynika z karty 411 v akt sprawy. Artykuł ten przedstawia poglądy autora jednak nie jest źródłem obowiązującego prawa. Należy wskazać, iż artykuł ten kwestionujący możliwość wydania polecenia zatrzymania ręką przez policjanta nie odnosi się do materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie. Jak wynika z zeznań policjantów, aby zatrzymać oskarżoną w dniu zdarzenia używali sygnałów dźwiękowych i świetlnych jednocześnie a polecenie zatrzymania wydane ręką miało charakter uzupełniający. Oskarżona w lusterku wstecznym musiała widzieć poruszający się za nią radiowóz policyjny oraz wydawane przez niego sygnały świetlne oraz słyszeć sygnały dźwiękowe. Radiowóz znajdował się za jej pojazdem na Rondzie (...) oraz po zjeździe z Ronda zmienił pas ruchu na lewy i jechał równolegle z samochodem oskarżonej. Polecenie policjanta J. S. (1) - wydane ręką, wzmacniające wysyłane sygnały świetlne i dźwiękowe musiało być widoczne dla oskarżonej ze względu na gabaryty obu pojazdów. Istotnie, radiowóz nie wyprzedził samochodu oskarżonej w czasie dojazdu do Ronda (...) ale zrównał się z nim na Moście (...) Wyprzedzenie samochodu oskarżonej przez radiowóz policyjny uzależnione było od warunków drogowych i musiało zostać wykonane w sposób bezpieczny, także dla innych uczestników ruchu drogowego. Z tego powodu policjanci zdecydowali się zatrzymać samochód oskarżonej dopiero na Moście (...) gdzie nie przejść dla pieszych. Wydawane przez policjantów sygnały świetlne i dźwiękowe nie budziły żadnych wątpliwości, co do zamiaru zatrzymania oskarżonej, czego dowodem jest chociażby to, że zostały prawidłowo odczytane przez uczestnika ruchu drogowego, który zablokował jej drogę na Moście (...) i umożliwił policjantom wjechanie przed jej pojazd na prawy pas ruchu i ostatecznie zatrzymanie jej samochodu. Nie można podzielić zarzutu obrońcy, aby policjanci uzgadniali wersję zdarzenia. Nagranie rozmów z oficerem dyżurnym tego nie potwierdza. Zapis wskazuje, że policjanci na bieżąco informowali o zachowaniu oskarżonej i wskazywali, iż powodem jej zatrzymania w wyniku pościgu było używanie telefonu komórkowego, który trzymała w ręku podczas prowadzenia samochodu. Oskarżona wyjaśniła, iż na Rondzie (...) widziała radiowóz policyjny z włączonymi światłami i nadający sygnał dźwiękowy ( k- 383) a więc mogła odczytać kierowane do niej polecenie zatrzymania pojazdu. Sygnał dźwiękowy był włączany i wyłączany przez policjanta- P. K., co wymuszało zwrócenie na niego uwagi . Radiowóz był widoczny w lusterku wstecznym zaś polecenie wydane ręką przy włączonych sygnałach świetlnych i dźwiękowych dodatkowo zwracało uwagę na jadący równolegle radiowóz. Skoro oskarżona widziała radiowóz na Rondzie (...) to także widziała go na Moście (...), gdyż jechał za nią po prawym pasie a następnie zmienił pas na lewy i jechał równolegle. Wniosek ten wynika także z faktu, iż radiowóz jechał blisko oskarżonej, miał włączone sygnały świetlne i dźwiękowe, oba pojazdy są podobnej wielkości, a znak ręką został wydany przez policjanta zajmującego siedzenie pasażera czyli blisko oskarżonej, która jechała w tym samym kierunku prawym pasem. Należy wskazać, iż fakt, iż oskarżona nie nawiązywała kontaktu wzrokowego, co wynika z zeznań policjanta J. S. (1), nie jest dowodem na to, że nie widziała radiowozu. Każdy kierowca, który znalazłby się w takiej sytuacji, jak oskarżona zauważyłby np. kątem oka radiowóz z włączonymi światłami błyskowymi i polecenie zatrzymania wydane ręką przez policjanta oraz usłyszałby sygnał dźwiękowy. Wniosek ten wynika z następujących okoliczności oba samochody biorące udział w zdarzeniu mają podobne gabaryty oraz dzieliła je bliska odległość, skoro znajdowały się jadąc równolegle na sąsiednich pasach ruchu. Brak nawiązania kontaktu wzrokowego, w tej sytuacji należy uznać za celowe ignorowanie wydawanych oskarżonej poleceń. Policjanci widząc takie zachowanie oskarżonej raportowali do stanowiska dowodzenia, iż mają podejrzenia, iż oskarżona znajduje się w stanie nietrzeźwości lub po użyciu narkotyków, co następnie wykluczyły przeprowadzone badania. Rozmowy telefoniczne przeprowadzone przez oskarżoną już po jej zatrzymaniu z oficerem dyżurnym Policji potwierdzają, że pozostawała w logicznym kontakcie i przedstawiła swoją wersję zdarzenia. Oznacza to, że oskarżona miała zachowaną świadomość potrzebną do zrozumienia sygnałów świetlnych i dźwiękowych wysyłanych przez policjantów wzywających ją do zatrzymania samochodu. Zrozumienie tych sygnałów nie nastręczało żadnych trudności skoro zostały prawidłowo odczytane przez innego użytkownika ruchu drogowego, który zablokował drogę oskarżonej i przyczynił się do zatrzymania jej pojazdu. Oczywistość tych sygnałów prowadzi do wniosku, że oskarżona przewidywała, iż policjanci wzywają ją do zatrzymania lecz uważała, że uniknie tego zatrzymania gdy nie nawiąże kontaktu wzrokowego i będzie kontynuować jazdę na wprost.

Zarzut

-obrazę przepisów postępowania , mającą wpływ na treść zapadłego orzeczenia tj. art. 2 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. w sytuacji , gdy sąd był zobowiązany wykluczyć wszelkie inne możliwe wersje wydarzeń , podobnie jak w procesie poszlakowym, a tego nie uczynił , więc skazanie następuje nie w oparciu o dowody w sprawie , a jest wyrazem przekonania sądu, które zalicza się do tzw. procesu poszlakowego lecz nie spełnia wymogów , jakie stawiane są tego rodzaju rozumowaniu dowodowemu w celu ustalenia stanu faktycznego , gdzie jest konieczne wykluczenie, iż oskarżona nie widziała znaku wydanego ręka a radiowóz traktowała jako pojazd uprzywilejowany bowiem sąd uznając oskarżoną za niewiarygodną , nie wskazał nawet jednego dowodu , który świadczyłby , że oskarżona widziała ruch ręką.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

Sąd I instancji przypisał winę oskarżonej na podstawie oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów . Oceny tej dokonał zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 7 k.p.k. czyli na podstawie zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Proces w tej sprawie nie miał charakteru poszlakowego bowiem zostały zebrane dowody o charakterze bezpośrednim a zachowanie oskarżonej obserwowali naoczni świadkowie zdarzenia. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku potwierdza wnioski sądu I instancji o winie oskarżonej.

Zarzut

-obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zapadłego orzeczeni tj. art. 2 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. oraz w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. oraz w zw. z art. 6 EKPCz art. 45 i 42 Konstytucji RP poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i pominięciu dowodów lub ich elementów korzystnych dla oskarżonej;

a) założeniu wbrew nagraniu , oraz wbrew rzeczywistemu przebiegowi zeznań J. S. (1) oraz P. K. jako wiarygodnych , gdzie ich zeznania mają być spójne i logiczne a kierowali się oni poczuciem zagrożenia , że dokonali zatrzymania bez podstawy , bowiem skarżąca nie korzystała wbrew ich twierdzeniom z telefonu – przeczy temu biling , a same zeznania policjantów są:

- wzajemnie sprzeczne i nielogiczne są sprzeczne z bilingiem Raportem Historii Działań , rozmową z dyżurnym świadkiem K., nagraniem obwinionej ( prawidłowo oskarżonej)

- nielogiczności twierdzeń policjantów, że z 50 m widzieli jadąc z przeciwną stronę, że obwiniona ( prawidłowo oskarżona) korzysta z telefonu trzymając go przy uchu gdzie, z takiej odległości to niemal niemożliwe;

- policjanci mieli motyw fałszywego pomawiania obwinionej

(prawidłowo oskarżonej) bowiem nie było rzeczywistego powodu zatrzymania, co wynika z rozmowy z dyżurnym a także doszło do nielegalnego zatrzymania obwinionej ( oskarżonej);

- policjancie nie są w stanie wyjaśnić dlaczego nie zatrzymali obwinionej ( prawidłowo oskarżonej) na ul. (...) choć jechali oni za nią kilka kilometrów 3,4 km a nie da się tej ulicy przejechać wyłącznie na zielonym świetle i obwiniona ( prawidłowo oskarżona) się zatrzymała na czerwonych światłach, a policjanci jej nie wyprzedzili;

b) celowym założeniem winy obwinionej ( oskarżonej) i jej niewiarygodności, w sposób wręcz groteskowy, sąd bowiem:

- uznał obwinioną ( oskarżoną ) za osobę o nieznacznym stopniu demoralizacji - s 6 pkt 4 uzasadnienia, bowiem wniosła ona wniosek o umorzenie postępowania, bo ubiega się o wpis na listę biegłych, co w rzeczywistości wynikało z tego, że oskarżona chciała wykazać, że będąc lekarzem, podjęła studia prawnicze i chce być biegłym, więc zna i respektuje zasady porządku prawnego, więc jakby widziała sygnał do zatrzymanie to by się do niego zastosowała , sąd jednak przyjął najbardziej niekorzystną wykładnię jej słów, o okoliczność tę nie dopytał choć była taka możliwość;

- sąd pomija przy tym z godność wersji obwinionej ( oskarżonej) z bilingiem, nagraniem, postanowieniem o nielegalności zatrzymania, Raportem Historii Działania rozmową z dyżurnym św. K.;

- sąd w sposób oczywiście stronnicy, choć jest oczywiste, że obwiniona ( oskarżona) wracała z dyżuru lekarskiego ok. 30 godzinnego, więc skupiła się na drodze do domu a nie na poszukiwaniu ewentualnych znaków i sygnałów ręką do zatrzymania, przestępstwa tego nie da się popełnić jeśli nie widzi się sygnału, sąd zaś nie wykluczył, że z uwagi na zmęczenie oskarżona sygnału ręką nie widziała, a radiowóz traktowała jako pojazd uprzywilejowany bo takie wysyłał on sygnały;

c) celowym pomijaniu przez sąd I instancji dowodów sprzecznych z założoną tezą winy obwinionej ( oskarżonej) i wiarygodności policjantów gdzie sąd wprost przemilcza:

- Raport Historii Działań, gdzie najpierw zgłoszono zatrzymanie, a później rzekome korzystanie z telefonu, jeśli wersja policjantów była by prawdziwa raport wskazywałby odwrotną kolejność;

- bilingu obwinionej (oskarżonej), jak i faktu, że chciała pokazać policjantom telefon, że z niego nie korzystała;

- rozmowę policjantów z dyżurnym gdzie św. K. mówi wprost jakąś wspólną wersję ustaliliśmy to on decyzje będzie podejmował co wraz z raportem i bilingiem wskazuje, że telefon był wymyślonym po zatrzymaniu pretekstem;

-nagrań oskarżonej, które chcieli skasować policjanci i to był powód do jej zatrzymania;

- postanowienia SR w sprawie III KP 1257/17 gdzie sąd uznał, że zatrzymanie było nielegalne, bezpodstawne i nieprawidłowe ,więc policjanci mieli motyw celowego obciążania obwinionej (oskarżonej);

e)  samych zeznań policjantów w przedmiocie znamion tego przestępstwa z dnia 13 października 2020 r. gdzie

P. K. zeznał: Nie zauważyliśmy aby oskarżona nie zatrzymała się na czerwonym świetle. Nie wiem dlaczego nie zatrzymaliśmy oskarżonej na czerwonym świetle. Samochód, którym jechaliśmy był prawdopodobnie wyposażony w modulator komunikatów głosowych. Podczas zatrzymania używaliśmy syreny. Mój kolega machnął ręką. Same wydawanie sygnałów świetlnych i dźwiękowych nie stanowiło podstawy do zatrzymania się. Wydaje mi się, że odległość od Grenadierów do mostu i to, że byliśmy zrównani z oskarżoną wyczerpuje możliwości spostrzeżenia nas. Na samej ul. (...) może nie być takiego miejsca gdzie można bezpiecznie przeprowadzić kontrole. Natomiast oskarżona nie zatrzymała się czym uniemożliwiła nam wskazanie właściwego miejsca do przeprowadzenia kontroli. Uczestnik ruchu widząc pojazd uprzywilejowany powinien najpierw umożliwić mu przejazd poprzez zjazd i ewentualne zatrzymanie się celem umożliwienia przejazdu. Stwierdzenie obrońcy, że oskarżona była po 33 godzinnym dyżurze sugeruje, że jej stan psychofizyczny tj. zmęczenie mogło spowodować, iż nie dostrzegła sygnału świetlnych czy dźwiękowych ,

J. S. zeznał: „Jeszcze przed Rondem (...) zrównaliśmy się z nim. Jednak kierująca kobieta nie zwracała uwagi na nasz pojazd i wysyłane sygnały świetlne i dźwiękowe. Z tego co pamiętam to również dawałem sygnały ręką. Jednak to też nie przyniosło efektów. Jechaliśmy najpierw za pojazdem oskarżonej tylko na pasie obok a następnie zrównaliśmy się z nią widząc, że nie zwraca żadnej uwagi na nasze sygnały świetlne i dźwiękowe pokazałem ręką żeby zwróciła na mnie uwagę i zatrzymała się, to było polecenie do zatrzymania się- machnięcie ręką . Między naszymi pojazdami nie było innych pojazdów. To były dwa sąsiednie pasy. Nie zwracałem uwagi z jaką prędkością się poruszaliśmy ale na pewno była to prędkość 50 km / h. Zrównaliśmy się z oskarżoną mniej więcej na wysokości (...). Oskarżona dziwnie się zachowała jakby była po jakimś środku odurzającym. Wzrok miała skierowany przed siebie i nie złapałem z nią kontaktu wzrokowego. Według mnie kątem oka widać sąsiednie pasy . Oskarżona na pewno nie przyspieszyła gwałtownie. Nie było wtedy dużego ruchu, czyli były warunki do jazdy powyżej prędkości dozwolonej. Głowa oskarżonej cały czas była skierowana na wprost. Oskarżona nie przejawiała aktywnej chęci ucieczki przed policjantami – nie próbowała nas zgubić. Samochód posiadał sprzęt do wydawania poleceń głosowych np. megafon. Nie były wydawane komunikaty takim urządzeniem. Lizaka nie było ale było zatrzymanie ręką. Sygnały dźwiękowe i świetlne były te same, które służą do określenia pojazdu uprzywilejowanego. Do samodzielnego zatrzymania pierwsze możliwe miejsce jest w zatoczce przy Rondzie (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny .

Nie doszło do obrazy art. 2 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. oraz w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. oraz w zw. z art. 6 EKPCz art. 45 i 42 Konstytucji RP poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i pominięciu dowodów lub ich elementów korzystnych dla oskarżonej. Zeznania świadków P. K. i J. S. (1) zasadnie zostały uznane za wiarygodne przez sąd I instancji. Są to zeznania, które nawzajem się uzupełnią oraz są zgodne z zapisami rozmów prowadzonych z oficerem dyżurnym. Wniosek, jaki wyprowadził obrońca z zeznań przesłuchanych policjantów nie znajduje oparcia w protokołach rozpraw oraz w nagraniach rozmów. Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych dowodów nie można zasadnie twierdzić, że policjanci obciążając oskarżoną kierowali się poczuciem zagrożenia przed zarzutem bezpodstawnego jej zatrzymania do kontroli drogowej. Z zeznań wskazanych świadków bezsprzecznie wynika, iż widzieli, jak oskarżona korzysta z telefonu komórkowego podczas prowadzenia samochodu trzymając go w ręku przy uchu. Jak wynika z art. 45 ust. 2 prawa o ruchu drogowym takie zachowanie jest zabronione, przy czym zabroniona jest nie tylko rozmowa ale także odsłuchiwanie wiadomości czy też słuchanie muzyki lub korzystanie z Internetu, jeśli telefon trzymany jest w ręku. Policjanci mieli możliwość zauważenia, że oskarżona trzyma w ręku przy uchu telefon komórkowy. Wniosek ten wynika z analizy okoliczności, w jakich policjanci prowadzili obserwację. Jechali radiowozem oznakowanym w ramach patrolu z przeciwnego kierunku czyli zbliżali się do oskarżonej. Radiowóz nie jechał szybko. Także samochód oskarżonej nie poruszają się z dużą prędkością. W tym czasie nie było dużego natężenia ruchu pojazdów. Powyższe okoliczności potwierdziła oskarżona wyjaśniając, iż jechała wolno prawnym pasem a natężenie ruch było niewielkie. W tej sytuacji policjanci mieli możliwość zauważenia, iż oskarżona trzyma przy uchu telefon komórkowy. Bilingi, Raport Historii Działań nie potwierdzają aby oskarżona w czasie poprzedzającym zatrzymanie od godz. 17 do 17. 20 prowadziła rozmowę przez telefon komórkowy. Jednak to nie podważa obserwacji policjantów gdyż oskarżona mogła odsłuchiwać wiadomości lub korzystać z Internetu. Policjanci nie mieli, wbrew zarzutom obrońcy, motywu fałszywego pomawiania oskarżonej. Wniosek taki wynika z zapisów rozmów z oficerem dyżurnym. Policjanci podali podczas tej rozmowy, iż powodem zatrzymania jest to, że oskarżona korzystała podczas prowadzenia samochodu z telefonu komórkowego trzymając go przy uchu . Policjanci zeznali dlaczego nie zatrzymali oskarżonej wcześniej. Obaj twierdzili, że zatrzymanie było możliwe dopiero po tym jak nieustalona osoba zajechała drogę oskarżonej. Wybór miejsca i sposobu zatrzymania, co wynika pośrednio z zeznań policjantów, wynikał także z konieczności zapewnienia bezpieczeństwa innym uczestnikom ruchu drogowego. Most (...) ze względu na brak przejść dla pieszych jest bezpieczniejszym miejscem do zatrzymania samochodu niż np. Al. (...), po której jechała oskarżona, gdzie znajduje się dużo przejść dla pieszych i sygnalizatorów świetlnych. Sąd I instancji zasadnie uznał winę oskarżonej w ramach czynu z art. 178b k.k. gdyż taki wniosek wynika z materiału dowodowego, ocenionego zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Na wymiar kary miały wpływ następujące okoliczności: długość drogi pościgu- kilka kilometrów, rodzaj drogi czyli Al. (...)- jedna z głównych arterii komunikacyjnych w dzielnicy P. w W., gdzie jest dużo przejść dla pieszych oraz utrudnianie przeprowadzenia kontroli drogowej przez oskarżoną po jej zatrzymaniu. Oskarżona zamknęła się w samochodzie, nie otworzyła okna, nie okazała dokumentów do kontroli bezpośrednio po wezwaniu policjantów. Natomiast fakt , iż oskarżona stara się o wpis na listę biegłych sądowych jest okolicznością niemającą znaczenia dla oceny jej zawinienia i wymiaru kary.

Raport Historii Działania, bilingi są dowodem na to, że oskarżona nie rozmawiała przez telefon komórkowy, lecz nie podważają zeznań policjantów bowiem w warunkach drogowych opisanych przez nich mieli możliwość zauważenia, iż oskarżona trzyma przy uchu telefon komórkowy np. odsłuchując wiadomości lub korzystając z Internetu, co uzasadnia podjęcie czynności zatrzymania jej do kontroli drogowej. Rozmowa policjantów z dyżurnym tylko potwierdza, iż oskarżona ze względu na swoją dyspozycję i logiczny kontakt mogła prawidłowo rozpoznać sygnały świetlne i dźwiękowe do zatrzymania pojazdu. Jako uczestnik ruchu drogowego powinna uważnie obserwować drogę i prowadzić samochód w sposób rozważny i ostrożny. Już w poprzedzających punktach uzasadnienia wykazano, iż oskarżona widziała znaki i sygnały do zatrzymania się wydawane przez policjantów. Zmęczenie, na które powołuje się obrońca w apelacji nie było przyczyną niezastosowania się oskarżonej do sygnałów świetlnych i dźwiękowych gdyż jej rozmowa z dyżurnym wskazuje, iż pozostawała w logicznym kontakcie. Oskarżona policjantom powiedziała, że uważała iż policjanci z patrolu nie mogą jej zatrzymać, iż może to zrobić tylko Policja drogowa. Już w poprzednich punktach uzasadnienia wykazano, że oskarżona nie traktowała radiowozu, jako pojazdu uprzywilejowanego gdyż w sytuacji gdy radiowóz używając sygnałów świetlnych i dźwiękowych zrównał się z jej pojazdem i oba samochody jechały równolegle musiała chociażby kątem oka zauważyć ten radiowóz oraz polecenie do zatrzymania się wydane ręką przez policjanta. Nagranie rozmów policjantów z oficerem dyżurnym wprost wskazuje, że jako przyczynę zatrzymania oskarżonej policjanci podali to, że korzystała z telefonu komórkowego podczas prowadzenia samochodu. Świadek P. K. wyjaśnił, że mówiąc o wspólnej wersji podczas rozmowy z oficerem dyżurnym miał na myśli to jak postąpić – co należy zrobić z pojazdem oskarżonej po jej zatrzymaniu (k- 386) Zapis i kontekst rozmowy (k- 94), potwierdza te zeznania i wskazuje, iż wspólna wersja polegać miała także na podjęciu wspólnej decyzji o zatrzymaniu oskarżonej. Natomiast z nagrania nie wynika aby policjantom chodziło o wspólne ustalenie fałszywego powodu zatrzymania oskarżonej. Nagranie oskarżonej z pendrive wskazuje na to, że utrudniała przeprowadzenie kontroli drogowej w dniu zdarzenia zaś pozostałe nagrania potwierdzają ten wniosek. Sąd Rejonowy w innym postępowaniu karnym uznał zatrzymanie oskarżonej w dniu zdarzenia za niezasadne i nielegalne, co wynika z treści postanowienia w sprawie III Kp 1257/17. To rozstrzygnięcie nie pozostaje w związku z zarzutem w niniejszej sprawie bowiem zgodnie z art. 8 §1 k.p.k. sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Powody uznania zeznań policjantów za wiarygodne zostały omówione w punktach wcześniejszych uzasadnienia. Sąd I instancji zauważył, że zeznania policjantów różnią się z tymi złożonymi w postępowaniu przygotowawczym. Jednak różnice nie były znaczne i wynikały z naturalnego procesu zapominania szczegółów. Tym bardziej, iż od zdarzenia minął długi okres czasu. Policjanci zeznali, że bezpośrednio po zdarzeniu składając zeznania lepiej pamiętali jego przebieg i to na tych zeznaniach oparł się sąd I instancji ustalając przebieg zdarzenia. Dotyczy to przede wszystkim sposobu używania przez policjantów sygnałów świetlnych i dźwiękowych w celu zatrzymania oskarżonej. Zeznania policjantów znajdują potwierdzenie w zapisach rozmów z oficerem dyżurnym.

zarzut

-błąd w ustaleniach faktycznych będący podstawą orzeczenie mający wpływ na jego treść niezwiązany z przedmiotem zarzutu obrazy prawa materialnego tj.

a)ustalenie , że obwiniona ( oskarżona) widziała sygnał nadany ręką:

b) że jest zdemoralizowana;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Widoczność sygnału wydanego ręką podczas nadawania sygnałów świetlnych i dźwiękowych została omówiona w innych punktach uzasadnienia.

Oskarżona nie jest osobą zdemoralizowaną gdyż żadne okoliczności na to nie wskazują. Jej zachowanie po zatrzymaniu pojazdu na miejscu zdarzenia zostało opisane przez policjantów w tym policjantów prowadzących pościg – P. K. i J. S. (1). Zeznania tych policjantów znajdują potwierdzenie w treści nagrania przedstawionego przez oskarżoną oraz nagrania rozmów policjantów z oficerem dyżurnym. Z tych dowodów wynika jednoznaczny wniosek, że oskarżona utrudniała przeprowadzenie kontroli drogowej , co miało wpływ na wymiar kary, jako okoliczność obciążająca.

Wniosek

1.  o uniewinnienie ;

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sadowi I instancji;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie są zasadne.

Sąd I instancji na podstawie oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie zasadnie uznał , iż oskarżona dopuściła się popełnienia czynu z art. 178 b k.k. Zebrane dowody ocenił zgodnie z art. 7 k.p.k. Opierał się na zeznaniach naocznych świadków zdarzenia, policjantów P. K. i J. S. (1) oraz na treści nagrania rozmów z oficerem dyżurnym. Dowody układają się w logiczny ciąg zdarzeń i potwierdzają wniosek o winie oskarżonej. Materiał dowodowy jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia poprzez przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości . Z tego powodu nie zasługuje na uwzględnienie wniosek obrońcy o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji na podstawie oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie zasadnie uznał , iż oskarżona dopuściła się popełnienia czynu z art. 178 b k.k. Zebrane dowody ocenił zgodnie z art. 7 k.p.k. Opierał się na zeznaniach naocznych świadków zdarzenia- policjantów P. K. i J. S. (1) oraz na treści nagrania rozmów z oficerem dyżurnym oraz nagrania przedstawionego przez oskarżoną . Dowody układają się w logiczny ciąg zdarzeń i potwierdzają wniosek o winie oskarżonej. Oskarżona prowadząc samochód nie zatrzymała się do kontroli drogowej i kontynuowała jazdę pomimo, że policjanci jadąc radiowozem oznakowanym w warunkach pełnej widoczności w obszarze zabudowanym wydawali jej polecenie do zatrzymania pojazdu będącego w ruchu jednocześnie sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi w postaci błyskowego światła niebieskiego i syreny. Jednocześnie jadąc równolegle z jej pojazdem na sąsiednim pasie ruchu w celu wzmocnienia znaczenia tych sygnałów dodatkowo policjant wydał oskarżonej polecenie zatrzymania się ręką. Pomimo to oskarżona kontynuowała jazdę. Wymierzona oskarżonej kara jest zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. adekwatna do zawinienia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych / Dz. U.1983.49.223 tj./

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana