Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 lutego 2025 r.

Pozwem z daty 15 maja 2024 r. wniesionym do Sądu Rejowego w Ż., Powód A. J. reprezentowany przez Pełnomocnika procesowego wniósł o zasądzenie od Pozwanego (...) sp. z o.o. w W. na przez Powoda kwoty 6.750,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie liczonymi od dnia 07 maja 2024 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych wraz z uiszczoną opłatą od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu podano, że Powód dochodzi zapłaty kwoty 6.750,00 zł jako świadczenia nienależnego, z uwagi na odpadnięcie podstawy prawnej pobrania przez Pozwanego od Powoda prowizji, zastrzeżonej w umowie kredytu konsumenckiego. Wskazano na dwie ewentualne przyczyny uzasadniające odpadnięcie podstawy prawnej pobierania przez Pozwaną prowizji w chwili uruchomienia środków z umowy kredytu konsumenckiego. Jako pierwszą i główną podstawę prawną powództwa Powód wskazał art. 410 w zw. z 405 k.c. oraz 385 ^{( 1)} § 1 i 2 k.c. Wskazano na niedozwolony charakter postanowień umowy które nie były indywidualnie uzgodnione z Powodem, przewidują, że w związku z zawarciem umowy kredytu Powód jest obciążony prowizją w wysokości 6.750,00 zł, która następnie podlega oprocentowaniu zgodnie ze stawką przewidzianą w umowie, kształtują obowiązki Powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, postanowienia umowy nie wiążą Powoda z mocą ex tunc. W przypadku uznania, że Umowa kredytu konsumenckiego nie zawiera abuzywnych postanowień wskazano jako ewentualną podstawę odpadnięcia podstawy prawnej do pobrania prowizji art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (dalej jako u.k.k) tj. sankcję kredytu darmowego mającą miejsce z uwagi na naruszenie przez Pozwanego obowiązków informacyjnych zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 6, 7, 8, 10 ustawy. Wskazano na umowę kredytu konsumenckiego z dnia 25.04.2023 r. nr (...) zawartą pomiędzy Powodem a Pozwanym oraz opisano jej parametry: udzielony kredyty w wysokości 21.750,00 zł na 48 miesięcy (na którą składała się całkowita kwota kredytu 15.000,00 zł oraz 6.750,00 zł prowizja). Wskazywano, że Powodowi na żadnym etapie zawierania umowy kredytu nie wskazano m.in. skąd wynika wysokość prowizji jak została ona wyliczona względem Całkowitej kwot kredytu (tj., dlaczego zastrzeżono ją jako 45% e całkowitej kwoty kredytu) i czy ma charakter rynkowy.

W odpowiedzi na pozew z daty 29.07.2024 r. Pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. reprezentowana przez Pełnomocnika procesowego przed wdaniem się w spór co do istoty zakwestionował właściwość miejscową Sądu Rejonowego wŻ.. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami adwokackimi według norm przepisanych. Pozwany potwierdził, że z Powodem łączy go umowa kredytu nr (...) z dnia 25 kwietnia 2024 r. Pozwany zajął stanowisko co do podnoszonych w pozwie zarzutów odnośnie abuzywności postanowień umowy kwestionując zarzuty z pozwu. Podano, że zawarte w umowie informacje, w zakresie o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 6, 7, 8, 10 u.k.k. były bezbłędne, w szczególności Pozwany udzielił Powodowi zgodnej z prawdą informacji o stopie oprocentowania kredytu oraz RRSO. Twierdzenia Powoda o rzekomym naruszeniu obowiązków informacyjnych pozostają gołosłowne. Pozwany wskazywał na nietrafność opinii, iż od kredytowanych kosztów pożyczki nie jest dopuszczalne naliczenie odsetek, zaś stawiane zarzuty wykraczają poza przesłanki stosowania sankcji kredytu darmowego z art. 45 ustawy. Pozwany powoływał się na zapisy Dyrektywy 2008/48/ WE oraz art. 353 ^{( 1)} k.c. i art. 20 Konstytucji RP. Pozwany odwoływał się także do zapisów o dopuszczalności pobierania m.in. opłat (art. 5 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim), o głównych świadczeniach stron, wskazując, iż prowizja stanowi takie główne świadczenie,

Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2024 r. wobec podniesionego zarzutu Pozwanego, sprawę przekazano do Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie (postanowienie k. 48).

Po skierowaniu akt do Sędziego stwierdzono brak wniosków o wysłuchanie na rozprawie art. 148 ^{( 1 )}k.p.c. Skierowano zarządzenie do Stron z zobowiązaniem do zajęcia stanowiska, wskazano na art. 3 k.p.c., 210 § 2 k.p.c., 205 ^{( 3)} k.p.c. w zw. z 505 ^{( 6)} i 505 ^{( 7)} k.p.c.

W piśmie z daty 13.01.2025 r. Powód podtrzymał w całości prezentowane stanowisko w sprawie.

Pismem z dnia 23.01.2025 r. Pełnomocnik pozwanego wskazał, że Pozwana Spółka prowadzi zawodowo działalność w zakresie udzielania kredytów konsumenckich. Jeśli chodzi o „kwotę kredytowaną” 21.750 zł z umowy pożyczki to jest ona uwzględniona w pozycji spłat klienta wedle wzoru stanowiącego załącznik nr 4 do ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim, z kolei jako kwota wypłat została uwzględniona kwota 15.000 zł czyli „całkowita kwota pożyczki”.

Sprawę skierowano na posiedzenie niejawne z art. 148 ¹ k.p.c., o czym strony były już uprzednio informowane.

A.  FAKTY

1.  (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. została wpisana do KRS w 2015 r. (dalej także Spółka) początkowo z kapitałem zakładowym 5000 zł, zaś od 2018 r. z kapitałem 300.000,00 złotych. M.in. w 2023 r. prowadziła działalność m. in. w zakresie finansowej działalności usługowej, leasingu finansowego, oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat. W tej działalności posługiwała się m.in . adresem internetowym (...).pl. Ponadto poprzez swego pośrednika (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. z kapitałem zakładowym 10.000 zł w 2023 r. (dalej także Pośrednik) udzielała pożyczek na cele nie dotyczące działalności gospodarczej czy zawodowej pożyczkobiorcy. Przy udzielaniu pożyczek posługiwała się stosowanymi przez siebie lub swego Pośrednika wzorami pożyczek, wniosków, harmonogramów, tabel, oświadczeń czy klauzul informacyjnych. M.in. w postanowieniach końcowych wzoru umowy pożyczki wskazywano na możliwą cesje wierzytelności pożyczkodawcy a w zakresie danych osobowych na możliwość – prawo w przypadku takiej cesji udostępnienia danych pożyczkobiorcy (...) S.A. (...).W. R. (...), (...)— (...) L.. We wzorze umowy pożyczki ratalnej m.in. podano definicję m.in. prowizji : oznacza pozaodsetkowy koszt Umowy Pożyczki Ratalnej, wchodzący w skład Całkowitego Kosztu Pożyczki , który Pożyczkobiorca zobowiązany jest uiścić najpóźniej w chwili wypłaty Pożyczki Ratalnej oraz z wysokości wskazanej w Umowie w związku z przygotowaniem, udzieleniem i obsługą Pożyczki, weryfikacją zdolności kredytowej Pożyczkobiorcy oraz wypłatą Całkowitej Kwoty Pożyczki, a kwota odpowiadająca wysokości kredytowanej Prowizji wchodzi w skład Kwoty Kredytowanej. We wzorze tej Umowy prowizja nie była określana jako kwota zapłaty za możliwość skorzystania z pożyczki.

{ Dane jawne z KRS – art. 228 § 1 k.p.c., dokumentacja z akt w tym Umowa pożyczki ratalnej – art. 243 ¹, 245 k.p.c., art. 385 § 4 k.p.c., art. 231, 233 k.p.c.}

2.  Przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w 2023 r. wynosiło 7.444,39 zł, zaś w gospodarce narodowej 7155,48 zł.

{Danej jawne, publikacje Prezesa GUS – art. 228 § 1 k.p.c.}

3.  W dniu 25 kwietnia 2023 r. doszło do zawarcia umowy pożyczki ratalnej o numerze (...) (dalej także Umowa) pomiędzy w.w. (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako pożyczkodawcą (dalej także Pożyczkodawca) działającej poprzez w.w. Pośrednika a A. J. jako pożyczkobiorcą w celach niezwiązanych z działalnością gospodarczą czy zawodową po jego stronie (dalej także Pożyczkobiorca lub Konsument). Umowa została zawarta na odległość w formie dokumentowej na wzorze, jakim posługiwała się Spółka i jej pośrednik. Definicje wskazane w Umowie, w tym koszty nie były indywidualnie negocjowane z Konsumentem – nie miał on na ich kształt rzeczywistego wpływu. W Umowie została zawarta tabela z danymi podstawowymi tj.: A. Całkowita kwota pożyczki 15.0000,00 zł, B. Kwota kredytowania (A+C) 21.750,00 zł, C. Prowizja 6.750,00 zł, D. Roczna stopa oprocentowania (RSO) 20.5 % w skali roku, E. Łączna kwota Odsetek 12.637,01 zł, F. Całkowity Koszt Pożyczki ustalony w dniu zawarcia Umowy (C+E) 19.387,01 zł, G. Całkowita Kwota Do Zapłaty ustalona w dniu zawarcia Umowy (A+F) 34.387,01 zł, H. RRSO 48.73%, I. Okres obowiązywania Pożyczki (termin spłaty) 25.04.2027 r., J. Liczba rat 48, K. Wysokość raty 575,77 zł, L. Kwota upustu 6.750,00 zł, M. Rachunek bankowy ze wskazaniem numeru. Zostały także podane definicje pochodzące ze stosowanego wzoru. Kwota Kredytowana: łączna kwota w ramach niniejszej Umowy Pożyczki ratalnej obejmująca sumę Całkowitej Kwoty Pożyczki oraz kwoty przeznaczonej na pokrycie kredytowanych kosztów Pożyczki Ratalnej tj. Prowizji. Całkowita Kwota Pożyczki: suma wszystkich środków pieniężnych, które Pożyczkodawca udostępnia Pożyczkobiorcy na podstawie Umowy Pożyczki Ratalnej, nieobejmująca kredytowanych kosztów Pożyczki Ratalnej tj. Prowizji. Całkowity Koszt Pożyczki: wszelkie koszty, jakie Pożyczkobiorca jest zobowiązany ponieść w związku z Umową Pożyczki Ratalnej znane Pożyczkodawcy, obejmujące Odsetki oraz Prowizję. Całkowita Kwota do Zapłaty: kwota, jaką Pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić Pożyczkodawcy, która stanowi sumę Całkowitego Kosztu Pożyczki i Całkowitej Kwoty Pożyczki. Z podanych definicji i zapisów Umowy wynikało, iż odsetki umowne naliczane są od Kwoty Kredytowanej, a zatem także od kredytu przeznaczonego przez Konsumenta na zapłatę określonej w Umowie przez Spółkę Prowizji, której sam Konsument nie zapłacił z własnych środków. Mowa o tym w definicji odsetek w punkcie 10: Podstawą naliczania Odsetek jest Kwota Kredytowana. Ta informacja znajduje się na pierwszej stronie Umowy i nie została zatajona. W definicji Całkowitego Kosztu Pożyczki i w kwocie tego kosztu 19387,10 zł uwzględniono wszystkie obciążenia po stronie Konsumenta, a zatem i Prowizję i odsetki naliczane od Kwoty Kredytowanej, zatem te informacje również nie zostały ukryte, zatajone. Zawierając Umowę Konsument wiedział jaka kwotę ma zwrócić tj. 34387,01 zł, jakie koszty ponosi tj. 19387,01 zł, żaden koszt nie został ukryty.

{Pełna treść Umowy k. 18-20, tekst Umowy niesporny w swym istnieniu – art. 229, 230 k.p.c., art. 243 ¹, 245 k.p.c., art. 385 ¹ § 4 k.p.c., art. 3 i 210 § 2 k.p.c., art. 458 ¹⁵ k.p.c. – 458 ¹⁶ k.p.c., 205 ³ k.p.c. 231, 233 k.p.c.}.

4.  W Umowie nie została przedstawiona konkretna kalkulacja Prowizji poza opisem z definicji ze wzoru: pozaodsetkowy koszt Umowy Pożyczki Ratalnej, wchodzący w skład Całkowitego Kosztu Pożyczki, który Pożyczkobiorca zobowiązany jest uiścić najpóźniej w chwili wypłaty Pożyczki Ratalnej oraz z wysokości wskazanej w Umowie w związku z przygotowaniem, udzieleniem i obsługą Pożyczki, weryfikacją zdolności kredytowej Pożyczkobiorcy oraz wypłatą Całkowitej Kwoty Pożyczki, a kwota odpowiadająca wysokości kredytowanej Prowizji wchodzi w skład Kwoty Kredytowanej. Nie ma danych, jaki koszt przekłada się na przygotowanie Umowy, jaki koszt na udzielenie pożyczki, jaki na obsługę czy weryfikację zdolności kredytowej jeśli w ogóle takowa miała miejsce (brak danych na czym to polegało). Nie ma też danych o tym, na czym polega obsługa pożyczki w czasie jej trwania (48 miesięcy). Kwota Prowizji 6750 zł, stanowiła 31 % Kwoty Kredytowanej zaś 45 % Całkowitej Kwoty Pożyczki. Ponadto kwota Prowizji stanowiła 90-94%z kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia odpowiednio w sektorze przedsiębiorstw i gospodarce narodowej w 2023 r. Nie zostało wskazane czy kwota kredytu przeznaczona na zapłatę prowizji jest spłacana inaczej; nie wynikało to jednoznacznie, w tym arytmetycznie (co najwyżej przypuszczenia) z Harmonogramu jaki był udostępniony Konsumentowi. W Harmonogramie spłaty raty kapitałowe i odsetkowe na spłatę łącznie składały się na kwotę 34387,01 zł, przy czym ostatnia kwota do zapłaty do 25.04.2027 r. stanowiła kwotę 7325,82 zł, jeśli odjąć od niej kwotę raty miesięcznej 575,77 zł pozostanie kwota 6750,05 zł co nie odpowiada w pełni kwocie Prowizji. Nie została wyjaśniona sprawa upustu 6750 zł. Podano definicję, iż kwota upustu stanowi maksymalną wyliczona na dzień zawarcia Umowy kwotę, o którą może zostać pomniejszona Całkowita Kwota do Zapłaty na warunkach określonych w § 5 ust. 6 Umowy z uwzględnieniem § 2 ust. 7. § 2 ust. 7 mówił o zmniejszeniu kwoty upustu (dalej także Upust), o którą zmniejszona zostanie ostatnia rata. Co więcej kwota zmniejszenia ostatniej raty miała zostać rozłożona proporcjonalnie na pozostałe do spłaty raty. W § 5 ust. 6 zapisano, iż Pożyczkodawca pomniejszy ostatnia ratę Całkowitej Kwoty do zapłaty o kwotę upustu „zwolni Pożyczkobiorcę z części długu”, zarazem zwolnienie to miało nastąpić w czasie trwania Umowy nie wcześniej niż w dniu wymagalności czwartej raty licząc od końca raty wskazanej w Harmonogramie. Warunkiem pomniejszenia jest spłata w terminie wszystkich poprzedzających ostatnia ratę do spłaty: nie później niż 20 dni kalendarzowych od terminu płatności, a przekroczenie tego terminu oznaczało utratę prawa do Upustu. Ponadto wysokość Upustu stanowić będzie różnicę między wysokością ostatniej raty oznaczonej w Harmonogramie ustalonej na dzień wymagalności przedostatniej raty oraz wysokością przedostatniej raty. Powyższe oznaczało – wedle zapisów Umowy -, iż wysokość ostatniej raty do zapłaty przez Pożyczkobiorcę, uwzględniając udzielony upust, nie będzie wyższa, aniżeli wysokość przedostatniej raty ustalona na dzień jej wymagalności. Zapisy dotyczące Upustu, spłaty Prowizji i przeliczeń nie były napisane prosty językiem, ale ujęte nie tylko drobnym drukiem ale w sposób zawiły. Zapisy te pochodziły ze wzrostu i Konsument nie brał udziału w ich tworzeniu. Zarazem nie zostało wyjaśnione, w jaki sposób sprawa „ostatniej raty” ma korespondować z zasadami spłaty opisanymi w § 5 ust. 5: opłata przy czeku G., odsetki za opóźnienie, odsetki oraz Kwota Kredytowana: w pierwszej kolejności na poczet zwrotu przeznaczonej na sfinansowanie Prowizji, a po jej spłacie na Całkowitą Kwotę Pożyczki. Z § 5 ust. 5 Umowy wynikało, iż dokonując spłat rat najpierw spłacana jest Prowizji (6750,00 zł), a dopiero potem Całkowita Kwota Pożyczki (15.000,00 zł). Zatem Upust miał nastąpić po spłacie kredytu przeznaczonego na Prowizję. Przy ratach wedle Harmonogramu spłata kwoty kredytu przeznaczonego na Prowizję nastąpiłaby po ok. 12 ratach z Harmonogramu (ok. kwietnia 2024 r .). W Umowie podano definicje RRSO, ale bez podania podstawowych parametrów, albowiem Spółka odwoływała się do „załącznika nr 4 Ustawy” (Ustawy z 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim podana w definicji pkt 25). RRSO – Rzeczywistą Roczna Stopę Oprocentowania: Całkowity Koszt Pożyczki ponoszony przez Pożyczkobiorcę, wyrażony jako wartość procentowa Całkowitej Kwoty Pożyczki w stosunku rocznym, obliczony zgodnie z załącznikiem nr 4 do Ustawy. Poza odwołaniem się do załącznika Umowa nie podawała, jakie parametry były brane pod uwagę przy wyliczeniu tej wartości w szczególności czy i w jakim zakresie uwzględniania jest Kwota Kredytowana i Całkowita Kwota Pożyczki przy tym wyliczeniu. Konsument musiałby sam zestawić dane z załącznika nr 4 (wzór z zakresu matematyki jednak wyższej, a nie podstawowej) z danymi z Tabeli Umowy. Załącznik nr 4 Ustawy jak i analogiczny załącznik do Dyrektywy 2008/48/WE, a wzór ten jest złożony i nie jest to prosty język.

{Pełna treść Umowy k. 18-20, tekst Umowy niesporny w swym istnieniu – art. 229, 230 k.p.c., art. 243 ¹, 245 k.p.c., art. 385 ¹ § 4 k.p.c., art. 3 i 210 § 2 k.p.c., art. 458 ¹⁵ k.p.c. – 458 ¹⁶ k.p.c., art. 205 ³ k.p.c. 231, 233 k.p.c.}.

5.  W § 5 Umowy określono zasady i termin zwrotu pożyczki, w § 6 zasady wcześniejszej spłaty, a w § 8 wskazano na prawo do odstąpienie od Umowy. W załączniku 3 były podana została Tabela Kosztów (odsetki i prowizje), dalej jako Tabela: odsetki, prowizja, odsetki za opóźnienie oraz inne opłaty tj. opłata za przekazanie Całkowitej kwoty Pożyczki do wypłaty w formie czeku G. (w przypadku wyboru takiej formy wypłaty przez Pożyczkodawcę) kwota wskazana w Tabeli została podana w wysokości 14 zł. Załącznik nr 1 stanowił wzór odstąpienia od Umowy dla Konsumenta (dalej także Wzór).

{Pełna treść Umowy k. 18-20, tekst Umowy niesporny w swym istnieniu – art. 243 ¹ k.p.c., 245 k.p.c., 229, 230 k.p.c.}

6.  Pożyczkodawca – Spółka - wykonał Umowę tj. udostępnił Konsumentowi kwotę 15.000 zł tj. całkowitą kwotę pożyczki, zaś pozostała kwota kredytu 6.750,00 zł została przeznaczona na wskazane w Umowie koszty pozaodsetkowe tj. Prowizję z punktu C, która wedle zapisów § 5 ust. 5 Umowy miała być spłacana w pierwszej kolejności w ramach Kwoty Kredytowanej. Z kolei Konsument przystąpił do spłaty i do 17.04.2024 r. zapłacił co najmniej kwotę 6750 zł. Spółka nie wzywała do zapłaty zaległych rat ani nie wskazywała na opóźnienia w terminach płatności w 2023, 2024 r. Spłata odbywała się wedle Harmonogramu. Umowa aktualnie trwa, nie została wypowiedziana przez którąkolwiek ze Stron. Poprzez swego pełnomocnika Konsument w piśmie z dnia 17.04.2024 r. skierowanym do Spółki złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego jak i z ochrony z klauzul niedozwolonych z odwołaniem się do art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim oraz art. 385 ¹ k.c. (dalej także Oświadczenie). W Oświadczeniu tym wskazano na w.w. Umową oraz dokonane wpłaty, pobrane koszty w kwocie 8882,75 zł wzywając do zwrotu tej kwoty w terminie 7 dni od odbioru Oświadczenia. Oświadczenie zostało doręczone Spółce 30.04.2024 r.

{Pełna treść Umowy, Załączników, Oświadczenie, dokumenty pocztowe – odpowiednio art. 243 ¹, 245 i 244 k.p.c., powstanie tych materiałów danej treści niesporne, zakres twierdzeń Stron – art. 3, 210 § 2 k.p.c., art. 458 ¹⁵ k.p.c. – 458 ¹⁶ k.p.c., art. 231 233 k.p.c., w tym brak twierdzeń o zaległościach, wypowiedzeniu itd.}

B.  UWAGI CO DO FAKTÓW, DOWODÓW.

1.  Powyższe fakty ustalono na podstawie w.w. materiałów dowodowych w postaci dokumentacji prywatnej i urzędowej, w tym w formie dokumentowej. Jej autentyczności, pochodzenia nikt nie kwestionował.

2.  Ponadto zakres twierdzeń Stron z uwzględnieniem obowiązków z art. 3 k.p.c., 205 ³ k.p.c., 458 ¹⁵ k.p.c. – 458 ¹⁶ k.p.c. miał też przełożenie na wnioski z art. 231, 233 k.p.c.

3.  Niektóre dane były jawne tj. wynikały z wpisów jawnych w KRS czy publikacji Prezesa GUS – art. 228 § 1 k.p.c.

4.  W zakresie odtworzonych zapisów Umowy Sąd co oczywiste nie cytował całej Umowy znajdującej się w aktach, ale ustalił te elementy, których dotyczył spór (de facto w ocenie prawnej): od czego były naliczane odsetki (oprocentowanie), zapisy o Prowizji, zapisy o Całkowitym Koszcie Pożyczki i RRSO.

5.  Z uwagi na zarzut z art. 385 ¹ k.c. – ciężar dowodu, iż dane zapisy był uzgodnione indywidualnie z Konsumentem spoczywał na Pozwanym – Przedsiębiorcy - § 4 w.w. przepisu. Pozwany nie przedstawił dowodu czy i jaki Konsument miał wpływ np. na zapis o Prowizji na ukształtowanie jej wysokości. Sam fakt podpisania, zawarcia Umowy danej treści nie jest dowodem, iż Konsument miał rzeczywisty wpływ na jej postanowienia, w szczególności, jeśli Umowa oparta jest o wzór stosowany przez Pozwanego na co wskazuje druk Umowy, Załączniki oraz definicje.

6.  W aspekcie z kolei zarzutu z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 30 tej Ustawy, należy wskazać, iż w zakresie kosztów Pożyczki Umowa podawała (i tu wystarczający jest sam dokument Umowy) podawała dane o tych kosztach i nie zatajała odsetek czy innych opłata, które pobierała i uwzględniała. W szczególności z Umowy wprost wynika, iż odsetki są liczone Kwoty Kredytowanej, zatem dane o tym koszcie nie zostały zatajone, ukryte. Konsument ( z zastrzeżeniem sprawy Upustu) wiedział jaka kwotę ma zapłacić i jaki jest koszt Pożyczki te dane widnieją na pierwszej stronie Umowy k. w tabeli, zatem nie ma podstawy faktycznej i dowodowej że tych danych tam nie ma. W aspekcie art. 45 i 30 Ustawy natomiast sprawa RRSO i Upustu pozostawała niejasna - niepełna z uwagi na sam kształt zapisów tej akurat Umowie. I, co oczywiste, odrębną sprawą pozostaje ocena Prowizji z art. 385 ^{( 1)} k.c., jednak z ustaleniem iż Prowizja jej kwota została podana (informacja).

7.  W sprawie niniejszej Sąd nie prowadził dowodów z urzędu, albowiem obie Strony były reprezentowane przez Pełnomocników zawodowych, a zrazem zaprezentowany materiał był wystarczający do dokonania oceny w tym procesie przy rodzaju sprawy konsumenckiej i uproszczonej.

C.  PRAWO.

1.  Zgodnie z art. 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Zgodnie zaś z art. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

2.  Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Ustawodawca w § 3 przyjął, iż nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ponadto w § 4 wskazano, że ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Jeśli na podstawie postanowienia umownego, które jest abuzywne inna osoba kosztem konsumenta uzyskała świadczenie pieniężne (np. prowizję, opłatę przygotowawczą), to wobec konsumenta, takie świadczenia uzyskane na podstawie niedozwolonego zapisu jest nienależne i podlega zwrotowi – art. 410 § 2 k.c.

3.  Na gruncie art. 385 ¹ k.c. należy też odnieść się do dodatkowego zapisu art. 36a ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumencki. Przepis art. 36a wprowadza wzór i progi w zakresie pozaodsetkowych kosztów kredytu. Wprowadzenie art. 36a Ustawy nie znosi ochrony incydentalnej z art. 385 ¹ k.c. Podobnie dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 05.04.1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej także Dyrektywa 1993) oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23.04.2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (dalej także Dyrektywa 2008) nie znoszą się wzajemnie, ale wykładane winny być – podobnie jak przepisy krajowe je implementujące – w sposób spójny i wzajemnie się uzupełniający z dostosowaniem do konkretnego przypadku. Z analizy tych przepisów płyną następujące wnioski (logiczne i celowościowe) nie w każdym wypadku abuzywność zapisu konkretnej umowy z art. 385 ¹ k.c. oznacza naruszenie art. 36a Ustawy, nie w każdym wypadku abuzywność danego zapisu oznacza, iż doszło do naruszenia obowiązku informacyjnego z art. 30 Ustawy. Normodawca reguluje tymi przepisami różne skutki i środki ochrony prawnej i słusznie, albowiem reakcja na naruszenie winna być odpowiednia i proporcjonalna do rodzaju naruszenia i jego skutku, a nie oderwana od nich.

4.  Co do art. 385 ¹ k.c. i art. 36a Ustawy należy wskazać dodatkowo, iż sam art. 36a Ustawy nie wprowadza wyłączenia co do stosowania art. 385 ¹ k.c. Zestawiając te zapisy należy zauważyć, iż mogą zdarzać się sytuacje, iż mimo formalnego dochowania limitów z art. 36a Ustawy, dojdzie do naruszenia art. 385 ¹ k.c., albowiem przepis art. 36a Ustawy ma ujęcie bardziej abstrakcyjne, zaś art. 385 ¹ k.c. - jego zastosowanie, ma być dostosowane do indywidualnego przypadku. Wszystko zależy bowiem od konkretnych warunków umownych, gdyż rozpiętość wysokości kredytu konsumenckiego może być znaczna także na gruncie Ustawy, a koszty winny być co do zasady dostosowane do m.in. tej kwestii. Ponadto dochodzi też sprawa czasu, w jakim pożyczkobiorca korzysta ze środków z kredytu, w jakim czasie je zwraca, w jakim czasie np. zapłatę prowizji danej wysokości uzyska pożyczkodawca czy innych warunków udzielanie takiej pożyczki jak sprawę prowizji ukształtowano względem innych kosztów np. odsetek i z czym w istocie w danym wypadku ta prowizja się wiąże. Zapis zarazem art. 36a Ustawy nie może być wykorzystywany do obchodzenia przepisów o odsetkach maksymalnych (art. 359 k.c.), o zakazie wyzysku (art. 388 k.c.) czy skutkować przerzucaniem kosztów działalności na konsumentów, które to koszty przedsiębiorcy rozliczają odpowiednio przecież podatkowo.

5.  Przepisy art. 45 ust 1 Ustawy stanowi, iż w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1 art. 45 Ustawy, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy – ust. 5 art. 45 Ustawy. W aspekcie tej sprawy należy dodatkowo powołać się na brzmienie art. 30 ust. 1. pkt 6, 7, 8 i 10, które wymagają podania zatem podania określonych danych informacji wskazując, iż umowy o kredyt konsumencki podaje:

a)  stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy;

b)  rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia;

c)  zasady i terminy spłaty kredytu, w szczególności kolejność zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet należności kredytodawcy, w tym informację o prawie, o którym mowa w art. 37 ust. 1; jeżeli w ramach kredytu stosuje się różne stopy oprocentowania dla różnych należności kredytodawcy, należy także podać kolejność zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet różnych należnych sald, dla których stosuje się różne stopy oprocentowania;

d)  informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie.

Z przepisu tego nie wynikają kwestie poruszane dodatkowo w art. 385 ¹ k.c. czyli ukształtowanie danego zapisu na gruncie całej danej umowy (kontrola incydentalna) w sposób odpowiadający dobrym obyczajom bez rażącego naruszenia prawa konsumenta. Zapisy art. 45 i 30 Ustawy dotyczą bowiem – jak wskazuje Dyrektywa 2008 r. – kształtowania jednolitego rynku kredytów konsumenckich właśnie podawanie parametrów wymaganych przez ustawodawcę. Ten cel Dyrektywy oznacza więc czasami nie tylko ochronę konsumenta (jasne i niezbędne informacje celem poznania swych praw), ale także ochronę rynku kredytów w sferze pożyczkodawców świadczących daną usługę finansową na tymże rynku (m.in. motyw 7 Dyrektywy 2008). Najlepszym tego dowodem jest wzór, jakim posługuje się i Dyrektywa i Ustawa:

X -APR

- m oznacza numer kolejny ostatniej wypłaty,

- k oznacza numer kolejny wypłaty, zatem 1 < k < m,

- Ck oznacza kwota wypłaty k,

- tk oznacza okres, wyrażony w latach lub ułamkach lat, pomiędzy dniem pierwszej wypłaty a dniem każdej kolejnej wypłaty, zatem t1 = 0,

- m' oznacza numer kolejny ostatniej spłaty lub wnoszonych opłat,

- l oznacza numer kolejny spłaty lub wnoszonych opłat,

- Dl oznacza kwota spłaty lub wnoszonych opłat,

- sl oznacza okres, wyrażony w latach lub ułamkach lat, pomiędzy dniem pierwszej wypłaty a dniem każdej spłaty lub wniesienia opłat.

Nikt chyba nie może mieć wątpliwości, iż tenże wzór stworzony przez Ustawodawcę Europejskiego, który to wzór – zapis jako jedyny zawiera wszystkie dane niezbędne do wyliczenia RRSO (abstrakcyjnie) jest napisany prostym jasnym czy zwięzłym językiem dla przeciętnego konsumenta (moty 31 Dyrektywy 2008). Z doświadczeń w sprawach, w których sąd przesłuchiwał konsumentów, konsumenci nie rozumieli zapisów samej Ustawy, Dyrektywy czy parametrów RRSO. Zrozumiałymi informacji były dla nich zaś dane podawane kwotowo tj. jaka jest kwota kosztów, kwota do zapłaty, jaka jest wysokość raty pieniężnej, są one łatwiejsze do przełożenia na sytuacje finansową, w tym „miesięczną” konsumenta. Zarazem zaś, aby podać wszystkie parametry dla wyliczenia RRSO w każdej Umowie musiałby być podany tenże właśnie wzór z rozbiciem na poszczególne składniki i składowe, co oznaczałoby uzyskanie efektu sprzecznego z motywem 31 Dyrektywy 2008. Zatem odczytując zapisy prawa jak i orzecznictwo liczne powoływane i cytowane w takich sprawach należy pamiętać, dlaczego te przepisy zostały ustanowione, aby nie wywołać efektu odwrotnego od zamierzonego. Z uwagi na zakres obowiązków informacyjnych z Dyrektywy jak Ustawy - w aspekcie ukształtowania jednolitego rynku kredytów konsumenckich – umowy o kredyt konsumencki już aktualnie mają bardzo wiele informacji, które czynią te umowy dość trudne do oczytania i zniechęcają konsumenta w ogóle do czytania podpisywanej umowy i to nawet w przypadku podania wszystkich informacji zgodnie z art. 30 Ustawy. Zatem poddanie wzoru, wszystkich parametrów RRSO z tego wzoru, co możliwe jest jedynie przez zacytowanie Załącznika nr 4 do Ustawy albo Dyrektywy nie oznacza podania niezbędnych (a nie wszystkich) informacji w sposób jasny i zwięzły w aspekcie konkretnej umowy. I druga sprawa, chodzi o przeciętnego konsumenta, który zarazem nie uchyla się od odczytania informacji w ogóle czy nie jest zainteresowany tymi danymi. Nie każdy bowiem konsument, choćby miał podane w.w. informacje będzie w stanie je zrozumieć. Zatem podając założenia z art. 30 ust. 1 pkt 7 Ustawy należy pamiętać o motywie 31 Dyrektywy i konkretnym przypadku danej Umowy.

6.  Na gruncie tej Umowy, po dokonaniu także kontroli indywidualnej zapisów Umów i mając na uwadze powyższe przepisy i cele Dyrektyw Sąd Rejonowy uznał, iż:

a)  zapisy Umowy dotyczące Prowizji wypełniają przesłanki z art. 385 ¹ k.c. – jednakże zapis o Prowizji, której kwota jest podana nie stanowi zarazem o niedopełnieniu obowiązku informacyjnego z art. 30 Ustawy w zw. z art. 45 Ustawy (szczegóły poniżej punkt 7);

b)  Umowa wypełnia obowiązki informacyjne w zakresie oprocentowania na co wskazują zapisy w tabeli pierwsza strona Umowy (k. 18) pkt D i E, a także definicja z pkt 10 § 1 Umowy; podano kwotę Odsetek, oprocentowanie 20,5 % w skali roku i że odsetki są naliczane od Kwoty Kredytowanej czyli od kredytu, a nie od Prowizji; w żadnym razie z Umowy nie wynika, aby odsetki były naliczane od kosztów kredytowanych czy od Prowizji – odsetki naliczane są od kredytu, jaki został udzielony i jaki przyjął Konsument z przeznaczeniem na cel konsumpcyjny i związaną z tym celem (celem jego realizacji) na Prowizję (dodatkowe uwagi punkt 9);

c)  Umowa nie dopełnia obowiązków w zakresie informacji o założeniach do obliczenia RRSO - art.30 ust. 1 pkt 7 Ustawy w zw. z art. 45 Ustawy; istotnie podana jest pozycja RRSO jako 48,73 %, ale nie zostały podane parametry (jasny zwięzły sposób) do jej obliczenia; Umowa odwołała się do wzoru z załącznika nr 4 Ustawy (wyżej opisany) co nie koresponduje z art. 30 ust. 1 pkt7 w zw. z motywem 31 Dyrektywy 2008 (dalsze uwagi punkt 8);

d)  nie jest błędem na gruncie (co najmniej w aktualnym ich kształcie) zapisów Ustawy i Dyrektywy uwzględnienie w tej Umowie w ramach RRSO po stronie spłat kosztów w postaci odsetek od kredytu (Kwoty Kredytowanej) jak i prowizji – albowiem są to koszty kredytu, a RRSO ma odzwierciedlać te koszty w ujęciu procentowym; w aspekcie tej Umowy jak i innych chodzi o to, aby w pozycji wypłat nie była uwzględniona Prowizja, a jedynie Całkowita Kwota Pożyczki, która została opisana odrębnie i w tym celu właśnie; w.w. wzór ma zapewnić jednolite wyliczenie RRSO;

e)  Umowa poprawnie podała informacje o całkowitej kwocie do zapłaty przy określonych parametrach kosztów tj. uwzględniła udzielony kredyt, odsetki od kredytu oraz prowizję – nie ma błędu w zliczeniu kwot składowych; Sąd wprawdzie ma zastrzeżenia co do bardzo niejasnego zapisu o Upuście, jednak z uwagi na jego warunkowość i brak podstaw do przyjęcia jako istniejącego na chwilę zawarcia Umowy (a informacje dotyczą stanu z dnia zawarcia Umowy) nie mógłby być on uwzględniany w.w. parametrze określonym na dzień zawarcia Umowy; zapis o Upuście jako dodatkowy i warunkowy mógłby co najwyżej podlegać kontroli z art. 385 ¹ k.cc. w aspekcie sposobu jego ewentualnego zastosowania wobec konsumenta (art. 30 ust. 1 pkt 7 Ustawy);

f)  Umowa w Tabeli, § 1 pkt 10, § 5 ust. 5 Umowy zwiera dane o tym, jak dochodzi do spłat odsetek i Prowizji, w szczególności Odsetki naliczane są w ramach rat miesięcznych od Kwoty Kredytowanej, zaś Prowizja spłacana jest w pierwszej kolejności w ramach Kwoty Kredytowanej (art. 30 ust. 1 8 Ustawy);

g)  nie doszło zatajenia iż odsetki liczone są o „kredytowanej prowizji”; odsetki liczne są od kwoty kredytu – Kwoty kredytowanej 21.750 zł co wynika z pierwszej strony Umowy, zaś na Kwotę Kredytowaną, co również wynika z pierwszej strony Umowy składa się kwota 15.000 zł i kwota 6750 zł przeznaczona na cele zgodne z wola Konsumenta; Ustawodawca w art. 30 ust. 1 pkt 10 Ustawy nie wyodrębnia odrębnej części odsetek w zależności od celu przeznaczenia kredytu;

7.  Uznając zapisy o Prowizji w kwocie 6750 zł za niedozwolone Sąd miał na uwadze: brak rzeczywistego wpływu Konsumenta na jej ukształtowanie. Kolejna sprawą jest to, iż Prowizja to w żadnym razie nie świadczenie główne. Świadczeniami głównymi przy umowie pożyczki są: udzielony kredyt oraz obowiązek zwrot kredytu z odsetkami. Prowizja, opłata przygotowawcza czy innego tego rodzaju opłaty nie są elementami konstytuującymi pożyczkę kredyt. Prowizja zarazem – wedle definicji z Umowy to nie zapłata za możliwość korzystania z kredytu. Prowizja ma wedle definicji z Umowy stanowić koszt przygotowania, udzielenia obsługi pożyczki czy weryfikacji zdolności kredytowej. Tymczasem w Umowie żadnej kalkulacji tych kosztów niepodano, a poza tym, jeśli istotnie Konsument ma płacić Spółce prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek to to oznacza logiczny wniosek, iż Spółka przerzuca koszty swej działalności na konsumenta i przerzuca te koszty które to koszty uwzględnia przecież podatkowo względem państwa zmniejszając należny podatek. Kwota tej Prowizji jest wyjątkowo rażąca wobec już odrębnie naliczanych odsetek. Prowizja to 90-94 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzeń podanego wyżej, a odpowiednio 31-45 % Kwoty Kredytowanej i Całkowitej Kwoty Pożyczki. Co więcej to część kredytu przeznaczona na prowizje ma być spłacana w pierwszej kolejności w ramach Kredytowanej Kwoty, co jest dodatkowym obciążeniem w aspekcie nierozłożenia tego w czasie całej Umowy. Nie rekompensuje tego w żaden sposób sprawa Upust. Po pierwsze ten zapis jest kompletnie zawiły dla przeciętnego konsumenta. W aspekcie Upustu opisanego w Tabelce Prowizja jawi się jako kara za nieterminową spłatę kredytu, a tymczasem w tym wypadku Umowa stanowi o odsetkach za opóźnienie, a nie o karach. Sprawa zresztą Upustu jego warunków i dalece niepewnej wysokości z § 2 ust. 7 i § 5 ust. 6 wymagałaby odrębnej oceny, jeśli dojdzie albo nie do jego zastosowania. W istocie te zapisy o wysokości mogą być aktualnie uznane za informacje udzielone przez Spółkę samej Spółce, gdyż w takim kształcie tego dodatkowego postanowienia umownego są zbyt daleko niejednoznaczne. Jeśli przedsiębiorca chce udzielić upustu czy zwolnienia z długu (upust i zwolnienie z długu to terminy odrębnie semantycznie nie powinny być stosowane zamiennie) to warunki tego dla konsumenta winny być proste, w szczególności, iż na chwilę zawarcia Umowy o żadnym Upuście nie może być mowy. W każdym razie w tym wypadku zapis o Prowizji był nieskuteczny wobec Konsumenta – Powoda, a skoro przy spłacie w pierwszej kolejności pokrywany był kredyt przeznaczony na Prowizję, to ta kwota podlegała zwrotowi zgodnie z art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 385 ^{( 1)} k.c. Naliczanie takiej Prowizji godzi w zasady współżycia społecznego i zmierza do obchodzenia przepisów o maksymalnych odsetkach.

8.  Kwota ta 6750 zł podlegałaby również zwrotowi jako odpowiadająca kosztowi kredytu, który był kredytowany i jako kredyt spłacany, albowiem doszło do niedopełnienia obowiązku z art. 30 ust. 1 pkt 7 Ustawy (założenia do wyliczenia RRSO) w związku ze skutecznie złożonym oświadczeniem o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z art. 45 ust. 1. Konsument złożył oświadczenie w.w. obowiązek nie został dochowany, a to oznacza podstawy do zastosowania sankcji. W tej sprawie zarazem, inaczej niż w szeregu innych Powód nie jest nabywca wierzytelności konsumenta, zatem odpada ocena z art. 22 Dyrektywy 2008 i oceny cesji z art. 385 ¹, 58 k.c. oraz nadużycia prawa europejskiego. Jak wskazano wyżej nie jest wypełnieniem obowiązku powołanie się na załącznik z Ustawy, albowiem jest to abstrakcyjne ujęcie a nie przedstawienie informacji przy tej konkretnej Umowie w rozumieniu motywu 31 Dyrektywy 2008 r. Należało podać jakie parametry z Umowy zostały wzięte pod uwagę co w pozycji spłat, co w pozycji wypłat, zatem podstawowe elementy z Umowy z Tabelki jakie były uwzględniane, a tego zabrakło.

9.  Ani Dyrektywa, ani Ustawa nie wprowadzają zakazu oprocentowania – odsetek od kredytu z uwagi na jego przeznaczenie; co więcej, jeśli kredyt choćby jego część nie jest oprocentowany obciążony kosztami to nie mielibyśmy do czynienia z kredytem konsumenckim w ogóle – art. 4 Ustawy. Wzór z załączników do Ustawy i Dyrektywy dotyczący wyliczenia RRSO nie oznacza, iż od kredytu (w tym przeznaczonego np. na prowizję) nie są naliczane odsetki w obu tych aktach nie ma takiej normy. Po prostu , aby zachować poprawność wyliczenia RRSO z uwagi na czystą arytmetykę w pozycji wypłat nie może być uwzględniana prowizja, gdyż ona wraz z kosztami jest po stronie spłat i tego dotyczyła choć pośrednio sprawa C 377/14, tj. jakie kwoty w ramach wzoru zostały uwzględnione przy wyliczeniu RRSO w danym przypadku umowy pożyczki. Na terenie całej Unii mamy konsumentów o różnym poziomie ich finansowego sytuowania. Dyrektywa 2008, Ustawa K nie może być wykładana w ten sposób, iż - w aspekcie umownych zapisów o odsetkach od kredytu przeznaczonego przez konsumenta na sfinansowanie kosztów związanych z podpisaniem takiej umowy - wykluczy z kredytów konsumenckich tych konsumentów, który są najubożsi tzn., których nie stać w wielu sytuacjach na pokrycie kosztów okołokredytowych. Nie można też przyjąć, iż do takiego wykluczenia zmierzałyby zapisy aktów prawa krajowego rangi ustawowej, albowiem stawałaby w sprzeczności z art. 32 Konstytucji ustanawiającym m.in. zakaz dyskryminacji w życiu społecznym, gospodarczym zakaz dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny. Umożliwienie zaciągnięcia kredytu przez słabiej finansowo sytuowanych konsumentów także na pozaodsetkowe koszty kredytu jest istotne z punktu widzenia zaspokojenie przez nich celów konsumpcyjnych. Wpisuje się to też odpowiednio w zakaz dyskryminacji wynikający z art. 21 Karty Praw Podstawowych w związku z art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i w związku z polsko – brytyjskim protokołem (...) w sprawie stosowania Karty Praw Podstawowych i art. 32 polskiej Konstytucji. Normalnym jest też prawem pożyczkodawcy – niepodważanym ani w Dyrektywie, ani w Ustawie K - jest uzyskanie odsetek kapitałowych od pożyczki, z której korzystać ma w danym czasie pożyczkobiorca. Takie prawo można wywieść z ogólnego art. 140 k.c. (a także art. 345 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 17 Karty Praw Podstawowych) dotyczącego czerpania korzyści ze swojej własności, gdzie przedmiotem tejże własności byłby kapitał wyrażony sumą pieniężną w danej walucie. Co oczywiste odsetki te nie mogą przekraczać odsetek maksymalnych i na to są odrębne też regulacje ochronne w art. 359 k.c. Tu takich zarzutów nie było. Czym innym jest sprawa czy prowizja została ukształtowana w sposób prawidłowy tj. czy nie doszło – jak w niniejszej sprawie do stworzenia zapisu niedozwolonego w rozumieniu art. 385 ^{( 1)} k.c.; jednak z tego tytułu Konsumentowi należna jest odrębna ochrona. Z żadnego z wydanych orzeczeń przez TSUE w tym ze sprawy C 377/14 nie wynika zakaz naliczania odsetek od kredytu. Co więcej większości z tych spraw towarzyszy wskazanie TSUE, iż ocena indywidualna należy do sądu krajowego, gdyż to ten sąd krajowy a zarazem europejski wydaje wyrok. Orzeczenie TSUE nie zastępuje wyroku sądu krajowego, co jest podkreślane w orzecznictwie tego Trybunału. Jeszcze raz należy wskazać, odsetki liczone są od kredytu, a nie od kosztów. O takim przeznaczeniu kredytu zdecydował Konsument i nie sposób go pozbawiać tego prawa, a czy prowizja jest abuzywna to kwestie odrębna.

10.  Powyższe uwagi z pkt 9 mają swoje logiczne przełożenie na pozostałe kwestie zarzucane przez Stronę Powodową w aspekcie art. 30 ust. 1 pkt 8 i 10 Ustawy (w części dotyczy to także pkt 7, poza sprawą w.w. RRSO jak wyżej). Umowa podała bowiem wszystkie koszty obciążające Konsumenta, w tym prowizję, odsetki od Kwoty kredytowanej (nie ma czegoś takiego jak odsetki od prowizji).

11.  W każdym razie odpowiednio do uwag z pkt 6a, 6c i pkt 7 i 8 Części C. Prawo, kwota 6750 zł podlegała zwrotowi (od Pozwanego na rzecz Powoda) jako świadczenie nienależne (art. 410 § 2 k.c.) odpowiednio do art. 385 ¹ k.c. jak i z art. 45 ust.1 Ustawy zw. z art. 30 ust. 1 pkt 7 (brak założeń do RRSO). Zwrot tej kwoty nie narusza zasady proporcjonalności, nie zmierza do obejścia art. 22 Dyrektywy 2008 m.in. z uwagi na brak cesji naruszającej prawo, z uwagi na to „podwójne” uchybienie przy Umowie. Tym samym nie może być też uznane za nadużycie prawa przez Konsumenta. Z uwagi na zapis § 5 ust. 5 Umowy należało przyjąć, iż tą kwotę w ramach spłaty kredytu Pozwany już uzyskał (stan na chwilę wyrokowania – art. 316 k.p.c.). Zrazem nie było zarzutów, iż kredyt nie był spłacany czy nie jest spłacany aktualnie. Termin zawity z art. 45 ust. 5 Ustawy nie został naruszony, albowiem termin ten dotyczy wykonania umowy ,stosunku dwustronnego zatem o wykonania można mówić dopiero z chwilą wykonania obowiązków konstytuujących umowę przez obie strony, a nie tylko przez jedną.

12.  Z uwagi na uprzednio skierowane wezwanie do zapłaty kwoty wyższej niż dochodzona pozwem w tej sprawie (art. 455 k.c.), Sąd Rejonowy przyznał od zasądzonej kwoty 6750 zł zgodnie z żądaniem odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 07.05.2025 r. Termin zakreślony w Wezwaniu – Oświadczeniu upłynął bezskutecznie.

13.  Wobec uwzględniania powództwa (żądania zapłaty) jak w punkcie 1 wyroku, w punkcie 2 na podstawie art. 98 k.p.c. zamieszczono orzeczenie o kosztach procesu, które zgodnie z wnioskiem odpowiadały wedle norm przepisanych kwocie 2.217 zł (400 zł opłata sądowa, 17 zł opłata skarbowa, 1800 zł – koszty zastępstwa procesowego). Od kwoty kosztów przyznano odsetki zgodnie z nowo obowiązująca normą o takich odsetkach.

ZARZĄDZENIE

(...)

31.03.2025 r.