Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2017r.

Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: SSR Małgorzata Nożykowska

Protokolant: Maciej Przesmycki

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o sprostowanie świadectwa pracy

1.  nakazuje pozwanemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. sprostowanie świadectwa pracy powoda T. B. w ten sposób, że w pkt 2 świadectwa pracy nakazuje wpisać nazwę stanowiska: „menadżer” w miejsce słowa: „menager”

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  odstępuje od obciążania powoda kosztami postępowania.

UZASADNIENIE

Powód T. B. wystąpił przeciwko pozwanemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. z żądaniem sprostowania świadectwa pracy poprzez wskazania w świadectwie pracy stanowiska pracy zgodnego z umową o pracę z dnia 1 listopada 2011 jako: „menadżer (kontrakt menadżerski z dnia 16.04.2011)” oraz wskazania wymiaru urlopu wypoczynkowego wykorzystanego przez pracownika w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, wymiaru urlopu za czas trwania stosunku pracy i informacji o należnym ekwiwalencie za urlop wypoczynkowy oraz podpisania świadectwa pracy przez osobę upoważnioną do składania oświadczenia w imieniu pracodawcy w miejsce nieokreślonego znaku.

W uzasadnieniu wskazał, że pracodawca w świadectwie pracy zawarł błędne informacje co do stanowiska pracy, sprawowanych funkcji i wymiaru wykorzystanego urlopu, nie zamieścił informacji o należnym ekwiwalencie za urlop, a świadectwo pracy zostało podpisane przez osobę nieupoważnioną. Powód wskazał, że zgodnie z umową o pracę stanowisko powinno być określone jako „menadżer (kontrakt menadżerski z dnia 16.04.2011)” i wskazał, że informacja o wykorzystaniu przez niego 3 dni urlopu wypoczynkowego jest nieprawdziwa. Jednocześnie wskazał, że w latach 2011- 2013 pracodawca nie udzielił powodowi należnego urlopu wypoczynkowego wynikającego z umowy o pracę, jak również nie wypłacił należnego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Wskazał także, że zamiast podpisu na świadectwie pracy widnieje bliżej nieokreślony znak graficzny pozbawiony wyraźnego wskazania imienia i nazwiska osoby umocowanej do reprezentowania pozwanej i nie stanowi dowodu na to, że osoba, które podpisała świadectwo pracy złożyła w imieniu pracodawcy zawarte w nim oświadczenie (pozew- k 6).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalanie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów postępowanie wskazując, że powództwo jest bezzasadne. Pozwany podniósł zarzut uchybienia przez powoda 7 dniowego terminu z art. 97 §2 ¹. Jednocześnie wskazał, że świadectwo pracy zostało wystawione prawidłowo. Pozwany wskazał, że zarówno nazwa stanowiska pracy jak i wymiar wykorzystanego urlopu zostały wskazane prawidłowo, zaś świadectwo pracy zostało podpisane przez członka zarządu P. S. zgodnie z wzorem podpisu. Pozwany zarzucił, że kontrakt menadżerki z 16 kwietnia 2011r. miała charakter cywilnoprawny, a ponadto jest nieważny. Pozwany zarzucił, że w dniu 16 kwietnia 2011 powód nie był członkiem zarządu, gdyż jego mandat wygasł z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za pierwszy rok obrotowy pełnienia funkcji członka zarządu, a ponadto pełnomocnictwo udzielone W. S. miało charakter pełnomocnictwa ogólnego, zaś umowa z dnia 16 kwietnia 2011 stanowiła czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Pozwany wskazał, że W. S. zawierając sporną umowę przekroczyła zakres umocowania, a pismem z dnia 5 sierpnia 2014r. spółka odmówiła potwierdzenia ważności umowy z dnia 16 kwietnia 2011r. (odpowiedź na pozew- k 23- 31).

Na rozprawie w dniu 26 listopada 2015r. powód rozszerzył powództwo domagając się sprostowania daty wydania świadectwa pracy oraz wykreślnie informacji zawarty w pkt 4.4 i 4.9 świadectwa pracy (protokół rozprawy- k 150, protokół elektroniczny- k 152).

Na rozprawie dniu 6 października 2017r. powód rozszerzył powództwo o ustalenie wysokości należnego mu ekwiwalentu za urlop za okres od 1 października 2011do 30 kwietnia 2015. Zarządzeniem z dnia 6 października 2017r. roszczenie to zostało wyłączone do odrębnego postępowania (protokół- k, protokół elektroniczny- k 340).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 października 2006r. powód T. B. wraz z Z. Ł. i K. S. założyli spółkę (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Tego samego dnia powód został powołany na stanowisko prezesa zarządu (akt notarialny- k 73- 80, zeznania świadka K. S.- k 271- 274, protokół elektroniczny- k 277, zeznania powoda- k 331-333, protokół elektroniczny- k 338).

Od listopada 2006r. pozwana spółka wynajmowała od powoda lokal użytkowy w W. przy ul. (...) (umowa najmu- k 220-222, aneksy- k 218, 219).

Uchwałą nr 7/2011 z dnia 15 kwietnia 2011r. zgromadzenie wspólników udzieliło pełnomocnictwo W. S. do zawierania umów z członkami zarządu spółki (uchwała- k 88, zeznania świadka W. S.- k 178-179, protokół elektroniczny- k 182, zeznania świadka K. S.- k 271- 274, protokół elektroniczny- k 277, zeznania powoda- k 331-333, protokół elektroniczny- k 338, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

W dniu 16 kwietnia 2011r. powód zawarł ze spółką reprezentowaną przez pełnomocnika W. S. kontrakt menadżerski, na mocy którego powierzono powodowi kontynuowanie zarządzania przedsiębiorstwem spółki w okresie do 31 grudnia 2025r. Zgodnie z § 7 umowy powodowi przysługiwało stałe wynagrodzenie podstawowe wypłacane miesięcznie z dołu według oddzielnej umowy i premia z tytułu rocznego zysku spółki w wysokości 10% wartości brutto zysku spółki w roku obrachunkowym, nieulegającą przedawnieniu oraz premii z tytułu udziału w kontraktach zawartych lub obsługiwanych zrealizowanych lub będących w realizacji przez spółkę w wysokości 10% wartości brutto w okresie trwania kontraktu a także wszystkich realizowanych przez spółkę w okresie 3 letniego ograniczenia zakazu konkurencji w związku z domniemanym udziałem w ich przygotowywaniu rozciągniętym czasie, nieulegającej przedawnieniu. W § 13 wskazano, że kontrakt ma charakter cywilnoprawny i tylko w zakresie nim nieuregulowanym mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego, w a szczególności przepisy o zleceniu (art. 750 k.c) oraz Kodeksu spółek handlowych- ustawy z dnia 15 września 2000r. (kontrakt menadżerski- k 57- 62, zeznania świadka W. S.- k 178-179, protokół elektroniczny- k 182, zeznania powoda- k 331-333, protokół elektroniczny- k 338, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

W dniu 1 października 2011r. pozwana spółka reprezentowana przez pełnomocnika W. S. zawarła z powodem umowę o pracę na stanowisku „menadżer (kontrakt menadżerski z dnia 16.04.2011)” w wymiarze ¼ etatu (umowa o pracę- k 7, 56, zeznania świadka W. S.- k 178-179, protokół elektroniczny- k 182, zeznania powoda- k 331-333, protokół elektroniczny- k 338, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

Kontrakt menadżerski nie był ujawniany w sprawozdaniach finansowych spółki, ani w sprawozdaniach zarządu z działalności spółki. Wynagradzanie z kontraktu menadżerskiego nie było powodowi wypłacane (zeznania świadka K. S.- k 271- 274, protokół elektroniczny- k 277, zeznania świadka J. C.- k 297-300, protokół elektroniczny- k 302, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

W trakcie trwania umowy o pracę powód nie składał wniosków o urlop wypoczynkowy, nie korzystał z urlopów wypoczynkowych (zeznania świadka W. S.- k 178-179, protokół elektroniczny- k 182, zeznania świadka L. O.- k 179-180, protokół elektroniczny- k 182, zeznania świadka J. C.- k 297-300, protokół elektroniczny- k 302, zeznania powoda- k 331-333, protokół elektroniczny- k 338, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

W trakcie pełnienia przez powoda między wspólnikami doszło do konfliktu. Wspólnicy zarzucili powodowi działanie na szkodę spółki zarzucając przywłaszczenie mienia spółki. Na posiedzeniu zgromadzenia wspólników z dna 20 czerwca 2014r powodowi nie udzielono absolutorium (protokół- k 202-205, zestawienia kosztów- k 228- 229).

Do czerwca 2014r. spółka nie kwestionował kontraktu menadżerskiego powoda. W czerwcu 2014r pani S. zastała poinformowana, że powód nie jest już prezesem zarządu i zabroniono jej kontaktować się z nim (zeznania świadka W. S.- k 178-179, protokół elektroniczny- k 182, zeznania świadka K. S.- k 271- 274, protokół elektroniczny- k 277, zeznania świadka J. C.- k 297-300, protokół elektroniczny- k 302).

Pismem z dnia 3 lipca 2014r. pozwana spółka zwolniła powoda z obowiązku świadczenia pracy w związku z podejrzeniem popełniania czynów na szkodę spółki (pismo- k 11-12, 206- 207).

Pismem z dnia 18 lipca 2014r. powód zwrócił się do pozwanego o kierowanie korespondencji prywatnej dotyczącej jego osoby na adres w W. ul. (...)-Żeleńskiego 4/6 (pismo powoda- k 101).

Do czerwca 2014r. powód był wpisany do KRS spółki jako prezes zarządu i reprezentował spółkę w zawieranych w jej imieniu umowach. W dniu 20 czerwca 2014r spółka stanęła na stanowisku, że mandat powoda wygasł z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe zarządu za pierwszy rok obrotowy pełnienia funkcji członka zarządu tj. z dniem 5 maja 2008r. (KRS- k 102-105, umowy- k 106- 120, protokół z posiedzenia zarządu- k 124, k 125, sprawozdania zarządu z działalności jednostki- k 126-129, umowy o pracę- k 222-227, protokół zwyczajnego zgromadzenia wspólników z dnia 20 czerwca 2014r. – k 202-205, zeznania świadka W. S.- k 178-179, protokół elektroniczny- k 182, zeznania świadka L. O.- k 179-180, protokół elektroniczny- k 182, zeznania świadka M. K.- k 270-271, protokół elektroniczny- k 277, zeznania świadka J. C.- k 297-300, protokół elektroniczny- k 302, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

Kontrakt menadżerski powoda był wpisany do rejestru umów zdanego przez powoda w dniu 4 lipca 2014r. (protokół- k 317, rejestr umów- k 317-318).

Pismem z dnia 5 sierpnia 2014r. pozwana spółka poinformowała powoda, że na podstawie art. 103 §1 kc odmawia potwierdzenia umowy z dnia 16 kwietnia 2011r. zatytułowanej „Kontrakt menadżerski” podpisanej przez powoda i panią W. S. działającą jako rzekomy pełnomocnik spółki. W treści pisma spółka podkreśliła, że w dacie zawierania umowy powód nie był już członkiem zarządu, a umocowanie pani S. dotyczyło wyłącznie zawierania umów z członkami zarządu. Ponadto pełnomocnictwo to miało charakter ogólny, zaś umowa z dnia 16 kwietnia 2011r. stanowiła czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu i wymagała pełnomocnictwa rodzajowego. Spółka wskazała, że zawierając sporną umowę pani S. przekroczyła zakres udzielonego jej pełnomocnictwa i wobec odmowy potwierdzenia tej umowy przez spółkę jest ona nieważna ex tunc (pismo- k 86- 87).

Powód w piśmie z dnia 7 września 2014r. zakwestionował to stanowisko (pismo powoda- k 130).

Pismem z dnia 25 sierpnia 2014r. pozwana poinformowała powoda, że udziela mu 51 dni zaległego urlopu (pismo- k 13, zeznania świadka J. C.- k 297-300, protokół elektroniczny- k 302, zeznania powoda- k 331-333, protokół elektroniczny- k 338, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

Pismem z dnia 23 grudnia 2014r. spółka odwołała zwolnienie powoda z obowiązku świadczenia pracy i wezwała powoda do stawiennictwa w siedzibie spółki w dniu 16 stycznia 2015r o godz. 10.00 (pismo- k 15).

W dniu 16 stycznia 2015r. pozwany wypowiedział powodowi umowę o prace z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia pozwany wskazał likwidację stanowiska menadżera, na którym powód był zatrudniony, utratę przez pracodawcę zaufania spowodowaną powzięciem przez pracodawcę informacji o nieuzasadnionych wydatkach ponoszonych przez powoda na rachunek spółki w latach 2011-2014, powzięciem przez pracodawcę informacji o zawarciu przez powoda w imieniu pracodawcy umów niekorzystnych dla pracodawcy, powzięciem przez pracodawcę informacji o podejmowaniu przez powoda kontaktów z klientami i potencjalnymi klientami spółki bez wiedzy i wbrew woli pracodawcy. Jednocześnie w wypowiedzeniu pracodawca w dniach 23, 24 i 27 kwietnia 2015r. udzielił powodowi 3 dni zwolnienia na poszukiwanie pracy- zgodnie z art. 37 kodeksu pracy i w dniach 28-30 kwietnia 2015r. udzielił powodowi urlopu wypoczynkowego wymiarze 3 dni i na podstawie art. 167 kodeksu pracy zobowiązał do wykorzystania go w tym terminie (wypowiedzenie- k 52, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

Pismem z dnia 16 stycznia 2015r. spółka zwolniła powoda z obowiązku świadczenia pracy w dniach od 16 stycznia 2015r do 22 kwietnia 2015r. (pismo- k 10).

W roku 2015r. powód wykorzystał 3 dni urlopu wypoczynkowego w dniach 28-30 kwietnia 2015r. (karta urlopowa- k 155).

Pismem z dnia 29 grudnia 2014r. powód wystąpił z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej domagają się od pozwanego udzielenie zaległego urlopu wypoczynkowego za lata 2011-2014. Pozwany odmówił uwzględnienia wniosku wskazując, że cały urlop został powodowi udzielony w naturze (zawezwanie do próby ugodowej- k 19, odpowiedź na wniosek- k 20, protokół posiedzenia- k 18).

W dniu 6 maja 2015r. pozwana spółka wystawiła powodowi świadectwo pracy wskazując, że powód był zatrudniony w okresie od 1.10.2011 do 30.04.2015 w wymiarze ¼ etatu. Stanowisko powoda zostało określone jako „menager”. W pkt 4.1 świadectwa pracy pracodawca wskazał, że powód wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 3 dni tj. 6 godz. W imieniu spółki świadectwo pracy podpisał P. S.- członek zarządu, składając podpis zgodnie ze swoim wzorem podpisu. Pan S. posiadał pełnomocnictwo do dokonywania w imieniu spółki czynności w zakresie zwykłego zarządu (świadectwo pracy- k 8, wzór podpisu- k 89, pełnomocnictwo- k 136, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

Świadectwo pracy zostało powodowi wysłane w dniu 7 maja 2015r. na adres w T., lecz nie zostało przez powoda odebrane. Ponownie zostało wysłane przez pracodawcę w dniu 8 czerwca 2015 r. i odebrane przez powoda 24 czerwca 2015r. (okoliczności bezsporne, zeznania członka zarządu P. S.- k 333-337, protokół elektroniczny- k 338).

Postanowieniem z dnia 25 maja 2015r. śledztwo w sprawie przywłaszczania mienia spółki zostało umorzone z uwagi na brak znamion czynu zabronionego (postanowienia- k 137-138, k 290-293).

Pismem z dnia 24 czerwca 2015r. powód wystąpił do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie nazwy stanowiska domagając się wpisania, że zajmowane stanowisko to „menadżer (kontrakt menadżerski z dnia 16.04.2011)” oraz wskazania zgodnych ze stanem faktycznym i przepisami prawa całkowitej liczby dni i godzin urlopu wypoczynkowego wynikającego z okresu zatrudnienia u pracodawcy d 1.10.2011 do 30.04.2015 mając na uwadze czas i normę pracy jak również określenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za okres od 1.10.2011r. do 30.04.2015r. zgodnie z umową o pracę oraz podpisania świadectwa pracy przez osoby upoważnione do składania oświadczenia w imieniu pracodawcy w miejsce nieokreślonego znaku (pismo powoda- k 9).

Pismem z dnia 13 lipca 2015r. pozwany poinformował powoda, że jego wniosek o sprostowanie świadectwa pracy nie został uwzględniony, gdyż jest spóźniony. Ponadto pracodawca wskazał, że wniosek o sprostowanie świadectwa pracy jest niezasadny podkreślając, że kontrakt menadżerski z dnia 16 kwietnia 2011r. nie stanowił części umowy o pracę, a ponadto umowa została zawarta wadliwie, przez co jest nieważna. Dodatkowo pracodawca wskazał, że liczba dni urlopu na świadectwie pracy został wskazana prawidłowo podkreślając, że pracodawca ma obowiązek zmieścić jedynie informacji o wymiarze urlopu wypoczynkowego wykorzystanego w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, zaś świadectwo pracy zostało podpisane przez osobę upoważniona- P. S.. (pismo z dnia 13 lipca 2015r. - k 10).

Decyzją z dnia 26 listopada 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. stwierdził, że powód jako pracownik u płatnika składek (...) sp. z o.o. podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i chorobowemu w okresie od 1.10.2011 do 30.04.2015 i określił podstawę wymiaru składek w oparciu o zawartą przez strony umowę o prace stwierdzając jednocześnie, że brak jest podstaw do uznania, że kwoty wypłacone sobie przez powoda z tytułu kontraktu menadżerskiego jest przychodem stanowiącym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne. Powód wniósł odwołanie od tej decyzji zarzucając błędne ustalenie stanu faktycznego i domagając się uznania kontraktu menadżerskiego za podstawę objęcia obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi. Proces toczył się przed Sądem Okręgowym w Koninie i zakończył się wydaniem nieprawomocnego wyroku oddalającego odwołanie (wyrok z uzasadnieniem- k 243- 267).

Między stronami toczy się proces przed Sądem Okręgowym w Warszawie Wydziałem Gospodarczym o zapłatę prowizji wynikających z kontraktu menadżerskiego (bezsporne, zestawienia złożone przez powoda- k 197- 199).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powoływanych powyżej dokumentów, którym dał wiarę w pełni wobec braku podstaw do ich kwestionowania. Sąd oparł się także na zeznaniach świadków L. O., M. K., K. S., J. C. i P. S., którym dał wiarę w pełni wobec uznania jej zeznań za spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Wskazać jednak należy, że Sąd ustalał stan faktycznie jedynie w zakresie koniecznym do rozstrzygnięcia sprawy. Sąd pominął zeznania świadków i stron w tym zakresie, w jakim odnosiły się do wiedzy i zgody wspólników na zawarcie kontraktu menadżerskiego uznając, że rozstrzygania o ważności kontraktu menadżerskiego przekracza zakres kognicji sądu pracy w niniejszej sprawie z uwagi na cywilnoprawny charakter tego kontraktu.

Sąd oparł się także na zeznaniach świadków W. S. i powoda którym dał wiarę w części.

Sąd odmówił wiary W. S. w tym zakresie, w jakim twierdziła, że powodowi przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni z uwagi na sprzeczność tych zeznań z treścią art. 154§ 2 kp.

Sąd odmówił powodowi wiary w tej części, w jakiej twierdził, że kontrakt cywilnoprawny miał cechy stosunku pracy, wobec braku potwierdzenia tej okoliczności w pozostałym materiale dowodowym i w działaniach powoda. Wskazać bowiem należy, że powód nie przedstawił dowodów, z których by wynikało, że obowiązki wynikające z kontraktu menadżerskiego wykonywał na zasadach umowy o pracę, dodatkowo powód oświadczył, że nie kwestionuje cywilnoprawnego charakteru tego kontraktu, nie podjął też żadnych czynności mających na celu wytoczenie powództw o ustalenie istnienia stosunku pracy w tym zakresie. Ponadto powód nie kwestionował okresu zatrudniania wynikającego z umowy o pracę ,a pozew o zapłatę prowizji wynikających z kontraltu menadżerskiego Sad pominął zeznania powoda w tym zakresie jakim wskazywał na wymiar należnego mu i nieudzielonego urlopu wypoczynkowego z uwagi na wyłączenie roszczenia dotyczącego ustalenia należnego urlopu do odrębnego rozpoznania.

Sąd pominął zeznania świadka S. i powoda w tym zakresie, w jakim odnosiły się do wiedzy i zgody wspólników na zawarcie kontraktu menadżerskiego uznając, że rozstrzyganie o ważności kontraktu menadżerskiego przekracza zakres kognicji sądu pracy w niniejszej sprawie.

Sąd pominął dokumenty znajdujące się na kartach 132, 133, 134, 139-143, 173, 200-201, 209- 217, 222-227, 294, 295, 296, 315, 316, 319-329 jako nie mające związku ze sprawą.

Sąd oddalił wnioski dowodowe powoda o dostarczenie dokumentów wskazanych w pisie z dnia 21 września 2017r. i wnioski zgłoszone w rozprawie w dniu 6 października 2017r. jako niemające znaczenia dla sprawy.

Dodatkowo, wskazać należy, że Sąd oddalił wniosek powoda o otwarcie zamkniętej rozprawy uznając go za niezasadny i zmierzający do przewlekłości postępowania. Powód nie przytoczył zdanych argumentów uzasadniających otwarcie zamkniętej rozprawy i konieczności zgłoszenie wniosków dowodowych na tak późnym etapie postępowania, a uwzględnienia tych wniosków przełożyłoby się na przedsłupnie postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd nie podzielił zarzuty pozwanego co do tego, że roszczenie powoda jest spóźnione.

Zgodnie z art. 97 § 2 ¹ kodeksu pracy pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Jak wynika z art. 265 § 1 kp jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 ¹ i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu.

Upływ terminu z 97 § 2 ¹kodeksu pracy skutkuje wygaśnięciem prawa pracownika do dochodzenia sprostowania świadectwa pracy na drodze sądowej. Kwestią charakteru prawnego terminów z art. 264 k.p. i art. 97 § 2 ¹ k.p. zajmował się Sąd Najwyższy w wpisanej do księgi zasad prawnych uchwale składu 7 sędziów z dnia 14 marca 1986 r., III PZP 8/86, OSNC 1986/12/194 stwierdzając, że terminy te są terminami prawa materialnego, do których nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania cywilnego dotyczących uchybienia i przywrócenia terminu. Jeżeli więc pozew został wniesiony po upływie wspomnianych terminów, to w razie ich nieprzywrócenia sąd obowiązany jest oddalić powództwo. W motywach tej uchwały Sąd Najwyższy powołał się przede wszystkim na funkcję tych terminów, jako określających czasowe ramy możliwości skutecznego dochodzenia przed sądem roszczeń przysługujących pracownikowi na podstawie przepisów prawa materialnego. Taką funkcję spełniają terminy prawa materialnego, po których upływie roszczenie (żądanie) wygasa (prekluzja) bądź staje się niezaskarżalne (przedawnienie). Pogląd ten skład orzekający w niniejszej sprawie podziela.

Jak wynika z materiału dowodowego świadectwo pracy zostało powodowi wysłane na zły adres. Powód bowiem już w piśmie z dnia 18 lipca 2014r. wskazywał, że prosi o wysyłanie korespondencji na adres przy ul. (...) w W.. Bezzasadne jest zatem stanowisko strony pozwanej, że świadectwo pracy zostało powodowi doręczone w dniu 12 maja 2015r. Potwierdza to również fakt, iż pozwany wysłał powodowi świadectwo pracy ponownie, uznając de facto wadliwość doręczenia.

Pozwany powoływał się na fakt, że powód wskazał, że na adres w W. ma mu być wysłana korespondencja prywatna, zaś świadectwo pracy miało charakter służbowy.

Argumentacji tej Sąd nie podzielił. W ocenie Sądu jednoznaczne były intencje powoda wskazane w tym piśmie. Dodatkowo, fakt zamieszkiwania przez powoda w W. znany był wspólnikom i zarządowi spółki, gdyż lokal ten spółce od lat wynajmowany, a prezentowana wykładnia jest jedynie przyjętą linią obrony.

Mając powyższe na względzie Sąd nie uwzględnił zarzutu pozwanego i rozpoznawał powództwo merytorycznie w takim kształcie, jak zostało pierwotnie wniesione. Powództwo w kształcie rozszerzonym na rozprawie w dniu 26 listopada 2015r. podlegało oddaleniu jako wniesione bez zachowania trybu z art. 97 § 2 ¹kodeksu pracy.

W myśl art. 97 § 2 kp w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach.

Szczegółową treść świadectwa pracy określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania.

Zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia w świadectwie pracy, oprócz informacji określonych w art. 97§ 2 Kodeksu pracy, zamieszcza się informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczenia społecznego, dotyczące:

1) wymiaru czasu pracy pracownika w czasie trwania stosunku pracy,

1a) podstawy prawnej rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy,

2) urlopu wypoczynkowego wykorzystanego przez pracownika w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,

3) wykorzystania dodatkowego urlopu albo innego uprawnienia lub świadczenia, przewidzianego przepisami prawa pracy,

4) należności ze stosunku pracy uznanych i nie zaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku, z powodu braku środków finansowych,

5) okresu korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielenia,

6) wykorzystanego urlopu wychowawczego,

7) liczby dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie, zgodnie z art. 92 Kodeksu pracy, w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy,

8) wykorzystania w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy,

9) okresu, za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 36 ¹§ 1 Kodeksu pracy,

10) okresu odbytej czynnej służby wojskowej lub jej form zastępczych,

11) okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

12) okresów nieskładkowych, przypadających w okresie zatrudnienia, którego dotyczy świadectwo pracy, uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty,

13) danych, które są zamieszczane na żądanie pracownika.

Zgodnie z pouczeniem do tego rozporządzenia z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania w

ust. 6 pracodawca zamieszcza informację:

1)o należnościach ze stosunku pracy uznanych przez niego i niewypłaconych pracownikowi do dnia ustania stosunku pracy z powodu braku środków finansowych;

2)na żądanie pracownika:

a)o wysokości i składnikach wynagrodzenia,

b)o uzyskanych kwalifikacjach,

c)o prawomocnym orzeczeniu sądu pracy o przywróceniu pracownika do pracy lub przyznaniu mu odszkodowania, gdy zachodzi przypadek określony w § 5 ust. 3 rozporządzenia, przy czym pracodawca, uzupełniając treść świadectwa pracy o tę informację, podpisuje ją i opatruje datą.

Wyliczenie to ma charakter zamknięty, a w świadectwie pracy nie można umieszczać innych informacji niż określone przepisami prawa pracy.

Sąd częściowo uwzględnił roszczenie powoda w zakresie stanowiska pracy.

Z treści umowy o pracę wynika, że powód był zatrudniony na stanowisku „menadżer”. Natomiast na świadectwie pracy stanowisko to zapisano jako „menager”. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego dopuszczalne w języku polskim są trzy formy zapisu tej nazwy: „menedżer”, „menadżer”, „manager”. Forma zapisu użyta przez pozwanego w świadectwie pracy jest natomiast błędna. Pracownik ma prawo domagać się, aby wydane mu świadectwo pracy nie zawierało błędów, w tym błędów ortograficznych. Z tego powodu wniosek o sprostowanie świadectwa pracy w tym zakresie został uwzględniony.

Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie uznając je za niezasadne.

Brak jest podstaw, by uwzględnić wniosek powoda o uzupełnienia świadectwie pracy w zakresie stanowiska pracy poprzez dodanie słów: „(kontrakt menadżerski z dnia 16.04.2011)”.

Wskazać należy, że kwestia ważności tego kontraktu jest sporna między stronami, a rozstrzygnięcie tego sporu przekracza zakres kognicji sądu pracy, tym bardziej, że jest w toku sprawa o zapłatę należności mających wynikać z tego kontraktu. Sąd pracy rozpoznawał zatem tę kwestię jedynie w takim zakresie, w jakim była ona istotna dla oceny żądania sprostowania świadectwa pracy.

Wskazać należy, że z treści kontraktu menadżerskiego wynika jego cywilnoprawny charakter. Świadczy o tym wprost § 13 kontraktu wskazujący, że kontrakt ma charakter cywilnoprawny i tylko w zakresie nim nieuregulowanym mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego, w a szczególności przepisy o zleceniu (art. 750 k.c) oraz Kodeksu spółek handlowych- ustawy z dnia 15 września 2000r. Wskazać należy, że powód nie zakwestionował skutecznie cywilnoprawnego charakteru tego kontraktu. Powód nie występował z roszczeniem o ustalenie, że kontrakt ten miał de facto cechy stosunku pracy, nie kwestionował daty nawiązania stosunku pracy przez strony, a sprawa dotycząca dochodzenia przez powoda należności z tego kontraktu toczy się przed sądem gospodarczym. Brak jest także dowodów przemawiających za tym, by uznać kontrakt z dnia 16 kwietnia 2011r. za mający cechy stosunku pracy.

Powód powoływał się na to, iż jego zdaniem wskazanie kontraktu menadżerskiego w umowie o pracę miało na celu określenie jego zakresu obowiązków i dlatego domaga się wpisania go do świadectwa pracy. Wskazać należy, że żądanie powoda było bezpodstawne. Skoro kontrakt z dnia 16.04.2011 miał charakter cywilnoprawny, bezzasadne jest żądanie umieszczenia wzmianki o nim w świadectwie pracy. Dodatkowo, wskazać należy, że świadectwie pracy nie zamieszcza się informacji o zakresie obowiązków. Przepis art. 97 § 2 zdanie trzecie zobowiązuje pracodawcę do podania w punkcie 6 świadectwa pracy wyłącznie informacji o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach, pod warunkiem, że pracownik tego zażąda. Przepis ten nie nakłada na pracodawcę obowiązku wpisywania w treści świadectwa zakresu obowiązków pracownika. Ponadto podkreślić należy, że pracodawca jest obowiązany uwzględnić wniosek pracownika, jeżeli został on złożony przed dniem, w którym powstał obowiązek wydania świadectwa. (K. Jaśkowski, E. Maniewska, Kodeks pracy. Komentarz. Ustawy towarzyszące z orzecznictwem. Europejskie prawo pracy z orzecznictwem, Tom I, LEX, 2009, wyd. VII.).

W niniejszej sprawie powód nie wykazał, aby zwrócił się do pracodawcy przed rozwiązaniem stosunku pracy o zamieszczenie w jego treści informacji o wykonywanych przez niego obowiązkach, a ponadto treść tej informacji wykracza poza zakres określony przez art. 97 § 2 zdanie trzecie kodeksu pracy.

Z tych powodów wobec braku podstaw do uwzględnienia żądania powoda w tej części powództwo oddalono.

Sąd nie uwzględnił roszczenia powoda w części dotyczącej sprostowania świadectwa pracy w zakresie wymiaru wykorzystanego urlopu wypoczynkowego.

Rację ma pozwany wskazując, że zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania w świadectwie pracy zamieszcza się informacje dotyczące urlopu wypoczynkowego wykorzystanego przez pracownika w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy. Ani przepisy kodeksu pracy ani rozporządzenie nie nakładają na pracodawcę obowiązku zamieszczenia w świadectwie pracy informacji o całym wymiarze przysługującego pracownikowi niewykorzystanego urlopu, ani o ekwiwalencie za urlop wypoczynkowy.

Zgodnie z art. 154 § 1 kp wymiar urlopu wynosi:

1) 20 dni - jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 10 lat;

2) 26 dni - jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat.

Zgodnie z § 2 wymiar urlopu dla pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy tego pracownika, biorąc za podstawę wymiar urlopu określony w § 1; niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia.

Jak wynika z materiału dowodowego, powód był zatrudniony w wymiarze ¼ etatu, przysługujący mu zatem wymiar urlopu wypoczynkowego wynosił po zaokrągleniu 7 dni (26/4).

Jak wynika z art. 155 ¹ § 1 k.p. w roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy z pracownikiem uprawnionym do kolejnego urlopu, pracownikowi przysługuje urlop u dotychczasowego pracodawcy - w wymiarze proporcjonalnym do okresu przepracowanego u tego pracodawcy w roku ustania stosunku pracy, chyba że przed ustaniem tego stosunku pracownik wykorzystał urlop w przysługującym mu lub w wyższym wymiarze.

Powód był zatrudniony do końca kwietnia 2015r. Przysługujący mu wymiar urlopu za 2015r. wynosił zatem po zaokrągleniu 3 dni. (1/3 z 7 dni).

Z materiału dowodowego wynika, że pracodawca wręczając powodowi wypowiedzenie jednocześnie udzielił mu urlopu wypoczynkowego w dniach 28-30 kwietnia 2015r. Jednocześnie powód nie dostarczył żadnych dowodów, z których wynikałoby, że nie wykorzystał tak udzielonego urlopu.

Jak wynika z art. 167 ¹ kp w okresie wypowiedzenia umowy o pracę pracownik jest obowiązany wykorzystać przysługujący mu urlop, jeżeli w tym okresie pracodawca udzieli mu urlopu. W takim przypadku wymiar udzielonego urlopu, z wyłączeniem urlopu zaległego, nie może przekraczać wymiaru wynikającego z przepisów art. 155 ¹ .

Ze zdania pierwszego tego artykułu wynika wprost, że udzielenie pracownikowi urlopu w okresie wypowiedzenia zależy tylko od pracodawcy. To jego uprawnienie jest niezależne od tego, kto złoży wypowiedzenie umowy o pracę, oraz od długości okresu wypowiedzenia, a także od terminu wykorzystania urlopu przewidzianego w planie urlopów lub ustalonego przez pracodawcę po porozumieniu z pracownikiem. Potwierdził to Sąd Najwyższy w tezie I wyroku z dnia 26 kwietnia 2011 r., II PK 302/10 OSNP 2012, nr 17-18, poz. 215.

Informacja zawarta w świadectwie pracy o wykorzystaniu przez powoda 3 dni urlopu wypoczynkowego jest zatem zgodna z prawdą.

Pozwany wykazał bowiem, że powód wykorzystał w roku 2015 przysługujący mu urlop wypoczynkowy w wymiarze 3 dni, co skutkowało oddaleniem powództwa w tym zakresie.

Sąd oddalił także powództwo w zakresie podpisania świadectwa pracy przez osobę upoważnioną do reprezentowania pozwanego.

Nie ulega wątpliwości, że świadectwo pracy jest oświadczeniem wiedzy, a nie woli, i nie musi być podpisane zgodnie z zasadami reprezentacji spółki

Należy mieć bowiem na uwadze, iż zgodnie z treścią przepisu art. 3 1 § 1 k.p. za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną czynności w sprawach z zakresu prawa pracy dokonuje osoba lub organ zarządzający tą jednostką albo inna wyznaczona do tego osoba. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem „w stosunkach pracy w zakresie zasad reprezentacji pracodawcy pierwszeństwo mają regulacje prawa pracy ( art. 3 1 k.p. ), a wyznaczenie osoby do dokonywania za pracodawcę czynności prawnych z zakresu prawa pracy może nastąpić w każdy sposób dostatecznie ujawniający taką wolę reprezentowanego.

Jak wynika z materiału dowodowego P. S. był członkiem zarządu upoważnionych do jednoosobowego reprezentowania pracodawcy, a złożony przez niego podpis jest zgodny z wzorem podpisu.

Z tego powodu powództwo w tym zakresie również podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na względzie Sąd nakazał pozwanemu sprostowania świadectwa pracy powoda jedynie w zakresie nazwy stanowiska pracy polecając ją zmienić z: „menager” na „menadżer”, w pozostałym zakresie powództwo oddalił z powodów wskazanych powyżej.

Jednocześnie na mocy art. 102 kpc Sąd odstąpił od obciążania powoda kosztami postępowania uznając, że w świetle częściowego uwzględnienia powództwa, oraz okoliczności sprawy, w tym trwającego między stronami ostrego konfliktu obciążanie powoda kosztami byłoby niecelowe i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.