Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Joanna Radzyńska-Głowacka

Protokolant Alicja Kicka

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2014 roku w Warszawie

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko (...) sp. z o. o.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) sp. z o. o. na rzecz K. G. kwotę 1.632,22zł (jeden tysiąc sześćset trzydzieści dwa złotych 22/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) sp. z o. o. na rzecz K. G. kwotę 225,50 zł (dwieście dwadzieścia pięć złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  nakazuje pobrać Kasie Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia od (...) sp. z o. o. kwotę 180,90 złotych (sto osiemdziesiąt złotych 90/100) tytułem zwrotu kosztów procesu poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt IC 1555/13

UZASADNIENIE

Powódka K. G. wystąpiła w dniu 24 stycznia 2013 r. z powództwem przeciwko pozwanemu (...) Sp. z o.o. oddział S. domagając się zasądzenia kwoty 1632, 22 zł wraz z ustawowymi odsetkami, a także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że strony zawarły w dniu 20 marca 2012 r. dwie umowy zlecenie w zakresie sprzątania obiektu oraz ochrony fizycznej. Pomimo wykonania usługi pozwany nie dokonał zapłaty za nie.

Dowód: pozew wraz z załącznikami-k.1-15.

Powódka w dniu 1 lutego 2013 r. złożyła ponownie pozew na urzędowym formularzu wskazując dodatkowo naliczenie odsetek ustawowych od dnia 1 października 2012 r. do dnia zapłaty.

Dowód: pozew na urzędowym formularzu-k.18-19.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 marca 2013 r. o sygn. akt I Nc 29/13 Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Dowód: nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym-k.23.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty złożonym w dniu 8 kwietnia 2013 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości wraz z zasądzeniem koszów procesu. Ponadto pozwana podniosła zarzut niewłaściwości miejscowej.

W uzasadnieniu pozwana zakwestionowała żądanie pokrycia kosztów przejazdu wskazując, iż koszty delegacji przedstawione przez powódkę nie zostały przez pozwaną nigdy zaakceptowane, nadto ich prawdziwość ani rzetelność nie zostały zweryfikowane ani uznane przez pozwanego. Odnośnie zarzutu braku zapłaty wynagrodzenia pozwana wskazał, iż w związku z poniesioną szkodą w postaci przekroczenia limitu rozmów z telefonu służbowego i zaistniałą w związku z tym szkodą w wysokości 2.000,00, pozwany powyższą kwotę potrącił z wynagrodzenia powódki.

Dowód: sprzeciw od nakazu zapłaty-k.27-31.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka K. G. i pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. w dniu 20 marca 2012 r. zawarli dwie umowę zlecenia na czas nieokreślony, w której pozwany zlecił, a powódka przyjęła do wykonywania zlecenia z zakresu ochrony fizycznej stałej wraz z sprzątaniem obiektu Nadleśnictwa P..

Dowód: umowy zlecenia z dnia 20 marca 2012 r.-k.2-3

Wynagrodzenie zleceniobiorcy ustalono w wysokości w zakresie usług sprzątania na kwotę 50 zł natomiast w zakresie usług ochrony fizycznej na kwotę 600 zł. Strony ustaliły, iż płatność będzie w terminie 30 dni po zakończeniu zlecenia oraz wystawieniu rachunku wraz potwierdzeniem wykonania zalecenia.

Dowód: umowy zlecenia z dnia 20 marca 2012 r.-k.2-3.

Pismem z dnia 17 września 2012 r. powódka przesłała w nawiązaniu do ww. umów zlecenia ewidencję przebiegu pojazdu za okres od marca do sierpnia 2012 r. dodatkowo zwracając się o zapłatę wynagrodzenia.

Dowód: pismo z dnia 17 września 2012 r.-k.8-15.

W związku z brakiem zapłaty za wykonanym pracą za miesiąc wrzesień 2012 r., powódka pismem z dnia 3 grudnia 2012 zwróciła się ponowie o wypłatę zaległego wynagrodzenia.

Dowód: pismo z dnia 3 grudnia 2012 r.-k.6-7.

Do chwili obecnej pozwana nie dokonała zapłaty zaległej części wynagrodzenia za miesiąc lipiec, całego wynagrodzenia za miesiąc wrzesień wraz z kosztami związanymi z dojazdem do miejsca pracy od marca do września 2012.

Dowód: zeznania J. L. k.51, zeznania świadka S. Ł. k.69-70, zeznania powódki k. 70.

Powyższy stan faktyczny ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty a także zeznania świadka J. L. (k.51), świadka S. Ł. (k.69-70) oraz zeznań powódki K. G. (k.70). Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron oraz nie ujawniła się wobec ich wątpliwości, co do ich prawdziwości lub autentyczności.

Zeznaniom świadka J. L. należy dać wiarę w zakresie, w którym nie pozostają w sprzeczności powódki i dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy.

Sąd dał w części wiarę zeznaniom S. Ł.. Zeznania świadka różnią się od zeznań powódki oraz J. L. w zakresie powodu wypowiedzenia umowy przez powódkę oraz wyrządzonej pozwanemu szkody. Ponadto świadek zeznał, iż uprawnienie do zwrotu kosztów przejazdu przysługiwało jedynie kierownikom ochrony oraz inspektorom. Świadek potwierdził również, że bezpośrednim przełożonym powódki był J. L..

Sąd dał wiarę w pełni zeznaniom powódki, które są spójne i logiczne, nadto wzajemnie korespondują ze sobą i pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Stan faktyczny, przedstawiony w uzasadnieniu pozwu strony powodowej pozostawał w niniejszej sprawie właściwie bezsporny. Strona pozwana nie kwestionowała okoliczności zawarcia ze stroną powodową w dniu 20 marca 2012 r. umowy zlecenia w zakresie ochrony fizycznej oraz sprzątania. Strona pozwana nie kwestionowała, ani podstawy roszczeń strony powodowej, ani ich wysokości. Zarzucał natomiast, że powódka wyrządziła pozwanej szkodę w wysokości 2.000,00 zł. Ponadto pozwany mając na uwadze § 5 pkt. 4 kwestionował żądanie pokrycia kosztów przejazdu argumentując, iż przedstawione przez powódkę koszty nie zostały przez pozwaną uznane ani zweryfikowane.

Na wstępie rozważań warto podkreślić, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny. Wyrazem tego jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., która określa obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. To z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Wskazana zasada oznacza, zatem, że strona powodowa składając niniejszy pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności jego powództwa. Udowodnienie tych faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Należy jednakże mieć na względzie to, że choć ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie zasadniczo spoczywa na powodzie (bo to on domaga się zapłaty), to reguła dotycząca ciężaru dowodu nie dotyczy jedynie powoda. W zależności, bowiem od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu spoczywał także na stronie pozwanej, zwłaszcza co do tych faktów, z których wywodziła ewentualne pomniejszenie należnego powodowi wynagrodzenia.

W rozpatrywanej sprawie strona powodowa dochodziła zapłaty wynagrodzenia z umowy o charakterze umowy o świadczenie usług, do których na mocy odesłania z art.750 k.c. stosuje się regulacje dotyczące umowy zlecenia – art.734 k.c. i nast. Zgodnie z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Uznać należało, że umowa stron nie jest umową rezultatu a umową starannego działania, w ramach, których strona powodowa była zobowiązana do wykonywania szeregu ustalonych czynności, prowadzących jedynie do osiągnięcia zamierzonego efektu. Podkreślaną cechą zlecenia jest, bowiem to, że przyjmujący zlecenie nie zobowiązuje się do osiągnięcia określonego rezultatu, a jedynie do dokładania starań w celu jego osiągnięcia i podjęcia w tym zakresie konkretnych działań. Ryzyko gospodarcze związane z rezultatem podjętych przez przyjmującego zlecenie czynności obciąża, zatem dającego zlecenie. Nadto przy umowie zlecenia, obowiązek zapłaty wynagrodzenia nie jest ściśle powiązany z faktem spełnienia świadczenia. Jeżeli umowa zlecenia ma charakter odpłatny i nie postanowiono inaczej, wynagrodzenie należy się przyjmującemu zlecenie za wykonanie powierzonych mu czynności, a więc za dokonanie czynności prawnej lub za dokonanie działań potrzebnych do zrealizowania tej czynności, jeżeli jej zaistnienie nie jest w pełni zależne od przyjmującego zlecenie ( E. Gniewek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2006, str. 1152). Z zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynikało, że strona powodowa w spornym dla stron okresie wykonywała obowiązujące ją czynności z zakresu ochrony fizycznej oraz sprzątania, czego potwierdzeniem są zeznania bezpośredniego przełożonego J. L.. Wprawdzie strona pozwana zarzucała, iż powódka naraziła pozwaną na szkodę majątkowa, nie przedstawiła jednakże na tę okoliczność żadnego dowodu. Odnośnie zarzutu dotyczącego kosztów przejazdu w ocenie Sądu strona powodowa załączając ewidencje przebiegu pojazdu, która nie była kwestionowana przez stronę pozwaną udowodniła swoje roszczenie w sposób niezbędny do rozstrzygnięcia niniejszego postępowania.

Z treści art. 735 § 1 k.c. wynika, że jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Przepis art. 735 § 2 k.c. stanowi zaś, że jeżeli nie ma obowiązującej taryfy, a nie umówiono się o wysokość wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy. Z powyższego wynika, że zlecenie może być umową albo odpłatną albo nieodpłatną. Jeśli zaś jest umową odpłatną, nic nie stoi na przeszkodzie, by strony tej umowy w sposób dowolny określiły wysokość wynagrodzenia lub też wskazały jedynie okoliczności będące podstawą jego obliczenia. Z akt niniejszej sprawy wynikało, że strona powodowa i strona pozwana w zawartej ze sobą umowie ustaliły, że za wykonane usługi stronie powodowej będzie się należało miesięczne wynagrodzenie w łącznej wysokości 650 zł netto

Mając wszystko to na uwadze przyjąć należało, że z umowy zawartej ze stroną pozwaną stronie powodowej należała się miesięcznego wynagrodzenie objętej kwotą należności głównej wraz z kosztami przejazdu w wysokości 1632, 22 zł.

Tym samym roszczenie zarówno w zakresie kwoty głównej jak i odsetek tu w oparciu o art. 481 §1 i § 2 k.c., zasługiwało na uwzględnienie., co skutkowało orzeczeniem jak w pkt. I wyroku.

O kosztach postępowania strony powodowej orzeczono w pkt. II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. W myśl wskazanych przepisów strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), w tym także koszty zastępstwa adwokackiego. Ponieważ pozwany przegrał niniejszy proces w całości zasadnym było obciążenie go kosztami postępowania w całości, tj. kwotą 225, 50 zł kosztów zastępstwa procesowego.

Wobec poniesienia przez Skarb Państwa tymczasowo wydatków w niniejszej sprawie Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych orzekł, jak w pkt. 3 wyroku.