Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 319/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 28 listopada 2023 r. sygn. III K 226/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. S.

Oskarżony był wielokrotnie karany, w tym 4 razy za popełnienie przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k.

Karta karna

689- 692

2.1.1.2.

j.w.

Oskarżony nie złożył deklaracji PIT w 2022 r.

Dane e-puap

681

2.1.1.3.

j.w.

Oskarżony karę 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie sygn. III K 1045/19 odbywał w okresie od 11.10.2018 r. do dnia 27.08.2019 r. Wyrok łączny obejmował skazanie za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie sygn. III K 923/10 i zarządzoną do wykonania na podstawie postanowienia z dnia 17.12.2014 r.

Dane dot. odbywania kary

710

2.1.1.4.

j.w.

Oskarżony popełnił zarzucany mu czyn w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

694

Ewidencja kierowców

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Dokument urzędowy, wydany przez właściwy organy w ramach kompetencji.

2.1.1.2.

Dane e-puap

j.w.

2.1.1.3.

Dane dot. odbywania kary

Dane potwierdzają, ustalenia dot. recydywy. Oskarżony w ciągu 5 lata po obyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności popełnił umyślne przestępstwo podobne skierowane przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

2.1.1.4.

Ewidencja kierowców

Dane potwierdzają, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów o mechanicznych.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

3.3.

Apelacja obrońcy adw. P. K. (1) zarzuca:

I .Naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść skarżonego orzeczenia a mianowicie:

a) art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie eksperymentu procesowego bez wskazania podstawy oddalenia tego wniosku , opierając się między innymi na twierdzeniu, że wyjaśnienie ewentualnych zbieżności w zeznaniach świadka R. L. jest możliwe poprzez ocenę tego dowodu w powiazaniu z innymi przeprowadzonym w toku postępowania dowodami , w tym zapisem obrazu z kamery monitoringu w sytuacji gdy przeprowadzanie dowodu z eksperymentu procesowego było jak najbardziej uzasadnione, albowiem jego głównym celem była pełna rekonstrukcja zdarzenia, która przecież nie była w pełni widoczna na wskazanych przez sąd kamerach monitoringu, a także miał na celu zweryfikowanie wiarygodności depozycji R. L., które budzą istotne wątpliwości co doprowadziło do niezasadnego oddalenia wniosku dowodowego bez wskazania przyczyny tego działania, a w konsekwencji skutkowało niezasadnym przypisaniem wiarygodność zeznaniom R. L. i pociągnięciem oskarżonego do odpowiedzialności karnej;

b) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przez sąd:

- wyjaśnień J. S., w zakresie których wskazał on, że posiadał wyłącznie jeden komplet kluczy do samochodu J. (...), w sytuacji gdy przedmiotowa okoliczność miała pierwszorzędne znacznie dla przedmiotowej sprawy, albowiem wynika z niej, że w momencie inkryminowanego zdarzenia oskarżony nie posiadał kluczy, gdyż znajdowały się one w jego domu, co prowadziło do oczywistego wniosku , że nie był on w stanie prowadzić wspomnianego pojazdu;

- wniosków wynikających z opinii biegłego z dnia 2 lutego 2022 r. a mianowicie, że biegły nie był w stanie w sposób kategoryczny wskazać, jakie było stężenie alkoholu etylowego we krwi J. S. i przyjął, że stężenie alkoholu etylowego mogło być na poziome między 0,68 %o a 1,28 %o lub 1,88 %o , co miało kluczowe znacznie dla ustalenia stężenia alkoholu etylowego we krwi oskarżonego i jego odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn zabroniony, które to uchybienie doprowadziło do niezasadnego podciągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej;

c) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez sąd I instancji dowolnej, niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny dowodów polegającej na:

- uznanie wyjaśnień J. S. oraz zeznań P. D. za niewiarygodne w zakresie jakim wskazują oni, że J. S. w dniu inkryminowanego zdarzenie nie prowadził J. (...), w sytuacji gdy ww. depozycje są spójne, logiczne, nie wykluczają się wzajemnie , a także korelują z zeznaniami siostry oskarżonego, tj. M. G. a co więcej korespondują z faktem, iż w czasie kontroli wykonywanej przez funkcjonariuszy Policji oskarżony nie miał kluczyka wymaganego do prowadzenia tego pojazdu;

- uznaniu zeznań R. L. za wiarygodne, podczas gdy relacja przedstawiona przez świadka w ramach postępowania przygotowawczego znacząco odbiegała od tej wskazywanej w postępowaniu sądowym, zaś te rozbieżności dotyczyły istotnych kwestii, w szczególności prowadzenia pojazdu oraz uruchamiania pojazdu przez oskarżonego, zaś sam świadek był mocno skonfliktowany z oskarżonym i jego rodziną zatem miał niejako interes procesowym aby złożyć zeznania obciążające dla oskarżonego;

- uznaniu zeznań M. B. za dające podstawę do ustalenia okoliczności relewantnych z punktu widzenia czynu zarzucanego oskarżonemu w sytuacji gdy świadek sam wskazał : „Nie pamiętam na jakim miejscu w samochodzie siedział sąsiad. Nie widziałem kto prowadził ten samochód kiedy widziałem go w ruchu. Nie widziałem J. S. prowadzącego wówczas samochód”;

które to uchybienie doprowadziło do nieprawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów, skutkującej niezasadnym przypisaniem odpowiedzialności karnej oskarżonemu.

d) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nieuzasadnione rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, czego przejawem było przyjęcie przez sad a quo – „ Nie sposób wykluczyć i takiej okoliczności, że oskarżony po zaparkowaniu pojazdu, po tym , jak zgodnie z depozycjami M. B. i R. L. pojechał do pobliskiego sklepu , zdążył odnieść kluczyki do domu, skąd następnie wzięła je siostra i przekazała policjantom”, w sytuacji gdy takie działanie oskarżonego nie wynika z jakiegokolwiek dowodu, zaś to twierdzenie jest nie tylko rażącym naruszeniem reguły in dubio pro reo ale również niezasadnym poczynieniem domniemań faktycznych niekorzystnych dla oskarżonego, co w postępowaniu karnym jest niedopuszczalne;

e) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nieuzasadnione rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, czego przejawem było przyjęcie przez sąd , że stężenie alkoholu etylowego we krwi J. S. wynosiło 1,88 %o, w sytuacji gdy biegły w ramach opinii z dnia 2 lutego 2022 r. nie był w stanie kategorycznie odkreślić tej wartości i przyjął, że to stężenie mogło wnosić między 0,68%o a 1,28 %o lub 1,88 %o;

które to uchybienia doprowadziły do poczynienia przez sąd I instancji :

II. błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego orzeczenia, mających wpływ na jego treść:

a) przyjęciu przez sąd, że oskarżony J. S. w dniu 20 grudnia 2021 r. prowadził pojazd J. (...) w stanie nietrzeźwości na poziomie 1,88 %o zawartości alkoholu etylowego we krwi, w sytuacji gdy brak jest jednoznacznego dowodu wskazującego na fakt popełnienia przez niego przestępstwa, gdyż zeznający w niniejszej sprawie świadek M. B. nie był w stanie wskazać, kto siedział na siedzeniu kierowcy, a także nie mógł powiedzieć, że widział oskarżonego prowadzącego samochód, zaś świadek R. L. był skonfliktowany z oskarżonym i jego rodziną a zatem miał interes procesowy aby złożyć obciążające go zeznania , a co więcej w chwili przyjazdu funkcjonariuszy Policji na miejsce inkryminowanego zdarzenia jedyny komplet kluczyków umożliwiających uruchomienie ww. pojazdu znajdował się w mieszkaniu oskarżonego , a nie w ww. pojeździe, co skutkowało niezasadnym pociągnięciem oskarżonego do odpowiedzialności karnej;

b) przyjęciu przez sąd, że oskarżony był uprzednio czterokrotnie karany za czyny z art. 178 a § 1 k.k. w sytuacji gdy skazania na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 10 marca 2008 r. sygn. III K 1153/06 oraz na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 7 czerwca 2011 r. sygn. III K 215/10 uległy zatarciu , która to okoliczność została wzięta przez sąd pod uwagę przy ustalaniu okoliczności relewantnych dla przedmiotowego postępowania, w tym przy wymierzaniu oskarżonemu kary;

III. orzeczenie rażąco niewspółmiernej kary, która uwzględniała, iż oskarżony był czterokrotnie skazany za popełnienie czynu zabronionego stypizowanego w art. 178 a § 1 k.k. , w sytuacji gdy skazania na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 10 marca 2008 r. sygn. III K 1153/06 oraz na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie, z dnia 7 czerwca 2011 r. sygn. III K 215/10 uległy zatarciu, zaś rzekome czterokrotne skazanie oskarżonego za ten czyn miało szczególne znacznie dla wymierzenia oskarżonemu kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I.a) Sąd I instancji powinien oddalić wniosek dowodowy o przeprowadzenie eksperymentu procesowego na podstawie art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. bowiem przeprowadzenie tego dowodu jest nieprzydatne do stwierdzenia wiarygodności zeznań świadka R. L.. Świadek przemieszczał się za oskarżonym i obserwował ruch jego pojazdu z różnych miejsc. Dokładne ustalenie miejsca obserwacji jest więc niemożliwe. Sąd I instancji, oddalając ten wniosek dowodowy na rozprawie, w istocie powołał się na wskazane w art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. przesłanki. Podając błędną podstawę prawną oddalenia wniosku dowodowego sąd I instancji stwierdził, że wyjaśnienie ewentualnych rozbieżności w zeznaniach świadka R. L. jest możliwe poprzez ocenę tego dowodu w powiazaniu z innymi przeprowadzonymi dowodami. Naruszenie procedury, aby było skutecznym zarzutem odwoławczym , musi mieć wpływ na treść wyroku a w niniejszej sprawie takiego wpływu nie ma.

Ad. I.b) Sąd I instancji nie naruszył art. 410 k.p.k. bowiem wyjaśnił kwestię braku kluczyków samochodowych w chwili interwencji policjantów. Logicznie uzasadnił swoje stanowisko dlaczego uważa, że oskarżony musiał posiadać kluczyki do samochodu przed interwencją policjantów. Wniosek ten wynika z następujących okoliczności ocenionych łącznie.

1.Samochód oskarżonego w chwili interwencji policjantów był otwarty zaś oskarżony i świadek P. D. znajdowali się w środku. Aby dostać się do środka samochodu należało go uprzednio otworzyć przy pomocy kluczyka. W wypadku elektronicznego kluczyka, aby otworzyć samochód kierowca musi go posiadać przy sobie.

2. Samochód oskarżonego będący w ruchu widział w dniu zdarzenia świadek R. L.. Oskarżony kierował tym pojazdem przemieszczając się po ulicach (...) w W.. Uruchomienie silnika w samochodzie wymaga użycia kluczyka.

3. Samochód będący w ruchu, przed interwencją policjantów, ok. godz. 22.25 widział także świadek M. B..

4. Na nagraniu monitoringu także widać poruszający się samochód, zaś z okoliczności zdarzenia wynika, że musiał być to samochód oskarżonego.

Powyższe okoliczności świadczą o tym, że oskarżony w dniu zdarzenia ok. 22.25 dysponował kluczykami do swojego samochodu. Przy ich pomocy uruchomił pojazd i kierował nim przemieszczając się po ulicach (...) w W.. Zasadnie sąd I instancji nie uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego o tym, że nie kierował samochodem w stanie nietrzeźwości tylko siedział w pojeździe, słuchał muzyki i spożywał alkohol. Należy wskazać, że standardowo, co wynika z doświadczenia życiowego, właściciel pojazdu dysponuje dwoma kompletami kluczyków. Tymczasem siostra oskarżonego przyniosła policjantom tylko jeden kluczyk.

Ad. I b)

Ustalenie stanu nietrzeźwości oskarżonego należy oprzeć na wiarygodnej opinii biegłego z zakresu toksykologii. Punktem wyjścia wyliczeń biegłego było badanie krwi oskarżonego na zawartość alkoholu przeprowadzone w dniu w dniu 21.12.2021 r. o godzinie 00.50 a więc dwie godziny po tym , jak świadkowie R. L. i M. B. widzieli ten samochód w ruchu. Badanie wskazało 1,88 promila alkoholu etylowego. Opinia biegłego uwzględnia dwa warianty wyliczenia zawartości alkoholu we krwi oskarżonego. Jeden dla fazy wchłaniania a drugi dla fazy eliminacji gdyż zostało przeprowadzone tylko jedno badanie krwi niepozwalające na odróżnienie tych faz. Sąd I instancji przyjął za opinią biegłego wariant nietrzeźwości korzystniejszy dla oskarżonego. Przyjęcie tego wariantu oznacza, że alkohol ulegał jeszcze wchłanianiu a poziom 1,88 promila we krwi nie był maksymalny. Sąd I instancji błędnie określił poziom nietrzeźwości oskarżonego na 1,88 promila w chwili prowadzenia pojazdu bowiem taką zawartość alkoholu wskazało badanie krwi wykonane dwie godziny po zatrzymaniu oskarżonego, w sytuacji gdy do momentu zatrzymania o godzinie 22.50 oskarżony także spożywał alkohol pozostając w zaparkowanym samochodzie. Istotne, dla przypisania popełnienia czynu z art. 178 a § 4 k.k., jest ustalenie zawartości alkoholu we krwi oskarżonego w dniu 20.12.2021 r. pomiędzy godziną 21.30 a 22.25 bowiem w tym czasie świadek R. L. widział oskarżonego kierującego samochodem. O godzinie 21.30 zauważył, że oskarżony zataczając się udaje się pieszo do sklepu, gdzie kupił alkohol. Następnie wsiadł do zaparkowanego samochodu i razem ze świadkiem P. D. spożywał zakupiony alkohol słuchając głośno muzyki a następnie ok. godz. 22.25 oskarżony kierując samochodem pojechał do sklepu, potem wrócił i zaparkował samochód w tym samym miejscu. W dalszym ciągu spożywał alkohol aż do czasu zatrzymania przez policjantów o godzinie 22.50. Jak wynika z opinii biegłego stężenie alkoholu pomiędzy godziną 21.30 a 22.25 we krwi oskarżonego, przy założeniu korzystniejszego wariantu, było na poziomie między 0,68 promila a 1,28 promila. Sąd odwoławczy przyjął wartość 1,28 promila. Powyższe ustalenie opiera się na zeznaniach świadka R. L., który już ok. godziny 21.30 w dniu zdarzenia widział oskarżonego zataczającego się i a następnie spożywającego alkohol, co odpowiada stanowi nietrzeźwości zbliżonemu do 1,28 promila we krwi. Jak wynika z doświadczenia wynikającego z rozpoznania innych spraw karnych, stężenie alkoholu na poziomie 0,68 promila we krwi, czyli wartość najniższa wynikająca z opinii biegłego, nie powoduje zaburzeń równowagi u mężczyzny mającego 194 cm wzrostu i 90 kg wagi, jakim jest oskarżony. (k- 36) Biegły określił przedział nietrzeźwości dla fazy wchłaniania i fazy eliminacji. Niezależnie od przyjętej wersji dotyczącej fazy metabolizmu alkoholu etylowego w organizmie J. S., w jakiej znajdował się alkohol etylowy o godz. 00. 50 należy jednoznacznie przyjąć, iż podczas kierowania samochodem marki J. (...) nr rej. (...) w dniu 20.12.2021 roku w W. oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Przyjmując korzystniejszy wariant, w ramach wartości podanych przez biegłego, sąd odwoławczy stan nietrzeźwości oskarżonego ustalił na poziomie 1,28 promila we krwi.

Ad. I. c) Sąd I instancji nie naruszył art. 7 k.p.k. Zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy ocenił zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyjaśnienia oskarżonego J. S. oraz zeznania świadka P. D. zasadnie uznał za niewiarygodne. Oskarżony i świadek nie potrafił podać szczegółów zdarzenia poza stwierdzeniem, że nie jechali samochodem a tylko siedzieli w zaparkowanym pojeździe, spożywali alkohol oraz słuchali muzyki. Ich depozycje pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka R. L., który około godziny 22.25 widział jak oskarżony kieruje samochodem. Świadek opisał trasę samochodu oskarżonego i obserwował trasę przejazdu samochodu. Zeznania świadka R. L. znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka M. B. a także zgodne są z nagraniem monitoringu. Świadek M. B. ok. godziny 22.10 podszedł do samochodu oskarżonego, po to aby zwrócić uwagę siedzącym w nim mężczyznom na głośną muzykę . Widział wtedy oskarżonego siedzącego za kierownicą tego pojazdu. Mężczyźni w samochodzie nie zauważyli świadka. Świadek odszedł od samochodu i widział, że samochód ten rusza i wyjeżdża na ulicę. Razem ze świadkiem R. L. obserwowali ten samochód będący w ruchu. Samochód ruszył w krótkim czasie po tym jak za kierownicą tego pojazdu świadek M. B. zauważył oskarżonego. (k- 576) Obserwując ten samochód w ruchu ok. godziny 22.25 świadek R. L. zauważył, że oskarżony kieruje tym samochodem. W momencie zatrzymania przez policjantów oskarżony wysiadł z samochodu od strony siedzenia kierowcy. W tej sytuacji logiczny jest wniosek, że to oskarżony był kierowcą tego samochodu. Świadek M. G. zeznała, że oskarżony w dniu zdarzenia znajdował się w samochodzie, w którym włączony był silnik. (k- 161) Tym samym jej zeznania nie są sprzeczne z zeznaniami świadków R. L. i M. B.. Zasadnie sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania świadków R. L. i M. B.. Obaj świadkowie widzieli samochodów oskarżonego w ruchu około godziny 22.25. Zeznania tych świadków korelują ze sobą. Skoro zeznania świadka R. L. są zgodne z zeznaniami świadka M. B., osoby nie będącej w konflikcie z oskarżonym to należy wykluczyć stronniczość zeznań świadka R. L.. Zeznania świadka R. L. są konsekwentne. Nie zachodzi sprzeczność pomiędzy zeznaniami złożonym przez świadka R. L. na rozprawie a zeznaniami z postępowania przygotowawczego. Zeznania z rozprawy są bardziej szczegółowe bowiem zostały w większym zakresie oparte na danych z monitoringu. Okoliczności te ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego potwierdzają wnioski sądu I instancji o tym, że oskarżony w dacie zdarzenia w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, przejeżdżając po ulicach (...) w W..

Ad. I. d) Sąd I instancji nie naruszył art. 5 § 2 k.p.k. stwierdzając, że oskarżony miał czas aby odnieść kluczyki samochodowe do swojego mieszkania przed interwencją policjantów. Miał także możliwość ukrycia tych kluczyków tuż przed interwencją policjantów, co skutkowało, tym że kluczyki nie zostały odnalezione na miejscu zdarzenia. Kluczyki na polecenie policjantów przyniosła świadek M. G.. Ustalenie winy oskarżonego opiera się na zeznaniach świadków R. L. i M. B., którzy widzieli samochód oskarżonego w ruchu, poruszający się po ulicach (...) w dniu zdarzenia około godziny 22.25. O ile oskarżony kwestionował wiarygodność zeznań świadka R. L. to nie zgłosił zastrzeżeń co wiarygodności zeznań świadka M. B.. Zeznania tych świadków są zgodne ze sobą.

Ad. I. e) Sąd I instancji błędnie przyjął, że stężenie alkoholu w momencie gdy oskarżony prowadził samochód wynosiło 1,88 promila. Takie stężenie alkoholu stwierdzone zostało o godzinie 00.50, czyli dwie godziny po zatrzymaniu oskarżonego. Kwestę tę sąd odwoławczy omówił już we wcześniejszej części uzasadnienia, zwracając uwagę na to, że oskarżony po godzinie 22.25 do czasu zatrzymania o godzinie 22.50 także spożywał alkohol w zaparkowanym samochodzie. Świadczą o tym zeznania policjanta R. Z.. Z zeznań tych wynika, że oskarżony wysiadając z miejsca kierowcy w momencie zatrzymania upuścił butelkę wódki. Miał bełkotliwą mowę. (k-8v-9). Biegły w opinii stwierdził, że przyjmując korzystniejszy wariant określenia stanu nietrzeźwości oskarżonego, stężenie alkoholu mogło wnosić między 0,68%o a 1,28 %o we krwi. Sąd odwoławczy przyjął górną wartość wskazaną przez biegłego bowiem uwzględnił zeznania świadka R. L., który ok. 21.30 widział zataczającego się oskarżonego. Świadek zauważył, że oskarżony poszedł do sklepu, kupił alkohol a następnie wraz ze świadkiem P. D. usiadł w zaparkowanym samochodzie i razem spożywali zakupiony alkohol. O godzinie 22.25 świadek widział oskarżonego kierującego tym samochodem. Oskarżony pojechał wraz ze świadkiem P. D. do tego samego sklepu, w którym był wcześniej. Niższe stężenie alkoholu, podane w opinii biegłego - 0,68 promila we krwi, nie wywołuje zaburzenia równowagi u dorosłego mężczyzny mającego 194 cm wzrostu i 90 kg wagi, co wynika z doświadczenia związanego z rozpoznawaniem innych spraw nietrzeźwych kierowców. Z tych powodów sąd odwoławczy ustalił stan nietrzeźwości oskarżonego w dniu zdarzenia na 1,28 promila.

Ad. II. a) Sąd I instancji nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych. Świadek M. B. widział oskarżonego zajmującego fotel kierowcy w zaparkowanym samochodzie gdy próbował zwrócić mu uwagę na zbyt głośną muzykę. W krótkim czasie po tej obserwacji widział samochód w ruchu. (k- 576) W tym czasie samochód obserwował także świadek R. L.. Konsekwentnie zeznał, że samochód prowadził około godziny 22.25 właśnie oskarżony. Należy wskazać, iż w momencie interwencji policjantów oskarżony także zajmował miejsce kierowcy w tym pojeździe. Zeznania świadka R. L. znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka M. B., który nie jest skonfliktowany z oskarżonym. Oskarżony miał możliwość ukrycia kluczyków tuż przed interwencją policjantów.

Ad. II. b)

Uprzednie skazania J. S. z art. 178 a § 1 k.k. nie uległy zatarciu. W niniejszej sprawie zachodzą przesłanki z art. 108 k.k. Zgodnie z tym przepisem dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie skazania. Oskarżony po rozpoczęciu lecz przed upływem okresu wymaganego do zatarcia poprzednich skazań popełnił ponownie przestępstwo. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony był czterokrotnie karany za przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k.

Ad. III. Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę współmierną do zawinienia i słusznie uznał za okoliczność obciągającą to, że oskarżony był czterokrotnie skazany za popełnienie przestępstw z art. 178 a § 1 k.k. Kary za przestępstwa z art. 178 § 1 a k.k. orzeczone na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 10 marca 2008 r. sygn. III K 1153/06 oraz na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie z dnia 7 czerwca 2011 r. sygn. III K 215/10 nie uległy zatarciu.

Karę grzywny za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. orzeczoną na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie sygn. III K 1153/06 oskarżony wykonał w dniu 2.08.2011 r. Kolejny wyrok – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie sygn. III K 215/10 zapadł w dniu 7.06.2011 r. czyli przed zatarciem się poprzedniego skazania. Kara grzywny ulega bowiem zatarciu po upływie roku od wykonania orzeczonej kary. Karę grzywny orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie sygn. III K 215/10 oskarżony wykonał w dniu 10.12.2012 r. zaś kolejny wyrok w sprawie III K 927/11 wydany został w dniu 27.02.2012 r. Na mocy tego wyroku wymierzona została oskarżonemu kara 1 roku pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. czyli przed zatarciem się poprzedniego skazania. Kolejny wyrok skazujący oskarżonego za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. zostały wydany przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi -Południe w Warszawie w dniu 19.03.2013 r. w sprawie III K 923/10 na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania. Postanowieniem z dnia 17.12.2014 r. sąd zarządził wykonanie tej kary. Kolejny wyrok zapadł w dniu 5.03.2019 r. sygn. III K 809/12 z art. 178 a § 1 k.k. skazujący na karę grzywny. Następnie Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie w dniu 8.05.2019 r. w sprawie sygn. III K 1045/18 wydał wyrok łączny. Węzłem kary łącznej połączył kary grzywny orzeczone wyrokami III K 1153/06 i III K 215/10 oraz kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami III K 927/11 i III K 923/10. Wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Karę pozbawienia wolności oskarżony odbywał w okresie od dnia 10 marca 2019 r. do dnia 27.09.2019 r. Zgodnie z art. 108 k.k. jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu lecz przed upływem okresu wymaganego do zatarcia skazania popełnił ponownie przestępstwo dopuszczalne jest tyko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań.

Wniosek

1. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie;

2.uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

3. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary według najniższego ustawowego zagrożenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie są zasadne.

1.  Uniewinnienie oskarżonego nie znajduje oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym bowiem świadkowie R. L. i M. B. widzieli samochód oskarżonego w ruchu przemieszczający się po ulicach (...) w W. ok. godz. 22.25. w dniu zdarzenia. Świadek R. L. widział, że samochodem kieruje oskarżony. Opinia biegłego jednoznacznie wskazuje, że oskarżony kierował samochodem po ulicach (...) w W. w stanie nietrzeźwości.

2.  Materiał dowodowy nie wymaga uzupełnienia więc nie zachodzi potrzeba uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.  Kara wymierzona oskarżonemu nie nosi cech rażącej surowości bowiem uwzględnia szereg okoliczności obciążających, w tym wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Brak jest więc podstaw do złagodzenia orzeczonej kary.

Zarzut apelacji obrońcy adw. R. S.

- obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 178 a § 1 k.k. poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony J. S. swym działaniem wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa prowadzenia pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości w sytuacji, gdy w zachowaniu oskarżonego brak było elementu kierowania pojazdem, który można traktować jako fakt niepozostawiający wątpliwości;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji nie naruszył prawa materialnego i zasadnie przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 178 a § 4 k.k. Prawidłowo ocenił zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy. Zasadnie uznał, że zeznania świadków R. L. i M. B. w powiązaniu z opinią biegłego z zakresu toksykologii wskazują, że oskarżony w dacie zdarzenia kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Szczegółowo do tej kwestii sąd odwoławczy odniósł się w części 3.1. uzasadnienia.

Zarzut

-obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego J. S. niedający się usunąć wątpliwości, w szczególności dotyczących kwestii braku kluczyków do samochodu osobowego marki J. (...) o nr rej. (...), którym oskarżony, stosownie do zarzucanego czynu, miałby poruszać się po ulicach (...);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Logiczne rozumowanie przeprowadzone na podstawie zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego - zeznań świadków R. L. i M. B. prowadzi do wniosku, że oskarżony w dacie zdarzenia posiadał kluczyki do samochodu skoro obaj świadkowie widzieli samochód w ruchu przemieszczający się po ulicach (...) w W.. Oskarżony musiał posiadać kluczyki do samochodu w dacie zdarzenia gdyż został zatrzymany w otwartym samochodzie przez policjantów. Aby dostać się do tego samochodu musiał go otworzyć przy pomocy kluczyków.

Wniosek

O uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek nie jest zasadny gdyż zeznania świadków R. L. i M. B. ocenione razem z opinią biegłego z zakresu toksykologii jednoznacznie wskazują, że oskarżony w dacie zdarzenia prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości. Tę kwestę sąd odwoławczy omówił w części 3.1. uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Stężenie alkoholu we krwi oskarżonego 1,28 promila.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Istotne, dla przypisania popełnienia czynu z art. 178 a § 4 k.k., jest ustalenie zawartości alkoholu we krwi oskarżonego w dniu 20.12.2021 r. pomiędzy godziną 21.30 a 22.25 bowiem w tym czasie świadek R. L. widział oskarżonego kierującego samochodem. O godzinie 21.30 zauważył, że oskarżony zataczając się udaje się pieszo do sklepu, gdzie kupił alkohol. Następnie wsiadł do zaparkowanego samochodu i razem ze świadkiem P. D. spożywał zakupiony alkohol słuchając głośno muzyki a następnie ok. godz. 22.25 oskarżony kierując samochodem pojechał do sklepu, spożywał alkohol do czasu zatrzymania o godzinie 22.50. Jak wynika z opinii biegłego stężenie alkoholu pomiędzy godziną 21.30 a 22.25 we krwi oskarżonego, przy założeniu korzystniejszego wariantu, było na poziomie między 0,68 promila a 1,28 promila. Sąd odwoławczy przyjął wartość 1,28 promila. Powyższe ustalenie opiera się na zeznaniach świadka R. L., który już ok. godziny 21.30 widział oskarżonego zataczającego się i a następnie spożywającego alkohol, co odpowiada stanowi nietrzeźwości zbliżonemu do 1,28 promila we krwi. Jak wynika z doświadczenia wynikającego z rozpoznania innych spraw karnych, stężenie alkoholu na poziomie 0,68 promila we krwi nie powoduje zaburzeń równowagi u mężczyzny mającego 194 cm wzrostu i 90 kg wagi, jakim jest oskarżony. (k- 36) Biegły określił przedział nietrzeźwości dla fazy wchłaniania i fazy eliminacji. Niezależnie od przyjętej wersji dotyczącej fazy metabolizmu alkoholu etylowego w organizmie J. S., w jakiej znajdował się alkohol etylowy o godz. 00. 50 należy jednoznacznie przyjąć, iż podczas kierowania samochodem marki J. (...) nr rej. (...) w dniu 20.12.2021 roku w W. oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Przyjmując korzystniejszy wariant, w ramach wartości podanych przez biegłego, sąd odwoławczy stan nietrzeźwości oskarżonego ustalił na poziomie 1,28 promila we krwi.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenie winy oskarżonego opiera się na wiarygodnych zeznaniach świadków R. L. i M. B. . Obaj świadkowie widzieli samochód oskarżonego w ruchu w dniu 20.12.2021 r . ok. godz. 22.25. Świadek R. L. widział , że oskarżony kieruje samochodem. Zeznania świadków nawzajem się uzupełniają. Opinia biegłego wskazuje na stan nietrzeźwości oskarżonego. Kara wymierzona oskarżonemu jest dostosowana do zawinienia. Uwzględnia działanie w ramach powrotu do przestępstwa i stan niebezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego, jaki oskarżony wywołał.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Ustalenie stężenia alkoholu we krwi oskarżonego.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy opierał się na opinii biegłego. Na tej podstawie ustalił stan nietrzeźwości oskarżonego na 1,28 promila we krwi w chwili kierowania pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym. Jest to wartość, która uwzględnia zeznania świadka R. L., który widział oskarżonego zataczającego się a następnie spożywającego alkohol.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. O opłacie sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o opłatach w spawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. z późniejszymi zmianami.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca adw. P. K. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca adw. R. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana