Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2016 r

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22 marca 2016 r., 10 maja 2016 r., 30 czerwca 2016 r. i 20 lipca 2016 r. sprawy, przeciwko D. S. s. R. i T., ur. (...) w B.

obwinionego o to że:

1) W dniu 24 września 2015r. w godz. 06:15 w W. na drodze publicznej na Al. (...) na wys. CH R. naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r., poz. 1137 z późn. zmianami),

2) W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym określonym w art. 44 ust. 1 pkt. 4 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia,

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust 1 pkt. 4 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm. Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151, Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321, Dz. U. z 2012 r. poz. 951).

Orzeka:

1)  Obwinionego D. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 86 par 1 kw w zw z art. 9 par 2 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 7702/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 września 2015 r. ok. godz. 06:15 D. S. kierował samochodem marki R. o nr rej. (...) i jechał ulicą (...) w W. w kierunku Ronda (...). W tym samym czasie w tym samym kierunku poruszał się kierujący samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) I. R. wraz ze swoją żoną M. R., która siedziała na fotelu pasażera. Oboje kierujący na Rondzie (...) zamierzali wykonać manewr skrętu w prawo w ul. (...). (...) Przed wykonaniem manewru skrętu w prawo w ul. (...). (...) w bliskiej odległości od Ronda (...) kierujący samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) I. R. uniemożliwił D. S. wykonanie manewru skrętu z pasa przeznaczonego do jazdy na wprost na pas ruchu przeznaczony do skrętu w prawo. Po wykonaniu manewru skrętu w prawo w ul. (...). (...) D. S. wjechał kierowanym samochodem na czwarty od lewej pas ruchu ul. (...). (...) w stronę U.. Kierujący samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) I. R. na Rondzie (...) również wykonał manewr skrętu w prawo z ulicy (...) w ul. (...). (...). D. S. po wykonaniu manewru skrętu w ul. (...). (...) wyprzedził samochód marki O. (...) o nr rej. (...) (z jego prawej strony). Obu kierujących od wjazdu na ul. (...). (...) obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h wynikające z art. 20 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, natomiast od miejsca ustawienia znaku drogowego B-33 na wysokości CH R. mogli oni poruszać się z prędkością do 70 km/h. Z uwagi na to, że czwarty od lewej pas ruchu ul. (...). (...) w stronę U. zanikał, D. S. zmienił zajmowany pas ruchu z czwartego od lewej (zanikającego) na trzeci od lewej i następnie, po wykonaniu ww. manewru ponownie zmienił on zajmowany pas ruchu, z trzeciego od lewej na drugi od lewej. Gdy I. R. na ul. (...). (...) również zmienił kierowanym samochodem zajmowany pas ruchu na pas ruchu pierwszy od lewej, D. S. ponownie wykonał manewr zmiany zajmowanego pasa ruchu, wjeżdżając na pas ruchu pierwszy od lewej, tj. na pas ruchu, po którym poruszał się kierowanym samochodem I. R.. Wykonanie powyższego manewru zmiany pasa ruchu przez D. S. było nieprawidłowe. W trakcie wykonywania powyższego manewru zmiany pasa ruchu D. S. nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu I. R. – kierującemu samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), jadącemu po pasie ruchu, na który D. S. zamierzał wjechać. D. S. nadto w czasie wykonywania manewru zmiany zajmowanego pasa ruchu po wjechaniu częściowo na pas skrajny lewy, znajdując się przed samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) zmniejszył prędkość kierowanego przez siebie pojazdu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zderzenie między pojazdami polegało na kontakcie przedniej części samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) z tylną częścią samochodu marki R. o nr rej. (...). Względna prędkość samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) w chwili zderzenia wynosiła prawdopodobnie ok. 10-14 km/h i nie mogła to być wartość mniejsza niż 8 km/h i nie mogła ona być większa niż ok. 15 km/h. Miejsce zdarzenia charakteryzuje się dużym obciążeniem ruchu kołowego, jednakże od momentu uruchomienia południowo zachodniej obwodnicy W. i dróg jej towarzyszących przejazd przez przedmiotowy odcinek ul. (...). (...) zazwyczaj odbywa się płynnie, nawet w porach szczytowego natężenia ruchu. Na jezdni ul. (...) występuje natomiast systematycznie spiętrzenie ruchu pojazdów. Na miejscu zdarzenia nie interweniowała policja.

W wyniku kolizji w samochodzie marki O. (...) o nr rej. (...) doszło do rozbicia reflektora prawego oraz połamania jego mocowań, zagięcia w kierunku ku wnętrzu pojazdu pokrywy komory silnika oraz uszkodzenia i wyrwania z mocowań kraty wlotu powietrza.

Po wystąpieniu kolizji drogowej D. S. zatrzymał kierowany samochód i wskazał kierującemu samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), iż chce on wezwać na miejsce zdarzenia policję. I. R. zgodził się na jego propozycję i wskazał również, iż chciałby, aby oba pojazdy zjechały na parking. Gdy I. R. ruszył kierowanym samochodem jako pierwszy kierujący i zjechał na parking, D. S. odjechał z miejsca zdarzenia w stronę U., bez pozostawienia danych umożliwiających ustalenie kierowcy, właściciela lub posiadacza pojazdu i ubezpieczyciela.

W dniu 24 września 2015 r. I. R. zgłosił telefonicznie Policji zaistnienie kolizji i oddalenie się sprawcy z miejsca zdarzenia. W tym samym dniu I. R. w Wydziale Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji złożył zawiadomienie o ww. wykroczeniach.

D. S. ma 30 lat. Jest kawalerem. Z zawodu jest technikiem handlowcem. Pracuje jako kierowca TAXI i uzyskuje dochód w wysokości około 2000 zł. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Był czternastokrotnie karany mandatami za wykroczenia drogowe.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego D. S. /k. 25, e-protokół rozprawy z dnia 10 maja 2016 r./, zeznań oskarżyciela posiłkowego I. R. /k. 4, e-protokół rozprawy z dnia 10 maja 2016 r./, zeznań świadka M. R. /k. 9, e-protokół rozprawy z dnia 10 maja 2016 r./, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 96-116, e-protokół rozprawy z dnia 30 czerwca 2016 r./, a także protokołu przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1/, szkiców /k. 6, 21/, notatek urzędowych /k. 7, 22/, dokumentacji fotograficznej /k. 12, 14/, dokumentacji /k. 28-29/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 41-42/.

Obwiniony D. S. /k. 25, e-protokół rozprawy z dnia 10 maja 2016 r./, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że w dniu 24 września 2015 r. ok. godz. 06:15 faktycznie kierował samochodem marki R. o nr rej. (...) i poruszał się wówczas kierowanym samochodem w W. ul. (...). (...). Wyjaśnił on również, że na ul. (...). (...) wjechał on od strony ul. (...). Odnosząc się do zarzutu obwiniony wyjaśnił, że gdy poruszając się kierowanym samochodem ul. (...). (...) na wysokości CH R. zmieniał zajmowany pas ruchu ze środkowego na lewy, to na pasie ruchu, na który wjeżdżał kierowanym samochodem nie znajdował się żaden inny pojazd. D. S. wyjaśnił, że na pasie lewym kierowany przez niego samochód znalazł się przed samochodem kierowanym przez oskarżyciela posiłkowego I. R.. Obwiniony wskazał, że gdy następnie zmniejszył nieznacznie prędkość kierowanego przez niego pojazdu w kierowany przez niego pojazd uderzył samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...), który najechał na tył jego pojazdu. Obwiniony wskazał, że nie odczuł wówczas uderzenia z tyłu. Wskazał on nadto, że w kierowanym przez niego samochodzie, który wypożyczył od pracodawcy, w wyniku kolizji na zderzaku powstały trzy rysy. Obwiniony wyjaśnił, że po wystąpieniu kolizji rozmawiał z oskarżycielem posiłkowym i powiedział mu, że musi on odjechać z tego miejsca, gdyż klient, którego podwoził kierowanym samochodem na ul. (...) się spieszył. Obwiniony wskazał, że powiedział wówczas oskarżycielowi posiłkowemu, że niebawem wróci. D. S. wskazał, że oskarżyciel posiłkowy podał mu numer telefonu, który okazał się niewłaściwy i gdy próbował on wraz z policjantem zadzwonić pod ten numer telefonu, to odebrała osoba znajdująca się w innym mieście. Wyjaśnił on również, że zadzwonił wówczas pod nr tel. (...) i poinformował, że wróci on na ww. miejsce w ciągu 10 minut. D. S. wskazał, że w trakcie rozmowy telefonicznej sugerował policjantom, aby udali się oni na miejsce zdarzenia. Obwiniony wyjaśnił, że faktycznie po 10 minutach wrócił na stację S., na której miał znajdować się kierujący samochodem marki O. wraz z kierowanym samochodem. Obwiniony wskazał, że gdy dotarł w ww. miejsce nie zastał on kierującego samochodem marki O., dlatego też odjechał on z tego miejsca. D. S. zaprzeczył, aby wrócił w omówione miejsce po upływie 30 minut. Wskazał on także, że w czasie zdarzenia występowało duże natężenie ruchu kołowego, gdyż były to godziny szczytu komunikacyjnego. D. S. wskazał również, że nie zdążył zrobić zdjęć, gdyż uznał on, że oskarżyciel posiłkowy zaczeka na jego przyjazd. Wskazał on także, iż nie wziął wówczas od oskarżyciela posiłkowego oświadczenia. Obwiniony wyjaśnił również, że posiada prawo jazdy kat. B wydane przez Starostę (...).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia złożone przez obwinionego D. S., w których zaprzecza on sprawstwa obu zarzuconych mu wykroczeń, stanowią w ocenie Sądu rezultat przyjęcia przez obwinionego określonej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenia. Okoliczność, że D. S. jest sprawcą wykroczenia z art. 86 § 1 kw oraz z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym, a w szczególności w zeznaniach oskarżyciela posiłkowego I. R. oraz w zeznaniach świadka M. R. i opiniach biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K.. Wskazać należy, że w czasie zdarzenia obwiniony realizował manewr zmiany pasa ruchu i z uwagi na wykonywany manewr drogowy zobowiązany był do wykonania powyższego manewru z zachowaniem szczególnej ostrożności określonej w art. 2 pkt 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz do ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi marki O. (...) o nr rej. (...). Wystąpienie kolizji świadczy o tym, że obwiniony podczas wykonywania manewru zmiany zajmowanego pasa ruchu nie zachowywał szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki O. (...) o nr rej. (...) i spowodował swoim zachowaniem zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co oznacza, że podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony nie wypełnił obowiązku sformułowanego w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Za wiarygodne należało uznać wyjaśnienia obwinionego, w których potwierdził on, iż w dniu 24 września 2015 r. ok. godz. 06:15 faktycznie kierował samochodem marki R. o nr rej. (...) i poruszał się wówczas kierowanym samochodem ul. (...). (...) oraz potwierdził, że znajdując się na wysokości CH R. wykonał kierowanym samochodem manewr zmiany zajmowanego pasa ruchu na lewy. Za wiarygodne należało uznać również te wyjaśnienia obwinionego, w których wskazał on, że na ul. (...). Jerozolimskie wjechał on od strony ul. (...). Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie były w ocenie Sądu logiczne i spójne. Były one również zgodne z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego I. R., z zeznaniami świadka M. R. oraz zebraną w sprawie dokumentacją.

Mając na uwadze zeznania oskarżyciela posiłkowego I. R. oraz zeznania świadka M. R., Sąd nie dał wiary tej części wyjaśnień obwinionego, w których wskazywał on, że gdy zmieniał zajmowany pas ruchu ze środkowego na lewy, to na pasie ruchu, na który wjeżdżał kierowanym samochodem nie znajdował się żaden inny pojazd i gdy znalazł się przed samochodem kierowanym przez oskarżyciela posiłkowego I. R. i następnie zmniejszył nieznacznie prędkość kierowanego przez niego pojazdu, w kierowany przez niego pojazd uderzył samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...), który najechał na tył jego pojazdu. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie są również niespójne z opiniami biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K., który w sporządzonych opiniach wskazywał, że w chwili kolizji samochód obwinionego nie mógł się znajdować na pasie skrajnym lewym w pozycji centralnej, gdyż wówczas uszkodzenia byłyby inne.

Za niewiarygodne należy uznać również wyjaśnienia obwinionego, które odnosiły się do drugiego z zarzuconych mu czynów. Z wiarygodnych zeznań oskarżyciela posiłkowego I. R. i świadka M. R. wynika bowiem, że po wystąpieniu kolizji obwiniony faktycznie zatrzymał kierowany przez siebie samochód i faktycznie wskazał, że chciałby, aby na miejsce zdarzenia przyjechał patrol policji. Zważyć należy jednak, że z wiarygodnych zeznań oskarżyciela posiłkowego I. R. i świadka M. R. wynika, że gdy I. R. zgodził się na powyższą propozycję i zaczął zjeżdżać kierowanym samochodem na parking, aby nie utrudniać ruchu innym kierującym, to wówczas obwiniony nie udał się za samochodem kierowanym przez I. R. na stację benzynową i odjechał z miejsca zdarzenia w stronę U..

Sąd nie dał wiary również tej części wyjaśnień obwinionego, w której wskazał on, że po wystąpieniu kolizji zadzwonił pod nr tel. (...). Z raportów historii działania /k. 28-29/ wynika, że obwiniony nie poinformował telefonicznie policji o zaistnieniu przedmiotowego zdarzenia i uczynił to jedynie oskarżyciel posiłkowy.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie oparł się na zeznaniach oskarżyciela posiłkowego I. R. /k. 4, e-protokół rozprawy z dnia 10 maja 2016 r./. W ocenie Sądu zeznania oskarżyciela posiłkowego I. R. były w pełni wiarygodne. Oskarżyciel posiłkowy I. R. jest osobą obcą dla obwinionego i nie miał żadnych powodów, by pomawiać go o zachowanie, które mogłoby skutkować jego odpowiedzialnością wykroczeniową. Zeznania I. R. były ponadto spójne, logiczne i konsekwentne.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka M. R. /k. 9, e-protokół rozprawy z dnia 10 maja 2016 r./. Przedstawiona przez nią relacja z przebiegu zdarzenia była logiczna i spójna oraz zgodna z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Złożone przez świadka M. R. i jej męża zeznania wzajemnie się uzupełniają i korelują ze sobą. Oceniając wiarygodność zeznań świadka M. R., Sąd miał na uwadze, że świadek jest żoną I. R., niemniej powyższa okoliczność nie może automatycznie wpływać na pozbawienie jej zeznań wiarygodności. Treść jej zeznań korespondująca z pozostałym materiałem dowodowym była podstawą dla Sądu do uznania jej zeznań za wiarygodne. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania szczegółowych, logicznych zeznań świadka.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie oparł się również na opiniach biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego J. K. /k. 96-116, e-protokół rozprawy z dnia 30 czerwca 2016 r./

W sporządzonych opiniach biegły sądowy wskazał, że analiza występujących w sprawie dowodów nie potwierdza, by do przedmiotowego zdarzenia doszło w warunkach wskazanych przez obwinionego. Biegły oceniając zachowanie obwinionego wskazał, że bezpośrednio przed wystąpieniem kolizji obwiniony trzykrotnie zmienił kierowanym samochodem zajmowany pas ruchu. Zdaniem biegłego o ile pierwsze dwie zmiany pasa ruchu niewątpliwie były uzasadnione, o tyle ostatnia zmiana zajmowanego pasa ruchu, która była połączona ze zmniejszeniem prędkości samochodu marki R. o nr rej. (...) była niezrozumiała. Zdaniem biegłego analiza materiału zgromadzonego w aktach sprawy nie wskazuje, aby podczas przedmiotowego zdarzenia, w szczególności bezpośrednio przed wystąpieniem zderzenia, nieprawidłowymi były działania oskarżyciela posiłkowego. W opinii biegłego prawdopodobnie przedmiotowe zdarzenie zostało zainicjowane na jezdni ul. (...) przed skrzyżowaniem z ul. (...). (...), gdzie doszło do interakcji między uczestnikami zdarzenia, która mogła polegać na uniemożliwieniu obwinionemu przez oskarżyciela posiłkowego wjazdu na pas do skrętu w prawo z pasa przeznaczonego do jazdy na wprost, w bliskiej odległości od skrzyżowania. Zdaniem biegłego ta sytuacja prawdopodobnie nie spowodowała wystąpienia wówczas stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Biegły wskazał również, że nie jest spornym, że następnie obwiniony wyprzedził samochód marki O. (z jego prawej strony), wykonał trzykrotną zmianę pasa ruchu, a po wjechaniu na pas skrajny lewy, znajdując się przed samochodem marki O. zmniejszył prędkość kierowanego przez siebie pojazdu. W opinii biegłego powyższe uzasadnia jednoznacznie negatywną ocenę taktyki jazdy obwinionego. Zdaniem biegłego specyficznym przejawem niewłaściwej taktyki jazdy obwinionego było także jego oddalenie się z miejsca zdarzenia, bez wypełnienia obowiązujących procedur. W opinii biegłego w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy nie można negatywnie ocenić taktyki jazdy kierującego samochodem marki O.. Biegły wskazał również, że występujący materiał dowodowy nie upoważnia do wypowiadania się o technice jazdy uczestników zdarzenia. Zdaniem biegłego w chwili kolizji samochód obwinionego nie mógł się znajdować na pasie skrajnym lewym w pozycji centralnej, gdyż wówczas uszkodzenia byłyby inne.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty. Ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu D. S. w pkt 1 wniosku o ukaranie zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że w dniu 24 września 2015r. w godz. 06:15 w W. na drodze publicznej na Al. (...) na wys. CH R. naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w dyspozycji art. 86 § 1 kw ma charakter powszechny i materialny, a więc może je popełnić każdy uczestnik ruchu drogowego zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Skutkiem jest realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3 ust. 1) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Przepis art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje, że kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony.

Stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu został wywołany działaniami obwinionego, gdyż w czasie zdarzenia podczas zmiany pasa ruchu obwiniony miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności, tj. ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym) oraz do ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi marki O. (...) o nr rej. (...).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że obwiniony w czasie zdarzenia podczas zmiany zajmowanego pasa ruchu nie zachowywał szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki O. (...) o nr rej. (...), jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co oznacza, że podczas przedmiotowego zdarzenia obwiniony nie wypełnił obowiązku sformułowanego w art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, czym wypełnił znamiona wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionego odnośnie wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 44 ust. 1 ust. 4 Ustawy Prawo ruchu drogowym.

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 44 ust. 1 ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, wedle brzmienia którego kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie osoby uczestniczącej w wypadku.

Obwiniony w dniu 24 września 2015r. o godz. 06:15 w W. na drodze publicznej na Al. (...) na wys. CH R. wykroczył przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym określonym w art. 44 ust. 1 pkt. 4 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki R. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia, czym wypełnił znamiona wykroczenia kwalifikowanego z art. 97 kw w związku z art. 44 ust. 1 pkt 4 Ustawy Prawo ruchu drogowym.

Z okoliczności zdarzenia wynika, że obwiniony był świadomy wystąpienia kolizji pojazdów. Pomimo tego po wystąpieniu kolizji i po zatrzymaniu kierowanego samochodu, nie udał się on za kierującym samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) na pobliski parking i odjechał z miejsca zdarzenia w stronę U., nie dopełniając obowiązków określonych w art. 44 ust. 1 pkt 4 Ustawy Prawo ruchu drogowym.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconych wykroczeń, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, że obwiniony działał umyślnie. Zgodnie z treścią art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. Czyn zabroniony jest popełniony z zamiarem bezpośrednim (dolus directus) gdy sprawca chce go popełnić, zaś z zamiarem ewentualnym (dolus eventualis) wtedy, gdy wprawdzie nie chce go popełnić, lecz przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.

Jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca w zakresie podstawowych przepisów z zakresu ruchu drogowego obwiniony miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków wynikających z tych właśnie przepisów ruchu drogowego.

W przypadku pierwszego z zarzuconych mu czynów obwiniony zignorował jedne z podstawowych reguł prawa o ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, nadto w czasie wykonywania manewru zmiany zajmowanego pasa ruchu po wjechaniu częściowo na pas skrajny lewy, znajdując się przed samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) zmniejszył prędkość kierowanego przez siebie pojazdu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W przypadku zaś drugiego z zarzuconych mu czynów obwiniony popełnił ww. czyn umyślnie w zamiarze ewentualnym. W okolicznościach zdarzenia obwiniony po wystąpieniu kolizji zatrzymał kierowany samochód i wskazał kierującemu samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), iż chce on wezwać policję, a gdy I. R. zgodził się na jego propozycję i wskazał, iż chciałby, aby oba pojazdy zjechały na parking, D. S. odjechał z miejsca zdarzenia w stronę U. bez pozostawienia danych umożliwiających ustalenie kierowcy, właściciela lub posiadacza pojazdu i ubezpieczyciela.

Wymierzając obwinionemu karę za popełnione wykroczenia Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynów, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem. Wskazać trzeba, iż zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie jest to przepis art. 86 § 1 kw.

Stopień winy obwinionego odnośnie przypisanych mu czynów, mając na uwadze dyrektywy art. 47 § 6 kw jest wysoki. Obwiniony w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu był zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności. W związku z wykonywanym manewrem był on zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi marki O. (...) o nr rej. (...), jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać. Pomimo niniejszych obowiązków nie dostosował on swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, nadto w czasie wykonywania ww. manewru po wjechaniu częściowo na pas skrajny lewy, znajdując się przed samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) zmniejszył prędkość kierowanego przez siebie pojazdu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie. Obwiniony następnie odjechał z miejsca zdarzenia bez pozostawienia danych umożliwiających ustalenie kierowcy, właściciela lub posiadacza pojazdu i ubezpieczyciela.

Jako okoliczność bardzo istotnie obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe /k. 41-42/ – obwiniony był aż czternastokrotnie karany mandatami za wykroczenia drogowe, co świadczy o nagminnym lekceważeniu przez obwinionego przepisów ruchu drogowego, a także o tym, że dotychczas wymierzane mu kary nie odniosły pożądanego skutku i nie pohamowały obwinionego przed naruszaniem przepisów ruchu drogowego.

W konsekwencji, na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 złotych. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny w kwocie 500 złotych jest współmierna do stopnia zawinienia, jak i wysokiej społecznej szkodliwości czynów, uwzględnia zapobiegawcze i wychowawcze cele kary. W ocenie Sądu kara ta będzie dostatecznie dolegliwa, by w przyszłości prawidłowo sprzyjać przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd ocenił, że wymierzenie obwinionemu kary w niższej wysokości, biorąc pod uwagę rażące zachowanie obwinionego, nie byłoby wystarczające w zakresie prewencyjnego oddziaływania kary, a także biorąc pod uwagę uprzednią karalność (k. 41-42) obwinionego za wykroczenia drogowe. Orzeczona kara stanowiąca ¼ wysokości osiąganych przez obwinionego zarobków, w ocenie Sądu rzeczywiście skłoni obwinionego do sumiennego zastanowienia się nad swoim rażącym w zakresie naruszenia porządku prawnego zachowaniem i uświadomi obwinionemu, że zachowania takie nie są tolerowane w porządku prawnym, a sprawcy tego typu wykroczeń muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami swojego postępowania.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 50 zł.

Jednocześnie Sąd mając na uwadze sytuację materialną obwinionego, który osiąga niewielkie zarobki, obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 100 złotych, zwalniając go od ponoszenia kosztów związanych z wydaniem opinii przez biegłego, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.