Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie IV Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Mariusz Jabłoński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 stycznia 2025 r. w Warszawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 17 lipca 2024 r., sygn. akt I C 208/17

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz M. J. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach procesu do dnia zapłaty.

Mariusz Jabłoński

Sygn. akt IV Ca 1894/24

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 lipca 2024 roku Sąd Rejonowy w Otwocku w pkt I. zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki M. J. tytułem zadośćuczynienia kwotę 8000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz tytułem odszkodowania kwotę 119,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy powództwo oddalił oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go częściowo tj w zakresie kwoty zadośćuczynienia (co do kwoty 4000 zł) oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje. Wywodząc apelację od wyroku skarżący zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. i art. 445 § 1 k.c. w zw. z 444§ 1 kc.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o przyznanie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz oceny prawnej, które Sąd Odwoławczy podziela i przyjmuje za własne.

Nieskuteczne były podniesione w apelacji zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zakwestionowania dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów. W tym kontekście zaznaczyć trzeba, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących w tym zakresie postępowanie sądu orzekającego. Zwalczanie zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, lecz konieczne jest - przy posłużeniu się argumentami jurydycznymi - wykazanie, że przewidziane art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy. Apelacja zaś w przekonujący sposób, skutecznie tego nie czyniła. Pozwany nie wykazał, dlaczego rozumowanie Sądu Rejonowego miałoby być logicznie sprzeczne. Tylko zaś w przypadku, gdy brak jest logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 kwietnia 2019 r., I ACa 500/18, LEX nr 2774976).

Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw, aby uznać, iż w zakresie ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy wyprowadził ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nieprawidłowe, naruszające zasady logiki wnioski.

Jeśli chodzi o opinię biegłego ortopedy, pozwany przedstawił jej interpretację zmierzającą do wyprowadzenia wniosku, iż uraz powódki nie uzasadniał przyznanej kwoty zadośćuczynienia. Należy podkreślić, że w ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów (art. 233 k.p.c.) Sąd I instancji powinien zbadać́ wiarygodność́ i moc dowodu z opinii biegłego sądowego, dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 30 października 2003 r., IV CK 138/02, Legalis nr 65145). W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw, aby uznać iż ustalając rozmiar krzywdy poszkodowanej Sąd Rejonowy nie właściwie uwzględnił wnioski płynące z opinii biegłego ortopedy. Sąd Rejonowy wziął pod uwagę wnioski opinii biegłego o skutkach urazu powódki powodującego długotrwały uszczerbek na jej zdrowiu określony na 3% oraz przewijający się w dolegliwościach bólowych, ograniczeniach w czynnościach życia codziennego wynikających z ograniczenia ruchomości, przebywania w kołnierzu ortopedycznym, dolegliwościami bólowymi odcinka szyjnego kręgosłupa. Fakt że u powódki nastąpił powrót do sprawności sprzed wypadku a leczenie zostało pozytywnie zakończone nie oznacza, iż skutki wypadku nie powinny w sposób należy się zostać odzwierciedlone w kwocie należnego zadośćuczynienia.

Nie można także mówić o zasadnym postawieniu zarzutu naruszenia art. 445 § 1 k.p.c. w zw. z art. 444 § 1 kpc. Zasadnicze kryteria oceny rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy stanowią: rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych ich intensywność, nieodwracalność skutków zdrowotnych stopień i trwałość doznanego kalectwa i związana z nim utrata perspektyw na przyszłość, towarzyszące temu poczucie bezradności powodowane koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz poczucie nieprzydatności społecznej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. akt III CSK 62/09, Legalis nr 254069). Co istotne, skorygowanie kwoty zadośćuczynienia przez sąd odwoławczy jest uzasadnione tylko wówczas, gdy sąd pierwszej instancji nie uwzględnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy, mających wpływ na rozmiar krzywdy, względnie – jeśli przy uch uwzględnieniu zadośćuczynienie jest niewspółmiernie nieodpowiednie, czyli rażąco wygórowane lub rażąco niskie (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 7 stycznia 2000 r., sygn. II CKN 651/98, Legalis nr 354559). Sąd Okręgowy podzielił ustalenia Sądu Rejonowego co do rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę i nie znalazł podstaw do zmiany zasądzonej na jej rzecz kwoty.

Biorąc pod uwagę ustalony stan faktyczny przyznana przez Są Rejonowy kwota zadośćuczynienia nie jest kwotą rażąco wygórowaną. Sąd Rejonowy wskazał jakie okoliczności brał pod uwagę przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia, a przedstawione rozumowanie jest logiczne i znajduje oparcie także w szczególnej sytuacji osobistej, w której znalazła się pozwana na skutek wypadku.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy uznał, że Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał oceny sytuacji powódki oraz w oparciu o te ustalenia określił zakres doznanej przez nią krzywdy, a w konsekwencji – wysokość należnego jej zadośćuczynienia, odpowiedniego do wyrządzonej przez sprawcę krzywdy.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z zasadą wyrażoną w tym przepisie, strona przegrywająca spór jest zobowiązana do zwrotu na żądanie przeciwnika kosztów procesu. Na koszty procesu poniesione przez powódkę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika wykonującego zawód adwokata w wysokości 450 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.