Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 129/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 30.11.2021r. sygn. akt III K 436/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku tj. art. 7 kpk, art. 410 kpk poprzez dokonania oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z logiką i doświadczeniem życiowym i pominięcia dowodów, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów winna doprowadzić do przekonania, że oskarżona nie zachowała szczególnej ostrożności, poprzez zaniechanie obserwacji przedpola jazdy

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej od wyroku Sądu Rejonowego wskazujące na wadliwą i wybiórczą ocenę dowodów i jak należy rozumieć błędne ustalenia faktyczne okazały się zasadne i zasługiwały na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia za sądem Rejonowym, iż nie można stwierdzić, która z uczestniczek zdarzenia dopuściła się naruszenia przepisów , które stało się przyczyną wypadku i która z ich miał faktycznie możliwość uniknięcia zdarzenia. W świetle przedstawionych przez skarżącego zarzutów dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów, ustalony w oparciu nie o stan faktyczny i wysnute na tej podstawie wnioski nie mogą być podzielone przez Sąd Odwoławczy .

Skarżący ma rację zarzucając Sądowi I Instancji ocenę materiału dowodowego w sposób wybiórczy i dowolny, z pominięciem dowodów niekorzystnych dla oskarżonej , gdzie sąd I Instancji przekroczył jednocześnie zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego.

Umknęło Sądowi Rejonowemu , iż wyjaśnienia oskarżonej składane na różnych etapach postępowania są niespójne i nielogiczne. Na k. 46 wyjaśnia, iż ruszyła i w tym momencie poczuła opór od razu zatrzymała samochód . Zobaczyła, że przed maską leży kobieta ubrana w czerwoną kurtkę, więc wsiadła do samochodu i cofnęła go o 1,5-2 metrów do tyłu. Tymczasem na k. 87 wyjaśnia przez sądem, iż w momencie wypadku pojazd nie był w ruchu,...cofnęła samochód o 2-3 metry......nie słyszał oporu tylko czuła ... poczuła lekki opór w momencie ruszania i wysiadła żeby zobaczyć co go spowodowało, pokrzywdzona leżała przez samochodem, kobieta znajdował się przez maską, żadna cześć tej kobiety nie był pod maską.

Już na początku zwraca uwagę zmienna wersja co do odległości na jaką cofnięto pojazd. Przedstawiany na dwóch etapach obraz zdarzeń jest niezgodny co do faktu jakiegokolwiek przemieszczania się samochodu w kierunku jazdy na wprost. Wreszcie oskarżona tworzy obraz jakoby pokrzywdzona wręcz sama, bez kontaktu uprzedniego z nadwoziem pojazdu znalazła się na jezdni, stając się przeszkodą dla wprawienia pojazdu w ruch. W końcu skoro jak twierdzi oskarżona pokrzywdzona leżała na jezdni przed pojazdem to nielogicznym jest wykonanie manewru cofania zamiast podjęcia czynności ratowniczych wobec pokrzywdzonej, której dalszy kontakt z pojazdem nie zagrażał i dostęp do niej nie był utrudniony. Sąd Rejonowy dowolnie akcentuje naruszenie przepisów przez pokrzywdzoną choć nie jest w stanie określić w jakim miejscu jezdni miała to uczynić. W zakresie faktu podstawowego tj. obserwacji przedpola pojazdu czyli przestrzeni na jaką wjeżdżała oskarżona i taktyki jazdy to choć zauważa brak obserwacji pieszych poruszających się rejonie skrzyżowania , niedostrzeżenia pokrzywdzonej choć winna była to uczynić, to marginalizuje stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa przez kierowcę i odmawia nadania należytej wagi niekonsekwencjom w wyjaśnieniach oskarżonej . Te uchybienia nie pozostają bez wpływu na następcze ustalenia faktyczne.

0.1.Dowody zgromadzone w sprawie nie potwierdzają ustaleń ustaleniom Sądu Rejonowego, iż pokrzywdzona wkroczyła na jezdnię bezpośrednio przed ruszający pojazd, co zdaje się sugerować, iż zrobiła to w sposób nieostrożny i prowadzący do wypadku albowiem nie ustąpiła pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się już na torze ruchu, na który weszła.

Zgodnie z przepisem Art. 26 ust. 1. ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia z dnia 20.06.1997r. w brzmieniu na datę czynu, Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu.

Przywołać należy tu wydaną w sprawie SNO 49/09 - Uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 2009r. : W ustawie - Prawo o ruchu drogowym istnieją zasady bezpieczeństwa, które mają podstawowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa uczestnikom ruchu. Dlatego też w celu podkreślenia ich znaczenia ustawodawca obowiązek ich przestrzegania określa mianem "szczególnej ostrożności". Do takich zasad należą reguły zachowania się kierującego pojazdem w sytuacjach związanych z ruchem pieszych. Ich przestrzeganie gwarantuje bowiem bezpieczeństwo pieszym, zaś naruszenie stanowi poważne dla nich zagrożenie. Dlatego też w pewnych sytuacjach związanych z ruchem drogowym, gdy ustawa wymaga podjęcia przez jego uczestnika dodatkowych środków ostrożności, owej "szczególnej ostrożności", zlekceważenie ich może zostać ocenione jako szczególnie naganne.

0.2.Tymczasem oskarżona co sam zauważa Sąd Rejonowy poruszając się przez przejście dla pieszych nie dokonuje obserwacji części jezdni, którą zamierza się przemieszczać, koncentrują się wyłącznie na ruchu pojazdów , jadących z lewej strony po jezdni, na którą zamierzała wjechać z ulicy podporządkowanej. Prawidłowa taktyka jazdy i wymagana obserwacja drogi na obszarze, po którym zamierzała się poruszać samochodem oskarżona w pełni umożliwiała dostrzeżenia pieszego wchodzącego przed pojazd. Nawet gdyby ten manewr był nieostrożny, to przy wymaganej minimalnej prędkości pojazdu , która niewątpliwie musiała w tej sytuacji drogowej występować ( przejście dla pieszych , dojazd do drogi z pierwszeństwem przejazdu) oskarżona mogłaby uniknąć uderzenia w pokrzywdzoną, czy w skrajnym wypadku uniknąć doprowadzenia do sytuacji o wiele bardziej niebezpiecznej, tj. takiej, że pokrzywdzona wobec braku jakiekolwiek manewru obronnego kierowcy znalazła się pod nadwoziem pojazdu , tak, że jej ciał znalazło się w kontakcie z kołami przednimi pojazdu. W świetle zasad doświadczenia życiowego nie jest możliwym by kierowca obserwujący drogę nie dostrzegł dorosłej osoby uderzonej przodem pojazdu . Konstrukcja samochodu i wielkość szyby czołowej w pełni umożliwia kierowcy taki ogląd . Reakcja kierowcy w postaci hamowania, którą wywołało odczucie oporu pojazdu , na skutek przeszkody na jaką natrafiły koła pojazdu , a którą to przeszkoda jest ciało człowieka, przewrócone uderzeniem przednią częścią nadwozia pojazdu, świadczy o wyjątkowo bezrefleksyjnej jeździe na wprost, bez jakiegokolwiek baczenia na sytuację na jezdni przed pojazdem, zwracania uwagi na wchodzenie pojazdu w kontakt z przeszkodą i to w rejonie przejścia dla pieszych i skrzyżowania.

W ocenie Sądu Okręgowego w pełni można przypisać oskarżonej naruszenie zasad ostrożności i spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przywołać należy tu przepis Art. 3. [Zasady zachowania na drodze] Ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20.06.1997r., który w ustępie 1 statuuje, iż Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Potrzeba obserwacji pojazdów poruszających się po jezdni na którą oskarżona zamierzała wjechać nie zwalniała jej z podjęcia właściwych środków ostrożności mających uwzględniać zachowanie innych uczestników ruchu i dostosowania reakcji do sytuacji na drodze. Jednocześnie zwrócić należy uwagę, iż zdarzenia miało miejsce w dniu 19 grudnia 2017r. o godz. 7.15- 7.20 . Wschód słońca nastąpił ok. o godz. 7.40, a zatem warunki drogowe były niekorzystne wobec trwającej wysoce ograniczonej widoczności, wynikłej z niewielkiej ilości światła dziennego . Tym samym oskarżona winna czynić szczególne starania w kierunku obserwacji pieszych w rejonie przejścia dla pieszych, którzy inaczej niż samochody nie przemieszczają się z użyciem świateł widocznych dla innych uczestników ruchu drogowego.

Reasumując w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego i błędnie ustalił stan faktyczny. Wnioski co do braku możliwości przypisania odpowiedzialności za zaistniały skutek mimo stwierdzenia naruszenia zasad ruchu drogowego są nieuprawnione. W ocenie Sądu Okręgowego ocena dowodów dokonana z poszanowaniem zasady wyrażonej w art. 7 kpk nie dała podstaw do wydania wyroku uniewinniającego , w szczególności wobec wymienionych uchybień po stronie sądu I instancji.

Wniosek

uchylenia wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec przyjęcia , iż ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji jest wadliwa, mająca wpływ na treść orzeczenia i doprowadziła w konsekwencji do nieprawidłowych ustaleń faktycznych skutkujących uniewinnieniem oskarżonego wniosek apelacji należy uznać za zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w I instancji

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd II instancji, dokonując oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie przez pryzmat podniesionych w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. i błędnych ustaleń faktycznych , doszedł do odmiennych niż Sąd I instancji konkluzji. Sąd odwoławczy nie zaaprobował oceny dokonanej przez Sąd I instancji w części prowadzącej do uniewinnienia oskarżonej, uznając ją za poczynioną z obrazą art. 7 k.p.k. uznając, że "ocena nie została poprzedzona rozważeniem wszystkich istotnych okoliczności wynikających z relacji przesłuchanych świadków i zgromadzonych danych z dokumentów. Sąd nie dokonał należytego skonfrontowania wyjaśnień oskarżonej z obciążającymi go zeznaniami świadka, z uwzględnianiem obowiązków ciążących na kierującym pojazdem w ruchu drogowym . Dopiero prawidłowe dokonanie oceny dowodów pozwoli na ustalenie, czy oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu. W konsekwencji Sąd II instancji nie podzielił ustalenia Sądu Rejonowego , jakoby zebrane w sprawie dowodów nie pozwalały na przypisanie odpowiedzialności oskarżonego a wskazały jedynie na przyczynienie się do wypadku , uznając te ustalenie za dowolne, zaś w kontekście zarzutów postawionych w apelacji za sprzeczne z art. 7 k.p.k.

Wskazać jednoznacznie trzeba, że prawidłowa ocena zgromadzonych dotychczas w sprawie dowodów nie dawała podstaw do wydania wyroku uniewinniającego, a to z kolei rodzi potrzebę ponownego wypowiedzenia się w tej kwestii przez Sąd I instancji.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W sprawie należy ponownie przeprowadzić przewód sądowy w całości .Następnie w toku wyrokowania dokonać pełnej i prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 30.11.2021r. sygn. akt III K 436/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana