Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2020 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia (del.) Karol Kopcewicz

Protokolant: sekretarz sądowy Natalia Mroczyńska

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2020 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko A. R.

o zapłatę

I.  zasądza od A. R. na rzecz (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę (...),30 (osiemdziesiąt pięć tysięcy dwadzieścia jeden i 30/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od:

-kwoty 85499,28 zł od dnia 9 października 2017 roku do dnia 18 października 2017 roku,

-kwoty 84999,28 zł od dnia 19 października 2017 roku do dnia 13 grudnia 2017 roku,

-kwoty 84649,28 zł od dnia 14 grudnia 2017 roku do dnia 2 lutego 2018 roku,

-kwoty 84449,28 zł od dnia 3 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w części dotyczącej żądania zapłaty kwoty 2656,80 zł,

III.  w pozostałym zakresie postępowanie w sprawie umarza,

IV.  zasądza od A. R. na rzecz (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 9854 (dziewięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 753/19

UZASADNIENIE

(...) S.A. z siedzibą w W. pozwem z dnia 9 października 2017 r. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zasądzenie na rzecz powódki od A. R. kwot:

a)  85499,28 zł z tytułu niespłaconego kapitału, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

b)  3228,82 zł z tytułu niespłaconych odsetek za opóźnienie;

c)  1100 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych;

d)  3600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (k.5-9).

Postanowieniem z dnia 4 stycznia 2018 r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i przekazano sprawę sądowi właściwości ogólnej – Sądowi Okręgowemu w Suwałkach.

Pismem z dnia 7 maja 2018 r. powódka wskazała, iż pozwana dokonała dobrowolnych wpłat w łącznej wysokości 1050 zł, wobec czego cofa powództwo w tym zakresie i precyzuje żądanie pozwu w zakresie odsetek, wskazując, iż wnosi o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwot:

a)  85 499,28 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia 18 października 2017 r.;

b)  84 999,28 zł od dnia 19 października 2017 r. do dnia 13 grudnia 2017 r.;

c)  84 649,28 zł od dnia 14 grudnia 2017 r. do dnia 2 lutego 2018 r.;

d)  84 449,28 zł od dnia 3 lutego 2018 r. do dnia zapłaty (k.15).

W dniu 5 kwietnia 2019 r. pozwana wniosła odpowiedź na pozew, podnosząc zarzut niewłaściwości Sądu, bowiem posiada ona miejsce zamieszkania w K.; wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrot kosztów postępowania (k.99-107).

Postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2019 r. sprawę przekazano do rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa-Praga w Warszawie (k.96).

Pismem z dnia 16 grudnia 2019 r. (...) NSFIZ z siedzibą w W. złożył oświadczenie o wstąpieniu do sprawy w charakterze powoda w trybie art. 192 pkt 3 k.p.c. (k.174-175). Pozwana nie wyraziła zgody na wstąpienie do postępowania w charakterze powoda (...) NSFIZ.

Stanowiska stron do zamknięcia rozprawy nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 października 2016 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z A. R. umowę nr (...) kredytu gotówkowego na cele konsumpcyjne. Na zawarcie umowy zgodę wyraził współmałżonek pozwanej – Ł. R.. Kwota kredytu wynosiła 89 893,62 zł, na którą to składały się: kwota na cele konsumpcyjne 65 000 zł, kwota przeznaczona na sfinansowanie prowizji 13 843,62 zł i kwota na sfinansowanie opłaty na rzecz pośrednika kredytowego 11 050 zł (pkt II. B. umowy).

W umowie strony wskazały, że kredyt jest oprocentowany wg zmiennej stopy procentowej, która wynosi 9,40% w stosunku rocznym (pkt II. G. 1. umowy). W przypadku braku spłaty należności z tytułu umowy kredytu w terminie jej wymagalności, w szczególności w przypadku braku spłaty raty kredytu w wymaganym terminie, Bank pobierał od kwoty zaległej odsetki według zmiennej stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego, która wynosiła 14 % w stosunku rocznym. Stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego zgodnie z treścią umowy równa jest odsetkom maksymalnym za opóźnienie w rozumieniu przepisów k.c. (pkt II. H pkt 1. i 2. oraz pkt III. 1. 11 umowy). Strony określiły zasady i terminy spłaty kredytu w pkt II. J. umowy, a pozwana zobowiązała się do spłaty udzielonego kredytu wraz z należnymi opłatami, prowizjami i odsetkami w 98 kapitałowo-odsetkowych ratach, płatnych każdego miesiąca zgodnie z harmonogramem spłaty kredytu, który stanowił załącznik nr 3 do umowy. Z zastrzeżeniem pkt 5.6-5.9, bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku: braku spłaty kwot kredytu w terminie ich wymagalności lub niedotrzymania przez klienta innych warunków udzielenia kredytu, określonych w umowie; utraty przez klienta zdolności kredytowej; gdy klient wykorzystuje kredyt niezgodnie z przeznaczeniem; gdy klient poświadczył nieprawdę lub podał we wniosku kredytowym nieprawdziwe informacje. Wypowiedzenie jest dokonywane w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia, niespłacona część kredytu wraz z odsetkami staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym, od której bank nalicza i pobiera odsetki od zadłużenia przeterminowanego. (pkt III. 6.2-6.5 umowy). Pozwana wskazała nr konta celem dokonania dyspozycji wypłaty kredytu, pieniądze przelano do banku (...) (dowód: umowa kredytu k. 81-93; zeznania pozwanej k. 241).

W dniu 28 października 2016 r. (data wpisu) dokonano zmiany nazwy powódki z (...) Bank (...) S.A. na (...) BANK S.A. (dowód: KRS (...) k.61).

Wobec naruszenia przez pozwaną postanowień łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, bank wypowiedział umowę kredytu oświadczeniem z dnia 2 sierpnia 2017 r., wskazując, iż kwota należności wynosi 87656,71 zł, w tym kapitał: 85539,09 zł, odsetki umowne: 2116,58 zł oraz odsetki karne 1,04 zł. Na skutek uznania za doręczone po podwójnej awizacji wypowiedzenia - umowa uległa rozwiązaniu, a roszczenie z niej wynikające stało się w całości wymagalne z upływem 30 dni od dnia doręczenia korespondencji.

Na rzecz objętej pozwem wierzytelności dokonano następujących wpłat:

-

500 zł, wpłata zaksięgowana w dniu 18 października 2017 r.;

-

350 zł, wpłata zaksięgowana w dniu 13 grudnia 2017 r.;

-

100 zł, wpłata zaksięgowana w dniu 2 lutego 2018 r.

-

2656,80 zł, wpłata zaksięgowana w dniu 11 kwietnia 2019 r. (pismo powódki, k.15; wyciąg z rachunku k. 165-168);

Pismem z dnia 2 lutego 2018 r. pozwana złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. przez A. R., D. G., G. D. i inne nieustalone osoby, świadczące usługi lub pracę na rzecz Spółki (...) Sp. z o.o. poprzez doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. na kwotę 30 000 zł oraz (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na kwotę 76 000 zł. W sprawie toczącej się na skutek zawiadomienia sprawie Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli wydał wyrok nakazowy w dniu 5 września 2019 r., sygn. akt III K 360/19, wyrok jest nieprawomocny wobec zaskarżenia. D. G. zatrudniła pozwaną, aby otrzymała zaświadczenie do uzyskania kredytu oraz jako pracodawca wystawiła zaświadczenie o wysokości uzyskiwanych przez pozwaną dochodów (kserokopia zawiadomienia k.110-116, wezwanie podejrzanego do osobistego stawiennictwa k.117; zaświadczenie k.118; zeznania pozwanej k. 240-241).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych wyżej dokumentów przedłożonych przez strony oraz zeznań pozwanej. Wiarygodność tych dowodów nie budziła wątpliwości Sądu, a same zeznania pozwanej były spójne, logiczne i znajdowały potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd oddalił wniosek pozwanej o zawieszenie postępowania z uwagi na toczące się postępowanie karne w przedmiocie podejrzenia popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. na szkodę powódki. Wbrew twierdzeniom pozwanej, wskazane postępowanie karne nie ma wpływu na możliwość orzekania w przedmiocie sporu w niniejszym postępowaniu (art. 177 § 1 pkt 4 k.p.c.). Pozwana przyznała bowiem, iż pomiędzy stronami postępowania doszło do zawarcia przedmiotowej umowy. Oddaleniu podlegał także wniosek pozwanej o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanych D. G. i G. D.. Bez znaczenia dla określenia stron postępowania pozostawała bowiem kwestia na czyją rzecz pozwana przelała środki otrzymane od powódki tytułem umowy kredytu. Nie ulega przy tym wątpliwości, że A. R. złożyła własnoręczne podpisy pod umową, a D. G. i G. D. nie przystąpiły do przedmiotowej umowy w żadnym charakterze. Zgłoszone przez pozwaną wnioski o przesłuchanie świadków zostały powołane na okoliczności pozostające bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy bądź też wystarczająco już wyjaśnione w drodze dowodu z przesłuchania pozwanej, wobec czego również podlegały oddaleniu.

Sąd nie znalazł podstaw do zmiany kręgu stron postępowania także w zakresie powódki. Wprawdzie (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o wstąpienie do postępowania w charakterze powoda, jednak pozwana nie wyraziła na powyższe zgody. Zgodnie z art. 192 pkt 3 k.p.c. z chwilą doręczenia pozwu, zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie strony powodowej o zapłatę jest co do zasady słuszne i jako takie zasługuje na uwzględnienie w przeważającej części.

Bezspornym było, iż pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy z dnia 28 października 2016 r. na podstawie której Bank udzielił A. R. kredytu w kwocie całkowitej 89 893,62 zł, a pozwana zobowiązała się do spłaty tej kwoty w 98 ratach. Roszczenie powódki znajduje zatem źródło w art. 69 ust. 1 i art. 75 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2019.2357 j.t.). W art. 69 ust. 1 pr. bank. postanowiono, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Natomiast art. 75 pr. bank. stanowi, iż w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej. Wypowiedzenie umowy kredytu przez bank wywołuje dwojakiego rodzaju skutki prawne. Skutki te występują ex nunc po upływie okresu wypowiedzenia wyznaczonego zgodnie z art. 75 ust. 2 pr. bank. Po pierwsze, kredytobiorca nie może żądać od banku przekazania mu środków pieniężnych. Po drugie, wymagalne staje się roszczenie banku o zwrot kredytu, który został wypłacony na rzecz kredytobiorcy, o ile przewidziany w umowie termin spłaty nie nadszedł wcześniej. Począwszy od pierwszego dnia po upływie okresu wypowiedzenia, bank może rozpocząć naliczanie odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.).

W pierwszej kolejności należało wskazać, iż dochodzone pozwem roszczenie nie uległo przedawnieniu, samo porównanie daty zawarcia umowy, oświadczenia o wypowiedzeniu oraz daty wniesienia pozwu wskazują, iż termin przedawnienia został przerwany wniesieniem pozwu do sądu.

Mając na uwadze zarzuty podniesione przez pozwaną, wskazania wymaga, że w ocenie Sądu strony skutecznie zawarły umowę kredytu, a kredytobiorcą jest wyłącznie A. R.. Trzeba bowiem podkreślić, że potwierdziła ona zawarcie umowy kredytu, wskazując jedynie, że otrzymane środki finansowe przelała na konto osobiste D. G., co było wspólną decyzją pozwanej oraz D. G. i G. D.. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie prowadził jednak do ustaleń, aby D. G. oraz G. D. były zobowiązane do zapłaty solidarnie z pozwaną z tytułu zawartej umowy. Podmiotem zobowiązanym umową kredytu do spłaty udzielonego kredytu wraz z należnymi opłatami, prowizjami, odsetkami w 98 kapitałowo-odsetkowych ratach, a tym samym podmiotem któremu udzielono kredytu gotówkowego jest bowiem A. R.. Bez znaczenia przy tym jest fakt, w jakich okolicznościach umowa ta została zawarta, a także w istocie jakie cele konsumpcyjne przyświecały kredytobiorcy, przy zawieraniu umowy. Podkreślenia wymaga iż po upływie okresu wypowiedzenia, jeżeli kredyt nie został jeszcze spłacony w całości, zobowiązanie kredytowe nie wygasa. Nadal łączy ono strony, a jego treść - pod pewnymi względami - podlega regulacji wynikającej z umowy kredytowej (np. co do wysokości odsetek za opóźnienie). Wykonanie uprawnienia prawo-kształtującego w postaci wypowiedzenia skutkuje wówczas jedynie zmianą stosunku prawnego. Po wypowiedzeniu tytuł prawny wierzytelności banku o zwrot kredytu pozostaje niezmieniony - tytułem tym jest umowa kredytowa, a nie np. bezpodstawne wzbogacenie lub nienależne świadczenie. Tym samym zastosowania nie znajduje także art. 441 § 1 k.c. Pozwana nie wykazała w żadnej mierze, aby zobowiązanie z tytułu umowy zaciągnęło kilka osób, wobec czego są one zobowiązane za spłatę solidarnie. Tym samym brak było podstaw do uznania, iż żądanie pozwu dotyczyło również G. D. i D. G..

W ocenie Sądu, doszło do skutecznego wypowiedzenia zawartej przez strony umowy, wobec niewywiązywania się pozwanej z terminowej spłaty rat. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało skierowane do pozwanej na wskazany przez nią w treści umowy adres, a następnie dwukrotnie awizowane. Strona pozwana nie kwestionowała w sprawie zasadności dokonanego wypowiedzenia oraz jego skuteczności materialnoprawnej.

Podkreślić należy, że udowodniono roszczenie co do zasady, jednakże nie w pełni co do jego wysokości. Nie budzi wątpliwości Sądu, iż pozwana otrzymała w związku z zawartą umową kredytu środki pieniężne w kwocie 65 000 zł, a na kwotę kredytu składały się również kwota przeznaczona na sfinansowanie prowizji za udzielenie kredytu w wysokości 13 843,62 zł oraz kwota na opłatę na rzecz pośrednika kredytowego w wysokości 11 050 zł. Zdaniem Sądu powódka wykazała przedstawionymi dowodami, w szczególności umową z 28 października 2016 r. i wyciągiem nr (...) z rachunku wysokość dochodzonego w sprawie roszczenia co do kwoty 85021,30 zł. W oparciu o te dokumenty należało bowiem zweryfikować dochodzoną należność główną oraz podstawę i okres naliczenia odsetek umownych oraz karnych, a także wysokość oprocentowania. W ocenie Sądu prawdziwość i autentyczność załączonego do pozwu wyciągu z konta przypisanego pozwanej oraz wyciągu z ksiąg banku nie może w świetle pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego budzić wątpliwości. Sam wyciąg, zawierający dane sprzed dnia dokonania ostatniej wpłaty przedłożyła także pozwana. Dlatego też stanowił on wespół z innymi dowodami podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniami pozwu.

W piśmie z dnia 22 października 2019 r. powódka wskazała wysokość oraz rodzaj operacji bankowych wykonywanych przez strony oraz sposób naliczania wszelkich wpłat dokonanych na poczet udzielonego pozwanej kredytu. W ocenie Sądu zestawienie zaprezentowane przez powódkę w sposób jasny i precyzyjny odzwierciedla sposób wywiązywania się pozwanej z zawartej umowy, a także wysokość jej zadłużenia względem banku. Nie ma przy tym znaczenia, z czyjego konta dokonywano stosownych wpłat. Pozwana nie udowodniła zaś, aby dokonano jeszcze innych wpłat, które nie zostały przez powódkę uwzględnione przy określeniu żądania pozwu. Wprawdzie podniosła zarzut zaspokojenia roszczenia powoda z tytułu umowy kredytu do kwoty 9 905,27 zł, jednakże kwoty wpłat wskazywane przez nią w znacznej mierze zostały uiszczone w okresie obowiązywania kredytu i zostały prawidłowo zaksięgowane na poczet rat kapitału przeterminowanego, odsetek przeterminowanych oraz odsetek karnych, zgodnie z przedłożonym wyciągiem. Nie ulega zatem wątpliwości, że wpłacane kwoty zostały zaksięgowane w sposób prawidłowy i jedynie w ograniczonym zakresie zostały objęte również żądaniem pozwu. Mając bowiem na uwadze, że powództwo wniesiono w dniu 9 października 2019 r., uwzględnić należało wpłaty dokonane na rzecz objętej pozwem wierzytelności, których dokonano w następujących wysokościach:

-

500 zł, wpłata zaksięgowana w dniu 18 października 2017 r.;

-

350 zł, wpłata zaksięgowana w dniu 13 grudnia 2017 r.;

-

100 zł, wpłata zaksięgowana w dniu 2 lutego 2018 r.

-

2656,80 zł, wpłata zaksięgowana w dniu 11 kwietnia 2019 r.

W tym miejscu podkreślić należy, że z uwagi na dokonane wpłaty w kwotach: 500 zł, 350 zł oraz 100 zł, powódka pismem z dnia 24 kwietnia 2018 r. cofnęła powództwo o kwotę 1050 zł i w tym zakresie Sąd był związany żądaniem powodki. Powódka wskazała jednak, że roszczenie w tej części zostało zaspokojone w toku postępowania w kwotach: 500 zł, 350 zł i 200 zł. Jednocześnie żądanie pozwu zostało podtrzymane co do dalej idącej kwoty 87678,10 zł. Uszło przy tym uwadze powódki, że na rzecz dochodzonego roszczenia w dniu 11 kwietnia 2019 r. uiszczono dodatkowo kwotę 2656,80 zł, która to została zaksięgowana na odsetki przeterminowane.

Zasadność powództwa znajduje oparcie w treści zawartej przez strony umowy. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż powódka na zasadzie art. 6 k.c. wykazała zasadność i wysokość roszczenia do kwoty 85021,30 zł. Żądanie opiewało bowiem ostatecznie na kwotę 87678,10 zł, jednakże obejmowało również kwotę 2656,80 zł, stanowiącą spłatę dokonaną w dniu 11 kwietnia 2019 r.

Pozwana nie sprostała natomiast ciężarowi dowodu w zakresie wykazania, iż zobowiązanie do spłaty zadłużenia obejmuje także inne osoby. W ocenie Sądu Okręgowego, odpowiedzialność pozwanej wynika z treści zobowiązania umownego (art. 353 § 1 k.c.). Powyższego nie zmieniają twierdzenia pozwanej o istnieniu ustnej umowy między nią a D. G. i G. D.. Nadmienić przy tym należy, iż nawet jeśli taka umowa by istniała, niewątpliwie nie wiązałaby ona powódki i w żadnej mierze nie wpływała na możliwość dochodzenia przez nią roszczenia z tytułu umowy kredytu. Mogłaby ona jedynie stanowić odrębny stosunek prawny łączący pozwaną, D. G. i G. D.. Pozwana natomiast ograniczyła się wyłącznie do kwestionowania twierdzeń powódki w zakresie wysokości roszczenia oraz zarzutu, że kwota kredytu została przekazana osobie trzeciej, jednakże okazało się to niewystarczające dla uzyskania pożądanych przez nią skutków procesowych.

Niezasadny okazał się podnoszony przez pozwaną zarzut w zakresie zastosowania art. 5 k.c. polegającego na nadużyciu prawa podmiotowego wobec wystąpienia z pozwem wyłącznie przeciwko pozwanej, gdy osobami odpowiedzialnymi za udzielenie kredytu i jego faktycznymi beneficjentami były D. G. i G. D.. Zgodnie z treścią art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa lub z zasadami współżycia społecznego, a takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Klauzule generalne ujęte w art. 5 k.c. wyrażają idee słuszności w prawie i wolności ludzi oraz odwołują się do powszechnie uznawanych wartości w kulturze naszego społeczeństwa. Przez zasady współżycia społecznego należy zatem rozumieć reguły postępowania ludzkiego, niebędące regułami prawnymi i konstruowane na podstawie ocen o charakterze moralnym o dostatecznym stopniu utrwalenia w społeczeństwie. Zasady współżycia społecznego powinny być utożsamiane z zasadami etycznego postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 1999 r., sygn. akt II CKN 928/97). Udzielanie kredytów stanowi jedną z podstawowych czynności bankowych, a żądanie zapłaty w drodze postępowania sądowego stanowi dla banku możliwość uzyskania zwrotu świadczenia wobec odmowy jego dobrowolnej spłaty przez kredytobiorcę. Żądanie zwrotu świadczenia od osoby zobowiązanej, na warunkach określonych przez strony w umowie, nie może być więc uznane za nadużycie prawa podmiotowego. Zastosowanie art. 5 k.c. powinno być ograniczone do wyjątkowych przypadków, który w ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie nie zachodzi. Strona powołująca się na sprzeczność żądania z zasadami współżycia społecznego powinna wskazać jaka konkretnie zasada została naruszona i dlaczego. Powyższego jednak nie uczyniono. Ponadto na ochronę wynikającą z treści art. 5 k.c. nie może powoływać się podmiot, który sam narusza zasady współżycia społecznego. Pozwana w toku postępowania przyznała natomiast, że zaciągając zobowiązanie miała zbyt niską zdolność kredytową, a D. G., na rzecz której przekazała środki z kredytu - wystawiła pozwanej stosowne zaświadczenie o dochodach, które pozwoliło na zaciągnięcie zobowiązania. Sama także złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, również wskutek jej działania. Nie ulega więc wątpliwości, że takie zachowanie pozwanej nie może korzystać z ochrony prawnej na podstawie art. 5 k.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie wyżej przytoczonych przepisów zasądził od A. R. na rzecz (...) Bank S.A. kwotę 85021,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

-

85 499,28 zł od dnia 9 października 2017 r. do dnia 18 października 2017 r.;

-

84 999,28 zł od dnia 19 października 2017 r. do dnia 13 grudnia 2017 r.;

-

84 649,28 zł od dnia 14 grudnia 2017 r. do dnia 2 lutego 2018 r.;

-

84 449,28 zł od dnia 3 lutego 2018 r. do dnia zapłaty (pkt I.)

Wskazując daty wymagalności odsetek poszczególnych kwot, Sąd Okręgowy miał na uwadze treść sprecyzowanego żądania powódki oraz kwoty uiszczane w toku postępowania na rzecz spłaty istniejącego zadłużenia. Stosownie bowiem do treści art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. Dlatego też kwota roszczenia, od której naliczane są odsetki od dnia wniesienia powództwa każdorazowo została zmniejszona o dokonywaną wpłatę, tj. odpowiednio – w dniu 18 października 2017 r. o 500 zł i w dniu 13 grudnia 2017 r. o 350 zł, a także w dniu 2 lutego 2018 r. zgodnie z treścią roszczenia powoda - o 200 zł. Zasadnym było więc zasądzenie kwoty roszczenia głównego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie - z uwzględnieniem sukcesywnego zmniejszania kwoty głównej o dokonywane wpłaty.

Roszczenie okazało się niezasadne jedynie co do kwoty 2656,80 zł, a powództwo w tym zakresie należało oddalić (pkt II.). Z przedłożonego do akt sprawy wyciągu wynika bowiem jednoznacznie, że od dnia 11 kwietnia 2019 r. roszczenie pozwu dotyczące odsetek przeterminowanych w kwocie 2656,80 zł zostało zaspokojone. Mimo powyższego, powódka nie cofnęła jednak pozwu w tej części.

Cofnięcie pozwu nastąpiło jedynie w zakresie kwoty 1050 zł wobec zaspokojenia roszczenia w tej części w toku postępowania. Wraz z zaspokojeniem powódki w toku procesu co do wskazanej kwoty odpadła podstawa do uwzględnienia powództwa w tej części. Zgodnie z art. 203 k.p.c. cofnięcie pozwu, niezależnie czy jest połączone ze zrzeczeniem się roszczenia, wywołuje konieczność umorzenia postępowania wszczętego wniesieniem pozwu (art. 355 k.p.c.). Okoliczności sprawy nie wskazywały, aby cofnięcie było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub aby zmierzało do obejścia prawa. Dlatego też, na podstawie art. 203 k.p.c. Sąd uznał cofnięcie pozwu w tym zakresie za skuteczne i dopuszczalne, a na podstawie art. 355 k.p.c. umorzył postępowanie o czym orzekł w punkcie III. wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zd. 2, zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie strona powodowa dochodziła zapłaty kwoty 87 678,10 zł, a roszczenie oddalono jedynie co do kwoty 2656,80 zł. Ponadto umorzenie postępowania w pozostałym zakresie nastąpiło na skutek zaspokojenia żądania pozwu w toku postępowania, a pozwana niewątpliwie dała powód do wytoczenia powództwa także w tym zakresie. Dlatego też Sąd przyjął za zasadne oparcie się na przywołanym przepisie. Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9854 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt IV.), na które składają się: opłata od pozwu (4437 zł); opłata od pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Z uwagi na powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.