Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

A. R. wniósł o zasądzenie od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. 18 204 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód uzasadnił żądanie obowiązkiem zapłaty przez pozwanego przewoźnego za siedem zrealizowanych zleceń transportowych.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

15 marca 2017 r. D. K. zobowiązał się do dostawy na rzecz (...) sp. z o.o. materiałów kamiennych. Miejscem dostawy był teren budowy drogi (...), a D. K. zobowiązał się zapewnić transport materiałów na własny koszt (§ 1 ust. 2, § 2 ust. 3 umowy).

(umowa dostawy k. 87-92)

1 czerwca 2017 r. D. K. zobowiązał się do dostawy na rzecz (...) sp. z o.o. materiałów kamiennych. Miejscem dostawy był teren budowy drogi (...) w W., a D. K. zobowiązał się zapewnić transport materiałów na własny koszt (§ 1 ust. 2, § 2 ust. 3 umowy).

(umowa dostawy k. 73-79)

(...) sp. z o.o. zapłacił w całości cenę za dostawę materiałów kamiennych z obu wymienionych umów.

(okoliczność bezsporna)

D. K. zlecił przewóz materiałów kamiennych (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a (...) sp. z o.o. zleciła go powodowi A. R..

(okoliczność bezsporna)

A. R. wykonał następujące zlecenia przewozowe:

-

30 czerwca 2017 r. na trasie S. – W. za wynagrodzeniem 2829 zł,

-

11 lipca 2017 r. na trasie S. – W. za wynagrodzeniem 2829 zł,

-

19 lipca 2017 r. na trasie S. – W. za wynagrodzeniem 2829 zł,

-

21 lipca na trasie S. – N. za wynagrodzeniem 2214 zł,

-

25 lipca 2017 r. dwukrotnie trasie S. – W. za wynagrodzeniem po 2952 zł, łącznie 5904 zł,

-

28 lipca 2017 r. na trasie D. – W. za wynagrodzeniem 1599 zł.

(dokumenty WZ k. 9-15, faktury k. 16-21, e-mail k. 22-32)

(...) sp. z o.o. nie zapłaciła A. R. umówionego przewoźnego za wykonane i wyszczególnione wyżej przewozy.

(okoliczność bezsporna)

10 kwietnia 2018 r. A. R. wezwał (...) sp. z o.o. do zapłaty 18 204 zł z tytułu wynagrodzenia za przewozy towarów opisane wyżej.

(wezwanie do zapłaty k. 34)

Stan faktyczny sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów. Uzgodnione między A. R. warunki poszczególnych umów przewozu zostały wykazane korespondencją e-mail, a ich realizacja dokumentami WZ. W ocenie sądu dowody te były wiarygodne, a ich treść wystarczająca do dokonania ustaleń faktycznych na te okoliczności. Pozwany nie kwestionował w szczególności, że dostawy materiałów kamiennych miały miejsce w czasie i ilości wskazanej na dokumentach WZ, a te zostały opatrzone podpisami przedstawicieli (...) sp. z o.o. – Z. W., D. W. (obaj wskazani w § 4 ust. umowy k. 75), D. C. (wnoszącego uwagi co do jakości materiałów – WZ k. 11 i 14) i J. K. (posługującego się pieczątką asystenta budowy).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód wykonywał umowy przewozu na zlecenie (...) sp. z o.o. w W.. Do umów tych mają zastosowanie przepisy ustawy Prawo przewozowe (Dz.U. z 2020 r. poz. 8). Powód wykonał prawidłowo umowy przewozu, a (...) sp. z o.o. zobowiązane było do zapłaty wynagrodzenia (art. 774 k.c.), z czego jednak się nie wywiązało.

Sąd ocenił, że w sprawie zaszły przesłanki do uznania odpowiedzialności pozwanego za zapłatę wynagrodzenia za wykonane zlecenia przewozowe na podstawie art. 51 ust. 1 ustawy Prawo przewozowe. Przepis ten stanowi, że przez przyjęcie przesyłki i listu przewozowego odbiorca zobowiązuje się do zapłaty należności ciążących na przesyłce.

Warunkiem powstania odpowiedzialności pozwanego na podstawie art. 51 ust. 1 ustawy jest przyjęcie przesyłki oraz listu przewozowego. Przyjęcie przez pozwanego przesyłek w odniesieniu do każdego z siedmiu wykonanych przewozów nie budziło wątpliwości.

Sąd ocenił, że została spełniona również druga przesłanka wymieniona w przepisie. Odnośnie do kwestionowanej przez pozwanego formy listu przewozowego należy zaznaczyć, że art. 47 ust. 3 ustawy nakazuje traktować jako list przewozowy każdy dokument zawierający dane określone w art. 38 ustawy, tj.:

1)  nazwę i adres nadawcy, jego podpis oraz określenie placówki przewoźnika zawierającej umowę;

2)  miejsce przeznaczenia przesyłki oraz nazwę i adres odbiorcy;

3)  określenie rzeczy, masy, liczby sztuk przesyłki, sposobu opakowania i oznaczenia;

4)  inne wskazania i oświadczenia (dane fakultatywne).

Redakcja art. 47 ust. 3 ustawy wskazuje na szeroką interpretację pojęcia listu przewozowego, obejmującą m.in. wydruki komputerowe i przekazy elektroniczne. W ocenie sądu wykorzystane przy przewozie dokumenty WZ zawierają wymienione wyżej dane poza określeniem przewoźnika. Brak ten nie prowadził jednak do wykluczenia odpowiedzialności pozwanego na podstawie art. 51 ust. 1 ustawy. Przedstawienie listu przewozowego wymagane jego treścią pełni funkcję informacyjną wobec odbiorcy, że dostarczona mu przesyłka była przedmiotem umowy przewozu. Tak list przewozowy nakazuje traktować art. 47 ust. 3 ustawy, stanowiąc że jest on dowodem zawarcia umowy przewozu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2006 r., V CSK 59/05).

Przypomnieć należy, że znaczenie listu przewozowego uległo istotnej zmianie wraz ze skreśleniem art. 47 ust. 1 ustawy z dniem 21 stycznia 1995 r. Przed tą datą wręczenie listu przewozowego prowadziło dopiero do zawarcia umowy przewozu, mającej wówczas charakter realny. Obecnie funkcja listu przewozowego sprowadza się do dowodu zawarcia umowy przewozu i wobec tego list przewozowy lub inny równoważny mu dokument nie traci swojego charakteru przez to, że pomija niektóre dane z art. 38 ustawy, a ewentualne braki wywołują konsekwencje wyłącznie na płaszczyźnie dowodowej.

Zwrócić uwagę należy, że list przewozowy nie jest wyłącznym dowodem zawarcia umowy, warunków umowy czy przyjęcia towaru przez przewoźnika. W sytuacji przedstawienia przeciwnych dowodów dopuszczalne jest dokonywanie odmiennych ustaleń niż wynikające z listu przewozowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z 27 listopada 2013 r., I ACa 1056/13). Dotyczy to także tak fundamentalnych kwestii jak oznaczenie stron umowy przewozu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 września 2003 r., II CKN 415/01). Argumenty te przemawiają dodatkowo za przyjęciem, że brak oznaczenia przewoźnika na dokumentach WZ w niniejszej sprawie nie stanowił przeszkody do powstania po stronie pozwanego odpowiedzialności na podstawie art. 51 ust. 1 ustawy.

W ocenie sąd przyjęcie przez pozwanego dokumentów WZ w takiej formie, jaką przedłożył powód było równoznaczne z przyjęciem listu przewozowego, o którym mowa w art. 51 ust. 1 ustawy. Wydane pozwanemu dokumenty WZ w dostateczny sposób informowały, że dostarczenie materiałów odbyło się w oparciu o umowy przewozu. Dokumenty te potwierdzały w pierwszej kolejności wydanie materiałów na zewnątrz, zawierały m.in. informację o dacie wysyłki, użytych środkach transportu, miejscu przeznaczenia oraz podpisane były imieniem i nazwiskiem kierowców. W ocenie sądu dane te wskazywały odbiorcy na fakt dostarczenia materiałów przez przewoźnika w ramach umowy przewozu.

Poprzez przyjęcie towaru i dokumentów WZ pozwany stał się odpowiedzialny za zapłatę przewoźnego na rzecz powoda na podstawie art. 51 ust. 1 ustawy. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 lutego 2006 r., III CSK 149/05) i ustanawia po stronie odbiorcy samoistne zobowiązanie, niezależne od treści stosunku prawnego pomiędzy nadawcą a odbiorcą (por. wyrok Sądu Najwyższego z 19 marca 2009 r., IV CSK 492/08). Nie miała zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia okoliczność opłacenia kosztów transportu przez pozwanego w ramach umów łączących go z nadawcą D. K., skoro powód wykazał, że nie otrzymał należnego przewoźnego. Odpowiedzialność nadawcy i odbiorcy do zapłaty należności obciążających przesyłkę ma charakter in solidum, co oznacza że zapłata należności przez jednego z nich zwalnia z długu drugiego.

Sąd nie zgodził się również z argumentacją pozwanego, że na dokumentach WZ powinny zostać wskazane informacje na temat wysokości należności obciążających przesyłkę. Wymogu takiego nie zawiera art. 51 ust. 1 ustawy, a wniosek taki staje się oczywisty po zestawieniu treści tego przepisu z art. 786 k.c., który w swoim zakresie regulacji zawiera wymóg oznaczenia w liście przewozowym należności przewoźnika. Regulację art. 51 ust. 1 ustawy należy zatem uznać za pełną, mając także na uwadze jej bezwzględnie obowiązujący charakter.

Powód wykazał treść umów przewozu, w tym wysokość należnego mu przewoźnego, a także fakt ich prawidłowego wykonania. W tych okolicznościach powstał po stronie pozwanego obowiązek zapłaty na jego rzecz przewoźnego w łącznej wysokości 18 204 zł.

O odsetkach sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 k.c. Zobowiązanie pozwanego miało charakter bezterminowy zgodnie z art. 455 k.c. Został on wezwany do zapłaty 10 kwietnia 2018 r. i mimo tego nie spełnił żądanego świadczenia pieniężnego. Powód był uprawniony zatem do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od daty wniesienia pozwu, tj. 27 czerwca 2018 r.

Pozwany, który przegrał sprawę w całości, jest zobowiązany do zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda (art. 98 k.p.c.). Na koszty te złożyły się opłata od pozwu 300 zł, wynagrodzenie pełnomocnika wykonującego zawód adwokata w stawce 3600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

.