Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Joanna Dalba

Protokolant aplikant adwokacki Paweł Suwara

po rozpoznaniu w dniu 06 maja 2015 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. (...) z siedzibą w W.

przeciwko K. O.

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 3400/14upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 października 2014 r. powód A. (...)z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł przeciwko K. O.o zapłatę kwoty 1187,99 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 października 2014 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Z uzasadnienia pozwu wynika, że pozwana K. O.zawarła z (...) Sp. z o.o.umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwana nie wykonała zobowiązań wynikających z przedmiotowej umowy w postaci zapłaty za faktury VAT wystawione przez powoda. W dniu 05 września 2013 r. (...) Sp. z o.o.z siedzibą w W.zawarł umowę cesji wierzytelności objętej pozwem na rzecz powoda. W związku z brakiem zapłaty, powód jako nabywca wierzytelności wezwał stronę pozwaną do zapłaty należnej kwoty, przesyłając ponadto stronie pozwanej zawiadomienie o przelewie wierzytelności. (pozew i załączniki – k. 2-7, 12-41)

Postanowieniem wydanym na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowił przekazać sprawę do właściwości ogólnej pozwanego - Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie oraz stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty. (postanowienie - k. 8).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 września 2013 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o.z siedzibą w W.a powodem A. (...)z siedzibą w W.została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności na mocy której powód nabył wierzytelność wynikającą z zadłużenia pozwanej K. O.wobec (...) Sp. z o.o.( umowa – k. 29-30, załączniki – k. 32-33).

W związku z brakiem zapłaty, powód jako nabywca wierzytelności wezwał stronę pozwaną do zapłaty należnej kwoty, przesyłając ponadto stronie pozwanej zawiadomienie o przelewie wierzytelności. (wezwanie – k. 19, zawiadomienie – k. 22).

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie załączonych do akt niniejszej sprawy i wymienionych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Oddalając powództwo Sąd wziął pod uwagę okoliczność, iż strona powodowa nie udowodniła istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia. W niniejszej sprawie A. (...) w W.wystąpiło o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej K. O.kwoty 1187,99 zł wraz z odsetkami ustawowymi od wskazanych w pozwie kwot i kosztami procesu.

Na uzasadnienie swojego żądania poza dokumentem cesji wierzytelności, przedłożył wystawiony w dniu 6 września 2013 r. na podstawie art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych, wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, potwierdzający zdaniem strony powodowej, zadłużenie pozwanego wynikające z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej z (...) sp. z o.o. w W. (k. 34).

Zgodnie z brzmieniem art. 194 ust. 1 ww Ustawy, ustalonym na mocy Ustawy z dnia z dnia 19 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz ustawy o funduszach inwestycyjnych, która to weszła w życie z dniem 20 lipca 2013 r. cyt.:

„1. Księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych.

2. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.”

Mając na uwadze powyższe a także orzecznictwo Sądu Najwyższego do art. 194 ust. 1, który to nie uległ zmianie – z dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych nie wynika domniemanie istnienia wierzytelności nabytej przez Fundusz, mianowicie cyt.: „Oznacza to, że samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność ta istnieje, brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie istnieje. Należy pamiętać, że fundusze mogą nabywać wierzytelności od różnych podmiotów, a nie tylko od banków krajowych, których pozycja w zakresie wiarygodności wystawianych dokumentów jest wyższa. Nadmierne rozszerzenie domniemania wynikającego z art. 194 u.f.i. prowadziłoby do pogorszenia sytuacji dłużników (lub domniemanych dłużników) względem funduszy. Regulacja przewidziana w art. 194 u.f.i. stanowi wyjątek od zasady swobodnej oceny dowodów i podlega ścisłej wykładani. O ile należy przyjąć, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności w razie zaprzeczenia przez pozwanego jej istnieniu, konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów.” (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 r. sygn. akt: III CZP 65/09)

W tym stanie rzeczy powód winien przedstawić dowody w postaci faktur, których dotyczy żądanie pozwu. Faktury bowiem byłyby dowodem istnienia wierzytelności, jej wysokości i dat wymagalności.

Podkreślić przy tym należało, że jak zauważono w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2010 r. I BU 8/10, wykrycie prawdy przez Sąd ogranicza się w zasadzie do przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, na nich spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.), zasada prawdy materialnej nie może bowiem przekreślać kontradyktoryjności procesu i ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych. Działanie Sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu niewskazanego przez stronę jest po uchyleniu art. 3 § 2 k.p.c. dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach oraz musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia.

Zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. akt IV CSK 71/09, przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach sprawy, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, nie jest jej prawem czy obowiązkiem procesowym, lecz ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony, jakim jest wygranie procesu, nakazuje jej podjąć wszelkie możliwe czynności w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach; strony nie można zmusić do ich podjęcia. O tym, co strona powinna udowodnić w konkretnym procesie decydują przede wszystkim przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne i prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego.

Przepis art. 232 k.p.c. stanowi zaś, że strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyżej powołane przepisy statuują jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. Zgodnie z jej założeniem, ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, a także że sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662). Rola sądu nie polega bowiem na wykonywaniu obowiązków procesowych ciążących na stronach (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 27 listopada 1996 r., III Aua 26/96, OSNC 1997/1/4). Rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do prowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

Z uwagi na fakt, że pozwany nie podjął obrony w niniejszej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny. (art. 339 kpc) Sąd oddalił powództwo w wyroku zaocznym mając na uwadze treść art. 339 § 2 kpc, gdyż dowody dołączone do pozwu budziły uzasadnione wątpliwości.

Mając na uwadze powyższe rozważania i na podstawie powołanych powyżej przepisów Sąd Rejonowy orzekł, jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

Dnia (...)