Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 września 2012 r. (data prezentaty Sądu) (k. 3 i nast.) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. (dalej: (...)) wystąpił przeciwko pozwanemu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w S. (dalej: (...), Towarzystwo (...)) z roszczeniem o zapłatę przez pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.387,94 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 31 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zwrot kosztów procesu, wraz z kosztami zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych oraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Uzasadniając swoje stanowisko powód wskazał, iż w dniu 2 października 2011 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki S. (...), zaś sprawca posiadał umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC zawartą z pozwanym Towarzystwem (...). W czasie naprawy uszkodzonego pojazdu, trwającej od dnia 28 listopada 2011 r. do dnia 16 grudnia 2011 r., poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego na podstawie umowy najmu zawartej z powodem. Wraz z umową najmu poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji, na podstawie której powód nabył prawo do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 2.867,94 zł netto, stanowiącą koszt najmu pojazdu zastępczego i wystąpił do pozwanego Towarzystwa (...) z wezwaniem do zapłaty kwoty stwierdzonej fakturą VAT, lecz do dnia wniesienia pozwu pozwany wypłacił jedynie kwotę 480,00 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 17 października 2012 r. wydanym w postępowaniu upominawczym, sygn. akt XV GNc 6596/12, Sąd nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z odsetkami i kosztami procesu (k. 50).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w dniu 12 listopada 2012 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) (k. 54 i nast.) pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w S. zaskarżył nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w przepisanej wysokości 600,00 zł, kosztów poniesionej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, oraz kosztów przejazdu na posiedzenia Sądu.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany potwierdził okoliczności zdarzenia drogowego, fakt własnej odpowiedzialności za szkodę jako ubezpieczyciela OC sprawcy i wypłaty odszkodowania we wskazanej przez powoda kwocie, oraz fakt zawarcia przez poszkodowanego i powoda umowy najmu pojazdu zastępczego, kwestionując czas najmu pojazdu zastępczego ponad 4 dni jako nieuzasadniony oraz stawkę czynszu najmu ponad kwotę 120,00 zł netto za dobę jako zawyżoną.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 października 2011 r. na skutek kolizji drogowej uszkodzony został pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) należący do ,, (...) T. W.’’ spółki jawnej z siedzibą w P. (dalej: poszkodowany). Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...), ubezpieczonym w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...), nr polisy (...). Uszkodzony pojazd był wykorzystywany przez poszkodowaną spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej jako pojazd służbowy jednego z przedstawicieli handlowych spółki (poświadczone za zgodność kserokopie: niepodpisanej notatki – k. 41, dowodu rejestracyjnego uszkodzonego pojazdu oraz prawa jazdy i dowodu osobistego kierującego uszkodzonym pojazdem – k. 43-44, zaświadczenia o numerze REGON i decyzji o nadaniu numeru NIP poszkodowanego – k. 34-35; kserokopie dokumentów dotyczących zdarzenia i zgłoszenia szkody w kserokopii akt szkody – k. 90 i nast.; zeznania świadka T. W. (2) – k. 170).

Poszkodowany oddał uszkodzony pojazd do naprawy w (...) sp. z o.o. w P. w dniu 28 listopada 2011 r. Zakończenie naprawy i odbiór pojazdu przez poszkodowanego miały miejsce w dniu 16 grudnia 2011 r. (poświadczona za zgodność kserokopia arkusza naprawy – k. 29; kserokopie 3 strony kalkulacji naprawy, karty pomiarowej grubości lakieru i protokołu szkody w kserokopii akt szkody – k. 90 i nast.).

W dniu 28 listopada 2011 r. poszkodowany zawarł z (...) umowę najmu (...) nr (...). W ramach umowy wynajmujący wynajął najemcy należący do grupy (...) pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) na okres 18 dni, tj. od dnia 28 listopada 2011 r. do dnia 16 grudnia 2011 r. (poświadczone za zgodność kserokopie: umowy najmu – k. 23-26, kontrolki do umowy najmu – k. 45, karty kontrolnej – k. 47).

Umowa najmu zawarta została na czas naprawy uszkodzonego pojazdu najemcy, jednak nie dłużej niż na 30 dni kalendarzowych (§ III.1 umowy najmu). Przedmiot najmu został określony w § II.4 umowy. Strony ustaliły, iż najemca zapłaci wynajmującemu czynsz najmu wynikający z cennika (...) stanowiącego załącznik do umowy, który najemca otrzymał i z którym się zapoznał (§ IV.1 oraz § X.1 umowy najmu). Strony postanowiły, że zaspokojenie roszczeń wynajmującego względem najemcy z tytułu czynszu najmu za auto zastępcze nastąpi poprzez przeniesienie na wynajmującego wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu auta zastępczego, przysługującej najemcy względem ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody (§ IV.2 umowy najmu) (poświadczona za zgodność kserokopia umowy najmu – k. 23-26).

Zgodnie z obowiązującym w (...) od dnia 8 czerwca 2011 r. i podpisanym przez poszkodowanego cennikiem (...), stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego należącego do grupy (...), np. marki S. (...), wynosiła 2.867,94 zł netto za cały okres najmu wynoszący 18 dni (poświadczona za zgodność kserokopia cennika – k. 22).

Rynkowe stawki czynszu najmu pojazdów klasy pojazdu marki S. (...) na terenie P. wynosiły przy 18-dniowym okresie najmu od 82,55 zł netto do 179,00 zł netto za dobę (pisemna opinia biegłego – k. 153; wydruki oraz poświadczona za zgodność kserokopia wydruku cenników – k. 59-63 i 155-168).

W dniu 28 listopada 2011 r. poszkodowany zawarł z (...) umowę cesji wierzytelności, przelewając na (...) swoją wierzytelność, obejmującą prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 2 października 2011 r., spowodowaną przez kierującego pojazdem o wskazanym nr rej., za którą odpowiedzialność z tytułu umowy ubezpieczenia OC ponosi (...) (poświadczona za zgodność kserokopia umowy cesji wierzytelności – k. 27).

Poszkodowany złożył oświadczenie dla Towarzystwa (...), zawierające informację o korzystaniu z auta zastępczego i cesji wierzytelności, oraz oświadczenie, iż jest płatnikiem podatku VAT (poświadczone za zgodność kserokopie oświadczeń – k. 28 i 36).

W imieniu (...) powyższe dokumenty podpisywał pracownik spółki (...), działający na podstawie pełnomocnictwa do zawierania przedmiotowych umów udzielonego przez prezesa zarządu, zaś w imieniu poszkodowanego M. Ł., upoważniony przez wspólnika uprawnionego do samodzielnej reprezentacji poszkodowanej spółki (poświadczone za zgodność kserokopie: pełnomocnictwa – k. 37, upoważnienia wraz z odpisem z KRS poszkodowanej spółki – k. 30-33; zeznania świadka T. W. (2) – k. 171).

Za wynajem pojazdu zastępczego w okresie od dnia 28 listopada 2011 r. do dnia 16 grudnia 2011 r. (...) wystawił w dniu 28 grudnia 2011 r. poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.867,94 zł netto – 3.527,57 zł brutto, tj. po 159,33 zł netto za każdy z 18 dni najmu pojazdu. Poszkodowana spółka uiściła na rzecz (...) wskazaną na fakturze kwotę podatku od towarów i usług (poświadczone za zgodność kserokopie: faktury VAT – k. 21, noty korygującej – k. 42, dokumentu (...) – k. 38, pisma w sprawie zapłaty kwoty podatku – k. 46, wydruku wyciągu z rachunku bankowego – k. 39-40; zeznania świadka T. W. (2) – k. 170).

Pismem z dnia 30 grudnia 2011 r., doręczonym Towarzystwu (...) w dniu 5 stycznia 2012 r. (...) wystąpił z wnioskiem o pokrycie kosztów najmu pojazdu zastępczego w 2.867,94 zł brutto (poświadczona za zgodność kserokopia pisma wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 16-20).

Towarzystwo (...) decyzją z dnia 16 marca 2012 r. przyznało odszkodowanie w wysokości 480,00 zł netto, uznając za uzasadniony najem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego przez okres 4 dni po stawce czynszu najmu w wysokości 120,00 zł netto za dobę, nie zmieniając swej decyzji pomimo wystosowania przez (...) ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty pozostałej kwoty (poświadczone za zgodność kserokopie: decyzji – k. 12-13 i 58-58v., wezwania do zapłaty – k. 14-15).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy poświadczonych za zgodność kserokopii dokumentów i niepodpisanej notatki, której treść potwierdza dokumentacja zawarta w kserokopii akt szkody, oraz kserokopii dokumentów z kserokopii akt szkody (k. 90-119), którym dał wiarę w pełni, wobec braku podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości przez Sąd z urzędu, oraz nie kwestionowania ich prawdziwości przez strony.

Sąd dopuścił dowód z zeznań świadka T. W. (2) (k. 169-171), którym dał wiarę w pełni jako logicznym, spójnym i znajdującym potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Sąd oparł się również na opinii pisemnej (k. 143-154, załączniki do opinii – k. 155-168) sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, która to opinia została sporządzona przez biegłego, będącego specjalistą dysponującym odpowiednim wykształceniem i praktyką w zakresie będącym przedmiotem opinii i stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy, z tym że złożona przez pozwanego kserokopia akt szkody nie zawierała dokumentów pozwalających zweryfikować zasadność rzeczywistego 18-dniowego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu.

Postanowieniem z dnia 3 marca 2014 r. (k. 230) Sąd na podstawie art. 207 § 6 k.p.c. oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z akt szkody złożonych przy piśmie z dnia 21 października 2013 r. (k. 180), albowiem pozwany w żaden sposób nie wykazał, aby złożenie niekompletnych akt szkody (k. 90 i nast.) w wykonaniu zarządzenia z dnia 14 maja 2013 r. (k. 81), a tym samym nieprawidłowe wykonanie zobowiązania, nastąpiło bez winy pozwanego, zaś w ocenie Sądu uwzględnienie spóźnionego dowodu z akt szkody i w konsekwencji dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego spowodowałoby zwłokę w rozpoznaniu sprawy, ponadto nie wystąpiły żadne wyjątkowe okoliczności uzasadniające uwzględnienie przedmiotowego wniosku pozwanego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. przeciwko pozwanemu (...) spółce akcyjnej z siedzibą w S. było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości w zakresie roszczenia głównego, oraz w części w zakresie roszczenie o odsetki.

W pozostałym zakresie roszczenia o odsetki powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował okoliczności faktycznych zdarzenia (kolizji drogowej), ani swojej odpowiedzialności (co do zasady) za wyrządzoną poszkodowanemu szkodę.

Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa zakwestionował czas najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego jako przekraczający uzasadniony czas naprawy uszkodzonego pojazdu, oraz stawkę czynszu najmu jako zawyżoną.

Ważności umowy najmu pojazdu zastępczego i umowy cesji wierzytelności, zawartych przez powodowego wynajmującego (cesjonariusza) i poszkodowanego najemcę (cedenta) nie były kwestionowane przez pozwanego, ani nie budziły wątpliwości Sądu.

Powód udowodnił wysokość czynszu najmu, a tym samym poświadczył odpłatny charakteru umowy zawartej z poszkodowanym, zawartą umowę można więc traktować jako kreującą stosunek prawny najmu (art. 659 § 1 k.c.). Tak więc umowa najmu zwarta została skutecznie, a po stronie poszkodowanego powstał obowiązek zapłaty na rzecz powoda kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Treścią umowy przelewu (509 § 1 i 2 k.c.) jest przeniesienie przez wierzyciela swojej wierzytelności na osobę trzecią, a skutkiem tej umowy jest wyłączenie dotychczasowego wierzyciela ze stosunku zobowiązaniowego i zajęcie jego miejsca przez nabywcę wierzytelności. Sam stosunek zobowiązaniowy zmianie nie ulega, zmieniają się jedynie jego uczestnicy – wierzyciela dotychczasowego, który wyzbył się swojej wierzytelności, zastępuje nabywca, który staje się wierzycielem w stosunku do tego samego dłużnika. Przelew wywołuje bezpośrednie skutki wobec dłużnika, po stronie którego powstaje obowiązek świadczenia w stosunku do nabywcy wierzytelności. Skoro zatem wierzytelność, będąca przedmiotem umowy cesji zawartej pomiędzy powodem a poszkodowanym, istniała, tym samym mogła zostać skutecznie przeniesiona na powoda. W myśl art. 510 § 2 k.c. prawną przyczyną przelewu wierzytelności może być wykonanie istniejącego już między stronami zobowiązania, a ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania.

W konsekwencji, powód na podstawie załączonej do pozwu umowy cesji wierzytelności, wstąpił w prawa poszkodowanego.

Jak wynika z powyżej przytoczonego stanu faktycznego, poszkodowany był uprawniony do odszkodowania za poniesioną szkodę u pozwanego jako ubezpieczyciela sprawcy szkody. Koszty wynajmu pojazdu zastępczego pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją, jako zdarzeniem powodującym szkodę. Pozbawienie posiadacza pojazdu możliwości korzystania z niego wskutek kolizji jest szkodą majątkową, podlegającą naprawieniu na zasadach ogólnych. Nie trzeba w tym zakresie udowadniać takiej potrzeby – szkodą jest niemożliwość korzystania z rzeczy, która powinna na czas tej niemożności być zastąpiona przez odpowiedzialnego za szkodę inną, adekwatną do uszkodzonej, rzeczą.

Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego w trakcie kolizji skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy i pozostaje to w związku przyczynowym z kolizją. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową, bez względu na rodzaj działalności lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd. Normalnym następstwem kolizji drogowej w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z własnego pojazdu przez poszkodowanego. Koszty korzystania z pojazdu zastępczego mieszczą się w granicach skutków kolizji podlegających wyrównaniu. Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia.

Pamiętać należy, że zgodnie z art. 361 § 2 k.c., w braku zastrzeżeń umownych lub szczególnych przepisów ustawy, szkoda winna być naprawiona w całości. Natomiast stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2013, poz. 392 ze zm.), odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Zatem w sytuacji zaistnienia szkody, ubezpieczyciel odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC za sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym przypadku z kolizją drogową.

Nie ulega wątpliwości, że konieczność wynajmu pojazdu zastępczego powstaje, gdy poszkodowany nie ma możliwości posługiwać się dotychczasowym pojazdem, bez względu na to w jakich celach i z jaką intensywnością korzysta z pojazdu, tym bardziej więc nie budziła wątpliwości Sądu zasadność najmu pojazdu przez przedsiębiorcę wykorzystującego pojazd w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Powód wykazał swą legitymację czynną wynikającą z zawartych z poszkodowanym umów najmu i cesji, faktyczny 18-dniowy czas najmu pojazdu zastępczego mający miejsce w faktycznym czasie naprawy pojazdu poszkodowanej, uszkodzonego podczas kolizji, oraz ustaloną z poszkodowaną stawkę czynszu najmu.

Jak ustalił Sąd w oparciu o opinię biegłego, stawka czynszu najmu ustalona przez powoda i poszkodowaną na kwotę 2.867,94 zł netto przy 18-dniowycm okresie najmu, tj. 159,33 zł netto za dobę, była stawką rynkową, mieszczącą się w przedziale 82,55-179,00 zł netto.

W zakresie uzasadnionego czasu naprawy powód wskazał rzeczywisty czas naprawy pojazdu w autoryzowanych serwisie danej marki, a tym samym to pozwany kwestionując zasadność tego czasu winien przedstawić dowody na poparcie swych twierdzeń, czego nie uczynił, albowiem nie przedstawił kompletnych akt szkody w zakresie dokumentacji naprawy pojazdu.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę 2.387,94 zł, stanowiącą wynikający z cennika koszt najmu pojazdu zastępczego przez okres 18 dni (2.867,94 zł netto) pomniejszony o kwotę odszkodowania wypłaconą przez pozwanego na etapie przedsądowym (480,00 zł).

Art. 481 § 1 k.c. stanowi, iż: ,,Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi’’.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (...): ,,Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie’’.

Powód wykazał, iż datą doręczenia pozwanemu pisma z dnia 30 grudnia 2011 r., dotyczącego zgłoszenia żądania pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego, był dzień 5 stycznia 2012 r., w tej dacie więc pozwane Towarzystwo (...) zostało zawiadomione o szkodzie i od tej daty należy liczyć 30-dniowy termin wypłaty odszkodowania, w którym to terminie pozwany mógł zweryfikować żądanie i dokonać wypłaty odszkodowania.

30-dniowy termin na wypłatę odszkodowania upływał z dniem 4 lutego 2012 r., tym samym czas opóźnienia pozwanego w spełnieniu świadczenia uzasadniający zasądzenie odsetek ustawowych, należało liczyć od dnia następnego, tj. od dnia 5 lutego 2012 r.

Z uwagi na powyższe, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty roszczenia głównego, liczone od dnia 5 lutego 2012 r. do dnia zapłaty, oddalając żądanie odsetkowe za okres o dnia 31 stycznia 2012 r. do dnia 4 lutego 2012 r. z uwagi na niewykazanie jego zasadności przez powoda.

Na podstawie wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu: ,,Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu)’’.

Art. 100 k.p.c. stanowi, iż: ,,W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu’’.

Powód wygrał niniejszą sprawę w całości w zakresie roszczenia głównego, ulegając pozwanemu jedynie co do niewielkiej części roszczenia odsetkowego, a tym samym jest stroną wygrywającą niniejszą sprawę.

Na koszty poniesione przez powoda składały się: kwota 120,00 zł tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu; kwota 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości wynagrodzenia radcy prawnego w stawce minimalnej za prowadzenie niniejszej sprawy, określonej na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (...) (t.j. Dz. U. 2013, poz. 490); kwota 17,00 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, tj. łącznie 737,00 zł, którą to kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu.

Biegły sądowy M. R. sporządził opinię pisemną (k. 143 i nast.) zgodnie z postanowieniem Sądu (k. 86), w zakresie, na jaki pozwalała dostępna dokumentacja.

Biegły złożył kartę pracy biegłego (k. 139) wraz z oświadczeniem o wysokości poniesionych wydatków (k. 140), wnosząc o przyznanie za sporządzenie opinii kwoty 509,55 zł, obejmującej wynagrodzenie za 15 godzin pracy w stawce 31,97 zł za godzinę oraz poniesiony zgodnie z oświadczeniem ryczałtowy koszt materiałów biurowych niezbędnych do sporządzenia opinii w kwocie 30,00 zł.

Zgodnie z art. 288 zd. 1 k.p.c. biegły ma prawo żądać wynagrodzenia za stawiennictwo do sądu i wykonaną pracę.

W myśl art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 ze zm.) biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych do wydania opinii. Zgodnie z art. 89 ust. 2 w/w ustawy wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę określa się, uwzględniając wymagane kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii czas i nakład pracy, a wysokość wydatków o których mowa w ust. 1 – na podstawie złożonego rachunku.

Zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych (...) (Dz. U. 2013, poz. 518): ,,Stawka wynagrodzenia biegłych powołanych przez sąd za każdą rozpoczętą godzinę pracy, zwana dalej "stawką", wynosi - w zależności od stopnia złożoności problemu będącego przedmiotem opinii oraz warunków, w jakich opracowano opinię - od 1,28% do 1,81% kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość określa ustawa budżetowa, zwanej dalej "kwotą bazową"’’.

Kwota ta wynosi 1.766,46 zł, tym samym wynagrodzenie biegłych za wykonaną pracę wynosi za godzinę pracy od 22,61 zł do 31,97 zł.

Wskazana przez biegłego sądowego M. R. wysokość wynagrodzenia za godzinę pracy (31,97 zł) mieści się w stawkach określonych na podstawie w/w przepisów, a wskazana ilość godzin pracy biegłego niezbędnych do sporządzenia opinii pisemnej w niniejszej sprawie (łącznie 15 godzin) jest w ocenie Sądu adekwatna do stopnia skomplikowania sprawy i nakładu pracy niezbędnego do sporządzenia opinii, zaś wysokość poniesionych przez biegłego wydatków została udokumentowana za pomocą oświadczenia, co jest zgodne z § 8 w/w rozporządzenia.

Na podstawie wskazanych wyżej przepisów, Sąd postanowił przyznać biegłemu sądowemu M. R. wynagrodzenie za sporządzenie opinii pisemnej w żądanej kwocie 509,55 zł, polecając wypłacić przedmiotową kwotę z zaliczki uiszczonej przez stronę pozwaną.

Pozwany uiścił zaliczkę w kwocie 900,00 zł (k. 80), w tym 600,00 zł na poczet wynagrodzenia biegłego i 300,00 zł na poczet kosztów stawiennictwa świadka, z której wykorzystano kwotę 509,55 zł.

Zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 ze zm.): ,,Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną’’, zaś na podstawie art. 84 ust. 1 i 2 tej ustawy: ,,Sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi’’ (ust. 1); ,,Przepisy art. 80-82 stosuje się odpowiednio do zwrotu zaliczki’’ (ust. 2)’’.

Na podstawie powyższych przepisów Sąd nakazał zwrócić pozwanemu kwotę 390,45 zł, tj. różnicę między uiszczoną kwotą zaliczki, a kwotą wydatkowaną z zaliczki na wynagrodzenie biegłego za sporządzenie opinii pisemnej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.