Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 31 stycznia 2025 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Rutkowska - Giwojno

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 31.01. 2025 roku

zażalenia pełnomocnika pokrzywdzonej M. T.

na postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej (...) w W. z dnia 06.05. 2024 roku o umorzeniu dochodzenia

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

W dniu 06.05.2024 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej (...) w W. wydał postanowienie o umorzeniu dochodzenia przeciwko K. B. podejrzanego o to, że w dniu 04.11.2024 r w mieszkaniu pokrzywdzonej M. T. przy ul. (...) w W. wobec pokrzywdzonej zadawał ciosy otwartą dłonią po głowie i twarzy, chwytając za głowę a następnie kilkukrotnie popychał wskutek czego pokrzywdzona upadła na ścianę oraz podłogę , schwytał i szarpał za szyję oraz ręce , ciągnął za włosy i kończyny dolne, kilkukrotnie popychał wskutek czego pokrzywdzona upadła na ścianę oraz podłogę , kopał również pokrzywdzoną po całym ciele doprowadzając tym samym do powstania obrażeń ciała w postaci urazu głowy bez utraty przytomności oraz potłuczenia ogólnego , co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni, tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. – na podstawie art. 322 § 1 kpk wobec braku interesy społecznego w objęciu ściganiem z urzędu czynu prywatnoskargowego.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożyła zażalenie pełnomocnik pokrzywdzonej, wnosząc o uchylenie postanowienia.

Prokurator nie przychylił do wywiedzionego środka odwoławczego i przekazał je do rozpoznania tut. Sądowi.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie zawiera żadnych zarzutów, które mogłyby skutecznie podważyć decyzję Prokuratora wyrażoną w kontrolowanym postanowieniu.

Odnosząc się do zaskarżonego postanowienia wskazać należy, że przestępstwo z art. 157 § 2 kk ścigane jest co do zasady z oskarżenia prywatnego. Oznacza to, że wnoszącym skargę do Sądu jest sam pokrzywdzony, bez udziału oskarżyciela publicznego (prokuratora). Oczywiście jest możliwość, aby prokurator w sprawie prywatnoskargowej stał się oskarżycielem , ale zgodnie z art. 60 § 1 kpk czyni tak tylko gdy wymaga tego interes społeczny lub ochrona praworządności. Wykładnia językowa przepisu art. 60 § 1 nie pozostawia wątpliwości, że zarówno wszczęcie postępowania, jak i wstąpienie do postępowania już wszczętego przez prokuratora jest obligatoryjne, jeżeli tylko wymaga tego interes społeczny oraz ochrona praworządności. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na wyrok SA w Białymstoku z 24.01.2002 r., II AKa 350/01, OSA 2002/12, poz. 90, w którym wyrażono stanowisko, że w przypadku przestępstw prywatnoskargowych prokurator, kierując się legitymacją procesową wynikającą z treści art. 60 § 1 kpk , władny jest wszcząć postępowanie z urzędu w każdej sprawie, jeżeli wymaga tego interes społeczny, co jednakże stanowi suwerenną decyzję tego organu i nie podlega kontroli sądu. Interes społeczny jest kategorią obiektywną (L. Schaff, Objęcie oskarżenia przez prokuratora w postępowaniu prywatnoskargowym, NP 1955/12, s. 39; W. Daszkiewicz, Ingerencja prokuratora w ściganie przestępstw prywatnoskargowych w polskim procesie karnym, Warszawa 1980, s. 63), istniejącą niezależnie do czyjeś oceny i polega jedynie stwierdzeniu (K. Dudka, M. Mozgawa, Interes społeczny jako przesłanka prokuratorskiej ingerencji w ściganie przestępstw prywatnoskargowych w trybie art. 60 k.p.k. [w:] Funkcje procesu karnego. Księga jubileuszowa Prof. J. Tylmana, red. T. Grzegorczyk, Warszawa 2011, s. 59). Pojęcie obejmuje okoliczności, które nie są typowe, a mają charakter wyjątkowy (K. Marszał, Ingerencja prokuratora w ściganie..., s. 32). Ustalanie interesu społecznego jest możliwe na podstawie całokształtu okoliczności towarzyszących danemu konkretnemu stanowi faktycznemu, każdej indywidualnie ocenianej sprawy i nie nadaje się do uniwersalnego unormowania prawnego; nie jest też możliwe trwałe ustalenie pierwszeństwa interesu bez odniesienia do konkretnej sprawy (A. Wilczyńska, Interes publiczny w prawie stanowionym i orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, PPH 2009/6, s. 49).

Prokurator w sposób należyty uzasadnił brak woli w objęciu ściganiem z urzędu niniejszego czynu podkreślając, że pokrzywdzona jest osobą dorosłą, posiadającą odpowiedni zasób doświadczenia życiowego, a nadto posiadająca profesjonalnego pełnomocnika. Może zatem , jeśli uda to za stosowne sama wnieść do sądu skargę prywatną i stać się oskarżycielem prywatnym w niniejszej sprawie.

Z tych względów postanowiono jak w części dyspozytywnej.