Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 września 2025 r.

Pozwem z dnia 11 lutego 2025 r. skierowanym przeciwko (...) w (...), powód (...) wniósł o uchylenie kary porządkowej upomnienia nałożonej przez pracodawcę w dniu (...) Powód wskazał, że kara porządkowa została zastosowana z przekroczeniem terminu ustawowego. Podkreślono również, że informacja o wysłuchaniu pracownika w dniu 2 stycznia 2024 r., zawarta w dokumencie informującym o nałożeniu kary porządkowej jest nieprawdziwa. Pozwanemu zarzucono także nierzeczywistość drugiej z przyczyn, dla której pracownik został ukarany karą porządkową. (pozew – k. 4-7)

W odpowiedzi na pozew z dnia 20 marca 2025 r. pozwany, (...) w (...), wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Pozwany podniósł, że powód poprzez niezastosowanie się do zasad organizacji pracy dopuścił się naruszenia przepisów kodeksu pracy oraz Regulaminu pracy obowiązującego u pracodawcy. Ponadto wskazano, że pracownik miał możliwość złożenia wyjaśnień przed nałożeniem kary porządkowej w dniu 2 stycznia 2024 r., z której to jednak nie skorzystał. (odpowiedź na pozew – k. 35-40)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) w okresie od 1 sierpnia 2001 r. do 30 kwietnia 2025 r. był zatrudniony w (...) (...) w (...) z siedzibą w (...) w na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony na stanowisku (...). (umowa o pracę – k. 9, oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem – k. 3c akt osobowych)

Pracownik objęty był równoważnym systemem czasu pracy, w którym dobowy wymiar czasu pracy wydłużony jest do 12 godzin. (dodatkowe informacje dotyczące warunków pracy i płacy – k. 22, nadto zeznania (...) – k. 95-96, nagranie – k. 99)

Zarządzeniem nr (...)Dyrektora (...) w (...) z dnia (...) wprowadzony został Regulamin pracy. Zgodnie z § 15 pkt. 3 oraz § 21 ust. 1 Regulaminu pracownik obowiązany był do przestrzegania Regulaminu Pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku, punktualnego rozpoczynania pracy. W przypadku spóźnienia do pracy, miał zaś obowiązek uzasadnienia powodu spóźnienia. Decyzję o tym, czy przyczyna usprawiedliwiała spóźnienie należała do bezpośredniego przełożonego (§ 29 ust. 1 i 2). (Zarządzenie nr (...) wraz z Regulaminem Pracy (...)w (...) – k. 46-62)

Regulamin pracy określał kary za naruszenie porządku i dyscypliny pracy – karę upomnienia, karę nagany oraz karę pieniężną (§ 66). Stosownie do § 67 kara mogła zostać zastosowana jedynie po uprzednim wysłuchaniu pracownika oraz w okresie do 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i po upływie 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia. O zastosowanej karze pracodawca obowiązany był do zawiadomienia pracownika na piśmie wraz z podaniem daty naruszenia obowiązków pracowniczych (ust. 3). (Regulamin Pracy (...)w (...) – k. 47-62)

U pracodawcy obowiązywała również Procedura (...) (...)w (...) w sprawie utrzymania ciągłości taboru samochodowego, a także organizowania i przeprowadzania napraw pojazdów pracujących w ruchu ciągłym. Druga ze wskazanych procedur regulowała tryb postępowania w tym napraw pojazdów w okresie gwarancyjnym. W tym okresie naprawy co do zasady dokonywane były w Autoryzowanych Stacjach Obsługi. Samodzielne naprawy tj. odbywające się w warsztacie pracodawcy dopuszczalne były tylko w bieżących pracach związanych z eksploatacją pojazdu w zakresie OC (obsługi codziennej) oraz drobnych pracach związanych z właściwym użytkowaniem pojazdu, decyzję o zakresie możliwych do wykonywania prac podejmował Mistrz Warsztatu lub Kierownik (ust. 5.1 Procedury (...)) Decyzję o przekazaniu pojazdu do naprawy/serwisowania podejmował Kierownik Działu (...) ustalając termin naprawy/serwisowania pojazdu w autoryzowanej stacji samochodowej pozostającej w bazie kwalifikowanych dostawców (ust. 5.2.).

W dniu 3 grudnia 2024 r. (...) miał wykonywać pracę w godzinach od 7:00 do 19:00, jednakże spóźnił się do pracy. Spóźnienie wynosiło 10 minut. Po stawieniu się w miejscu pracy, pracownik w pierwszej kolejności wykonał czynności związane z procedurą przyjęcia pojazdu, uzupełnił kartę drogową. W rubryce uwagi wskazał, że pojazd nie posiada tylnego sygnału świetlnego, poinformował także o aktywności kontrolki awarii poduszki powietrznej oraz komunikatu wskazującego na konieczność niezwłocznej wymiany oleju. (...) w dniu 3 grudnia 2024 r. powierzono pojazd samochodowy będący w okresie gwarancyjnym. (zeznania powoda – k. 126-128, nagranie – k. 129, karta drogowa pojazdu – k. 10).

W trakcie wykonywania tych czynności (...) został zaproszony do gabinetu zastępcy dyrektora ds. technicznych – (...). Polecono mu przedstawić pisemne uzasadnienie spóźnienia. O godzinie 7:45 pracownik stawił się w gabinecie z-cy dyrektora, przedkładając wyjaśnienie spóźnienia na piśmie, zgodnie z którym przyczyną spóźnienia była kolizja w ruchu drogowym w drodze do miejsca pracy. -ca Dyrektora otrzymawszy wyjaśnienia, skierował do pracownika pytanie, czy spóźnienie wyniosło tylko 10 minut. Zapytał też, czy pracownik wykonał procedurę (...). Odpowiedź twierdzącą skwitował słowami „okej, na razie dziękuję”. (zeznania (...) – k. 96-98, nagranie – k. 99, zeznania powoda – k. 126-128, nagranie – k. 129, wyjaśnienie – k. D2.2 akt osobowych, nagranie ze spotkania w dniu 2 stycznia 2025 r. – k. 92)

Stwierdzone usterki pojazdu służbowego (...) zgłosił Dyspozytorowi, nie informując o nich Mistrza Warsztatu ani Kierownika. Dyspozytor stwierdził, że rozpoznane usterki są nieznaczne, zaś pojazd jest zdatny do jazdy (zeznania powoda - k. 126-128, nagranie – k. 129, zeznania (...) - k. 95-96, nagranie – k. 99).

W dniu 3 grudnia 2024 r. (...) pełniąca funkcję Kierownika Działu (...) sporządziła notatkę służbowa, w której poinformowała Dyrektora (...) w (...) o spóźnieniu (...) do pracy w dniu 3 grudnia 2024 r. oraz braku wykonania czynności w zakresie procedury (...), związanej z kontrolą techniczną pojazdu. Kierownik Działu wniosła o zastosowanie kary upomnienia w stosunku do pracownika. (notatka służbowa – k. D2.1 akt osobowych)

W następujących dniach pracodawca nie wezwał (...) w celu jego wysłuchania w związku ze zdarzeniem z dnia 3 grudnia 2024 r. (zeznania powoda – k. 126-128, nagranie – k. 129)

W okresie od 9 grudnia 2024 r. do 1 stycznia 2025 r. (...) był nieobecny w pracy. (fakt bezsporny, nadto zeznania (...) – k. 95-96, nagranie – k. 99, zeznania (...) – k. 96-98, nagranie – k. 99)

W dniu 2 stycznia 2025 r. (...) został wezwany do gabinetu Z-cy Dyrektora. Pracownik został poproszony o chwilę cierpliwości w celu oczekiwania na (...). Z pracownikiem nie została podjęta żadna rozmowa. Po przybyciu (...), (...) przedłożony został dokument informujący o zastosowaniu wobec niego kary porządkowej upomnienia. Jako przyczynę wskazano brak punktualności w przybyciu do pracy w dniu 3 grudnia 2024 r. oraz niewykonanie czynności związanych z kontrolą techniczną pojazdu przed rozpoczęciem dyżuru (procedura(...)), co stanowiło naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, skutkując narażeniem interesu pracodawcy. Mimo, że w treści dokumentu informującego o zastosowaniu kary porządkowej dzień 2 stycznia 2025 r. widniał jako data wysłuchania pracownika, to (...) nie został wysłuchany przez pracodawcę tego dnia. (informacja pracodawcy o wymierzeniu kary porządkowej – k. D1.2 akt osobowych, nagranie ze spotkania w dniu 2 stycznia 2025 r. – k. 92)

Pracownik podjął próbę odniesienia się do treści dokumentu, jednakże Z-ca Dyrektora przerwał komunikat, informując o przysługującym mu prawie do złożenia sprzeciwu wobec decyzji pracodawcy o nałożeniu kary porządkowej. (nagranie ze spotkania w dniu 2 stycznia 2025 r. – k. 92, zeznania powoda - k. 126-128, nagranie – k. 129)

W dniu 7 stycznia 2025 r. (...) złożył sprzeciw od nałożenia kary porządkowej, wskazując na upływ ustawowego terminu na zastosowanie kary oraz brak wysłuchania pracownika w dniu 2 stycznia 2025 r. (sprzeciw od nałożenia kary porządkowej – k. D2.4 akt osobowych)

W dniu 22 stycznia 2025 r. pracodawca odrzucił wniesiony sprzeciw od nałożenia kary porządkowej. (odrzucenie sprzeciwu od nałożenia kary porządkowej – k. D2.6 akt osobowych)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy w postaci dokumentów oraz kopii dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu, dowodu z nagrania ze spotkania podczas którego powiadomiono powoda o zastosowaniu kary porządkowej, a także w oparciu o zeznania świadków: (...) (k. 96-98, nagranie – k. 99), (...) (k. 95-96, nagranie – k. 99) i strony powodowej (k. 126-128, nagranie – k. 129).

W pierwszej kolejności należało odnieść się do dowodu z nagrania głosowego. Pozwany podnosił, że złożony wniosek dowodowy jest niedopuszczalny ze względu na sprzeczność z podstawowymi zasadami porządku prawnego raz zasadami współżycia społecznego, ponadto zawiera własną interpretację rozmowy. Należy wskazać, że przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie wyłączają dopuszczalności w postępowaniu cywilnym dowodów z nagrań, orzecznictwo zaś stoi na stanowisku, że dowody tego rodzaju pozostają dopuszczalne, o ile nie zostały pozyskane w wyniku czynu zabronionego i są istotne dla przedmiotu sprawy.

Zdaniem Sądu mimo braku wiedzy uczestników spotkania o fakcie nagrywania, nie można uznać, że dowód ten stanowi swego rodzaju manipulację, bowiem urządzenie zarejestrowało przebieg całej rozmowy między przełożonymi a pracownikiem. Nie może być zatem mowy o wyjęciu jakichkolwiek stwierdzeń z kontekstu, czy braku pełnego oglądu na sytuację po odsłuchaniu nagrania. Co więcej rozmowa ta była kierowana (zarówno zaplanowana jak i poprowadzona) nie przez powoda, który tylko utrwalił jej przebieg, zaś przez jego przełożonych. Powód był niejako jedynie odbiorcą komunikatu nadawanego przez pozwanego.

Zeznania świadków Sąd uwzględnił jedynie w części pozostającej w zgodzie z resztą materiału dowodowego zebranego w sprawie. Te osobowe środki dowodowe należało ocenić jako niewiarygodne w zakresie twierdzeń o wysłuchaniu powoda w dniu 2 stycznia 2025 r. przed zastosowaniem kary porządkowej, bowiem nie licowały z dowodem z nagrania.

Zeznaniom powoda Sąd dał wiarę w całości, bowiem były logiczne, spójne i odpowiadały pozostałemu materiałowi dowodowemu zebranemu w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo (...) jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód domagał się uchylenia zastosowanej w dniu 2 stycznia 2025 r. kary porządkowej upomnienia nałożonej w związku ze spóźnieniem do pracy oraz niewykonaniem obowiązku pracowniczego.

Stosownie do art. 108 § 1 kodeksu pracy za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować: karę upomnienia, karę nagany. Z treści przywołanego przepisu wynika tym samym, że odpowiedzialność porządkowa dotyczy wyłącznie sankcjonowania naruszeń powinności o charakterze porządkowym, obejmujących obowiązek przestrzegania reguł czasu pracy (np. stosowanie się do przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy, punktualne rozpoczynanie i kończenie pracy) i reguł organizacji i porządku w procesie pracy (utrzymanie porządku na stanowisku pracy, stosowanie się do przepisów bhp i przeciwpożarowych w procesie pracy, przestrzeganie zasad zdawania i pobierania materiałów i narzędzi, zasad określających obieg dokumentów itp.), reguł porządku, ładu w zakładzie pracy (stosowanie się do warunków określających porę przebywania na terenie zakładu pracy, zakazów spożywania alkoholu itp.). Powyższe oznacza, że kary porządkowe nie mogą być stosowane za naruszenie innych obowiązków niż porządkowe w podanym znaczeniu, np. obowiązków składających się na element świadczenia pracy, tzn. dotyczących sposobu wykonywania czynności określających treść funkcji realizowanej na odpowiednim stanowisku (np. obowiązku sumienności), jak również obowiązków precyzujących i dookreślających element świadczenia pracy (np. obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy). Nieprawidłowości w tym zakresie i naruszenia podlegają innym sankcjom aniżeli porządkowe (por. Szurgacz H. [red]., Prawo pracy. Zarys wykładu, Warszawa 2010, s. 165).

Wymóg przestrzegania ustalonego w zakładzie pracy porządku i punktualnego rozpoczynania pracy wynikał również z obowiązującego u pracodawcy Regulaminu Pracy.

Przesłankami odpowiedzialności porządkowej są bezprawność naruszenia obowiązku porządkowego oraz wina (art. 111 kodeksu pracy), przy czym bezprawność realizuje się w przekroczeniu konkretnych reguł określonych normami prawnymi. Wina zaś wyraża się w negatywnej ocenie stosunku pracownika do faktu naruszenia obowiązków pracowniczych.

W okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwie doszło do popełnienia przez powoda deliktu porządkowego, gdyż zarówno kodeks pracy jak i Regulamin pracy stanowią o obowiązku pracownika do przestrzegania ustalonego porządku pracy, na który składa się rozpoczynanie i kończenie pracy w ustalonych godzinach, któremu to powód uchybił, przychodząc do pracy około 10 minut po ustalonej godzinie rozpoczynania pracy. Zachowanie powoda były przy tym zawinione. O ile samo zdarzenie drogowe, które miało stać się przyczyną spóźnienia do pracy było okolicznością od powoda niezależną, to powód znając doskonale realia ruchu drogowego w (...) i okolicach, powinien tak planować swoją podróż do pracy, aby uwzględniać ewentualne opóźnienia spowodowane kolizjami czy korkami.

Jeżeli chodzi o drugi ze wskazanych zarzutów, tj. niewykonanie czynności związanych z kontrolą techniczną pojazdu przed rozpoczęciem dyżuru (procedura (...)), to zarzut ten nie jest prawdziwy. Zwrócić należy uwagę, że powód miał rozpocząć pracę o godzinie 7.00 (o tej godzinie pracę kończyli pracownicy z poprzedniej zmiany), nie jest zatem prawidłowe stanowisko pozwanego, że powód powinien procedurę tę wykonać przez godziną 7.00. Oznaczałoby to bowiem, że powód powinien przystąpić do świadczenia pracy przed godziną rozpoczęcia dyżuru. Powód istotnie spóźnił się do pracy, ale jak wynika z jego zeznań, niezwłocznie po przybyciu do pracy przystąpił do realizacji tej procedury, tj. przeprowadzenia kontroli technicznej pojazdu i tę procedurę faktycznie przeprowadził, co potwierdzają wpisy w karcie drogowej pojazdu. Jak wnioskować przy tym należy z treści odpowiedzi na pozew, zarzut ten oparty jest o domniemanie, że powód procedury nie wykonał przed godziną 7.00, bowiem spóźnił się do pracy. Procedurę tę wykonać należało jednak nie o konkretnej godzinie, ale przed przystąpieniem do wykonywania pracy. Wbrew stanowisku pozwanego nie można uznać, że powód nie wykonał procedury tylko dlatego, że spóźnił się do pracy. Po prostu wykonał ją później niż powinien. W tej sytuacji zarzut sformułowany jako niewykonanie czynności związanych z kontrolą techniczną pojazdu jest nieprawdziwy. Nadto zarzuty formułowane w odpowiedzi na pozew, a odnoszące się nie nieprawidłowego przeprowadzenia tej procedury, jako nieobjęte zarzutem zawartym w oświadczeniu o nałożeniu kary porządkowej, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Z procesowego punktu widzenia przesłanką poddania kwestii zastosowania kary porządkowej pod ocenę sądu pracy jest wyczerpanie kodeksowego trybu reklamacyjnego. Jeżeli zastosowanie kary nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa, pracownik może w ciągu 7 dni od dnia zawiadomienia go o ukaraniu wnieść sprzeciw. O uwzględnieniu lub odrzuceniu sprzeciwu decyduje pracodawca. Nieodrzucenie sprzeciwu w ciągu 14 dni od dnia jego wniesienia jest równoznaczne z uwzględnieniem sprzeciwu (art. 112 § 1 kodeksu pracy). Pracownik, którzy wniósł sprzeciw, może w ciągu 14 dni od dnia zawiadomienia o odrzuceniu tego sprzeciwu wystąpić do sądu pracy o uchylenie zastosowanej wobec niego kary (art. 112 § 2 kodeksu pracy).

Zgodnie z przepisami kodeksu pracy kara może być zastosowana jedynie przed upływem 2 tygodni od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego i przed upływem 3 miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia (art. 109 § 1 kodeksu pracy). Kara może być zastosowana tylko po uprzednim wysłuchaniu pracownika. Jeżeli z powodu nieobecności w zakładzie pracy pracownik nie może być wysłuchany, bieg dwutygodniowego terminu przewidzianego w § 1 nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu do dnia stawienia się pracownika do pracy.

Stan faktyczny niniejszej sprawy wymaga rozwinięcia ustawowego wymogu wysłuchania pracownika przed ukaraniem. Celem przyświecającym ustawodawcy było zapewnienie pracownikowi prawa do przedstawienia przyczyny zachowania, obrony przed zarzutami oraz umożliwienie pracodawcy powzięcia szerszego poglądu na sytuacje przed podjęciem decyzji o ukaraniu. Instytucja wysłuchania pracownika realizuje funkcję ochronna prawa pracy i nie może być sprowadzana wyłącznie do formalności.

W rozpoznawanej sprawie, powód dochował opisanego wyżej trybu reklamacyjnego, wnosząc w siedmiodniowym terminie sprzeciw do pracodawcy. Powód zmieścił się także w czternastodniowym terminie na wytoczenie powództwa, liczonym od dnia zawiadomienia o odrzuceniu sprzeciwu przez pracodawcę.

Jak wykazało postępowanie dowodowe działanie pozwanego dotknięte było wadami formalnymi i potwierdziło niedochowanie wymogów ustawowych oraz określonych w przepisach wewnętrznych pracodawcy. Przede wszystkim doszło do pogwałcenia przepisu art. 109 kodeksu pracy oraz § 67 Regulaminu pracy obowiązującego u pracodawcy. Zdarzenie stanowiące podstawę nałożenia kary porządkowej miało miejsce w dniu 3 grudnia 2024 r., zaś do jej zastosowania doszło 2 stycznia 2025 r., zatem po upływie prawie miesiąca czasu.

Co więcej pracodawca nie dochował wymogu wyrażonego w art. 109 § 2 kodeksu pracy oraz § 67 Regulaminu pracy, bowiem zastosowanie wobec powoda kary upomnienia nie zostało poprzedzone wysłuchaniem. Materiał dowodowy z nagrania jednoznacznie wykazał, że informacja o wysłuchaniu pracownika w dniu 2 stycznia 2025 r. zawarta w dokumencie informującym o zastosowaniu kary jest nieprawdziwa. Zeznania świadków złożone na tą okoliczność również okazały się fałszywe. Pracodawca nie dając (...) możliwości wyjaśnienia, poinformował go na piśmie o nałożeniu nań kary porządkowej.

Niewiarygodne pozostają także twierdzenia strony pozwanej w zakresie umożliwienia powodowi złożenia wyjaśnień po doręczeniu dokumentu zawiadamiającego o zastosowaniu kary, bowiem ze stanu faktycznego sprawy wynika, że powód podjął próbę wyjaśnienia, która to została przez pracodawcę ucięta i skutkowała pouczeniem o prawie do złożenia sprzeciwu od nałożenia kary. Pozostaje to jednak irrelewantne dla przedmiotu postępowania, gdyż norma prawna jest jasna – na pracodawcy ciąży obowiązek wysłuchania przed zastosowaniem kary, nie zaś post factum.

Za wykonanie omawianego wymogu nie można również uznać wyjaśnień złożonych przez powoda na piśmie w dniu zdarzenia tj. 3 grudnia 2024 r. Sprzeciwia się temu przede wszystkim fakt, iż w tej dacie pracodawca nie powziął zamiaru ukarania powoda karą porządkową, o czym jednogłośnie zeznali podczas czynności przesłuchania przełożeni powoda. Pisemne wyjaśnienia z dnia 3 grudnia 2024 r. można zatem uznać jedynie za wykonanie polecenia przełożonego oraz realizację wymogu wynikającego z przepisu wewnętrznego obowiązującego u pracodawcy tj. § 29 ust. 1 Regulaminu pracy.

Pozwany sam zresztą stanowczo podkreślał, że zobowiązanie powoda do wyjaśnienia na piśmie w dniu 3 grudnia 2024 r., dlaczego spóźnił się do pracy, nie stanowiło wysłuchania w rozumieniu art. 109 §2 k.p. Wynikało to z tego, że potraktowanie tej czynności jako wysłuchania, powodowałoby naruszenie przez pozwanego art. 109 §1 k.p, bowiem art. 109 §3 k.p. stanowi, że nieobecność pracownika w pracy wstrzymuje jedynie bieg terminu do nałożenia kary porządkowej w związku z brakiem możliwości wysłuchania pracownika. Nadto zauważyć należy, że zobowiązanie do złożenia w dniu 3 grudnia 2024 r. wyjaśnień dotyczyło jedynie spóźnienia, a nie wykonania procedury (...).

W konkluzji stwierdzić zatem należało, że działanie pracodawcy polegające na nałożeniu na powoda w dniu 2 stycznia 2025 r. kary porządkowej było wadliwe, ponieważ jedna z okoliczności uzasadniających nałożenie tej kary była nieprawdziwa, zaś samo nałożenie kary porządkowej nie zostało poprzedzone wysłuchaniem pracownika. Gdyby zaś uznać, że wysłuchanie miało miejsce w dniu 3 grudnia 2024 r. i odbyło się poprzez złożenie wyjaśnień na piśmie, to było ono niepełne (odnosiło się tylko do spóźnienia), zaś w takim wypadku kara została nałożona po upływie dwutygodniowego terminu określonego w art. 109 §1 k.p.c.

Z powyższych względów kara porządkowa nałożona na powoda w dniu (...). podlegała uchyleniu.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)