Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

0.1.1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 20.12.2018r. sygn.akt II K 706/17

0.1.1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 340/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 20 grudnia 2018r. Sygn. akt II K 706/17

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego

fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. W.

W dniu 23 lipca 2017r. w N. naruszył czynności narządu ciała E. K. w ten sposób, że uderzył pokrzywdzoną pięścią w twarz oraz kopnął w nogi i plecy, a następnie popchnął i kilkukrotnie uderzył ją w tył głowy powodując zasinienia od uderzeń i krwiaka pod lewym okiem, a odniesione obrażenia skutkują rozstrojem zdrowia trwającym nie dłużej niż 7 dni- czyn I

zeznania E. K.

K. L. A. W.

dokumentacja medyczna

opinia biegłego lekarza chirurga

29-33,204-206;

50-51,202;

7-11,202-203;

22-26;

105-106;

2.

M. W.

W dniu 23 lipca 2017r. w N. używając słów wulgarnych powszechnie uznawanych za obelżywe znieważył funkcjonariuszy policji podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych- czyn II

zeznania świadków:

K. L. A. W.

50-51,202;

7-11,202-203;

3.

M. W.

Oskarżony jest osobą niekaraną- czyn I i II;

Informacja z KRK

352

4.

M. W.

świadek T. W. cierpi na zaburzenia pamięci- czyn I i II;

Karta informacyjna leczenia ambulatoryjnego

270

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

oskarżony

Fakt oraz czyn do którego

fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

M. W.

Pokrzywdzona E. K. doznała obrażeń ciała zanim wdała się w kłótnię z oskarżonym, który nie spowodował u niej żadnych obrażeń ciała i nie dopuścił się wobec niej żadnej przemocy- czyn I

wyjaśnienia oskarżonego M. W. zeznania świadków:

J. W. , T. W. ;

opinia z badań informatycznych zawierająca treść odczytanych wiadomości SMS

48-49,54-56,199-200,

272,

278,

252-264;

2.

M. W.

oskarżony nie używał słów wulgarnych, powszechnie uznanych za obelżywe wobec funkcjonariuszy policji, lecz wyrażał jedynie niezadowolenie z ich zachowania nacechowanego przekroczeniem uprawnień, a zatem jego zachowanie nie wyczerpało znamion występku z art. 226 § 1 k.k. – czyn II

wyjaśnienia oskarżonego M. W. zeznania J. W. ,

T. W.,

E. K.

48-49,54-56,199-200,

272,

278,

29-33,204-206,

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

zeznania świadka E. K.;

- zeznania świadków A. W. i K. L.;

- dokumentacja medyczna (k.22-26);

-opinia biegłego lekarza chirurga i chirurga naczyniowego (k.105-106);

-w zasadniczej części spójne i konsekwentne, a drobne rozbieżności co do ilości otrzymanych uderzeń oraz miejsca poszczególnych sekwencji wydarzeń wynikają z dynamiki zdarzeń, upływu czasu, stresu i spożytego przez świadka tego dnia alkoholu; depozycje potwierdzone zeznaniami świadków K. L. i A. W., którzy widzieli u pokrzywdzonej bezpośrednio po pobiciu opuchliznę pod lewym okiem i siniaki na ramionach; zeznania pokrzywdzonej potwierdzone dokumentacją medyczną ze szpitala oraz opinią biegłego lekarza chirurga- obrażenia mogły powstać w miejscu i okolicznościach opisanych w sprawie; potwierdzone zdjęciami obrażeń na twarzy (k.192-196);

- spójne, konsekwentne, szczegółowe, obiektywne i zgodne ze sobą, obaj policjanci opisują ten sam rodzaj i takie samo umiejscowienie obrażeń na ciele pokrzywdzonej, zeznania korelują z dokumentacją medyczną ze szpitala oraz opinią biegłego lekarza chirurga , stanowią rzeczową i spójną relację z przebiegu wydarzeń;

- potwierdzona za zgodność z oryginałem, nie budzi wątpliwości autentyczność dokumentów opatrzonych imiennymi pieczątkami i podpisami lekarzy, w dniu zdarzenia tj. 23.07.2017r. rozpoznano u pokrzywdzonej: liczne powierzchowne urazy głowy, zasinienia od uderzeń, krwiak pod lewym okiem; wykonano badanie tomografii głowy;

-opinia pełna, jasna i należycie uzasadniona, nie nasuwa wątpliwości mechanizm powstania urazów; zdiagnozowane obrażenia miały charakter obrażeń lekkich, mechanizm ich powstania: uderzenia narzędziem twardym, obłym np. pięścią;

2.

zeznania świadka K. L. (k.50-51, 202);

zeznania świadka A. W. (k.7-11,202-203);

-spójne, konsekwentne, szczegółowe, stanowią obiektywną relację z przebiegu zdarzeń i w całości zgodne z zeznaniami A. W.; świadek dokładnie cytuje słowa oskarżonego podczas zatrzymania, użycia chwytów obezwładniających, założenia kajdanek i umieszczenia w radiowozie: „ (...)”, „(...)”;

- spójne, konsekwentne, szczegółowe, stanowią obiektywną relację z przebiegu zdarzeń i w całości zgodne z zeznaniami K. L.; świadek dokładnie cytuje słowa oskarżonego podczas zatrzymania, użycia chwytów obezwładniających, założenia kajdanek i umieszczenia w radiowozie „ (...)”, „(...)”;

3.

Informacja z KRK

Sporządzona przez uprawniony podmiot tj. punkt informacyjny Krajowego Rejestru Karnego w W. przy Sądzie Okręgowym, nie budzi wątpliwości w zakresie formy i zawartości merytorycznej;

4.

Karta informacyjna leczenia ambulatoryjnego

Dokument w formie kserokopii, nie był kwestionowany przez żadną ze stron;

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

1.

wyjaśnienia oskarżonego M. W. (k.48-49,54-56,199-200);

zeznania świadków: J. W. (k.272), T. W. (k.278);

opinia z badań informatycznych zawierająca treść odczytanych wiadomości SMS (k.252-264);

- wyjaśnienia sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej E. K., którym Sąd w zasadniczym zakresie dał wiarę, ponadto sprzeczne z zeznaniami funkcjonariuszy policji K. L. i A. W., którym pokrzywdzona zrelacjonowała przebieg tego pobicia i bezpośrednio po zdarzeniu obaj policjanci widzieli u pokrzywdzonej widoczne obrażenia na twarzy w postaci opuchlizny pod lewym okiem i siniaki na ramionach; ponadto depozycje oskarżonego sprzeczne z dokumentacją medyczną, która potwierdziła liczne powierzchowne urazy głowy, zasinienia od uderzeń, krwiak pod lewym okiem, a z opinii biegłego lekarza chirurga wynika, że obrażenia mogły powstać od uderzeń pięścią, czyli w okolicznościach wskazanych przez pokrzywdzoną;

- wzajemnie ze sobą sprzeczne w zakresie widocznych u pokrzywdzonej obrażeń ciała, które świadkowie rzekomo widzieli po jej powrocie do domu, a przed kłótnią z ich synem i tak J. W. zeznał, że E. miała podbite oko, a T. W., że miała zakrwawiony nos i złamany chyba paznokieć; oboje świadkowie będąc rodzicami oskarżonego mają interes w tym aby złożyć korzystne dla niego zeznania i nie ukrywają negatywnego nastawienia do pokrzywdzonej, obciążając winą za awanturę wyłącznie pokrzywdzoną, nie dostrzegając i bagatelizując negatywne zachowania syna, który tego dnia znajdował się w stanie nietrzeźwości (0,66 mg/l); policję na interwencję wezwała siostra oskarżonego K. K., która wskazała go policjantom jak chował się za samochodem na parkingu, a T. W. podczas relacjonowania wydarzeń przez E. K. funkcjonariuszom przybyłym na interwencję, w toku rozpytania przez policjanta nie zaprzeczyła wersji pokrzywdzonej;

- wiadomości tekstowe wysłane przez pokrzywdzoną do oskarżonego nie mają znaczenia dla ustalenia faktów, gdyż dotyczą późniejszego okresu 30.10-08.11.2017r. (ponad 3 miesiące po zdarzeniu z 23.07.2017r.); potwierdzają jedynie rozczarowanie i żal pokrzywdzonej z powodu rozpadu relacji uczuciowej z oskarżonym, dowodzą jej zazdrości z powodu nowej partnerki, zawierają groźby spalenia i zniszczenia samochodu oraz wyzwiska, które nie zostały przez oskarżonego zgłoszone organom ścigania; oskarżony przed złożeniem swojego telefonu do badań informatycznych usunął z pamięci telefonu wszystkie swoje SMS-y wysyłane do pokrzywdzonej, co wskazuje na celową manipulację tym dowodem, a znajduje potwierdzenie w treści SMS-ów złożonych przez pokrzywdzoną w których oskarżony próbuje szantażować pokrzywdzoną i nakłonić ją do wycofania sprawy (k.197-198);

2.

wyjaśnienia oskarżonego M. W.;

zeznania T. W.;

zeznania J. W.

zeznania E. K.;

obdukcja i dokumentacja lekarska dotycząca obrażeń oskarżonego , które miał odnieść podczas zatrzymania przez policję (k.176-179);

-pozostają w sprzeczności z konsekwentnymi i spójnymi zeznaniami funkcjonariuszy policji K. L. i A. W., którzy nie mieli żadnego interesu w tym aby pomawiać oskarżonego bezpodstawnie, gdyż był dla nich osobą obcą i z faktu złożenia zeznań obciążających oskarżonego nie uzyskali żadnych wymiernych korzyści; nie zachodzą żadne powody podważające logikę tych zeznań; obaj funkcjonariusze dokładnie zacytowali słowa użyte przez oskarżonego, które ewidentnie są wulgarne i obraźliwe: „ (...)”, „(...)”;

- niespójne zeznania, nie zawierające szczegółów, świadek opisuje sposób zachowania oskarżonego wobec policjantów w sposób enigmatyczny i niejasny oraz sprzeczny z zeznaniami męża J. W. : „…doszedł policjant i takie krzyki były. Syn doszedł do policjanta i chciał mu coś powiedzieć, że to pokrzywdzona zaczęła i później był jakiś odruch, że on rozmawiał z policjantami, a ja odeszłam. Mało widziałam tego wszystkiego”; karta informacyjna ze Szpitala (...) potwierdza, że rozpoznano u świadka zaburzenia pamięci, co dodatkowo podważa wiarygodność depozycji matki oskarżonego (k.270);

- relacja sprzeczna z zeznaniami funkcjonariuszy policji, świadek całkowicie pomija negatywne zachowania syna, w szczególności zniewagi wobec policjantów i koncentruje się jedynie na użyciu przez policję środków przymusu bezpośredniego, które w jego ocenie nie były adekwatne;

- pokrzywdzona nie widziała momentu zatrzymania oskarżonego i nie słyszała słów przez niego wypowiedzianych, gdyż przebywała wówczas w karetce pogotowia i udzielano jej pierwszej pomocy po pobiciu;

- postanowieniem z dnia 06.10.2017r. Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w sprawie II Kp 277/17 nie uwzględnił zażalenia M. W. i stwierdził, że zatrzymanie podejrzanego w dniu 23 lipca 2017r. był zasadne, legalne i prawidłowe (k.129-130) ;postanowieniem w sprawie PR 2 Ds. 229.2017 Prokurator Prokuratury Rejonowej w Wołominie umorzył śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy policji wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego (k.228-231), a Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w sprawie II Kp 112/18 nie uwzględnił zażalenia M. W. i utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy (k.232-233);

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

3..

W stosunku do czynu z pkt I - obrazy przepisów postępowania karnego, mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 7 kpk polegającej na dowolnej ocenie materiału dowodowego tj. ocenę wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków T. W. i J. W., którzy byli jedynymi świadkami zdarzenia, a ich zeznania pokrywają się z zeznaniami oskarżonego; dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań E. K., K. L., A. W. i P. P., w sytuacji gdy E. K. myliła się w zeznaniach i zasłaniała niepamięcią, zaś pozostali nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a ich zeznania pozostają w sprzeczności z zeznaniami T. W. i J. W.; dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego poprzez pominięcie treści wiadomości, które pozostają w sprzeczności z zeznaniami E. K., uznanymi za wiarygodne, w szczególności w zakresie metod jej działania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Obrazy art. 5 § 2 kpk poprzez dowolną i jednostronnie niekorzystną dla oskarżonego ocenę materiału dowodowego, naruszającą zasadę in dubio pro reo, w sytuacji w której sąd wskazał na rozbieżności zeznań pokrzywdzonej E. K., wyrażając początkowo swoje wątpliwości, a jednocześnie wydał wyrok w pkt I w przeważającej części w oparciu o te zeznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony spowodował swoim zachowaniem u E. K. rozstrój zdrowia, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego oraz jedynych bezpośrednich świadków zdarzenia T. i J. W. wynika, iż oskarżony nie spowodował u pokrzywdzonej żadnych obrażeń, E. K. nie pamiętała dokładnie przebiegu zdarzenia, zaś z treści sms-ów wysłanych do oskarżonego w późniejszym czasie wynika, że jej działanie podyktowane jest chęcią zemsty i nadmierną zazdrością;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, następnie całość tych okoliczności wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego M. W. za przypisane mu przestępstwa; ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego, gdyż są oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. Wiarygodność wyjaśnień oskarżonego i zeznań jego rodziców została skutecznie podważona, gdyż ich relacje są ze sobą sprzeczne w zakresie przebiegu zdarzenia oraz widocznych u pokrzywdzonej obrażeń ciała po powrocie do domu. Natomiast relacja pokrzywdzonej E. K. znajduje oparcie w zeznaniach obiektywnych świadków, tj. funkcjonariuszy policji oraz dokumentacji medycznej i opinii lekarskiej odnoszących się do stwierdzonych obrażeń ciała i mechanizmu ich powstania. Natomiast treść wiadomości sms przesyłanych przez pokrzywdzoną oskarżonemu po upływie 3 miesięcy od zdarzenia nie odnosi się bezpośrednio do pobicia pokrzywdzonej w dniu 23.07.2017r. i nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonej odnoszące się do ilości otrzymanych kopnięć oraz miejsca gdzie były zadawane, są na tyle drobne i wynikają z upływu czasu, stresu oraz dynamiki wydarzeń, iż nie ma to istotnego znaczenia i nie podważa wiarygodności zeznań pokrzywdzonej w zakresie zasadniczego przebiegu zdarzenia.

Ad. 2 Odnośnie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. to stwierdzić należy, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości oskarżonego i jego obrońcy co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który ze wzajemnie sprawczych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Sąd Rejonowy dokonał ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze, dlatego nie może zachodzić obraza art. 5 §2 k.p.k.

Ad. 3 Ustalenia faktyczne, jakie na podstawie zgromadzonych dowodów poczynił w tym zakresie Sąd I instancji, Sąd Odwoławczy ocenia, jako prawdziwe i dowodom tym odpowiadające. Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania ani nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, przeprowadził niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody i tak zgromadzony materiał dowodowy ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej czy też logicznej.

Zarzuty w stosunku do czynu opisanego w pkt II wyroku

Obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1.  art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez niedokładne określenie czynu przypisanego oskarżonemu poprzez jedynie ogólnikowe wskazanie w opisie czynu, iż oskarżony „znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe” bez jednoczesnego wskazania, jakie słowa użyte przez oskarżonego zostały uznane przez Sąd za powszechnie obelżywe, co w konsekwencji uniemożliwia kontrolę zaskarżonego wyroku, gdyż niemożliwym jest zweryfikowanie oceny dokonanej przez Sąd w zakresie słów wypowiadanych przez oskarżonego w dniu zdarzenia, która to ocena doprowadziła do uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego tj. pominięcie zeznań E. K., której zeznania sąd uznał za wiarygodne, a która wskazała, iż nie słyszała, jakoby oskarżony obrażał funkcjonariuszy policji, a jej zeznania były zbieżne z zeznaniami oskarżonego oraz świadków T. W. i J. W., spójnych ze sobą w tym zakresie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 226 § 1 k.k. poprzez błędne zastosowanie tego przepisu, w sytuacji w której oskarżony nie używał słów wulgarnych, powszechnie uznawanych za obelżywe, a zatem jego zachowanie nie wyczerpało znamion przestępstwa opisanego w art. 226 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny

Ad. 1 : opis czynu z pkt II odpowiada pełnemu zespołowi znamion przewidzianych w przepisie określającym ten typ czynu zabronionego wskazanego w art. 226 § 1 k.k., a zatem wymóg dokładnego określenia przypisanego czynu jest spełniony mimo niezacytowania w opisie czynu słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe użytych przez oskarżonego wobec funkcjonariuszy policji. W opisie czynu zarzucanego i przypisanego występuje komplet ustawowych znamion przestępstwa znieważenia funkcjonariuszy. Nie jest niezbędne wskazywanie w opisie takich ustalonych w sprawie okoliczności, które nie należą do istoty tego czynu, choćby miały znaczenie dla wyciąganych konsekwencji prawnomaterialnych, co nie oznacza, że nie można wskazywać ich w opisie, ale ich niewskazanie nie narusza wymogu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Wbrew zarzutowi obrońcy Sąd Rejonowy nie pominął żadnego aspektu zachowania oskarżonego należącego do ustawowych znamion czynu. Niemniej w uzasadnieniu wyroku zabrakło ustalenia jakich dokładnie obraźliwych słów użył oskarżony. Powyższe uchybienie należy jednak oceniać w aspekcie obrazy art. 424 § 1 k.p.k., która nie miała wpływu na treść rozstrzygnięcia, skoro dokładna treść słów wypowiedzianych przez oskarżonego wynika z niebudzących wątpliwości zeznań świadków K. L. i A. W., których zeznania stanowią poprawnie ujawniony materiał dowodowy.

Ad. 2 Wbrew zarzutom skarżącego pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami jego rodziców a zeznaniami pokrzywdzonej nie zachodzi zbieżność. Pokrzywdzona E. K. nie słyszała zniewag wobec policjantów wypowiedzianych przez oskarżonego, gdyż w tym czasie przebywała w karetce pogotowia. Z zeznań T. W. i J. W. w ogóle nie wynika jakie słowa wypowiedział oskarżony do policjantów. T. W. odeszła w tym czasie kiedy syn rozmawiał z policjantami, a ojciec oskarżonego w tym momencie wyglądał przez okno, gdyż ze względu na problemy z poruszaniem się nie wyszedł od razu z domu. Świadek nie słyszał więc słów syna skierowanych do policjantów, gdyż wyszedł z domu dopiero widząc, że policjanci rzucili syna na ziemię. J. W. potwierdził, że E. znajdowała się wówczas w karetce pogotowia i jest to jedyna zgodność pomiędzy zeznaniami J. W. i E. K.. Tymczasem oskarżony zaprzeczył aby użył słów wulgarnych i obraźliwych wobec funkcjonariuszy policji. Twierdzi, że krzyczał w czasie zatrzymania „co mi robisz, co mi robicie”, co pozostaje w sprzeczności z zeznaniami A. W. i K. L.. Brak więc jakiejkolwiek spójności pomiędzy wskazanymi przez obrońcę dowodami w zakresie słów wypowiedzianych przez oskarżonego wobec funkcjonariuszy policji.

Ad.3 Wbrew twierdzeniom skarżącego słowa wypowiedziane przez oskarżonego podczas zatrzymania wobec policjantów: „ (...)”, „(...)”, stanowią słowa wulgarne powszechnie uznane za obelżywe. Nawet biorąc słownikowe znaczenie użytych określeń, a także kontekst wypowiedzi nie można uznać słów oskarżonego jedynie jako wyrażenie niezadowolenia z zachowania policjantów, które w odbiorze oskarżonego stanowiło przekroczenie uprawnień. Słowa wypowiedziane przez oskarżonego zawierają wulgaryzmy oraz epitety „(...)” i „(...)”, które w powszechnym odbiorze społecznym są obraźliwe i stanowią zniewagi. (...) w rozumieniu słownikowym oznacza osobę mało inteligentną, upośledzoną umysłowo. Natomiast „(...)” oznacza osobę dającą się łatwo nabrać, naiwną, nieporadną życiowo. Określenia te powszechnie rozumiane są jako jednoznacznie pejoratywne oraz dobitnie i demonstracyjnie podkreślające pogardę w stosunku do innej osoby. Wbrew twierdzeniom skarżącego pokrzywdzeni odebrali te wypowiedzi oskarżonego jako uwłaczające ich godności i mające charakter obelżywy. Nie jest też prawdą, że pokrzywdzeni nie byli w stanie przytoczyć konkretnych określeń bezpośrednio po zdarzeniu, gdyż przeczą tej tezie protokoły przesłuchań obu funkcjonariuszy w których znajdują się dokładnie przytoczone cytaty tych wypowiedzi (k.11 i 51). Istotnie na rozprawie po upływie ponad 8 miesięcy od zdarzenia świadek K. L. nie pamiętał co wykrzykiwał do nich oskarżony, ale pamiętał że były to słowa wulgarne i wyzwiska, a po ujawnieniu protokołu przesłuchania potwierdził odczytane zeznania (k.201). Natomiast świadek A. W. zeznał, iż pierwszy raz zdarzyło się, że ktoś wyzywał go od „(...)”, dlatego poczuł się znieważony, po odczytaniu protokołu także potwierdził swoje wcześniejsze zeznania (k.202-203). Dodatkowo wskazać należy, iż przestępstwo z art. 226 § 1 k.k. jest przestępstwem bezskutkowym, a zatem nie wymaga nawet doznania przez adresata poczucia poniżenia. Chroniona godność pojmowana jest w sposób zobiektyzowany, określony przez powszechnie przyjęte normy kulturalno-obyczajowe. Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego jest więc chybiony, gdyż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa opisanego w art. 226 § 1 k.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania w całości

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego, w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci m.in. zeznań funkcjonariuszy policji, zeznań pokrzywdzonej, dokumentacji medycznej i opinii lekarskiej, wskazują w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonego w zakresie czynów z pkt I i II.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec niespełnienia przesłanki dotyczącej wymaganego stopnia winy i społecznej szkodliwości obu czynów, który w świetle okoliczności obu zdarzeń jest znaczny. Oskarżony nie przyznał się do winy i nie przeprosił pokrzywdzonych, a jego właściwości i warunki osobiste, w szczególności potwierdzone opinią sądowo-psychiatryczną zaburzenia osobowości i używanie szkodliwe alkoholu (k.119-121), nie uzasadniają przypuszczenia, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

1. 

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1.wyrok utrzymany w mocy w całości

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wskazane w apelacji uchybienia tj. naruszenia art. 7 kpk i art. 5 kpk oraz będące ich konsekwencją błędne ustalenia faktyczne, w niniejszej sprawie nie zaistniały. W oparciu o zgromadzone i ocenione dowody Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, należycie uznając sprawstwo i winę oskarżonego za udowodnione i słusznie nie dostrzegając w tym zakresie żadnych wątpliwości. Apelacja ma charakter czysto polemiczny, a postawiona teza o braku winy oskarżonego oparta jest w sposób niedopuszczalny tylko o cześć materiału dowodowego, z pominięciem tej o zupełnie innej wymowie. Sąd Rejonowy w sposób wystarczająco dokładny wykazał w pisemnym uzasadnieniu dlaczego nie dał wiary dowodom z zeznań świadków T. W. i J. W. oraz wyjaśnieniom oskarżonego. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wykazał konkretne rozbieżności między tymi dowodami a zeznaniami E. K., K. L. i A. W., a były one o takiej wadze i znaczeniu, że musiało to skutkować trafnym uznaniem ich za niewiarygodne. Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

Kary jednostkowe orzeczone za oba występki nie noszą cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Rejonowy wymierzając te kary wziął pod uwagę dyrektywy wymiary kary określone w art. 53 kodeksu karnego i uwzględnił okoliczności łagodzące oraz obciążające co do oskarżonego. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił tą argumentację, skoro kary wymierzone w tej wysokości odpowiadają stopniowi zawinienia oskarżonego oraz stopniowi społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. W ocenie Sądu kara łączna grzywny wymierzona na zasadzie asperacji spełni wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także uwzględnia stosunkowo bliski związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy obu czynami. Zastosowanie kary o charakterze wolnościowym, spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego, a ponadto będzie odpowiednią reakcją wymiaru sprawiedliwości w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Słusznie wskazał Sąd Rejonowy w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, że oskarżony jest osobą niekaraną, dlatego zachodzi wobec niego pozytywna prognoza kryminologiczna.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedmiotowego czynu oraz skutki jakich doznała oskarżycielka posiłkowa w postaci lekkiego rozstroju zdrowia Sąd uznał, iż względy słuszności przemawiają za zasądzeniem nawiązki w kwocie 1000 zł. Zdaniem Sądu oskarżony powinien zrekompensować pokrzywdzonej doznanie fizycznych dolegliwości i psychicznych cierpień będących bezpośrednim wynikiem doznanych uszkodzeń ciała. Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę winno mieć wyłącznie charakter kompensacyjny, polegający na przezwyciężeniu przykrych doznań, nie ma natomiast funkcji represyjnej. Wysokość zasądzonej nawiązki Sąd określił kierując się stopniem społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz okolicznościami popełnienia czynu. Sąd zasadnie uznał, że kwota 1000 złotych będzie stanowić dla pokrzywdzonej wystarczające zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Kwota 1000 zł jest adekwatna do rozmiaru szkody niemajątkowej, a także pozostaje w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa oraz stanowi ekonomicznie odczuwalną wartość dla pokrzywdzonej w aktualnym stanie majątkowym.

Tak zatem wymierzona kara jest sprawiedliwą, należycie też realizuje ustawowe jej cele, tak w zakresie oddziaływania na sprawcę jak i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i w żadnym zakresie nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany.

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

2.1.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

3.1.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem opłaty sądowej za drugą instancję i obciąża go wydatkami postępowania odwoławczego.

Wobec znacznej wysokości dochodów uzyskiwanych przez oskarżonego (oświadczenie o wysokości zarobków k.199), brak jest podstaw do zwolnienia oskarżonego od opłaty za II instancję oraz wydatków za postępowanie odwoławcze. Podstawa prawna art. 636 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

sędzia Anna Zawadka