Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Bukiewicz

Protokolant sądowy Dominika Mroczka

bez udziału oskarżyciela publicznego Komendy Rejonowej Policji Warszawa VI

po rozpoznaniu dnia 8 maja 2025 r.

sprawy M. Ż., syna J. i G., ur. (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 65b kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 17 grudnia 2024 r. sygn. akt IV W 86/23

przy zastosowaniu art. 2 § 1 kw wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie na rzecz adw. P. B. kwotę 840 złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym; zwalnia obwinionego od opłaty i ponoszenia pozostałych kosztów sądowych przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

VI Ka 249/25

UZASADNIENIE

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że rodzaj i wysokość wymierzonej przez Sąd Rejonowy wobec M. Ż. kary 500 zł grzywny , przy jednoczesnych zwolnieniu z ponoszenia kosztów sądowych , w tym z tytułu wydatków Skarbu Państwa na obrońcę z urzędu , nie cechują się rażącą niewspółmiernością, wobec czego apelację obrońcy obwinionego uznać należało za niezasadną. Z uwagi natomiast na to, że skarżący nie kwestionował ustaleń faktycznych, kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu czy też winy M. Ż. odnoszenie się do tych kwestii uznać należy za niecelowe i poprzestać wyłącznie na stwierdzeniu, że w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy jest kompletny, a jego ocena, dokonana przez sąd I instancji - prawidłowa i niebudząca wątpliwości.

Odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu zaznaczyć należy w pierwszej kolejności, że rażąca niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy sąd I instancji w sposób jaskrawy nie wyważy rodzaju i wysokości wymierzanej kary z okolicznościami przewidzianymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., co skutkować będzie nieproporcjonalnością tej kary. Podkreślić należy przy tym, że na gruncie art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby, również w potocznym znaczeniu tego słowa, „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Zmiana zaskarżonego wyroku z powodu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary może mieć zatem miejsce dopiero wtedy, gdy wykazana zostanie wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku, sygn. akt II AKa 514/04). Powyższe należy odnieść odpowiednio do kary wymierzonej za wykroczenie uwzględniającej dyrektywy z art. 33 kw.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy wymierzył M. Ż. karę proporcjonalną i adekwatną do okoliczności przedmiotowej sprawy, co następnie w należyty sposób uzasadnił, dokładnie omawiając zarówno okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z przedstawionymi przez sąd I instancji motywami, prowadzącymi do wymierzenia podsądnemu kary takiego rodzaju i wysokości, jak wskazano powyżej. Podkreślenia wymaga, że wymierzono karę najłagodniejszego rodzaju i też w dolnej granicy zagrożenia ustawowego.

Zauważyć należy, że podnoszone przez apelującego okoliczności łagodzące, związane z trudną sytuacją życiową, zdrowotną , bezdomnością zostały przez Sąd Rejonowy uwzględnione w treści uzasadnienia. Sąd Okręgowy podziela przy tym stanowisko sądu I instancji, że nie było w sprawie podstaw do zastosowania nadzwyczajnego rozstrzygnięcia w postaci odstąpienia od wymierzenia kary. Nie mamy w sprawie do czynienia z szczególnym charakterem czynu i jego okolicznościami. Właściwości i warunki sprawcy także nie były czynnikiem , który wpływałby na ocenę zawinienia czy społecznej szkodliwości czynu.

Biorąc pod uwagę okoliczności obciążające podsądnego, takie jak jego lekceważący stosunek do wydanych decyzji i poleceń funkcjonariuszy policji, rodzaju i wysokości wymierzonej mu kary zdecydowanie nie można określić jako rażąco niewspółmiernych i nieadekwatnych do okoliczności popełnionego czynu zabronionego. Z powyższych rozważań jednoznacznie wynika, że wyrok sądu I instancji, wbrew twierdzeniom apelującego, w odpowiedni sposób uwzględnia stopień społecznej szkodliwości zarzucanego obwinionemu czynu. Dzięki tak ukształtowanemu wymiarowi kary i środka karnego zagwarantowane zostaną też cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

Sąd zwolnił obwinionego od opłaty i ponoszenia pozostałych kosztów sądowych za II instancję uznając , iż uwagi na stan majątkowy, konieczność zapłaty grzywny ich uiszczenie będzie zbyt dla niego uciążliwe.