Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: sędzia (del.) Justyna Dołhy

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Zuzanna Poźniak

po rozpoznaniu dnia 14 sierpnia 2019 r. w Warszawie

sprawy M. B., syna M. i E., urodzonego (...) w W.

obwinionego o wykroczenie z art. 155 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżycieli posiłkowych

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 9 października 2018 r. sygn. akt II W 105/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżycieli posiłkowych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie przed sądem II instancji.

Sygn. akt VI Ka 5/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 października 2018 roku w sprawie o sygn. akt II W 105/17 Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim uniewinnił M. B. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 155 § 1 kw, tj. tego, że w dniu 15.11.2016 roku w miejscowości N. (...), gm. L., woj. (...) podczas wykonywania prac konserwacyjnych w „Kanale (...)” na gruncie rolnym zniszczył przepust melioracyjny znajdujący się na rowie, łączący działki rolne oznaczone numerami (...)

Od powyższego wyroku apelację wnieśli oskarżyciele posiłkowi zarzucając w odwołaniu naruszenie przepisów prawa materialnego jak i procesowego wywodząc, że Sąd Rejonowy niesłusznie nie przesłuchał na rozprawie obwinionego, dowolnie materiał dowodowy jak i dokonał błędnej wykładni przepisów art. 16 pkt 65 oraz art. 197 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne. Powyższe, zdaniem skarżących, skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych mającym wpływ na treść orzeczenia.

Oskarżyciele posiłkowi wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zarzuty apelacji i przytoczone na ich poparcie argumenty nie znalazły uznania Sądu Okręgowego i nie miały wpływu na zmianę zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego wskazanych w apelacji jak i prawa materialnego i właściwie ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt materiału dowodowego ocenionego swobodnie, zgodnie z zasadami logiki oraz wiedzy i doświadczenia życiowego. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania, że materiał dowodowy daje umocowanie do przypisania obwinionemu popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Przede wszystkim należy odnieść się do zarzutu związanego z brakiem przesłuchania M. B. na rozprawie. Żaden przepis proceduralny nie przewiduje takiego obowiązku, zatem nie można uznać, że Sąd Rejonowy naruszył przepisy nie uwzględniając wniosków oskarżycieli posiłkowych o przesłuchanie na rozprawie obwinionego. Powyższą konstatację należy rozpatrywać w świetle okoliczności, iż M. B. w toku czynności wyjaśniających odniósł się szczegółowo do stawianego mu zarzutu, które to wyjaśnienia odczytano na rozprawie w dniu 11 stycznia 2018 r., zgodnie z obowiązującymi przepisami, a którą to czynność w świetle całokształtu materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał zasadnie za wystarczającą.

Nie można podzielić zarzutów apelacji dotyczących dokonania dowolnej oceny wyjaśnień złożonych przez obwinionego ponieważ są one nie tylko jasne, rzeczowe i logiczne, ale również zgodne z zeznaniami J. T., który jako operator koparki wykonywał roboty na miejscu jak i przede wszystkim zgodne są z treścią informacji uzyskanej z Państwowego Gospodarstwa (...). Jak wynika z pisemnej informacji tego organu pracownicy byłego Inspektoratu Wojewódzkiego (...) w N. przeprowadzili na wniosek M. K. w dniu 19 lutego 2013 r. kontrolę, w trakcie której stwierdzono, że przedmiotowy przepust nie nadaje się do użytku i zagraża bezpieczeństwu oraz utrudnia przepływ wody zaś kręgi nie nadają się do ponownego wykorzystania. O wynikach kontroli M. K. została poinformowana pismem z dnia 26 lutego 2013 r. Skoro zatem już w lutym 2013 r. inspektorzy stwierdzili w stanie przepustu zagrożenie bezpieczeństwa, to tym bardziej w listopadzie 2016 r., po upływie ponad trzech lat, stan przepustu zagrażał bezpieczeństwu, bowiem w tym czasie właściciele działek rolnych nr (...) nie dokonali na swój koszt żadnych napraw, o konieczności których informowani byli przez wskazany wyżej organ. W swoich wyjaśnieniach obwiniony jak i w zeznaniach J. T. jednoznacznie podkreślali, że resztki tego urządzenia stanowiły zagrożenie dla sąsiednich nieruchomości związane z utworzeniem się zatoru, spiętrzeniem wody i zalaniem przyległych terenów i z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwa podjęta została przez obwinionego decyzja o usunięciu uszkodzonego przepustu. W tym miejscu należy uzupełnić ocenę dokonaną przez Sąd Rejonowy o dodatkowe stwierdzenie, że z uwagi na realne zagrożenie bezpieczeństwa ze strony resztek uszkodzonego urządzenia, które wynika jak już wyżej wskazano ze spójności wyjaśnień obwinionego, zeznań J. T. i informacji pisemnej, którą M. K. otrzymała już w 2013 r., nie sposób byłoby przypisać obwinionemu winy w jego działaniu. Zgodnie bowiem z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

W świetle powyższego, dowodem na sprawstwo obwinionego nie mogą być, wbrew twierdzeniom skarżących zawartych w uzasadnieniu środka odwoławczego: kwestia wydania wyroku nakazowego, zakres robót zleconych spółce (...), czy ujawnienie spornego miejsca na mapie oraz zdjęcie. Stwierdzić należy, że wniesienie sprzeciwu od wyroku nakazowego powoduje utratę mocy obowiązującej tego orzeczenia, a sprawa rozpoznawana jest na zasadach ogólnych. Fakt, iż na mapie oznaczony jest przepust nie świadczy o jego stanie technicznym na dzień 15 listopada 2016 r. jak i dołączone do akt zdjęcie, które tak naprawdę nie wiadomo kiedy zostało wykonane. Określania urządzenia „przepustem” nie można traktować dosłownie, bowiem wskazana już wyżej kontrola z lutego 2013 r. ujawniła jego zły stan techniczny zagrażający bezpieczeństwu zaś właścicielka została wezwana do jego usunięcia oraz poinformowana, że jeśli przepust jest jej niezbędny to może wykonać nowe urządzenie na własny koszt jak i zobowiązana jest utrzymywać je w takim stanie technicznym, który nie wpływa ujemnie na warunki przepływu wody w Kanale (...). Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że opinia biegłego ma znaczenie jedynie pomocnicze i nie została uznana przez Sąd Rejonowy jako główny dowód na brak winy M. B..

W świetle powyższego, ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy została uznana za w pełni trafną. Nie można podzielić również zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego, ponieważ Sąd dokonał jego wykładni pod kątem stanu urządzenia, a nie jego nazewnictwa i ujęcia na mapach, tak jak to niesłusznie wywodzą skarżący.

Uwzględniając wynik postępowania odwoławczego, Sąd zasądził od oskarżycieli posiłkowych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za II instancję.

SSR del. Justyna Dołhy