Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 302/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 30 listopada 2023r. , sygn. akt IV K 633/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego

3.1.- w zakresie skazania za występek z art. 207 § 1 k.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu

– rażącą niewspółmierność kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie gdyż miała charakter typowo polemiczny. Do takiego wniosku prowadzi już lektura petitum środka odwoławczego, w którym to fragmencie w istocie nie wskazano na czym polegać by miały oba zarzucane uchybienia. Uzasadnienie apelacji przekonuje natomiast, że zawiera ona jedynie subiektywne przekonania skarżącego, nie poparte konkretnymi argumentami znajdującymi osadzenie w materiale dowodowym, a przekładające się na rzeczywiste błędy sądu meriti.

Gdy więc chodzi o przypisane oskarżonemu przestępstwo znęcania się nad babcią – D. L., utrudnienie korzystania z łazienki było tylko jednym z przejawów tego czynu, ale przecież niejedynym. Z zeznań samej pokrzywdzonej oraz pozostałych świadków wprost wynikało, że P. Z. (1) ubliżał babci, wyzywał ją, awanturował się w nocy uniemożliwiając odpoczynek. Oskarżony korzystał z mieszkania babci, wiedział również, że jest ona w podeszłym wieku i schorowana. Te same sytuacje czy krzyki kierowane pod adresem osoby młodszej, sprawniejszej fizycznie mogłyby być przez nią odebrane inaczej (np. jako przejaw nieprozumienia, kłótnię), inaczej zaś odbierała je pokrzywdzona. Bez wątpienia opisane zachowanie oskarżonego powodowało znaczny jej stres i cierpienia. Co zaś się tyczy kwestii remontu łazienki, obrońca oskarżonego nie dostrzega, że ów „remont”, mający w istocie doprowadzić do opuszczenia mieszkania przez D. L., sprowadził się do wymontowana sprzętów, zniszczenia łazienki i zaprzestania na okres kilku miesięcy, dalszych prac. Wbrew jednak twierdzeniom obrońcy, powodem tego stanu rzeczy nie był brak środków finansowych, czyli okoliczność niezależna od oskarżonego, jako że na remont otrzymał on pieniądze od samej pokrzywdzonej, a jedynie jego chęć uprzykrzenia życia D. L. po to, by wyprowadziła się pozostawiając go samego w lokalu. Nie może zatem być żadnych wątpliwości co do słuszności przypisania oskarżonemu występku z art. 207 § 1 k.k.

Równie chybione, a przez to nie zasługujące na aprobatę jest twierdzenie o rażącej niewspółmierności ( surowości ) kar jednostkowych, wymierzonych oskarżonemu. W dacie popełnienia przypisanych mu czynów P. Z. (1) był osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa umyślne o znacznym ciężarze, godzącym w różne dobra chronione prawem. Zaskarżonym wyrokiem uznano go winnym popełnienia m. in występku z art. 202 § 3 k.k., zagrożonego karą pozbawienia wolności od 2 do 15 lat. Skazanie zatem na karę 3 lat pozbawienia wolności osoby uprzednio wielokrotnie karanej, zważywszy na liczbę zabezpieczonych od oskarżonego plików i ich charakter, żadną miarą nie może być uznane za karę zbyt surową. Tym bardziej nie da się uznać za taką, kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzonej za czyn z art. 202 § 4a k.k., którego dolna granica ustawowego zagrożenia wynosi 3 miesiące pozbawienia wolności.

Podobnie – kara 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za trwający blisko rok występek znęcania się nad babcią, która zaoferowała oskarżonemu mieszkanie, zapewniała też utrzymanie i której, choćby z racji wieku, winien on szacunek. Tymczasem o nagannym, bezprawnym jego zachowaniu mówiła nie tylko pokrzywdzona i pozostali świadkowie, ale – pośrednio – przyznawał sam oskarżony wyjaśniając o podejmowanych na skutek wezwań sąsiadów częstych interwencjach Policji, spowodowanych awanturami czy głośnym słuchaniem przez niego muzyki.

Uwzględniając wcześniejszą kilkakrotną karalność za przestępstwa związane z naruszeniem bezpieczeństwa w komunikacji ( ostatnie skazanie nastąpiło na 6 miesięcy przed datą czynu przypisanego w punkcie VI) , karę dwóch lat pozbawienia wolności wymierzoną za ten czyn uznać należy za adekwatną do stopnia szkodliwości społecznej oraz zawinienia oskarżonego.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 207 § 1 k.k, a także znaczne złagodzenie kar jednostkowych pozbawienia wolności w konsekwencji wymierzenie nowej kary łącznej w rozmiarze nie przekraczającym 3 lat pozbawienia wolności zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów i tym samym - braku przesłanek z art. 414 § 1 k.p.k. wniosek o uniewinnienie oskarżonego oraz złagodzenie orzeczonych kar, nie zasługiwał uwzględnienie. Trzeba także podkreślić, że brak było podstaw do zmiany wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, która obejmowała skazania za cztery odmienne rodzajowo czyny, naruszające różne dobra chronione prawem i popełnione w różnych miejscach i czasie. Stąd też brak owej łączności podmiotowej i przedmiotowej wykluczał możliwość zastosowania zasady absorpcji kar.

Lp.

Zarzuty podniesione w apelacji prokuratora

3. 2. - w zakresie rozstrzygnięć z punktów I i II wyroku – obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia , to jest art. 413 § 1 pkt. 4 k.p.k. poprzez błędne przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu i o popełnienie których go oskarżył;

- w zakresie punktu VIII wyroku – obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie innym niż kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu, to jest art.90 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. poprzez błędne określenie łącznego wymiaru środka karnego w związku z wymierzeniem za zbiegające się przestępstwa środków karnych tego samego rodzaju w postaci zakazu przebywania w obiektach służących wychowaniu, edukacji lub opiece nad małoletnimi na okres lat 10 , podczas gdy łączny wymiar tego środka karnego powinien wynosić powyżej 10 lat – zgodnie z dyrektywami łączenia środków karnych;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadny okazał się wyłącznie zarzut obrazy prawa materialnego.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k., stosowanym na mocy art. 90 § 2 k.k. odpowiednio do łączenia środków karnych, sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Z zaskarżonego wyroku wynika, że wobec P. Z. (1), w związku ze skazaniem za występki z art. 202 § 3 k.k. i art. 202 § 4 a k.k., orzeczono dwukrotnie środki karne w postaci m.in. zakazu przebywania w obiektach służących wychowaniu, edukacji lub opiece nad małoletnimi na okres lat 10. W takie zaś sytuacji, łącząc te jednostkowe środki, Sąd Rejonowy powinien był orzec karę łączną w rozmiarze wyższym aniżeli lat. 10.

Nie zasługiwał natomiast na uwzględnienie pierwszy z podniesionych zarzutów. Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 434 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie wtedy, gdy na jego niekorzyść wniesiono środek odwoławczy, a jeśli pochodzi on od podmiotu kwalifikowanego – wyłącznie w razie stwierdzenia podniesionych w nim uchybień. Jeśli zatem sąd stwierdza, że zarzut czy uchybienie sygnalizowane apelacja prokuratora nie wystąpiło, choćby nawet wyrok obarczony był wada nie możliwości dokonania jego zmiany na niekorzyść chyba, że zachodzą warunki opisane w art. 440 k.p.k.

Obraza art. 413 § 1 pkt. 4 k.p.k. ma miejsce wówczas, gdy sąd nieprawidłowo przytoczy treść aktu oskarżenia w zakresie dotyczącym zarzutu stawianego oskarżonemu. Wynika to wprost z gramatycznej wykładni przepisu, w którym mowa jest właśnie o obowiązku przytoczenia opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu. Za obrazę podpadającą pod ten przepis nie może zaś być uznane orzeczenie sądu, będące konsekwencją wadliwego przytoczenia treści aktu oskarżenia w sytuacji, gdy sąd uznaje oskarżonego za winnego „zarzucanego czynu”. W zależności od konkretnego układu procesowego występującego w sprawie, jest to bowiem albo nieprecyzyjnie opisane rozstrzygnięcie sądu ( art. 413 § 1 pkt. 5 k.p.k.) albo błąd w ustaleniach faktycznych. Jeżeli zatem wadliwość opisu czynu przypisanego oskarżonemu polega tylko na ułomności „technicznej”, ale jego podstawą są pełne i prawidłowe ustalenia faktyczne, możliwe jest poprawienie tego błędu przez sąd odwoławczy w ramach uwzględnienie zarzutu obrazy prawa procesowego. Jeśli zaś owa zmiana wyroku miałaby być konsekwencją poczynienia dodatkowych ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonego, jest ona możliwa jedynie wtedy, gdy zarzut mający za swą podstawę art. 438 pkt. 3 k.p.k. został podniesiony w apelacji i okazał się zasadny. Żadna z tych sytuacji nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie.

Istotnie – opisane w punktach I i II aktu oskarżenia czyny zarzucane P. Z. (1) sprowadzać się miały, gdy chodzi o znamiona czasownikowe, do „rozpowszechniania treści pornograficznych z udziałem małoletnich i treści pornograficznych związanych z posługiwaniem się zwierzęciem”, a także „treści pornograficzne przedstawiające wytworzony wizerunek małoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej w postaci plików zdjęciowych” poprzez ich rozsyłanie uczestnikom portalu oraz do posiadania utrwalonych w postaci elektronicznej treści pornograficznych z udziałem małoletnich oraz „treści pornograficznych przedstawiających wytworzony wizerunek małoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej w postaci plików zdjęciowych” . Zaskarżonym wyrokiem Sąd uznał P. Z. (1) za winnego tychże zarzucanych mu czynów, jednakże ich opis zawarty w komparycji orzeczenia nie przystawał do zarzutów z aktu oskarżenia, gdyż – jak słusznie dostrzegł prokurator – nie zawierał stwierdzeń o rozsyłaniu czy posiadaniu treści pornograficznych przedstawiających wytworzony wizerunek małoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej w postaci plików zdjęciowych. Co jednak najistotniejsze, a co zostało całkowicie zignorowane przez oskarżyciela publicznego – autora apelacji, część motywacyjna wyroku nie zawiera jakichkolwiek stwierdzeń pozwalających przyjąć, że sąd meriti takie ustalenia faktyczne poczynił ( k. 815), co dawałoby podstawę do korekty wyroku w związku ze stwierdzeniem obrazy art. 413 § 1 pkt. 4 k.p.k. skoro tak, to przyjąć należało że ów wyrok, oczywiście błędnie, takich ustaleń nie zawiera. Chcąc wiec doprowadzić do rezultatu postulowanego w apelacji prokurator powinien był stawiać zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ( art. 438 pkt. 3 k.p.k.) będący skutkiem niewłaściwej oceny dowodów w postaci analizy plików zabezpieczonych na komputerze oskarżonego. Brak takiego zarzutu uniemożliwiał sądowi odwoławczemu uwzględnienie wniosku oskarżyciela i to z kilku powodów.

Pierwszy, wynikający z powyższych rozważań to ten, że brak właściwie określonego zarzutu czynił apelację w tym zakresie niemożliwą do uwzględnienia, gdyż poprawienie błędnie przytoczonych w komparycji wyroku opisów czynów zarzucanych oskarżonemu skutkowałoby w istocie przyjęciem, że P. Z. (1) został również skazany za czyny inne, niż przypisał do sąd orzekający.

Drugi – bo zmiana opisu czynu pociągać za sobą musiała zmianę w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ( co zresztą dostrzegł skarżący). Ponownie trzeba jednak zaznaczyć, że rażąco błędnie pominął przy tym treść art. 455 k.p.k., dozwalającemu poprawienie przez sąd odwoławczy błędnej kwalifikacji prawnej czynu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, O ILE NIE WIĄŻE SIĘ TO ZE ZMIANĄ USTALEŃ FAKTYCZNYCH i ,gdy chodzi o poprawienie tej kwalifikacji na niekorzyść oskarżonego, tylko wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść. Tymczasem, co wyżej wykazano, powołanie w ramach kumulatywnej kwalifikacji co do czynów z punktu I i II aktu oskarżenia także przepisu art. 202 § 4 b k.k. wymagałoby właśnie poczynienie przez sąd odwoławczy dodatkowych ustaleń faktycznych co do „treści pornograficznych przedstawiających wytworzony wizerunek małoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej w postaci plików zdjęciowych”.

Po trzecie wreszcie – brak w opisie czynów, za jakie skazano P. Z. (2) określonego fragmentu zarzutu, a w konsekwencji pominięcie w kwalifikacji prawnej art. 202 § 4 b k.k. , nie prowadził do wydania wyroku rażąco niesprawiedliwego w rozumieniu art. 440 k.p.k. Nawet jednak gdyby prezentować odmienny pogląd, przepis ten w obecnym jego kształcie nie dawałby również podstaw do uwzględnienia wniosku zawartego w apelacji prokuratora czy uchylenia wyroku. Skoro bowiem, jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów zmianie na korzyść oskarżonego albo w sytuacji określonej w art. 437 § 2 zdanie drugie uchyleniu, to oczywistym jest, że wykluczona została możliwość zmiany orzeczenia w tym trybie na niekorzyść oskarżonego, zaś uchylenie wyroku skazującego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nastąpić by mogło tylko wtedy, gdyby sąd odwoławczy dostrzegł konieczność ponowienia w całości przewodu sądowego albo dopatrzył się wystąpienia jednej z bezwzględnych przyczyn odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.

Wniosek

zmiana wyroku poprzez:

- wymierzenie na nowo łącznego środka karnego w rozmiarze przekraczającym jednostkowe środki orzeczone na okresy po 10 lat;

- zmiana opisów czynów i kwalifikacji prawnych z punktów I i II komparycji wyroku, a co za tym idzie – zmianę punktów I i III wyroku

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec był zasadny częściowo – w zakresie dotyczącym uksztaltowania na nowo łącznego środka karnego, zaś niezasadny w pozostałym zakresie – co szczegółowo omówiono w punkcie 3.2.

Lp.

Zarzuty podniesione w apelacji oskarżonego

3.3 - oskarżony w apelacji nie wyartykułował wprost zarzutów stawianych wyrokowi, ale jej treść wskazuje, że kwestionował sposób procedowania sądu, dokonana przez sąd meriti ocenę dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, a także rozmiar orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żaden z argumentów podniesionych w tej apelacji nie okazał się zasadny.

Po pierwsze – nie ma racji oskarżony wywodząc, iż nie zbadano należycie stanu jego zdrowia psychicznego w dacie popełnienia zarzucanych czynów. Z opinii biegłych psychiatrów wynika bowiem, że w odniesieniu do oskarżonego nie zachodziły okoliczności wymienione w art. 31 § 1 lub § 2 k.k. Posiłkowo jedynie podnieść należy, że z bogatej karty karnej oskarżonego wynika, że był on karany za szereg równych występków na przestrzeni wielu lat, w żadnej z tych spraw nie stwierdzono choćby ograniczenia jego poczytalności. Dokumentacja, na która oskarżony powoływał się w apelacji została dołączona na etapie postępowania przygotowawczego, a co do części wskazywanej przez P. Z. (1) nie było to możliwe, gdyż nie leczył się on w podawanych przezeń placówkach. Niektóre z dokumentów ( np. systemu (...)) wiążących się z pobytami w Izbie Wytrzeźwień, będącymi skutkiem nadużywania przez oskarżonego alkoholu są o tyle bez znaczenia, że zgodnie z art. 31 § 3 k.k. przepisów § 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć. Sam oskarżony zaś nigdy nie twierdził, aby zdarzały mu się epizody atypowego działania alkoholu, co zresztą mogłoby mieć miejsce tylko raz. Jeśli bowiem oskarżony wiedziałby, że na wypity alkohol reaguje atypowo, nieproporcjonalnie do ilości spożytej doznaje ograniczenia świadomości, mając tę wiedze powinien był po prostu zaprzestać jego spożywania. W apelacji przyznał on przecież, że miał od wielu lat świadomość swego uzależnienia, był kierowany na terapie odwykowe od alkoholu, a mimo to wpadał w ciągi alkoholowe. Sam jednak fakt głębokiego uzależnienia od alkoholu nie jest okolicznością wymagającą uzupełnienia opinii sądowo – psychiatrycznej, skoro był on znany biegłym ją sporządzającym. Trzeba także podkreślić, że oskarżony nie odpowiadał np. za kradzież alkoholu ze sklepu, co miałoby bezpośredni związek z jego nałogiem, lecz przestępstwa związane z pornografią dziecięcą. Podobnie bez znaczenia pozostaje fakt, że obecnie ( a więc po upływie 3 lat od zarzutu) oskarżony podczas pobytu w areszcie pozostaje pod opieką psychologa czy psychiatry, skoro jednocześnie nie został np. skierowany na żadne dodatkowe badania, brak też wniosku o umieszczenie go w szpitalu w związku ze stwierdzonym zaburzeniem umysłowym czy chorobą psychiczną. Dodać do tego trzeba, że na pierwszym terminie rozprawy oskarżony domagał się wprawdzie jej odroczenia, aby umożliwić dołączenie jego dokumentacji leczenia szpitalnego, ale choć sad wniosku tego nie uwzględnił, to jednak doszło do przerwy w rozprawie a mimo to oskarżony nie dołączył jakiejkolwiek dokumentacji. Nie może być wobec tego mowy o bezzasadnym oddaleniu jakichkolwiek wniosków dowodowych w tym zakresie, co zarzucono w apelacji, jako że to oskarżony nie złożył wspomnianej dokumentacji.

Równie chybiony jest argument wadliwości postępowania dowodowego, mającej polegać na prowadzeniu go pod nieobecność obrońcy, co naruszało prawo do obrony oskarżonego. Po pierwsze – w odniesieniu do P. Z. (1) nie zachodził wypadek obrony obligatoryjnej, a zatem udział obrońcy na pierwszym terminie rozprawy nie był obowiązkowy. Trudno zaś uwierzyć ( podobnie jak postąpił Sąd Rejonowy), by administracja aresztu śledczego z niewiadomych względów przesłała do sądu korespondencję oskarżonego zawierającą wnioski dowodowe, wniosek o mediację czy uchylenie tymczasowego aresztowania, a nie wysłała jedynie wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu. Stąd tez przyjąć należało, że wniosek taki został po raz pierwszy złożony dopiero na rozprawie w dniu 21 września 2023r., choć o jej terminie oskarżony powiadomiony był ze znacznym wyprzedzeniem. Słusznie zatem wniosek o wyznaczenie wówczas obrońcy z urzędu i odroczenie rozprawy na tym jej etapie nie został uwzględniony. Jednocześnie, na kolejnym jej terminie w dniu 16 października 2023r. obecny był i oskarżony i jego obrońca, a Sąd umożliwił im zajęcie stanowiska w kwestii ewentualnych wniosków dowodowych ( w tym – potrzeby przesłuchania świadków) i właśnie ze względu na uwzględnienie jednego z takich wniosków wyznaczono kolejny termin rozprawy na 21 listopada 2023r., na który doprowadzono oskarżonego i stawił się jego obrońca. W tym stanie rzeczy nie może być mowy o jakimkolwiek naruszeniu prawa do obrony ( art. 6 k.p.k.), skutkującym nierzetelnością procesu.

Co zaś tyczy się uwag oskarżonego odnośnie rzekomej „zmowy” jego rodziny, mającej na celu wyeksmitowanie go z mieszkania zajmowanego wspólnie z babcią, jest to twierdzenie nie tylko typowo polemiczne i gołosłowne, ale przede wszystkim – nielogiczne. Skoro bowiem D. L. pomogła oskarżonemu w trudnej dla jego sytuacji życiowej i sama zaoferowała lokum, to trudno uwierzyć, by obecnie bezpodstawnie oskarżała wnuka. Co więcej – on sam przyznawał się a to do wytrącenia telefonu z jej ręki, a to do podniesionego głosu ( krzyków w rozmowie z pokrzywdzoną), czy wreszcie do uderzania jej dłonią w twarz w celu rzekomego orzeźwienia. Żadna z przesłuchanych osób nie podawała nic ponad to co usłyszała czy sama zobaczyła, a przeciwnie – świadkowie zastrzegały, że o pewnych sytuacjach mają wiedze tylko z opowieści pokrzywdzonej i zbieżnie z jej relacją opisywały zachowanie oskarżonego. Z zapisów protokołu rozprawy , to jest obserwacji Przewodniczącego rozprawie oraz treści zeznań D. L. nie wynika, by zachodziły jakiekolwiek wątpliwości co do zdolności jej postrzegania czy relacjonowania zdarzeń. Typowe dla jej wieku problemy ze słuchem nie oznaczają przecież, że pokrzywdzona nie była w stanie rozróżnić natężenia siły głosu, tonu wypowiedzi, a przede wszystkim – słów wypowiadanych przez jej wnuka. Nie ma więc podstaw, by – jak chciałby P. Z. (1) – zakładać, iż właśnie z racji wieku pokrzywdzona zeznawała niezbornie i fałszywie go oskarżała. Za kuriozalne zaś należy uznać przekonanie oskarżonego, że pokrzywdzona z pewnością cierpi na schizofrenie, która on sam mógł się „zarazić”, co miałoby tłumaczyć powody jego bezprawnych zachowań, także tych, związanych z pornografią dziecięcą. Dowolność tych twierdzeń pozbawiała ich skuteczności i możliwości uwzględnienia apelacji.

Za chybiony uznać również należało zarzut odnoszący się do rozmiaru jednostkowych kar pozbawienia wolności. Jakkolwiek bowiem sąd odwoławczy nie zmienił opisów czynów zgodnie z postulatami prokuratora, to nie mógł pomijać przy wymiarze kar jednostkowych, jakiego rodzaju pliki oskarżony posiadał i rozsyłał innym użytkownikom i jaka była ich liczba. Pornografia dziecięca ZAWSZE jest skutkiem skrzywdzenia małoletniego i gdyby nie istniały osoby wchodzące w posiadanie takich materiałów, a następnie rozsyłające je dalej, nie działaliby też sprawcy – autorzy zdjęć czy filmów. Rosnąca liczba przestępstw tego rodzaju została dostrzeżona przez ustawodawcę, co skutkowało odpowiednio surowym zagrożeniem karą, której minimalna granica wynosi 2 lata pozbawienia wolności za czyn z art. 202 § 3 k.k. Wobec tego uwzględniając wszelkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe, kara 3 lat pozbawienia wolności musi być uznana za karę nie tylko nie nadmiernie surową, ale wręcz wyważoną. Gdy zaś chodzi o wymiar kary za występek z art. 178 a § 4 k.k., jak już wcześniej wskazano, został on popełniony zaledwie sześć miesięcy po wydaniu poprzedniego ( kolejnego) orzeczenia skazującego za taki sam rodzajowo czyn, co dowodzi niepoprawności oskarżonego i lekceważenia rzez niego porządku prawnego.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 207 § 1 k.k, a także znaczne złagodzenie kar jednostkowych pozbawienia wolności w konsekwencji wymierzenie nowej kary łącznej w rozmiarze nie przekraczającym 3 lat pozbawienia wolności zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie co do winy, kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność w tym zakresie wszystkich wniesionych apelacji nie mogła prowadzić do ich uwzględnienia , a więc wzruszenia wyroku, a nie zachodziły też okoliczności wymienione w art. 439 § 1 k.p.k. lub art. 440 k.p.k. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, właściwie ocenił cały ujawniony materiał dowodowy i wysnuł trafne wnioski w przedmiocie popełnienia przez oskarżonego czynów mu przypisanych. Zatem, ani prawidłowość przyjętej kwalifikacji prawnej ani też rozmiar orzeczonych kar nie budziły zastrzeżeń i nie dawały podstaw do zmiany wyroku

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozmiar łącznego środka karnego

Zwięźle o powodach zmiany

Prawidłowo zastosowany przepis art. 86 § 1 k.k. wymaga, by przy łączeniu kar ( i odpowiednio – środków karnych, arg. z art. 90 § 2 k.k. ) ich łączny wymiar przekraczał najwyższy z wymierzonych środków karnych. Jeśli zatem za popełnione przez oskarżonego przestępstwa z art. 202 § 3 k.k. oraz art. 202 § 4 a k.k. orzeczono środki karne po 10 lat zakazu przebywania w obiektach służących wychowaniu, edukacji lub opiece nad małoletnimi, to łącznie taki środek karny przekraczać musiał ten okres, stąd też Sąd Okręgowy ustalił go na 12 lat – uwzględniając przy tym charakter czynów przypisanych oskarżonemu.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zasądzenie wynagrodzenia na rzecz obrońcy

zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych

W postępowaniu odwoławczym oskarżony reprezentowany był przez obrońcę z urzędu, dlatego też , na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2015 r. poz. 615, z późn. zm.) oraz art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. i art. 619 § 1 k.p.k. należało zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. P. kwotę 1033,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że ze względu na sytuację osobistą oskarżonego i jego stan majątkowy oraz konieczność odbycia długoletniej kary pozbawienia wolności, obciążenie go kosztami sądowymi nie byłoby celowe i na podstawie art. 624 k.p.k. zwolnił go od tych kosztów.

7.  PODPIS

SSO Beata Tymoszów SSO Ludmiła Tułaczko SSR( del.) Izabela Kościarz – Depta

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o winie i karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o winie i karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie o winie i karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana