Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Przedmiot i przebieg postępowania

1.  Pozwem z dnia 23 lipca 2024 r. powód, Miasto (...), wniósł o nakazanie pozwanemu M. S. (S.) opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W. oraz o wydanie lokalu bez osób i rzeczy, orzeczeniu braku uprawnienia pozwanego do lokalu socjalnego oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Powód wskazał, że dotychczasową najemczynią tego lokalu była zmarła E. D.. Obecnie lokal ten zamieszkuje pozwany, pomimo braku tytułu prawnego. ( pozew, k. 3-4).

2.  Pozwany wskazał, że od urodzenia zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, a głównym najemcą tego lokalu była od 1972 r. jego prababcia K. D.. Po jej śmierci wstąpiła w stosunek najmu jego ciotka, ciotka E. D. – osoba niepełnosprawna. W lokalu tym zamieszkiwali też obok pozwanego jego babcia oraz ojciec S. S.. Po wyprowadzce ojca w lokalu pozostał pozwany i najemczyni, która z uwagi na niepełnosprawność wymagała z jego strony stałej opieki. Pozwany wnosił o możliwość pozostania w lokalu, względnie o przyznanie mu lokalu zastępczego. ( pismo, k. 38).

Ustalenia faktyczne

3.  K. i M. D. zawarli w dniu 8 marca 1972 r. z Zarządem Budynków Mieszkalnych (...) umowę najmu lokalu mieszkalnego (użytkowego) nr 15 położonego przy ul. (...), składającego się z dwóch pokoi o łącznej powierzchni użytkowej 60,30 m ^{( 2)}, wyposażonego w instalację wodociągowo – kanalizacyjną, łazienkę, elektryczność, gaz i centralne ogrzewanie.

( umowa najmu, k. 10-13)

4.  Aneksem do ww. umowy najmu zawartym w dniu 14 września 2018 r. pomiędzy (...) a E. D. stwierdzono, że z dniem 26 marca 2016 r. wstąpiła ona w stosunek najmu lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. w miejsce zmarłej najemczyni K. D. na podstawie art. 691 k.c. W aneksie określono, że lokal ten o powierzchni użytkowej 60,68 m ^{( 2)}, w tym powierzchni mieszkalnej 38,77 m ^{( 2)}, składa się z dwóch pokoi, kuchni pozbawionego oświetlenia naturalnego, łazienki z WC oraz przedpokoju i jest wyposażony w instalacje: elektryczną, zimniej wody, co, kanalizacji, gazową.

( aneks, k. 14-15v)

5.  W aneksie z 1 września 2021 r. strony umowy najmu ustaliły, że czynsz najmu oraz pozostałe opłaty za lokal, płatne będą z góry do dnia 30-go każdego miesiąca (z zastrzeżeniem, że wpłaty w miesiącu lutym każdego roku będą dokonywanego do ostatniego dnia miesiąca).

( aneks, k. 16)

6.  W lokalu tym po śmierci pierwotnej najemczyni K. D. (prababki pozwanego) mieszkała E. D. (ciocia pozwanego, późniejsza najemczyni), B. S. (babcia pozwanego), a także S. S. (jego ojciec, czasowo z matką pozwanego) oraz sam pozwany. Po kilku latach S. S. wyprowadził się z tego lokalu i zamieszkał z konkubiną w kawalarce przy ul. (...). W lokalu nr (...) pozostali E. D. oraz M. S.. E. D. z uwagi na inwalidztwo i wysoki stopień niepełnosprawności umysłowej wymagała opieki i pomocy ze strony M. S..

( przesłuchanie pozwanego, k. 61-62)

7.  E. D. zmarła w dniu 25 marca 2023 r.

( odpis skrócony aktu zgonu, k. 17)

8.  M. S. złożył do miasta wniosek o potwierdzenie tytułu prawnego do lokalu nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w W.. W odpowiedzi miasto pismem z dnia 1 sierpnia 2023 r. poinformowało o braku podstaw do potwierdzenia, że wstąpił on w stosunek najmu tego lokalu z uwagi na brak pisemnej zgody miasta jak i brak przepisów uprawniających go do zamieszkiwana w tym lokalu. Miasto wezwało M. S. do opróżnienia tego lokalu w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma. Pozwany odebrał pismo w dniu 23 października 2023 r.

( pismo, k. 18-v, potwierdzenie odbioru, k. 19)

9.  Pismem z dnia 18 kwietnia 2024 r. miasto ponownie wezwało M. S. do opróżnienia lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. i przekazanie go do dyspozycji administracji w ciągu 14 dni od daty otrzymania pisma. Wezwanie zostało odebrane przez pozwanego w dniu 25 kwietnia 2024 r.

(przedsądowe wezwanie do zwrotu lokalu, k. 20, potwierdzenie odbioru, k. 21)

10.  M. S. utrzymuje się z prac dorywczych świadczonych na podstawie umów zlecenia. Świadczy pracę jako content creator polegającą na nagrywaniu i montowaniu filmików na I.. Zarobki jakie uzyskuje są różnej wysokości, niewiele wyższe od średniej krajowej. Dochody te pozwalają mu na opłacanie wszystkich rachunków i zakup żywności. Do dyspozycji na własne potrzeby pozostają mu kwoty w wysokości ok. 200 zł. Za zaoszczędzone pieniądze kupił aparat do robienia profesjonalnych zdjęć. Wcześniej w okresie od maja 2023 r. do maja 2024 r. pracował w gastronomii jako kelner z zarobkami średnio 2 828,66 zł netto w 2023 r. oraz 2 700 zł netto w 2024 r. Pracował także dorywczo na podstawie umowy zlecenia zawartej ze spółką (...) sp. z o.o. w W., gdzie zajmował się obsługą klientów showroom’u oraz czynnościami związanymi z codziennym funkcjonowaniem lokalu gastronomicznego. Uzyskiwał z tego tytułu dochody w kwocie do ok. 190 zł netto za okres od sierpnia do listopada 2024 r. Obecnie pojawia się tam w ramach zapotrzebowania (ok. kilka godzin w ciągu miesiąca). Obecnie pod opieką w lokalu ma także psa. Jest kawalerem, utrzymuje kontakt z ojcem, który w razie potrzeby także udziela mu pomocy finansowej. Ma pod opieką w lokalu psa. Nie posiada tytułu prawnego do innych nieruchomości, ani większych oszczędności. Nie korzystał nigdy z pomocy społecznej, nie miał statutu bezrobotnego. Nie stwierdzono u niego istnienia jakiegoś stopnia niepełnosprawności.

( pismo z (...), k. 35, pismo z urzędu pracy, k. 39, zaświadczenie z ZUS, k. 52, pismo z (...), k. 41-v, umowy zlecenia wraz z rachunkami, k. 65-90, 91-95, przesłuchanie pozwanego, k. 61-62)

Omówienie dowodów

11.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy i wskazane wyżej dokumenty, których autentyczność i wiarygodność, w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, nie nasuwała żadnych wątpliwości Sądu.

12.  Za tylko częściowo wiarygodny Sąd uznał także przeprowadzony dowód z przesłuchania stron, z ograniczeniem do strony pozwanej. Pomiędzy zeznaniami pozwanego złożonymi na rozprawie w dniu 19 listopada 2024 r. oraz 9 stycznia 2025 r. widać ewidentne różnice, w związku z czym nie jest w pełni jasne, jak wygląda aktualnie sytuacja zarówno majątkowa jak i osobista pozwanego. Za bardziej odpowiadające prawdzie Sąd uznał ostatecznie zeznania złożone na pierwszej rozprawie. Pozwany opisał na niej przyczyny swojego zamieszkania w lokalu, swoje relacje z najbliższymi członkami rodziny. Zeznał również, że mimo niezbyt wysokich i niestałych dochodów jest w stanie utrzymać się samodzielnie, chce kontynuować naukę i znaleźć stałe zatrudnienie w branży, która go interesuje i w której się kształci.

13.  Na następnej rozprawie w dniu 9 stycznia 2025 r., po przedłożeniu dokumentów wykazujących (część) jego zarobków pozwany przedstawił stanowisko z którego wynikałoby, iż jego sytuacja finansowana jest gorsza niż wcześniej twierdził. W związku z tą rozbieżnością Sąd doszedł do wniosku, że istnieje konieczność doprecyzowania kwestii dotyczących sytuacji materialnej i rodzinnej pozwanego. Sąd ma bowiem badać z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu (art. 14 ust. 3 z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego – dalej w skrócie ustawa o ochronie praw lokatorów). W tym celu sąd może przesłuchać według swego wyboru jedną ze stron ponownie, po uprzednim odebraniu od niej przyrzeczenia (art. 303 zd. 2 kodeksu postępowania cywilnego, dalej k.p.c. ). Po przesłuchaniu pozwanego ponownie Sąd uznał za bardziej przekonujące twierdzenia, które przedstawił na poprzedniej rozprawie. Wówczas przekonywał, iż jego sytuacja majątkowa choć trudna, pozwala mu na samodzielne utrzymanie. Teraz zaś twierdził, że jest zmuszony korzystać z pomocy ojca, którego sytuację majątkową opisał na poprzedniej rozprawie jako nieciekawą. Tak odmienna ocena możliwości finansowych zarówno swoich jak i ojca, stawia w wątpliwość twierdzenia złożone przez pozwanego na ostatniej rozprawie podyktowane, jak można przypuszczać obawą pozwanego co do utraty zajmowanego lokalu. Pozwany nie zeznał, aby pomiędzy rozprawami nastąpiło jakieś wydarzenie, które zmieniłoby jego sytuację finansową na gorsze. Z tych przyczyn Sąd uznał, że poprzednie zeznania odpowiadają w istotnych kwestiach prawdzie i na nich opierał swoje rozstrzygnięcie w sprawie.

Ocena prawna

14.  Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Żądanie wydania lokalu

15.  Zgodnie z art. 222 § 1 kodeksu cywilnego (dalej w skrócie k.c. ) właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

16.  W tej sprawie Sąd ustalił, że pozwany faktycznie zamieszkuje lokal należący do powoda bez tytułu prawnego, albowiem między nim a pozwanym nie została nigdy zawarta umowa najmu przedmiotowego lokalu. Pozwany mieszkał w tym lokalu wraz z najemczynią E. D. i swoim ojcem. Po opuszczeniu lokalu przez ojca, mieszkał tam już tylko z E. D., która jako osoba niepełnosprawna umysłowo wymagała z jego strony stałej opieki.

17.  W momencie kiedy E. D. zmarła pozwany nie wstąpił w stosunek najmu na podstawie art. 691 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. W razie braku osób wymienionych w § 1 stosunek najmu lokalu mieszkalnego wygasa (§ 5).

18.  Najemczyni była ciotką pozwanego, a zatem pozwany z racji dalszego pokrewieństwa nie jest osobą uprawnioną do wstąpienia w stosunek najmu po zmarłej na podstawie art. 691 § 1 k.c., Nawet jeżeli jak twierdził pozwany mieszkał on w tym lokalu od początku, to fakt ten dla prawnego statusu tego lokalu nie ma to zasadniczego znaczenia. Lokal ten pozostawał bowiem w zasobach miasta i to miasto jest jego właścicielem. Zatem po zakończeniu stosunku najmu z E. D. i niezawarciu nowej umowy najmu z miastem lokal ten winien zostać miastu zwrócony.

19.  Z tego powodu Sąd nakazał pozwanemu opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W. oraz wydanie go miastu.

Orzeczenie o prawie do najmu socjalnego lokalu

20.  Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia najmu socjalnego lokalu ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. W niniejszej sprawie istniała konieczność orzeczenia o tym, czy pozwanemu należy się prawo do najmu socjalnego lokalu, czy też nie. Choć nie miał do tego mieszkania tytułu prawnego skutecznego względem Miasta, to jednak zamieszkiwał w nim za zgodą prawnego najemcy, czyli E. D.. Istniała więc między nimi umowa użyczenia tego lokalu, co uzasadnia wydanie orzeczenia w przedmiocie prawa do najmu socjalnego lokalu (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2018 r., sygn. III CZP 49/18).

21.  W myśl art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Zgodnie z art. 14 ust. 4, Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu wobec:

a.  kobiety w ciąży,

b.  małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 100, 173 i 240) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej,

c.  obłożnie chorego,

d.  emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

e.  osoby posiadającej status bezrobotnego,

f.  osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

2.  M. S. nie należy do żadnej kategorii osób, o których mowa w art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów. Nie jest osobą niepełnosprawną, obłożnie chorą ani o statusie bezrobotnego. Nie spełnia też kryteriów do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej. Zgodnie z § 1 pkt 1 lit. a) Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2021 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, dla osoby samotnie gospodarującej kryterium to wynosi 776 zł. Pozwany choć wprawdzie nie ma stałego zatrudnienia, to dochody jakie dotychczas uzyskiwał na podstawie zawieranych umów zlecenia były wyraźnie wyższe od tej kwoty.

3.  Ponadto pozwany nie jest też osobą spełniającą przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały. W (...) W. takie przesłanki określono w uchwale nr XXIII/669/2019 Rady Miasta (...) z dnia 5 grudnia 2019 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta(...) (dalej w skrócie Uchwała). Zgodnie z § 5 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 tej Uchwały, łączny dochód uprawniający do pomocy mieszkaniowej nie może przekraczać 25% wartości, o której mowa w art. 7a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu niektórych przedsięwzięć mieszkaniowych, czyli – w przypadku jednoosobowego gospodarstwa domowego – 75% iloczynu wysokości ostatnio ogłoszonego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego brutto w gospodarce narodowej w województwie, na terenie którego położony jest lokal mieszkalny, oraz współczynnika 1,4. Zgodnie z obwieszczeniem Prezesa GUS z dnia 19 listopada 2024 r. przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w 2023 r. wynosiło 8 466,61 zł. Aby więc ustalić kryterium dochodowe do lokalu socjalnego, należy obliczyć (75%*1,4*8 466,61)*25%, co daje w zaokrągleniu do 1 grosza kwotę 2 222,49 zł. Na podstawie przedstawionych przez pozwanego umów zleceń Sąd ustalił, iż średnie wynagrodzenie „na rękę” jakie pozwany otrzymywał w okresie od maja do grudnia 2023 r. wynosiło 2 828,66 zł, a od stycznia do maja 2024 r. ok. 2 700 zł, a więc więcej niż ustalone powyżej kryterium dochodowe dla uzyskania lokalu. W okresie późniejszym dochody pozwanego nie zostały już tak dokładnie udokumentowane. Wynikające z umów zlecenia wynagrodzenie w okresie od sierpnia do listopada 2024 r. wedle samego pozwanego miało wynosić jedynie niecałe 200 zł, co w ocenie Sądu nie było jedynymi środkami pieniężnymi jakie pozwany w rzeczywistości otrzymywał. Jak wskazał na rozprawie w listopadzie, obecnie podejmuje się prac jako content creator, za co uzyskuje środki w kwotach co prawda różnych, ale jednak w okolicach „najniższej krajowej”. Mając zaś na uwadze, iż minimalne wynagrodzenie w Polsce od 1 lipca 2024 r. wynosiło 4 300 zł brutto (3 261,53 zł netto), to pozwany uzyskując dochody zbliżone do ww. kwoty dysponował wyższymi zarobkami niż wysokość dochodów jakie uprawniały do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

4.  Zgodnie z już wyżej przytoczonym art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów Sąd może przyznać prawo do najmu socjalnego lokalu także osobie niespełniającej żadnej z przesłanek opisanych w art. 14 ust. 4 tej ustawy. Sąd musi wówczas brać pod uwagę szczególną sytuację materialną i rodzinną osoby, której ma dotyczyć orzeczenie o eksmisji. Ta „szczególna sytuacja” oznacza taką, w której bez pomocy Państwa i gminy osoba nie będzie w stanie samodzielnie zapewnić sobie miejsca do życia i będzie zagrożona bezdomnością. Przede wszystkim więc pomoc ta musi być udzielana osobom najuboższym, samotnym, nieporadnym, schorowanym, pozbawionym pomocy ze strony rodziny lub innych osób, a zatem od takich od których nie sposób domagać się znalezienia swojego miejsca do zamieszkania na wolnym rynku.

5.  Sytuacja majątkowa pozwanego taka nie jest, nawet jeśli nie można jej ocenić jako łatwej. Pozwany jak wskazuje utrzymuje się sam, a dochody jakie uzyskuje choć nie są bardzo wysokie i choć nie mają one stałego charakteru, to wystarczają do opłacenia rachunków i na własne potrzeby. Pozwany jak sam twierdził z zaaoszczędzonych pieniędzy zakupił profesjonalny aparat, który chce wykorzystać w pracy. Ma pod opieką także psa, którego potrzeby też musi zaspokoić, np. zakupić karmę. I choć twierdził, że w tym partycypuje też ojciec (którego sytuacja wedle słów pozwanego nie jest „za ciekawa”), to i tak w ocenie Sądu dysponuje on wystarczającymi środkami lub zdolnościami do tego, by znaleźć sobie nowe miejsce zamieszkania (niekoniecznie w dzielnicy Ś. (...), które jest najdroższą lub jedną z najdroższych dzielnic pod względem wysokości czynszów najmu).

6.  Biorąc to wszystko pod uwagę Sąd uznał, że sytuacja pozwanego choć nie najłatwiejsza, nie jest na tyle trudna aby przyznać mu prawo do najmu socjalnego lokalu. Należy bowiem podkreślić, że liczba lokalów socjalnych jest ograniczona, a miasto jest zobowiązane przyznać je osobom, których sytuacja materialna i rodzinna jest na tyle zła, że nie mają oni żadnych możliwości zamieszkania na własny koszt z uwagi na znikome środki utrzymania czy brak wsparcia ze strony rodziny. Co również istotne zapotrzebowanie na tego typu lokale jest w W. bardzo wysokie, a czas oczekiwania na otrzymanie takiego lokalu stosunkowo długi.

7.  Należy podkreślić, iż celem wprowadzenia w ustawie o ochronie praw lokatorów prawa do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu była pomoc dla osób najuboższych lub tych, których sytuacja życiowa nie pozwala na samodzielne zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych, innymi słowy w skrajnie trudnej sytuacji życiowej, na tyle złej, że nie sposób wymagać od nich, aby mogli samodzielnie znaleźć sobie mieszkanie na wolnym rynku, np. w drodze najmu lokalu od osoby trzeciej (na „wolnym rynku”). Młody wiek pozwanego jak i jego zdolności zarobkowania pozwalają uznać, iż jest w stanie, nawet przy chwilowej pomocy ze strony rodzica, poszukać na własną rękę i wynająć dla siebie lokal, który w pełni będzie odpowiadał jego potrzebom, nawet jeśli będzie to lokal w innej dzielnicy niż Ś.. Takie rozwiązanie może być nawet korzystne dla pozwanego, który dysponując tytułem prawnym do takiego lokalu będzie mógł się w pełni usamodzielnić, kontynuować naukę wybranego zawodu i znaleźć stałą i dochodową pracę.

8.  Warte uwagi jest także to, że Sąd może orzekać tylko co do prawa do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu. Tym niemniej nie wszystkie wynajmowane przez miasto lokale są wynajmowane z przeznaczeniem na najem socjalny, jak to jest w przypadku tzw. lokali komunalnych. Zasadniczo także lokale przeznaczone na najem komunalny mają wyższy czynsz niż lokale przeznaczone na najem socjalny lokalu (ale niższy niż czynsz „wolnorynkowy”). Kryterium dochodowe pozwalające na staranie się o najem lokalu komunalnego jest też wyraźnie wyższe niż najem socjalny lokalu (5 333,96 zł dochodu). Sąd nie może jednak zmusić miasta do przedstawienia oferty najmu innego niż socjalny, nie ma bowiem żadnego uregulowania prawnego w tym zakresie. Nawet więc gdyby pozwany spełniał kryteria dochodowe do innego najmu niż socjalny, nie powodowało to, że Sąd mógłby nakazać miastu zawarcie z pozwanym innej umowy najmu niż o najem socjalny lokalu.

9.  Z uwagi na powyższe Sąd orzekł o braku uprawnienia pozwanego do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

Koszty postępowania

10.  Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto na art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Skoro pozwany był w sprawie stroną przegrywającą, to Sąd zasądził od niego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu, na które składa się zwrot opłaty od pozwu (200 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (wynagrodzenie pełnomocnika) w sprawie o wydanie lokalu (480 zł) – na podstawie § 7 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (w brzmieniu ustalonym Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 grudnia 2024 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych od dnia 1 stycznia 2025 r.).

11.  Zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. koszty zastępstwa procesowego zostały powiększone o odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Zarządzenie:
(...)