Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie, II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adam Pruszyński

Protokolant: Aleksandra Stryjek

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 6 lipca 2017 r.

sprawy

G. M., s. J. i I. z d. L., urodzonemu (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 16 kwietnia 2017 roku w W. przy ul. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości 0,32 mg/l, 0,22 mg/l, 0,17 mg/l, 0,18 mg/l, 0,16 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował w ruchu lądowym samochodem m-ki H. o nr rej. (...),

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

orzeka:

1.  uznając, że oskarżony G. M. dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu, zaś wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne w stosunku do oskarżonego G. M. warunkowo umarza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

2.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego do zapłaty tytułem świadczenia pieniężnego kwoty 1500 PLN (jeden tysiąc pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

3.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt II K 325/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 2017 r. w godzinach wieczornych G. M. odwiedził kolegę, z którym wypił ok. 200 gram wódki i 2 piwa o pojemności 0,5 litra. (dowód: wyjaśnienia oskarżonego, k. 27).

W dniu 16 kwietnia 2017 r. funkcjonariusze Policji P. S., K. B. i A. B. pełnili służbę patrolową. Około godz. 8:15 na wysokości (...) zatrzymali do rutynowej kontroli drogowej samochód marki H. o nr rej. (...), który poruszał się w kierunku P. (dowód: wyjaśnienia oskarżonego G. M. k. 17, zeznania świadka P. S. k. 8v).

Kierowcą samochodu okazał się G. M., który został poddany badaniu urządzeniem alcoblow. Na urządzeniu zapaliła się czerwona lampka, wobec czego kierujący został poddany badaniu alko-sensorem IV CM z wynikiem: o godzinie 08:21 - 0,32 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godzinie 08:43 - 0,22 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Wówczas G. M. przyznał, że w dniu poprzednim pił alkohol w postaci wódki i piw, jednakże 16 kwietnia 2017 r. czuł się dobrze i nie sądził, że może znajdować się jeszcze pod wpływem alkoholu, wobec czego zdecydował się kierować auto. (dowód: wyjaśnienia oskarżonego G. M. k. 17, zeznania świadka P. S. k. 8v, protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 2, świadectwo wzorcowania Alco-Sensor IV CM k. 3).

Następnie G. M. został zatrzymany i przewieziony do (...) W.. Na komendzie został ponownie poddany badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie na urządzeniu kontrolno-pomiarowym do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu (urządzeniu elektronicznym) wykazało następujące ilości alkoholu w wydychanym przez G. M. powietrzu: o godzinie 9:34 - 0,17 mg/l, o godzinie 9:36 - 0,18 mg/l, o godzinie 9:48 - 0,16 mg/l. (dowód: wyjaśnienia oskarżonego G. M. k. 17, zeznania świadka P. S. k. 8v, protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 4, świadectwo wzorcowania Alkometr A2 nr 837/00 k. 5).

G. M. w chwili zdarzenia miał 52 lat, jest żonaty i ma dwoje dorosłych dzieci. Ma wykształcenie średnie i jest emerytowanym policjantem. G. M. nie był uprzednio karany (karta karna k. 20).

Oskarżony przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż choć w sobotę 15 kwietnia 2017 r. spożywał wraz z kolegą alkohol, to już w dniu 16 kwietnia 2017 r. ok. godziny 08:15 przy dobrym samopoczuciu wsiadł do pojazdu marki H. o nr rej (...), chcąc wrócić do domu. Ponieważ czuł się dobrze, zdecydował się prowadzić samochód. Przy (...) na Al. (...) został zatrzymany do rutynowej kontroli drogowej przez umundurowany patrol Policji, a następnie poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Wynik okazał się być pozytywny, G. M. został więc przewieziony na komendę celem ponownego badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu - tendencja była malejąca. Podkreślił, iż choć był już wielokrotnie sprawdzany przez Policję, nigdy wcześniej nie znalazł się w takiej sytuacji. Ponadto wyraził skruchę i stwierdził, że nie był świadomy swojego stanu - gdyby wiedział, że nadal może być pod wpływem alkoholu, na pewno nie wsiadłby za kierownicę ( vide wyjaśnienia k. 27).

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie - zdaniem Sądu – okoliczności stanu faktycznego jak i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości i zostały w pełni udowodnione. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że oskarżony G. M. w dniu 16 kwietnia 2017 r. w W. przy ul. (...), kierował samochodem marki H. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego G. M., ponieważ przyznanie się przez niego do popełnienia zarzucanego mu czynu znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka P. S. oraz w protokołach z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym. Oskarżony w sposób szczery i rzeczowy przedstawił przebieg przedmiotowego zdarzenia, wobec czego brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności jego wyjaśnień.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka P. S., który opisał sytuację, w jakiej doszło do zatrzymania do kontroli drogowej samochodu marki H., a następnie czynności podjęte w związku z interwencją. Zeznania tego świadka obdarzono wiarą, gdyż korespondują one nie tylko z wyjaśnieniami oskarżonego G. M., który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, ale także znajdują potwierdzenie w protokołach użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu.

Pozostałe zgromadzone w aktach dowody w postaci dokumentów nie budziły jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności. Nie były kwestionowane przez stronę, Sąd także nie miał do nich zastrzeżeń – badania przeprowadzono przy pomocy urządzeń powszechnie wykorzysty­wanych w tego typu sytuacjach. Do akt dołączono kserokopie świadectw wzorcowania.

Wszystkie wyżej wymienione, a uznane za wiarygodne przez Sąd dowody, tworzą logicznie powiązaną całość i pozwalają na ustalenie stanu faktycznego zgodnego z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Art. 178a § 1 k.k. penalizuje zachowania polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Pojęcie stanu nietrzeźwości zostało zdefiniowane w art. 115 §16 k.k., który to przepis stanowi, że stan nietrzeźwości zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub gdy zawartość alkoholu w 1 dcm ³ wdychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W niniejszej sprawie G. M. prowadził pojazd mechaniczny – samochód marki H. o nr rej. (...) – w ruchu lądowym. Jako że zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu wyniosła 0,32 mg/l, 0,22 mg/l, 0,17 mg/l, 0,18 mg/l i 0,16 mg/l, nie może budzić wątpliwości, że znajdował się w stanie nietrzeźwości. Okoliczności te wynikają zarówno z protokołów pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, jak i z zeznań świadka P. S.. Ponadto sam oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, nie kwestionując pomiarów dokonanych przy użycia urządzeń typu Alco-sensor i Alkometr.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że oskarżony G. M. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu występku stypizowanego w art. 178 a § 1 kk.

Przestępstwa określonego w art. 178a § 1 kk dopuszcza się ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Aleje (...) w W. to droga publiczna i jako taka jest miejs­cem, w którym odbywa się ruch lądowy.

Omawiany występek ma charakter umyślny, przy czym samo uruchomienie i prowadze­nie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowa­dzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również ob­jęty zamiarem ewentualnym. Niezbędna jest świadomość sprawcy, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego i godzenie się z tą możliwoś­cią. Sprawcy nie można przypisać popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a kk tylko w wypadku, gdy miał podstawy sądzić, że spożyty przez niego alkohol – ze względu na zna­czny upływ czasu – uległ spaleniu, a nie nastąpiło to z powodu zbyt krótkiego czasu, który upłynął od spożycia do rozpoczęcia kierowania pojazdem. W omawianej sprawie oskarżony twierdził, że nie przewidywał, że w dalszym ciągu może mieć w organizmie alkohol, bo czuł się bardzo dobrze. Tym niemniej okoliczności faktyczne zdarzenia pozwalają na przyjęcie, iż zarzucanego mu czynu oskarżony dopuścił się w zamiarze ewentualnym. W tym aspekcie zauważyć należy, że dla człowieka dorosłego, o przeciętnym nawet poziomie wiedzy i doświadczenia życiowego nie mogło być zaskoczeniem, że po 8-9 godzinach od zakończenia spożywania alkoholu jego stężenie jest na tyle wysokie, że uniemożliwia zgodne z prawem prowadzenie samochodu. Skoro ktoś dzień wcześniej pije alkohol i to alkohol wysokoprocentowy, musi się liczyć z tym, że na drugi dzień może mieć jeszcze alkohol we krwi i w wydychanym powietrzu, zwłaszcza jeśli nie zna przebiegu metabolizmu alkoholu w swym organizmie. Oskarżony nie mógł zatem wyłącznie na podstawie swojego dobrego samopoczucia zasadnie przypuszczać, iż działanie alkoholu na jego organizm ustało. Przestępstwo penalizowane w art. 178a kk ma charakter typu abs­trakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo – dla wypełnienia jego znamion nie jest niez­będne wystąpienie jakiegokolwiek skutku.

Zdaniem Sądu wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne, a oko­liczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Oskarżony jest mężczyzną w sile wieku – nigdy dotychczas nie był karany.. Zatem przez wszystkie dotychczasowe lata swojego życia przestrzegał porządku prawnego i brak jest podstaw by przypuszczać, że pomimo umorzenia postępowania nie będzie przestrzegał go nadal, zaś zdarzenie z dnia 15 kwietnia 2017 r. nie miało charakteru incy­dentalnego, wyjątkowego. Stopień naruszonych przez sprawcę reguł ostrożności, w tym ustalona postać zamiaru sprawcy nie pozwalają uznać, by stopień winy oskarżonego był znaczny.

Społeczna szkodliwość występku popełnionego przez oskarżonego także nie jest znaczna. Przestępstwo z art. 178a kk ma charakter typu abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo. Wprawdzie w oparciu o systematykę kodeksową uznać należy, że dobro prawne w postaci bezpieczeństwa w komunikacji należy do dóbr szczególnie chronionych przez ustawodawcę, jako że przestępstwa godzące w to dobro spenalizowane zostały w rozdziale niemalże następującym po rozdziale dotyczącym przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, to stwierdzić należy, iż występek oskarżonego w niewielkim stopniu naraził przedmiotowe dobro prawne. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że oskarżonego zatrzymano w godzinach porannych, w sobotę, gdy natężenie ruchu drogowego jest relatywnie nieznaczne, a w toku postępowania nie ustalono, by G. M. swoim zachowaniem (np. popełnieniem wykroczenia drogowego, niebezpiecznego manewru, niepanowaniem nad pojazdem) stwarzał zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Nadto zważyć należy, że w chwili zatrzymania poziom alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu nie przekraczał znacząco dopuszczalnego poziomu, a nadto miał tendencję spadkową, a zatem alkohol w jego organizmie był już w fazie eliminacji. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że funkcjonariusze Policji skontrolowali oskarżonego prewencyjnie. Powodem interwencji nie była zatem obserwacja, że oskarżony prowadzi po­jazd niepewnie, stwarza zagrożenie dla innych uczestników ruchu lub też stwierdzenie popełnienia przez niego wykroczenia drogowego. Oskarżony nie stwarzał problemów zatrzymującym go funkcjonariuszom Policji. Powyższe okoliczności uzasadniają przyjęcie, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie był znaczny.

Sąd nie pomija i nie bagatelizuje problemu, jakim w Polsce jest prowadzenie pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeźwości. Niewątpliwie są to przestępstwa nag­minne i wymagające napiętnowania. Jednak nagminność przestępstw nie jest czynnikiem, od którego można uzależnić ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (zob. wyrok SA w Ka­towicach z dnia 30.11.2006r., II AKa 289/06, KZS 2007/5/60). Także zagadnienia tzw. pre­wencji ogólnej jest bez znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, jako że okoliczność ta nie wchodzi w zakres taksatywnie wyliczonych faktorów, określonych w art. 115 § 2 kk (postanowienie SN z dnia 12.04.2007r., WZ 10/07, Prok. i Pr. 2007/10/3).

Zgodnie z art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Słusznie podkreśla się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż ustalenie, że wina sprawcy nie jest znaczna, wymaga najpierw uznania, że sprawca w ogóle ponosi winę, a więc jej przypisania (por. wyrok SN z dnia 9.01.2002 r., III KKN 303/00, Orz. Prok. i Pr. 2003, nr 2). Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich "znacznością" lub "nieznacznością". Trzeba zatem przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne.

Pozytywna ocena postawy oskarżonego i jego dotychczasowego życia ma charakter prognostyczny, prowadząc sąd do przekonania, że mimo warunkowego umorzenia postępowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa (art. 66 § 1 kk in fine).

Postawa sprawcy oznacza względnie stałą skłonność do postępowania w określony sposób wobec pewnych wartości czy dóbr. Innymi słowy, chodzi tu o taką postawę sprawcy wobec dóbr prawem chronionych i porządku prawnego w ogóle, która jest pozytywna, czyli pożądana z punktu widzenia ustawodawcy. Należy zatem ustalić, czy popełnienie przez sprawcę czynu miało charakter epizodyczny, incydentalny. Dotychczasowy sposób życia, obejmując zarówno przeszłość sprawcy, jak i okres po popełnieniu przestępstwa, pozwala na kompleksową ocenę postawy sprawcy.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zachodzą wszelkie niezbędne przesłanki przemawiające za warunkowym umorzeniem postępowania karnego przeciwko oskarżonemu G. M.. Mając na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez oskarżonego obowiązków, w ocenie Sądu zarówno wina, jak i społeczna szkodliwość czynów, których się dopuścił nie są znaczne. Zdaniem Sądu okoliczności popełnienia czynu przez oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości.

Sąd uznaje, że w realiach niniejszej sprawy postawa sprawcy, jego właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że mimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

Oskarżony jest osobą dotychczas niekaraną, prowadzącą ustabilizowany tryb życia; z uwagi na swój dojrzały wiek i posiadane wykształcenie dysponuje zasobem wiedzy i doświadczenia życiowego, który pozwala mu na krytyczny stosunek do popełnionego występku. Jego dotychczasowy sposób życia wskazuje, iż dopuszczenie się przestępstwa był jedynie incydentem w jego życiu - jak ustalono w toku postępowania oskarżony w przeszłości przestrzegał porządku prawnego i prawidłowo funkcjonował w społeczeństwie. Zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania stanowiło wynik jedynie jednorazowego, nieprzemyślanego zachowania oskarżonego. Przemawia za tym chociażby okoliczność, iż G. M. nie wszedł ponownie w konflikt z obowiązującym porządkiem prawnym, nie popełnia wykroczeń drogowych. Jednocześnie oskarżony w żaden sposób nie utrudniał toczącego się postępowania karnego, przyznał się do winy, wyraził skruchę i zajął krytyczne stanowisko względem swojego postępowania. Postawa i sposób życia oskarżonego nie budzą zatem zastrzeżeń i dają gwarancję tego, iż warunkowe umorzenie postępowania na okres 2 (dwóch) lat próby będzie stanowiło odpowiedni i jednocześnie wystarczający środek reakcji karno-prawnej, konieczny dla zweryfikowania, czy cele postępowania karnego wobec oskarżonego zostaną osiągnięte i będzie on przestrzegał porządku prawnego.

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 43a § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 1.500 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Wobec warunkowego umorzenia postępowania względem oskarżonego zasądzone świadczenie stanowić będzie jedyną realną dolegliwość za popełnione przez niego czyny i wpłynie na niego mobilizująco do dalszego przestrzegania obowiązujących norm prawnych, tym bardziej, iż Sąd odstąpił od orzeczenia w stosunku do oskarżonego G. M. zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, uznając, iż byłoby to niecelowe. W świetle oś­wiadczeń oskarżonego o osiąganych dochodach ww. kwota jest adekwatna do jego sytuacji mająt­kowej także w tym znaczeniu, że konieczność jej uiszczenia będzie odczuwalną dolegliwoś­cią.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k., art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych. W myśl tego ostatniego przepisu, w razie warunkowego umorzenia postępowania oskarżony obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości od 60 zł do 100 zł. Na sumę wydatków złożyły się koszty postępowania przygotowawczego w kwocie 50 zł (20 zł stanowiące ryczałt za doręczenia pism i wezwań w sprawie oraz 30 zł za uzyskanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego) oraz koszty postępowania sądowego w kwocie 50 zł (20 zł stanowiące ryczałt za doręczenia pism i wezwań w sprawie oraz 30 zł za uzyskanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego).

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i aktami sprawy przesłać do obrońcy oskarżonego.

24.07.2017 r.