Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 84/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 19 października 2022 r. w sprawie o sygn. akt III K 494/18.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

A. P. (1)

D. K. (1)

Dotychczasowa karalność

Sytuacja majątkowa

Tatuaże posiadane przez oskarżonego A. P. (1) na dokumentacji fotograficznej powstałej w nieustalonej dacie i złożonej na etapie postępowania odwoławczego

Zachowanie, warunki i właściwości osobiste oskarżonego D. K. (1)

Udzielenie przez oskarżonego A. P. (1) i posiadanie przez oskarżonego D. K. (1) między innymi środków odurzających w postaci marihuany

Karta karna - k.696-698, 699-700v

Informacja e-PUAP - k. 584, 588

Dokumentacja fotograficzna - k.599, 702a

Wywiad środowiskowy - k.633-635

Opinia wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań chemicznych - k.644-646

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Dotychczasowa karalność

Sytuacja majątkowa

Tatuaże posiadane przez oskarżonego A. P. (1) na dokumentacji fotograficznej powstałej w nieustalonej dacie i złożonej na etapie postępowania odwoławczego

Zachowanie, właściwości i warunki osobiste oskarżonego D. K. (1)

Udzielenie przez oskarżonego A. P. (1) i posiadanie przez oskarżonego D. K. (1) między innymi środków odurzających w postaci marihuany

Karta karna

Informacja e-PUAP

Dokumentacja fotograficzna

Wywiad środowiskowy

Opinia wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań chemicznych

Załączone dokumenty zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organy do tego uprawnione, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów. To samo tyczyło się dokumentacji fotograficznej i opinii.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego A. P. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił

a) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. polegającą na dowolnej i błędnej ocenie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonych A. P. (1) oraz D. K. (1), poprzez uznanie ich za niewiarygodne co do okoliczności przekazania białej reklamówki i posiadania substancji psychoaktywnych przez D. K. (1) w sytuacji gdy ich zeznania są spójne ze sobą,

b) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zeznań świadka D. K. (2), jakoby ten widząc moment przekazania białej reklamówki był w stanie stwierdzić, że z pewnością zawierała ona substancje psychoaktywne, podczas gdy obserwując sytuację z .dalszej odległości świadek nie mógł tego stwierdzić z pewnością, mając przy tym na uwadze, że nie mógł on mieć cały czas w polu widzenia D. K. (1), zatem nie był w stanie zarejestrować wszystkich zdarzeń po odebraniu reklamówki od A. P. (1),

c) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez ustalenie, że oskarżony A. P. (1), przekazał oskarżonemu D. K. (1) reklamówkę z zawartością substancji psychoaktywnych, podczas gdy osobowy materiał dowodowy, tj. zeznania świadka K. nie pozwalają na wykazanie takiego faktu, a ponadto brak w materiale dowodowym innych dokumentów, ekspertyz wskazujących na styczność oskarżonego P. z ujawnionymi narkotykami, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonych wskazują, że A. P. (1) nie miał z narkotykami styczności,

d) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 par. 2 k.k. polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego z zeznań świadka M. R. dotyczących okoliczności zakupu narkotyków od A. P., podczas gdy zeznania świadka nie zostały zweryfikowane w postępowaniu sadowym, a ich ogólna, powierzchowna treść wskazuje, że należy oceniać je z dużą ostrożnością, co przy braku innych dowodów nie pozwala na przyznanie im waloru wiarygodności, w konsekwencji czego doszło do błędu w ustaleniach faktycznych, co do zakupu narkotyków od oskarżonego P..

Obrońca oskarżonego D. K. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej kary polegającą na orzeczeniu kary pozbawienia wolności w wymiarze l roku pozbawienia wolności, w sytuacji gdy całokształt okoliczności sprawy, właściwości osobiste oskarżonego, okoliczności przedmiotowo- podmiotowe oraz okoliczności łagodzące, których nie dostrzegł Sąd I instancji, pozwalającą na uznanie, że wymiar i rodzaj kar zaprezentowany poniżej będzie wystarczający dla osiągnięcia celów kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów przemawiały za ich zbiorczym omówieniem. Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 7 kpk, na wstępie przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodne z regułami wynikającymi z art. 7 kpk, ocenił zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie uznając oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów. Jeśli chodzi o wyjaśnienia oskarżonych, to słusznie zakwestionowano je w części dotyczącej tego, że torebka, w której ujawniono zabronione substancje była w chwili jej przekazania pusta. Powyższe było sprzeczne z zeznaniami świadka D. K. (2), który - obserwując całą sytuację z okna klatki schodowej wychodzącego na podwórze i położonego kilkanaście metrów od miejsca zdarzenia - wyraźnie widział jak po jej otrzymaniu oskarżony D. K. (1) od razu uformował z niej kulę i niezwłocznie schował w otworze wentylacyjnym w ścianie kamienicy (k.38, 128, 438-429). Skoro tak, to torebka nie mogła być pusta. Twierdzenia oskarżonego D. K. (1), że początkowo miał zabronione substancje w kieszeni, po czym udał się do klatki, gdzie zostały przez niego zapakowane „na oko” i włożone do torebki (k.105v) były rażąco sprzeczne z depozycjami w/w funkcjonariusza Policji, ale też logiką. Świadek D. K. (2) kategorycznie zaprzeczył, żeby w/w cokolwiek tam chował, a tym bardziej, żeby tracił go z pola widzenia. W dodatku na dłuższy czas, którego potrzebowałby do poporcjowania narkotyków. Co więcej, z protokołu oględzin rzeczy i dołączonej do niego dokumentacji fotograficznej (k.25-31), jak również opinii wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań chemicznej (k.146-150) wynikało, że musiało to nastąpić znacznie wcześniej, po uprzednim zważeniu za pomocą precyzyjnej wagi. Porcje były bowiem niemal identyczne. Zdaniem Sądu Okręgowego spotkanie oskarżonych nie tylko nie było przypadkowe, ale zostało wcześniej umówione. Nie było więc tak jak wyjaśnili oskarżeni (k.105v, 114v), że oskarżony D. K. (1) przypadkowo zobaczył oskarżonego A. P. (1) w oknie, zawołał go i poprosił o torebkę, a ten przypadkowo akurat szedł wówczas do sklepu i postanowił mu ją wręczyć osobiście, nie wiedząc do czego ma posłużyć. W dodatku w formie rozłożonej. Co więcej, zabronione substancje były przygotowane do sprzedaży i w tym celu ukryte. Niemniej, z uwagi na niemożność wykazania udziału w obrocie w/w przypisano czyny z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Wbrew twierdzeniom skarżącego zeznania świadka D. K. (2) nie budziły żadnych wątpliwości, będąc spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się. W przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonych, którzy według w/w początkowo twierdzili, że nie mieli ze sobą żadnej styczności, w szczególności w zakresie przedmiotowej torebki (k.38, 128). Mając powyższe na uwadze, zarówno Sąd Rejonowy, jak i Sąd Okręgowy nie miał żadnych wątpliwości, że w/w dopuścili się popełnienia przypisanych im czynów. Zresztą oskarżony D. K. (1) nie kwestionował swojego sprawstwa, albowiem apelacja złożona przez jego obrońcę dotyczyła jedynie kary.

Odnośnie drugiego z czynów przypisanych oskarżonemu A. P. (1), to jest czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk, to jego sprawstwo wynikało z zeznań świadka M. R. (2), będącego stałym nabywcą sprzedawanych w tym miejscu narkotyków. Zatem w/w nie tylko był tam nie pierwszy raz, ale też opisał oskarżonego z wyglądu i wskazał jak ma na imię. Ponadto rozpoznał go na okazanej tablicy poglądowej (k.59), wskazując dokładnie, kiedy, co, w jakiej ilości i za ile od niego kupił (k.52). Wprawdzie nie podał dokładnej daty i godziny tej transakcji, wskazując że było to około 2 tygodni wcześniej, jednak nie był to odległy czas i nie sposób przyjąć, żeby pomylił ją z inną. Zwłaszcza, że podał, że przyjeżdżał tam 1-2 razy w miesiącu (k.51v). Co zaś się tyczyło tatuaży oskarżonego, to choć świadek M. R. (2) podał, że mężczyzna sprzedający mu narkotyki miał tatuaże na lewej łydce i wewnętrznej stronie lewego przedramienia, określając go jako tribalowy - zaś oskarżony w chwili przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym (k.114) i wykonania dokumentacji fotograficznej, która powstała w nieustalonej dacie i została złożona na etapie postępowania odwoławczego miał tatuaże jedynie na lewym przedramieniu (k.599, 702a) obejmujące zarówno wewnętrzną, jak i zewnętrzną część - jednak nie świadczyło to o jego niewiarygodności. Po pierwsze, świadek M. R. (2) skupiał się na kupowaniu narkotyków, która to czynność zazwyczaj odbywa się szybko, a nie na oglądaniu czyichś tatuaży. Po drugie, o ile transakcja miała miejsce jesienią (listopad), o tyle tatuaże zaobserwował kilka miesięcy wcześniej, to jest latem (k.52). Podczas przedmiotowej transakcji oskarżony był ubrany stosownie do pory roku, a więc miał na sobie zimową kurtkę (k.52). Po trzecie, w/w kupował od oskarżonego tylko jeden raz (k.52), z czego należy wnioskować, że wcześniej nie miał z nim bezpośredniego kontaktu i widział go, a co za tym idzie tatuaże, z pewnej odległości. Po czwarte, świadek M. R. (2) mógł nie wiedzieć jak wygląda tatuaż tribalowy (nawiązujący do tradycyjnych tatuaży plemiennych), ewentualnie zwyczajnie się pomylić. Tej pomyłki nie było natomiast co do osoby, która sprzedała mu narkotyki, o czym świadczą podane na wstępie okoliczności. W tym miejscu wskazać także należy, że choć w/w świadek jest uzależniony od narkotyków, to był przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym z udziałem biegłego psychologa, który stwierdził następnie, że w/w nie ujawnia tendencji do fantazjowania lub konfabulacji, a jego zeznania mogą stanowić wartościowy materiał dowodowy (k.121-123). Powyższego nie zmienia niemożność przesłuchania w/w w postępowaniu sądowym pomimo podjęcia szeregu działań zmierzających do ustalenia jego aktualnego miejsca pobytu, skutecznego wezwania i zapewnienia jego stawiennictwa. Niemniej, zdaniem Sądu Okręgowego świadek M. R. (2) nie powiedział by nic innego, zwłaszcza wobec upływu kilku lat, co najwyżej potwierdzając uprzednio złożone depozycje. Tym samym sprawstwo oskarżonego także i przy tym czynie nie budziło żadnych wątpliwości. Tym bardziej, że dodatkowo potwierdziło je udzielenie narkotyków oskarżonemu D. K. (1), które miało miejsce w tym samym miejscu i niedługo później. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie doszło do naruszenia art. 5 § 2 kpk. Po pierwsze, nie zaistniały nie dające się usunąć wątpliwości, które w dodatku rozstrzygnięto by na niekorzyść oskarżonego. Po drugie w/w zarzut wyklucza się z zarzutem naruszenia art. 7 kpk. Jak trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 sierpnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 188/22, nie można równocześnie podnosić zarzutu obrazy przepisów art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk, gdyż zarzut z art. 5 § 2 kpk dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Można o nim mówić dopiero wtedy, gdy mimo przeprowadzenia postępowania dowodowego w sposób pełny i wyczerpujący oraz poddania ocenie wszystkich tych dowodów zgodnie z regułami określonymi w art. 7 kpk nadal pozostają wątpliwości, które nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary, to rażąca niewspółmierność kary sprowadza się do znacznej dysproporcji pomiędzy wymierzoną karą, środkiem karnym lub nawiązką a taką represją, która powinna być wymierzona, aby w odczuciu społecznym uznana została za sprawiedliwą. Nie każda więc nietrafność wymiaru środka represji karnej uzasadnia zmianę orzeczenia. Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wtedy, gdy kara, środek karny lub nawiązka wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru (art. 53–56 kk). Zarzut ten może dotyczyć wyboru rodzaju kary, środka karnego, nawiązki lub innego środka albo ich wysokości, czy też niezastosowania np. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 143/20, rażąca niewspółmierność, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Apelacyjnego w Poznaniu zawarty w wyroku z dnia 3 marca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 211/20. Wskazano w nim, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą.

Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Tym samym dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku przez sąd odwoławczy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, zarówno w przypadku oskarżonego D. K. (1), którego dotyczył ten zarzut, jak i oskarżonego A. P. (1) nie można uznać, żeby wymierzone im kary, w przypadku tego drugiego tak jednostkowe, jak i łączna, były niewspółmierne, a tym bardziej rażąco. Oskarżonemu D. K. (1) wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności, a więc minimalną przewidzianą za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Wprawdzie przypisany mu czyn zaistniał w dniu 1 grudnia 2017 r., a więc 7 lat temu, kiedy był jeszcze osobą niekaraną, jednak raz, że nie był to jednorazowy przypadek (oskarżony popełnił w kolejnych latach trzy czyny z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz czyn z art. 159 kk, o czym orzeczono wyrokami wydanymi w latach 2018, 2019, 2020 i 2023), a dwa, że rodzaj, wielość i ilość zabronionych substancji przemawiały za wymierzeniem mu kary bezwzględnego pozbawienia wolności. Chociaż oskarżony stara się ustabilizować swoje życie, to nie zmienia to faktu, że musi ponieść konsekwencje swojego postępowania. Jeśli nie poprzez pobyt w zakładzie karnym, to poprzez dozór elektroniczny, który uzyskał przy ostatnim skazaniu i który także tym razem może przynieść zamierzony efekt. Z kolei oskarżonemu A. P. (1) wymierzono kary jednostkowe 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk, a następnie łączną 2 lat pozbawienia wolności. Ten pierwszy czyn jest zagrożony karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Z kolei ten drugi karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Tym samym orzeczone kary jednostkowe są zbliżone do dolnych granic ustawowego zagrożenia, z pewnością nie będąc rażąco niewspółmierne. Ponadto oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną (w karcie karnej widniej 10 pozycji, w tym wyrok łączny), w tym trzykrotnie za czyny z w/w ustawy - art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (wyrok z 2012 r.) i dwukrotnie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (wyroki z 2016 i 2017 r.). Wprawdzie przypisane oskarżonemu czyny zostały popełnione w nieustalonym dniu listopada 2017 r. i w dniu 1 grudnia 2017 r., a więc 7 lat temu, jednak tak jak w przypadku oskarżonego D. K. (1) wielość i ilość zabronionych substancji przemawiały za wymierzeniem mu kar pozbawienia wolności w takim wymiarze. Zwłaszcza, że drugiego z czynów dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Wątpliwości nie budziła też kara łączna 2 lat pozbawienia wolności. Skoro Sąd Rejonowy mógł ją wymierzyć w przedziale od 1 roku i 3 miesięcy do 2 lat i 6 miesięcy, to trudno ją uznać za zbyt surową. Nawet jeśli pomiędzy czynami istniał związek czasowo - przedmiotowy, uzasadniający co najwyżej skrócenie kary łącznej o 6 miesięcy. Sąd Okręgowy dostrzega, że od pewnego czasu oskarżony przestrzega porządku prawnego, jednak nie zmienia to faktu, że musi ponieść konsekwencje swojego wcześniejszego postępowania. Tym bardziej, że nie miało to charakteru incydentalnego. Jednocześnie wątpliwości nie budziły pozostałe rozstrzygnięcia.

Wniosek

Obrońca oskarżonego D. K. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie wobec oskarżonego kary w oparciu o art. 37a kk lub art. 37b kk w wymiarze l roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym ewentualnie karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 roku ograniczenia wolności poprzez polegającej na wykonywaniu kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Obrońca oskarżonego A. P. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z opisanych wyżej względów wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie stwierdzając winę oskarżonego A. P. (1). Co zaś się tyczyło oskarżonego D. K. (1), to orzeczona wobec niego kara była prawidłowa, nie nosząc cech rażąco niewspółmiernej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 19 października 2022 r. w sprawie o sygn. akt III K 494/18.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, słusznie stwierdzając winę oskarżonego A. P. (1). Wymierzył też prawidłową karę oskarżonemu D. K. (1).

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

A. P. (1)

D. K. (1)

II

III

Z uwagi na bezzasadność apelacji Sąd Okręgowy zasądził od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty za postępowanie odwoławcze – w przypadku oskarżonego A. P. (1) była to kwota 300 złotych, a w przypadku oskarżonego D. K. (1) była to kwota 180 złotych, jak również obciążył och wydatkami tego postępowania. Powyższe wynika z treści art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk. Z kolei wysokość opłat ma oparcie w art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSO Tomasz Morycz SSO Remigiusz Pawłowski SSR (del.) Kamila Różańska

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 19 października 2022 r. w sprawie o sygn. akt III K 494/18.

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 19 października 2022 r. w sprawie o sygn. akt III K 494/18.

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana